คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
Chapter 3 จินค่อยๆหันมาเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆทางด้านหลัง ทำไมแค่เค้าพูดแค่นี้เราถึงเจ็บเหมือนมีมีดมาปักอยู่ที่กลางอกเราแบบนี้ล่ะ ณ ห้องเรียน ตกเย็น “งั้นก็ได้ฮะ” จินจะโกรธรึเปล่าถ้าผมไม่ทำ เอาไงเอากัน คิดได้ก็เขย่งเท้าพร้อมกับเอามือโอบคอร่างสูงแล้วบรรจงประทับริมฝีปากเรียวบางของตนลงไปบนเรียวฝีปากอวบนุ่มของคนรักทันที แต่ก่อนที่ร่างบางจะละริมฝีปากออก ร่างสูงก็โอบเอวร่างบางไว้แน่นแล้วดึงเข้ามาบดเบียดกับร่างกายของตนจนไม่เหลือช่องว่างใดๆ พร้อมๆกับคลึงริมฝีปากของตนไปตามเรียวปากบางสีแดงสดเหมือนลูกเชอร์รี่ของคนตรงหน้าทันที คลึงสลับกันการดูด และขบเม้มเบาๆที่เรียวปากนั้น
วันนี้ผมมา ร.ร. แต่เช้าด้วยหัวใจที่พองโต
“ เอ๊ะ นั่นใครมายืนอยู่หน้า ร.ร.แต่เช้าเลย” ว่าแล้วก็เดินเข้าไปใกล้ๆ
“เอ๋? นั่นมันจินนี่นา ทำไงดีล่ะ หัวใจเต้นแปลกๆอีกแล้ว” ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่ นี่แค่เห็นหน้าเค้าหัวใจของผมมันก็เต้นถี่ขึ้นๆจนผมกลัวว่ามันจะหลุดออกมาอยู่แล้ว
“อรุณสวัสดิ์ ครับคาเมะจัง” จินส่งเสียงทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเมื่อเห็นร่างบางที่ตัวเองรอคอยเดินมาเข้ามาใกล้
“เอ่อ อรุณสวัสดิ์ฮะ อาคานิชิคุง” จู่ๆสีหน้าที่ยิ้มให้ผมเมื่อครู่ก็หุบลง สายตาที่ดูอบอุ่นยามที่ทอดสายตามองมาที่ผมเมื่อกี้นี้ก็จางหายไป นี่ผมทำอะไรผิดเนี่ย
“เอ่อ อาคานิชิคุงฮะ เป็นอะไรไปฮะ?” ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย รู้แต่ว่าพอเค้าเป็นแบบนี้แล้ว มันทำให้ผมเจ็บ เจ็บตรงหัวใจ หัวใจมันโหวงๆ ยังไงไม่รู้เพียงแค่เห็นว่าในแววตาของเค้าไม่มีความอบอุ่นให้แก่ผมเหมือนที่ผ่านมาก็ทำให้ผมอยากจะร้องไห้ออกมาซะแล้ว นี่ผมอ่อนแอขนาดนี้เชียวเหรอ
“เป็นอะไรไปครับคาเมะจัง ร้องไห้ทำไมครับคนดี” จินถามผมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“ฮึก.....ฮึก......ก็ผม......ก็ผมไม่รู้นี่นาว่าผมทำผิดอะไร......ฮึก.....ผม.....ผม......ไม่รู้ว่าคุณโกรธผมเรื่องอะไร.....ฮึก...ฮึก” พอได้ฟังในสิ่งที่คาเมะพูด ร่างสูงก็อมยิ้มออกมา เดินเข้าไปใกล้ๆ ร่างบางพร้อมกับเชยคางร่างบางตรงหน้าให้ขึ้นมาสบตา
“จินไม่ได้โกรธคาเมะจังเลยนะครับ เพียงแต่จินน้อยใจที่คาเมะจังเรียกจินว่าอาคานิชิคุง รู้มั้ยว่าเวลาที่คาเมะเรียกจินอย่างนั้นมันทำให้จินเสียใจ มันเหมือนกับว่าจินไม่ได้มีความสำคัญมากกว่าคนอื่นๆที่รายล้อมอยู่รอบๆตัวคาเมะจังเลย”
“จินแค่อยาก...... อยากจะกลายเป็นคนสำคัญในสายตาของคาเมะเท่านั้นเอง เพราะงั้นอย่าร้องเลยนะครับคนดี” พูดจบก็ก้มลงจูบซับน้ำตาที่หางตาให้ร่างบางตรงหน้าอย่างอ่อนโยน
“เอ่อ.....จินทำอะไรฮะ” ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เอามือกุมตรงที่ๆโดนเค้าสัมผัสเมื่อครู่ สัมผัสที่ยังคงร้อนผ่าว
“อืม..จินจะไม่ขอโทษในสิ่งที่จินทำหรอกนะครับ เพราะ จินอยากให้คาเมะรู้ว่าจินเองไม่ได้อยากเป็นเพียงแค่เพื่อนของคาเมะเลยสักนิด”
“เอ๋? จินไม่อยากเป็นเพื่อนกับผมเหรอฮะ” ถามพร้อมกับน้ำร้อนๆที่เอ่อล้นตรงขอบตาอีกครั้ง
“ครับ จินอยากเป็นคนรักคาเมะมากกว่านะ” รอยยิ้มน้อยแต่แฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์ระบายไปทั่วใบหน้าของจิน
“เอ๋?”
