คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
ขอแค่เธอเท่านั้น ... เธอ คนที่ทำให้หัวใจของฉันมันเปลี่ยนแปลงไป
“คะ คิม ... คิมฮันบิน ฉะ ฉะ ฉัน ... ชอบนาย ฮึก”
เท้าที่เคยเหยียบคันเร่งรถคันงามสีดำสนิทแตกลับถูกรับการดูแลเป็นอย่างดีเพราะการขัดจนขึ้นเงาเปลี่ยนมาเป็นการเหยียบแป้นเบรคพร้อมทั้งหักพวงมาลัยนำตัวรถเข้าเทียบทางเท้าทันทีที่ได้ยินคำละเมอเพ้อพกจากร่างเล็กหลับไม่ได้สติเนื่องจากอาการเมาสุดขั้ว ใบหน้าที่เคยขาวใสแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดสีเดียวกันกับเบาะหนังสังเคราะห์ของพาหนะราคาเหยียบแปดหลัก ซึงยูนเข้าเกียร์ว่างเมื่อรถจอดสนิท
คำพูดละเมอเสียงแผ่วยังคงออกจากริมฝีปากคู่บางนั้นอยู่โดยไม่มีทีท่าว่าคนหลับใหลจะรู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกมา
คิมฮันบิน ... คือใครกันนะ ?
คิมฮันบิน ... คนที่คิมจินอูชอบหรือเปล่า ?
หรือว่าคิมฮันบิน ... คือคนที่สร้างปมความเจ็บปวดอะไรนั้นให้จินอู ?
หัวเล็กๆ ของบุคคลที่หลับสนิทส่ายไปมา ยังคงพร่ำคำละเมอออกมาไม่หยุดปาก ชักชวนให้ซึงยูนหงุดหงิดมากขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินชื่อของบุคคลที่สามจนคนที่ไม่มีสารแอลกอฮอล์ในร่างกายฟึดฟัดอย่างอารมณ์เสียออกมา
ตาเรียวยังคงจ้องมองผู้โดยสารตัวเล็กละเมอออกมาเป็นคำพูดตัดเพ้อต่างๆ นาๆ ด้วยหัวใจที่บีบรัดความเจ็บปวดไว้อย่างน่าประหลาด มือของเจ้าตัวเกินรั้งเอาไว้เอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมหน้าม้าสีน้ำตาลปรกหน้าผากเนียนนั้นเบาๆ แต่ชื่อของคนๆ นั้นยังคงลอยออกมาจากปากของเจ้ากวางน้อยตลอดเวลา
“คิมฮันบินมันสำคัญกับนายมากนักหรือไง ? ทำไมนายเอาแต่พูดถึงมันแม้แต่เวลาที่นายละเมอ ชื่อของมันยังถูกนายพ่นออกมาเลย หืม ?” เจ้ากวางน้อยหยุดละเมอราวกับรับรู้คำพร่ำบ่นของคนตัวสูง ซึงยูนชักมือกลับเมื่อเห็นว่าคนที่หลับใหลเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์กดทับเอาไว้นั้นกลับมานิ่งสงบ ซึงยูนมองกลับไปด้านหน้าซึ่งเป็นถนนทอดยาว แสงไฟจากรถยนต์วิ่งสวนมาสาดกระทบเข้าดวงตาเรียวจนรู้สึกแสบไปหมด “แล้วบ้านของนายอยู่ไหนกันล่ะเนี้ย ? เจ้ากวางน้อย ...”
