คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
****************************************************
Chapter 5 “หึหึหึ นายน่ากินขนาดนี้คิดเหรอว่าชั้นจะปล่อยนายง่ายนะ” โคอิจิม่ากอดผมแน่นไม่ยอมปล่อย เค้าผลักผมไปปะทะกับกำแพงด้านหลังแล้วแทรกเข่าของเขามาตรงกลางหว่างขาของผมอย่างรวดเร็ว ผมไม่เคยหวาดกลัวอะไรมากเท่าครั้งนี้มาก่อนเลยจริงๆ “ดี ในเมื่อแกจะเรียกแต่ชื่อคนรักเท่านั้นชั้นก็ไม่ว่าอะไร แต่ชั้นอยากจะรู้นักว่าถ้าไอ้คนที่แกเรียกมันอยู่เนี่ยรู้ว่าแกตกเป็นของคนอื่นแล้วมันยังจะเอาแกลงอีกมั้ย?” “ดี เรียกเข้าไป คนรักของแกนะเรียกเข้า ดูสิมันจะมาทำอะไรได้” พูดจบก็กระชากเสื้อของร่างข้างใต้ออกอย่างแรงจนกระดุมกระเด็นไปคนละทิศคนละทาง ก้นหน้าลงขบเม้มติ่งไตเล็กๆตรงหน้า ดูดเม้มอย่างแรงพร้อมทั้งขบฟันคมๆลงไปบนเม็ดอิ่มๆนั้นเพื่อสร้างความเจ็บปวด ราวกับต้องการลงโทษที่ “อึก.......ไม่.......อย่า...คาเมะเป็นของจิ...จินคนเดียว........อย่า.....เอาออกไปนะ......ฮึก....” ทันทีที่เรียวนิ้วของโคอิจิม่ารุกล้ำเข้ามาคาเมะก็ดิ้นรนอย่างคลุ้มคลั่ง ต่อสู้กับความเจ็บปวดที่ตอนนี้แล่นริ้วขึ้นมาตามสันหลัง คาเมะทั้งเจ็บทั้งจุกจนพูดไม่ออก เค้าขยะแขยงกับสัมผัสของคนตรงหน้าเหลือเกิน มือคาเมะปัดป่ายไปมาทั้งทุบทั้งผลักหวังให้คนที่ทาบทับเค้าอยู่ลุกออกไป น้ำตาไหลรินออกมา รู้สึกรังเกียจร่างกายของตนเองอย่างเหลือทน “โอ๊ยยย!!!” คาเมะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อแขนทั้งสองข้างถูกกระชากไว้เหนือหัวอย่างแรง โคอิจิม่าเอาสายไฟมัดข้อมือทั้งสองข้างของคาเมะผูกติดไว้กับหัวเตียง ถ่างขาทั้งสองข้างของร่างบางออกอย่าแรงจนคาเมะรู้สึกราวกับมันจะฉีกขาดออกจากกัน
“คุณแม่ฮะ” ร่างบางวิ่งเข้าไปในห้องพร้อมกับตะโกนเรียกแม่ของตนด้วยน้ำเสียงร้อนรน วิ่งเข้าไปดูทุกซอกทุกมุมภายในห้องนั้น
“คุณแม่อยู่ที่ไหนนะฮะ?” หันไปถามโคอิจิม่าด้วยความสงสัย ก็บริกรคนนั้นบอกว่าแม่เค้านอนป่วยอยู่ในห้องนี้ แต่พอเค้าเข้ามาก็เจอกับห้องที่ว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยที่บ่งบอกว่าแม่ของเค้าอยู่ในห้องนี้เลยสักนิด
“เค้าบอกห้องผิดรึเปล่าฮะ ทำไมไม่เห็นมีคุณแม่เลย”
“ไม่ผิดหรอกคาซึยะคุง”
“ถ้าอย่างงั้นคุณแม่หายไปไหนฮะ นี่ผมก็หาจนทั่วห้องแล้วนะฮะ”
