คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
คือว่านะฟิกเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของเรานะยังไงก็เม้นๆกันหน่อยนะค่ะ จะได้รู้ว่าชอบกันรึเปล่าน้า
Intro...
ผม คาซึยะ คาเมนาชิ ผมเป็นผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ไม่มีความโดดเด่นอะไรเลย ผมเคยลองจินตนาการดูด้วยซ้ำว่าถ้าวันหนึ่งผมเกิดหายตัวไปจากโลกนี้ ผมคิดว่าคงจะไม่มีน้ำตาสักหยดสำหรับคนอย่างผมแน่นอน ทุกวันนี้ผมมีลมหายใจอยู่บนโลกที่แสนจะโหดร้ายใบนี้ไปเพื่ออะไร ตัวผมเองยังคิดไม่ออกเลย ตั้งแต่ผมลืมตาขึ้นดูโลกผมยังไม่เคยได้ยินใครพูดว่าต้องการผมเลยสักคน
“ มองหน้าชั้นทำไม ไอ้เด็กเวร นี่ถ้าแกไม่เกิดมาก็คงจะดีกว่านี้ ถ้าชั้นรู้ว่าถ้าแกเกิดมาแล้วทำให้ชีวิตชั้นล่มจมแบบนี้นะ ชั้นเอาขี้เถ้ายัดปากให้แกตายไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว”
แม่ผมพูดจบก็เอาแก้วที่บรรจุน้ำสีอำพันสาดใส่หน้าผมด้วยสีหน้าที่แสดงออกมาถึงความรังเกียจอย่างรุนแรง ราวกับผมเป็นตัวเชื้อโรคก็ไม่ปาน
“ไปให้พ้นหน้าชั้นเลยไป๊!!! แค่มองหน้าแกชั้นก็ขยะแขยงเต็มทนแล้ว”
ผมต้องทนฟังกับคำพูดที่เชือดเฉือนจิตใจของผมแบบนี้วันแล้ววันเล่า แต่ไม่มีครั้งไหนเลยทีหัวใจของผมจะไม่ปวดร้าวไปกับคำพูดที่แม่พร่ำบอก ผมวิ่งหนีคำพูดโหดร้ายของแม่มายังห้องนอน สถานที่เดียวที่ผมสามารถซ่อนตัวจากโลกภายนอกได้
“ฮึก .....ฮึก......ฮึก......ในเมื่อ...ฮึก...ในเมื่อแม่ไม่รักผมแล้วให้ผมเกิดมาทำไม....ฮือออออออออออ”
“ฮึก......ผมทำอะไรผิดฮะ....ฮึก...พระเจ้าครับผมรู้ครับว่าผมมันเลว.......ฮึก.....เลวที่ทำให้พ่อต้องตาย.........ฮึก...ฮึก.....แต่ได้โปรดเถอะนะครับ...........ได้โปรดให้แม่หันกลับมาโอบกอดผมแล้วพร่ำคำว่ารักอีกสักครั้งเถอะนะครับ.......ฮือออออออ..............ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไรผมก็ยอม..........ฮืออออออออออ”
คืนนั้นผมได้แต่นอนร้องไห้กอดตัวเองแล้วเผลอหลับไปพร้อมๆกับน้ำตาที่นองหน้า..........
