คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9
Chapter 9
จินยังคงนั่งกุมมือคนตัวเล็กร่าบางตรงหน้าอยู่ถึงแม้เจ้าตัวจะจนม่อยหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อนแล้วก็ตาม
“อืออ......” คาเมะค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ พลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดของยามราตรี จะมีก็เพียงแสงจันทร์สีเหลืองนวลอ่อนที่ทอแสงผ่านเข้ามาทางกรอบหน้าต่างทรงสูง ค่อยๆไล่สายตามองไปเรื่อยๆ จนมาหยุดที่ใบหน้าคมสันของร่างสูงตรงหน้า แม้ยามที่จินกำลังหลับใหลอยู่แต่จินไม่เคยหนีห่างกายคาเมะไปไหน มือหนาแกร่งยังคงโอบประคองมือเล็กๆของคาเมะเอาไว้ คาเมะเอื้อมมือไปไล้โครงหน้าของจินอย่างแผ่วเบาด้วยเกรงว่าคนตรงหน้าจะตื่น ลูบไล้ใบหน้าคมๆของคนรักช้าๆ ราวกับต้องการประทับสัมผัสของตนทุกๆ ตารางนิ้วบนใบหน้านี้เป็นครั้งสุดท้ายก่อน
ลาจาก...
จินที่เริ่มรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวก็ลืมตาขึ้น ตาคมเข้มจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเรียวสวยของร่างบางบนเตียง
“คาเมะ!!! ตื่นแล้วเหรอครับ เจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า? รู้สึกเป็นยังไงบ้าง? บอกจินสิครับ” เสียงแหบพร่าถูกเปล่งออกมาด้วยความห่วงใย จินยกมือขึ้นสัมผัสแก้มมลของคนรักเบาๆ แต่แล้วคาเมะก็ปัดมันทิ้งอย่างแรงราวกับรังเกียจในรสสัมผัสนั้น
“อย่า!!!!! จินอย่าทำแบบนี้เลยนะฮะ” คาเมะพูดจบก็กัดเรียวปากแน่นเพราะกลัวว่าน้ำตาจะไหลออกมา เค้าไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้จินเห็นอีกแล้ว
หลังจากที่คาเมะได้ลำดับเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้แล้ว ร่างบางก็รู้สึกว่าร่างกายของตนมันสกปรกโสมมจนแม้แต่ตัวเองยังขยะแขยงที่ต้องสัมผัสมันเลย ถ้าขืนยังปล่อยให้จินแตะต้องร่างกายนี้จินต้องแปดเปื้อนไปด้วยแน่ๆ
สิ้นเสียงของร่างบางตรงหน้า แววตาคมๆของจินก็ฉายแววเจ็บปวดออกมาราวกับสัตว์ที่ได้รับเจ็บสาหัส จินค่อยๆลดมือลงช้าๆ
“จริงสินะ คาเมะคงยังตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ จินขอโทษนะครับที่เมื่อกี้จินทำให้คาเมะต้องนึกถึงเรื่องเลวร้าย หึหึหึ จินนี่โง่จริงๆเลยที่ไม่ทันคิดให้ดีซะก่อน ต่อไปจินจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว” แค่นเสียงหัวเราะออกมาด้วยความขมชื่น
คาซึยะ นายจะรู้บ้างมั้ยว่านายเป็นแบบนี้ ทำให้ชั้นเหมือนตกนรกทั้งเป็น ทั้งๆที่นายอยู่เพียงแค่เอื้อมมือ แต่ชั้นไม่สามารถเอานายมาครอบครองไว้ได้นะ
“จิน” คาเมะเรียกชื่อคนรักออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบเมื่อสบกับสายตาอันเจ็บปวดของจิน