นี่เราหูฝาดรึเปล่าเนี่ย เค้าบอกว่าอยากเป็นคนรักเราอย่างนั้นเหรอ?
“จ..จิ..จินว่าอะไรนะฮะ?” ถามดูอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“จินบอกว่าอยากเป็นคนรักของคาเมะจังนะครับ จะได้มั้ย?” พูดพร้อมกับอมยิ้มน้อย
“แต่..เราเพิ่งรู้จักกันเมื่อวานเองนะฮะ แล้วอีกอย่างผมเป็นผู้ชายด้วย”
แต่สำหรับชั้นนายคือคนที่ชั้นรู้จักมาทั้งชีวิต คาซึยะ
“เป็นผู้ชายแล้วยังไงล่ะครับ? คาเมะรังเกียจจินรึเปล่าล่ะ?” จินพูดจบผมก็ส่ายหน้า อันที่จริงแล้วผมชอบนะที่ตัวผมเองมีค่ากับใครซักคนโดยเฉพาะกับเค้าคนนี้
“ถ้าอย่างนั้นเป็นแฟนจินนะครับ ถึงคาเมะจะบอกว่าเราเพิ่งรู้จักกัน ถ้าอย่างงั้นเราใช้เวลาข้างหน้านี้เรียนรู้ซึ่งกันและกัน คาเมะจังก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมๆ กับจินนะครับ” มืออันอบอุ่นของจินยื่นมากุมมือของผมไว้อย่างอ่อนโยน ผมได้แต่พยักหน้าอายๆ นี่ผมใจง่ายไปรึเปล่าเนี่ย แต่มันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่อาจจะอธิบายได้ มันรู้สึกอบอุ่น และปลอดภัยอย่างประหลาดทุกคราที่ได้อยู่ใกล้ๆ เค้าคนนี้ ตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้สบตากับเค้า ผมบอกได้เลยว่าหัวใจของผมอาจจะถูกเค้าจองจำตั้งแต่วินาทีนั้นแล้วก็ได้
*********************************************************
ผมรู้สึกได้ว่าหน้าผมมันร้อนๆ ตัวเบาๆ รู้แต่เพียงว่าวันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุดในโลกเลย คุณแม่หันกลับมามองผมอีกครั้ง และตอนนี้ผมมีคนที่ผมรักเอ่อ.....ผมคิดว่าผมรักเค้านะ และเค้าก็รักผมมาอยู่เคียงข้าง มันทำให้ผมรู้สึกมีค่า รู้สึกว่ายังมีคนรักและต้องการผมอยู่
“ขอให้ความสุขในวันนี้อย่าจบลงเลยนะครับ” พึมพำยิ้มๆกับตัวเองเบาๆ
“คาเมะจัง ไม่สบายรึเปล่าทำไมหน้าแดงจัง ไหนมาให้พีจังวัดไข้หน่อยสิ “พูดจบก็เอาหน้าผากตัวเองมาชนกับหน้าผากผม
“อืม ไม่มีไข้นี่นา คาเมะจังเป็นอะไรรึเปล่า” แปลกจังเมื่อคืนเจ้าเต่าน้อยยังเริงร่าอยู่เลยนี่นา ทำไมตอนนี้ดูแปลกๆ หว่า
“คือ....พีจัง.....คาเมะมีเรื่องจะบอกนะ”
“อะไรเหรอ?” หรือจะมีปัญหากะแม่อีกนะ
