คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Tuesday
Day 2
Ryoma Part
วันนี้เป็นวันที่ 2 แล้วฮะที่ผมอยู่ในร่างแมว ตอนแรกที่ผมตื่นมา ผมภาวนาให้เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นแค่ความฝัน แค่ฝันร้ายว่าผมกลายเป็นแมวและต้องมาอยู่ในบ้านของริวซากิ แต่ดูเหมือนพระเจ้าจะเกลียดขี้หน้าผม บวกกับบาปกรรมของความปากดีของผมที่ชอบไปพูดจาหาเรื่องชาวบ้านก่อนแข่งเทนนิสอีก นั่นแหละฮะ ผมตื่นมาก็พบว่าตัวเองยังเป็นแมวอยู่ และคนที่นอนอยู่ข้างๆผมก็คือ ริวซากิ ซากุโนะ ยัยนี่ยังนอนหลับปุ๋ยอยู่เลย สงสัยผมคงจะตื่นเช้าเกินไปสินะ
ผมลุกขึ้นมามองหน้าริวซากิ จะว่าไปแล้วตอนยัยเปียนอนก็ดูน่ารักดีนะ ผมยาวที่ปล่อยไม่ได้ถักเปียแล้วสยายไปทั่วเตียง แพขนตางอนหนาที่เรียงตัวสวย ไหนจะริมฝีปากสีชมพูแบบสุขภาพดีนั่นอีก รวมๆแล้วยัยนี่ดูดีมากๆเลยแหละ ไม่แปลกที่จะมีคนเข้ามาจีบยัยนี่เต็มไปหมดและก็เป็นผมที่เข้าไปช่วย (?) ตลอด ทำไมผมต้องเข้าไปช่วยหรอ? ก็เพราะพวกคนที่เข้ามาจีบริวซากิมักจะชอบเข้ามาในแบบหาเรื่องเธอมากกว่าจีบดีๆน่ะสิ และเหมือนยัยนี่ก็เป็นคนที่ต่อให้อยู่เฉยๆก็มีเรื่องเข้ามาหาตัวเธอได้ และก็จะเป็นผมตลอดที่เข้าไปช่วย ตั้งแต่วันแรกที่เราพบกันเลยมั้ง บนรถไฟฟ้าวันนั้น ที่โรงเรียนม.ต้นกิงขะอีก ที่สนามแข่งเทนนิสตั้งกี่ครั้งก็ไม่รู้อีก จะพูดยังไงดีล่ะ เหมือนพระเจ้าจะชอบแกล้งริวซากิพอสมควร และเหมือนโชคชะตาจะชอบดึงให้ผมไปช่วยเธอเสมอด้วยมั้ง
เดี๋ยวนะ โชคชะตางั้นหรอ โอเค ผมว่าผมเพ้อเกินไปแล้ว
“ตื่นแล้วหรอจ๊ะฮารุคุง”
ริวซากิที่ตื่นแล้วลุกขึ้นมามองหน้าผม นี่คงเป็นวิวที่คาลปิ้นแมวของผมเจอทุกๆเช้าสินะ แต่วิวของคาลปิ้นคงไม่ดูดีแบบริวซากิตอนตื่นหรอก เพราะสภาพของผมตอนตื่นเช้าๆมันดูไม่ได้เลยไงล่ะ พูดแล้วก็คิดถึงคาลปิ้นเลยแฮะ แต่ตอนนี้มันน่าจะเล่นอยู่กับพ่อบ้าที่อเมริกาอย่างมีความสุขอยู่
“เมี้ยว~” ตื่นก็ลุกได้แล้วริวซากิ
“เมื่อคืนนอนสบายไหมจ๊ะ” ยัยเปียลูบหัวผมด้วย แอบเคลิ้มหน่อยๆแฮะ
“เมี้ยว” อืม
“วันนี้ไปเที่ยวในเมืองกันนะจ๊ะฮารุคุง ฉันอยากพาฮารุคุงไปหาพวกโทโมะจังแล้ว”
“เมี้ยวๆๆๆๆ” ฮะ? ไปหาพวกโอซาคาดะหรอ? งั้นแปลว่าต้องเจอพวกโฮริโอะด้วยน่ะสิ ไม่เอาๆๆๆ ปวดหู!
