คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5
ความเจ็บปวดที่พยายามจะลืมมัน ฉันมักจะเผลอไป ... เผลอไปคิดถึงมันเสมอ
เครื่องดื่มสีอำพันถูกรินลงแก้วใสทรงเตี้ยที่มีน้ำแข็งก้อนเล็กบรรจุอยู่ภายใน แม้ของเหลวดังกล่าวจะถูกเทลงมายังไม่ทันท่วมก้อนน้ำแข็งดี แต่คนรินมันก็กระแทกวางขวดใบใหญ่ลงก่อนเลื่อนมาจับแก้วเตี้ยนั้นขึ้นดื่มรวดเดียวหมด วางพาชนะดังกล่าวลงแล้วคว้าขวดบรั่นดีมาเทลงในแก้วอีกครั้ง ยกมันขึ้นดื่มครั้งแล้วครั้งเล่า ทิ้งให้ร่างเล็กที่สวมแว่นตากันแดดสีดำสนิทข้างตัวนั้นจิบจินแอนด์โทนิกแก้วแรกเข้าปาก ต่างจากเขาที่ยกออนเดอะร๊อคดูดซึมแอลกอฮอล์เข้าสู่ร่างกายไปแล้วหลายยก
จินอูเหลียวมองพี่ชายที่อยู่ในภาวะซึมเศร้าลอดช่องว่างข้างแว่นตาสีทึบแล้วต้องลอบถอนหายใจ ตั้งแต่ที่ซึงรีลากเขาให้เข้ามาในสถานที่ที่ไม่อยากมาแล้ว คนที่นั่งข้างๆ ก็ยังคงซดเหล้าเงียบๆ ไม่ปริปากพูดถึงสิ่งที่ทำให้ตัวเองไม่สบายใจฉุดให้ตัวเองอ่อนแอจนต้องหันหน้าพึ่งพาแอลกอฮอล์ขนาดนี้ จินอูอดรนทนไม่ไหวจนต้องเอื้อมมือไปดึงแก้วเตี้ยในมือของคนที่เป็นพี่ชายออกขณะที่กำลังส่งเครื่องดื่มภายในเข้าปากอีกครั้ง
ซึงรีตาขวางเหลือบมองจินอูทันทีที่โดนขัดใจ แม้จินอูจะสวมแว่นตากันแดดสีมืด แต่เจ้ากวางน้อยก็เห็นนะว่าพี่ผู้จัดการส่วนตัวของเขานั้นมีน้ำใสๆ เอ่อขึ้นที่ขอบตา
“พี่ซึงรี ตกลงมีเรื่องอะไรกันแน่ ? ทำไมพี่ถึงได้ร้องไห้และเศร้าเป็นหมาหงอยได้มากมายขนาดนี้ ?”
“...”
“เราเคยตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอว่าจะไม่มีอะไรปิดบังกัน เราสองคนสัญญากันแล้วไม่ใช่หรอว่าจะเป็นพี่น้องกัน เรื่องอะไรที่พี่ไม่สบายใจพี่ก็ควรระบายให้ฉันฟังบ้าง ฉันยังระบายเรื่องของฉันให้พี่ฟังตั้งเยอะแยะนะพี่ซึงรี อย่าลืมคำมั่นสัญญาของเราสิ”
พูดเพียงเท่านี้คนที่เพิ่งโดนจี้ใจดำก็ต้องโฮออกมาอย่างห้ามไม่ได้ สองแขนของคนที่ร้องไห้ราวกับเด็กและมีความต้องการเมาสูงเวลานี้ถูกยกขึ้นมาวางกองบนเคาน์เตอร์บาร์พร้อมทั้งฝังใบหน้าที่ทรุดโทรมอิดโรยเพราะฤทธิ์ของมึนเมาลงไป จินอูสั่นหัวให้กับท่าทางของผู้เป็นพี่ที่ไม่อายใครแล้วยกมือบางขึ้นลูบหัวไหล่คนอายุมากแต่กลับร้องไห้โฮราวกับเด็ก โชคดีที่วันนี้เป็นวันธรรมดา ลูกค้าในไนต์คลับจึงดูบางตา และจุนฮเวเองที่เพิ่งขอตัวไปเข้าห้องน้ำเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
“พี่กับพี่ยองเบเลิกกันแล้ว ...”
