คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11
Chapter 11
ช.ม. โฮมรูม
“เฮ้อ!!! ทำไมคาเมะยังไม่มาซะทีนะ จะเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย เมื่อวานนี้โทรไปก็ไม่ยอมรับสายด้วย เป็นห่วงจัง ว่าแต่ไอ้จินอะไรนี่ก็ยังไม่มาเหมือนกันนี่นา ทำไม 2 คนนี่หายหน้าไปพร้อมกันเลยอ่ะ?” ยามะพีได้แต่พึมพำกับตัวเองด้วยความสงสัย
“บ้าจัง!!! รึว่าไอ้จินหื่นนั่นจะลักพาตัวคาเมะจังไปแล้วน่ะ!!!” จู่ๆก็ลุกพรวดขึ้นมาแถมยังตะโกนพร้อมกับทุบโต๊ะเสียงดังด้วยความลืมตัว
“นี่ๆๆๆ เธอ!!! โทโมฮิสะคุง นี่มันในช.ม.เรียนนะเงียบๆหน่อยสิ ชั้นยืนหัวโด่อยู่นี่ยังจะตะโกนออกมาซะเสียงดัง เธอไปยืนสงบสติอารมณ์หน้าห้องเลยไป” นิ้วมือเรียวยาวชี้ตรงมายังยามะพีพร้อมๆกับน้ำเสียงกราดเกรี้ยวของครูประจำชั้นสุดเฮี้ยบ
“เอ่อ ... ขอโทษด้วยฮะ” ยามะพีได้แต่เดินจ๋อยๆ คอตกออกไป โดยมีสายตาของเพื่อนร่วมห้องนับสิบพากันจับจ้องด้วยความสงสัย
~~~ครืดดดด~~~ (เสียงเปิดประตูห้องค่ะ : คนแต่ง)
“เฮ้อ!!! ซวยจริงๆเลยเฟ้ย วันนี้รู้สึกไม่ดีเลยแฮะ เป็นห่วงคาเมะยังไงไม่รู้ แล้วไอ้จินนั่นก็ไม่รู้หายหัวไปไหนด้วย ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องไม่ดีนะ” วันนี้เค้ารู้สึกใจหายแปลกๆ หรือจะมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นกับคาเมะนะ อาจจะเป็นเพราะเราสองคนรู้สึกผูกพันกันมากล่ะมั้งพอคนใดคนหนึ่งมีเรื่องหรือตกอยู่ในอันตรายอีกคนจะรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีหนะ
จริงสิเมื่อคืนนี้เราทำชามแตกนี่นา แถมยังฝันไม่ดีอีกต่างหาก หรือว่าจะเกิดเรื่องกับคาเมะขึ้นจริงๆ (เอ่อ พีจ๊ะเมื่อวานที่ทำชามแตกเพราะมันแต่มองรุ่นพี่ไม่ใช่เร้อ -*-)
ขณะที่ยามะพีกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเองอยู่นั้น ชิโรตะก็เดินผ่านมาทางนั้นพอดี
เฮ้ย นั่นมันเด็กที่มาทำงานพิเศษที่ร้านเรานี่หว่า อยู่โรงเรียนเดียวกันเหรอเนี่ย ไม่เห็นรู้เรื่องเลยแฮะ หึหึ ไปแกล้งสักหน่อยดีกว่า
“เฮ้!! นายปลาทองตรงนั้นนะ” ชิโรตะตะโกนเรียกออกไป แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากร่างบางเลยสักนิด สร้างความหงุดหงิดใจให้ไม่น้อย
“อะไรฟะ คนหล่อเรียกทั้งทีดันทำหูทวนลม (-*-)” บ่นเสร็จก็เดินเข้าไปหา
“นี่ ชั้นพูดกับนายอยู่นะ เรียกทำไมไม่หัน หืม?” ปรี่เข้าไปกระชากแขนร่างบางด้วยความโมโห