“คือว่านะ คาซึยะคุง เมื่อกี้ชั้นเพิ่งได้รับโทรศัพท์จากแม่ของเธอนะว่าเค้ารู้สึกดีขึ้นแล้ว ก็เลยขอตัวกลับไปพักผ่อนที่บ้านต่อนะ เค้าฝากขอโทษเธอด้วยที่ไม่ได้บอกเธอก่อน” พูดพร้อมกับสาวเท้าก้าวเข้ามาในห้องแล้วจัดการลงกลอนประตูอย่างเบามือ
“ถ้าอย่างงั้นผมขอตัวกลับบ้านไปดูคุณแม่ก่อนนะฮะ” กำลังจะเดินไปเปิดประตู ฉับพลันมือแกร่งก็กระชากร่างบางเข้าไปกอดอย่างแรง
“ไม่ต้องรีบไปหรอกน่า แม่ของเธอไม่เป็นอะไรมากหรอก ชั้นต่างหากล่ะที่เป็น” พูดพร้อมบดเบียดร่างกายท่อนล่างให้เสียดสีกับร่างกายของผม
“ทำอะไรนะฮะ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ!!!!” คาเมะตะโกนออกมาด้วยความตกใจถึงตัวเค้าจะไร้เดียงสาแต่เค้าก็ไม่โง่ถึงขนาดที่ว่าไม่รู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่า ก็เธอตกลงที่จะสานต่อกับชั้นแล้วไง เธอก็เห็นนี่ว่าชั้นต้องการเธอขนาดไหน”
“นั่นเพราะชั้นคิดว่านายหมายถึงคุณแม่ต่างหากล่ะ ปล่อยชั้นนะ!!!” คาเมะพยายามพลักร่างหนาๆนั้นออกไปให้พ้นตัว แต่ด้วยความที่พละกำลังนั้นต่างกันมาก แรงพลักของคาเมะจึงไม่ส่งผลใดๆทั้งสิน
“อย่างงั้นเหรอ ชั้นคิดว่านายหมายความว่าจะยอมชั้นซะอีก”
“นายรู้อย่างนี้แล้วก็ปล่อยชั้นซะทีเซ่ ไอ้บ้า!!”
“ปล่อยชั้นนะ ไอ้บ้า ปล่อยชั้นนน ฮึก...ฮึก....” น้ำร้อนๆเริ่มหลังรินออกมาทางหางตาของคาเมะ โคอิจิม่าซุกไซ้ใบหน้าลงมาหาร่าบางตรงหน้า
ลมหายใจร้อนๆ น่าขยะแขยงเป่ารดไปทั่วใบหน้านวล ร่างหนาเริ่มจูบไซร้ไปทั่วใบหน้านั้นขณะที่คาเมะส่ายหน้าหนีจูบร้อนๆ อย่างบ้าคลั่ง
“ไม่!!!! อย่าทำอะไรผมเลยนะฮะ ผมขอร้อง อย่า......” เรียวลิ้นสากร้อนลากไซร้ไปตามซอกคอขาวผ่อง ดูดเม้มแรงๆบนเนื้อขาวๆอมชมพูตรงหน้าจนเกิดเป็นรอยสีเข้ม แล้วเคลื่อนปากร้อนๆไปขบเม้นเบาๆ ที่ติ่งหูนิ่มพร้อมกระซิบบอก
“หึหึหึ หวานมากคาซึยะ เธอหวานจนชั้นแทบทนไม่ไหว หวานจนชั้นอยากจะกินเธอไปทั้งตัวเลยแหละ” พูดจบก็ขบเม้นไปทั่วผิวขาวผ่องนั้นต่อไป จูบไล่ลงมาเรื่อยๆ จนถึงยอดอก อ้าปากรับเอาติ่งไตเล็กๆสีดอกซากุระผ่านเชิ้ตเนื้อบางเข้าปาก ดูดเม้นอย่างแรงไปตามแรงอารมณ์ที่กำลังมัวเมา
“โอ๊ย!!! เจ็บ !! อย่านะ ไม่!!! จินฮะ.....ช่วยด้วย ...ช่วยคาเมะด้วย ฮือๆๆๆๆ”
สิ้นเสียงของร่างบาง ฝ่ามือหนาหนักก็กระทบกับผิวหน้าอย่างแรง คาเมะหน้าหันไปตามแรงตบ เลือดค่อยๆไหลซึมออกมาตรงมุมปาก
