<<>>

ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER 1 :Pansy’feeling

ณ หอพักสลิธีรินที่แสนโอ่อ่าตระการตาและหรูหรา ประตูทางเข้าทำด้วยไม้เนื้อดีมีลวดลายแกะสลักสวยงามเป็นรูปงูทำจากเงินแท้ตาฝังมรกต มีพรมสีเขียวมรกตสดใสลาดยาวลาดยาวผ่านห้องนั่งเล่นรวมสุดหรู ซึ่งแม้กระทั่ง ขอบโต๊ะที่สลักลวดลายสวยงามยังมีรูปสลักเหมือนกับรูปสลักที่ประตูทางเข้า (รูปงูทำจากเงินแท้ตาฝังมรกต) สิ่งเหล่านี้บ่งบอกถึงทุกสิ่งทุกอย่างของการเป็นสลิธีรินอัครสถานที่พำนักของ พ่อมด แม่มดสายเลือดบริสุทธิ์ ซึ่งเป็นนักเรียน ร.ร.ฮอกวอตส์ ส่วนใหญ่ พักอาศัยกัน แม้บนห้องพักนักเรียนก็ไม่ใช่ห้องพักธรรมดาเหมือนห้องพักนักเรียนฮอกวอตส์บ้านอื่นๆ แต่เป็นห้องพักที่กว้างขวางราวกับห้องในวัง มีเตียงสี่เสาอย่างดี โต๊ะเครื่องแป้งโบราณที่หายากและราคาสูง และ แกรนเปียโนสีดำอย่างหรู เสียงดนตรีจากเปียโนค่อยๆบรรเลงอย่างแช่มช้าและไพเราะรับบรรยากาศยามเช้าบรรเลงมาจากห้องพักนักเรียนหญิงห้องหนึ่ง



“ หาว..พาร์กินสันเธอคิดยังไงเนี่ยตื่นเช้าจังเยย ”เสียงหนึ่งดังมาจากเตียงสี่เสาหลังหนึ่งซึ่งก็คือเสียงของมิลลิเซนบัลสโตรด เสียงดนตรีค่อยๆเงียบลง

“อรุณสวัส บัลสโตรด 555+ทำไมผมของฌธอยุ่งจังยังกะผมของยัยเลือดสีโคลนเกรนเจอร์555+”เสียงที่ฟังดูนุ่มนวลและเป็นมิตรดังมาจากเด็กสาวผู้เล่นเปียโน เธอมี ผิวขาวราวหิมะ ผมสีดำขลับดุจผลมะเกลือ(ผลมะเกลือ = สีดำสนิท) ดวงตาสีเข้มเผยความทะเยอทะยานและความเย่อหยิ่งที่มีอยู่ในตัว ริมผีปากบางสีชมพูอ่อน ที่เผยรอยยิ้มเยาะหยันเล็กน้อย เธอคือ

“แพนซี่ พาร์กินสัน” ผู้เปรียบดั่งเจ้าแม่แห่งสลิธีรินนั่นเอง!!! หลังจากที่เธอพูดทักทายเพื่อนของเธอแล้วเธอก็เมิ่มองออกไปนอกหน้าต่าง ไปไกลแสนไกล ผ่านสนามควิดดิช ผ่านทะเลสาปและป่าต้องห้าม ผ่าน๓เขาที่รายล้อมฮอกวอดส์ และมองเม่อไปอีกไกลแสนไกล(สายตายาวรึเปล่าเจ๊!) เสียงเพลงจากเปียโนค่อยๆบรรเลงอย่างช้าๆ พร้อมกับ เสียงใบไม้เสียดสีกัน น้ำค้างยามเช้าแข็งยามเช้าดังกร๊อบแกร๊บ เสียงนกน้อยริ้งขับขานยามเช้า และเสียงหริ่งๆเรไรของบรรดาจิ้งหรีด ใใครเล่าจะรู้ว่าภายในใจของแพนซี่ พาร์กินสัน เด็กสาวผู้เย่อ และทะเยอทะยาน จะยังมีความออ่นไหวภายในจิตใจแอบแฝงอยู่ในจิตใจที่แข็งกระด้าง เธอเม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้งก่อนที่จะเล่นเปียโนเพลงที่ 2 จบ

“เฮ้อ…ฉันรู้สึกขาดอะไรสักอย่างในชีวิตจัง”เสียงหนึ่งที่อยู่ภายในตัวแพนซี่บอก



“ไม่จริงหรอกชีวิตฉันน่ะแสนจะสุขสบายมีทั้งความร่ำรวย เอลฟ์ประจำบ้าน”เสียงอีกเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาในความคิดของเธอ แต่เธอก็พบว่าเสียงที่2ที่แทรกเข้ามาในความคิดของเธอผิด แต่เสียงที่1ก็ไม่ถูกต้องเลยทีเดียว “เฮ้อ.”เธอถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายเสียงที่แทรกเข้ามาในความคิดของเธอ แล้วจู่ใบหน้าของเด็กหนุ่มที่เธอคุ้นเคยก็แทรกเข้ามาในความคิด เป็นใบหน้าของเด็กหนุ่มผู้มีใบหน้าเสี้ยมแหลม ผมสีบลอนด์ นัยตาสีเทาเทาเยือกเย็น และมีรอยยิ้มเยาะๆบนใบหน้า