“เอ๋? รุ่นพี่ชิโรตะ มาตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ” ยามะพีสะบัดแขนที่โดนจับออกด้วยความตกใจ
หวา มันแต่คิดอะไรเพลิน ไม่ทันเห็นรุ่นพี่เลย ว่าแต่เห็นหน้ารุ่นพี่ใกล้จังเลยอ่ะ เราจะตายเพราะความหล่อของเค้ามั้ยเนี่ย
บ้าจัง!!! รุ่นพี่อุดส่าห์จับแขนไปสะบัดออกทำไมเนี่ย T-T คอยดูนะคืนนี้จะไม่อาบน้ำเลย เดี๋ยวรอยที่รุ่นพี่สัมผัสมันจะลบ (เหอๆ พีจังเป็นเอามากนะเนี่ย)
“นี่ นายปลาทองชั้นเรียกนายตั้งนานล่ะ มัวเหม่ออะไรอยู่หะถึงได้ไม่ได้ยินชั้นนะ” ชิโรตะถามด้วยความฉุนเฉียวที่โดนเจ้าตัวเล็กตรงหน้าสะบัดมืออก
สิ้นเสียงสีหน้าของร่างบางก็หมองลงจนชิโรตะรู้สึกได้
“นี่นายเป็นอะไรรึเปล่า? ไม่สบายเหรอไงทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ?”
ชั้นว่าจะแกล้งสักหน่อย อย่าทำหน้าแบบนี้สิฟะ แกล้งไม่ลงกันพอดี
“คือว่าวันนี้คาเมะจังไม่มานะฮะ” แล้วน้ำตาแห่งความอัดอั้นตันใจเพราะเป็นห่วงเพื่อนรักก็เริ่มคลอรอบดวงตากลมโตคู่นั้น
เวงแล้วไง จะร้องไห้อีกแล้ว ว่าแต่ใครฟะคาเมะ? ไอ้เต่านั่นเป็นใครฟะ
“แล้วไง?” ร่างสูงกระชากเสียงถามออกไปด้วยความไม่พอใจอย่างไม่รู้ตัว
ยามะพีที่มัวแต่กังวลเรื่องเพื่อนรักของตัวเองจึงไม่ทันสังเกตน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความไม่พอใจของคนตรงหน้า ยังคงระบายความอัดอั้นในใจของตัวเองต่อไป
“ก็...ก็คาเมะไม่เคยหยุดนี่นา พีจังเป็นห่วงคาเมะจังเลยฮะ จะเกิดอะไรไม่ดีกับเค้ารึเปล่าฮะ แล้วพีจังจะทำยังไงดีฮะ” ยื่นมือไปเกาะแขนชายหนุ่มเอาไว้ราวกับต้องการที่พักพิง
“แล้วชั้นจะไปรู้นายรึไงเล่า!!” พูดจบก็สะบัดแขนเล็กๆที่เกาะเค้าไว้แล้วออกอย่างไม่ใยดีแล้วเดินหนีออกมาเลย ทิ้งให้ยามะพียืนงงกับท่าทางของอีกฝ่าย
“นี่เราทำให้รุ่นพี่โกรธอีกแล้วเหรอ เฮ้อ!! แต่เรื่องนี้ช่างมันก่อนเหอะ เมื่อไหร่จะเลิกเรียนเนี่ยจะรีบไปหาคาเมะอ่ะ เดี๋ยวโดดเรียนคาบหน้าไปหาคาเมะดีกว่า เป็นห่วงจังเลย” แล้วยามะพีก็ยังคงยืนจมอยู่กับความคิดของตัวเองต่อไป
*********************************
ขณะที่จินกำลังเดินล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ทตัวยาวของตัวเองอยู่นั้น
“อ๊ะ!!! อะไรฟะ” มือหนาคลำไปโดนอะไรซักอย่างในกระเป๋าเสื้อโค้ทตัวยาวเลยควักออกมาดู
“บ้าเอ๊ย!! นี่มันถุงยาคาซึยะนี่หว่า ดันลืมให้ซะนี่ กลับเอายาไปให้ก่อนดีกว่า” ว่าแล้วก็หมุนตัวกลับไปยังบ้านคาเมะทันที แต่ขณะที่กำลังจะออกเดินนั้น
~~~กริ้งงงงง~~~
“ฮัลโหล ว่าไงบ้าง? เรื่องที่ให้ทำสำเร็จมั้ย?”
