คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Wednesday
Day 3
Ryoma Part
ทุกคนครับ ผม-อยาก-กลับ-ร่าง-เดิม-แล้ว! ได้ยินไหม!
“แมวตัวนี้น่ารักเหมือนเจ้าเปี๊ยกเลยนะเนี้ยว~” รุ่นพี่คิคุมารุที่อุ้มผมพร้อมเหวี่ยงไปรอบๆ และ
“รุ่นพี่คิดเหมือนผมเลยครับ หวงเนื้อหวงตัวเหมือนเจ้าเอจิเซ็นจังเลยน้า~” รุ่นพี่โมโมะเข้ามาอุ้มผมต่อจากรุ่นพี่คิคุมารุ และตอนนี้กำลังจะโยนผมขึ้นฟ้าอีกแล้ว! โอ้ยยยยย
ถ้าถามว่าพวกรุ่นพี่มาได้ไงน่ะหรอ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นหลังจากที่ผมตื่นเช้ามาด้วยอารมณ์สดใสต้อนรับวันใหม่ และคิดว่าวันนี้ผมคงจะได้นอนเล่นอยู่บ้านกับริวซากิเฉยๆ คงไม่ต้องโดนหอบ โดนอุ้มไปทัวร์ที่ไหนอีกแล้ว เพราะเมื่อคืนริวซากิก็ไม่ได้พูดด้วยว่าจะพาผมไปไหนอีกรึเปล่า งั้นแปลว่าผมจะอยู่บ้านทั้งวันแน่ๆ นั่นแหละฮะ ผมเลยเตรียมที่จะนอนขี้เกียจทั้งวันเลย
หายากนะฮะวันที่ผมจะได้นอนเฉยๆแบบนี้ เพราะปกติแล้วผมต้องหิ้วกระเป๋าเทนนิสไปที่สนามเพื่อซ้อมทุกวัน หรือไม่ก็ไปแข่ง ว่างหน่อยก็ไปหาเรื่องชาวบ้านด้วยปากดีๆนี่แล้ว ก็นะในหัวผมมันมีแต่เทนนิสหนิ ไม่สิ มีเรื่องของเธอด้วย แต่พอเป็นมากลายเป็นแมวแบบนี้แล้วมันว่างมากเลยฮะ นอกจากโดนริวซากิมากวนกับโดนอุ้มไปโน่นไปนี่ ทีเหลือผมก็แทบจะนอนเป็นก้อนกลมๆอยู่บนโซฟาทั้งวัน และพอมาคิดๆดูแล้วการนอนเล่นๆหรือถ้าเบื่อก็ค่อยไปอ้อนริวซากิแบบนี้ ถ้าเป็นในร่างเดิมล่ะก็มันหายากมาก เรียกได้ว่าเป็นความฝันของผมเลยแหละ
กริ๊ง กริ๊ง
และแล้วความฝันเล็กๆในร่างแมวของผมก็หายไป เมื่อเสียงเปิดประตูหน้าบ้านดังขึ้นพร้อมกับเสียงเด็กหนุ่มที่กล่าวทักทายเจ้าของบ้านด้วยความสดใสระดับ 10 นั่น อ่า ตัววุ่นวายมาอีกแล้วสินะ ผมแทบไม่ต้องลุกขึ้นไปดูก็รู้ว่าใคร เสียงดังๆพร้อมคำพูดที่ลงท้ายด้วย ‘เนี้ยว~’ มีคนเดียวเท่านั้นแหละในญี่ปุ่นน่ะ มาทำไมกันตั้งแต่เช้าเนี่ย!