คนเคยร่าเริงเงยหน้าขึ้นมาตอบถึงเหตุผลที่ทำให้น้ำตานอง พลันเอื้อมมือไปเยื้อแย่งแก้วใสทรงเตี้ยที่มีบรั่นดีสีสวยบรรจุอยู่ภายในขึ้นดื่มทั้งๆ ที่ยังไม่หยุดเช็ดน้ำตาของความอ่อนแอสิ่งที่ลูกผู้ชายไม่ควรกลั่นออกมาให้คนอื่นเห็น ร่างเล็กเมื่อได้ยินคำตอบที่ทำให้พี่ชายเจ็บปวดได้ถึงขนาดนี้ต้องเลิกตาภายใต้แว่นตากันแดดสีดำพลางทิ้งน้ำหนักมือตบปุบๆ เพื่อให้กำลังใจคนที่กำลังเอาแอลกอฮอล์ย้อมใจ
จะว่าไปแล้วซึงรีพี่ผู้จัดการส่วนตัวคนเก่งของจินอูก็เคยบอกเมื่อนานมาแล้วว่ากำลังคบกับใครบางคนอยู่ แน่นอนว่าที่ซึงรียอมตกลงปรงใจเพราะแพ้ในความดีและความเสมอตนเสมอปลายของผู้ชายร่างกำยำคนนั้น แม้เจ้ากวางน้อยเด็กในปกครองของผู้จัดการคนดีคนนี้จะเคยเจอยองเบบุคคลที่เป็นคนรักของพี่ชายตัวเองแค่นับครั้งได้ แต่จินอูก็สัมผัสได้ว่าผู้ชายคนนั้นที่ซึงรียอมคบหาด้วยตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยเป็นคนดีมากแค่ไหน
“ไม่เป็นไรนะพี่ ... อีกไม่นานก็จะมีคนดีที่โดนเหวี่ยงมาให้พี่รักอีกเยอะแยะ”
“แต่ก็ไม่มีใครดีเท่าพี่ยองเบอีกแล้ว ฮึก ... พี่มันไม่ดีเอง จินอู ฮึก ... พี่มันไม่ดีเอง”
แม้ปากจะพร่ำบ่นเคล้าน้ำตาแต่มือยังคงยกแก้วใสบรรจุเครื่องดื่มสีอำพันกรอกลงปาก หมดเป็นเติม หมดเป็นเติมจนคนที่เศร้าอยู่นั้นวิ่งโลดเข้าสู่อาการเมาแล้วจริงๆ ร่างกายผอมเริ่มเลื้อยไปตามเคาน์เตอร์บาร์ ปล่อยให้ร่างเล็กที่สวมแว่นตากันแดดสีทึบราวกับคนตาบอดนั้นคนจับไม่ให้คนเมาแสดงท่าทางอะไรที่มันน่าขายหน้าเกินจะรับได้พร้อมๆ กับยกจินแอนด์โทนิก คอกเทลที่มีสารแอลกอฮอล์เบาบางเข้าปากให้ร่างกายดูดซึมต่อไป
“อะไรกัน ... เมาแล้วหรอครับเนี้ย ? เมาง่ายจัง”
จุนฮเวเดินกลับมาหลังเคาน์เตอร์เงียบๆ นั้นอดที่จะแขวะลูกค้าไม่ได้ มือใหญ่คู่นั้นหยิบจับอุปกรณ์บนเคาน์เตอร์มาเช็ดต่อจนจินอูอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าวันๆ หนึ่งจุนฮเวโดนจ้างให้มาทำอะไรบ้างนอกจากชงเหล้ากับเช็ดเครื่องไม้เครื่องมือมากมายที่วางอยู่ตรงหน้า
“นายมาก็ดีแล้ว ... ฝากพี่ซึงรีหน่อยนะ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำบ้าง”
ไม่รอให้บาร์เทนเดอร์หนุ่มหน้าติดโหดลั่นวาจาตอบ ร่างบางก็ลุกพรวดเดินจ้ำอ้าวเลี่ยงไปทางที่มีป้ายชี้ทางว่าห้องน้ำไปทางไหน
