คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 18 ตราบาปทั้งเจ็ด
แผ่นดินไหวรุนแรงหยุดลงแล้ว แต่กลิ่นเหม็นสาบรุนแรงเข้ามาแทนที่เสียเอง มือของแทฮยอนที่เกาะเกี่ยวกับรูปปั้นถูกคลายออกแล้ววิ่งหายเข้าไปในตัวปราสาท ก่อนจะกลับออกมาพร้อมๆ กับธนูคู่ใจ หน้ากากที่เคยสวมใส่ถูกปลดออกเผยให้เห็นใบหน้าที่ฉายแววเข้มแข็ง แต่หูที่แสนดีก็ได้ยินเสียงตะโกนของซึงยูนมาจากที่ไกลๆ แต่ก็สามารถได้ยินชัดทุกถ้อยคำ
“ซงมินโฮ ที่แท้นายก็คือมารสินะ นายมันเลว เลวที่สุด !”
ราวกับเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงเข้าที่ก้อนเนื้อหัวใจเมื่อได้ยินธาตุแท้ของคนที่ตัวเองรักมากที่สุด ธาตุแท้ของมินโฮ ที่จริงแล้วก็คือมารหนุ่ม แต่ทำไมกัน ? ทำไมต้องล่อเล่นกับความรู้สึกของเขาได้ถึงขนาดนี้ ?
แทฮยอนก้มหน้างุดมองพื้นดิน กัดฟันกรอดโดยไม่เกรงกลัวว่าฟันสวยจะแตกหักคาปาก มือที่ถือคันธนูกำเข้าหากันจนห้อเลือด เส้นเลือดปูดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด น้ำตาไหลออกมาอาบสองข้างแก้มแสดงความอ่อนแอ ทั้งๆ ที่ไม่อยากให้ใครเห็นมาตลอดเพราะคำว่าเข้มแข็งที่ตีตราไว้บนหน้าผาก แต่เวลานี้แทฮยอนไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ยกมือข้างหนึ่งที่ว่างเปล่าปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆ ในหัวใจคิดอยากจะกำจัดคนที่ทำลายหัวใจของเขาอย่างไม่มีชิ้นดีคนนั้นให้สิ้นซาก
ซงมินโฮ ...
เจ้ากล้ามากที่มาทำลายความเข้มแข็งของข้า
มันหยามหน้ากันเกินไป ...
“แทฮยอน ...”
“บ๊อบบี้ ... ข้าฝากเจ้าดูแลพี่น้องของข้าด้วย ถ้าวันนี้ข้าไม่ได้ฆ่ามินโฮด้วยตัวของข้าเอง ข้าจะไม่กลับมา !”
แล้วสองขาก็พาร่างวิ่งลุ่นๆ ไปข้างหน้าโดยไม่ฟังเสียงห้ามทักท้วงใดๆ ของบ๊อบบี้ สายตาของเด็กน้อยแข็งกร้าว กัดฟันกรอด เหวี่ยงมือไปข้างหลังเพื่อคว้าลูกธนูที่ตนสะพายอยู่ข้างหลังขัดกับคันเล็งเป้าหมายไปที่มินโฮพร้อมที่จะสังหารเจ้าตัวได้ทุกเมื่อ
“แทฮยอน !”
ทั้งซึงยูนและมินโฮตะโกนเรียกคนที่เข้ามาขวางทางของทั้งคู่พร้อมกัน มือของเด็กน้อยสั่นเทาจนคันธนูสั่นไหวตามไปด้วย
“นี่น่ะหรือเทพแทฮยอน เทพแห่งความเข้มแข็งที่เขาว่ากันน่ะ ? เด็กน้อย ... น่าสมเพชจริงนะที่เวลานี้เจ้าไม่ได้เข้มแข็งสมชื่อเจ้าน่ะ” หญิงสาวหนึ่งเดียวในหมู่มารยิ้มหยัน “อ่ะ ... ขอโทษทีที่ข้าเสียมารยาทไม่แนะนำนะ ข้าอีแชริน มารแห่งความริษยา เป็นไง ข้าสวยใช่ไหมล่ะ ?”
“ส่วนข้า คิมฮันบิน มารแห่งราคะ แล้วก็นี่น้องชายคนสนิทของข้า กูจุนฮเว มารแห่งโลภะ”
มารหนุ่มหน้าออกหวานตัวค่อนข้างเล็กแนะนำตัวเองเรียบๆ ก่อนโผกระโดดขึ้นหลังของกูจุนฮเวตัวสูงโย่ง มารหน้าโหดที่เงียบนิ่งไม่พูดไม่จา มีเพียงฮันบินเท่านั้นที่ดูเหมือนจะร่าเริง
“ข้าทาโบล มารแห่งความเกียจคร้าน ส่วนน้องชายข้า มิทรา มารแห่งตระกะ”
ทาโบลยกยิ้มก่อนยกมือขึ้นโอบไหล่น้องชายที่ตีหน้านิ่ง
เป็นการแนะนำตัวที่ไร้สาระที่สุดเท่าที่เคยได้ยินมา ...