“สวัสดีคุณยาย ริวซากิจัง พวกผมมาแล้วเนี้ยว~” เสียงรุ่นพี่คิคุมารุดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้ามาในบ้านอีก
“มากันได้สักทีนะคิคุมารุ โมโมะ” อาจารย์ริวซากิออกไปต้อนรับพวกรุ่นพี่พร้อมจะเริ่มเทศนาแล้วสินะ “กว่าจะมากันได้ ต้องให้คนแก่รอนานขนาดไหนกัน”
“แหมคุณยาย~ เราก็ต้องเตรียมพร้อมหน่อยสิฮะ วันนี้จะมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าตัวเล็กนี่น่า~” และตามด้วยเสียงดังๆของรุ่นพี่โมโมชิโระที่ได้ยินไปถึงหน้าปากซอย
แอบคิดถึงแฮะ ไม่ได้ยินเสียงพวกรุ่นพี่มาตั้งนาน
“สวัสดีค่ะรุ่นพี่ ขอบคุณนะคะวันนี้ ขอโทษที่รบกวนจริงๆค่ะ” ยัยริวซากิที่เดินออกมาจากไหนไม่รู้ เอ่ยขอโทษพวกรุ่นพี่ แถมในมือของเธอถือข้าวของมาเยอะแยะไปหมด สงสัยคงโดนอาจารย์ริวซากิใช้งานอีกแล้วสินะ
“พูดอะไรแบบนั้นซากุโนะจัง พวกฉันเต็มใจมากเลยนะเนี้ยว~”
“ไหนๆๆริวซากิจัง เจ้าตัวเล็กอยู่ไหนหรอ” เอ๊ะ เจ้าตัวเล็กหรอ ในบ้านนี้นอกจากผมก็ไม่มีใครแล้วหนิ เวรละ ผมต้องรีบหาที่ซ่อนก่อนแล้วล่ะครับ
“อยู่นั่นค่ะรุ่นพี่ นอนอยู่บนโซฟาค่ะ” ยัยริวซากิชี้มาที่ผมที่กำลังจะกระโดดลงจากโซฟาเพื่อหาที่แอบพวกรุ่นพี่ ริวซากิเธอจะไปบอกพวกรุ่นพี่ทำไม!
“เจ้านี่น่ะหรอ~ ว่าไงเจ้าตัวเล็ก!” และแล้วความเร็วแมวจริงแบบผมก็แพ้ให้กับความเร็วแบบแมวปลอมๆของรุ่นพี่คิคุมารุ รู้ตัวอีกทีผมก็โดนรุ่นพี่เขาอุ้มแล้วฮะ แถมรุ่นพี่ยังเอาหน้ามาชิดหน้าผมอีก จนผมต้องเอามือมายันเอาไว้ มันขนลุกนะครับรุ่นพี่!
“น่ารักจังเลยนะเรา แล้วเจ้านี่ชื่อไรหรอริวซากิจัง” รุ่นพี่โมโมะเดินเข้ามาพร้อมกับถุงใส่ของเล่นแมวเต็ม 2 มือ ผมแอบเห็นว่ามีไม้ล่อแมวด้วยล่ะ เห็นแล้วคิดถึงคาลปิ้นเลยฮะ
“ชื่อฮารุคุงค่ะรุ่นพี่”
“ฮารุคุงหรอ เป็นชื่อที่ดีนี่ริวซากิจัง ^^” ฉิบหาย มาทั้งรุ่นพี่ฟูจิทั้งรุ่นพี่อินูอิเลย! นี่วันนัดรวมญาติกันหรอฮะ
“อ๊ะ รุ่นพี่ฟูจิ รุ่นพี่อินูอิสวัสดีค่ะ”
“แมวนี่ดูจากลักษณะสีขน สีตา รวมถึงอุ้งเท้านี่แล้ว เป็นพันธุ์จร 100%” รุ่นพี่อินูอิที่มาตอนไหนไม่รู้เดินเข้ามาหาผมที่กำลังอยู่ในอ้อมแขนของรุ่นพี่คิคุมารุแบบฝืนๆ ในมือรุ่นพี่ก็เปิดสมุดโน๊ตประจำตัวของแกจดอะไรไปด้วย นี่รุ่นพี่คงไม่คิดจะจดข้อมูลทุกอย่างยันแมวปลอมแบบผมหรอกนะครับ
“เอ๊ะ พันธุ์จรหรอคะ?” ยัยริวซากิทำหน้างงใส่พวกรุ่นพี่ แต่ผมเห็นแล้วแอบขัดใจ ขอโทษนะริวซากิ ไม่เคยมีใครบอกหรอว่าการทำตาโตๆหน้างงๆแบบนั้นมันน่ารัก เลิกทำหน้าแบบนั้นใส่คนอื่นนอกจากฉันได้แล้ว!
“จรจัดน่ะ” อึ้ก ผมหันไปมองรุ่นพี่อินูอิ สงสัยพี่แกจะคิดถึงเทนนิสของผมมาก อยากเจอลูกหวดของผมสินะครับ รอผมกลับร่างเดิมก่อนเถอะ!