ได้โปรดอย่าทำหน้าแบบนี้เลยนะฮะจิน คาเมะไม่คู่ควร ไม่คู่ควรกับจินอีกแล้ว
“งั้นคืนนี้คนดีของจินพักผ่อนเถอะนะครับ จินว่าจินกลับก่อนดีกว่า” ว่าแล้วก็เดินหันหลังกลับไป
ถึงแม้คาเมะจะคิดว่าตัวเองไม่คู่ควร คิดว่าตัวเองนั้นสกปรกมากแค่ไหน ถึงจะตั้งใจไว้ว่าจะตัดใจ แต่พอเห็นคนรักหันหลังให้แบบนี้ความตั้งไจที่มีมาตั้งแต่ต้นก็มลายหายไปสิ้น จะมีก็แต่ความน้อยใจเท่านั้น
“จิ...จินจะทิ้งผมไปแล้วเหรอฮะ รังเกียจผมแล้วใช่มั้ยฮะ? อึก....อึก...” ร่างบางถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ เพราะพยายามกลั้นไม่ให้ของเหลวใสๆตรงกระบอกตามันไหลออกมา
จินหันกลับมามองคนรักบนเตียงที่กำลังมองตนอย่างไม่วางตาด้วยความไม่เข้าใจ
“ทำไมคาเมะถึงพูดแบบนี้? ก็คาเมะเองไม่ใช่เหรอที่ไม่อยากให้จินอยู่ด้วยนะ” สุ่มเสียงที่ดูตัดพ้อถูกเปล่งออกมา
“ก็เพราะคาเมะกลัวจินรังเกียจที่คาเมะสกปรก....อึก....รังเกียจร่างกายบ้าๆนี่ที่มีแต่ร่องรอยของผู้ชายคนอื่น..อึก..อึก..” ขบริมฝีปากบางๆของตัวเองเพื่อกลั้นไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกไป จนตอนนี้ปากบางๆ นั้นห้อเลือดไปหมดแล้ว
บ้าที่สุด ไอ้รอยบ้าๆพวกนี้ เกลียด เกลียดที่สุด ทำไมพอตื่นขึ้นมาแล้วมันถึงไม่หายไปนะ ฮึกกก
คิดได้แบบนี้คาเมะจึงคว้าเอาผ้าห่มขึ้นมาถูๆ ทุกที่ๆมีรอยแดงเป็นจ้ำๆอย่างแรง ด้วยหวังว่าจะสามารถลบตราบาปแห่งความอัปยศอดสูนี่ออกไปได้ แต่ถึงคาเมะจะถูแรงมากแค่ไหน ถูจนผิวหนังถลอกแล้วก็ตาม รอยจ้ำๆนั้นก็ยังคงอยู่
จินยืนมองร่างบางนิ่งด้วยแววตาที่เหม่อลอย พยายามซึมซับสิ่งที่คนรักตรงหน้าบอก
นี่หมายความว่าคาซึยะไม่ได้รังเกียจที่ถูกเราสัมผัส
ฝ่ายคาเมะเห็นจินยืนนิ่งไม่ไหวติงก็เข้าใจว่าจินรังเกียจตนแน่ๆ น้ำตาที่พยายามกล้ำกลืนเอาไว้ บัดนี้ไหลพรากลงมาราวกับคันนบเขื่อนแตก
“ฮือออ...อึก..อึก...” ร่างบางยิ่งจับผ้าถูรอยแดงๆ เป็นการใหญ่
“คาเมะ อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ” จินได้สติรีบวิ่งไปห้ามคนรัก เพราะตอนนี้แขนของคาเมะแดงเป็นปื้นแถมถลอกอีกต่างหาก
“อย่าจับนะ!! ฮึก...ฮึก...เดี๋ยวจิน..ฮึก..สกปรก...คา...คาเมะ..ฮึก..ไม่สวยงามเหมือนเดิมอีกแล้ว..ฮืออออออ”
“อย่าร้องนะคนดี คาเมะไม่เคยสกปรกแล้วก็จะไม่มีวันสกปรกในสายตาของจินด้วย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขี้นก็ตามคาเมะยังคงสวยงามเสมอสำหรับจิน จากนี้และตลอดไป” ค่อยๆโอบศีรษะคนรักมาแนบอกแล้วจูบซับน้ำตาให้คนตรงหน้าด้วยความ
ถนุถนอม
“จินไม่รังเกียจคาเมะเหรอฮะ?...ฮึก...ฮึก...” ยังคงสะอื้นอยู่กับอกกว้างๆ ของจินต่อไปจนตอนนี้เสื้อเชิ้ตเนื้อดีของจินเปียกชุ่มเป็นวงกว้างด้วยน้ำตาแห่งความน้อยใจของเต่าน้อยไปแล้ว
