คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เสียงกระซิบและตรามาร
Chapter1:เสียงกระซิบและตรามาร
"นี่ๆยัยบัลสโตรดเธอได้ยินพวกพรีเฟ็คที่เป็นเวรวันนี้พูดกันมั้ย?"
เจนน์ รอล์ฟ เด็กสาวผมสีน้ำตาลเหยียดตรงใส่แว่น ท่าทางเฉลียว ฉลาด วัย16ปีคนหนึ่งถามเพื่อนสาวร่างใหญ่วัยเดียวกัน"มิลิเซน บัลสโตรด"ซึ่งกำลังเคี้ยวขนมปังอยู่เต็มปาก
"อายัยเหยอ ยัยรอล์ฟ พวกนั้นว่างายย?"มิลิเซนถามอูอี้ ขณะที่กำลังเคี้ยวขนมปังอยู่
"เอาหูมาดิ"เจนน์บอก
แล้วมิลิเซนก็เริ่มย้ายร่างใหญ่ของเธอมาใกล้ๆเจนน์เพื่อจะได้รับฟังสิ่งที่เจนน์ถาม และพยายามบอกเธอ เจนน์กระซิบเบาๆที่หูของมิลิเซน มิลิเซนมีท่าทางตกใจ ขนมปังร่วงลงมาจากปากทันที
"เฮ้ย!เป็นไปได้ยังไง ไม่จริงน่า!!!!!!!!!"
"ชู่!จุ๊ๆๆๆๆ!~เบาๆหน่อยซียะเดี๋ยวคนอิ่นก็ได้ตื่นมาอาละวาดพวกเราหมดหรอก"เจนน์บอกพลางหยิบขนมปังก้อนใหม่ขึ้นมาให้มิลิเซน"อ่ะนี่ขนมปังก้อนใหม่ อล้วก็กรุณาเงียบเสียงด้วย.....อ้อ!แล้วก็เก็บกวาดของเก่าให้เรียบร้อยด้วยนะยะ~อี้!ขยะแขยง>_<"
แล้วเด็กสาวทั้งสองก็กระซิบกระซาบต่อไปโดยที่ไม่รู้ว่าเพื่อนสาวอีกคนหนึ่งกำลังเงี่
ยหูฟังทุกถ้อยคำที่พวกเธอกระซิบกระซาบกันอย่างตั้งใจ
"ไหนยัยรอล์ฟเล่ามาทีซิเรื่องมมันไง กันแน่ พวกนั้นพูดจริงเหรอ? งั่มๆ"
"ก็ใช่นะสิ แต่เท็จจริงเท่าไรชั้นก็ไม่รู้หรอกนะยะ....เห็นพวกนั้นมันพูดกัน ว่ามีคนเสกตรามารขึ้น....แล้วก็มีผู้เสพความตายบุกเข้ามาในนี้....."
"งั้นลงไปดูกันมั้ย?"
"..."
เคร้ง!!!!!โครม!!!!!!!อ้ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!
ยังไม่ทันที่เจนน์จะได้ปริปากตอบคำถามก็มีเสียงกึกก้องกัมปนาท และเสียงโหยหวนชวนขนลุกเกิดขึ้น ก้องไปทั้งปราสาทหินโบราณอันเก่าแก่!
"เฮ้ย!นั่นเสียงอะไรน่ะ"มิลิเซนลุกขึ้อย่างรวดเร็ว ตั้งท่าจะวิ่งออกไปดู แต่แล้วเจนน์ก็รั้งข้อมือไว้
"นี่คิดจะไปดูเหรอ อย่าเลยน่า..นะ...อาจจะมีการต่อสู้เกิดขึ้นก็ได้.....อยู่ในหอทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะดีแล้ว"
"OoOเออนั่นน่ะดิไม่ทันคิด หยึ๊ย~น่ากลัว งั้นชั้นไม่รู้ไม่ชึ้ด้วยนะกู๊ดไนซ์ รอล์ฟ"
"กู๊ดไนซ์ บัลสโตรด~"
ว่าแล้วเด็ฏสาวทั้งสองก็กระโจนขึ้นเตียงนอนของตน หลับตาคลุมโปง ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อย่างไม่คิดชึวิต
ขณะที่หลายๆคนในปราสาทเริ่มคืบคลานอย่างช้าๆออกมาจากหอนอนของตนรวมถึงเด็กสาวที่แอบฟ
ังอยู่เมื่อครู่นี้ด้วย เธอค่อยๆลุกจากเตียงสี่เสาอันวิจิตร ค่อยๆเยี่ยงกรายอย่างช้าๆ ไปปลุกเพื่อนร่วมห้องอีก2คน
"เอลิซาเบธ เฟโนโซเฟอร์ "และ"ไดอานา มาร์น๊อค"
"เฟเนโซเฟอร์ๆ เฮ้ยตื่นดิ......ยัยมาร์น๊อคๆ"
แต่แล้วเพื่อนทั้งสองกลับหลับตาพริ้มไม่สะทกสะท้านอะไร เธอจึงเริ่มเขย่าตัวทั้งสอง
"อือออออออออ...ง่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....อย่าเขย่าสิ ชั้นกำลังข้ามสะพานแขวนอยู่นะ...ช่วยด้วยๆ....พ่อจ๋าแม่จ๋า หนูกลัวอ่ะ...แง่งงงงงงงงงงง...ฮืออออTTOTT"เอลิซาเบธโวยวายเป็นตุเป็นตะ(ในความฝัน)ราวกับว่าข้ามสะพานแขวนจริงๆก็ไม่ปาน (แถมยังทำท่าด้าย
