{จบแล้ว} Naked Prisoner #มาเฟียขย้ำแบค #มาเฟียขย้ำกวาง

ตอนที่ 8 : | 07 | touch | 100%

Naked Prisoner

07

เช้าวันนี้แบคฮยอนรู้สึกอุ่นกว่าในทุกวัน อาจเพราะผ้าห่มผืนหนาที่คลุมกายหรือเพราะท่อนแขนแกร่งใครบางคนที่โอบกอด ทันทีที่รู้ตัวร่างเล็กตั้งใจจะดิ้นหนีจากอ้อมกอดของคนที่นอนซ้อนหลังกันอยู่อย่างใกล้ชิดเสียจนลมหายใจร้อนเป่ารดหลังคอให้รู้สึก

“อย่าดิ้นได้ไหม...ฉันยังอยากนอนต่อ”

“คุณก็ปล่อยผมก่อนสิ”

“เมื่อคืนนายไม่ยอมช่วยกัน ปล่อยให้ฉันเหนื่อยคนเดียว ฉะนั้นก็รับผิดชอบด้วยการอยู่นิ่งๆซะ”

น้ำเสียงทุ้มปนแหบที่เอ่ยบอกประโยคที่สื่อไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ทำให้แก้มกลมของคนที่ตัวเล็กในอ้อมกอดต้องหน้าขึ้นสีจัดด้วยความอาย แบคฮยอนไม่แน่ใจเท่าใดนักว่าสัมผัสวาบหวานที่แสนอ่อนโยนที่รู้สึกได้นั้นมาจากมาเฟียใจร้าย แต่เสื้อยืดตัวใหญ่ที่สวมอยู่บนตัวก็เป็นเครื่องยืนยันอีกอย่าง

อยากจะดื้อด้านดิ้นหนีเหมือนอย่างเคยแต่แบคฮยอนก็ยอมนอนนิ่งเป็นตุ๊กตาให้มาเฟียซิซิเลี่ยนกอดตามใจชอบ แม้ริมฝีปากจิ้มลิ้มจะเบะลงด้วยความขัดใจแต่ก็ยอมให้คนตัวใหญ่กว่าขยับแขนกอดให้แน่นกว่าเดิม

“ทำไมตัวหอมกุหลาบ”

ไม่พูดเปล่าปาร์คชานยอลยังพิสูจน์ให้เห็นด้วยการกดจูบไปบนไหล่เล็กที่โผล่เสื้อยืดตัวใหญ่ที่เมื่อคืนเป็นคนเปลี่ยนให้กับมือ ริมฝีปากร้อนกดจูบจนขึ้นรอยแดงแถมด้วยฟันคมกัดซ้ำลงไปอีกทีนั่นเรียกให้ตุ๊กตาตัวน้อยในอ้อมกอดโวยวายเสียงดังแล้วพลิกตัวหันกลับมามองหน้าด้วยท่าทางโมโหที่มาเฟียหนุ่มรู้สึกว่าน่าแกล้งมากกว่าเดิม

“คุณปาร์คชานยอล!”

“…” คนที่ถูกเรียกเพียงแค่ยกรอยยิ้มมุมปากที่แบคฮยอนดูแล้วช่างกวนประสาท แตกต่างกว่าในทุกที ไม่รู้วันนี้อะไรทำให้ปาร์คชานยอลกลายเป็นแบบนี้ เป็นอีกหนึ่งบุคลิกที่เขาก็ได้แต่รู้สึกว่ารับมือยากไม่ต่างกัน

“คุณเป็นอเล็กซานเดอร์หรือยังไงทำไมชอบกัดนัก”

คิ้วเข้มขมวดมุ่นลงทั้งชีวิตเกิดมาไม่เคยมีใครเปรียบเทียบเขาแบบนี้ เป็นหมาอย่างนั้นเหรอ? อเล็กซานเดอร์คือโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ที่เขาซื้อมาเลี้ยงเพราะใครบางคนชอบมันแม้จะแพ้ขนสุนัขก็ตาม เท้าแขนแล้วมองคนตัวเล็กที่ช้อนตามองพร้อมยังขยับปากเล็กบ่นไปมาไม่หยุด

“เมื่อไหร่คุณจะเลิกใจร้าย ปล่อยผมไปสักที”

นั่นสิ เมื่อไหร่กันนะ?