“เดรโก”เธอพึมพำเบาๆเป็นเสียงฝันๆเหมืนเสียงของ ลูน่า เลิฟกู๊ดไม่มีผิด แต่สายตานั้นกลับเม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง

“ไฮ้ พาร์กินสัน เม่อๆแล้วแถมยังมีเสียงเหมือนยัยเลิฟกู๊ดอย่างนี้ต้องคิดถึงใครแน่ๆเลย คิดถึงมัลฟอยอยู่นะสิ”มิลิเซน บัลสโตรดพูดแซวแพนซี่

“ปะ..เปล่านะ บัลสโตรดฉันไมม่ได้เป็นอย่างที่เธฮพูดสักหน่อย”แพนซี่แย้งด้วยเสียงปกติ โดยไม่รู้ตัวว่าหน้าของเธอแดงไม่แพ้ผมของพวกวีสลีย์เลยทีเดียว

“ฮั่นแน่!อ่ะๆเธออย่ามาหลอกฉันให้อยากเลย พาร์กินสัน ดูจากหน้าของฌธอก็รู้” มิลิเซนแซวอีก จนแพนซี่พูดไม่ออก(ตอนนั้นหน้าของเธอแดงยิ่งกว่าผมของพวกวีสลีย์หรือลูกตำลึงซะอีก)

“นี่ ! บัลสโตรด วันนี้หลังเลิกเรียนเราไปแกล้งพวกบื้อๆบ้านอื่นดีไหม”แพนซี่รีบเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อแก้ความเก้อเขิน

“ดีสิแกล้งไอ้พวกนั้นให้วิ่งโร่ไปฟ้องไอ้พวกพอตเตอร์งี่เง่าผู่ยิ่งใหญ่ของมันไปเลย555555555++”

มิลิเซนแผดเสียงหัวเราะที่หังดูเหมือนเสียงคำรามของโทรลที่กำลังออกอาละวาด <ฟังแล้วทรมานประสาทหูอย่างยิ่งยวด(เว่อไปป่าวเจ๊)>

“เฮ้! บัลสโตรดมัวสแต่ออกอาละวาด เอ้ยหัวเราะอยู่ได้เดี๋ยวไม่ทันอาหารเช้านะ”แพนซี่ตัดบทด้วยความรำคาญ

“ 5555555555 เอ๊ะ ! อาหารใครพูดถึงอาหาร ไม่สนล่ะว่าใครพูด แต่ตอนนี้ไปก่อนล่ะน้า”มิลลิเซนทำทท่าจะวิ่งติดจรวดเทอร์โบ แต่แพนซี่ยั้งไว้ได้ก่อน(แพนซี่เกือบโดนช้างทับตาย)

“เดี๋ยวก่อน จะรีบไปไหน บัลสโตรดขอฉันเช็กตารางสอนก่อนได้ไหม ยังไม่ได้จัดกรระเป๋าเลย”(แน่ล่ะก็แม่คุณมัวแต่เล่นเปียโนอยู่จะจัดได้งัย)

“เฮ้ รอล์ฟ วันนี้เรียนอะไรบ้างน่ะ”แพนซี่ตะโกนถามโดยไม่ต้องรอให้มิลลิเซนพูด(โอ้ มิลลิเซนเปงใบ้พันปีมีครั้งจ้าๆๆๆๆ)

“วันนี้น่ะหรอคาบเช้าน่าเบื่อจะตาย เธอคิดดูนะ คาบแรกเรียนมักกัลนากอนกับพวกฮัฟเฟิลพัฟ โอ๋ย ไม่รู้คาบนี้มันจะเสกเขาควายขึ้นมาอยู่บนหัวอีกรึเปล่า 5555”เจนน์ รอล์ฟ เพื่อนร่วมห้องนอนของแพนซี่ พูดขึ้น

“โอ๊ย เซ็งชะมัดยาก”มิลลิเซนบ่น

“แล้วต่อไปล่ะ”แพนซี่ถามติอโดยไม่สนใจมิลลิเซนแม้แต่น้อย

“ก้อ..เรียนปรุงยากับกริฟฟินดอร์อีก 2 คาบ คาบต่อไปเรียนอัมบริดส์แล้วก้อสมุนไพรศาสตร์กับเรเวนคลอ”เจนน์ พูดราวกับท่องจำ

“ขอบใจจ๊ะรอล์ฟ”แพนซี่พูดพลางหยิบหนังสือใส่กระเป๋า

“ไม่เป็นไรจ๊ะ ฉันยินดีช่วยเสมอ”เจนน์บอก

“งั้นพวกเราลงไปข้างล่างกันเถอะ เฟโนโซเฟอร์กับมาร์น๊อค รอเรานานแล้วไปเถอะ”แพนซี่ชักชวนเพื่อนทั้งสอง แล้วเดินออกจากหอพักบ้านสลิธีรรินไปสู่ห้องโถงกลาง



<<<<<