คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 4
Chapter 4
ณ. โรงแรม
“จินฮะ เดี๋ยวผมเข้าไปพบคุณแม่ก่อนนะฮะ คาเมะจินกลับบ้านไปก่อนเถอะนะฮะ”
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวจินว่าจินรอคาเมะตรงล็อบบี้แล้วกันนะ”
“อย่าเลยฮะ ผมไม่รู้ว่าจะเสร็จธุระเมื่อไหร่ เดี๋ยวจินรอนานแย่”
“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ จินอยากรอคาเมะจังนี่นา จินอยากใช้เวลาทุกนาทีกับคาเมะไม่อยากปล่อยเวลาให้ผ่านไปอีกแล้ว”
“แต่ว่า.........”
เอ๋? ทำไมจินพูดเหมือนเราเคยรู้จักกันมาก่อนเลยแหะ
“คาเมะจังเสร็จธุระเมื่อไหร่ก็มาหาจินที่ล็อบบี้แล้วกันนะครับ จินอยากเดินกลับบ้านพร้อมคาเมะจัง นะครับ” ร่างสูงพูดตัดบทไม่เปิดโอกาสให้ร่างบางได้โต้แย้งอีกเลย
“เอ่อ...ก็ได้ฮะ งั้นผมจะรีบทำธุระให้เสร็จเร็วๆแล้วกันนะฮะ จินจะได้ไม่ต้องรอนานมาก”
“ครับคนดี งั้นเดี๋ยวเจอกันนะครับ” พูดจบก็ดึงตัวคนรักร่างบางมาจุ๊บแก้มใสๆนั้นไปทีนึง
“จิน!!!! คนบ้า ทำอะไรเนี่ย” พูดจบก็เอามือกุมแก้มที่ยังคงไออุ่นจากสัมผัสของคนรักด้วยความเขินอาย
“ก็เป็นค่าตอบแทนในการรอคอยไงครับ” จินฉีกยิ้มกว้าง (แลดูน่าหมั่นไส้สำหรับคนเขียนมากๆ -*-)
“ขี้โกงนี่นา คาเมะไม่ได้บอกให้จินรอซักหน่อย”
“แหม แฟนจินปากร้ายแบบนี้จูบปิดปากอีกซักทีดีมั้ยครับ หือ?” ไม่พูดเปล่าสาวเท้าเข้ามาใกล้ เตรียมดึงร่างบางมากอด
“คาเมะไม่เล่นด้วยแล้ว จินบ้าๆๆๆ!!!” แล้วหันหลังวิ่งไปหาแม่ตนทันที
ร่างสูงอมยิ้มกับท่าทางไร้เดียงสาของคนรัก
“คาซึยะชั้นจะถือว่านี่เป็นสัญญาณที่ดีที่ชั้นจะได้นายมาครองครองได้ใช่มั้ย” จินพึมพำกับตัวเองโดยหารู้ไม่ว่ากำลังจะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นกับคนรักของตนในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้แล้ว
***********************************************************
“ขอโทษฮะที่มาช้า” คาเมะพูดปนหอบหายใจน้อยๆ
“มาแล้วเหรอจ๊ะ คาซึยะ” แม่ฉีกยิ้มหวานเดินตรงเข้ามาหาผม เล็บเรียวยาวที่ได้รับการตกแต่งมาอย่างดีจิกเข้าที่ต้นแขนผมอย่างแรงจนผมต้องนิ่วหน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด
แม่ต้องโกรธคาเมะมากแน่ๆเลย ทำไงดีล่ะ ได้โปรดอย่าเกลียดคาเมะเหมือนเมื่อก่อนอีกเลยนะฮะ
“ชั้นบอกแกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามาสาย นี่แกหายหัวไปไหนมาหา? ทำให้ชั้นต้องมานั่งรอแกเนี่ย” แม่กระซิบถามข้างๆหูผมด้วยสุ่มเสียงที่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์หากแต่ใบหน้านั้นยังคงยิ้มแย้มอยู่
“คาเมะขอโทษฮะ พอดีเย็นวันนี้คาเมะมีเวรทำความสะอาดนะฮะเลยมาสาย”
ขอโทษนะฮะคุณแม่ที่คาเมะโกหก แต่จะให้บอกได้ยังไงล่ะว่ามัวแต่เคลิ้มไปกับจูบของจินเลยทำให้มาสายแบบนี้ -*-
“งั้นหรอกเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ช่างเถอะ แต่ทีหลังก็หัดโทรมาบอกชั้นซะบ้างสิ” พูดจบแม่ก็กระชากแขนผมอย่างแรงให้เดินตามท่านไปนั่งที่โต๊ะซึ่งมีชายหนุ่มท่าทางภูมิฐานนั่งอยู่ก่อนแล้ว