สบถพร้อมทั้งสะบัดหน้ากลมไปมองบุคคลโดยสารที่ยังคงไม่รู้เรื่องในความเป็นเดือดเป็นร้อนของสารภีหนุ่ม
แต่มันก็ช่วยไม่ได้ คนตัวสูงจึงตัดสินใจหันหน้ากลับมาทอดมองถนนสายยาวเบื้องหน้า เหยียบเบรครถคันหรูพร้อมเข้าเกียร์ ขยับเท้าเหยียบแป้นคันเร่งบังคับให้รถเคลื่อนไปข้างหน้าตามถนนลาดซีเมนต์แข็ง แม้อีกไม่กี่ชั่วโมงแกนโลกฝั่งเกาหลีใต้จะเอียงเอนเข้าหาดวงอาทิตย์แล้ว แต่เหล่าผีเสื้อราตรีทั้งหลายกลับยังโบยบินดอมดมกับสีสันจอมปลอมที่ถูกสร้างให้ดึงดูดแมลงเหล่านั้นให้เข้ามาเชยชมกับความสนุกสนานที่ซ่อนเร้นความอันตรายนาๆ เอาไว้
ซึงยูนเองก็คงเป็นหนึ่งในผู้รดน้ำใส่ปุ๋ยสร้างดอกไม้สีสันสวยงามแต่ไม่คำนึงถึงความปลอดภัยแก่เหล่าผีเสื้อราตรีเหล่านั้น และเผอิญว่าคิมจินอู เจ้ากวางน้อยผู้น่ารักริอ่านอยากเป็นผีเสื้อตัวโต งานนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าจะต้องโทษใคร
มือโปร่งหมุนพวงมาลัยรถยนต์คันงามเข้าจอดชั้นใต้ดินคอนโดหรูของตัวเอง ทันทีที่เครื่องยนต์ถูกดับ ร่างสูงโปร่งที่ทำหน้าที่เป็นสารถีก็ยกมือขึ้นเปิดประตูรถฝั่งตัวเองออก หย่อนเท้าลงยืนกับพื้น ปิดประตูเสียงเบาเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนคนที่กำลังหลับใหลแม้จะรู้ดีว่าไม่ต้องเกรงใจเลยสักนิด เดินอ้อมไปทางด้านหน้าของรถเพื่อไปเปิดประตูฝั่งโดยสารบ้าง เมื่อประตูรถถูกเปิดออกเจ้าตัวก็ต้องยืนค้ำแขนกับตัวรถ เพ่งมองใบหน้าขาวที่แดงเรื่อหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยว่ากำลังสร้างภาระให้กับชายหนุ่มอีกคน
ซึงยูนลอบถอนหายใจออกมายาวๆ อีกครั้งแล้วตัดสินใจช้อนตัวเจ้ากวางน้อยที่ยังคงหลับด้วยฤทธิ์ของเครื่องดื่มมึนเมารสอร่อยนั้นให้ขยับขึ้นบนหลังของเขา แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิดเพราะคนเมาเมื่อโดนจับตัวให้ขยับเปลี่ยนท่าก็เหมือนโดนรบกวนอย่างรุนแรงก็โวยวายเสียงดังลั่นและเหวี่ยงแขนขาไปมากับอากาศ กว่าจะเอาตัวของเจ้ากวางน้อยขึ้นขี่หลังได้ก็ทำเอาซึงยูนเหนื่อยจนเหงื่อตกกันเลยทีเดียว
“คะ คะ คิม ...”
“เมื่อไรนายจะเลิกละเมอถึงคนชื่อนี้สักทีนะ ? แล้วนี่อะไร ตัวหนักชะมัด ! เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้นี่น้ำหนักไม่ใช่ธรรมดาๆ เลยนะคิมจินอู !”
ระหว่างทางไปขึ้นลิฟท์ระหว่างทางเดินไปห้องพัก ทุกๆ ย่างเท้าก้าวเดินช่างยากลำบากเหลือเกินเมื่อคนตัวสูงต้องแบกรับก้อนอะไรบางอย่างอยู่บนหลัง จินอูก็เหมือนไม่ให้ความร่วมมือทั้งๆ ที่หลับสนิทด้วยความมึนเมากดทับระบบประสาท แต่เจ้าตัวคนตัวเล็กกลับสามารถเหวี่ยงตัวแขนขาไปมาพลอยทำเอาคนที่แบกภาระอยู่นั้นลำบากไม่น้อย
“อือ ... คิม ... คิม”
“นี่คังซึงยูนนะเว้ย ! เรียกหาแต่เจ้าบ้าคิมฮันบินอยู่ได้ โว๊ะ !”