“นี่เหลือแค่คาวามูระ ไคโดแล้วก็โออิชิสินะ” อาจารย์ริวซากิที่เดินหายไปนานก็กลับมาพร้อมกระเป๋าใบใหญ่ ดูท่าแล้วคงจะออกไปไหน โดยทิ้งผมและริวซากิไว้กับพวกรุ่นพี่สินะ
“รุ่นพี่คาวามูระต้องช่วยงานพ่อที่ร้านซูชิฮะคุณยาย เจ้าอสรพิษก็เหมือนจะมีธุระ ส่วนรุ่นพี่โออิชิก็กำลังตามมาฮะ”รุ่นพี่โมโมะลงไปนั่งอยู่ที่พื้นแถวโซฟา ก่อนจะเริ่มแกะพวกของเล่นแมวที่ซื้อมา มีทั้งไม้ล่อแมว คอนโดแมว ที่ฝนเล็บแมว ผมมองอย่างสงสัย นี่ผมเป็นแมวของริวซากิหรือรุ่นพี่ฮะ? คือพวกรุ่นพี่กะจะเลี้ยงผมระยะยาวกันเลยหรอ?
“งั้นฉันฝากบ้านหน่อยนะ เดี๋ยวตอนกลับมาแล้วค่อยมาคุยเรื่องแผนของชมรมปีนี้กัน ไปกันได้แล้วซากุโนะ” พออาจารย์ริวซากิพูดจบ แกก็เดินออกจากบ้านไปเลย เดี๋ยวก่อน ริวซากิจะไปด้วยหรอ งั้นแปลว่าผมต้องอยู่บ้านกับพวกรุ่นพี่หรอ
“เมี้ยว” พาฉันไปด้วยริวซากิ!
“หนูขอฝากฮารุคุงหน่อยนะคะรุ่นพี่” ยัยเปียหันไปพูดกับพวกรุ่นพี่ ที่ตอนนี้เริ่มทำการรื้อบ้าน เอ้ย เคลียร์พื้นที่ในการวางของเล่นแมวแล้ว “ฮารุคุงเป็นเด็กดีกับพวกรุ่นพี่เขานะจ๊ะ” ยัยนั่นเดินมาพูดด้วยยิ้มหวานๆของเจ้าตัวและลูบหัวผมที่อยู่ในอ้อมแขนรุ่นพี่คิคุมารุก่อนจะเดินออกจากบ้านไป ผมพยายามจะเอานิ้วป้อมๆเกี่ยวเสื้อเธอไว้แต่มันดันเกี่ยวไม่ติด ไม่นะ!
“ไปดีมาดีนะเนี้ยว~” อะไรคือการทำเสียงสดใสเบอร์ 10 ขนาดนั้นอะฮะรุ่นพี่คิคุมารุ ส่วนผมน่ะหรอ ทำได้แค่มองตามเท่านั้นแหละเพราะตัวผมยังติดอยู่กับรุ่นพี่ ส่วนริวซากิก็เดินออกจากบ้านไปแล้ว…
“หึหึหึ ได้ข้อมูลดีๆแล้วสิ” ผมหันไปมองตามเสียงของรุ่นพี่อินูอิ และสิ่งที่ผมเห็นตอนนี้คือของเล่นแมวไม่ต่ำกว่า 10 ชิ้นกำลังวางกองอยู่ที่พื้นหน้าโซฟา พร้อมกับพวกรุ่นพี่ที่ถือไม้ล่อแมวคนละอัน และไม่นับรุ่นพี่คิคุมารุที่อุ้มผมอยู่ ไหนจะหน้าตาแบบนั้นของพวกรุ่นพี่ที่เหมือนเจอของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจนั่นอีก และไอ้ของเล่นที่ว่าก็คือตัวผมยังไงล่ะ!
“มาเล่นกันเถอะเจ้าแมวน้อย ^^”
ทุกคนครับ RIP ให้ผมด้วยนะครับ
และนั่นคือเหตุการณ์ทั้งหมดว่าทำไมเช้านี้ผมถึงตื่นมาเจอกับพวกรุ่นพี่ และยัยเปียที่ทิ้งผมไว้ แล้วหายไปไหนกับอาจารย์ริวซากิอีก และพวกรุ่นพี่ที่เล่นกับผมในร่างแมวจนพอใจกันทุกคนถึงปล่อยผมได้สักที ไม่ดิ พวกรุ่นพี่พอใจฝ่ายเดียวเถอะ!