“ฮารุคุงอยากไปแล้วหรอ งั้นรอแปปหนึงนะจ๊ะ~” ยัยริวซากิยิ้มดีใจ ก่อนจะรีบลุกออกไปอาบน้ำอาบท่า ดูแล้วเธอคงไม่เข้าใจผมหรอกว่าผมไม่อยากไปเจอพวกนั้นขนาดไหน
ผมไม่ได้อะไรกับเพื่อนเธอนะ แต่ผมเบื่อเวลาที่โอซาคาดะตีกับเจ้าโฮริโอะ มันน่ารำคาญ ตีกันได้ทุกเรื่องไม่คบกันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยล่ะ โอซาคาดะที่ช่างพูดกับเจ้าโฮริโอะที่ชอบมั่นหน้า เวลาตีกันน่ารำคาญมากแต่เวลาที่เห็นดีเห็นงามอะไรด้วยกันนะ หึ! เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย เช่นเวลาเชียร์ตอนแข่งเทนนิส หรือตอนแซวผมกับริวซากิไง
นอกจาก 2 คนนี้ก็มีคาจิโร่กับคัทสึโอะ เพื่อนผม 2 คนนี้ก็เข้าชมรมเทนนิสมาด้วยกันกัับผมและโฮริโอะเลย แต่สองคนนี้น่ะเรียบร้อยและนิสัยดีมาก ดีจนงงว่ามาอยู่กับพวกผมได้ไงก่อน คิดถึงเจ้าพวกนี้นะ ตอนไปแข่งที่อเมริกาไม่มีคนมาคอยเชียร์ผมแบบเจ้าพวกนี้หรอก
ตอนนี้ผมในร่างแมวและริวซากิกำลังอยู่ร้านคาเฟ่ใกล้ๆกับแถวโรงเรียนเซย์งาคุ ริวซากิกำลังคุยอะไรไม่รู้กับโอซาคาดะ ดูท่าแล้วคงเป็นเรื่องของผู้หญิงที่ผมไม่เข้าใจนั่นแหละ พวกสามใบเถายังไม่มา ส่วนตัวผมก็นอนอยู่ในกระเป๋าใส่แมวสีชมพูสุดหวาน มองดูพวกเธอคุยกัน และที่คอผมตอนนี้มีปลอกคอสีแดงลายดอกไม้ใส่ไว้อยู่ ไม่รู้ริวซากิไปซื้อมาตอนไหน และพอมันมาอยู่บนตัวผม ผมว่ามันแอบไม่เข้ากันอะครับ แต่เพราะริวซากิบอกว่าน่ารัก ดังนั้นผมเลยได้แต่เออๆออๆไปกับเธอ ให้ตายสิริวซากิ
“นี่ซากุโนะ” อยู่ๆโอซาคาดะก็เรียกริวซากิด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ว่าไงจ๊ะโทโมะจัง” ส่วนริวซากิก็ละจากการกินเค้กตรงหน้าหันมาสนใจเพื่อนของตัวเอง
“เธอได้ติดต่อกับท่านเรียวมะบ้างรึเปล่า” หืมมม มีชื่อผมในบทสนทนาล่ะ แบบนี้ต้องขอฟังหน่อยแล้ว
“ไม่เลยจ้ะ ฉันไม่กล้าไปรบกวนเรียวมะคุงหรอก” ฮะ? รบกวนอะไร? ฉันไม่เคยบอกเธอสักหน่อยว่าเธอรบกวนฉันน่ะริวซากิ
“แล้วจดหมายพวกนั้นล่ะ? ฉันรู้นะว่าเธอยังเขียนให้ท่านเรียวมะอยู่ แต่เธอไม่ส่งน่ะซากุโนะ” จดหมายหรอ? จดหมายอะไรอะ?