“จำเอาไว้นะ ถ้ากล้าเรียกชื่อผู้ชายคนอื่นนอกจากชั้นนายก็ต้องเจอแบบนี้ เข้าใจมั้ย?” โคอิจิม่าเงยหน้าขึ้นมาถลึงตามองคาเมะอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ต่อให้ผมโดนคุณตบอีกทีผม..ฮึก..ก็จะเรียก...ก็จะเรียกแต่จินคนเดียวเท่านั้น.....ได้...ได้ยินมั้ย!!!....ฮึก....ฮึก....ฮึก” ตาเรียวของร่างบางจ้องตรงไปยังชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ลดละ ต่อให้เค้ากลัวคนต่างหน้ามากแค่ไหนเค้าก็ไม่ยอมให้คนตรงหน้าข่มเหงเค้าได้ง่ายๆ อย่าน้อยเค้าก็จะขัดขืนให้ถึงที่สุด
“แต่ไม่ต้องห่วงนะ คาซึยะ ทุกตารางนิ้วบนร่างกายนายชั้นจะตีตราจองให้หมด ให้คนที่นายรักได้เห็นว่าร่างกายอันแสนหวานของนายมันเคยตกเป็นของชั้นมาก่อน หึหึหึ” พูดจบก็กระชากร่างบางเหวี่ยงลงไปที่เตียงกลางห้องทันที
“ ไม่!!! ปล่อยชั้นนะ ไปให้พ้น......ฮึก....ฮึก...... ชั้นขอ.....ขอให้คนชั่วๆ อย่างแกไปลงนรกซะ..ชาตินี้แกต้องไม่ตายดี.....คนอย่างแก..ฮึก......ฮึก.......คนอย่างแกมันเลวที่สุด” พูดจบก็ถ่มน้ำลายรดหน้าโคอิจิม่า
~~~~เพี้ยะ~~~~~ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นท่ามกลางห้องที่เงียบสงัด ไม่นานริ้วรอยแดงๆจากฝ่ามือของร่างหนาก็ประทับอยู่บนซีกแก้มข้างขวาของร่างบาง
“ ปากดีไปเหอะมึง!!! แล้วอย่ามาร้องครางขอความเมตตากับชั้นแล้วกัน หึหึหึ” พูดจบก็โน้มหน้าลงไปหวังจะกวาดหาความหวานจากโพรงปากของร่างบางข้างใต้ แต่แล้ว
“โอ๊ย!!! บัดซบ!!! กล้ามากนะมึง”
~~~~พลัก~~~~ พลัก~~~~~~~~
กำปั้นหนักๆกระแทกไปที่หน้าท้องแบนราบของร่างบางทันทีหลังจากโคอิจิม่าโดนร่างบางข้างใต้กัดลิ้นจนเลือดออก
“ฮึกกก” คาเมะจุกจนพูดไม่ออก ร่างบางเริ่มไร้เรี่ยวแรงในการขัดขืน
“จะ...จิ...จิน....ฮึก....ฮึก....ฮืออออ....ไม่.......ฮึก...ฮึก...อย่า....อย่าทำคาเมะเลย...ฮึก...ขอ...ร้อง.....ฮืออออ”
คาเมะที่เอาแต่พร่ำเรียกชื่อคนรัก
“โอ๊ยยยย.........เจ็บ....คาเมะ...ฮึก....เจ็บ....จิ...จิน.....ช่วย...ช่วยคาเมะด้วย...ฮึก...ฮึก”
“ฮ่าๆๆๆ ร้องเข้าไปสิคาซึยะ ร้องเข้าไปอีก ร้องดังๆเลยนะ”
ตอนนี้โคอิจิม่ามัวเมาไปด้วยตัณหาจนหน้ามืดตามัวไปหมดแล้วตั้งแต่เค้าเห็นผิวขาวๆอมชมพูของคนตรงหน้า ลิ้นสากร้อนๆลากเลียไปทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างกายของคนข้างใต้อย่าที่ได้ลั่นวาจาเอาไว้ เคลื่อนริมฝีปากไปที่ซอกคอขาวนวลของร่างบางพร้อมกับขบฟันลงไปผิวเนื้อที่อ่อนนุ่ม มือหนึ่งเคลื่อนมาบดขยี้ยอดอกอย่างรุนแรง อีกมือหนึ่งก็เลื่อนลงไปกอบกุมส่วนที่อ่อนไหวเบื้องล่าง บีบเคล้นไปตามแรงอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูงขึ้น รูดขึ้นลงช้าๆ หนักๆจากโคนจรดปลายแล้วค่อยๆเร่งจังหวัดให้กระชั้นขึ้น จนกระทั่งของเหลวสีขาวขุ่นเริ่มซึมออกมาให้เห็น ทุกการกระทำล้วนแต่สร้างความเจ็บปวดให้แก่
