ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Starting point
จุดเริ่มต้น คือจุดที่เราเริ่มทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อทำให้เกิดสิ่งหนึ่งขึ้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือเรื่องร้าย โรงเรียนของผมแห่งนี้จะมีการสอบเก็บคะแนนหลังจะการเรียนรู้ 1 ครั้ง ต่อ 1 เทอม ในความคิดของเด็กชายคนนึงอย่างผม ผมคิดว่าโรงเรียนไม่ใช้สถานที่ที่เป็นแค่เพียงที่ให้วิชาความรู้ แต่เป็นที่ที่เป็นสถานที่จำลองสังคมขนาดใหญ่ให้มาอยู่ในสถานที่ที่จำกัด สังคมแห่งนี้คือสถานที่เรียนรู้ ซึ่งก็ควบการเป็นสถานที่หาประสบการณ์ใหม่ ๆ ในชีวิตเพื่อให้เราได้ไปเข้ากับคนสังคมได้ สถานที่นี้ได้มีบทเรียนให้เรียนรู้หลายแบบ ทั้งมิตรภาพที่เป็นสิ่งที่งดงามเพราะถ้าเรามีมิตรภาพที่ดีต่อผู้อื่น แม้ว่าเขาบางคนจะไม่เห็นมิตรภาพของเรา แต่ก็ต้องมีสักคนที่จะหยิบยื่นมิตรภาพอันสวยงานนั้นกลับมาให้กับเราจนได้ การเคารพผู้ใหญ่ก็เป็นอีกหนึ่งของขนบธรรมเนียมธรรมเนียมประเพณีของไทย การที่เราอยู่ในสังคมโดยเคารพผู้ใหญ่ จะแสดงให้เราเห็นถึงความอ่อนน้อม ซึ่งพอเราทำอะไรต่อผู้ใหญ่ด้วยความอ่อนน้อมก็จะทำให้เราด้รับสิ่งดี ๆ ตอบแทน ในโรงเรียนยังมีสิ่งต่าง ๆ ที่มีทั้งดีและไม่ดี ซึ่งมันก็คือสังคมที่เราต้องต้องผลิกสถานการณ์ต่าง ๆ ที่ไม่สามารถรู้ในอนาคตให้มาเป็นชีวิตที่มีความสุขได้ การสอบก็เปรียบเหมือนกับการเตรียมตัวก่อนเข้าสังคม เพราะเมื่อเข้าสังคมเราต้องมีรายได้ไว้ใช้ แหล่งที่มาของรายได้ก็คืออาชีพที่ต้องมีความรู้นั้นเอง การสอบจึงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับชีวิตของเรา แม้ว่าเราจะเกลียดการสอบถึงขนาดไหน เราก็ไม่เคยเลยที่จะขาดสอบ !_!
เทอมนี้ผมสอบได้ที่ 3 ของห้อง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตาหรืออะไรก็ตาม เพราะลำดับที่การสอบครั้งก่อน ๆ ผมก็ใช่ว่าจะไม่ดี แต่เพราะคราวนี้ผมได้อันดับดีกว่าเพื่อนของผมคนนึง เขาเป็นคนที่เรียนเก่งมาก ไม่เคยมีใครเคยชนะเรื่องเรียนเขาได้ แต่คราวนี้เขาอาจไม่ตั้งใจเรียนหรือสาเหตุอื่น หรือผมขยันขึ้นก็ไม่อาจทราบได้ ผมว่านี่และโชคชะตาของคน แค่จุดเล็ก ๆ เพียงนิดเดียวเท่านั้น แต่กับเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนิยายที่น่าเศร้า ดั่งเชื้อโรคที่เราได้รับมีตัวเลือกให้เราสองทาง คือ กำจัดตั้งแต่มีการกำเนิดของภัยร้ายก่อนที่มันจำทำลายเราทั้งร่างกาย หรือจะปล่อยให้มันกำจัดเราตามกฏของธรรมชาติที่ว่าสิ่งมีชีวิตทุกชนิดล้วนอนิจจัง แต่ชีวิตของผมกับเป็นตัวเลือกที่สอง ซึ่งเหมือนกับธรรมชาติบังคับให้ผมได้รับสิ่งนี้ ซึ่งผมว่าผมก็เป็นคนกำหนดเองทั้งหมด เพราะคะแนนนี้ผมสอบเอง เขียนเอง คิดเอง การที่ได้ลำดับที่ 3 นี้ เหมือนดาบสองคม มีทั้งดีและไม่ดี การที่ได้ 3 เป็นสิ่งที่ผมดีใจอย่างมาก แต่อีกนัยนึง ผมต้องได้ผมเจอกับเธอคนที่ทำให้ชีวิตที่มีความสุขกับเพื่อน ๆ ไปวัน ๆ ของผมจบลง เพราะสิ่งที่ผมทำขึ้นด้วยมือ สมอง ของผมนั้นเอง แต่ไม่ซินี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมทำ แต่เป็นสิ่งที่โชคชะตากำหนดไว้แล้วนี่น่า!!!!!
