คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10
เช้าวันรุ่งขึ้น
~~~แกร็ก~~~
เสียงเปิดประตูห้องพักคนไข้ถูกเปิดออก
“เห้ย!!!!!” หมอหนุ่มซึบาสะร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วพบคนไข้ของเค้ากำลังนอนกอดกันกลมอยู่กับคนรักบนเตียง ด้านคาเมะได้ยินเสียงร้องตกใจของหมอหนุ่มก็ตกใจตื่นรีบเขย่าตัวคนรักทันทีเมื่อหันไปเห็นชายหนุ่มแปลกหน้าในชุดกราวสีขาวเดินเข้ามาในห้อง
“จินฮะ!!!” คาเมะทุบลงไปบนอกหนาๆของคนรักที่ยังนอนหลับตาพริ้มอยู่ด้วยแรงที่ไม่เบานัก
~~~อั๊กก~~~
“โอ๊ยยย!!!” จินลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วด้วยความเจ็บปวด
“คาเมะทุบจินทำไมเนี่ย!!! เกิดอะไรขึ้น?” จินถามอย่างงุนงง ยังไม่ตื่นเต็มตานัก
“จินมีคนมาแหนะฮะ มัวแต่นอนอยู่นั่นแหละ”
จินค่อยๆหันไปตามทิศทางที่คนรักชี้ให้ดู
“อ้าว อรุณสวัสดิ์ครับ คุณหมอ” จินทักหน้าตาเฉยไม่ได้รู้สึกกระดากอายแต่อย่าใด (-*-)
“เอ่อ..คือหมอจะเข้ามาเช็คอาการคนไข้นะครับ แต่เดี๋ยวหมอค่อยเข้ามาใหม่อีกทีแล้วกันนะครับ” ซึบาสะละล่ำละลักพูดออกมาด้วยใบหน้าที่แดงซ่านแล้วรีบเดินหันหลังกลับไปทันที
“จิน!!!! คนบ้า ไม่อายเค้าบ้างรึไงนะ นอนอยู่ได้!!!” คาเมะพูดงอนๆ เมื่อเห็นว่าคนรักกำลังจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
“อายทำไมล่ะคาเมะ ไม่เห็นต้องอายเลย คนรักกันนอนด้วยกันมันแปลกตรงไหน แล้วอีกอย่างเมื่อคืนนี้ใครที่อยากให้จินนอนกอดนะ” (แต่ที่นี่มันโรงพยาบาลนะเฮียไม่ใช่ที่บ้าน -*-)
~~~ป๊าบบ~~~
หมอนนุ่มๆฟาดลงไปบนหน้าจินเต็มๆเล่นเอาเจ้าตัวถึงกับหงายหลังก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นทันที
“โอ๊ยยยย!!! คราวนี้อะไรอีกเนี่ย? เช้าๆแบบนี้เค้าต้องจูบรับอรุณสวัสดิ์ไม่ใช่เหรอ” จินบ่นไปพลางคลำก้นตัวเองป้อยๆ ไปพลาง
“สมน้ำหน้า!!! อยากไม่อายดีนัก จินออกไปก่อนเลยเดี๋ยวคุณหมอจะเข้ามาตรวจคาเมะแล้ว”
“ทำไมอยู่ด้วยไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้!!!! ออกไปก่อนไม่งั้นคาเมโกรธจริงๆนะ”
“ก็ได้ครับๆ” เมื่อเห็นสายตาและน้ำเสียงจริงจังของร่างบางแล้วคนอย่างจินเหรอจะกล้าหือ ได้แต่รับคำเสียงอ่อย
คิดไปเองรึเปล่าฟะทำไมคาซึยะตื่นมาถึงได้ดุอย่างกับเสือขนาดนี้เนี่ย หึหึ อย่าให้ถึงเวลานั้นก็แล้วกันจะเปลี่ยนแม่เสือสาวให้กลายเป็นลูกแมวน้อยเชื่องๆในอ้อมกอดเลยคอยดู (จินแกหื่นไปแล้ว -*-)
ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องไปตามหมอมาตรวจอาการคนรัก
***********************************
ภายหลังจากที่ตรวจเช็คร่างกายคาเมะเสร็จแล้ว
“ ถ้าคุณหมอว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว งั้นขอผมพาคาซึยะกลับบ้านได้เลยใช่มั้ยครับ? ”
“ครับ จะกลับเลยก็ได้ ทีแรกหมอเป็นห่วงเกี่ยวกับสภาพจิตใจของคนไข้ แต่หลักจากตรวจเช็คคนไข้แล้วหมอคิดว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วล่ะครับ เค้าเป็นคนเข้มแข็งจริงๆ นะครับ” ซึบาสะพูดยิ้มๆกับชายหนุ่มตรงหน้า
“ฮะ ทีแรกผมก็ห่วงเหมือนกัน แต่พอผมเห็นเค้าเป็นแบบนี้ได้ก็เบาใจจริงๆ ครับ”
“ดูคุณเป็นห่วงเค้ามากนะครับ”
“ครับ เค้าเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตของผม” จินพูดด้วยเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง ทำเอาซึบาสะต้องเบือนหน้าหลบสายตาอันแรงกล้าที่จับจ้องมาที่ตน
“เอ่อ ..... ถ้ายังงั้นหมอก็ขอให้พวกคุณโชคดีนะครับ”
เฮ้อ!! ถ้าตานั่นเป็นแบบคนๆนี้ก็ดีสิ ไม่สิได้สักครึ่งของคนๆนี้ได้ก็คงดี ว่าแต่ไอ้บ้านั่นมันไม่เห็นจะเคยห่วงใยแล้วก็ใส่ใจชั้นเลยสักนิด บ้าๆๆ ไปรักคนบ้าๆแบบหมอนั่นได้ยังไงกันนะ หมอหนุ่มซึบาสะนึกรำพึงรำพันด้วยความน้อยใจกับตัวเองเบาๆ
“ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณหมอทำให้”
“เรื่องเล็กน้อยนะครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว”
“ครับ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะคับ” จินก้มหัวคำนับก่อนเดินออกจากห้องไป
************************************
ตอนสายของวันนั้นจินก็พาคาเมะไปส่งที่บ้าน
“แน่ใจเหรอว่าไม่อยากให้จินอยู่เป็นเพื่อนนะ”
“ฮะ ผมไม่เป็นไรแล้วล่ะฮะ จินไปเรียนเถอะ ตั้งใจเรียนเผื่อผมด้วยนะฮะ”
“ครับพ้ม!!!” พูดพร้อมทำมือวันทยหัตถ์ราวกับกำลังพูดอยู่กับนายทหารชั้นสูง
“ฮะๆๆๆๆ ไปได้แล้วครับเดี๋ยวจะสายมากกว่านี้” พูดเสร็จก็รุนหลังร่างหนาๆให้ไปโรงเรียน แต่ด้วยน้ำหนักตัวของจินแล้ว แรงแค่นี้ไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างสูงไปไหนได้เลย -_-“
“คาเมะจัง พักผ่อนเยอะๆนะครับ เดี๋ยวเย็นๆจินจะมาเยี่ยม” ส่งสายตาหวานซึ้งให้คนตัวเล็กร่างบางตรงหน้าเล่นเอาคนตรงหน้าเขินไปเลยทีเดียว
