The Secrets of love#2

ลำดับตอนที่ #3 : บ้านริดเดิ้ล

Chapter3:บ้านริดเดิ้ล

ไกลออกไปหลายไมล์ หมอกควันเยือกเย็นที่ลอยปกคลุมฮอกวอตส์ ลอยละล่องอยู่เหนือหมู่บ้านลิตเติ้ลแฮงเกิลตัน ที่รายล้อมไปด้วยบ้านหลังเล็กๆดุจบ้านตุ๊กตาหลายหลัง และบ้านหลังใหญ่ราวๆพระราชวังที่แสนจะทรุดโทรม แต่บ่งบอกในความหรูหราฟู่ฟ่าในอดีตกาลได้ดี หากแต่วันนี้มันดูเก่าทรุดโทรม อับชื้น และมีทัศนียภาพอันน่ากลัวยิ่งนัก ประกอบกับการเสียชีวิตอย่างลึกลับของครอบครัวริดเดิ้ลเมื่อ50ปีก่อน การตายของ แฟรงก์ ไบรส์ คนดูแลสวนเก่าแก่ของบ้านหลังนี้ เรื่องราวการตายลึกลับเหล่านี้ยิ่งเสริมความน่าสะพรึงกลัวของบ้านหลังนี้ให้น่ากลัวย
ิ่งขึ้น แทบจะไม่มีผู้ใดหาญกล้า แม้เพียงจะเดินผ่านบ้านสหลังนี้ไปได้เลย จนผู้คนในหมู่บ้านลิตเติ้ลแฮงเกิลตันและผู้คนในละแวกใกล้เคียงต่างพากันขนานนามบ้านห
ลังเก่าแก่นี้ว่า”คฤหาสน์ริดเดิ้ลอาถรรพ์” บ้างก็พากันเล่าลือว่า บ้านหลังนี้มีอาถรรพ์ที่ร้ายแรง มีปิศาจ สิงสถิตอยู่ บ้างก็ว่าคงเป็นดวงวิญญาณของครอบครัวริดเดิ้ลที่ยังโกรธแค้นและยังสิงสถิตอยู่ไม่ไปไ
หน แต่ที่จริงแล้วไม่ใช่ทั้งปิศาจไม่ใช่ทั้งวิญญาณของครอบครัวริดเดิ้ล แต่ทว่าเป็นผู้สืบเชื้อสายของครอบครัวริดเดิ้ลผู้หนึ่ง ผู้มีจิตใจโหดเหี้ยม ฆ่าคนราวกับเป็นการละเล่น เขาคือ”ทอม มาร์โวลโล่ ริดเดิ้ล”หรือ ลอร์ดโวลเดอมอร์ เจ้าแห่งศาสตร์มืดนั่นเอง! แน่นอนตอนนี้บ้านริดเดิ้ลอาจไม่ใช่บ้านอาถรรพ์ แต่เป็นฐานทัพใหญ่ของเหล่าผู้เสพความตายนั่นเอง!
ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนโซฟาสีซีดที่มีคราบเลือดแห้งกรัง แปดเปื้นอยู่ประปรายด้วย บัดนี้เขากำลังจ้องมอง เด็กหนุ่มร่างสูง ผมบลอนด์ คนหนึ่งผู้มีนามว่า”เดรโก มัลฟอย”ซึ่งกำลังก้มหมอบอยู่แทบเท้าของเจ้าแห่งศาสตร์มืด

“เอาล่ะ ครั้งนี้ข้าจะให้อภัยในความผิดพลาดของเจ้า”โวลเดอมอร์ ตัดสินใจในที่สุด

มัลฟอยเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายของเขาอย่างตกตะลึง
“จริงเหรอครับนายท่าน”
“ข้าจะไม่พูดซ้ำอีกเดรโก แค่ครั้งเดียวเท่านั้น จงจำไว้ จะไม่มีคราวหน้าอีก!”โวลเดอมอร์พูดเสียงเฉียบขาด เขาแทบจะไม่มองมัลฟอยที่กำลังดีใจอย่างออกนอกหน้านอกตา
“ขอบคุณครับนายท่าน….ที่โปรดกรุณาผม…..ความกรุณาของนายท่านครั้งนี้ผมจะไม่ลืมเลย….ขอบคุณครับ”เขากล่าวละล่ำละลักพลางจุมพิตชายเสื้อคลุมของจอมมาร
“ไม่เป็นไร ข้าให้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นจำไว้……เอาล่ะ…ตอนนี้เจ้าไปได้แล้ว …..จงพักผ่อนให้เพียงพอ..เพื่อภารกิจครั้งต่อไป”โวลเดอมอร์พูดทิ้งท้าย ก่อนจะหันไปสั่งเสนปที่ยืนเป็นยามเฝ้าอยู่หน้าประตู
โวลเดอมอร์:“เซเวอรัส”
เสนป:”มีอะไรให้ผมรับใช้ครับนายท่าน”
โวลเดอร์มอร์:”พาเดรโกไปพักผ่อน ที่ห้องรับร้อง ที่ข้าให้มาดามทูเซลจัดไว้ก่อน”
เสนป:”ครับนายท่าน ผมจะพาเดรโกไปที่ห้องพักเดี๋ยวนี้”
เสนปรับคำสั่งจากโวลเดอมอร์ แล้วพยักหน้าให้เดรโกทีหนึ่งเป็นสัญญาณ
“กู๊ดไนท์ครับท่านDark Load”มัลฟอยบอกลาโวลเดอมอร์พลางจุมพิตที่ชายเสื้อคลุมของโวลเดอมอร์ทีหนึ่ง แล้วจากนั้นเดรโฏก็เดินตามเสนปออกไป
++~*~*~++