ซึงยูนเหวี่ยงร่างที่ตนแบกตั้งแต่ชั้นใต้ดินขึ้นมาถึงชั้นห้าของคอนโดได้นั้นลงกับเตียงนุ่มขนาดคิงซ์ไซต์ ร่างสูงโปร่งรีบเอนตัวไปด้านหลังเพราะอาการปวดเมื่อยที่ต้องแบกก้อนจินอูขึ้นมา วาดมือที่กำจนแน่นไปด้านหลังทุบปุบๆ บนแผ่นหลังบริเวณที่ปวดเป็นพิเศษ
สายตาเรียวรีเหลือบมองเจ้ากวางน้อยในเวลานี้ เค้นหัวเราะในลำคอพลางกรอกสายตามองเพดานแล้ววกกลับมามองจินอูอีกครั้ง ถอนหายใจออกมาพร้อมยกมือขึ้นทึ้งหัวตัวเอง
ช่วยไม่ได้ ... ยังไงคืนนี้คงต้องปล่อยให้นายแบบตัวเล็กนอนที่นี่ไปก่อนแล้วกัน
สองเท้าก้าวพาตัวเองเข้ามาในห้องน้ำ หยุดตัวเองหน้าอ่างล้างมือสีขาว ด้านหน้าเขาคือกระจกบานใหญ่สะท้อนภาพปลายเท้าของคนที่นอนแผ่หลาบนเตียงนุ่มนั้นไม่ได้ทำให้ซึงยูนรู้สึกรู้สาอะไรมากนัก ก้มตัวลงคุกเข่าข้างหนึ่งแนบกับพื้น ยกมือข้างขวาขึ้นเปิดประตูเคาน์เตอร์ใต้อ่างล้างก่อนเลื่อนเข้าไปภายในคว้ากะละมังพลาสติกใบเล็กสีน้ำน้ำเงินเข้มด้านในออกมา ปิดประตูเคาน์เตอร์พลางยืดตัวขึ้นเปิดก๊อกน้ำพอน้ำใสไหลรินออกมา เจ้าตัวก็นำกะละมังใบเล็กในมือนั้นไปรองรับน้ำใส ทันทีที่น้ำถูกเติมเต็มได้เพียงครึ่งหนึ่ง ซึงยูนก็เอื้อมมือไปปิดน้ำ ประคองกะละมังใบเล็กเอาไว้ในมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็เอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูสีขาวสะอาดที่ยังไม่ได้ใช้ถูกพับไว้ในชั้นเหนือหัวมาทิ้งลงพาชนะในมือที่ประคองเอาไว้อยู่นั้นเดินกลับออกไปหาร่างของคนที่อยู่ดีๆ ก็กลายมาเป็นภาระก้อนใหญ่ขัดขวางชีวิตของซึงยูนหนึ่งคืน
ซึงยูนทิ้งตัวลงนั่งริมเตียงทำเอาเตียงนอนนุ่มนิ่มนั้นอ่อนยวบไปแต่นั้นก็ไม่ทำให้ผู้อาศัยหนึ่งคืนไม่ตื่นขึ้นมาเลย ร่างสูงเอี้ยวตัวพลางสองมือวางกะละมังลงบนโต๊ะเล็กหัวเตียง จัดการขยุ้มผ้าลอยในน้ำใสที่เปียกชุ่มขึ้นบิดให้พอหมาด แล้วหันกลับมามองภาระที่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ตื่นขึ้นมาเก่งแบบเมื่อก่อน
คงหลับสนิทไปถึงเช้าแล้วจริงๆ สินะ เหอะ !