ร่างบางข้างใต้แทบทั้งสิ้น
“เจ็บ.....ฮึก.....เจ็บ.........อย่า...ได้โปร...ด......อย่าทำอีกเลย.........ฮึก.....ฮึก..........เจ็บ.......คาเมะเจ็บ...ฮึก...พอแล้ว..ฮึกกกก”
“หึ ปากบอกว่าไม่นะคาซึยะคุง แต่ดูท่าทางนายเองก็มีอารมณ์ร่วมกับชั้นนี่นา อย่างงี้สิเด็กดี” พูดจบก็จัดการสอดแทรกเรียวนิ้วของตนเข้าไปในซอกหลืบอันคับแคบที่ไม่เคยต้องมือใครมาก่อนแม้แต่จินชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักของตน นิ้วหนึ่งก่อนจะเพิ่มจำนวนขึ้นเพื่อเป็นการเตรียมช่องทางให้พร้อมก่อนที่เค้าจะสอดแทรกตัวเองเข้าไป
แล้วอย่างงี้จินจะรังเกียจคาเมะมั้ยฮะ คาเมะสกปรกแบบนี้จะยังต้องการคาเมะอีกรึเปล่า
“ไม่....อย่า..นะ.....” พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นโคมไปข้างหัวเตียง มือเรียวเอื้อมไปหยิบโคมไฟขึ้นมา
~~~~~เพล้ง~~~~~ ร่างบางยกโคมไฟขึ้นฟาดไปที่หัวของโคอิจิม่าสุดแรงเกิด
“โอ๊ยยยยยยย!!!!” น้ำข้นๆสีแดงสดไหลลงมาตามไรผมของโคอิจิม่า คาเมะอาศัยจังหวะที่โคอิจิม่ากำลังตกใจอยู่นี่ผลักร่างหนาออกไปแล้วเริ่มออกวิ่งไปที่ประตูทันที แต่แล้วอุ้งมือแกร่งก็คว้าหมับที่ข้อเท้าของร่างบางส่งผลให้คาเมะหน้าคะมำลงตรงหน้าเตียงพอดี
“ฤทธิ์มานักนะมึง!!!! พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้กูรุนแรงด้วยใช่มั้ย หา!!!” พูดจบก็จิกเรือนผมสลวยสีน้ำตาลอ่อนของคาเมะเต็มกำมือ ฉุดกระชากร่างบางให้ลุกขึ้นแล้วเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงอีกครั้งนึง กวาดสายตามองหาของบางสิ่ง พลันสายตานั้นดูวาวโรจน์ขึ้นหลังจากเจอสิ่งที่กำลังมองหาอยู่
“ดูสิว่าคราวนี้แกจะหนีรอดอีกมั้ย” ว่าแล้วก็ตบหน้าคาเมะไปหนึ่งทีก่อนเอาขาหนักๆพาดทับลำตัวของร่างบางเพื่อไม่ให้หนีไปไหน แล้วเอื้อมมือไปหยิบสายไฟที่ตกอยู่ไม่ไกลนัก
“โอ๊ยยย!!! แกจะ...ฮึก...ทำอะไรชั้น...ฮึก..ฮึก” โคอิจิม่าจัดการมัดข้อเท้าแต่ละข้างไว้กับปลายเตียงด้วยสายไฟพร้อมทั้งเอาหมอนมาสอดข้างใต้สะโพกบางเพื่อให้ลอยเด่นมันขึ้น
“หึหึหึ มุมนี้สวยจริงๆเชียวคาซึยะ!!! แต่ชั้นว่านะแค่นิ้วของชั้นคงจะทำให้นายไม่ค่อยถึงใจเท่าไหร่ใช่มั้ย? นายถึงได้ดิ้นจะเป็นจะตายซะขนาดนี้ เอ..เดี๋ยวชั้นดูก่อนนะว่าอะไรจะทำให้นายพอใจได้กันแน่ “ โคอิจม่า พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ดูน่าขนลุกในความรูสึกของคาเมะยิ่งนัก