“เรื่องนั้น…” ริวซากิมีท่าทางลังเล มือของเธอกำลังลูบๆที่บนปากแก้วน้ำอยู่ จากที่ผมสังเกตเธอมาตลอด นั่นคือนิสัยของริวซากิเวลามีเรื่องกังวลหรือไม่สบายใจ
“จะเก็บไว้แบบนี้ต่อไปหรอซากุโนะ” โอซาคาดะเอามือวางบนไหล่ของริวซากิ
“…” ยัยเปียก้มหน้าลง จากมุมที่ผมนอนอยู่เลยไม่เห็นว่ายัยนั่นทำสีหน้ายังไงอยู่
“จะไม่บอกไปจริงๆหรอ ความรู้สึกของซากุโนะน่ะ” หืม?
และก่อนที่ริวซากิจะได้ตอบอะไรออกไป มารผจญในรูปแบบเพื่อนสนิทของผมก็โผล่หัวมาขัดซะก่อน
“หวัดดีริวซากิ โอซาคาดะ” เป็นเจ้าโฮริโอะที่มาขัดจังหวะอีกแล้ว!
“หวัดดีจ้ะโฮริโอะคุง” ริวซากิหันไปยิ้มหวานให้เจ้าโฮริโอะ นี่ริวซากิ เธอจะไปยิ้มหวานให้มันทำไมไม่ทราบ?
“ซากุโนะ เธอจะไปทักคนแบบนี้ทำไม” เห~ โอซาคาดะ เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นด้วยกับเธอเลยนะ!
“หวัดดีคุณริวซากิ คุณโอซาคาดะ” พวกคาจิโร่กับคัทสึโอะก็มาด้วย นี่มันรวมมิตรเด็กปี 1 ตลอดกาลของชมรมเทนนิสรึเปล่า
“นี่แมวใครน่ะ หน้าตาไม่รับแขกเลย” และก็เป็นเจ้าโฮริโอะที่สอดรู้ เอ้ย สอบถามว่าผมคือแมวของใคร แล้วเจ้านี่มันจะเอาหน้ามาชิดกรงผมอะไรขนาดนี้อะ ไม่เคยเห็นแมวหรอ “หน้าตาแย่ชะมัด ฉันหล่อกว่าอีก”
“เมี้ยว” หึ มั่นหน้าจังเลยนะ รอผมกลับร่างก่อนเถอะ นอกจากลุงแก่นั่นก็โฮริโอะเนี่ยแหละที่จะเจอผมหวดลูกเทนนิสใส่
“มาถึงก็ปากเสียเลยนะ” และก็เป็นโอซาคาดะที่พูดแทนใจผมอีกแล้ว
“ยุ่งอะไรด้วยยัยเสียงแปดหลอด”
“หนอย-”
“นั่นแมวของฉันเองจ้ะโฮริโอะคุง ชื่อฮารุคุง” ริวซากิรีบห้ามศึกระหว่างเพื่อนของเธอกับเจ้าลิงนั่น เพราะตอนนี้คนทั้งร้านเริ่มหันมาสนใจกลุ่มของพวกผมแล้ว
“นี่ริวซากิ เธอเลี้ยงแมวหรอ ถามฉันได้นะ ฉันโฮริโอะผู้มีประสบการณ์เทนนิสมา 2 ปี แค่เรื่องเลี้ยงแมวน่ะง่ายมากเลย” ทุกคนฮะ อะไรคือความเข้ากันของประโยคนั่นบอกผมที โฮริโอะเลิกสนใจผมและหันไปบอกกับริวซากิด้วยสายตาหวานเชื่อม หมั่นไส้!
“เมี้ยว!” เลิกมองได้ละไอ้ลิง!