ผ้าหมาดค่อยๆ ถูกซับไปตามหน้าผากมน ผมหน้าม้าที่เคยปรกลงมาคลุมปิดหน้าผากใสเวลานอนนั้นลู่ออกจนซึงยูนสามารถเช็ดซับหน้าผากเนียนนั้นได้อย่างง่ายดาย ไล่ลงมาตามขมับ พวงแก้มขาวที่ยังคงแดงเรื่อ และคางเรียวมน
น่าเสียดายที่วันนี้เจ้าตัวสวมใส่เสื้อคอเต่า ทำให้ซึงยูนไม่สามารถเช็ดลำคอขาวนั้นได้
“อื้อ ...” อาการตกใจแล่นพล่านไปทั้งร่างเมื่ออยู่ดีๆ มือบางของคนที่เมาหลับนั้นวาดคว้าข้อมือของซึงยูนที่กำลังเช็ดเนื้อเช็ดตัวนั้น คนตัวสูงแทบอยากจะสบถออกมาเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่สติของซึงยูนก็ต้องแตกซ่านครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อชื่อของใครบางคนยังเล็ดลอดออกจากริมฝีปาก “ฮันบิน ... ฮันบิน”
“เห้ย !”
คนไม่เมาร้องเสียงหลงปนเปกับความตกใจออกมาเมื่ออยู่ดีๆ ร่างของตัวเองก็ล้มลงนอนข้างๆ จินอูด้วยเรี่ยวแรงของคนหลับแต่ละเมอไม่เลิก ไม่รู้จะคิดถึงไอ้คนที่ชื่อฮันบินอะไรนั้นหนักหนา แม้แต่ยามหลับสนิทยังจะพ่นชื่อมันออกมาไม่หยุดไม่สิ้น
ไม่มีคนอื่นให้คิดถึงแล้วหรือไง ?
โว๊ะ ! อารมณ์เสีย !
อยากจะสบถใส่หน้าเจ้ากวางน้อยสักครั้งให้ตัวเองหายโมโห แต่พอเห็นใบหน้าน่ารัก ซึงยูนก็ต้องกลืนก้อนคำสบถเหล่านั้นลงคอไปเหมือนเดิม
มือที่ไร้การควบคุมถูกยกขึ้นแตะที่ดวงหน้าหวาน ซึงยูนคนที่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วนนั้นค่อยๆ เกลี่ยพวงแก้มขาวใสแต่แดงเรื่อเบาๆ ด้วยนิ้วหัวแม่มือ แก้มเนียนที่ถูกดูแลมาอย่างดีเพราะเจ้าตัวเป็นถึงนายแบบที่มีงานเข้ามาล้นมือในช่วงนี้ ร่างเล็กขยับเปลี่ยนท่าทางให้ตัวเองนอนสบายที่สุด เกาะเกี่ยวแขนเล็กนั้นกอดหมับเข้าที่ร่างของคนตัวโตกว่า การกระทำนั้นแทบทำให้ซึงยูนคลั่ง หัวใจเจ้ากรรมที่ฝังตัวอยู่ในอกข้างซ้ายนั้นเต้นรุนแรงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ สกิลการควบคุมร่างกายทุกอย่างเรียกได้ว่าติดลบ
“นายจะรู้ไหมนะว่านายคือคนที่น่าสนใจมากๆ เลยนะคิมจินอู”
“...”
“นายคือคนแรกที่ฉันยอมให้นายมานอนบนเตียงนอนของฉัน แม้ว่าฉันจะทำตัวเสเพลดูเหมือนผู้ชายที่คิดจะเอากับใครง่ายๆ แต่สำหรับห้องนี้ เตียงนี้ นายคือคนแรกเลยนะ”
“...”
“จังหวะการเต้นของหัวใจฉันมันต้องเปลี่ยนไปเพราะนาย รู้ตัวบ้างไหมเนี้ย ?”
อยากจะโมโหที่ทุกคำพูดที่หลุดออกมาจากปากซึงยูนนั้นจินอูไม่ได้รับรู้อะไรเลย แต่กลับกลั่นแกล้งซ้ำเติมกันให้หัวใจดวงน้อยในอกเต้นโครมหนักขึ้นเมื่อสองแขนเล็กที่เคยเกาะเกี่ยวร่างของเขาหลวมๆ นั้นบัดนี้กลับแน่นขึ้น พร้อมๆ กับซุกดวงหน้าหวานที่หลับตาพริ้มนั้นลงกับแผ่นอกของเขาราวกับเข้าใจว่ากำลังกอดตุ๊กตาตัวโตหรือหมอนข้างอันยาวอยู่สินะ ...
