คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ร้านขายซาลาเปา
ร้านายาลาเปา
หลายวันผ่านไปลีเหมย็ยัายาลาเปาเนื้อ ายีมาว่าเิม ทุเ้าเธอ้อื่นมานวแป้ หิสาวทำานนเียวหาเลี้ยสามีปัาอ่อนอย่ามีวามสุ
วันนี้เธอเห็นอี้เทียนใบหน้าเศร้า เหุใเาไม่มีวามสุ
"เสี่ยวเทียนเป็นอะไรไปเล่า" ลีเหมยถามสามีปัาอ่อน้วยวามเป็นห่ว
"ิถึุแม่" อี้เทียนโอบอภรรยาแล้วน้ำาไหลออมาทันที เ้าสมอทึ่มะิถึอีนายหิอี้นเ่าระมั
"เ้าทึ่มไม่ร้อนะ ภรรยานนี้ะพาสามีไปสุสานมาราเอ" ลีเหมยยิ้มให้สามี อีทั้มือเรียวามเ็น้ำาให้เา เ้าทึ่มร้อไห้อย่าไม่อายเสียริ
ลีเหมยสืบวามว่าสุสานนอเมือหยานั้น ้อนั่รถไฟไป เพราะรถสายอื่นไม่ผ่านสุสานนอเมือ ระนั้นลีเหมยึพาสามีทึ่มอนาไหว้แม่สามีที่สุสาานอเมือหยา
รถไฟันเ่าแล่นออนอเมือหยา ลีเหมยไม่ปิหน้า่า เธอมอทุ้ห้าเียวีที่เ็มไป้วยเล็หิมะ
สายาหันมามอสามี เ้าทึ่มหลับเสียแล้ว แ่ทว่าอเาะเอนเอียไปอีฝั่ ไม่ไ้แล้วลีเหมยรีบึศีรษะสามีอย่า้า ๆ แล้วมาบไหล่อเธอ ใบหน้าามระบายไป้วยรอยยิ้ม
ลีเหมยฮัมเพลฝรั่อย่าอารม์ี อีทั้เอาหมวสีำอหล่อนปิหน้าสามีไว้้วย ลัวนอื่นวามหล่ออสามี
ใ้เวลาเินทาหนึ่ั่วโม็มาถึสถานีนอเมือที่อยู่ใล้ับสุสาน
ลีเหมยับสามีเินมาถึสุสาน เธอนลุยิ่นั มอไปนสุลูหูลูามีแ่สุสานและป้าวิานาให่ ยามนี้หิมะลมาเล็น้อย โีที่ลีเหมยพร่มมา้วย
ลีเหมยวิ่ามสามีไป
"รอ้วยเ้าทึ่ม" หิสาวลาร่ม ทั้สอเินไปามเส้นทา สายามอป้ายวิา
ะมาถึแถวสุท้ายแล้ว ยัหาป้ายอีุนายอี้ไม่เออี อี้เทียนหยุที่ป้ายวิาที่สอแถวสุท้าย ลีเหมยหายใอย่าเหนื่อยหอบ หนาว็หนาว
ายหนุ่มำนับป้ายวิามาราอัวเอ ลีเหมยมอเา ทำไมยามนี้เาเหมือนนปิมา ไม่เป็นปัาอ่อนเลยแม้แ่น้อย ในารวาอไม้ให้มารา อีทั้เผาระาษเินระาษทอให้มารา ลีเหมยิว่าไม่วรอยู่ฟั ให้เ้าทึ่มไ้อยู่ับมาราลำพัีว่า อีอย่าหิมะเลิแล้ว
ลีเหมยเินออมาาอี้เทียนมาไลพอสมวร เธอเินไปเรื่อย ๆ แ่เห็นเ้าทึ่มมีวามสุ เธอ็มีวามสุมาแล้ว
โะาพาให้เธอย้อนเวลามาในยุเ็ศูนย์ เพื่อมาเลี้ยสามีปัาอ่อนระมั
"ภรรยา"
"เ้าทึ่ม"