“ไม่ครับ จินต่างหากที่กลัวว่าคาเมะจะรังเกียจจิน”
“ไม่น้า ทำไมคาเมะต้องรังเกียจจินด้วยล่ะฮะ...ฮึก”
“คาเมะฟังจินให้ดีนะครับ คาเมะไม่สกปรกเลยสักนิดเดียว เลิกคิดแบบนี้นะครับ คาเมะนะหอมออกจะตายไป” ว่าแล้วก็จัดการฝังจมูกที่แก้มใสของร่างบางตรงหน้าแรงๆ แล้วสูดเอากลิ่นหอมจากแก้มเนียนใสนั้นเข้าเต็มปอดเพื่อเป็นการพิสูจน์ให้เห็น
~~~ฟอดดดด~~~
“บ้า จินคนบ้า!!” คาเมะที่ตอนนี้น้ำตาหยุดไหลแล้วทำอะไรไม่ถูกได้แต่ทุบอกแกร่งของคนรักแก้เขิน
“ขอบคุณจินมากนะฮะที่มาช่วยคาเมะเอาไว้ ถ้าจินไม่มาล่ะก็....” จู่ๆ คาเมะก็ตัวสั่นขึ้นมาเมื่อพูดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นกับตน ด้านจินเห็นอาการของคนรักก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“อย่าไปพูดถึงมันอีกเลยนะครับคนดี ตอนนี้คาเมะปลอดภัยแล้วนะ”
“อึก..ฮะ”
“คาเมะขอบคุณจินอีกครั้งนะฮะที่ช่วยคาเมะออกมาจากความมืดในฝันนั่น”
“เอ๋? ในฝันเหรอครับ”
“ใช่ฮะ คาเมะฝันว่าคาเมะไปอยู่ในที่มืดๆฮะ น่ากลัวมากๆเลยด้วย แล้วคาเมะก็เจอกับผู้หญิงสวยๆคนหนึ่งด้วยฮะ เค้ายังชวนคาเมะไปอยู่กับเค้าด้วยฮะ แต่สุดท้ายเค้าก็หายไปทิ้งให้คาเมะอยู่ในความมืดคนเดียว คาเมะกลัวมากๆเลย แต่แล้วจู่คาเมะก็ได้ยินเสียงจินเรียกคาเมะเอาไว้ จินบอกว่าจิน...”
จู่ๆร่างบางก็หยุดพูดขึ้นมา ทำเอาร่างหนาต้องคะยั้นคะยอให้พูดต่อ
“จินบอกว่าอะไรครับ หือ?”
“ไม่มีอะไรหรอกฮะ”
บ้าจะให้บอกได้ไงว่าได้ยินเสียงจินบอกรักอ่ะ เกิดจินบอกว่าไม่ได้พูดอย่างงั้นซะหน่อย คาเมะก็หน้าแตกแย่สิ แล้วใครจะกล้าพูดล่ะ
“อะไรกัน เมื่อกี้ยังบอกว่ามีอยู่เลยนี่นาถ้าคาเมะไม่บอกนะจินปล้ำจริงๆด้วย” ว่าแล้วก็ทำท่าจะกดเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดลงกับเตียง ด้านคาเมะเห็นท่าทางเอาจริงเอาจังของจินก็รีบพูดแทรกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“จิน บ้าๆๆๆ คาเมะบอกแล้ว” แก้มที่เคยซีดเซียวกลับแดงระเรื่อขึ้นด้วยความเขินอาย
“ก็บอกมาสิครับจินฟังอยู่นะ” พูดยิ้มๆกับท่าทางเขินอายของคนตรงหน้า
“บอกแล้วห้ามหัวเราะนะฮะ”
“ครับๆๆๆ”
“คาเมะได้ยินจินบอกว่า รักนะคาซึยะ นะฮะ” ว่าแล้วก็หันหน้าหนีสายตาคมๆนั้น อดทนรอรับเสียงหัวเราะเยาะของร่างสูง แต่กลับเงียบ ไม่มีเสียงหัวเราะอย่าที่คิดเอาไว้ ไม่มีแม้แต่คำพูดใดๆ คาเมะจึงค่อยๆหันกลับมาสบตาจินอีกครั้ง แต่คราวนี้ในดวงตาคู่นั้นไม่มีมีแววล้อเล่นเหมือนก่อนหน้านี้อีกแล้ว แววตาที่มั่นคง จริงจังที่กำลังจับจ้องใบหน้าหวานๆของคาเมะอยู่
“แล้วถ้าจินจะบอกว่าจินพูดอย่างนั้นจริงๆล่ะ พูดว่า จินรักคาซึยะนะ”
“เอ่อ คาเมะ....”