หลังจากที่ผมโดนพวกรุ่นพี่แกล้งไปได้สักพัก รุ่นพี่โออิชิกับรุ่นพี่ไคโดก็มาถึงบ้าน แต่ใครจะคิดล่ะครับว่าพวกเขาจะซื้อของเล่นแมวมาเพิ่ม ทำให้ตอนนี้บ้านของอาจารย์ริวซากิไม่ว่ามุมไหนก็มีแต่คอนโดแมวกับที่ฝนเล็บ มีที่นอนแมวลายสายรุ้งอยู่ตรงมุมบันไดด้วย ผมว่าอาจารย์ริวซากิกลับบ้านมาน่าจะตกใจเลยล่ะครับ ที่บ้านกลายเป็นอาณาจักรแมวขนาดย่อมๆไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ อย่างน้อยก็ทำให้ผมได้รู้ความจริงว่า รุ่นพี่ไคโดเป็นทาสแมว! และเคยแอบเล่นกับเจ้าคาลปิ้นของผมด้วย เพราะรุ่นพี่แกพยายามจะเล่นกับผมน่ะสิ แต่ขอโทษนะฮะรุ่นพี่ เผอิญผมมันเป็นแมวปลอม
ตอนนี้พวกรุ่นพี่เปิดทีวีดูการแข่งขันเทนนิสกันอยู่ และเริ่มพูดคุยถึงแผนของชมรมปีนี้ ด้วยความที่พวกรุ่นพี่ขึ้นม.ปลายปี 3 กันแล้ว ไหนจะเรื่องการเรียนของตัวเอง เรื่องคณะ เรื่องมหาลัยอีก งานในชมรมเลยต้องให้พวกรุ่นพี่ปี 2 ช่วยจัดการกันบ้าง เรียกได้ว่าเริ่มให้เรียนรู้งานกันก่อนสินะ แต่รุ่นพี่โมโมะกับรุ่นพี่ไคโดน่าจะเริ่มชินแล้วแหละ เพราะตอนม.ต้นก็ผ่านงานกันมาแล้วทั้งนั้น เนอะ คุณอดีตกัปตันไคโดและรองกัปตันโมโมชิโระ
ถามว่าผมรู้ได้ไงน่ะหรอ ก็ริวซากิบอกน่ะสิ ยัยนั่นเขียนจดหมายส่งไปให้ผมตอนเจ้าตัวขึ้นม.ต้นปี 2 ตอนแรกผมก็จะเรียนที่เซย์งาคุต่อ แต่ผมต้องซ้อมตลอด ผมเลยตัดสินใจลาออกจากโรงเรียนและกลับไปเรียนต่อที่อเมริกา ตอนนั้นผมคิดอะไรหลายๆอย่างเลยล่ะครับ ก็นะผมไม่อยากจากไปไหน ไม่อยากจากทุกคนโดยเฉพาะริวซากิ แต่ตอนนี้ผมคัมแบคแล้ว พวกรุ่นพี่จะไม่ต้องเหนื่อยกันมากแน่นอน เพราะผมจะช่วยพวกรุ่นพี่เองไงล่ะ
ผมล้อเล่นครับ ผมขี้เกียจขนาดนี้จะไปช่วยใครได้ พวกรุ่นพี่จัดการกันไปเถอะครับ เดี๋ยวผมนอนเผื่อพวกพี่เอง :)
“ดูสิๆ การแข่งของเจ้าเปี๊ยกล่ะเนี้ยว~” รุ่นพี่คิคุมารุชี้ไปที่ทีวี ทำให้พวกรุ่นพี่หันไปสนใจทีวีกันหมด นั่นคงเป็นวิดิโอการแข่งของผมย้อนหลังสินะ ดูแล้วน่าจะก่อนที่ผมจะกลับมาที่นี่ ให้ทายครับทุกคน ผมชนะไหม?