“ข้าไม่ต้องการรู้ชื่อของพวกเจ้า ข้าต้องการรู้แค่ความจริงจากปากของมินโฮเท่านั้น !” น้ำตาที่เคยเช็ดแห้งไปแล้วเริ่มไหลออกมาอาบแก้มเนียนของเทพอีกครั้ง ร่างกายสั่นทึ้ม “ธาตุแท้ของเจ้าคือมารจริงๆ ใช่หรือไม่ ตอบข้ามาสิ !”
ตะคอกถามเสียงแข็งจนมินโฮเองก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจไปด้วย มารหนุ่มก้มหน้างุดซ่อนความรู้สึกที่กำลังจะเผยทางสีหน้า มือทั้งสองข้างที่ว่างเปล่าไร้อาวุธใดๆ กำเข้าหากันแน่นก่อนจะตอบเสียงเรียบแม้ยังก้มหน้าอยู่
“ใช่ !” คำตอบสั้นๆ ที่ทำคนถามแทบหมดแรง ม่านตาพร่ามัวเพราะน้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหนบดบังดวงตา แขนขาอ่อนแรงลงจนแทบตั้งตัวไม่อยู่ “ข้า ... ซงมินโฮ มารแห่งโทสะ น้องชายที่พญามารไว้ใจที่สุด”
“และแน่นอนว่าพญามารซึงฮยอนคือมารแห่งอัตตา ผู้เป็นใหญ่ที่สุดในหมู่มารทั้งปวง”
เป็นกูจุนฮเวที่แนะนำพญามารที่ตอนนี้ยังคงนั่งบีบสันกรามของจินอูจนแน่น ใบหน้าเหยเกที่ซึงยูนเห็นทีไรก็อยากจะเป็นฝ่ายเจ็บแทนให้รู้แล้วรู้รอด
มารทั้งเจ็ด ?
อาวุธลับแห่งความดีทั้งเจ็ด ?
ท่านนักบวชคงอยากให้เราใช้สิ่งนี้กำจัดพวกมารเหล่านี้สินะ ...
ซึงยูนปล่อยมือที่กำบังเหียนออกก่อนล้วงเข้าไปในยาม พบมีดสั้นที่ลงอักขระอะไรบางอย่างเอาไว้ ที่ด้ามมีตัวหนังสือเขียนชื่อของตราบาปแต่ละอย่างเอาไว้บนมีดแต่ละเล่ม ในย่ามมีเพียงแค่มีดสั้นเจ็ดเล่มเท่านั้น
ซึงยูนเข้าใจแล้ว ...
“แทฮยอน หลบไปก่อน”
ซึงยูนทิ้งดาบสีเงินวาววับลงกับพื้น แต่แทฮยอนยังยืนอยู่ที่เดิม และไม่ทันที่ซึงยูนจะเริ่มต้นเข้าไปสังหารมารแต่ละตัว เสียงร้องแสดงความเจ็บปวดดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงหล่นของอะไรบางอย่าง
แต่เมื่อหันไปมองตามเสียง ซึงยูนก็ต้องตกใจ ...
เจ้าชายยุนฮยองหล่นจากหลังม้า หนำซ้ำเหล่าบริวารน่ารังเกียจก็รุมหวังจะทำลายเจ้าชายต่อ ใบหน้าของเจ้าชายเวลานี้ถลอดปอกเปิดเป็นแผลไปหมด ของเหลวสีทองเปราะเปื้อนเต็มใบหน้าติดหวานที่เหยเกเพราะความเจ็บปวด
เลือดของเทพเป็นสีทอง ?
“อัศวิน ไม่ต้องห่วงข้า รีบจัดการพวกมารและช่วยเทพจินอูก่อนเถิด”
“แต่เจ้าชาย ...”