“รู้แล้วฮะๆ จินไปได้แล้วคาเมะจะได้พักผ่อนไงฮะ” ยิ้มกว้างกับความเอาใจใส่ของคนรัก
“คาเมะจัง” จู่ๆโทนน้ำเสียงของคนรักก็เปลี่ยนมาจริงจังขึ้นจนคาเมะรู้สึกได้
“ฟังจินพูดให้ดีๆนะครับ ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง ไม่ว่าจะเกิดอะไรร้ายแรงขนาดไหน จินก็จะอยู่ตรงนี้ ข้างๆกายคาเมะ ไม่ว่าคาเมะจะต้องการมันหรือไม่ ทั้งจากนี้และตลอดไป จินขอสัญญา” กุมมือขาวนวล เรียวบางขึ้นมาแล้วประทับเรียวปากของตนบนหลังมือขาวผ่องนั้นอย่างแผ่วเบา แทนคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้
สิ้นเสียงให้คำมั่นสัญญาของคนรักร่างสูง น้ำใสๆก็คลออยู่รอบดวงตาเรียวสวยของร่างบาง
“จินฮะ คาเมะก็จะอยู่กับจินตลอดไปตราบเท่าที่จินยังต้องการคาเมะอยู่ คาเมะขอสัญญาเหมือนกันฮะ” ยิ้มหวานๆแทนความรู้สึกทั้งหมดถูกส่งตรงไปยังคนรักร่างสูงตรงหน้า
หลังจากได้ฟังคำมั่นสัญญาของคนรักในอกของจินตอนนี้มันพองขึ้นด้วยความปลื้มใจ จนตัวเค้าเองรู้สึกเจ็บแน่นหน้าอกไปหมด
ชั้นได้มันมาในมือแล้วใช่มั้ย คาซึยะ ทั้งตัวและหัวใจของนายจะอยู่กับชั้นตลอดไปแล้วใช่มั้ย ไม่หนีจากชั้นไปอีกแล้วใช่มั้ย
“ขอบคุณคาเมะมากนะครับที่พูดมันออกมา มันมีความหมายสำหรับจินมาก แต่ตอนนี้คาเมะเข้าบ้านก่อนเถอะครับ ลมเริ่มแรงแล้วเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา แล้วเดี๋ยวเย็นๆจินจะมาหาใหม่นะครับ” จินที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกเขินไม่รู้จะปั้นหน้ายังไงแล้ว ก็เลยพูดตัดบทขึ้นมาดื้อๆเฉยเลย
“ฮะ แล้วผมจะรอจินนะฮะ” จินประทับริมฝีปากอิ่มของตนลงบนหน้าผากเนียนใสของร่างบาง
“ไปนะครับ” ว่าแล้วก็เดินหันหลังกลับไปยังทิศทางที่ ร.ร ตั้งอยู่
“จินจะรู้มั้ยฮะว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่จินพูดและทำ มันทำให้คาเมะรู้สึกว่าตัวเองยังมีค่าสำหรับใครบางคนอยู่ ถึงตอนนี้คาเมะจะ
แปดเปื้อนแต่จินกลับทำให้คาเมะรู้สึกสวยงามสำหรับจินอยู่ จินทำให้คาเมะเข้มแข็งและยืนหยัดขึ้นได้อีกครั้ง ขอบคุณจินมากนะฮะสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง” ร่างบางพึมพำกับแผ่นหลังกว้างๆของคนรักที่อยู่ห่างออกไป โดยหารู้ไม่ว่าทุกการกระทำของทั้งสองถูกใครคนหนึ่งจับจ้องอยู่หลังม่านสีหวาน มือเล็กๆขาวนวลกำผ้าม่านในมือแน่น หากผ้าในมือคือคอของใครสักคน เค้าคนนั้นคงไม่เหลือลมไว้หายใจได้อีกแล้ว