“คือว่า ตอนนี้นะ จินกะคาเมะ.....เรา.....เรา...เอ่อ.......เราคบกันแล้วล่ะ” พูดจบก็บิดตัวไปมา หวา อายจังเลย
“หา!!!!!!!!!!!!!!! คาเมะจังว่ายังไงนะ!!!! แต่...แต่ว่า...นายสองคนเพิ่งเจอกันไมใช่เหรอ ทำไมจู่ๆ ถึงได้...ถึงได้.... มันจะไม่เร็วไปเหรอคาเมะ” ไอ้บ้านั่นมันพูดจาหว่านล้อมยังไงนะ ทำไมคาเมะจังถึงได้คล้อยตามมันไปแบบนี้
“แต่ว่าจินชอบคาเมะจริงๆนะ แล้ว..แล้ว....คาเมะเองก็ชอบจินด้วย พีจังโกรธคาเมะเหรอ” แววตาที่ดูมีชีวิตชีวาเมื่อครู่นี้สลดลงอย่างเห็นได้ชัด
“เอ่อ...เอาเถอะๆ ถ้าคาเมะพูดอย่างงั้นพีก็จะไม่ห้ามนะ แต่ถ้าหมอนั่นทำคาเมะจังร้องไห้นะ พีจังคนนี้ไม่ปล่อยเอาไว้แน่” เต่าน้อยของเรานี่ก้าวหน้าเร็วจริงๆ มีแฟนก่อนเราอีก เฮ้อ!!!
“ขอบคุณนะพีจัง จุ๊บบบ” ว่าแล้วก็ฝังจมูกลงบนแก้มป่องๆนั่นทันที
***************************************
“คาเมะไปก่อนนะพีจัง เดี๋ยวคุณแม่รอนาน”
“จ้า เดี๋ยวพีต้องไปทำงานพิเศษแล้วเหมือนกัน” เย็นนี้ก็จะได้เจอรุ่นพี่อีกแล้ว ดีจังเลย
“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ บ๊ายบาย” จุ๊บบบที่แก้มยามะหนึ่งที
“อือ..เดินทางดีๆ ล่ะ แล้วถ้าคนแปลกหน้ามาชวนไปไหนก็อย่าไปล่ะรู้มั้ยมันอันตราย”
“พีจังนี่ คาเมะไม่ใช่เด็กสักหน่อยไม่ต้องบอกหรอกน่า”
“จ้า ยังไงก็ระวังตัวด้วยล่ะกัน พีไปก่อนนะ” จุ๊บ ลากคอคาเมะมาหอมหนึ่งที หารู้ไม่ว่ามีชายหนุ่มร่างสูงยืนแอบดูอยู่ตรงมุมตึกจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความอิจฉา
“จิน!!! มาทำอะไรตรงนี้ฮะ”
“ก็มารอแฟนกลับบ้านนะสิครับ”
“แต่ว่าวันนี้คาเมะมีนัดทานข้าวกับคุณแม่ที่โรงแรม วันนี้คงกลับบ้านกับจินไม่ได้หรอกฮะ”
“ถ้าอย่างงั้นเดี๋ยวจินไปรอคาเมะที่โรงแรมแล้วพอทานข้าวกะคุณแม่เสร็จเรากลับบ้านพร้อมกันนะครับ”
“แต่ว่า จินต้องคอยนานนะสิฮะ”
“ไม่เป็นไรหรอก รอแค่นี้จินทนได้ “ ก็ในเมื่อจินรอคาเมะมาทั้งชิวิตแล้วรอแค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก
“เดี๋ยวก่อนคาเมะจัง”
“อะไรฮะ?”
“คาเมะจังลืมอะไรไปรึเปล่าครับ”ทีกะไอ้ปลาทองนั่นยังหอมแก้มมันได้เลย ชิ!!