ยังไม่ทันพูดจบประโยค แสงสีขาวก็สว่างขึ้นล้อมตัวเจ้าชายคนเก่งไว้ พลอยทำให้เหล่าบริวารสี่ขาเผ่นเนิบไป ทันทีที่แสงสีขาวนั้นหยุดส่องสว่าง ร่างของเด็กสามคนก็ปรากฏสู่สายตาของเด็กหนุ่ม
“ท่านอัศวิน ท่านไปช่วยเทพจินอูเถิด ทางนี้พวกเราสามคนจะดูแลเจ้าชายเอง”
เด็กน้อยที่เป็นผู้ชายคนเดียวในสามคนเอ่ยปากพูดพลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ซึงยูนไม่รู้ว่าเด็กทั้งสามคือใคร แต่ในเมื่อรับปากว่าจะอยู่ดูแลเจ้าชาย ซึงยูนก็คงไม่ขัดศรัทธา
หันมาเผชิญหน้ากับเหล่ามารจริงๆ จังๆ ซึงยูนที่อยู่บนหลังม้าหลุบตามองแทฮยอนที่ยังคงยืนเงื้อธนูเล็งไปที่มินโฮด้วยร่างกายที่สั่นเทา
“แทฮยอน”
“อย่าเรียกชื่อข้าแบบนั้น ซงมินโฮ !” ความอ่อนแอเข้าครอบงำทำให้หัวใจที่เคยอบอุ่นด้านชาไปหมด แทฮยอนอยากจะด่าตัวเองว่าโง่หลายๆ ครั้ง โง่ที่ไปรักซงมินโฮ ผู้ที่อยู่คนละเผ่าพันธุ์กับเขา ! “ที่ผ่านมา ทำไมเจ้าต้องหลอกข้าด้วย ทำไมล่ะซงมินโฮ ? เจ้าหลอกข้าให้ข้าตายใจรักเจ้าทำไมจนข้าถอนตัวไม่ขึ้นทำไม ? ตอบข้าสิ ! หึ ! เจ้าคงไม่ได้รักข้าจริงๆ สินะ ข้ามันโง่เอง ซงมินโฮ ข้ามันโง่เอง !”
คราวนี้แทฮยอนเข่าอ่อนจริง ทรุดตัวนั่งลงคุกเข่าลงกับพื้นดินสีฝุ่น ความอ่อนแอพุ่งพล่านอยู่ภายใน ธนูที่เคยเงื้อกลางอากาศถูกทิ้งไว้ตรงหน้า แล้วเด็กน้อยที่เคยถูกตีตราหน้าว่าเข้มแข็งก็เริ่มก้มหน้าปล่อยโฮออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“โอ๋เอ๋ ... เทพเด็กไร้เดียงสารักมารหนุ่มผู้โหดร้าย นี่มันนิยายอะไรกันล่ะเนี้ย ? น่าสนใจไม่น้อยจริงๆ”
ซึงฮยอนปล่อยมือหนาจากสันกรามสวยของจินอูให้เป็นอิสระ จินอูจึงยกมือขึ้นลูบสันกรามตัวเองเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด
“ชเวซึงฮยอน ...”
“อยู่เฉยๆ !”
ซึงยูนกระโดดลงจากหลังม้าแล้วโอบแทฮยอนเพื่อปลอบใจ คำพูดเย้ยหยันของพญามารซึงฮยอนทำแทฮยอนรู้สึกขยะแขยงจนต้องคว้าธนูขึ้นมายิงโดยไร้การเล็งทิศทางแต่อย่างไร ลูกธนูอันยาวจึงพุ่งผ่าอากาศไปปักบนเท้าของสัตว์ประหลาดตัวยักษ์เข้าเต็มๆ
แต่ดูเหมือนมันจะไม่เจ็บสักเท่าไร ...
ราวกับเสี้ยนหนามที่ปักลงบนผิวหนังหยาบๆ เท่านั้น
แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าสัตว์ประหลาดก็โวยวายลั่นย่อตัวลงปัดร่างของแทฮยอนที่เบิกตาเพราะไม่ทันตั้งตัวให้กระเด็นไปไกล ร่างของแทฮยอนไถไปตามพื้นดินโสโครกจนเนื้อตัวที่เคยสะอาดสะอ้านต้องเต็มไปด้วยแผลถลอกและเสื้อผ้าที่ต้านแรงไถไม่ไหวขาดเวิ่น
“แทฮยอน !”
เป็นเสียงของจินอู ซึงยูน มินโฮ และบ๊อบบี้ที่วิ่งเข้ามาใกล้ดังประสานขึ้นพร้อมกันก่อนที่แทฮยอนจะสลบไปเพราะพ่ายแพ้กับความเจ็บปวดของร่างกาย ...
และหัวใจ
XXXXX
สำหรับตอนนี้เจ๊ตีบต้องขอบคุณ M/V เพลง BORN HATER ของพี่ๆ EPIK HIGH ด้วยนะคะ
ที่สามารถทำให้เจ๊ตีบปิ๊งไอเดียมารทั้งเจ็ดได้ ><
ตอนนี้สงสารทั้งเจ้าชายและน้องนัมเลยเนาะ โดนทำร้ายซะ TT
มารใจร้าย มารใจร้าย มารใจร้าย ... เดี๋ยวเจอเจ๊ตีบเอาคืนบ้าง คอยดู #อิน
ใกล้ถึงตอนจบของฟิคเรื่องนี้เข้าไปทุกทีแล้วนะคะ
ยังไงก็เอาใจช่วยทั้งซึงยูน และเจ๊ตีบด้วยน๊า
เหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วันแล้วที่เจ๊ตีบต้องเร่งปิดเรื่อง ความสนุกสนานอาจจะลดน้อยลงไปบ้าง
เจ๊ตีบน้อมรับทุกคำติชมนะคะนะ ^^
#ฟิคอัศวินเที่ยงคืน
ความคิดเห็น