มาเฟียหนุ่มถามตัวเองในใจพลางจ้องใบหน้าน่ารักที่งอง้ำ แถมดวงตาเรียวที่ช้อนมองในแบบที่แบคฮยอนไม่รู้ตัวหรอกว่านั่นคือการออดอ้อน

ชานยอลยอมรับว่าในครั้งแรกที่บังคับแบคฮยอนให้มาอยู่ข้างตัวคือความถูกใจ เหมือนหลายคนที่ผ่านมา ติดใจในรสชาติลีลาใสซื่อแต่กลับร้อนแรงเพราะความมึนเมาในตอนนั้น แต่ตอนนี้เขาชักไม่แน่ใจว่าความถูกใจในตอนแรกจะมีอะไรซ่อนอยู่ลึกกว่านั้น อาจเพราะดวงตากลมใสซื่อที่บอกแทบทุกอย่าง หรืออาจเพราะเป็นบยอนแบคฮยอนที่แตกต่างจากในทุกคน เขาเองก็ยังไม่รู้

“ผมถามก็ตอบสิครับ คุณชานยอล...เมื่อไหร่คุณจะเบื่อ และปล่อย อ อื้อ”

ชานยอลกดจูบลงบนริมฝีปากเล็กที่ถามคำถามที่เขายังตอบตัวเองไม่ได้ ปิดปากคนช่างพูดด้วยจูบแสนเอาแต่ใจเหมือนในทุกครั้ง ริมฝีปากร้อนบดเบียดจูบซับริมฝีปากเล็กเบี่ยงเบนสิ่งที่คนใต้ร่างรู้สึกสงสัย เท้าแขนคร่อมคนตัวเล็กกว่าครึ่งไว้ทั้งตัว

แบคฮยอนยกแขนขึ้นทุบไหล่เปลือยเปล่าของคนที่ยังปล้ำจูบกันไม่เลิก ดันลิ้นร้อนที่ลุกล้ำแต่เหมือนยิ่งดันหนีก็ยิ่งถูกไล่ต้อนกักเกี่ยวในโพรงปากนุ่ม จนลมหายใจเกือบหมดคนเอาแต่ใจจึงถอนจูบออกมาแล้วกดจูบย้ำเหมือนติดใจในสัมผัส

“อื้อ...พอได้แล้วคุณชานยอล”

“ขอเหตุผลที่ฉันต้องหยุด…”

“ปากผมช้ำหมดแล้วไม่เห็นหรือไง” ทำปากเบะลงให้เห็นว่าปากของตัวเองนั้นขึ้นสีแดงช้ำมากแค่ไหน สาเหตุก็เพราะมาเฟียที่ยังยกยิ้มอย่างไม่รู้สึกผิดอะไรสักนิด

ปาร์คชานยอลมองใบหน้าน่ารักที่หันหนีไปอีกทางเหมือนอย่างไม่อยากจะมองหน้ากันพร้อมริมฝีปากนุ่มนิ่มที่แดงเจ่อ แขนเล็กถูกมือใหญ่กำรวบไว้อย่างไม่มีทางหนีออกไปไหน สุดท้ายคนที่หันหน้าหนีก็หันกลับมามองด้วยดวงตาเรียวที่ดูสับสน

“บอกผมได้ไหมครับ ว่าคุณผู้ชายที่เรือนเล็กคือใคร”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำให้แบคฮยอนเลือกที่จะถามคำถามนี้ออกไป เพราะความสงสัยที่เก็บมานาน และอาจเพราะลางสังหรณ์บางอย่างที่ร้องเตือนอยู่ในใจว่าเขาควรได้คำตอบ ดวงตาเรียวช้อนมองสบดวงตาคมที่วูบไหว เหมือนเป็นเครื่องยืนยันอีกอย่างว่าจางอี้ชิงมีอิทธิพลต่อปาร์คชานยอลไม่มากก็น้อย

“นายอยากรู้อย่างนั้นเหรอ”

“เขาเป็นคนสำคัญของคุณใช่ไหมครับ…”

“ถ้าอยากรู้นัก ก็ทำให้ฉันพอใจสิ”