ทันทีที่บานประตูห้องน้ำใหญ่ปรากฏแก่สายตาคนตัวเล็กก็ยกมือขึ้นถอดแว่นตากรอบใหญ่ออกเผยให้เห็นดวงตากลมโตราวกับลูกกวางจริงๆ และอย่างที่บอกวันนี้ไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์จึงทำให้คนที่มาเที่ยวเตร่ย่านสถานบันเทิงเริงรมย์ แบบนี้น้อยมากๆ ตัวของนายแบบที่กำลังนิยมมากที่สุดในเวลานี้โล่งใจว่าจะไม่มีใครทันสังเกตเห็น ขาเรียวทั้งสองข้างจึงเดินรุดไปข้างหน้า แต่ทันทีที่พื้นของรองเท้าสัมผัสกับพื้นที่ค่อนข้างชื้น เสียงติดแหบของคนที่ไม่อยากได้ยินก็ดังขึ้น จินอูเงยหน้าจากมองพื้นขึ้นมองใบหน้าของใครอีกคนตาขวาง แต่ก็ยังสับเท้าเดินเข้าไปข้างในอย่างท้าทาย แม้ในใจจะอยากเดินกลับออกไปด้านนอกก็ตาม
“ไม่เจอกันนานเลยนะ เจ้ากวางน้อย”
“ก็ดีนี่ ... ฉันไม่ได้อยากเจอนายสักนิดเลยนะ คังซึงยูน”
มือเล็กเปิดก๊อกน้ำสแตนเลสอันสวยที่เป็นชุดเข้ากันกับอ่างล้างมือสีขาวเหลือบมุขสุดหรูก่อนเอามือทั้งสองข้างไปอังรองรับน้ำใสที่ไหลลงมา จัดว่าไม่ธรรมดาเลยแหละสำหรับ WN Night Club เพราะแค่ห้องน้ำก็ถูกจัดตกแต่งให้สวยหรูแล้ว ถ้าใครได้มาเห็นไนต์คลับแห่งนี้เป็นครั้งแรกจะต้องร้องโอ้โหเป็นเสียงเดียวกันแน่นอน เนื่องจากภายในนั้นถูกตกแต่งให้สวยหรูราวกับเป็นสถานที่รองรับพวกลูกค้าประเภทไฮโซกระเป๋าหนักเท่านั้น แต่มันกลับตรงกันข้ามเพราะทุกครั้งที่มาจะต้องเห็นบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่มีเงินหรือไม่มีทรัพย์ก็ช่างนั่งกรี๊ดกร๊าดติดขอบเวทีทุกครั้งที่เจ้าของไนท์คลับเสียงไพเราะคนนี้ขึ้นร้องเพลง
“แน่ใจหรอว่าไม่อยากเจอฉันจริงๆ น่ะ ?”
คนที่ยืนล้างมือไม่สนใจอะไรอยู่นั้นสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ดีๆ ก็รู้สึกถึงมืออุ่นๆ สัมผัสโอบรอบเอวบางและสิ่งมีน้ำหนักลาดทิ้งลงบนไหล่ รีบหันมาเผชิญหน้าพบเพียงใบหน้าบวมของคนที่ตนเกลียดจนแทบจะจดลงบัญชีดำนั้นอยู่ใกล้เพียงแค่ไม่กี่เซนติเมตร รับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นรินรดลงปลายจมูกรั้นๆ นั้นได้เลย
ความตกใจรีบสะกิดให้สติสั่งการยกมือขึ้นผลักแผ่นอกของคนนิสัยไม่ดีออกห่าง แต่ด้วยขนาดตัวของจินอูกับซึงยูนค่อนข้างต่างกันนั้นก็เป็นเพียงมดที่สะกิดตัวหมาเท่านั้น เพราะแม้จะออกแรงผลักมากเท่าไร ก็เหมือนซึงยูนจะแค่เซถอยหลังออกไปเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น
“ฉันเคยบอกนายแล้วไงว่าอย่าสำคัญตัวเองผิดไป !” เส้นเลือดที่ขมับปูดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด มือบางกำนิ้วเข้าหากันแน่นรู้สึกเจ็บไปหมดเพราะเล็บบนปลายนิ้วจิกเข้าฝ่ามือสั่นระริก กัดฟันในโพลงปากแน่นราวกับจะแตกหักเป็นเสี่ยงๆ อยู่ภายใน “ต่อให้โลกนี้เหลือแค่นายกับฉัน ฉันก็ไม่คิดจะมองหน้านาย !”
