คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [1] จุดเปลี่ยน
บทที่ หนึ่ง จุดเปลี่ยน
...ในช่วงชีวิตของคนคนหนึ่ง จะมีความเป็นไปได้มากน้อยแค่ไหน ที่เขาจะต้องพบกับจุดเปลี่ยนครั้งใหญ่ที่ผ่านเข้ามาแบบไม่ทันรู้ตัว...
.
.
.
เพียะ! เสียงผ่ามือหนักๆกระทบเข้าที่ใบหน้าของผม ถึงแม้ว่ามันจะทำให้ผมถึงกับหน้าหัน แต่มันก็ไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้ผมมากไปกว่าความว่างเปล่าที่อยู่ในอก
“หัวใจของเธอทำด้วยอะไรกัน” เจ้าของผ่ามือกรีดเสียงร้องใส่ผม
...ผมไม่เข้าใจ...หัวใจของใครก็เป็นก้อนเนื้อเหมือนกันหมด...เธอจะถามผมทำไมว่าหัวใจของผมทำด้วยอะไร...
“เขาเป็นพ่อเธอนะ พวกเขาเป็นพ่อแม่ของเธอนะ” หญิงคนนั้นยังคงร้องใส่ผม สองมือกำแน่นทุบลงบนอกของผมแรงจนผมต้องเซก้าวถอยไปข้างหลัง
...ผมรู้...พวกเขาเป็นพ่อแม่ของผม...ผมจำได้...แต่แล้วมันเกี่ยวอะไรกันหรอ?
คนหลายคนเข้าปราดเข้ามาห้ามเธอ เสียงเซ็งแซ่ดังระงม แต่เสียงของเธอกลับเด่นชัดเสียยิ่งกว่า
“ทำไมแค่น้ำตาเธอยังมีให้พวกเขาไม่ได้ พวกเขาเป็นพ่อแม่ของเธอนะ!”
ผมมองภาพของเธอที่ดีดดิ้นอย่างกับคนบ้าอยู่ตรงหน้า มันดูไม่มีความหมายอะไรกับผมเลยแม้แต่น้อย เป็นเพียงแค่ภาพที่ผ่านเข้ามาและผ่านออกไป และผมคงใช้เวลาไม่นานในการลืมไปว่ามันเคยเกิดขึ้น
ท่ามกลางเสียงร้องไห้ของเหล่าผู้คนในชุดดำ ผมมองดูพวกเขาอย่างไม่เข้าใจในทุกหยาดน้ำตาที่หลั่งรินไหลเพื่อบุคคลสองคนอันเป็นที่รัก ที่นอนสงบนิ่งอย่างไร้ชีวิตเบื้องหน้าผม
สองบุคคลอันเป็นที่รักของผม คนเพียงสองคนที่ผมมี ครอบครัวของผม ...พ่อ...แม่...
...จะมีใครบ้างที่จะเข้าใจว่าความว่างเปล่าที่อัดแน่นอยู่เต็มอกของผมคืออะไร...
ตอนนี้หัวใจของผมอยู่ที่ไหน...ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในอกของผมมันถึงว่างเปล่า...
...จะมีใครเข้าใจบ้าง...ว่าทำไมผมถึงไม่มีน้ำตาให้พวกเขาเลย...
.
.
.
ผมไม่รู้ว่าวันต่างๆผ่านพ้นไปได้อย่างไร ในเมื่อมันไม่เคยมาถึงผมเลย
ผมกำลังจะไปโรงเรียนใหม่ โรงเรียนชายล้วนเครื่องแบบกางเกงสีน้ำเงินดูไม่เหมาะกับผม ผมจ้องมองมันในกระจก อดสงสัยไม่ได้ว่า คนที่จ้องมองตอบกลับมานั้นเป็นใคร และเขามาอยู่แทนที่ผมตั้งแต่เมื่อไร...ตอนนี้ผมกำลังเป็นใครที่ผมเองก็ไม่รู้จัก...
“พี่วา รีบไปเหอะพี่ ผมไม่อยากไปช้า เดี๋ยวคนมันจะเยอะ”
...แม้ว่าตอนนี้ผมจะไม่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าผมเป็นใคร แต่ใครๆก็ยังคงเรียกชื่อผม ... วา ...