เป็นอีกครั้งที่ซิซิเลี่ยนมักมีข้อแลกเปลี่ยนอยู่เสมอ

มือเรียววักน้ำอุ่นจากอ่างจากุชชี่ขนาดใหญ่กลางห้องอาบน้ำที่เขาเคยถูกจับมาขัดตัวเมื่อวันแรกที่ก้าวเหยียบคฤหาสน์หลังนี้ เมื่อนึกย้อนไปแล้วก็ได้แต่คิดว่าเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่กี่วันก็จะเข้าสู่อาทิตย์ที่สองที่แบคฮยอนอยู่ข้างกายมาเฟียใหญ่แห่งซิซิเลี่ยน

ซึ่งแบคฮยอนก็ได้แต่ภาวนาให้ปาร์คชานยอลรู้สึกเบื่อตนเองเหมือนอย่างหลายคนที่ผ่านมาแล้วเขาจะได้เป็นอิสระสักที

นึกไปถึงคำถามที่เอ่ยออกไปพร้อมเหม่อมองสายน้ำที่ไหลวนอยู่ในอ่างใหญ่โดยไม่รู้ว่าใครบางคนที่ออกคำสั่งให้เตรียมน้ำอุ่นไว้ให้เพื่อแลกกับการได้คำตอบ เดินมาหยุดยืนมองอยู่ด้านหลัง

“คุณชานยอล...”

ปากบางเรียกชื่อคนที่เดินเข้ามาใกล้ ร่างสูงใหญ่นุ่งเพียงผ้าขนหนูพันไว้อยู่กับเอวสอบ เผยให้เห็นวีเชฟแสนดูดีและลอนกล้ามท้องสวยอย่างคนออกกำลังกายมาอย่างหนัก นั่นทำให้แบคฮยอนต้องเสสายตาหลบ แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นแต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าเสี้ยววินาทีนั้นเผลอใจเต้นแรง

“ผมเตรียมน้ำให้คุณเสร็จแล้ว...ขอตัวนะครับ”

“จะไปไหน ฉันไม่ได้บอกให้นายออกไปเลยนะ”

“ผมจะไปอาบน้ำของผมบ้าง” แบคฮยอนลุกขึ้นยืนแล้วเตรียมหันหลังเดินออกไป แต่ก็ช้าไปกว่าคนที่ก้าวยาวๆ มาจับแขนเอาไว้

“อาบด้วยกันนี่แหละ”

จบประโยคร่างเล็กที่สวมเสื้อยืดตัวโคร่งก็ถูกจับอุ้ม ด้วยความตกใจทำให้มือเล็กเกี่ยวคอคนที่อุ้มตัวเองจนตัวลอยทันที ไม่มีโอกาสให้แบคฮยอนคิดอะไรทั้งนั้นเมื่อถูกมาเฟียจับอุ้มพาลงน้ำทั้งแบบนั้น คนตัวเล็กที่ถูกจับลงน้ำไม่ทันตั้งตัวไอค่อกแค่กจนหน้าแดงเมื่อน้ำบางส่วนทำให้สำลัก และนั่นทำให้บยอนแบคฮยอนนึกสาปแช่งมาเฟียซิซิเลี่ยนอยู่ในใจ

ตัวการที่ทำให้เจ้าของร่างบอบบางตัวเปียกปอน เพียงแค่อมยิ้มบางเบาให้กับลูกหมาเปียกน้ำ มือใหญ่ช่วยลูบเอาน้ำออกจากใบหน้าน่ารัก ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ต้องสำลักน้ำแต่แรงของชานยอลนั้นมาเกินไปจนกลายเป็นโยนคนตัวเล็กลงน้ำซะได้

“คุณจะฆาตกรรมผมใช่ไหม คุณชานยอล!”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ใครจะคิดว่านายตัวเบาซะขนาดนี้”

“…”

แบคฮยอนเลิกที่จะเถียง เพราะยังไงปาร์คชานยอลก็จะทำให้เขากลายเป็นคนผิดอยู่ดี ขยับตัวหนีไปอีกฝั่งของอ่าง แต่ถูกคนตัวใหญ่กว่าดึงแขนไว้จนร่างเล็กลอยมานั่งอยู่บนขาแกร่งข้างหนึ่งของมาเฟียหนุ่ม

“ปล่อยผมนะ!”