)
"ยัยบ๊องเอ๊ย ละเมอก็ไม่บอก"
เธอส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่าย และหันไปปลุกไดอานาแทน
"มาร์น๊อคๆๆๆๆตื่นๆๆๆ..นี่ยัยไดตื่นซะทีซิ"
"อือ...เอลลี่อย่าแกล้งพี่ซิ.55555"ไดอานาก็ละเมอออกมาอีกคน พลางปัดไม้ปัดมือแพนซี่ที่กำลังเขย่าตัวเธออย่างเอาเป็นเอาตาย
"_ _'โธ่เว้ย!เซ็ง ไปคนเดียวก็ได้หึ!~"เธอโวยวายเสียงดัง ผละออกจากตัวไดอานาที่กำลังละเมอ
หัวเราะคิกคัก และรีบคว้าไม้กายสิทย์ขึ้นมา ทันใดนั้น!แสงนวลตาสีฟ้าสดใส ก็ตกกระทบ ใบหน้าของเด็กสาว เธอมีผิวขาวราวหิมะ ผมสีดำขลับดุจผลมะเกลือ ดวงตาสีเข้มเผยความทะเยอทะยานและความเย่อหยิ่งที่มีอยู่ในตัว แต่แฝงไปด้วยแววอ่อนโยน ริมฝีปากสีชมพูอ่อนสดใสดุจกุหลาบสีชมพูแรกแย้ม เธอคือ
"แพนซี่ พาร์กินสัน"นั่นเอง!
แล้วเธอก็เดินอย่างสง่างาม แต่รวดเร็วไปหยิบเสื้อคลุมนอนแพรต่วนสีชมพูอ่อนมาสวมใส่ทับเสื้อนอนของเธออย่างรวดเร
็ว ใส่รองเท้าแตะสีชมพูคู่หนึ่งคล้ายรองเท้าของหญิงผู้ดีจีนในอดีต แล้วก็รีบสาวเท้าออกไปจากหอพักอย่างรวดเร็วเพื่อจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!
~♂☺☻♥☻☻♪▼▼◙♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
ที่หน้าปราสาทมีฝรั่งมุงกลุ่มหนึ่งกำลังชุมนุมกันอยู่ที่ฐานหอคอยดูดาวเหมือนกับว่าก
ำลังมุงดูอะไรสักอย่าง
"เฮ้!หลีกไปนะพวกเธอชั้นเป็นพรีเฟ็คนะ....ถอยไปเจ้าตัวเล็ก"ด้วยความอยากรู้อยากเห็นแพนซี่จึงพยายามแหวกฝูงชนเข้าไป เพื่อที่จะดูว่าเกิดอะไรขึ้น เธฮมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่คลุมด้วยผ้าคลุมรติกาลที่ดาษดาด้วยดวงดาวนับแสนที่แข่งกันท
อแสงประดับประดาท้องฟ้าอยู่ แต่สิ่งที่สะดุดตาเธอมากที่สุดไม่ใช่ดวงดาวหรือดวงจันทร์ที่ลอยเด่นอยู่ท่ามกลางกลุม
เมฆและดวงดาว สิ่งที่สะดุดตาเธอคือ"ตรามาร"
"มีคนตายแน่ๆ!"เธอคิดอย่างหวาดหวั่น และพยายามแหวกฝูงชนไปเรื่อยๆจนถึงด้านหน้า เธอจึงพบว่าสิ่งที่เธอหวาดหวั่นได้ก่อรูปเป็นความจริงเข้าเสียแล้ว มีคนตามจริงๆ! ร่างนั้นนอนแนน่นิ่งอยู่อยู่ที่ฐานหอคอย
ดวงตาปิดสนิท ใบหน้าชราที่เฉลียวฉลาดมีคราบเลือดเปื้นอยู่"ศจ.อัลบัส ดัมเบิลดอร์นั่นเอง!"
O_oเธอยืนอึ้งแกมฉงนสงสัยอยู่ชั่วขณะ แทบจะไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง คำถามมากมายประทุขึ้นมาจากสมองอย่างร้ายกาจ
"ไม่จริงทำไมล่ะ ดัมเบิลดอร์ไม่ใช่คนตายง่ายๆไม่ใช่เหรอ?....ใครเป็นคนฆ่า?...ผู้เสพความตายคนไหนที่เสกตรามารขึ้นมาและฆ่าอาจารย์ล่ะ?..."
>>>To be continue
•••♪♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♪♪▼•••
จากใจผู้เขียน
อ่าคะเรื่องนี้นะคะก็จะเป็นฟิคภาคต่อของ<<<THE SECRET OF LOVE>>>เป็นเรื่องราวชีวิตของเดรโกและแพนซี่หลังจาก เหตุการณ์หอคอยถูกฟ้าผ่า ยังไงก็ช่วยติดตามและคอมเม้นเรากันด้วยนะคะ ฝากด้วยค่ะ•♥ขอบคุณคะ--
ความคิดเห็น