ร่างบางตะคอกเสียงแข็งใส่หน้าของผู้ที่เป็นเจ้าของของพื้นที่อย่างไม่เกรงกลัวจนซึงยูนต้องหรี่ตามอง สองขาเรียวหวังจะเดินเลี่ยงไปทางประตูห้องน้ำใหญ่แต่ก็ต้องชะงักและรู้สึกว่าร่างกายไร้เรี่ยวแรงขัดขืนเมื่อโดนมือใหญ่กว่าคว้าเข้าที่ข้อมือขาวแล้วออกแรงดึงให้ร่างทั้งร่างกลับเข้ามา
แก้มเนียนของจินอูแนบกับแผ่นอกของซึงยูน มือขวาของคนตัวโตยังกำข้อมือเล็กนั้นเอาไว้ ส่วนมือซ้ายที่ว่างอยู่นั้นเวลานี้ถูกยกขึ้นโอบไหล่เล็กพาดผ่านหลังบางของจินอูล็อกให้เจ้ากวางน้อยติดกับดักของนายพราน
“คำพูดของคนเรามันกลับกันได้ วันนี้นายอาจจะไม่อยากเห็นหน้าฉัน แต่สักวันนายจะขาดฉันไม่ได้ราวกับเสพติดเลยแหละ”
กระซิบเสียงแผ่วลงหูเล็กก่อนขบงับใบหูเล็กเบาๆ การกระทำส่อแววหื่นกระหายของคังซึงยูนเรียกความไม่พอใจของจินอูให้ออกมา รีบผลักอกคนตัวสูงกว่าให้ออกห่างอีกครั้ง
“อย่ามาส่อแววพฤติกรรมหยาบคายกับฉันแบบนี้ ฉันไม่ชอบ !”
“ไม่ชอบอย่างนั้นหรอ ? แล้วทีฮงซอกล่ะ นายยอมให้ฮงซอกมันแตะเนื้อต้องตัวได้น่ะ มันเรียกว่าอะไร ? มือของมันที่โอบเอวนายอีกนิดเดียวมันก็ล้วงล้ำของนายได้แล้ว นายชอบมันมากนักหรือไง ! แต่งตัวยั่วยวนเป็นพวกขายตัวแบบนั้นแบบนั้นน่ะ แบบนี้มันหมายความว่าอะไร ...”
เพี้ยะ !
ใบหน้ากลมๆ ของซึงยูนหันไปตามแรงที่ฝ่ามือเล็กนั้นฟาดกระทบ แก้มขาวชาวาบพร้อมๆ กับรอยแดงรูปฝ่ามือพิฆาตค่อยๆ ปรากฏเด่นชัด ซึงยูนหันกลับมามองจินอูผู้กระทำให้ดวงหน้าใสที่ตนรักษาเท่าชีวิตต้องเป็นร่องเป็นรอยด้วยสายตาเล็กหรี่แต่คมกริบ มองจินอูที่ร่างกายกำลังสั่นเทิ้มเพราะอาการหวาดหวั่นผสมปนเปกับความโกรธเหลือทนที่ได้ยินคำสบประมาทหยาบคายและดูถูกเหลือเกิน
ราวกับว่าจินอูเป็นพวกใจง่าย !
“จิตใจนายทำด้วยอะไรถึงได้หยาบคายและต่ำช้าได้ขนาดนี้ ! ฟังฉันพูดให้ดีๆ นะคังซึงยูน ที่ฉันต้องแต่งตัวแบบนั้น และที่ฉันยอมให้ฮงซอกเลื้อยมือบนตัวฉันง่ายๆ เพราะมันเป็นความต้องการของช่างภาพ ...” จินอูเว้นวรรคถอนหายใจสั้นๆ แต่ดวงตากลมโตกับสบสู้คนปากเสียด้วยอารมณ์โมโหสุดพลัง “ไม่เคยคิดเลยจริงๆ ว่าคนที่ฉันเคยชอบ เคยหลงใหลในน้ำเสียงที่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดในหัวใจของฉันจะเป็นคนหยาบคายได้ถึงขนาดนี้ ! เสียแรงจริงๆ !”
น้ำตาของเจ้ากวางน้อยเอ่อล้นขอบตาก่อนจะทิ้งตัวลงอาบแก้มใสเพราะน้ำหนักของหยาดน้ำอุ่นรวมกัน ก้มหน้าลงพลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆ ฝืนทำเป็นเข้มแข็งก่อนเงยหน้าเผชิญสายตาแข็งของซึงยูนอีกครั้ง
แต่คราวนี้กลับเปลี่ยนไป ...
