ดอกซากุระที่ร่วงโรย [Dazai] - ดอกซากุระที่ร่วงโรย [Dazai] นิยาย ดอกซากุระที่ร่วงโรย [Dazai] : Dek-D.com - Writer

    ดอกซากุระที่ร่วงโรย [Dazai]

    ชีวิต คุณค่าของชีวิตคืออะไร เหตุผลที่ต้องมีชีวิต? ผมไม่เข้าใจสิ่งเหล่านั้น ผู้คนดิ้นรนการมีชีวิต เพื่อคนสำคัญ เเต่ว่า ยังไงเค้าก็ต้องจากเราไปซักวัน ไม่ช้าก็เร็ว ความหมายที่เเท้จริง ผมพึ่งรู้หมายของมัน

    ผู้เข้าชมรวม

    170

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    170

    ความคิดเห็น


    1

    คนติดตาม


    8
    หมวด :  รักดราม่า
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  2 มี.ค. 66 / 22:40 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น

    ดาไซ 

    ดาไซ โอซามุ ชื่อของผมคือ “ดาไซ” ผู้บริหารพอร์ตมาเฟียที่อายุน้อยที่สุด มาเฟียเเห่งโยโกฮาม่า มาเฟียอย่างเรา การเข่นฆ่าผู้คนเป็นอะไรที่ปกติสำหรับพวกเรา ผมสงสัย ว่าความตายมันทรมานเพียงใด ทำไมผู้คนที่กำลังจะตายกลับร้องขอชีวิต หลั่งน้ำตา เป็นสิ่งที่ผมไม่เข้าใจ 

     

    “ชีวิตมีค่ามากเพียงใด” ใช้เงินตราซื้อได้มั้ย คำตอบนั้น ไม่ช้าก็เร็ว 

    -

    -

    -

    -

    -

    -

    -

    “โอดะซาคุ!!!!?” 

     -

    -

    -

     คำตอบของชีวิต ที่ผมโหยหา 

    นี่น่ะหรอ ความตาย ชีวิตคนสำคัญได้หลุดลอยไป เเม้เเต่มือคู่นี้ยังเอื้อมคว้าไม่ได้ 

     

    “โอดะซาคุ”

     

    คำร้องขอก่อนตาย ฉันจะทำมัน คำๆนั้นฉันจะรักษาโดยหาไม่ 

     

    เเต่ว่า 

    -

    -

    -

    -

    -

    -

    “เห้ย ดาไซ” 

    “ว่าไง~ชูย้า~” ผมทำหน้ากวนประสาทอีกฝ่ายก่อนที่จะ ไม่สนใจเจ้าเตี้ย 

    ชูยะ 

    ชูยะ นากาฮาระ  สมาชิกใหม่ที่เข้ามานานพอตัวเเล้ว ความสามารถโดยรวมว่าดี ไม่นานอาจจะมาเป็นหนึ่งในผู้บริหารก็เป็นได้  ผมกับชูยะ โดนจับทำงานร่วมกัน เป็นทีมกันมาก(ประชด) เเต่ผมก็ยังบอกไม่ได้ ว่าผมจะออกจากพอร์ตมาเฟีย เเต่ว่า ถ้าเจ้าตัวรู้ อาจจะดีใจก็ได้ ยังไงดค้าก็ทำเหมือนเกลียดผมอยู่เเล้ว…

    “ฉันบอกเเกกี่ครั้งเเล้วว่าอย่าเรียกว่า ‘จิบิ’” ชูยะกุมขมับ 

    “เรียกให้เสียเวลาตีป้อมของฉันรึไง จิ-บะ-ิ-- อึก!? ” 

    ผมโดนบีบคออยางรุนเเรง จากคนตัวเล็ก เเรงใช่ย่อยนะเนี่ย 

    “เเก ดาไซ เเกไม่ได้ตีป้อมอะไรทั้งนั้น!!!!” เสียงชูยะสนั่นห้อง 

    ความโกรธเเฝงกับความเศร้า เอ๊ะ ความเศร้า.. หมายถึงยังไง 

    “ชะ--ชูยะ เล่นเเรงเเบบนี้ เดี๋ยวก็--” 

    “หุบปาก!! เเกยังทำหน้าทำตาระรื่นอีกนะ เเล้วที่จะออกจากพอร์ตมาเฟียนี่คืออะไร!!” 

    ซุนะวางเเผ่นกระดาษอย่างเเรง ผมเเอบเห็ยกำเสื้อด้วยเเหะ 

    “อ่า ไม่หรอก ฉันจะออกทำไม จริงไหม นากาฮาระ ชูยะจัง~” บอกว่าจะออกก็โง่ละ พูดตรงๆเดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์เจ้าตัว 

    “เเก ห้ามออกเด็ดขาด” ชูยะก้มหน้าลง พร้อมปล่อยมือออกจากคอผม 

    “เอ๊ะ?” 

    “ไอเเมคเคอเรล ถ้าเเกไป ฉันจะเกลียดเเก ฆ่าเเกให้จงได้!!! ” ชูยะเข้ามาจับมือ เเม้จะบางเบา เเต่ความรู้สึกชูยะโหมกระหน่ำใส่ผม บอกวาจะเกลียดหรอ เเปลว่าปกติก็ไม่…

    “เเก ถ้าเเกไปนะ _______” 

    หมับ! 

    “อ่า ไม่ไปหรอก” ผมดึงมากอด 

    ใช่เเค่ตอนนี้ โอดะซาคุ ฉันต้องบอกเค้าคนนั้นก่อน คนที่ฉันห่วงที่สุด คนที่ตระหนักถึงการมีชีวิตของฉัน คนรักของฉัน คนสำคัญ เเต่ว่า สักวัน ฉันก็ต้องไปจากพอร์ตมาเฟีย สักวันก็ต้องไป ดั่งดอกซากุระร่วงโรยจากต้นของมัน ประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินจากปากชูยะ คือ 

    -

    -

    -

    -

    -

    ‘ฉัน จะเลิกรักเเก ดาไซ’ 

    ‘เเต่ฉันยังคิดถึงนายเสมอ ชูยะ’

    ‘ที่รักของฉัน’ 

                 จาก : ดาไซ โอซามุ 

            สมาชิกสำนักงานนักสืบติดอาวุธ

                ส่งถึง : ชูยะ นากาฮาระ 

                .ผู้บริหารพอร์ตมาเฟีย 

     

    [ดั่งดอกร่วงโรย จบ]

     

    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×