ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Are you sure?
เ้าวัน่อมา
Line group : 30+ โรแ่บ โรนัว
วาวา : "พวมึเรียมื้อุสวย ยั่วๆ บๆไว้เลยูเลี้ยบาร์โฮสเอ"
ลอทั้ืนวาวาเอาแ่ิทบทวนเรื่อราวระหว่าเธอนน้อใน่ว 1-3 สัปาห์ที่ผ่านมา มันทำให้เธอรู้สึไ้ถึวามหุหิและวามปวหัวประสาทหลายๆอย่าเี่ยวับเา แม้เธอเอพยายามอทนเพื่อให้แผนารที่ไ้วาเิมพันเอาไว้ับเพื่อนสำเร็็าม แ่สุท้ายแล้วหิสาวำเป็น้อัาวามสัมพันธ์ปวประสาทบ้าบอนี้เสียที
ใบหย : "เห้ย!! ยอมแพ้่ายๆแบบนี้ไม่สนุสิวะ"
รถเมล์ : "นั้นนะสิ ปิแล้วนอย่าอีวานะหรอะยอมแพ้อะไร่ายๆ"
วาวา : "ูไม่อยาเสียเวลา เสียสุภาพิว่ะ"
โบั๋น : "มึเสียสุภาพิเพราะมึหลรัน้อไปแล้วละสิอีวา!!"
วาวา : "เอะ ไม่มีทา!! ูแ่ไม่อยาอยู่ับวามสัมพันธ์แบบปวประสาทแบบนี้อีแล้ว พวมึเ้าใปะ"
รถเมล์ : "ใเย็นๆ่อนเพื่อน นึถึัยนะเอาไว้เยอะๆ"
วาวา : "พวมึ น้ออันลมิับแฟนเ่านานั้น พวมึะล้าเ้าไปแทรลาทำร้ายวามสัมพันธ์อพวเาอีหรอ ูถามริ?!"
เมื่อสิ่ที่เธอเห็นเมื่อวานมันทำให้วามอทนอวาวาสิ้นสุล เธอไม่อยาะทน่อวามประสาทแแบบนี้อี่อไป และไม่อยาทำลายวามสัมพันธ์อนน้อับนอเา ึัสินใยอมแพ้และยอมเลี้ยบาร์โฮสเพื่อนๆ ีว่าันทุรัให้ัวเอเ็บปวภายหลัเสียเปล่า
โอปอล์ : "ผู้หินนั้น็แ่แฟนเ่าะลัวทำไม?"
วาวา : "ูไม่ไ้ลัว แ่ไม่อยาเ้าไปวุ่นวายแล้ว!!"
ใบหย : "เอาี้ๆ มึยอมแพ้แบบนี้มัน่ายไปอีวา เอาเป็นว่าพวูให้โอาสมึอี 3 วัน ถ้ามึยัเอาำอบว่าน้อหมอธีร์อบมึออาปาน้อไม่ไ้ พวูะยอมให้พวมึเลี้ยบาร์โฮสเลยโอเปะ"
หน้าอมือถือถูว่ำวาลบนพื้นโ๊ะ นิ้วเรียวรีบยึ้นมาเาะุมใบหน้าัวเอแน่น้วยวามึเรีย และสับสน
"ทำไมเวลาแเหล้าแล้ว้อไปท้าเิมพันับอีพวนั้น้วยวะอีวา"
หิสาวนัุ่มมับัวเอ พลันรุ่นิับ้อเสนอและวามเป็นไปไ้อแผนารในรั้นี้นานสัพั ่อนะหยิบมือถือึ้นมา และรเ้าไปยัไลน์ลุ่มในทันที
Line group : 30+ โรแ่บ โรนัว
วาวา : เออ็ไ้วะ แ่ 3 วันเท่านั้นนะ!!"
โอปอล์ : "ั้นมึ็ลุย่อให้บ๊ะแม่!!"
โรพยาบาล BBM
19.00น.
ร่าสาวแทรายเ้าไปนั่ปะปนับนไ้นอื่นๆหน้าห้อรวอหมอหนุ่ม โยไม่ไ้บอพยาบาล หรือไลน์บอนน้อ่อนที่ะมา วาวาแ่อยาให้แน่ใว่าเาไม่ไ้ับอยู่แฟนเ่า หรือืนีันแล้วริๆ นระทั่ถึเวลา 2 ทุ่ม ที่เป็นเวลาเลิานอธีร์วิน นน้อรีบเินออมาาภายในห้อรว และรมายัหน้าเาน์เอร์พยาบาลอย่ารวเร็ว หวัะอัวลับ่อนเพราะะไปนพี่ที่อนโเพื่ออธิบายให้เธอเ้าใเี่ยวับเรื่อในวันนั้น
"ุหมอะลับเลยใ่มั้ยะ?"