ตามวิสัยของทุกโรงเรียน หลังจากการสอบของแต่ละเทอมเสร็จลง การหยุดการเรียนการสอน หรือการปิดเทอมก็มาเยือน ธรรมชาติของมนุษย์เป็นสิ่งที่แปลกมาก ความรู้สึกก็คือหนึ่งในนั้น ความรู้สึกของเราสามารถเปลี่ยนแปลงได้ในขณะที่มีสถานการณ์เปลี่ยนแปลง หรือไม่ปกติ ความรู้สึกของมนุษย์ในขณะปกติก็จะมีความสุข สิ่งที่ได้ชื่อว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในความสุข เพราะเราทำอะไรต่ออะไรทุกวันนี้ก็เพื่อความสุข แต่เมื่ออนาคตมาเยือนแล้วทำให้ความสุขหายไป ความรู้สึกที่แย่ลงก็จะมาเยือน การปิดเทอมก็เหมือนกัน ก่อนปิดเทอมเราจะมีความรู้สึกที่อยากจะปิดเทอม อยากจะพักผ่อน อยากจะดูหนังฟังเพลง หรืออยากทำอะไรที่ไม่หนักหัวสมอง แต่พอเราปิดเทอมสมใจอยาก แผนที่วางมานั้นก็ได้ล่มสลายไปในพริบตา ความรู้สึกคิดถึง คำนึง ห่วงใย ที่มีต่อเพื่อนของเราเริ่มก่อเกิด ความเหนื่อยล้าที่มีโดนกำจัดทิ้งจนหมด บ้านของตนเองเหมือนกับคุกแห่งหนึ่ง ปฏิทินโดนหมึกจากปากกาขีดฆ่าทุกวัน เวลาก็เหมือนกลั่นแกล้ง เข็มวินาทีเดินอย่างกับไส้ถ่านที่ค้างมา 10 ปี ผมคิดว่าที่มนุษย์เป็นแบบนี้เพราะว่าเมื่อเรามีความเหนื่อยล้า ต้องเผชิญกับสิ่งที่ลำบาก มนุษย์ก็จะมีความอยากจะพักผ่อน อยากคลายเครียด แต่พอถึงสภาวะหนึ่งที่จากจากเพื่อน ความผูกพันจะเป็นตัวกระตุ้นให้เราคิดถึงเพื่อน อยากอยู่กับเพื่อน เพราะไม่มีมนุษย์คนไหนในดลกที่สามารถอยู่อย่างโดดเดี่ยวในโลกที่สวยงามใบนี้ได้ สภาวะที่ผมเล่านี้อาจเกิดกับเด็กหลาย ๆ คนในโลกแห่งนี้ หนึ่งในนั้นก็คือผม ทุก ๆ ครั้งที่ปิดเทอมผมก็อยากจะให้เปิดเทอมทุกที แต่พอเปิดเทอมก็อยากพักผ่อน แต่ปิดเทอมนี้แปลกไปจากทุกทีเพราะว่าผมมีเหนื่อยล้าจากงานที่ได้รับมอบหมายทั้งเทอม และมิตรภาพของเพื่อน ๆ ที่ได้รับ ผมจึงพักผ่อนอยู่บ้านอย่างมีความสุข
ขณะที่ผมอ่านนิยายเรื่องหนึ่งที่เกี่ยวกับนักสืบที่ผมชอบในคอมพิวเตอร์อยู่นั้น ก็มีสิ่งที่ผมเกลียดมากเวลาที่ผมกำลังมีความสุข กริ๊งๆๆๆๆๆ….กริ๊งๆๆๆๆๆ….กริ๊งๆๆๆๆๆ…......... ผมขยับขยายร่างกายอย่างเชื่องช้าเพราะความขี้เกียจไปรับเครื่องมือสื่อสารเพื่อตัดมลภาวะทางเสียงให้หายไปเร็วที่สุด
“ สวัสดีครับต้องการพูดกับใครครับ “ ผมพูดตามมารยาทของเด็กคนหนึ่ง
เทอมนี้ผมสอบได้ที่ 3 ของห้อง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตาหรืออะไรก็ตาม เพราะลำดับที่การสอบครั้งก่อน ๆ ผมก็ใช่ว่าจะไม่ดี แต่เพราะคราวนี้ผมได้อันดับดีกว่าเพื่อนของผมคนนึง เขาเป็นคนที่เรียนเก่งมาก ไม่เคยมีใครเคยชนะเรื่องเรียนเขาได้ แต่คราวนี้เขาอาจไม่ตั้งใจเรียนหรือสาเหตุอื่น หรือผมขยันขึ้นก็ไม่อาจทราบได้ ผมว่านี่และโชคชะตาของคน แค่จุดเล็ก ๆ เพียงนิดเดียวเท่านั้น แต่กับเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนิยายที่น่าเศร้า ดั่งเชื้อโรคที่เราได้รับมีตัวเลือกให้เราสองทาง คือ กำจัดตั้งแต่มีการกำเนิดของภัยร้ายก่อนที่มันจำทำลายเราทั้งร่างกาย หรือจะปล่อยให้มันกำจัดเราตามกฏของธรรมชาติที่ว่าสิ่งมีชีวิตทุกชนิดล้วนอนิจจัง แต่ชีวิตของผมกับเป็นตัวเลือกที่สอง ซึ่งเหมือนกับธรรมชาติบังคับให้ผมได้รับสิ่งนี้ ซึ่งผมว่าผมก็เป็นคนกำหนดเองทั้งหมด เพราะคะแนนนี้ผมสอบเอง เขียนเอง คิดเอง การที่ได้ลำดับที่ 3 นี้ เหมือนดาบสองคม มีทั้งดีและไม่ดี การที่ได้ 3 เป็นสิ่งที่ผมดีใจอย่างมาก แต่อีกนัยนึง ผมต้องได้ผมเจอกับเธอคนที่ทำให้ชีวิตที่มีความสุขกับเพื่อน ๆ ไปวัน ๆ ของผมจบลง เพราะสิ่งที่ผมทำขึ้นด้วยมือ สมอง ของผมนั้นเอง แต่ไม่ซินี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมทำ แต่เป็นสิ่งที่โชคชะตากำหนดไว้แล้วนี่น่า!!!!!