“ดีมาก จัดการเก็บมันซะ อย่าให้เหลือซากล่ะเข้าใจมั้ย” พูดจบร่างสูงก็กดวางสายทันที
“ใครก็ตามที่มันทำนายเจ็บคาซึยะ มันคนนั้นต้องไม่มีลมหายใจอยู่บนโลกนี้ไม่ว่ามันคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม” ร่างสูงกำโทรศัพท์ในมือแน่น ย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อวานนี้ถ้าคาเมะไม่เข้ามาห้ามเอาไว้ล่ะก็เค้าคนนี้นี่แหละจะเป็นคนปลิดลมหายใจไอ้ชั่วนั่นด้วยมือของเค้าเอง
ร่างสูงยืนนิ่งอยู่กับที่พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ สงบสติอารมณ์ที่คลุกรุ่นเมื่อย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นก่อนจะก้าวเดินไปหาคนรักที่บ้านที่เพิ่งจากมา
ขณะที่สองเท้าพาร่างสูงไปหยุดอยู่หน้าประตูคนรักเรียบร้อยแล้ว มือแกร่งกำลังจะเอื้อมไปกดออดหน้าบ้านพลันเสียงเหมือนคนทะเลาะกันก็ดังกราดเกรี้ยวออกมาจากตัวบ้าน ทำให้ต้องชะงักมือค้างไว้กลางอากาศ
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? เสียงดังชะมัด” จินพยายามเงี่ยหูฟังเพื่อนจับใจความจากน้ำเสียงของหญิงสาว
รักอย่างงั้นเหรอ!! นี่แกอย่ามาพูดอะไรที่ทำให้ชั้นสะอิดสะเอียนแกไปมากกว่านี้ได้มั้ย.......อย่างแกเนี่ยตายไปแล้วไม่ต้องเกิดอีกจะดีมากๆเลยรู้มั้ย
ร่างสูงได้แต่ยืนอึ้งกับคำพูดอันเลือดเย็นของหญิงสาว และแล้วทุกอย่างก็ค่อยๆเงียบเสียงลง จะมีก็เพียงแต่เสียงสะอื้นไห้ราวกับจะขาดใจตายของใครคนหนึ่งที่ลอยเข้ามากระทบโสตประสาท เสียงของคนที่เค้ารัก เสียงของคนที่เค้าสาบานว่าจะปกป้องด้วยชีวิตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
“คาซึยะ!!” จินไม่รอช้าเดินรี่เข้าไปกระชากประตูบ้านออกอย่างแรง สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเค้าคือสายตาของคนรักที่มองมาด้วยความเจ็บปวด สายตาที่แทบจะทึ้งหัวใจของเค้าให้หลุดออกเป็นชิ้นๆ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” จินถามออกมาเสียงเบาหวิว
“แกเป็นใคร? มีสิทธิอะไรถึงได้เดินเข้าบ้านคนอื่นอย่างไม่มีมารยาทอย่างนี้ หา?” นางคาเมนาชิตะโกนถามออกมาด้วยความโมโหเพราะถูกขัดจังหวะ
“ผมเป็นคนรักของคาเมะ แล้วคุณเป็นใครไม่ทราบ?” จินจ้องตอบกลับไปด้วยสายตาที่แข็งกร้าว
“อ้อ!! ชั้นก็เป็นแม่ของมันไง ถ้างั้นแกก็คือคนที่มันไปนอนกกด้วยเมื่อคืนนี้ล่ะสิ”