“เลิกดื้อสักวันได้ไหมแบคฮยอน”

“คุณก็เลิกเอาเปรียบผมสักทีสิ”

“ถ้านายไม่หยุดดิ้น ฉันได้เอาเปรียบนายอย่างที่บอกแน่ๆ”

“คุณนี่มัน...” สุดท้ายก็เป็นอีกครั้งที่แบคฮยอนยอมหยุดดิ้นอย่างว่าง่าย เมื่อรู้ดีว่าสิ่งมาเฟียหนุ่มพูดนั้นไม่ใช่แค่คำขู่ธรรมดา “มาเรียไม่เคยบอกหรือยังไงว่าถ้าต้องอาบน้ำให้ฉันต้องทำยังไงบ้าง” จบประโยคจากมาเฟียหนุ่มแบคฮยอนก็เอื้อมตัวไปหยิบไหมขัดตัวที่วางอยู่ด้านข้าง

ไม่ใช่ว่าอยากจะรู้ถึงสิ่งที่ต้องปฏิบัติกับคุณชานยอลของมาเรีย แต่แม่บ้านใหญ่แห่งซิซิเลี่ยนนั่นเอ่ยสั่งสอนทุกครั้งที่มีโอกาส แม้ไม่อยากฟังแต่ทุกอย่างก็ซึมเข้าหัวอยู่ดี

“หันหลังสิครับ”

เอ่ยบอกเสียงห้วน พลางชุบไหมขัดตัวลงบนน้ำสบู่เหลวกลิ่นอ่อน มือเรียวยกขึ้นขัดถูแผ่นหลังกว้าง ส่วนมืออีกข้างก็นวดคลายกล้ามเนื้อจนมาเฟียหนุ่มได้แต่หลับตาลงด้วยความพึงพอใจ

รอยสักที่อยู่ด้านหลัง อักษรภาษาอิตาลีลายสวยที่ถูกพันด้วยเถาวัยล์ที่รูปร่างคล้ายกันกับเห็นที่เรือนหลังเล็กทำให้แบคฮยอนนึกสงสัย จนต้องเอ่ยย้ำคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณจางอี้ชิงคือใครหรือครับ”

แบคฮยอนหยุดมือลง พร้อมเจ้าของแผ่นหลังกว้างยกเกร็งตัวตั้งขึ้นมากกว่าเดิม ทุกอย่างเงียบลงจนได้ยินเพียงเสียงน้ำในอ่างใหญ่ที่ไหลวน และนั่นทำให้แบคฮยอนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองชัดเจนมากกว่าในทุกที

“จางอี้ชิงคือเลดี้ คือคนสำคัญ”

แบคฮยอนมองใบหน้าเสี้ยวหนึ่งที่หันด้านข้างของมาเฟียหนุ่ม เป็นครั้งแรกที่ความรู้สึกบางอย่างตีตื้นให้รู้สึกสับสน มือเรียวเผลอกำแน่นเข้าหากัน

ถ้าหากคุณอี้ชิงคือเลดี้ คือคนสำคัญแล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงนี้กัน?

“ทำไมคุณเป็นคนแบบนี้ ผมสงสารคุณอี้ชิงจริงๆ”

เหนือความรู้สึกสับสนที่ไม่เข้าใจคือความรู้สึกผิด รอยยิ้มใจดีของคุณอี้ชิง ทำให้แบคฮยอนรู้สึกผิดในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปแม้ไม่ได้เต็มใจนักแต่เขาก็ไม่ควร

เจ้าของร่างสูงใหญ่ที่หันกลับมา มองสบดวงตาเรียวรีที่ลึกลงไปมีแววตาตัดพ้อฝังลึกอยู่ ยกมือขึ้นเสยผมเปียกน้ำไปด้านหลัง แล้วขยับตัวเข้าไปใกล้เจ้าของใบหน้าน่ารัก บอกกระซิบแก้ในสิ่งที่เป็นความจริงมาเสมอ

“คนที่น่าสงสารคือฉันต่างหากล่ะ”

ณ ห้างใหญ่ใจกลางเมืองอิตาลีมีกลุ่มบอดี้การ์ดชุดสูทล้อมรอบ ชายร่างสูงใหญ่ที่กำลังเดินตามชายหนุ่มร่างเล็กที่กำลังแย้มรอยยิ้มพลางเดินไปยังร้านไอศกรีมเจลาโต้ขึ้นชื่อของเมือง เป็นภาพที่ช่างดูขัดตา แต่กลับเข้ากันอย่างประหลาดเมื่อมาเฟียหนุ่มชุดสูทสีดำสนิทถูกบังคับให้ถือไอศกรีมโคน