ซึงยูนที่ขาดสติควบคุมอยู่นั้นลดมือที่เกลี่ยผิวเนียนบนดวงหน้าหวานนั้นโอบกอดรอบร่างเล็กของเจ้ากวางน้อยบ้าง พลางค่อยๆ ขยับเลื่อนตัวลงเบาๆ ฝังปลายจมูกลงกับกลุ่มผมสีน้ำตาลนุ่มสลวยสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพูผสานกับกลิ่นกายหอมกรุ่น หนังตาหนักปิดลงเชื่องช้าก่อนที่ซึงยูนจะเดินเข้าสู่ห้วงนิทราบ้างโดยไม่คิดที่จะคลายอ้อมกอดหรือขยับตัวหนีจากท่านอนที่แสนอบอุ่นนี่เลย
“อีซึงฮุน”
เสียงทุ้มต่ำเรียกให้เจ้าของ Pet Shop ที่กำลังก้มหน้าก้มตาสาละวนกับการจับลูกสุนัขสายพันธุ์ชิวาวาตัวเล็กสีน้ำตาลเข้มดวงตากลมโตต่างจากคนที่โอบอุ้มมันอยู่นั้นใส่ชุดนั้นชุดนี้โดยที่เจ้าลูกสุนัขตัวนั้นไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลย เจ้าตัวคนที่ถูกเรียกชื่อเงยหน้าขึ้นมามองต้นแหตุของเสียงนั้น
“อ้าว ... มินโฮ มาทำอะไรเนี้ย ? อย่าบอกนะว่านายเปลี่ยนใจอยากรับเลี้ยงอี๊ฮีแล้วน่ะ ? แต่ขอโทษนะ ตอนนี้อี๊ฮีเป็นลูกสาวฉันแล้ว ไม่ยอมยกให้ง่ายๆ แบบเมื่อก่อนแล้วนะจะบอกให้”
“นายก็รู้นี่ว่าฉันแพ้ขนหมา” มินโฮตอบเสียงเรียบพลางขยับแว่นตาทรงกลมอันใหญ่บนใบหน้า มินโฮไม่ได้สายตาสั้นหรือไม่ดีอะไรหรอกนะ แว่นตาอันโตที่เจ้าตัวสวมใส่อยู่นั้นเป็นเพียงแค่แฟชั่นเท่านั้นแหละ “ตั้งแต่เมื่อคืน นายติดต่อซึงยูนมันได้บ้างหรือเปล่า ?”
พอพูดถึงชื่อของบุคคลที่สาม ซึงฮุนก็สะอึกออกมาลูกใหญ่พลอยทำให้อี๊ฮี ลูกสุนัขหน้าซื่อตกใจไปด้วยที่อยู่ดีๆ มนุษย์ที่เข้าใจว่าเป็นคุณพ่อมาตลอดนั้นแสดงท่าทีแปลกๆ ออกมา
“ไม่นี่ ฉันไม่ได้ติดต่ออะไรกับซึงยูนเลย ตั้งแต่ที่ฉันเปิดร้านนี้ฉันก็ยุ่งๆ ไม่มีเวลาติดต่อหามันเลย ...”
“นายดูร้อนรนแปลกๆ นะซึงฮุน”
“เปล่านี่ เปล่าเลย ...”
