คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6
ป.ล ตอนนี้คำพูดอาจจะรุนแรงไปนิดนึงขออภัยด้วยนะค่ะ
***************************************
Chapter 6
ขณะเดียวกันทางด้านนอกห้อง
“คุณครับ คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ!!” พนักงานคนหนึ่งร้องห้ามไม่ให้จินที่ทำท่าจะบุกเข้าไปในห้อง
“ทำไมชั้นจะเข้าไปไม่ได้ หา!!! ในเมื่อแฟนชั้นอยู่ในนี้” จินตะโกนออกมาด้วยความโมโห
“คาซึยะ!!!” จินตะโกนเรียกชื่อคนรัก
“ถ้าคุณยังไม่หยุดโวยวายแบบนี้ผมคงต้องเรียก รปภ.ให้มาลากตัวคุณออกไปนะครับ”
“แกก็ลองดูสิ แต่ถ้าแฟนชั้นเป็นอะไรไปนะ นายไปบอกญาติให้เตรียมมารับศพนายได้เลย” เสียงต่ำๆ เย็นยะเยือกถูกเปล่งออกมา พร้อมกับสายตาดุดันถูกส่งให้กับพนักงานตรงหน้า
“เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่ครับ” พนักงานคนเดิมบอกจินด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้น
“ใช่ เรื่องไม่จบง่ายๆแน่ถ้านายไม่บอกกับชั้นว่าคาซึยะอยู่ที่ไหน”
“ผมคงบอกคุณไม่ได้หรอกนะครับ มันเป็นกฎของทางโรงแรม”
“แล้วถ้าชั้นบอกนายว่าชั้นคืออาคานิชิ จินเจ้าของอาคานิชิกรุ๊ปที่ถือหุ้นใหญ่ที่สุดของโรงแรมนี้ล่ะจะบอกชั้นได้รึเปล่า หา?” จินกระชากเสียงถามพร้อมส่งสายตาแข็งกร้าวไปยังชายตรงหน้า
ด้านพนังงานโรงแรมผู้น่าสงสารเมื่อเห็นหลักฐานแน่ชัดว่าจินคือคนที่ได้กล่าวอ้างจริงๆ ก็ถึงกับหน้าถอดสีทันที จินไม่เพียงเป็นผู้ถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุด หากแต่เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของแก๊งยากุซ่าที่ใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่น และมีอิทธิพลมากที่สุดอีกด้วย
“ทีนี้นายจะบอกชั้นได้รึยัง” จินถามเสียงขึ้นจมูก
“เอ่อ..คือผมขอโทษจริงๆครับ ผมเพิ่งรู้ว่าคุณคือคุณอาคานิชิ ได้โปรดอย่าไล่ผมออกเลยนะครับ” ชายหนุ่มร่างผอมผู้น่าสงสารยกมือร้องขอความเมตตา
“ถ้านายยังไม่รีบบอกชั้นว่าแฟนชั้นอยู่ที่ไหนแล้วล่ะก็ นายไม่แค่โดนไล่ออกแน่ๆ ชั้นจะทำให้นายออกจากโรงแรมนี้ไปด้วยร่างที่ไร้วิญญาณเลยทีเดียว” น้ำเสียงที่เชือดเชือนคนฟังถูกเปล่งออกมา
เมื่อได้ยินดังนั้นชายหนุ่มที่น่าสงสารก็มีหน้าตาที่ปราศจากสีเลือดทันที
“เอ่อ....เค้าอยู่ที่ห้อง 1005 ครับ”
“ก็แค่นั้น!!!!!!” จินตะคอกเสียงดังเพราะหงุดหงิดกับคนตรงหน้าสุดกำลัง แล้วออกวิ่งไปหาคนรักทันที
**********************************
~~~~ปังๆๆๆๆ~~~~~
“คาซึยะ!!! นายอยู่ในนั้นรึป่าว คาซึยะ!!!