"ใ่รับ มีเสหรือเปล่ารับ!!"
ใบหน้าหล่อรีบหัน้ายหันวามอสำรวไปยัโฟาที่นไ้มานั่รอ่อนเ้าห้อรว ลับ้อื่นเ้นและีใสุๆ เอใรบานที่เาอยาเอมาที่สุในเวลานี้
"พี่วา!!"
รอยยิ้มน้อยยิ้มให่ปราบนใบหน้าาวใสอธีร์วินในทันที หัวใทั้วอเาเ้นสั่นแร้วยวามีใราวับลูายเอแม่มารับลับาโรเรียน เมื่อเห็นหน้านพี่ที่ยืนอมยิ้มส่มาให้เาอย่าบาเบา ่อนที่ายาวทั้สอะรีบเินเ้าไปหาเธอที่ำลัลุึ้นยืนเ็มวามสูอยู่หน้าห้อรว
"พี่มาั้แ่เมื่อไหร่รับ?"
"สัพัแล้วแหละ"
ามู่นั้นหรี่่ำล อมยิ้มรุ้มริ่ม่อนะลวมือเ้าไปในระเป๋าาเ พลาทำหน้านิ่ๆเพื่อเ็บอาารีใเอาไว้
"พี่มาหาผมมีอะไรหรือเปล่าอะ?"
"ไม่มีรวหรือผ่าั่อใ่มั้ยละ?"
"ไม่มีรับ!!"
่อให้ะเ็บอาารีใเอาไว้แ่ไหน แ่ทว่าเาลับรีบอบเธอออไปอย่ารวเร็ว เมื่อสิ้นสุำถามอเธอ แ่เมื่อรู้ว่านเอเผลอใอบเธอเร็วเินไป ธีร์วินลับรีบเบือนหน้าหนีไปทาอื่น้วยวามัเิน
"พี่ะวนไปทาน้าว้วยัน สนใมั้ย?"
เมื่อไ้ยินประโยเอ่ยวนาหิสาวัเนทุถ้อยำ ใบหน้าหล่อรีบเผยรอยยิ้มออมาและหันหน้าลับมา้อมอยัหิสาว้วยสายาสุเ้าเล่ห์
"แ่วนไปิน้าวเยๆใ่มั้ยรับ?"
วาลมู่นั้นที่้อมอเาในอนแร รีบเบือนหน้าหนีไปทาอื่น พลายับสายสะพายระเป๋าอัวเออมยิ้มใบหน้าสวยอย่าบาเบา
"พูแบบนี้แสว่าไม่ไปสินะ ไม่เป็นไรพี่ไปินนเียว็ไ้!!"
วาวาวาล่ำ้อมอนาฬิา้อมือสีาว รีบ้าวเท้าเินนำหน้าเาไปอย่ารวเร็ว โยไม่หันลับมาสนใหรือรอให้นน้อไ้อบรับใๆเลยแม้แ่ำเียว
"เี๋ยวๆพี่วา ไปสิรับ"
ธีร์วินรีบวิ่ามหลันพี่ไปอย่าเร็ว ่อนะเอื้อมนิ้วแร่สอประสานนิ้วมือเล็อเธอแน่น รีบึให้นพี่เินามเาไปที่ลานอรถ้วยัน พร้อมๆับรอยยิ้มว้าบนใบหน้าที่เาพยายามเ็บมันเอาไว้แ่็ทำไม่เยไ้สัที
บนรถ
รถยน์ันหรูสีำสนิทเลื่อนัวออไปยัลานอรถอัวโรพยาบาล้าๆ เพราะเาอยาะเ็บทุ่วเวลาที่ไ้อยู่ับเธอให้ไ้มาที่สุ เมื่อเวลาอเาไม่่อยเหมือนันนทำานอาีพอื่นๆมาเท่าไหร่นั
"ทำไมวันนี้พี่วนผมไปิน้าวอะ?"
"ทำไมอะ วนไม่ไ้หรอ?"
เธอถามเาลับไป เมื่อสายาที่เามอมานั้นมันสื่อวามหมายไ้หลายอย่านเธอเอไม่อยาแม้แ่ะาเาเอาเอ
"เปล่า!! วนไ้รับ ผมแ่อยารู้เยๆ"
รอยยิ้มและสายาที่แสออาสีหน้าและท่าทาอนพี่ มันำลัะบออะไรเาสัอย่าเ่นัน ึ่เาเอ็แทบะอใไม่ไ้ที่ะถามเธอออไป
"เพราะอะไรบอไ้มั้ยรับ?"