รุ่งเช้าวันต่อมา เดรโกตื่น ขึ้นมาพร้องกับความปั่นป่วนภายในกระเพาะอาหาร ที่กำลังร้องเพรียกหาอาหารจากเขาอย่างดุเดือด หลังจากการกลับมาจากห้วงนิทราอันยาวนาน เขาค่อยๆลืมตาอย่างช้าๆ ค่อยๆลุกออกจากเตียง และเดินตรงรี่ไปที่ห้องครัว
+++


ห้องครัว

“อ่ะ…เอ่อ..ขอโทษครับมาดามทูเซล…..ผมขออาหารเช้าหน่อยได้มั้ยครับ”มัลฟอยร้องขออาหารเช้าจาก มาดามทูเซล ผู้เสพความตายหญิงคนหนึ่ง ซึ่งทำหน้าที่เป็นแม่ครัว เธอเป็นหญงวัยกลางคนที่รูปร่างค่อนข้างอ้วนท้วม มีหน้าตาที่ดูเหมือนคุณป้าใจดีอย่างไม่มีผิดเพี้ยน
“โอ้….กู๊ดมอร์นิ่งจ๊ะ พ่อหนุ่ม เธอคงเป็นเดรโก มัลฟอย ลูกชายของลูเซียสกับซิซซี่ใช่ไหม?”มาดามทูเซลถาม
“เอ่อ…ใช่ครับ..”เดรโกตอบ”คือว่ามาดามทูเซ,ครับ ผมอยากขออาหารเช้าหน่อยได้มั้ยครับ”
“ได้ซีจ๊ะพ่อหนุ่ม…..เธอหน้าเหมือนพ่อของเธออย่างกับพิมพ์มาเลยนะ…. เอาล่ะนี่จ๊ะอาหารเช้าของเธอ”มาดามทูเซ,บอกพลางหยิบห่อขนมปังกับขวดนมให้มัลฟอย”เอาล
่ะรีบกินเร็วๆนะจ๊ะ เผื่อนายท่านจะเรียกพบด่วน”
“ครับ ของคุณครับ มาดามทูเซล”มัลฟอยบอกขอบคุณตามมารยาท พลางรับห่อขนมปังกับขวดนมมา
“อ่ะๆไม่เป็นไรจ๊ะ ป้ายินดีช่วยเสมอ….อ้อ!วันหลังเรียกชั้นว่าป้าก็ได้นะจ๊ะพ่อหนุ่ม”มาดามทูเซลบอก พลางยัดเยียดขวดนมให้มัลฟอยอีกขวด”แล้วอย่าลืมล่ะ รีบๆกินให้อิ่มนะจ๊ะพ่อหนุ่ม”
“ขอบคุณครับคุณป้า” มัลฟอยบอก ก่อนที่จะเดินกลับไปห้องพักชั่วคราวของเขา
ระหว่างทางเขาเริ่มกินขนมปังที่ได้มาด้วย อย่างเร็วเท่าที่เขาจะทำได้ เพื่อประหยัดเวลาตามที่มาดามทูเซลแนะนำมา
“เดรโก….”เสียงที่ดูคุ้นหูร้องเรียกเขาจากทางด้านหลัง เมื่อหันไปก็พบว่าเสนปกำลังยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บ้างหลังเขา
“ศ่ะ…ศาสตราจาร์เสนป กู๊ดมอร์นิ่งครับ”มัลฟอยทักตามมารยาท พลางรีบเคี้ยวขนมปังที่อยู่ในปากให้หมด
“กู๊ดมอร์นิ่งเดรโก”เสนปทักตอบเสียงเรียบ”นายท่านเรียกพบเธอด่วนน่ะ”
เสนปบุ้ยหน้าไปทางห้องของโวลเดอมอร์ แล้วเดินจากไป จากนั้นมัลฟอยจึงรีบกินอาหารเช้าที่เขาได้มาให้หมด และรีบสาวเท้าไปพบโวลดอมอร์
มัลฟอย:”นายท่านเรียกผม มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ”
โวลเดอมอร์:”ข้ามีภารกิจใหม่ให้เจ้าทำ………..”
++++++++++++++++++++++++++++
>>TO BE CONTINUE