------เงียบ----- ไม่มีเสียงตอบรับหรือปฏิเสธดังออกมาจากห้องเลยสักนิด
“อึก....จิ...จิน...ฮะ........อึก...อึก.....คา..คาเมะอยู่นี่ฮะ..อึกกก” คาเมะร้องเรียกชื่อคนรักเมื่อได้ยินจินเรียกชื่อของตน เพียงแต่เสียงนั้นแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ
ตอนนี้คาเมะปวดร้าวไปทั่วทั้งร่างกาย เค้ารู้สึกเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ร่างกายท่อนล่างมันชาดิก ชาจนเหมือนไม่รู้สึกอะไรแล้ว ทว่าความเจ็บปวดก็ยังคงอยู่ไม่จางหายไปไหน ใบหน้ามนบวมช้ำจากการถูกตบ เลือดไหลซึมตรงมุมปาก รอยช้ำม่วงๆจากการถูกชก แค่คิดจะขยับตัวก็ไม่มีแรงเหลืออีกแล้ว
ด้านฝ่ายจินเองก็มีความรู้สึกว่าคนรักของเค้าต้องอยู่ในห้องนี้อย่างแน่นอน หากเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคาเมะแล้วลางสังหรณ์เค้าไม่เคยผิดพลาด
“รอชั้นก่อนนะ คาซึยะ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปเลยนะ ถ้านายเป็นอะไรไปชั้นจะไม่ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด” จินพึมพำร้อนรนรู้สึกเป็นห่วงคนรักสุดกำลัง
~~~ปึก~~~~ปึก~~~~~ จินเอาไหล่กระแทกประตูอย่างแรงไม่แม้แต่จะใส่ใจกับความเจ็บปวดที่ตอนนี้แล่นริ้วไปทั่วหัวไหล่ของเค้าแล้ว
~~~~ปัง~~~~~~โครม~~~~ ประตูถูกกระแทกอย่างแรงจนบานพับหลุดออกมา
“คาซึยะ!!!!”
“มึงเป็นใครวะ!!!” โคอิจิม่าตะโกนถามออกมาอย่างอึ้งๆ
“จะ...จิ..จิน..ฮะ...ฮึกกกก” คาเมะหลับตาแน่นน้ำตาแห่งความโล่งอกหลั่งรินออกมา ความรู้สึกหวาดกลัวทั้งมวลพลันมลายหายไปเพียงเพราะการปรากฏตัวของชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้า
แต่แล้วภาพที่อยู่ตรงหน้าจินก็เล่นเอาชายหนุ่มชาวาบไปทั้งตัว เค้าโกรธจนพูดอะไรไม่ออก สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเค้าคือคาเมะกำลังเปลือยเปล่าถูกจับขึงพืดอยู่ใต้ร่างผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ ตามเนื้อตัวมีแต่ร่องรอยถูกจูบ ใบหน้าขาวนวลเขียวช้ำ เรียวปากสีแดงสดมาบัดนี้แตกยับเยิน ตาเรียวคู่สวยบวมแดงเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก และที่สำคัญปากทางของคนที่เค้ารักถูกแท่งพลาสติกสีขาวขุ่นอัดแน่นอยู่ จินปวดใจกับสภาพของคนรักตรงหน้าเหลือเกิน และตอนนี้อารมณ์ของเค้ามันอยู่เหนือการควบคุมแล้ว
“จิ..จิน...ฮะ..ฮึก..ฮึก...ช่วย...ย..ย...ช่วยคาเมะด้วย” คาเมะส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากคนรักร่างสูงผ่านลำคอที่แห้งผาก
“มึง!!! ไอ้สัตว์นรก!!! มึงอย่าอยู่เลย”
ด้วยความที่จินโกรธจนหน้ามืดตาลายจึงถลาเข้าไปกระชากคอโคอิจิม่าออกมาอย่างแรง กำปั้นถูกกระหน่ำลงกระแทกใบหน้านั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนไม่รู้ว่าเลือดที่ติดตรงข้อนิ้วของจินนั้นเป็นเลือดที่กลบปากโคอิจิม่าหรือเป็นเพราะว่าข้อนิ้วมือของเค้าแตกกันแน่
“ต่อให้มึงร้องขอชีวิตกับกู ก็อย่าหวังเลยว่ามึงจะได้ มึงทำคาซึยะ มึงอย่าอยู่เลย!!! ไอ้เวร!!!” พูดจบก็เตะเข้าไปที่ชายโครงของคนตรงหน้าอย่างแรง