************************************
Chapter 1
“คาเมะ คาเมะ” เพื่อนสนิทคนเดียวของผม ตะโกนเรียก
“อรุณสวัสดิ์พีจัง” ผมทักทายเค้าด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เพื่อนตากลมหันมาจ้องหน้า
“ทะเลาะกะแม่มาอีกแล้วเหรอ เมื่อคืนร้องนี้ไห้ใช่มั้ย ตาแดงเชียว” ยามะพีถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูคาดคั้น ผมก็ได้แต่ยิ้มรับแกนๆ
“ไม่มีไรหรอก” ผมพูดออกไปเพราะไม่อยากให้เค้าต้องมานั่งกังวลเรื่องของผม
“คาเมะจังไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ มีอะไรชอบเก็บเอาไว้คนเดียว แต่เอาเถอะๆ ถ้าไม่สบายใจที่จะพูดออกมาก็ไม่เป็นไร แต่รู้ไว้นะไม่ว่ายังไงชั้นก็อยู่ตรงนี้เคียงข้างนายเสมอ” ยามะพีได้แต่มองหน้าคาเมะด้วยความเป็นห่วง
“ขอบคุณมากนะพีจัง คาเมะนะรักพีจังที่สุดเลย” พูดเสร็จก็หอมแก้มเพื่อนรักไปทีนึง
“ว่าแต่วันนี้พีจังไปทำงานพิเศษวันแรกนี่นา”
“ใช่ๆ โชคดีนะที่หางานได้ ไม่งั้นเดือนนี้โดนตัดน้ำ-ไฟอีกแน่ๆเลย”
“ดีใจด้วยนะที่ได้งาน”
“ขอบใจ”
**************************************
ชม. โฮมรูม
“เอาล่ะ เงียบๆกันหน่อย นั่งที่กันได้แล้ว วันนี้มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาเรียน ยังไงก็สนิทสนมกันไว้นะ“
“เอ้า!! เข้ามาสิ อาคานิชิคุง”
~~ครืดดดดดดด~~~~
“เอาล่ะแนะนำตัวสิ”
“สวสัดีครับ ผมอาคานิชิ จิน เพิ่งย้ายมาจาก....... ตั้งแต่วันนี้ไปขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
“กรี๊ดดดด เท่จังเลยอ่ะริกะ”
“ช่ายๆๆๆ ไม่รู้ว่ามีแฟนรึยังเน้อออ”
“หล่อๆ อย่างงี้จะเหลือเร้อ เฮ้อ!!! น่าอิจฉาผ๔หญิงคนนั้นจริงๆ เลยเน้อ”
“แหม แต่ไม่แน่หรอกนะ ชั้นว่าลองเฟิร์ตซะหน่อยดีกว่า”
“ต๊าย!! เอาจริงเหรอเนี่ย งั้นชั้นขอด้วยคนล่ะกัน อิอิอิ”
“นึกว่าจะไม่เอาด้วยซะแล้ว”
“งั้นงานนี้ใครดีใครได้นะแก”
“ย่ะ!!”
ขณะที่สาวๆในห้องกำลังกรี๊ดกับความเท่ของน.ร.ใหม่อยู่นั้น ฉับพลันผมก็เงยหน้าขึ้นมาประสานสายตาอันดุคมของเค้าพอดี สายตาที่ดูเหมือนจะแข็งกร้าวแต่แฝงไว้ซึ่งบางอย่างที่สามารถสะกดผมให้ตกอยู่ในภวังค์ได้ และถ้าผมมองไม่ผิดผมว่าผมเห็บเค้ายิ้มที่มุมปากด้วย
“ในที่สุด เราก็ได้พบกันอีกครั้งนะคาซึยะ” จินพึมพำกับตัวเองเบาๆ
*****************************************
ตกเย็น
“คาเมะจัง พีไปทำงานก่อนนะ แต่ถ้าคาะเมะทะเลาะกับแม่อีกจะมาค้างที่ห้องพีก็ได้นะ”
“ขอบคุณพีจังมากนะ แต่คาเมะไม่เป็นไรหรอก อย่าห่วงเลย”
“ถ้างั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ” พูดจบก็ดึงตัวผมมาจุ๊บแก้ม 1 ที
“อือ บ๊ายบาย” พูดพร้อมจุ๊บแก้มยามะกลับไป 1 ที
“เฮ้อ!!! ต้องกลับไปเหงาคนเดียวอีกแล้วเหรอเนี่ย ไม่อยากกลับบ้านเลย”
“หวัดดี คาเมนาชิคุง จะกลับบ้านแล้วเหรอ” จินทักเมื่อเห็นว่าคาเมะอยู่เพียงลำพังแล้ว
“อ้าว อาคานิชิคุง จะกลับบ้านเหมือนกันเหรอ”
“ใช่ กลับด้วยกันนะ”
“เอ่อ ......ก็ได้” เค้าคิดยังไงน้าถึงได้เข้ามาคุยกับผมแบบนี้
******************************************
ระหว่างทางกลับบ้าน
“คือว่านะ เรามาเป็นเพื่อนกันได้มั้ย?” หลังจากที่เงียบกันอยู่นาน จินก็พูดขึ้น
“เอ๋?”