“ลืมอะไรฮะไม่นี่นา”
“ก็ทีคาเมะเจอหน้าโทโมฮิสะ คาเมะยังเข้าไปจุ๊บแก้มเลยนี่นา แต่กับจินเนี่ย คาเมะไม่เห็นจะจุ๊บจินบ้างเลย”
“เอ๋? ก็พีจังเป็นเพื่อนที่คาเมะรักมากที่สุดนี่นา แต่จินไม่ใช่” ทำไงดีล่ะ จินถามไรก็ไม่รู้ อายจังเลย
“งั้นเหรอครับ จินเข้าใจแล้วคาเมะคงไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับที่จนรู้สึก ขอโทษนะครับที่ฝืนความรู้สึกคาเมะจัง บังคับให้มาคบกับ
จินแบบนี้”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะฮะ ถ้างั้น....” จุ๊บ.....หอมไปเร็วๆที่แก้มของคนร่างสูงตรงหน้า ก้มหน้างุดๆด้วยความอาย
น่ารักจังเลยคาเมะจัง ยิ่งอายยิ่งน่ารักก
“จินคงเป็นได้แค่เพื่อนคาเมะใช่มั้ยครับ?”
“เอ๋ ?”
“ก็กับเพื่อน คาเมะก็จุ๊บที่แก้มงั้นก็แสดงว่าจินคงเป็นแค่เพื่อนคาเมะ”
“แล้วต้องจุ๊บตรงไหนล่ะฮะ?” ถามออกไปแบบอายๆ จินยิ้มจนแก้มปริ พร้อมกับเอามือมาชี้ที่ปากตัวเอง
“ตรงนี้ครับ เป็นแฟนกันเค้าต้องจุ๊บตรงนี้” ยื่นปากอวบๆให้คนตรงหน้าจูบ
“แต่ว่า .......แต่ว่า.........”
“ไม่เป็นไรถ้าคาเมะฝืนใจไม่ต้องก็ได้ครับ” พูดจบก็ตีสีหน้าสลด เสมองไปทางอื่น
“อืออออ....จะ..จิ..จิน......ฮะ...” ร่างสูงอาศัยจังหวะที่ร่างบางครางชื่อเค้าออกมาสอดใส่เรียวลิ้นอุ่นๆเข้าไปควานหาน้ำหวานๆข้างในโพรงร้อนๆของคนรักทันที เมื่อลิ้นเล็กๆสัมผัสโดนกับลิ้นของร่างหนาก็รีบชักกลับ แต่จินก็ตามไปเกี่ยวกระหวัดไม่ยอมให้หนีหายไป สองร่างกอดกันเป็นหนึ่งเดียว ลิ้นของทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกันไปมา ต่างคนต่างชิมความหวานของกันและกันอย่างไม่รู้เบื่อ ถึงแม้ว่าอากาศรอบๆจะเย็น แต่อุณภูมิร่างกายของทั้งสองกลับร้อนระอุ
“อือ....จิ..จิน.. พอก่อนฮะ....ผมหายใจไม่ออก” เมื่อรับรู้ถึงแรงดิ้นของคนรัก ร่างหนาจึงยอมถอนปากออกมาพร้อมกับประคองร่างของคนรักไว้แนบอก คาเมะได้แต่ยืนหอบหมดแรง นี่ถ้าจินไม่ประคองเค้าไว้ เค้าคงต้องร่วงลงไปกองที่พื้นแน่ๆ
“เอ่อ ..จิ..จินฮะผมต้องไปแล้วฮะ คุณแม่รออยู่” พูดปนหอบเล็กน้อย
“ครับ เดี๋ยวจินไปส่งคาเมะจังนะ”ยิ้มกว้างกับท่าทางของร่างบาง กุมมือคนรักออกเดิน
คาซึยะอีกไม่นานนายจะต้องเป็นของชั้นทั้งตัวและหัวใจ ต้องเป็นของชั้นคนเดียวเท่านั้น
********************************************************
to be con... chapter 4
อย่าลืม!!!!ช่วยเม้นๆๆๆๆเป็นกำลังใจให้คนแต่งกันเยอะๆนะจ๊า
ความคิดเห็น