“แมวตัวนี้หน้าตาเหมือนเรียวมะคุงเลยเนาะ” และเป็นอีกครั้งที่พวกคาจิโร่สังเกตตัวผม ไปเลยคาจิโร่ ถ้านายเปิดสำนักดูดวงกับอาจารย์ริวซากิน่าจะรุ่งกว่าเทนนิสนะ เพราะแม่นเหมือนตาเห็นเลย
“ว่าแล้ว! หน้าตาไม่เป็นมิตร แถมหน้ามู่แบบนี้ก็ว่าเคยเห็นที่ไหน เหมือนเจ้าเอจิเซ็นเปี๊ยบเลย”
“เมี้ยว” ยุ่ง
“พูดถึงเรียวมะคุงแล้ว คุณริวซากิได้ติดต่อเรียวมะคุงบ้างไหม” คัทสึโอะถามกลับเข้ามาที่เรื่องของผม
“ไม่เลยจ้ะ” ริวซากิส่ายหน้าน้อยๆ
“อ่าวหรอ เพราะนอกจากพวกเรา 3 คนแล้ว คนที่คิดว่าจะติดต่อกับเรียวมะคุงก็มีแต่คุณริวซากิเนี่ยแหละ เพราะพวกเราไม่ได้ติดต่อ ทำให้ไม่รู้ข่าวคราวอะไรของเรียวมะคุงเลย” คาจิโร่พูด
“นี่คาจิโร่ เดี๋ยวนี้เจ้าเอจิเซ็นมันอยู่คนละโลกกับพวกเราแล้ว มันไปมีชื่อเสียงอยู่ที่อเมริกาโน้น! คนเข้าหามันตั้งเย๊อะ! มันจะยังจำพวกเราได้รึเปล่าก็ไม่รู้” อะไรของโฮริโอะมันวะ ผมก็ไม่เคยลืมใคร ยกเว้นตอนความจำเสื่อมนั่น แต่ทุกคนก็เป็นคนสำคัญของผมหมดเลยนะ
“นายพูดเหมือนน้อยใจท่านเรียวมะเลยนะ”
“จะบ้าหรอ ใครจะน้อยใจเจ้านั่นกัน! คนอย่างโฮริโอะผู้มีประสบการณ์เทนนิส 2 ปีไม่น้อยใจเพราะแค่มันไม่ตอบจดหมาย 10 กว่าฉบับของฉันหรอก!” อ๋อ~ โฮริโอะมันน้อยใจผมเพราะผมไม่ตอบจดหมายมันนี่เอง
“ใช่แน่หรอ ไม่ใช่ว่ากลับบ้านไปแอบร้องไห้คิดถึงท่านเรียวมะนะ” โอซาคาดะสวนโฮริโอะกลับ ผมว่ามันต้องมีมวยเกิดขึ้น
“นั่นมันเธอมากกว่ายัยเสียงสิบแปดหลอด” ยกที่ 1 เริ่มได้!
“พอเถอะทั้งคู่เลย อย่าทะเลาะกันเลยนะจ๊ะ” และก็เป็นริวซากิอีกแล้วที่มาห้ามศึกของทั้งสองคนนี้ด้วยเสียงหวานๆนั่น “เรียวมะคุงน่ะไม่ลืมพวกเราหรอกนะจ๊ะ แค่เขาคงไม่ว่างเท่านั้นเอง”
“แต่เธอก็รอจดหมายจากมันอยู่ใช่ไหมล่ะริวซากิ!” โฮริโอะที่ตอนนี้โดนคาจิโร่ล็อคตัวอยู่ถามขึ้นมา ผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ายัยนี่รอผมรึเปล่า “จดหมายจากเจ้าเอจิเซ็นที่เธอคอยส่งให้มัน มันตอบกลับมาบ้า-”
ก่อนที่โฮริโอะผู้ปากเสียจะพล่ามอะไรมากไปกว่านี้ ก็ถูกโอซาคาดะลากออกไปตีกันต่อที่นอกร้านเรียบร้อยแล้วครับ หึ สมน้ำหน้า
“ขอโทษแทนโฮริโอะด้วยนะคุณริวซากิ” คาจิโร่เอ่ยขอโทษแทนเจ้าลิงที่ปากเสีย
“เรียวมะคุงคงไม่ว่างจริงๆนั่นแหละ คุณริวซากิอย่าคิดมากเลยนะ” คัทสึโอะปลอบใจริวซากิ