ภายในใอธีร์วินที่เ็มไป้วยวามิถึ วาม้อาร และวามรู้สึ่าๆอีมามายหลายอย่าที่อยาให้นพี่รู้ แ่ทว่าเธอยัเียบ เอาแ่อมยิ้มไม่ยอมพูอะไรออมาสัำ
Line group : 30+ โรแ่บ โรนัว
วาวา : "พวมึเรียมื้อุสวย ยั่วๆ บๆไว้เลยูเลี้ยบาร์โฮสเอ"
ลอทั้ืนวาวาเอาแ่ิทบทวนเรื่อราวระหว่าเธอนน้อใน่ว 1-3 สัปาห์ที่ผ่านมา มันทำให้เธอรู้สึไ้ถึวามหุหิและวามปวหัวประสาทหลายๆอย่าเี่ยวับเา แม้เธอเอพยายามอทนเพื่อให้แผนารที่ไ้วาเิมพันเอาไว้ับเพื่อนสำเร็็าม แ่สุท้ายแล้วหิสาวำเป็น้อัาวามสัมพันธ์ปวประสาทบ้าบอนี้เสียที
ใบหย : "เห้ย!! ยอมแพ้่ายๆแบบนี้ไม่สนุสิวะ"
รถเมล์ : "นั้นนะสิ ปิแล้วนอย่าอีวานะหรอะยอมแพ้อะไร่ายๆ"
วาวา : "ูไม่อยาเสียเวลา เสียสุภาพิว่ะ"
โบั๋น : "มึเสียสุภาพิเพราะมึหลรัน้อไปแล้วละสิอีวา!!"
วาวา : "เอะ ไม่มีทา!! ูแ่ไม่อยาอยู่ับวามสัมพันธ์แบบปวประสาทแบบนี้อีแล้ว พวมึเ้าใปะ"
รถเมล์ : "ใเย็นๆ่อนเพื่อน นึถึัยนะเอาไว้เยอะๆ"
วาวา : "พวมึ น้ออันลมิับแฟนเ่านานั้น พวมึะล้าเ้าไปแทรลาทำร้ายวามสัมพันธ์อพวเาอีหรอ ูถามริ?!"
เมื่อสิ่ที่เธอเห็นเมื่อวานมันทำให้วามอทนอวาวาสิ้นสุล เธอไม่อยาะทน่อวามประสาทแแบบนี้อี่อไป และไม่อยาทำลายวามสัมพันธ์อนน้อับนอเา ึัสินใยอมแพ้และยอมเลี้ยบาร์โฮสเพื่อนๆ ีว่าันทุรัให้ัวเอเ็บปวภายหลัเสียเปล่า
โอปอล์ : "ผู้หินนั้น็แ่แฟนเ่าะลัวทำไม?"
วาวา : "ูไม่ไ้ลัว แ่ไม่อยาเ้าไปวุ่นวายแล้ว!!"
ใบหย : "เอาี้ๆ มึยอมแพ้แบบนี้มัน่ายไปอีวา เอาเป็นว่าพวูให้โอาสมึอี 3 วัน ถ้ามึยัเอาำอบว่าน้อหมอธีร์อบมึออาปาน้อไม่ไ้ พวูะยอมให้พวมึเลี้ยบาร์โฮสเลยโอเปะ"
หน้าอมือถือถูว่ำวาลบนพื้นโ๊ะ นิ้วเรียวรีบยึ้นมาเาะุมใบหน้าัวเอแน่น้วยวามึเรีย และสับสน
"ทำไมเวลาแเหล้าแล้ว้อไปท้าเิมพันับอีพวนั้น้วยวะอีวา"
หิสาวนัุ่มมับัวเอ พลันรุ่นิับ้อเสนอและวามเป็นไปไ้อแผนารในรั้นี้นานสัพั ่อนะหยิบมือถือึ้นมา และรเ้าไปยัไลน์ลุ่มในทันที
Line group : 30+ โรแ่บ โรนัว
วาวา : เออ็ไ้วะ แ่ 3 วันเท่านั้นนะ!!"
โอปอล์ : "ั้นมึ็ลุย่อให้บ๊ะแม่!!"
โรพยาบาล BBM
19.00น.
ร่าสาวแทรายเ้าไปนั่ปะปนับนไ้นอื่นๆหน้าห้อรวอหมอหนุ่ม โยไม่ไ้บอพยาบาล หรือไลน์บอนน้อ่อนที่ะมา วาวาแ่อยาให้แน่ใว่าเาไม่ไ้ับอยู่แฟนเ่า หรือืนีันแล้วริๆ นระทั่ถึเวลา 2 ทุ่ม ที่เป็นเวลาเลิานอธีร์วิน นน้อรีบเินออมาาภายในห้อรว และรมายัหน้าเาน์เอร์พยาบาลอย่ารวเร็ว หวัะอัวลับ่อนเพราะะไปนพี่ที่อนโเพื่ออธิบายให้เธอเ้าใเี่ยวับเรื่อในวันนั้น
"ุหมอะลับเลยใ่มั้ยะ?"
"ใ่รับ มีเสหรือเปล่ารับ!!"