“คือว่าชั้นอยากเป็นเพื่อนกับนายนะ จะได้มั้ย? แต่ถ้านายรังเกียจชั้นก็ไม่เป็นไรหรอก”
“เอ๋? เอ่อ......ชั้นหมายถึงได้สิ” ทำไมเค้าถึงอยากมาเป็นเพื่อนกับผมกันนะ ขนาดคนในห้องเองยังไม่ค่อยอยากพูดกับผมเลย จะมีก็แต่พีจังคนเดียว
“ถ้างั้นชั้นขอเรียกนายว่า คาเมะจังได้มั้ย”
“เอ่อ......ได้สิ” ไม่รู้ทำไมแค่เค้าคนนี้ขอเรียกชื่อผมถึงรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นตึกตักแปลกๆ อาจจะเป็นเพราะว่าไม่เคยมีใครมาพูดกับผมแบบนี้ก็ได้
“ถ้าอย่างงั้นชั้นเองก็อยากให้คาเมะจังเรียกชั้นว่าจินนะ ไหนลองเรียกดูสิ” เค้าพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น รอยยิ้มที่ผมหวังว่าจะได้รับจากแม่ตัวเองเพียงแค่สักครั้ง1ก็ยังดี
“เอ่อ.....จะ......จิ.......จินคุง..........” หวา!! อายจังเลย นี่ถ้ามีกระจกมาส่องหน้าผมมันจะต้องแดงเหมือนมะเขือเทศต้มสุกแน่ๆ
จินเห็นคาเมะเขินอย่างนี้ก็อมยิ้มไม่หุบ คาเมะ ถึงแม้นายจะลืมชั้นไปแล้ว แต่ชั้นจะทำให้นายจำได้ จะเอานายมาเป็นของชั้นให้ได้
“เอ่อ...คือ....จินคุง........เลี้ยวข้างหน้านี่ก็ถึงบ้านคาเมะแล้วแหละ คาเมะไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้ บ๊ายบาย” ผมพูดจบก็รีบวิ่งหนีออกมาเลย รู้สึกใจเต้นแปลกๆ ทุกครั้งที่เค้าเรียกชื่อผม รู้สึกร้อนผ่าวที่หน้าทุกครั้งที่เค้าสบตาด้วย ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้กับผุ้ชายคนนี้นะ
“คาซึยะ ชั้นเฝ้ารอวันนี้มานาน ไม่มีทางปล่อยให้นายหลุดมือไปเป็นอันขาด” จินพึมพำ สายตาไล่มองตามแผ่นหลังของร่างบางไป
**********************************************************
to be con.... นะค่ะ ถ้าชอบไงก็บอกได้นะแล้วจะเอามาลงให้ต่อ
อย่าลืมเม้นๆๆๆๆๆกันเยอะๆน้า ชอบไม่ชอบยังไงติชมกันได้
ยิ่งเม้นเยอะคนแต่งยิ่งมีกำลังใจในการแต่งต่อไป
ช่วยติดตามตอนต่อๆไปกันด้วยนะจ๊ะ
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนซะละ -_-!!
p.s คำไหนพิมพ์ขออภัยด้วยนะคะ
ความคิดเห็น