“ผมซื้อให้คุณ”

ยกรอยยิ้มน่ารักอย่างอารมณ์ดีเมื่อไอศกรีมรสโปรดอยู่ในมือ มองใบหน้าของคนตัวโตกว่าที่มองมาอย่างสงสัยกับสิ่งที่อยู่ในมือ แทบไม่เคยมีใครสักคนที่ปาร์คชานยอลพามาเดินห้างแล้วจบลงที่ร้านไอศกรีมราคาไม่กี่เหรียญ

“ฉันไม่ชอบของหวาน”

“แต่มันอร่อยนะคุณ ผมว่ารสนี้คุณต้องชอบแน่ๆ ไม่หวานไปหรอกผมเคยอ่านรีวิวมา”

แลบลิ้นเล็กเลียไอศกรีมที่อยู่ในมือพลางเอ่ยบอกมาเฟียที่ยังไม่ยอมชิมสักที ความจริงแบคฮยอนไม่ได้ตั้งใจจะซื้อมาให้คุณชานยอลของมาเรียสักเท่าไหร่หรอก แต่เพราะตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเลือกกินรสไหนดีต่างหาก อีกอย่างถ้าซื้อสองโคนก็ดูจะตะกละมากไปเสียหน่อย

“ไม่อยากกินแบบนั้นเหรอ งั้นผมกินให้ก็ได้”

เมื่อทุกอย่างเข้าตามแผน มือเรียวก็ยื่นไปจะรับไอศกรีมอีกรสทันที แต่มือใหญ่ที่ถือไอศกรีมโคนนั้นกับยื่นออกไปไกล พร้อมเอื้อมมืออีกข้างมาปาดคราบเลอะข้างปากจิ้มลิ้มตรงบริเวณไฝเม็ดเล็ก

“เลอะเทอะ คราวหลังอยากกินสองรสก็บอกไม่เห็นต้องอ้างฉัน”

ใบหน้าน่ารักที่งอง้ำลงอย่างขัดใจเมื่อถูกจับได้ แต่แบคฮยอนก็เพียงแค่ยักไหล่แล้วคว้าเอาไอศกรีมที่มาเฟียหนุ่มถือมาไว้ในมือตนเอง แถมด้วยแลบลิ้นเลียไอติมโคนที่แย่งมาได้เยาะเย้ยด้วยท่าทางที่น่าตี

ปาร์คชานยอลหยุดยืนแล้วหันกลับไปมองชื่อร้านไอศกรีมเจลาโต้ที่แทบไม่เคยสนใจ ปล่อยคนตัวเล็กให้เดินนำไปลานหินอ่อนที่ลวดลายเอกลักษณ์วาดอยู่กึ่งกลางทางเดิน มาเฟียหนุ่มเรียกลูกน้องคนสนิทแล้วเอ่ยสั่งบางอย่างจนมือซ้ายแห่งซิซิเลี่ยนอดไม่ได้ที่จะทำหน้าแปลกใจ

“ไคน์ จัดการสั่งไอศกรีมนี่ไปเก็บไว้ที่บ้านที”

แบคฮยอนมองรูปวาดที่อยู่กึ่งกลางของตัวห้าง เป็นรูปแฝดพี่น้องในนิยายกรีกสมัยโบราณสองพี่น้องที่นิสัยแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เป็นภาพวาดขึ้นชื่อที่โด่งดัง หากใครจะเดินทางมาห้างแห่งนี้ของอิตาลี แหงนหน้ามองสถาปัตยกรรมสมัยเรอเนอซองต์ ทั้งรูปปั้นที่เห็นได้ตามทางเดินรวมทั้งรูปแบบอาคารที่บ่งบอกถึงศิลปกรรมอิตาลียุคใหม่

เขาสนใจเพราะครั้งหนึ่งก็เคยมีความฝันที่อยากจะวาดรูปและออกแบบบ้านให้ได้แบบนี้

“คุณรู้ไหมว่าผมเคยอยากเรียนอะไรพวกนี้”