นี่คงจะเป็นผู้ชายที่แม่พูดถึงสินะ
“ขอโทษด้วยนะค่ะที่แกมาสาย พอดีแกติดธุระนิดหน่อยนะค่ะ คาซึยะจ๊ะนี่คุณ โคอิจิม่า เคียวสุเกะ ส่วนนี่ก็คาซึยะคุงที่ชั้นเล่าให้ฟังยังไงล่ะค่ะ”
“เอ่อ สวัสดีครับ”
แม่แนะนำผมให้รู้จักกับชายหนุ่มหน้าตาคมสัน รูปร่างสูงเพรียว สีผิวดูคล้ำเข้มเล็กน้อย ดูดีมีภูมิฐาน
อืมเป็นผู้ชายที่ดูดีทีเดียวนะเนี่ย ไม่น่าล่ะแม่ถึงติดใจเค้านัก
“สวัสดี คาซึยะคุง แม่เธอเล่าให้ชั้นฟังเกี่ยวกับเรื่องของเธอเยอะแยะเลย จนชั้นอยากจะเห็นเธอกับตาของชั้นเลยทีเดียว ถึงขนาดขอร้องให้แม่เธอช่วยพาเธอมาให้ชั้นรู้จักเลยแหละ”
สวยจริงๆ ด้วยแฮะ สวยกว่าในรูปอีก ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ อืม... คืนนี้ท่าทางน่าสนุกนะเนี่ย
“ใช่แล้วจ๊ะ” แม่พูดยิ้มๆหันมาทางผม
เดี๋ยวชั้นจะให้แกได้รู้จักกับนรกที่แท้จริงเอง อยากจะเห็นสีหน้าเจ็บปวดของแกเร็วๆจังเลยน้า หึหึหึ
“งั้นเรามาสั่งอาหารทานกันเลยดีกว่านะ” คุณโคอิจิม่าพูดขึ้น
การรับประทานอาหารดำเนินต่อไปเรื่อยๆ สลับกับการพูดคุยอย่างเป็นกันเองระหว่างคุณโคอิจิม่ากับผม ในเวลานี้ผมมีความสุขมากๆที่แม่หันกลับมามอบความอบอุ่นให้กับผมอีกครั้ง ต้องขอบคุณโคอิจิม่าคนนี้ด้วยที่ทำให้ผมมีวันนี้
“เอ่อ คาซึยะจ๊ะแม่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะจ๊ะ”
หึหึหึ เด็กน้อยที่น่าสงสาร หลังจากคืนนี้แล้วแกคงไม่มีหน้ามายิ้มระรื่นแบบนี้แล้วล่ะนะ
“ฮะ”
*****************************************
หลังจากที่แม่ของผมลุกออกไปจากโต๊ะแล้ว
“นี่ คาซึยะคุงเธอจะว่าอะไรมั้ยถ้าชั้นอยากจะขอสานสัมพันธ์ต่อจากนี้นะ” พูดพร้อมกับเอื้อมมือมากุมมือผมของผมเอาไว้
“เอ่อ...คือคาเมะก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะฮะ ถ้านั่นทำให้คุณแม่มีความสุข
คาเมะก็เต็มใจฮะ” พูดจบก็ส่งยิ้มหวานให้แก่คุณโคอิจิม่า
ก็ถ้าคุณโคอิจิม่าคบกับแม่ต่อไปแม่ก็จะกลับมารักผมอย่างในวันนี้ แล้วทำไมผมต้องคัดค้านในสิ่งที่เค้าขอด้วย
“ชั้นดีใจนะที่ได้ยินเธอพูดแบบนี้ เพราะชั้นเองก็ไม่ค่อยชอบบังคับฝืนใจใคร” โคอิจิม่าพูดยิ้มๆ ยิ้นที่ดูน่าขนลุกสร้างความอึดอัดให้คาเมะเป็นอย่างยิ่ง คาเมะค่อยๆชักมือที่ถูกกุมออกอย่างนุ่มนวล
“เอ... คุณแม่หายไปนานจังเลยนะฮะ ทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีก” พูดพร้อมขมวดคิ้ว เริ่มวิตกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับแม่ตนรึเปล่า
“ไม่มีอะไรมากหรอก อย่าคิดมากเลยนะ” พูดจบก็เอื้อมมือมาลูบที่หลังของผมเบาๆ ราวกับต้องการให้กำลังใจ แต่ผมกลับไม่รู้สึกถึงความห่วงใยในสัมผัสนั้นเลยแม้แต่น้อย
~กริ้งงงงงงงงงงง~
“ขอโทษทีนะคาซึยะคุง ชั้นขอรับโทรศัพท์แป๊บนึงนะ”
“เอ่อ ตามสบายเลยฮะ” ว่าแล้วโคอิจิม่าก็ลุกออกไปคุยโทรศัพท์ตรงมุมห้องราวกับเกรงว่าหากคุยอยู่ใกล้ๆผมแล้วอาจจะทำให้ผมได้ยินในสิ่งที่ไม่ควรได้ยินก็เป็นได้
“ครับ?”