“อื้ม” ผมขานตอบลูกพี่ลูกน้องที่มีอายุน้อยกว่าผมสองปี ก่อนจะคว้ากระเป๋าที่แทบจะว่างเปล่าขึ้นมาสะพายไว้ทะมัดทะแมง จ้องมองคนในกระจกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะก้าวออกจากห้อง
เซ็ท ลูกพี่ลูกน้องของผม ยืนรอผมอยู่หน้าห้อง แม้ว่าอายุมันจะน้อยกว่าผมถึงสองปี แต่เซ็ทกลับสูงกว่าผมเกือบสิบเซ็น หุ่นดีแบบนักกีฬาต่างจากผมที่ผอมแห้ง หน้าตาคมเข้มแบบกินขาด อดจะคิดไม่ได้ว่ายิ่งการที่มันมีสายเลือดออกห่างไปจากผมมากเท่าไร ก็ยิ่งทำให้มันดูดีมากขึ้นเท่านั้น...
“ดูประหลาดเนอะว่าไหม” ผมพูดขึ้นมาลอยๆ เซ็ทหันมามองขณะก้าวลงบันได ก่อนจะตอบผม
“ช่าย ประหลาดที่ดูเข้ากันได้ดี” เซ็ทยิ้ม ผมยิ้มตอบ ทันทีที่เราลงมาถึงชั้นล่าง น้าบุษ แม่ของเซ็ทก็ปราดเข้ามาหาลูกชายด้วยสีหน้าแจ่มใส
“ลงมาแล้วหรอลูก อยู่กินข้าวเช้ากับแม่ก่อนไหม” เธอยิ้มแย้มให้ลูกชาย โดยแสร้งลืมไปสนิทว่ามีผมอยู่ที่นั่นด้วย แต่ก็นั่นล่ะ เธออาจจะลืมจริงๆก็ได้ ในเมื่อตั้งแต่ผมเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ เธอก็ไม่เคยเห็นผมสักที...
ผมไม่ได้อาศัยอยู่บ้านเดียวกับเธอ...อันที่จริง ผมแค่อาศัยอยู่ในทะเบียนบ้านของเธอต่างหาก...
“ไม่อ่ะ จะรีบไป” ผมได้ยินเสียงเซ็ทตอบออกแนวรำคาญเล็กน้อย ผมไม่ได้อยู่ฟังว่าแม่ลูกพูดอะไรกันอีก หรืออยู่สังเกตว่าน้าบุษมีสีหน้าแบบไหน ผมเดินหลบไปที่ประตู ลังเลเล็กน้อยว่าจะรอเซ็ทดีหรือไม่ แต่ลูกพี่ลูกน้องของผมก็ไม่ปล่อยให้ผมลำบากใจนาน
“พี่วา รอด้วยดิ จะไปคนเดียวได้รึไงพี่”
ผมหันไปยิ้มน้อยๆรับคำ “จะไปยากอะไร เคยไปมาแล้ว”
“อย่าหาว่าเลยนะ แต่พี่อ่ะไม่มีเซ้นท์ในเรื่องจำทาง อย่างที่พี่คิดหรอก... ไปพี่ ไปกินข้าวต้มอร่อยๆกันดีกว่า”
“ไหนว่าจะรีบไปไง” ผมถามกลับ แต่เซ็ทกลับหัวเราะตอบอย่างอารมณ์ดี
“ก็จะรีบไปกินไงพี่ เดี๋ยวคนมันจะเยอะ”
.
.
.
ผมกับเซ็ทออกจากบ้านมาแต่เช้า แต่มาถึงโรงเรียนช้ากว่าที่ควรจะเป็น จนที่บอร์ดรายชื่อห้องนั้นเริ่มมีคนมามุงดูกันแน่นขนัด
“พี่รอนี่แหละ ผมไปดูให้ ให้พี่เข้าไปดูเอง น่ากลัวจะแบนซะก่อน”
ผมมองภายตรงหน้าอย่างเห็นด้วย...ใช่....ผมแบนแน่ๆ ทำไมโรงเรียนนี้นักเรียนม.สี่มันถึงตัวโตกันนักนะ...หรือผมเองกันแน่ที่ตัวเล็กไป ในเมื่อเซ็ทที่อยู่แค่ม.สองเองก็ยังสูงพอๆกับคนพวกนั้น แต่จะคิดในแง่ดี...เซ็ทและคนอื่นต่างหากที่มันสูงเกินไป...
“มึงเป็นเด็กใหม่หรือเปล่า” เสียงใครสักคนพูดขึ้นข้างๆผม ผมเงยหน้าขึ้นมองคนพูดที่น่าจะสูงพอๆกับเซ็ท แต่ผมพูดได้เต็มปากว่าไม่เคยรู้จักคนหน้าตาแบบนี้มาก่อน...มันดีเกินไป...
“ครับ” ผมตอบเรียบๆ แม้ว่าจะยังจ้องหน้าเขาอยู่ไม่วางตา ผมรู้สึกไม่อยากล่ะสายตาไปเลยจริงๆ...