******************************************
หลังจากที่จินเดินไปจนลับสายตาแล้วร่างบางก็หันหลังเดินกลับเข้าบ้าน
“กลับมาแล้วฮะ” ถอดรองเท้าแล้ววางให้เป็นระเบียบ แต่เมื่อหันหน้ามา
~~~~เพี้ยะ~~~~
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด
“แกกล้าดียังไง หา!!! ชั้นถามาว่าแกกล้าดียังไงถึงทำกับชั้นแบบนี้” ริ้วรอยแดงๆ 5 แฉกประทับอยู่บนซีกแก้มขาวซีดของ
คาเมะ
“หมายความว่ายังไงครับแม่ ผม..ผมทำ..อะ..อะไรผิดฮะ” คาเมะถามออกมาด้วยความหวาดกลัว
“แกยังมีหน้ามาถามอีกเหรอว่าทำอะไร ก็แกทำอะไรไว้ที่โรงแรมล่ะ ชั้นคิดว่าจะวางใจแกได้ ไม่ทำให้ชั้นเสียชื่อ ชั้นไม่น่าหลงเชื่อเด็กเวรอย่าแกเลย ชั้นแค่ให้แกทำตัวดีๆ แค่นี้ทำไม่ได้ แล้วที่หายหัวไปทั้งวันทั้งคืนแบบนี้นี่แกไปนอนกกอยู่กับผู้ชายที่มาส่งแกหน้าบ้านใช่มั้ย? ร่าน!! ร่านเหมือนมันไม่มีผิด!!!” ว่าแล้วก็คว้างแจกันใกล้ๆมือใส่คาเมะ กระเบื้องเนื้อดีกระทบพื้นอย่างแรงจนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เศษกระเบื้องกระเด็นเฉี่ยวใบหน้าหวานๆของคาเมะเรียกเลือดให้ไหลออกมาซิบๆ คาเมะเอามือกุมแก้มด้วยความตกใจ
“ผะ....ผม..ไม่รู้ว่าแม่พูดถึงอะไรจริงๆฮะ..อึก” ดวงตาเรียวๆฉายแวววาดกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“แกไม่รู้เหรอ!!!” ว่าแล้วเรียวเล็บที่ได้รับการตกแต่งมาอย่างดีก็จิกเข้าที่เรือนผมสีอ่อนสลวยของคาเมะเต็มกำมือ
“โอ๊ยยยย!! เจ็บฮะ คา..เมะ..ฮึกกกก..เจ็บบ” น้ำใสๆที่เคยเอ่อคลออยู่รอบดวงตามาตอนนี้มันไหลรินตามแก้มนวลนั้นอย่างไม่ขาดสาย
“เหรอ แกเจ็บอย่างนั้นเหรอ แต่ชั้นจะบอกให้แกรู้ไว้นะว่ายิ่งชั้นเห็นแกเจ็บมากแค่ไหน มันยิ่งทำให้ชั้นมีความสุขมากเท่านั้น หึหึหึ” เสียงหัวเราะเหี้ยมเกรียมของคนเป็นแม่ดังก้องกังวานในโสตประสาทคาเมะยิ่งนัก
“ผมทำอะไรผิดฮะ คุ..คุณแม่..ตีผมทำไม..ฮึกกก”
“แกยังกล้ามาถามอีกเหรอหา!!! แกทำชั้นได้แสบมากนะเรื่องเมื่อวานนี้ ชั้นบอกแกแล้วใช่มั้ยฮะว่าให้ทำตัวดีๆ แต่แกกล้าฉีกหน้าชั้น ชั้นอุดส่าห์หลงเชื่อใจคิดว่าแกจะทำเพื่อชั้นได้ เด็กอย่างแกมันสมควรตาย คนอย่างแกไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้!! ด้วยซ้ำ”
“เค้า..เค้าเป็นคนไม่ดีนะฮะ คุณแม่..ฮึก..ฮึก เค้าจะขืนใจคาเมะ แล้วยังทำ..ฮึก..ทำร้ายคาเมะด้วย..ฮึกกก”