“แก้มัดชั้นสิ....ฮึก.....แก้..ฮึก...มัด..คาเมะ..ฮึก...นะ” คาเมะส่งเสียงร้องขอให้คนตรงหน้าปล่อยเค้าอย่าน่าเวทนา เพียงแต่เสียงของคาเมะไม่สามารถเข้าไปถึงจิตใจของโคอิจิม่าในเวลานี้ได้
“อ่ะ นี่ไงชั้นเจอแล้ว” โคอิจิม่ายิ้มตาเป็นประกายพลางชูแท่งซิลิโคนสีขาวขุ่นขึ้นมา ขนาดของมันใหญ่ชนิดที่ว่ามือของ
โคอิจิม่ายังกำไม่มิด คาเมะมองแท่งซิลิโคนที่บัดนี้กำลังสั่นอยู่ในมือของผู้ที่ถือมันด้วยสายตาหวาดหวั่น
“ได้โปรดเถิดฮะ.....ฮึก...ฮึก...อย่า...อย่าทำอะไร...ฮึก...คา...คาเมะ...ฮึก...อีกเลย” เสียงสั่นๆถูกเปล่งออกมาอย่างอยากลำบากผ่านริมฝีปากที่แตกยับเยิน
“ได้สิคาเมะจัง....หึหึหึ.....ชั้นจะสนองให้นายเองนะ.....หึหึหึ” โคอิจิม่าหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่เหี้ยมเกรียม เดินลงไปนั่งที่กลางหว่าขาของร่างบางจัดการเสือกแท่งที่ซิลิโคนเข้าไปยังช่องทางคับแคบที่บัดนี้ลอยเด่นอยู่ตรงหน้าอย่างแรง
~~~~~สวบ~~~~~
“อ๊ากกกกกกกกกก!!!!” คาเมะกรี๊ดร้องออกมาสุดเสียงด้วยความเจ็บปวด ช่องทางของคับแคบบัดนี้ถูกรุกล้ำด้วยสิ่งแปลกปลอมที่มีขนาดใหญ่เกินกว่าที่ร่างกายของร่างบางจะรับได้ ด้วยความที่ซอกหลืบถูกรุกรานอย่างรุนแรงจึงทำให้มันฉีกขาดเล็กน้อย เลือดไหลซึมออกมาให้เห็นเล็กน้อย
“สวย สวยมากๆเลยนะคาซึยะ......ดูสิว่านายนะกลืนกินมันไปมากขนาดไหนแล้ว....... ทนอีกนิดเดียวนะเดี๋ยวก็จะดีขึ้นเองแหละ” พูดจบก็จัดการดันแท่งพลาสติกขาวขุ่นให้เข้าไปลึกยิ่งขึ้น
“ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!.....จิ...จิน...ฮึกกกกก” ร่างบางกรีดร้องออกมา น้ำใสๆรินไหลจากตาเรียวคู่สวยเป็นทาง มือเล็กๆจิกทึ้งผ้าปูที่นอนข้างใต้อย่างแรงด้วยหวังว่าจะช่วยบรรเทาความทรมานที่กำลังเต้นตุบๆ อยู่ภายในร่างกายของเค้าได้
“นายนี่ตลกดีนะ คาซึยะ ชั้นบอกนายแล้วไงว่าต่อให้นายร้องจนไม่มีเสียงจะร้อง ไอ้จินอะไรของนายนั่นมันก็คงไม่มาหรอก”
“จิ..จิน..ฮะ..ฮึกกกก” คาเมะร้องไห้ออกมาอย่างน่าเวทนา
“อืมม ยิ่งนายร้องไห้มันก็ยิ่งดูน่ารักนะเนี่ย” โคอิจิม่าร้องบอกร่างบางข้างใต้ หารู้ไม่ว่าชะตาของตนกำลังจะขาดในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้แล้ว
************to be con chapter 6**********************************************
ฮือๆๆๆๆT-T ทำไมเม้นกันน้อยจังเลยง่า
ช่วยเม้นกันหน่อยสินะๆๆๆๆ
ความคิดเห็น