“กูว่าแล้ว ชื่อแต๋ว แล้วยังหน้าแต๋วอีก ถามจริงมึงเป็นกะเทยป่ะ”
...หน้าตาไม่ใช่ทุกอย่าง...จริงๆ...
“เปล่า...”
“เฮ้ย ไอ้พริ๊นซ์เว้ย เมิงงดูห้องให้พวกกูแล้วยังวะ”
กลุ่มคนราวๆสี่คนกรูเข้ามาล้อมผมตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ มันเหมือนถูกล้อมกรอบอยู่ในกำแพงสูง...รู้สึกเหมือนโลกแคบลงไปถนัดตา
“ดูหมดแล้ว ปีนี้พวกมึงโชคดีสัด ไม่มีใครกลายเป็นหมาหัวเน่า” คนที่ชื่อพริ๊นซ์ตอบอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเหล่ตามองมาทางผม ตบไหล่อย่างกับคนเคยสนิท “ไอ้เหี้ยนี่เด็กใหม่ ชื่อแม่งโคตรแต๋ว ชื่อวาเลนไทน์ สงสัยพ่อแม่มันทำนายอนาคตได้ว่ามันจะออกมาไม่สมชาย เลยตั้งชื่อแต๋วๆให้เผื่อมันอยากเบี่ยง...”
“กูเกิดวันวาเลนไทน์เหอะสัด” ผมสวนขึ้นอย่างลืมตัว ความโกรธแล่นริ้วในเส้นอารมณ์ ความทับใจแรกเจอหักลบเรื่องหน้าตาแล้วก็ยังติดลบเป็นพัน
“เชี่ย ชื่อแต๋ว หน้าแต๋ว แต่ใจไม่แต๋วเว้ย” ไอ้พริ๊นซ์พูดติดตลกเสียงดัง กลุ่มเพื่อนๆมันส่งเสียงโห่ฮาตาม “หน้าเครียดเชียวมึง แซวเล่นแค่นี้ไม่ได้รึไงไอ้แต๋วเด็กใหม่”
“มึงเป็นเกย์รึไง สนใจแต๋วคนนี้ล่ะสิมึง ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ กูไม่บริโภคผู้ชายปากหมา เลิกหวังไปเหอะ”
ฮิ้ววววว! พวกมันโห่ฮา สนุกปาก คนหันมามองกันเต็มไปหมด อันที่จริง ต่อให้คนพวกนี้ยืนอยู่นิ่งๆก็ยังเรียกความสนใจได้ไม่ต่างกัน ก็เล่นหน้าตาดีกันยกกลุ่ม ผมอารมณ์เดือดอย่างช่วยไม่ได้ พยายามหลบสายตาสอดรู้ที่มองมา แต่กลับจ้องเข้าไปในกลุ่มคนที่อยู่ตรงบอร์ด เห็นเซ็ทอยู่แวบๆ รู้ว่าเดี๋ยวมันคงออกมา แต่ก็อดภาวนาให้มันออกมาเร็วๆไม่ได้
“มานี่เลยมา มึงมา” ไอ้พริ๊นซ์คว้าแขนผมแล้วออกแรงลากจนผมรู้สึกเจ็บ
“ปล่อยกู!” ผมพยายามสะบัดให้หลุด แต่ต้องยอมรับว่าไม่มีแรงพอ
“ถ้ามึงยังไม่อยากโดนทวิสเตอร์ถล่มตั้งแต่วันแรกล่ะก็ ตามมาดีๆเหอะน่า” พริ๊นซ์หันมาพูดยิ้มๆ “มึงอยู่ห้องเดียวกับพวกกู ...และแน่นอน พวกกูยอมให้มึงเข้ากลุ่มว่ะ ดีใจเลยสิมึง”
“ดีใจ!!! มึงเมารึเปล่า หน้ากูเหมือนคนดีใจนักรึไง!” ผมเถียง แต่มันกลับหัวเราะ
ผมมองกลุ่มคนข้างหน้าที่เล่นหัวกันเฮฮา มองไอ้คนที่หน้าตาดีและปากหมาอย่างผิดมนุษย์ใกล้ๆตัว แสงแดดที่จ้าเกินไปมันทำให้ผมเบลอ ภาพพวกนี้ดูเลือนลาน เหมือนกับเสียงที่เจือจางในอากาศ บางสิ่งกำลังก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆในอก...ความมึนงงทำให้ผมยอมเดินตามคนพวกนั้นไปอย่างไม่รู้ตัว...
.
.
.
...ผมไม่รู้ตัวเลย...ว่า มันจะทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิม...
Boy Friend เพื่อนกัน มิตรภาพและความรัก
TBC.
ความคิดเห็น