ดวงตาของคนเป็นแม่วาววับขึ้นมาอย่างน่ากลัวหลังจากได้ยินสิ่งที่ร่างบางสารภาพออกมา
“แล้วยังไง แกมีมีสิทธิอะไรมาบอกว่าเค้าเป็นคนไม่ดี กะอีแค่เรื่องแค่นี้เสียนิดเสียหน่อยจะเป็นไรไป แกก็ไม่ได้สึกหรอซักหน่อย อีกอย่างนะมันก็ช่วยตอบสนองความร่านของแกได้ดีไม่ใช่เหรอ? ว่าไงคาซึยะ? หึหึหึ” เสียงเย็นๆต่ำๆถูกเปล่งออกมา โทนน้ำเสียงที่ไม่ได้แสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยร่างบางแม้เพียงสักนิดเดียว
“คุณแม่!!! ผมไม่เข้าใจฮะ เค้าทำร้ายผม แต่คุณแม่ยังเข้าข้างเค้าอีกทำไม ทำไมล่ะฮะ...ฮึกกกก” คาเมะเปล่งเสียงถามออกมาด้วยความปวดร้าว
“ชั้นจะบอกแกให้เอาบุญนะ ต่อให้แกมาแดดิ้นตายอยู่ตรงหน้าชั้นด้วยความทรมานขนาดไหน ชั้นคนนี้ก็ไม่เคยคิดจะสงสารแกเลยสักนิด แกอยากจะให้ชั้นสนใจแกเรอะ เฮอะ กะอีแค่เรื่องที่ชั้นสั่งแกเมื่อวานนี้ แกยังทำให้ชั้นไม่ได้เล้ย หนีหายไปนอนกกผู้ชายอยู่ค่อนคืน แล้วแกยังมีหน้ามาบีบน้ำตากับชั้นอีก”
“ฮึก..ฮึก...คุ..คุณ..คุณแม่หมายความว่าผมต้องโดนเค้าขืนใจคุณแม่ถึงจะหันมาสนใจ หันมารักผมอย่างนั้นเหรอฮะ..ฮึกกก”
ผมเป็นอะไรสำหรับคุณแม่กันแน่ฮะ ฮึกกก
“รักอย่างงั้นเหรอ!! นี่แกอย่ามาพูดอะไรที่ทำให้ชั้นสะอิดสะเอียนแกไปมากกว่านี้ได้มั้ย เด็กโสมมอย่างแกนะต่อให้ตายแล้วไปเกิดใหม่เนี่ยมันยังไม่มีค่ามากพอที่จะให้ชั้นรักเลย แต่ชั้นว่าอย่างแกเนี่ยตายไปแล้วไม่ต้องเกิดอีกจะดีมากๆเลยรู้มั้ย ชั้นจะได้หายใจได้อย่างเป็นสุข หึหึหึ” พูดจบก็เอานิ้วเฉดหัวคาเมะอย่างแรง คาเมะที่นิ่งอึ้งกับคำพูดร้ายกาจที่กำลังพ่นออกมาอยู่นี่ถึงกับไม่มีแรงที่จะยืนได้อีกแล้ว ร่างบางทรุดฮวบลงไปนั่งกองที่พื้นพร้อมกับหยาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย
ข้างฝ่ายนางคาเมนาชิยิ่งได้เห็นคาเมะเจ็บปวดกับสิ่งที่ตัวเองทำก็ยิ่งรู่สึกสะใจมากขึ้นเท่านั้น รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมยังคงระบายอยู่บนริมฝีปากสวยสดนั้นต่อไป
หึหึหึ แค่นี้มันยังน้อยไป ชั้นจะทำให้แกเจ็บ..เจ็บเจียนตาย...เจ็บทั้งใจและกาย..เจ็บจนแกไม่นึกอยากจะหายใจบนโลกใบนี้อีกเลย
*********to be con chpte 11*****************************
จบไปอีกแล้ว เหอๆๆๆ คุณแม่ฉากนี้มีบทบาทมากขึ้นกว่าเดิม เป็นไงบ้าง ชอบกันป่าว ยังไงก็อย่าลืมเม้นท์กันเน้อ
ความคิดเห็น