“คาเมะยังไม่ต้องพูดคำๆนี้กับจินตอนนี้ก็ได้ครับ แต่จินแค่อยากจะบอกให้คาเมะรับรู้เท่านั้นเอง หึหึหึ แต่จินดีใจนะครับที่
คาเมะตื่นจากฝันร้ายได้เพราะคำบอกรักของจินนะ” แววตาขี้เล่นกลับมาฉายแววในตาคมๆนั้นอีกครั้ง
“บ้าๆๆ คาเมะไม่พูดด้วยแล้ว คนอะไรขี้ตู่ชะมัดเลย!!!” พยายามผลักอกหนาๆของคนรักออกไป
“ครับๆ ไม่เล่นแล้วนะ งั้นคืนนี้พักผ่อนได้แล้วนะครับคนดี คาเมะเหนื่อยมามากแล้ว” จูบเบาๆลงบนกระหม่อมเล็กๆของคนรัก
“แล้วจินล่ะไม่นอนเหรอฮะ” ถามออกมาขลาดๆด้วยเสียงที่เขินอาย
“นอนสิครับ จินว่าจะนอนกอดคาเมะบนเตียงนี่แหละไม่ปล่อยให้ไปไหนอีกแล้ว ขอจินนอนด้วยคนนะครับ”
คาเมะได้แต่ยิ้มอายๆ ค่อยๆกระทบตัวไปอีกฝั่งของเตียงเพื่อให้จินได้มีที่ล้มตัวลงนอน
คาซึยะนายจะยั่วมากเกินไปแล้วนะ นี่ถ้านายสบายดีล่ะก็คืนนี้ชั้นได้จับนายกดจริงๆแน่เลย (หมูหื่น -*-)
จินล้มตัวลงนอนบนเตียงคนไข้ข้างๆร่างบาง สองแขนแกร่งค่อยๆโอบเอาตัวคนรักมาไว้แนบอก สองร่างแนบเป็นหนึ่งเดียว ต่างคนต่างก็นอนฟังเสียงหัวใจของอีกฝ่ายเต้นเป็นจังหวะๆคล้ายๆบทเพลงกล่อมที่ส่งคนทั้งสองเข้าสู่นิทรารมณ์
**************************************
ขณะเดียวกัน ณ.ร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่ง
“ออร์เดอร์โต๊ะ 4 เรียบร้อยแล้ว ยกไปได้เลย” ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลาราวกับนายแบบที่เดินบนแคทวอล์กก็ไม่ปานกำลังตะโกนบอกเด็กเสิร์ฟร่างบาง ตาโตตรงหน้า
“คร้าบบ คร้าบบ มาแล้วฮะ” ร่างบางรีบวิ่งกระหืดกระหอบมารับถาดไปเสิร์ฟให้ลูกค้าด้วยความกระตือรือร้น
อ๊า!!! วันนี้รุ่นพี่ชิโรตะเท่อีกแล้ว แค่นี้พีจังก็จะละลายไปกับความหล่อของรุ่นพี่อยู่แล้วอ่ะ จะเท่ไปถึงไหน!!!!