“คุณพูดบ้าอะไรของคุณ!!! ลูกคุณอยู่ ร.พ เพราะโดนทำร้ายต่างหากล่ะ เป็นแม่ประสาอะไรลูกตัวเองเกิดเรื่องแทนที่จะห่วง มัวแต่คิดเรื่องโสมมอยู่นั่นแหละ” ความใจเย็นที่มีอยู่น้อยนิดในตัวจินขาดผึงทันที จินตะคอกกลับเสียงดังเพราะความโกรธ ไม่สนใจแล้วว่าผู้หญิงตรงหน้าคือแม่ของคนรัก
“แก!!! แกกล้าด่าชั้นเหรอหา!!!” ยกมือปรี่เข้าไปหวังจะกระแทกฝ่ามือลงบนหน้าคมๆนั้นให้สาแก่ใจ แต่แล้วอุ้งมือแกร่งกลับคว้าข้อมือเอาไว้ได้ จินแสยะยิ้มเย็นๆออกมา แล้วเหวี่ยงร่างเล็กๆของหญิงสาวลงอย่างไม่กลัวว่าจะทำให้อีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บหรือไม่
“โอ๊ยยย!!” ร่างเล็กๆของหญิงสาวกระแทกลงกับพื้นอย่างแรงตรงหน้าคาเมะ หากแต่ตอนนี้ในดวงตาคู่สวยของร่างบางไม่สะท้อนภาพ หรือได้ยินเสียงใดๆ อีกแล้ว
“ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรจะพูดกับผมแล้ว ผมขอรับตัวคาเมะไปแล้วกันนะครับ” จินมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยาม
“หึหึหึ คนไร้ค่าอย่างมันแกยังอยากได้อีกเหรอ อ้อ!! ชั้นลืมไปว่าคนอย่างแกคงไม่ต่างกะมันเท่าไหร่ใช่มั้ยล่ะ แกถึงได้กกมันลงนะ ฮึ!!!” สายตาอาฆาตจ้องมองมาที่จินอย่างไม่ลดละ
“คาซึยะมีค่าสำหรับผมเสมอ ถ้าคุณไม่ต้องการเค้าผมก็ขอเค้าเลยแล้วกัน”
“แกกล้าดียังไงถึงจะมาเอามันไปนะ มันเป็นของชั้น แกไม่มีสิทธิ์มาเอามันไป” ตอนนี้ดวงตาคู่สวยของหญิงสาวจ้องมองจิน
อย่างอาฆาต นี่ถ้าสายตาของคนเราสามารถฆ่าคนได้ละก็อาคานิชิ จินคงจบชีวิตลงตรงนี้แล้ว
“เหอะ!! ผมแปลกใจจริงๆ คาซึยะออกจะซื่อบริสุทธิ์ขนาดนี้ ทำไมถึงมีแม่โสมมอย่างคุณได้นะ แต่ผมต้องขอโทษด้วยที่ไม่อาจทำตามที่คุณสั่งได้ ผมไม่อยากให้คนรักของผมต้องมาแปดเปื้อนเพียงเพราะเค้าเกิดมาเป็นลูกของคุณ เพราะคนอย่างคุณมันไม่มีค่าพอที่เค้าจะต้องหายใจร่วมโลกด้วย เพราะงั้นผมขอรับเค้าไปเลยแล้วกันนะ” ว่าแล้วก็จัดการอุ้มร่างคนรักที่ตอนนี้ไม่มีทีท่าว่าจะรับรู้เรื่องราวใดๆทั้งสิ้นออกไปจากบ้านทันที โดยไม่นำพากับสายตาที่จ้องอย่างจะกินเลือดกินเนื้อของคนเป็นแม่
*************to be con chapter 12*************************************
-*- สั้นมากๆๆๆๆๆ แต่เอาเหอะ อย่าคิดมากเลยน้า ตอนต่อไปยาวกว่านี้แน่นอน 5555
ความคิดเห็น