“…” ยัยนี่ไม่ตอบอะไรเพียงแต่ส่ายหน้าและยิ้มหวานน้อยๆตามฉบับของริวซากินั่นแหละ
ความจริงแล้วเรื่องจดหมายนี่ผมก็อยากตอบของทุกคน แต่ด้วยความที่ผมต้องซ้อมแข่งทุกวัน มีแข่งทุกสัปดาห์ ไม่ได้แข่งแค่ที่อเมริกานะ ที่ฝรั่งเศสหรือทางฝั่งยุโรปผมก็ไปมาหมดแล้ว มันเลยทำให้ผมไม่สะดวกที่จะส่งกลับไป แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วล่ะว่าถ้าผมคืนร่างเดิมเมื่อไร ผมจะเขียนจดหมายตอบทุกคน เพื่อป้องกันใครบางคนน้อยใจ
และสำหรับผมแล้วเพื่อนๆรุ่นพี่ทุกคนก็สำคัญหมด จุดเริ่มต้นของผมมันคือที่เซย์งาคุไม่ใช่ที่อเมริกาซะหน่อย ถ้าไม่นับที่เริ่มฝึกเล่นนะ เสียงเชียร์ของเจ้าพวกนั้นอะ ถึงจะดูหนวกหูไปบ้าง แต่มันช่วยให้พลังใจได้จริงๆ เพราะเวลาที่ลงสนามแข่ง ไม่มีใครลงไปกับผมนอกจากตัวผม คู่แข่ง และกรรมการ มีบ้างที่ท้อกับการแข่งแต่เสียงเชียร์ของพวกนั้นก็ช่วยให้ผมผ่านมาได้ และที่อเมริกาที่ไม่มีเจ้าพวกนี้น่ะมันเงียบมากเลย ตอนแรกที่ผมลงแข่ง แทบไม่มีใครเชียร์ผมเลยสักคน จนชนะไปเรื่อยๆและเริ่มมีชื่อเสียง ถึงมีคนเชียร์เยอะขึ้น แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครสู้พวกเจ้าปี 1 ได้หรอก โดยเฉพาะ
‘เรียวมะคุงพยายามเข้านะจ๊ะ’
‘เรียวมะคุงสู้ๆนะจ๊ะ’
‘เรียวมะคุงระวังตัวด้วยนะ’
เสียงเชียร์ผมจากยัยริวซากิน่ะไม่มีใครแทนที่ได้จริงๆ บ้างครั้งที่ผมแข่ง ผมก็จะนึกถึงเธอตลอด ไม่รู้ว่ามันเริ่มจากตอนไหน แต่ทุกครั้งก่อนที่แข่ง มันต้องมองหายัยนี่ก่อน เพื่อที่จะได้ยินประโยคนี้พวกนี้ และพอแข่งเสร็จ ‘เรียวมะคุงเก่งมากๆเลยจ้ะ’ ก็จะมีเสียงของยัยนี่ที่ยินดีกับชัยชนะของผมมาพูดใกล้ๆ และแม้ผมจะไปอเมริกาแต่เสียงเชียร์ของเธอก็ยังดังอยู่ในหัวของผมทุกครั้งที่แข่ง แต่ผมก็เชื่อนะว่าริวซากิจะคอยเชียร์ผมอยู่ที่ไหนสักที่
แต่ช่วงแรกๆที่ผมไปอเมริกา ผมยังได้จดหมายจากยัยริวซากิอยู่เลย จนหลังๆมานี่ผมก็ไม่ได้จดหมายอะไรแล้ว และผมก็ลืมเรื่องของยัยนี่ไปสักพักเพราะช่วงนั้นผมโฟกัสแต่กับการแข่งขัน จนมาเข้าร่างแมวเนี่ยแหละ
‘แล้วจดหมายพวกนั้นล่ะ? ฉันรู้นะว่าเธอยังเขียนให้ท่านเรียวมะอยู่ แต่เธอไม่ส่งน่ะซากุโนะ’