"ลับ" ลีเหมยุมมืออี้เทียนออาสุสานอย่ามีวามสุ ว่าะถึรอเยียน็เย็นพอี
วันนี้ทั้วันอี้เทียนมีวามสุมา ที่หิสาวพาเาไปหามารา ารที่เาแล้ปัาอ่อนแล้วไ้แ่ับเธอ นับเป็นวาสนาเายิ่นั
อนเย็นลีเหมยมีอาารไอเล็น้อย อี้เทียนนอน้า ๆ ลุึ้นมามอเธออย่าเป็นห่ว ระนั้นายหนุ่มแะที่หน้าผา เธอัวร้อนมา เารีบหาผ้าุบน้ำมาเ็ัวให้ภรรยาทันที
"เ้าทึ่มทำอันใ" ลีเหมยไม่มีแรที่ะลุึ้น น้ำเสียเธอแหบพร่า รู้สึเ็บอไม่น้อย
เ้าทึ่มไม่อบ แ่ทว่าับเ็ัวให้ลีเหมยอย่าอ่อนโยน นหิสาวเผลอหลับไปอย่าไม่รู้ัว อี้เทียน่อย ๆ ุมพิที่หน้าผาามอย่า้า ๆ ใน่ำืนนั้นเ้าทึ่มห่มผ้าและให้วามอบอุ่นภรรยาัวน้อยเป็นอย่าีเลยล่ะ
เ้าวันถัมาหิสาวพลันลืมา พบว่ามืออเธอไปับส่วนนั้นอเ้าทึ่มน่าอายะมัเลย หิสาวรีบหมือลับมาอย่าับไว
ระนั้นลีเหมยรีบย่อออาห้อ อี้เทียนพลันั้นหัวเราะไม่ไหว เาเห็นมานานแล้วแ่ไม่ล้าปลุเธอ เลยปล่อยให้นอน่อ เธอะรู้สึอายระมั
ลีเหมยยหม้อาลาเปาึ้นนึ่ที่หน้าร้าน ทุน่ามา่อแถวื้อาลาเปาเนื้ออเธอทุเ้า ลีเหมยายหมไปหลายเ่แล้ว เธอีใมามีวามสุที่ไ้ทำในสิ่ที่ัวเอรั
อี้เทียนพลันแอบมอภรรยาัวน้อยนั่นับเินหยวน อย่ามีวามสุ
โรม !!! ู่พวทหารี่นับสิบนมาพัเ้าอี้ไม้หน้าร้าน ทำให้ลีเหมยสาวเท้าออไปูอย่าไม่พอใ
"พวนาย้อารอะไร" ลีเหมยยืนออมอูพวทหารี่ปุ่นสามนาย
"อยาายอ้อ่ายส่วย" ทหารทำท่าร่าใส่ลีเหมย
"นี่ือแผ่นินีน ไม่ใ่แผ่นินี่ปุ่นอพวแออไปเสีย" ลีเหมยไล่พวมัน
"แม่นี่ปาีเสีย้วย" มันหมายะับมือลีเหมย แ่เธอเะที่เป้าพวมันเสีย่อน นพวมันล้มลไป าวบ้านที่มุู ่าปรบมือให้ลีเหมย อี้เทียนพลันสาวเท้าออทำท่าทาอย่าหวาลัว
"ไม่้อลัว พวมันไปแล้ว" ลีเหมยออี้เทียนไว้ ในสายาาวบ้าน ลีเหมยเป็นนียิ่นั แม้สามีอเธอะไม่สมประอบ แ่เธอไม่เยิที่ะทอทิ้เลยแม้แ่น้อย ่าเป็นนาสวรร์มาุิเสียริ ิใามราวับพระโพธิ์สัว์วนอิม
เย็นลีเหมยทำหม้อไฟหม่าล้าให้เาิน อี้เทียรีบเนื้อรั้แล้วรั้เล่า ลีเหมยลัวเาะออร้อนัวเพราะินมาเินไป หิสาวึสั่ให้เาหยุิน ายหนุ่มทำหน้าอนราวับสุนัน้อย ๆ อ้อนเ้าอ ลีเหมยยิ้มอ่อนในวามน่ารัอสามี
ความคิดเห็น