เปลี่ยนไปจนจินอูสัมผัสได้
นัยน์ตาเรียวที่เคยแข็งกร้าวคู่นั้นแฝงความอ่อนโยน แม้ม่านน้ำตาจะยังคงบดบังดวงตาคู่หวานคู่นั้นของคนร่างเล็ก แต่ก็ไม่สามารถโกหกได้เลยว่าตาเรียวที่เคยแข็งเต็มไปด้วยความเกรี้ยวแค้นคับสุมอยู่ภายในนั้นแฝงอะไรบางอย่างที่ล่อให้จินอูหลงเข้าไปในความละมุนละไมนั้น
แต่เจ้ากวางน้อยจะไม่หลงกลอะไรเจ้าของไนต์คลับสุดหล่อนั้นอีกแล้ว !
“ความเจ็บปวด ... ?”
“ช่างมันเถอะ ! นายไม่จำเป็นต้องรู้อะไรหรอก ... ต่อไปนี้เราต่างคนต่างอยู่ได้ไหมคังซึงยูน ? ทำเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันแบบที่ผ่านมา ขอร้องเถอะ”
ใบหน้าหวานหลั่งน้ำตาอุ่นออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ทั้งๆ ที่จินอูจะเก็บงำความเจ็บปวดนั้นเอาไว้คนเดียวไม่ให้ใครรู้อีกแล้วนอกจากผู้จัดการส่วนตัวคนสนิท หันหน้าเข้าอ่างล้างมืออีกครั้ง มือขาวอังไปรองรองรับน้ำที่ถูกเปิดเอาไว้ตั้งแต่ตอนแรกจนเต็มอุ้งมือ กวักน้ำขึ้นล้างหน้าล้างตาที่แสนมอมแมมไปด้วยคราบความอ่อนแอให้หมดจด พลางเงยหน้าขึ้นส่องกระจกเงาสะท้อนภาพของคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง แผ่นหลังของคนใบหน้าขาวแต่แดงเป็นรอยมือนั้นกำลังพิงแนบกับผนังห้องน้ำ แขนทั้งสองข้างยกขึ้นกอดอก สายตาแข็งคู่นั้นยังคงจ้องจินอูราวกับจะทะลุร่าง นายแบบหน้าหวานรีบคว้าแว่นกันแดดมาสวมใส่ปิดบังดวงตากลมแต่เริ่มบวมเนื่องจากผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วงชั่วระยะเวลาหนึ่ง สองเท้าก้าวฉับเลี่ยงออกไปจากพื้นที่ชื้นแฉะนี้แทบจะทันที
ทิ้งไว้เพียงร่างของเจ้าของไนต์คลับสุดหล่อให้มองตามร่างเล็กนั้นหายไปทันทีที่ประตูห้องน้ำใหญ่ปิดลง
ดวงตาเรียวรีเหลือบมองร่างบางที่ยังคงยกแก้วไฮบอลล์บรรจุเครื่องดื่มสีใสแต่เจือปนไปด้วยฟองอากาศนั้นดื่มครั้งแล้วครั้งเล่า พอของเหลวสีใสในแก้วหมดลงเหลือเพียงน้ำแข็งเปล่า กลีบปากบางก็ลั่นสั่งกับจุนฮเวอีกครั้ง จนร่างบางนั้นไม่อาจต้านทานฤทธิ์ของแอลกอฮอล์รสชาติอร่อยลิ้นจนต้องเลื้อยตัวนอนแหมะพลางเกือกกลิ้งกับเคาน์เตอร์ ตัวของจุนฮเวเองก็ไม่อาจขัดขืนความต้องการของคุณลูกค้าหน้าใสที่ซ่อนดวงตาไว้ในแว่นตากันแดดสีดำได้ ยอมผสมจินแอนด์โทนิกขึ้นเสิร์ฟจินอูที่ตอนนี้เมาไม่ได้สติ แต่ก็ยังเลือกทำร้ายตัวเอง เพิ่มเติมแอลกอฮอล์ให้เกิดโทษกับร่างกาย
โทรศัพท์มือถือเครื่องบางราคาแพงตามสมัยนิยมบนโต๊ะเล็กตรงหน้าเจ้าของไนต์คลับสั่นขึ้นพร้อมๆ กับแสงสว่างขึ้นมาเรียกให้ซึงยูนต้องหลุบตาลงมองชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ เจ้าของเครื่องมือสื่อสารดังกล่าวจึงเลื่อนมือที่ใช้ค้ำคางอยู่นั้นมาคว้าประคองโทรศัพท์ที่สั่นประท้วงขึ้นมารับสายก่อนยกขึ้นแนบหู
“ว่าไงครับพี่แดซอง ?”