“เอจิเซ็นยังตีลูกได้คมเหมือนเดิมเลยนะ” รุ่นพี่โออิชิครับ ไม่ต้องชมหรอก ผมรู้ตัวดี
“ดูเหมือนฝีมือของเอจิเซ็นจะเพิ่มขึ้นเยอะเลยนะ ทั้งพละกำลัง ทั้งท่าไม้ตายในการเล่นของเจ้านั่น เหมือนจะเพิ่มขึ้นมา 35.67% เลยล่ะ” รุ่นพี่อินูอิพูดพร้อมขยับแว่นด้วย
“เก่งจังเลยนะเอจิเซ็น ^^” แน่นอนฮะรุ่นพี่ฟูจิ
“เมี้ยว~” เวรละเผลอตอบรุ่นพี่ไป
“อ๊ะ เมื่อกี้ฮารุคุงร้องเมี้ยวด้วยละเนี้ยววว พอพูดถึงเจ้าเปี๊ยก เจ้าตัวเล็กนี่ก็ร้องเลยล่ะ!” และไม่พ้นคนตาดีหูดีแบบรุ่นพี่คิคุมารุจะได้ยิน รุ่นพี่รีบคลานเข้ามาหาผมก่อนจะเอาหน้ามาใกล้ๆจนผมต้องยันไว้อีกครั้ง อย่าเล่นแบบนี้เถอะครับ ผมขอร้อง
“อะไรเนี่ย! พอพูดถึงเจ้าเอจิเซ็นกลับร้องเมี้ยวเฉย ชอบหมอนั่นหรอ” รุ่นพี่โมโมะขยับเข้ามากวนผมอีกแล้ว “ฉันเล่นด้วยตั้งนาน ไม่เห็นจะร้องเมี้ยวๆเลย!”
“เหมือนเจ้าของเลยนะ ^^” รุ่นพี่ฟูจิครับ พูดแบบนั้นมันก็…
“ถ้าพูดถึงเอจิเซ็นแล้วนอกจากเทนนิสก็คงไม่พ้นเรื่องของซากุโนะจังล่ะนะ” เอ่อรุ่นพี่โออิชิครับ ผมว่ามันไม่เกี่ยวกันนะ
“จากข้อมูลแล้วนอกจากครอบครัวและอาจารย์ริวซากิ ก็มีแต่ริวซากิจังเนี่ยแหละที่ใกล้ชิดกับเอจิเซ็นที่สุดในบรรดาผู้หญิงที่เข้ามาชอบมันถึง 33.256% ของม.ต้น ไหนจะการไปเดทกันมาแล้วนั่นอีก ค่าความรักเพิ่มขึ้น 10.694% เลยล่ะ” รุ่นพี่อินูอิเอ่ยขึ้นพร้อมเปิดสมุดโน๊ตที่เขียนว่า ‘เอจิเซ็น เรียวมะ’ อะไรนั่นไปด้วย นี่รุ่นพี่ยังไม่ทิ้งของแบบนั้นไปอีกหรอฮะ น่าเผาทิ้งจริงๆ
“แต่ต่อให้เจ้านั่นจะกลับมา ตอนนั้นริวซากิคงไม่รอแล้วล่ะ ฉันเห็นมีคนชวนออกเดทเยอะแยะไปหมด ชู่ว” รุ่นพี่ไคโดที่ผมนึกว่าหลับไปแล้วพูดขึ้น เดี๋ยวนะ มีคนชวนยัยนั่นออกเดทหรอ! ทำไมผมไม่รู้เลยล่ะ
“แสนรู้ดีนี่เจ้าอสรพิษ” รุ่นพี่โมโมะกล่าวชม (?) คู่กัดของตน
“หนวกหูเฟ้ยเจ้าหัวเม่น!” จะมีมวยกันอีกแล้วล่ะครับ
“จากสถิติคนชวนออกเดทแล้ว เรียกได้ว่าป๊อประดับแนวหน้าของโรงเรียนเลยล่ะ ต่อเดือนตก 5-6 คนเลยนะ แต่ริวซากิปฏิเสธทุกคน” รุ่นพี่อินูอิพูดโดยที่กำลังอ่านจากสมุดโน๊ตที่เขียนว่า ‘ริวซากิ ซากุโนะ’ ไปด้วย เอ่อ… เมื่อกี้รุ่นพี่อ่านเล่มของผมอยู่ไม่ใช่หรอครับ?