บทสนทนาก่อนหน้าที่เจ้าพวกสามใบเถาจะมา โอซาคาดะบอกว่าริวซากิเขียนให้ผมแต่ไม่ส่งให้ผมหรอ ทำไมล่ะริวซากิ? ผมเงยหน้าขึ้นไปมองริวซากิที่ตอนนี้กำลังช่วยคัทสึโอะห้ามไม่ให้โฮริโอะกับโอซาคาดะที่พึ่งเข้ามาในร้านตีกันอีกรอบ โดยมีคาจิโร่ช่วยล็อคตัวของโฮริโอะไว้ ผมจ้องมองไปที่เธอ ทำไมเธอถึงไม่ส่งจดหมายพวกนั้นล่ะริวซากิ ถ้าเป็นจดหมายของเธอฉันก็รับตลอดเลยนะ
‘ไม่เลยจ้ะ ฉันไม่กล้าไปรบกวนเรียวมะคุงหรอก’
หรือว่าที่เธอไม่ส่งจดหมายให้ฉันเพราะกลัวว่าจะรบกวนฉันหรอ ยัยบ้าริวซากิ คิดไปเองอีกแล้ว! ถ้ารบกวนฉันคงไม่ให้ที่อยู่ไปหรอก นอกจากตอบจดหมายของเพื่อนๆ ผมว่าพอกลับร่างเดิมคงต้องคุยกับยัยริวซากิเรื่องนี้ด้วยแล้วล่ะ
และการพบปะเพื่อนๆของผม (ในร่างแมว) กับริวซากิก็ผ่านไปได้ด้วยดี แม้ทั้งวันจะมีแต่เสียงของโฮริโอะกับโอซาคาดะตีกันตลอดก็เถอะ และเมื่อกลับถึงบ้าน อาจารย์ริวซากิก็กลับมาถึงบ้านก่อนแล้ว ยัยเปียเลยเอาผมไปปล่อยไว้ที่ห้องรับแขกให้นั่งเป็นเพื่อนอาจารย์ที่กำลังดูรายการตลกในทีวีอยู่ ส่วนตัวเธอก็ไปทำอาหารเย็น
“นี่เจ้าเรียวมะ ดูแลซากุโนะด้วยล่ะ เด็กคนนั้นน่ะเสียของรักไปเยอะแล้ว ฉันหวังพึ่งแกได้ใช่ไหม” อยู่ๆอาจารย์ก็พูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“…” บอกผมทีว่าผมได้ยินไม่ผิด อาจารย์เรียกผมว่าเรียวมะหรอ ผมเงยหน้ามองอาจารย์ริวซากิ ก็พบว่าอาจารย์ก็มองผมอยู่แล้ว ฉิบหายแล้วเรียวมะ!
“แกนี่เหมือนเจ้าเรียวมะเลยนะฮารุ ทั้งสายตา แววตาหยิ่งยโสของแก ไหนจะท่าทางอวดดีนั่นอีก ถ้าเจ้าเรียวมะเป็นแมวก็คงเป็นแบบนี้สินะ” อาจารย์ยิ้มให้ผม แต่เป็นรอยยิ้มที่ขนลุกชะมัด สายตาของอาจารย์เหมือนรู้อะไรสักอย่างเลยล่ะ
“เมี้ยว~” ตอนนี้ผมคงต้องแสดงว่าเป็นแมวไปก่อนสินะ
“หึ ฉันนี่คงบ้าไปแล้ว คิดว่าเจ้าฮารุเป็นเจ้านั่นได้ไงกันนะ” อาจารย์ริวซากิเลิกสนใจผมแล้วกลับไปดูรายการตลกของแกต่อ
เชื่อที่ผมบอกรึยังครับทุกคน ว่าอาจารย์ควรไปเปิดสำนักดูดวง!
Talk :
สวัสดีค้าบบบ มาต่ออีกตอนกันนะคะ แต่งไปแต่งมาก็รู้สึกเรื่องนี้มันจะยาวทั้งๆที่ตอนแรกกำหนดไว้แค่ 10 กว่าตอนเท่านั้น แต่ตอนนี้กลับมีปมอะไรเยอะแยะไปหม๊ด! แบบนี้มันต้องเปิดอีกเรื่องเลยรึเปล่านะฮือออ
หวังว่าจะสนุกกันนะคะ รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ เอ็นจอยรีดดิ้ง เจอกันตอนหน้าค่ะ!
ความคิดเห็น