“เรียบร้อยแล้วนะ ทำตามที่คุยกันไว้ได้เลย แล้วอย่าให้เสียงเรื่องล่ะ” เสียงหวานๆของหญิงสาวกรอกมาตามสายโทรศัพท์
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า สวยขนาดนี้ไม่ปล่อยให้หลุดมือไปหรอก”
“ก็ดี ทำให้ได้อย่างที่พูดล่ะ เรื่องเงินที่เหลือมารับหลังเสร็จงานแล้วกันนะ”
“โอเค”พูดจบก็กดวางสายทันที
ได้เวลาสนุกแล้วสินะ โคอิจิม่าคิดแล้วอมยิ้มกับตัวเอง
**************************************
สักพักหลังจากที่โคอิจิม่าเดินกลับมานั่งที่โต๊ะแล้ว ก็มีบริกรคนหนึ่งเดินตรงมายังโต๊ะที่พวกผมนั่งอยู่
“เอ่อ ขอประทานโทษครับ คุณโคอิจิม่าใช่มั้ยครับ?”
“ครับ ผมเองมีอะไรรึเปล่าครับ”
“เอ่อ คือมีคนพบคุณผู้หญิงที่มาด้วยกันเป็นลมล้มพับอยู่ในห้องน้ำนะครับ ทางเราเลยถือวิสาสะเปิดห้องแล้วเรียกหมอมาดูอาการเธอ เลยมาเรียนให้คุณทราบนะครับ”
“อะไรนะ !!! แล้วตอนนี้คุณแม่อยู่ที่ไหน เอ่อ...คุณผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้างฮะ” ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงร้อนรน รู้สึกเป็นห่วงคุณแม่สุดกำลัง
“ตอนนี้คุณผู้หญิงปลอดภัยแล้วครับ แต่คุณหมอบอกว่าให้พักผ่อนสักครู่นะครับ”
“แล้วตอนนี้คุณผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน?” โคอิจิม่าถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรนไม่ต่างจากผมเท่าไหร่นัก
“อยู่ที่ห้อง 1005 ครับ”
“ขอบใจมากนะ” ผมและคุณโคอิจิม่าจึงรีบเดินไปยังห้องดังกล่าวทันที
ขณะที่จินกำลังนั่งอ่านหนังสือรอคาเมะอยู่นั้น ก็เหลือบไปเห็นคาเมะกับผู้ชายแปลกหน้าอีกคนหนึ่งเดินรีบร้อนพากันขึ้นไปบนห้องชั้นสอง
“นั่นคาเมะนี่ แล้วไอ้นั่นมันใครกัน? ไหนคาเมะบอกว่ามีนัดทานข้าวกับแม่ไม่ใช่เหรอไง” จินกำหมัดแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
“อย่าคิดว่าชั้นจะปล่อยมือจากนายไปง่ายๆขนาดนั้นเลย คาซึยะ” ว่าแล้วก็ตัดสินใจเดินตามทั้งสองคนนั้นไป จึงไม่ทันเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนแอบดูเหตุการณ์เงียบๆอยู่ในเงามืด พร้อมกับสีหน้าและรอยยิ้มที่แสดงออกถึงความสะใจอย่างเห็นได้ชัด
“หึหึหึ ชั้นขอให้สนุกกับฝันร้ายที่จะตามหลอกหลอนแกนะ คาซึยะ” รอยยิ้มพึงใจฉาบไปทั่วเรียวปากสวยสดของคนเป็นแม่
*************to be con chapter 5***********************************************
อย่าลืม!!!!เม้นๆๆๆๆกันน้าทุกคน
ความคิดเห็น