“น่าเสียดายจังเลยนะ ถ้าเอจิเซ็นรู้เข้าคงสนุกน่าดู ^^” เวลาเปลี่ยนคนไม่เปลี่ยนก็น่าจะมีแต่รุ่นพี่ฟูจิที่ชอบเห็นคนเป็นทุกข์เนี่ยล่ะครับ
“หมอนั่นจะสนใจด้วยหรอครับ” รุ่นพี่โมโมะพูดด้วยสีหน้าปลงตก อ่าวรุ่นพี่โมโมะทำไมพูดแบบนี้ล่ะฮะ ผมสนใจตลอดเลยนะ
“เมี้ยว~” ฉิบ- เผลอหลุดอีกแล้ว
“ฮารุคุงบอกสนใจด้วยล่ะ ^^”
“คุณเอจิเซ็นจะต่อม.ปลายที่อเมริการึเปล่าคะ”
“ไม่ครับ ผมจะกลับญี่ปุ่น”
“ทำไมล่ะคะ”
“ผมเบื่ออเมริกา”
เสียงนักข่าวในทีวีเรียกความสนใจจากพวกรุ่นพี่ไปจากตัวผม เกือบไปแล้วไอ้เรียวมะ และที่ฉายอยู่ในทีวีตอนนี้คือสัมภาษณ์ของผมหลังจากแข่งเสร็จ ส่วนผลแข่งน่ะหรอ ระดับผมไม่มีคำว่าแพ้อยู่แล้ว ;)
“คำตอบสมเป็นเอจิเซ็นจังเลยนะ ^^”
“เอ๋~ เจ้าเปี๊ยกจะกลับมาญี่ปุ่นล่ะเนี้ยววว” รุ่นพี่คิคุมารุที่ตอนนี้กำลังกระโดดโลดเต้นดีใจกับรุ่นพี่โมโมะเพราะรุ่นน้องสุดที่รัก (?) อย่างผมจะกลับมา สงสัยต้องเตรียมท้องไว้รอเบอร์เกอร์ฟรีแล้วฮะ
“ควรบอกอาจารย์ริวซากิไหมครับแบบนี้” รุ่นพี่โมโมะหันมาถามพวกรุ่นพี่ปี 3
“ถามอะไรไม่ใช่สมองอีกแล้วนะไอ้หัวเม่น” และก็เจอคู่กัดตลอดกาลอย่างรุ่นพี่ไคโดสวนไปในทันที ว้าว~ สกิลปากรุ่นพี่เพิ่มขึ้นเยอะเลยนะฮะ~
“หนวกหูเฟ้ยเจ้าอสรพิษ!” ตีกันเลยครับรุ่นพี่โมโมะ รุ่นพี่ไคโด
“ต้องบอกสิ เสาหลักของเซย์งาคุจะกลับมาแล้วหนิ” รุ่นพี่โออิชิละความสนใจจากทีวีมาตอบรุ่นพี่โมโมะด้วยรอยยิ้มดีใจ
“แต่ว่าไม่ต้องบอกริวซากิจังนะ ^^” เอ่อรุ่นพี่ฟูจิครับ…
“ทำไมล่ะฟูจิ” รุ่นพี่อินูอิที่กำลังเขียนหน้าปกสมุดโน๊ตเล่มใหม่ว่า ‘เอจิเซ็นในวัยย่าง16ปี’ ไปด้วยหันมาถามรุ่นพี่ฟูจิทันที
“ก็มันน่าสนุกดีนี่น่าใช่ไหมฮารุคุง ^^”
Talk :
ตอนนี้ไม่มีอะไรเลยค่ะไรท์แค่เอาประสบการณ์ส่วนตัวมาใส่เฉยๆ เพราะที่บ้านไรท์เลี้ยงแมว และแมวทุกตัวก็รักไรท์มากๆ จะกอดจะหอมทีไรเอาเท้ามายันหน้าไรท์ไว้ตลอดเลยค่ะ แมวซึนก็งี้แหละเนาะ ใครเลี้ยงแมวคงจะเข้าใจกันใช่ไหมคะ น้ำหยดลงหินทุกวัน หินบอกให้เราเป็นแค่ทาส ฮือออ
ขอบคุณทุกคนที่กดหัวใจให้กันนะคะ ไรท์รู้สึกมีกำลังใจมากๆเลย! แล้วเจอกันตอนหน้า เอ็นจอยรีดดิ้งค้าบ
ความคิดเห็น