เอ่ยกับคนที่เดินตามมาด้านหลัง พลางก้าวเท้าข้ามไปยังวงรูปภาพอีกวงที่บอกเล่าเรื่องราวต่อไปของฝาแฝดทั้งสอง แบคฮยอนปล่อยความคิดที่วุ่นวายทิ้งลงไปด้านหลัง ต่อให้ปาร์คชานยอลจะเคยร้ายกาจใส่ยังไงแต่เวลานี้เขาก็อยากให้ความรู้สึกนั้นจมหายลงไป เหนื่อยกับการแบกรับความรู้สึกโกรธเกลียดเหล่านั้นไว้

ตอนนี้บยอนแบคฮยอนอยากเป็นตัวเองอย่างที่เคยเป็น

และเหมือนมาเฟียแห่งซิซิเลี่ยนนั้นดูจะให้ความร่วมมือ เมื่อไม่ได้มีท่าทางใจร้ายเหมือนอย่างทุกที แต่กลับตามใจเด็กหนุ่มเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มที่มือถือไอติมโคนอยู่ทั้งสองข้าง อย่างที่สัญญาไว้ว่าจะพาออกมาเที่ยวเปิดหูเปิดตาข้างนอกบ้าง

“แล้วทำไมถึงไม่เรียน”

“บางครั้งโอกาสมันก็ไม่ได้มีให้กับทุกคนหรอกนะครับ ตอนนั้นแม่ผมป่วย เราต้องใช้เงินเยอะมาก ผมก็เลยต้องเลือกเรียนอะไรที่ดูจะทำให้มีรายได้มากกว่าที่จะไปเป็นจิตกรไส้แห้ง”

ปาร์คชานยอลเงียบไป เป็นความรู้สึกบางอย่างอยู่ในอกที่อาจเรียกว่าความสงสาร ชีวิตเขาตั้งแต่เกิดมาแม้จะมีอุปสรรคหลายอย่างให้เรียนรู้แต่เขานั้นก็ไม่เคยต้องลำบาก ไม่มีอะไรที่คุณชายคนโตแห่งซิซิเลี่ยนไม่ได้ครอบครอง เขาแทบไม่ต้องรอคอยคำว่าโอกาสเลยสักครั้งในชีวิต

“แต่ว่านะ...ผมก็รู้สึกดีที่ตัวเองได้เลือกที่จะแลกความฝัน เพื่อยื้อชีวิตของแม่ต่อไป”

ดวงตาเศร้าสร้อยเหม่อมองไปยังน้ำพุที่ผุดออกมาจากบ่อน้ำด้านหน้าตัวห้าง ดวงตาเรียวที่ชานยอลมองเห็นอาจไม่ใช่ดวงตาที่เศร้าที่สุดแต่หัวใจแสนแข็งกระด้างของมาเฟียหนุ่มกับรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ขายาวเดินเข้าไปใกล้คนที่เดินไปเท้าแขนอยู่บนระเบียงปูน

ท่อนแขนแกร่งที่แบคฮยอนเคยอยากผลักไส ตอนนี้กำลังโอบกอดร่างบอบบางไว้ทั้งตัว ไม่เข้าใจนักว่าทำไมแต่ชานยอลรู้สึกเพียงแค่ไม่อยากเห็นแววตาแสนเศร้านั่นเลยสักนิด ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา มีเพียงอ้อมกอดที่รัดแน่นพร้อมเม็ดน้ำตาหนึ่งหยดไหลอาบแก้มใส

แบคฮยอนบอกให้มาเฟียหนุ่มพาเดินมายังลานที่ดูเหมือนมีกิจกรรมขบวนคาราวานอะไรสักอย่าง หลังจากเหตุการณ์นั้นก็ไม่มีใครพูดถึงมันอีก เป็นแค่อารมณ์หวั่นไหวเพราะอิทธิพลจากความคิดถึง สะบัดหัวไล่ความคิดแล้วรีบเดินนำไปยังลานที่ว่า

“งานอะไรเหรอคุณ” ป้องปากกระซิบถามมาเฟียใหญ่ที่อยู่ข้างตัว เมื่อเสียงจอแจพร้อมเสียงดนตรีดังลั่นอยู่โดยรอบ

“งานหน้ากากประจำปี”