ตามวิสัยของทุกโรงเรียน หลังจากการสอบของแต่ละเทอมเสร็จลง การหยุดการเรียนการสอน หรือการปิดเทอมก็มาเยือน ธรรมชาติของมนุษย์เป็นสิ่งที่แปลกมาก ความรู้สึกก็คือหนึ่งในนั้น ความรู้สึกของเราสามารถเปลี่ยนแปลงได้ในขณะที่มีสถานการณ์เปลี่ยนแปลง หรือไม่ปกติ ความรู้สึกของมนุษย์ในขณะปกติก็จะมีความสุข สิ่งที่ได้ชื่อว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในความสุข เพราะเราทำอะไรต่ออะไรทุกวันนี้ก็เพื่อความสุข แต่เมื่ออนาคตมาเยือนแล้วทำให้ความสุขหายไป ความรู้สึกที่แย่ลงก็จะมาเยือน การปิดเทอมก็เหมือนกัน ก่อนปิดเทอมเราจะมีความรู้สึกที่อยากจะปิดเทอม อยากจะพักผ่อน อยากจะดูหนังฟังเพลง หรืออยากทำอะไรที่ไม่หนักหัวสมอง แต่พอเราปิดเทอมสมใจอยาก แผนที่วางมานั้นก็ได้ล่มสลายไปในพริบตา ความรู้สึกคิดถึง คำนึง ห่วงใย ที่มีต่อเพื่อนของเราเริ่มก่อเกิด ความเหนื่อยล้าที่มีโดนกำจัดทิ้งจนหมด บ้านของตนเองเหมือนกับคุกแห่งหนึ่ง ปฏิทินโดนหมึกจากปากกาขีดฆ่าทุกวัน เวลาก็เหมือนกลั่นแกล้ง เข็มวินาทีเดินอย่างกับไส้ถ่านที่ค้างมา 10 ปี ผมคิดว่าที่มนุษย์เป็นแบบนี้เพราะว่าเมื่อเรามีความเหนื่อยล้า ต้องเผชิญกับสิ่งที่ลำบาก มนุษย์ก็จะมีความอยากจะพักผ่อน อยากคลายเครียด แต่พอถึงสภาวะหนึ่งที่จากจากเพื่อน ความผูกพันจะเป็นตัวกระตุ้นให้เราคิดถึงเพื่อน อยากอยู่กับเพื่อน เพราะไม่มีมนุษย์คนไหนในดลกที่สามารถอยู่อย่างโดดเดี่ยวในโลกที่สวยงามใบนี้ได้ สภาวะที่ผมเล่านี้อาจเกิดกับเด็กหลาย ๆ คนในโลกแห่งนี้ หนึ่งในนั้นก็คือผม ทุก ๆ ครั้งที่ปิดเทอมผมก็อยากจะให้เปิดเทอมทุกที แต่พอเปิดเทอมก็อยากพักผ่อน แต่ปิดเทอมนี้แปลกไปจากทุกทีเพราะว่าผมมีเหนื่อยล้าจากงานที่ได้รับมอบหมายทั้งเทอม และมิตรภาพของเพื่อน ๆ ที่ได้รับ ผมจึงพักผ่อนอยู่บ้านอย่างมีความสุข
ขณะที่ผมอ่านนิยายเรื่องหนึ่งที่เกี่ยวกับนักสืบที่ผมชอบในคอมพิวเตอร์อยู่นั้น ก็มีสิ่งที่ผมเกลียดมากเวลาที่ผมกำลังมีความสุข กริ๊งๆๆๆๆๆ….กริ๊งๆๆๆๆๆ….กริ๊งๆๆๆๆๆ…......... ผมขยับขยายร่างกายอย่างเชื่องช้าเพราะความขี้เกียจไปรับเครื่องมือสื่อสารเพื่อตัดมลภาวะทางเสียงให้หายไปเร็วที่สุด
“ สวัสดีครับต้องการพูดกับใครครับ “ ผมพูดตามมารยาทของเด็กคนหนึ่ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น