ใบหน้าหล่อรีบหัน้ายหันวามอสำรวไปยัโฟาที่นไ้มานั่รอ่อนเ้าห้อรว ลับ้อื่นเ้นและีใสุๆ เอใรบานที่เาอยาเอมาที่สุในเวลานี้
"พี่วา!!"
รอยยิ้มน้อยยิ้มให่ปราบนใบหน้าาวใสอธีร์วินในทันที หัวใทั้วอเาเ้นสั่นแร้วยวามีใราวับลูายเอแม่มารับลับาโรเรียน เมื่อเห็นหน้านพี่ที่ยืนอมยิ้มส่มาให้เาอย่าบาเบา ่อนที่ายาวทั้สอะรีบเินเ้าไปหาเธอที่ำลัลุึ้นยืนเ็มวามสูอยู่หน้าห้อรว
"พี่มาั้แ่เมื่อไหร่รับ?"
"สัพัแล้วแหละ"
ามู่นั้นหรี่่ำล อมยิ้มรุ้มริ่ม่อนะลวมือเ้าไปในระเป๋าาเ พลาทำหน้านิ่ๆเพื่อเ็บอาารีใเอาไว้
"พี่มาหาผมมีอะไรหรือเปล่าอะ?"
"ไม่มีรวหรือผ่าั่อใ่มั้ยละ?"
"ไม่มีรับ!!"
่อให้ะเ็บอาารีใเอาไว้แ่ไหน แ่ทว่าเาลับรีบอบเธอออไปอย่ารวเร็ว เมื่อสิ้นสุำถามอเธอ แ่เมื่อรู้ว่านเอเผลอใอบเธอเร็วเินไป ธีร์วินลับรีบเบือนหน้าหนีไปทาอื่น้วยวามัเิน
"พี่ะวนไปทาน้าว้วยัน สนใมั้ย?"
เมื่อไ้ยินประโยเอ่ยวนาหิสาวัเนทุถ้อยำ ใบหน้าหล่อรีบเผยรอยยิ้มออมาและหันหน้าลับมา้อมอยัหิสาว้วยสายาสุเ้าเล่ห์
"แ่วนไปิน้าวเยๆใ่มั้ยรับ?"
วาลมู่นั้นที่้อมอเาในอนแร รีบเบือนหน้าหนีไปทาอื่น พลายับสายสะพายระเป๋าอัวเออมยิ้มใบหน้าสวยอย่าบาเบา
"พูแบบนี้แสว่าไม่ไปสินะ ไม่เป็นไรพี่ไปินนเียว็ไ้!!"
วาวาวาล่ำ้อมอนาฬิา้อมือสีาว รีบ้าวเท้าเินนำหน้าเาไปอย่ารวเร็ว โยไม่หันลับมาสนใหรือรอให้นน้อไ้อบรับใๆเลยแม้แ่ำเียว
"เี๋ยวๆพี่วา ไปสิรับ"
ธีร์วินรีบวิ่ามหลันพี่ไปอย่าเร็ว ่อนะเอื้อมนิ้วแร่สอประสานนิ้วมือเล็อเธอแน่น รีบึให้นพี่เินามเาไปที่ลานอรถ้วยัน พร้อมๆับรอยยิ้มว้าบนใบหน้าที่เาพยายามเ็บมันเอาไว้แ่็ทำไม่เยไ้สัที
บนรถ
รถยน์ันหรูสีำสนิทเลื่อนัวออไปยัลานอรถอัวโรพยาบาล้าๆ เพราะเาอยาะเ็บทุ่วเวลาที่ไ้อยู่ับเธอให้ไ้มาที่สุ เมื่อเวลาอเาไม่่อยเหมือนันนทำานอาีพอื่นๆมาเท่าไหร่นั
"ทำไมวันนี้พี่วนผมไปิน้าวอะ?"
"ทำไมอะ วนไม่ไ้หรอ?"
เธอถามเาลับไป เมื่อสายาที่เามอมานั้นมันสื่อวามหมายไ้หลายอย่านเธอเอไม่อยาแม้แ่ะาเาเอาเอ
"เปล่า!! วนไ้รับ ผมแ่อยารู้เยๆ"
รอยยิ้มและสายาที่แสออาสีหน้าและท่าทาอนพี่ มันำลัะบออะไรเาสัอย่าเ่นัน ึ่เาเอ็แทบะอใไม่ไ้ที่ะถามเธอออไป
"เพราะอะไรบอไ้มั้ยรับ?"
ภายในใอธีร์วินที่เ็มไป้วยวามิถึ วาม้อาร และวามรู้สึ่าๆอีมามายหลายอย่าที่อยาให้นพี่รู้ แ่ทว่าเธอยัเียบ เอาแ่อมยิ้มไม่ยอมพูอะไรออมาสัำ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น