หลังจากปาร์คชานยอลเฉลยให้ได้ยิน เจ้าของดวงตาเรียวก็เบิกตาโตด้วยความตื่นเต้นเมื่ออิตาลีเป็นเมืองหนึ่งที่ขึ้นชื่อเรื่องหน้ากากการละครที่โด่งดังไปทั่วโลก มือเรียวเกี่ยวข้อมือมาเฟียหนุ่มให้รีบเดินด้านหน้าตามตนเอง

เพราะคำสั่งที่ให้ลดจำนวนบอดี้การ์ดลงของหัวหน้าทำให้มีแค่ลูกน้องไม่กี่คนที่ติดตามเพื่อป้องกันไม่ให้คนที่ร่วมงานแตกตื่นจนบรรยากาศของงานต้องเสียไป และแบบนั้นทำให้ความเสี่ยงเพิ่มมากยิ่งขึ้น ปาร์คชานยอลต้องระวังตัวมากกว่าเดิม โดยเฉพาะร่างเล็กที่ไม่ได้สนใจอะไรมากนักนอกจากขบวนพาเหรดด้านหน้า

“อยู่ใกล้ฉันไว้ ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่านายคือคนของซิซิเลี่ยน นั้นแปลว่าชีวิตนายอยู่ในความเสี่ยง”

“แล้วผมควรทำยังไง”

“แค่อยู่ใกล้ฉันไว้ก็พอ”

จบประโยคมาเฟียหนุ่มก็ดันร่างเล็กให้อยู่ด้านหน้า แต่นั่นเป็นพอดีที่สายตาของแบคฮยอนเห็นแผ่นหลังกว้างที่ดูคุ้นตาของใครบางคน ทรงผมและเสื้อผ้าที่สวมใส่ดูคุ้นตา ทำให้หัวใจดวงเล็กเต้นแรงขึ้นมา แค่เพียงเสี้ยววินาทีที่ปาร์คชานยอลดูตำแหน่งของบอดี้การ์ดที่ติดตาม ร่างเล็กที่ควรอยู่ตรงหน้ากลับกลืนหายไปกับฝูงชน

ดวงตาเรียวรีจับจ้องแผ่นหลังที่มองเห็นในสายตา แต่เพราะฝูงชนที่อัดแน่นทำให้การเคลื่อนตัวไปเป็นด้วยความลำบาก มือเรียวแหวกผู้คนเพื่อให้เข้าไปใกล้มากยิ่งขึ้น

คริสฟานยืนอยู่ตรงนั้น

แบคฮยอนมองใบหน้าที่หันไปมองด้านข้าง แม้กลัวว่าอาจตาฝาดแต่หัวใจเกินครึ่งก็เชื่อว่านั่นคืออู๋คริสฟาน แต่แค่พริบตาเดียวฝูงชนก็กลืนกินคนที่ทำให้เผยรอยยิ้มออกมา แล้วจากนั้นท่อนแขนเล็กก็ถูกใครบางคนคว้าเอาไว้

“แบคฮยอน!”

เจ้าของร่างเล็กหันมองใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาเรียวรีช้อนขึ้นมองเจ้าของสันกรามสวย คิ้วเข้มขมวดเป็นปมรับเข้ากับจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอิ่มพ่นลมร้อนระบายความเหนื่อยหอบ เหงื่อกาฬไหลเกาะอยู่ตามไรผม บ่งบอกให้เห็นถึงความพยายามในการตามหา นั่นทำให้หัวใจดวงเล็กเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจเท่าใดนัก

“บอกแล้วไม่ใช่หรือยังไงว่าอย่าห่างจากฉัน”

100 %

#มาเฟียขย้ำแบค

อยู่ #ทีมมาเฟีย กันยังทุกคน ?

มาอัพให้แล้วตามผลโหวตนาจา :)

ค่อยๆอ่านทำความเข้าใจกันไปที่ละนิดนะคะ แฮ่

ยังไงถ้าใครสงสัยจริงๆ ก็ติดแท๊ก #มาเฟียขย้ำแบค หรือเมนชั่นมาถามได้ ใจดีไม่กัดแจ้

ส่วนสปอยตอนหน้านั้น

อยู่ในเทรเลอร์ฟิคนี่แหละ :-)

ใครเดาถูกว่าคืออะไรนี่จะให้รางวัลอย่างงามเหลย

https://www.youtube.com/watch?v=Q46xQuHr4ts

B E R L I N ❀