ทันใดนั้นเอง
~~~~เพล้งงงงงง~~~~~~
ถาดอาหารทั้งถาดในมือคว่ำลงมากองที่พื้นไม่เป็นท่า
“หวา พีจัง ขอโทดฮะ!!!” พูดพลางก้มหัวคำนับขอโทษเป็นการใหญ่ด้วยความตกใจ
“นาย!!! ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย!!! ของแค่นี้ยังทำให้แตก ถ้าเรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้ก็ไม่ต้องมาสมัครทำงานนี้แต่แรกเซ่!!!” หนุ่มหล่อที่ดูท่าทางจะใจดี มาตอนนี้กลายร่างเป็นยักษ์ขมูขีไปซะแล้ว
“เอ่อ....คือ...พีจังขอโทดฮะ ขอโทดจริงๆฮะ” เอ่ยออกมาพร้อมน้ำตาที่คลอเบ้า
แย่แล้ว!!!...พี่ชิโรตะโกรธเลยอ่า ทำไงดี มัวแต่ชื่นชมกับความเท่ของพี่เค้าเลยทำจานตกแตกเลย.........พี่เค้าต้องเกลียดพีแน่ๆเลย ถ้าเป็นแบบนั้นไม่เอานะ อุดส่าห์วางแผนมาตั้งนานกว่าจะได้ใกล้ชิดขนาดนี้แล้วแท้ๆอ่ะ (-*-)
“ชั้นจ้างนายมาทำงานนะไม่ใช่มาเป็นตัวบ่อนทำลายข้าวของชั้นแบบนี้!!! เรื่องแค่นี้เด็ก 3 ขวบมันยังเข้าใจเลย ถ้านายไม่มีสมาธิที่จะทำงานล่ะก็ลาออกไปซะ!” ชิโรตะ ยู ยังคงเกรี้ยวกราดออกมาด้วยความโมโห
อึ๊ย!!!...พี่ชิโรตะน่ากลัวจังเลยอ่ะ คาเมะจังช่วยพีด้วย
ด้านฝ่ายชิโรตะ
หนอย!!! ไอ้เด็กบ้านี่ อาหารชั้นเลิศที่ชั้นอุดส่าห์ปรุงแต่งออกมาอย่างเหนื่อยยากกว่าจะได้ (ราเมงชาบู ชาบู : คนแต่ง -*-) ดันมาทำหล่นซะนี่ อารมณ์เสียโว้ย!!!!
“ฮึก....ฮึก...พีจังขอโทดฮะ...ฮึก..อย่าไล่พีจังออกเลยนะฮะ..ฮึก..ต่อไปพีจังจะระวังให้มากกว่านี้นะฮะ...ฮึก” ปลาทองตัวน้อยส่งสายตาแลดูน่าสงสารเว้าวอนคนร่างสูงตรงหน้า
“เห้ย... เรื่องแค่นี้อย่าร้องไห้จะได้มั้ย? นายเข้าไปล้างจานข้างในไป๊ ตรงนี้เดี๋ยวชั้นให้คนอื่นมาทำแทนแล้วกัน”
เฮ้อ ทำไมเห็นน้ำตาเจ้านี่แล้วต้องใจอ่อนด้วยฟะ แต่จะว่าไปเจ้านี่นี่หน้าตาน่ารักดีแฮะ
“ก็ได้ฮะ แต่พีจังขอโทดจริงๆนะฮะ พีจังไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” พูดจบก็ยิ้มกว้างด้วยความโล่งอกเพราะไม่ได้โดนไล่ออกอย่าที่นึกกลัวเอาไว้ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ายิ้มนั่นสะท้านใจร่างสูงขนาดไหน
“รู้แล้วๆ ไปล้างเร็วๆเข้าเหอะ พูดอยู่นั่นแหละ” ชิโรตะถึงกับต้องเบือนหน้าหนีภาพตรงหน้า
หึหึหึ ว่าแล้วว่าคนหล่อๆอย่างรุ่นพี่ชิโรตะต้องแพ้น้ำตาสาวสวยอย่างเราแน่ๆ เสร็จพีจังล่ะงานนี้ (พีจังลูกแม่เป็นสาวไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย -_-!!)
“ฮะ” รับคำด้วยรอยยิ้มกว้าง แล้วรีบวิ่งเข้าไปทำหน้าที่ได้รับมอบหมายทันที
หืม พีจังงั้นเหรอ น่าสนใจดีนี่ ลองแหย่ดูซะหน่อยดีกว่า ว่าแต่หน้าตาตอนร้องไห้นี่น่ารักชะมัดยากเลยแฮะ
“นายทำให้ชั้นสนใจนายซะแล้วสิ ท่าทางจะปล่อยให้หลุดมือไม่ได้แล้วสิ” พึมพำยิ้มๆกับตัวเองราวกับเด็กที่เจอของเล่นที่ถูกใจ (ชิโรตะเอ๋ย คนที่จะจับแกไม่ปล่อยนะพีจังต่างหากเฟ้ย -*-)
***********to bo con chapter 10***************************
เป็นไงเอ่ย ชอบกันมั้ยคู่ขวัญคู่ใหม่ แต่เราชอบ 5555 ยังไงก็เม้นกันมานะชอบไม่ชอบยังไง
ความคิดเห็น