เสียงแหลมสูงดังออกจากปากของคนตัวสูงยิ่งทำให้มินโฮสงสัยจนต้องเหลือบมองผู้ต้องสงสัยด้วยหางตา คำปฏิเสธเสียงสูงคือเรื่องโกหกใครๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้น ถ้ามินโฮไม่รู้ก็ถือว่าโง่เกินทน
“เสียงสูงเชียว”
“พี่ซึงฮุน ไปเรียนก่อนนะ”
ร่างอวบของใครบางคนเดินดุ้มๆ ออกมาจากหลังร้าน สองมือจับกระเป๋าสะพายพาดกับไหล่เพียงข้างเดียวผ่านเคาน์เตอร์หน้าร้านไปเปิดประตูกระจกแล้วเดินออกไปนอกตัวร้านโดยไม่คิดหันมามองสนใจเจ้าของร้านและคนที่ยืนเป็นหัวหลักหัวตออยู่ตรงนั้นเลย
มินโฮมองร่างที่เพิ่งผละออกไปจากร้านจนลับตาก่อนหันควับมาขยับปากถามเพื่อนรักทันทีด้วยความสงสัยใคร่รู้ในตัวของบุคคลร่างอวบที่เพิ่งหายไปจากสายตา
“ซึงฮุน คนเมื่อกี้ใครน่ะ ?”
“อ๋อ ... นัมแทฮยอนน่ะ ลูกชายของเพื่อนแม่ฉันเอง มาอยู่ที่นี่เพราะที่นี่ใกล้มหาวิทยาลัยดี” ซึงฮุนตอบยิ้มๆ พลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก้มตัววางอี๊ฮีลงบนพื้น ลูกสุนัขตัวเล็กทันทีที่ถูกปล่อยตัวก็วิ่งดุ๊กดิ๊กไปคาบของเล่นยางที่กองไว้บนพื้นมุมหนึ่งของร้านมาเล่น “แต่เจ้านั้นน่ะไม่ค่อยทำตัวเป็นคนสักเท่าไรหรอก ชอบไปเงียบๆ มาเงียบๆ ไม่ชอบให้ตอแยแต่ถ้าไม่สนใจมันก็โกรธ แล้วก็เข้ามาคลอเคลียเราเอง โว๊ะ ! เอาใจยากชะมัด ตัวฉันเองก็เกือบโดนแมวนัมอะไรนั้นข่วนหลายรอบแล้วเหมือนกัน”
มินโฮไม่ได้สนใจคำพร่ำบ่นราวกับท่องบทอาขยานนั้นเลย สายตาเสมองไปนอกร้านที่ตอนนี้มีเพียงผู้คนที่เริ่มเดินสวนกันไปสวนกันมาเพราะช่วงเวลาของการทำงานเริ่มไล่หลังประชิดตัวแล้ว ไร้ซึ่งเงาของแมวอ้วนนั้นที่คงไม่คิดจะเดินกลับมา
“ฉันชักอยากจะเลี้ยงแมวซะแล้วสิ”
XXXXX
หว่าย ! คังคิมเขาถึงขึ้นนอนกอดกันแล้วค่ะท่านผู้ชม
ขอวางระเบิดตัวเองแป๊บนึงนะคะท่าน แต่งไปตัวจะแตกไป ต้องขอบคุณจินแอนด์โทนิกนะคะ 55555
แต่พอตื่นมา คังคิมเขาจะมีสภาพเยี่ยงไร อันนี้เจ๊ตีบขออุ๊บไว้ก่อนนะคะ
มีนัมซงโผล่มาด้วยนิดนึง คุณซงเขาอยากเลี้ยงแมวอ้วนค่ะท่าน อยากเลี้ยงแมวนัมต้องเลี้ยงด้วยอะไรดี ?
มันถึงจะเพียงพอกับความต้องการของแมวอ้วนค่ะ 5555555
เจ๊ตีบอยากจะขอบคุณทุกๆ กำลังใจที่มีให้เจ๊ตีบและฟิคเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณมากจริงๆ
ซารางเฮโย ^^
#ฟิคจินแอนด์โทนิก
ปล. ช่วงนี้เจ๊ตีบอัพช้าหน่อยนะคะ อาจเป็นเพราะเดินทางบ่อยมาก แทบไม่ได้แตะคอมเลย
หวังว่ารีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนจะไม่ทิ้งเจ๊ตีบและฟิคเรื่องนี้ไปไหนนะคะ T^T
@SQWEEZ
ความคิดเห็น