“อั๊ก!!....โอ๊ยยยยย!!!!!” โคอิจิม่าร้องครางโหยหวนออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่เสียงร้องนั้นไม่ได้ทำให้อารมณ์ของจินอ่อนลงแต่อย่างใดรังแต่จะกระพืออารมณ์ให้เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น จินกระชากผมโคอิจิม่าขึ้นมาแล้วเหวี่ยงไปกระแทกกับกำแพง
~~~~ปึก~~~~
สิ้นเสียง ร่างของโคอิจิม่าที่หายใจรวยรินก็ค่อยๆไหลลงมาตามแนวกำแพงแล้วล้มพับลงกับพื้น จินมองร่างตรงหน้าด้วยสายตาที่มาดร้าย
“มันยังน้อยไปกับสิ่งที่มึงทำกับแฟนกู” พูดจบก็กระทืบเท้าหนักไปที่ยอดอกของชายตรงหน้า
“อั๊กกก!!!” เลือดข้นๆค่อยๆไหลรินออกมาตรงมุมปาก
จินหันซ้ายหันขวาก็ไปสะดุดกับมีดปอกผลไม้ที่วางไว้อยู่บนโต๊ะกลางห้อง เดินปรี่เข้าไปคว้าเอาไว้ในมือแล้วตรงรี่เข้าไปหาร่างที่นอนจมเลือดอยู่ตรงหน้า อุ้งมือแกร่งขยุ้มเรือนผมของโคอิจิม่าขึ้นมาอย่างไม่อ่อนโยนนัก
“ร้องขอชีวิตกับกูสิ ขอเซ่!!! เพราะมึงยังรีบตายไม่ได้ มันสบายเกินไป” น้ำเสียงที่เยือกเย็นแต่แฝงไปด้วยความเหี้ยมเกรียมของจินทำเอา
โคอิจิม่ากลัวจนลนลาน ยกสองมือขึ้นร้องขอชีวิตกับจินอย่างไม่กลัวเสียศักดิ์ศรี แลดูเป็นภาพที่น่าสมเพชยิ่งนัก
“ยะ...อย่าทำชั้นเลยนะ ก็....ก็.......คาซึยะเค้าเต็มใจเอง....ชะ...ชั้นไม่ได้ไปบังคับอะไรเค้าเลยนะ....ชั้น..ชั้นสาบานได้” โคอิจิม่าพูดออกมาด้วยความหวาดกลัวทั้งๆที่เลือดยังคงกลบปากอยู่
จินมองหน้าโคอิจิม่าซึ่งบัดนี้อาบไปด้วยเลือดข้นๆเหนียวๆด้วยความอาฆาต ค่อยๆดึงหัวของโคอิจิม่าให้แหงนหน้าขึ้นแล้วจ่อมีดปอกผลไม้ไปที่คอหอยของคนตรงหน้า เฉือนคนมีดลงไปเบาๆให้เลือดไหลซึมออกมาแต่ไม่ลึกถึงขนาดตัดหลอดลมให้ขาดออกจากกัน
“อือ..........” โคอิจิม่าไม่กล้าแม้แต่จะกลืนน้ำลาย ด้วยกลัวว่าคมมีดจะปลิดลมหายใจออกจากร่างของเค้า
ขณะที่จินเฉือนคมมีดลงไปนั้นปากก็พร่ำบอกคนตรงหน้าว่า
“มึงรู้มั้ย ว่ากุเจ็บเจ็บที่เห็นสภาพแฟนกูเป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้นมึงต้องเจ็บเจ็บกว่ากุเป็นร้อยเท่า!!!!” สายตาอันดุดันของจินวาวโรจน์ขึ้นบ่งบอกได้ว่าเค้าสามารถฆ่าคนได้โดยที่ไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น
“อย่า........อย่า.....ทำชั้นเลยนะ............” ยกมือไหว้ร้องขอชีวิตกับจินประหลกๆ
“หึหึหึ ทีอย่างนี้มึงกลัวเหรอ แล้วตอนที่มึงทำทำไมไม่กลัวแบบนี้เลยล่ะ ในเมื่อมึงทำให้คาซึยะเป็นถึงขนาดนี้มึงก็เตรียมใจตายได้เลย” ใบมีดคมๆที่ใช้ปลอกเปลือกผลไม้มาบัดนี้ถูกตวัดเฉือนเอาปลายใบหูของโคอิจิม่าออกมา
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!” น้ำสีแดงข้นอุ่นๆไหลลงตามกกหู
จินมองภาพคนตรงหน้าที่ยกมือไหว้ร้องขอชีวิตก็ยิ่งอยากฆ่าให้ตายคามือ ติดตรงที่ไม่อยากรีบส่งวิญญาณของคนตรงหน้าให้ไปนรกก่อนที่จะได้ทรมานให้สาแก่ใจเสียก่อน ยิ่งร่างสูงมองเหยื่อที่กำลังจนมุม ไร้ซึ่งหนทางให้หลบหนีก็ยิ่งทำให้เลือดในกายฉีดพล่าน จินค่อยๆยกใบมืดที่อาบเลือดขึ้นมาเลียช้าๆ
“ต่อไปชั้นจะจัดการที่ไหนต่อดีนะ แกว่าไงล่ะ?” จินถามพร้อมแสยะยิ้มออกมา ยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา
“พะ...พอ...พอแล้ว!!! ชะ..ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรหมอนั่นเลนนะ..ดะ..ได้โปรด..พอแล้ว..” โคอิจิม่าพูดออกมาอย่างลนลานเมื่อเงยหน้าขึ้นสบกับสายตาอันเย็นยะเยียบของจิน สายตาของฆาตกร
“ยังหรอก หึหึหึ ว่าเมื่อกี้แกเอาอะไรใส่ร่างคาซึยะนะ?” ถามโดยไม่รอฟังคำตอบใดๆ จัดการตวัดใบมีดในมือลงตัดตรงส่วนปลายที่แสดงถึงความเป็นชายของร่างตรงหน้าออกทันที
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!! ไอ้เลว!!!.....ชะ..ชั้นจะเอา..เอาตำรวจลากคอแกเข้าตาราง!!!” เลือดทะลักออกมาอย่าไม่ขาดสาย โคอิจิม่าร้องลั่นเอามือลงไปกุมส่วนที่อ่อนไหวของตนด้วยความเจ็บปวด
“หึ แกนึกว่าชั้นกลัวงั้นเหรอ สวะพวกนั้นเอาเงินฟาดหัวไปสักก้อนสองก้อนแมลงเน่าๆอย่างแกตายไปเนี่ยพวกมันก็ไม่สนใจกันหรอกนะ”
โคอิจิม่ามองหน้าจินอย่างคาดไม่ถึงว่าร่างสูงตรงหน้าจะไม่เกรงกลัวกฎหมายบ้านเมืองเลยสักนิด
“เอาล่ะ ชั้นคิดว่าชั้นเริ่มหมดสนุกกับการทรมานแมลงเน่าอย่างแกแล้วล่ะ ชั้นไม่อยากให้เลือดชั่วๆของแกต้องละเลงพื้นไปมากกว่านี้ เพราะงั้นตายซะเถอะมึง ไอ้สวะ!!!” เงื้อมือขึ้นหมายจะแทงลงไปยังร่างข้างใต้ ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องของคนรักก็ดังขึ้น
“ ไม่!!!!! ไม่นะฮะจิน....ฮึก..ฮึก..อย่า...ฮึก......จินอย่าทำ” คาเมะกรีดร้องเรียกจินเสียงหลง
จินชะงักหันกลับมามองคนรักร่างบางบนเตียงด้วยความสงสัย
“ทำไมล่ะ คาเมะ นี่ยังไม่สาสมกับสิ่งที่มันทำไว้กับคาเมะจังเลยสักนิด คนอย่างมันตายไปซะแผ่นดินจะได้สูงขึ้น” จินหันไปจ้องหน้าชายที่ร้องโอดครวญตรงหน้าด้วยแววตาของคนกระหายเลือด
“ฮึก.....ฮึก...คา....เมะ.....คาเมะไม่อยากให้จินกลายเป็นฆาตกร...ฮึก..ฮึก..จินพาคาเมะออกไปจากที่นี่ทีเถอะนะ...ฮึอ...
คาเมะอยากไปให้พ้นจากที่นี่......ฮือออออ” ส่งสายตาเว้าวอนคนรักตรงหน้า จินกำหมัดแน่นพยายามสกัดกั้นอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน
“ก็ได้ครับ คาเมะจัง จินจะพาคาเมะออกไปจากที่นี่นะคนดี อย่าร้องอีกเลยนะครับ” เดินเข้าไปปาดน้ำตาให้คนรักอย่าง
แผ่วเบา แล้วเอาเสื้อผ้ามาใส่ให้ร่างเปลือยเปล่าของคนรักตรงหน้า จัดการปลดสายไฟที่พันธนาการข้อมือข้อเท้าคนรักเอาไว้ ค่อยๆดึงแท่งซิลิโคนที่อัดแน่นอยู่ออกจากร่างบางอย่างเบามือ พยายามให้ร่างบอบบางตรงหน้าเค้าเจ็บปวดน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วค่อยๆ ก้มลงช้อนตัวคนรักขึ้นแนบอกด้วยความถนุถนอม
“อึก....” ทันทีที่จินช้อนร่างคาเมะขึ้นความเจ็บปวดก็แล่นริ้วไปทั่วทั้งสรรพพางกาย คาเมะกัดริมฝีปากช้ำๆนั้นแน่นเพื่อกลั้นไม่ให้เสียงร้องหลุดรอดออกมา จินก้มลงมองคนรักด้วยหัวใจที่ร้าวรานกัดฟันกดเอาความเจ็บปวดไว้ในอกพาคนรักเดินออกไปจากโรงแรมโดยไม่นำพากับสายตาของคนรอบข้างที่มองมายังทั้งสองด้วยความอยากรู้อยากเห็น
*************to be con chapter 7**************************************************
จบไปอีกตอนแล้วน้า เหอๆ ไม่อยากจะบอกเลยว่าเราชอบตอนนี้สุดๆ จินตอนน็อตหลุดนี่เท่ห์จริงเลย ยังไงก็เม้นกันนะ อ่านแล้วเป็นยังไงกันบ้าง
ความคิดเห็น