The fate

ลำดับตอนที่ #1 : My classmate

          จากแค่เพื่อนร่วมชั้น  จากแค่เพื่อนร่วมห้อง  ความสัมพันธ์นั้นได้เริ่มขยับขยายวงกว้างดั่งพระอาทิตย์ที่แผ่รังสีไปเรื่อยๆ  โดยที่ตนเองไม่รู้ตัว  ฉันและเธอได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น  ผมไม่รู้สึกตัวหรอกว่าผมมีความรู้สึกอย่างไร  จนกระทั่งผมไม่มีโอกาสที่จะรับความรู้สึกนั้นอีกแล้ว  ผมขอย้อนถึงความหลังหรือที่มีคำบัญญัติว่า “อดีต”  ของผมให้ฟัง  แม้ว่าเธอจะไม่คิดเป็นเรื่องสำคัญในความทรงจำ  แต่ผมก็จะเก็บสิ่งนี้ไว้ในตู้เซฟที่ปิดตาย  แต่มีเพียงเธอเท่านั้นที่เป็นกุญแจวิเศษสามารถไขความทรงจำต่างๆของผมที่ถูกล็อกกุญแจจนหนาแน่นโดยที่ผม  คนที่เป็นเจ้าของจิตใจนี้ผมก็ยังไม่สามารถไขมันได้ให้มันออกมาได้  ไว้เพื่อให้ผมไม่นึกถึงอดีต  ที่ซึ่งเป็นจุดกำเนิดของบ่อน้ำตาในใจ  แต่ในเมื่อความทรงจำที่ผมต้องการเก็บใสตู้เซฟยังไม่ถูกบรรจุจนหมด  ผมก็จะนำความทรงจำมาบรรยายให้มวลมนุษย์ที่ทั้งชีวิตมีแต่ความสุขฟัง

          เปิดปีการศึกษาใหม่ของโรงเรียน  เด็กนักเรียนทุกคนต่างก็ดีใจกับชั้นเรียนใหม่ของตน  สิ่งใหม่ ๆ  ที่ตนเองจะได้รับ  พร้อมกับการลืมสิ่งที่ไม่ดีในปีที่แล้วไป  ผมก็คือหนึ่งในนั้น  ผมคิดว่าเพื่อนใหม่ในอนาคตคงจะมีไมตรีจิตที่ดีต่อกันและกัน  ผมก็ได้รับผลตามสมมติฐานที่วางไว้  เพื่อนใหม่ทุกคนที่มารวมตัวกันในห้องเรียนที่ได้มีการคัดเลือกมารวมกันโดยวัดคุณภาพทางด้านมันสมองที่เต็มเปรี่ยมไปด้วยวิชา-ความรู้ของโรงเรียนที่ได้ชื่อว่าเด็กที่ออกไปมีคุณภาพที่พอจะเทียบเท่ากับนักเรียนโรงเรียนอื่นได้  แม้ว่าศักยะภาพของห้องนี้จะเน้นไปทางวิชาการเป็นส่วนใหญ่  แต่ห้องเรียนนี้ก็มีสิ่งที่เปรี่ยมไปด้วยพลังที่เหนือกว่าสิ่งอื่น ๆ  ที่ช่วยให้เราประสบความสำเร็จสิ่งนั้นก็คือ  “ความสามัคคี”

          เราทุกคนได้ทำกิจกรรมต่าง ๆ  ร่วมกันมากมาย  ซึ่งทุกกิจกรรมต่างเราก็กวาดรางวัลมากทุกกิจกรรม  เช่น  การประกวดการจัดบอร์ด  การแข่งขันทางวิชาการ  กิจกรรมการทดลองทางวิทยาศาสตร์  ฯลฯ  แต่ก็หยั่งว่าคนเราไม่สามารถชนะเสมอไป  บวกกับของห้องที่มีแต่มันสมอง  กิจกรรมแข่งกีฬากับห้องอื่น ๆ  ก็แพ้ไปอย่างไม่น่าเสียดาย  เพราะไม่รู้ห้องของผมคิดอย่างไร  เอาคนตัวเตี้ยไปเป็นผู้รักษาประตู  ผลที่ออกมาก็เป็นหลักของธรรมชาติคือทีมห้องเราแพ้  และที่น่าอับอายที่สุดคือเราแพ้น้อง ๆ  อีก  แต่ยังไงพวกเราก็ภูมิใจที่ความสามัคคีของเราก็นำความสำเร็จต่าง  ๆ  มาสู่เราได้