[ซึงยูน นายยังอยู่ที่ไนต์คลับใช่ไหม ? ดูแลคุณคิมจินอูให้พี่ทีนะ พอดีพี่พาซึงรี ผู้จัดการส่วนตัวของเขากลับมาที่คอนโดน่ะ เมาหัวทิ่มหัวราน้ำเลยเนี้ย]
เสียงบ่นของพี่ชายดังแว่วมาตามคลื่นสัญญาณโทรสัพท์ ซึงยูนยกยิ้มมุมปาก ทอดสายตาเพ่งมองร่างของคนที่ทำตัวเป็นวัชพืชไม้เลื้อยสั่งจินแอนด์โทนิกมากรอกลงปากเรื่อยๆ แม้ร่างจะทรงตัวไม่อยู่แต่ยังจะเพิ่มวัตถุมึนเมาเข้าไปอีก
งานนี้ ... ซึงยูนจะด่าเจ้ากวางน้อยที่ไม่รู้จักประมาณตนหรือจะด่าลูกน้องหน้าโหดที่ไม่รู้จักปฏิเสธลูกค้าเมื่อเมาสุดฤทธิ์แล้วดี ?
“อ๋อๆ ได้ครับพี่ คิมจินอูนี่ใช่คนที่ใส่แว่นตากันแดดสีดำหรือเปล่าครับ ?”
[เออ นั้นแหละ นายเจอแล้วใช่ไหม ? ฝากดูแลหน่อยแล้วกันนะ]
ไม่ต้องฝาก คนนี้ผมก็พร้อมจะดูแลให้เป็นอย่างดีอยู่แล้วครับพี่ชาย ...
เสียงสัญญาณปลายสายถูกตัดไปแล้ว ซึงยูนชักโทรศัพท์มือถือออกจากหู เหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์สี่เหลี่ยมผืนผ้าที่แปรเปลี่ยนเป็นสีดำมืดสนิทชั่วแวบหนึ่งก่อนกลับไปเพ่งมองร่างที่หลับสนิทด้วยอาการเมาถึงที่สุด ถอนหายใจ ส่ายหัวน้อยๆ พลางเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกงยีนส์สีฟอก ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วก้าวเท้าสั้นๆ เดินไปหาร่างที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่ที่เดิมโดยมีจุนฮเวยืนมองร่างนั้นอย่างปลงตก
“อ่ะ ! พี่ซึงยูน”
“นายคิดจะมอมเหล้าลูกค้าหรือไง ? กูจุนฮเว”
“เปล่าสักหน่อย” บาร์เทนเดอร์หนุ่มหน้าดุเบะปากไม่ต่อยพอใจใส่เจ้าของไนต์คลับที่ควบตำแหน่งเจ้านายของตน แต่ซึงยูนกลับยกยิ้มในความหมายเชิงหยอกล้อ จุนฮเวจึงรู้ว่าตัวเองโดนแหย่เล่น กลับตีสีหน้าปกติทันที “ผู้ชายที่มากับลูกค้าท่านนี้โดนพี่แดซองหิ้วปีกกลับไปแล้ว แล้วจะทำยังไงกับ ...”
“เดี๋ยวฉันพากลับเอง”
XXXXX
มาเฉลยแล้วนะคะว่าซึงรีเป็นอะไรไป
งือ ... ทำไมคุณทงทำกับริริแบบนี้ แง !! (เจ๊ตีบจะโดนรีดเดอร์ดักตบตีไหมคะเนี้ย ? T^T)
ส่วนคังคิม เกือบแล้ว เกือบฟินแล้ว ;____; แต่คุณคิมก็ผลักคุณคังออก ง่อว ...
มีงับหงงับหู ... ฟินไป ><
ถ้าเจ๊ตีบเป็นคุณคิม เจ๊ตีบระทวยยอมเป็นของคุณคังแล้วค่ะ บรื้อ
555555555 พูดอะไรก็ไม่รู้ เอาเป็นว่าติดตามตอนต่อไปนะคะว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไร ?
#ฟิคจินแอนด์โทนิก
@SQWEEZ
ความคิดเห็น