{จบแล้ว} Naked Prisoner #มาเฟียขย้ำแบค #มาเฟียขย้ำกวาง

ตอนที่ 7 : | 06 | reveal | 100%

Naked Prisoner

06

 

แบคฮยอนมองกระดาษที่ยับยู่ยี่อยู่ในมือ ดวงตาเรียวจ้องมองพร้อมอ่านข้อความที่ว่าไปมา เกือบชั่วโมงมาแล้วที่เขานั่งมองมันอยู่แบบนั้น เป็นหนึ่งชั่วโมงที่แบคฮยอนรู้สึกสับสนเหมือนโอกาสที่เขาจะได้เป็นอิสระกองอยู่ตรงหน้า แค่แลกกับการที่ต้อง ทำลายซิซิเลี่ยน

เป็นโอกาสที่เขาควรรีบคว้าไว้โดยไม่ลังเล แต่แบคฮยอนกลับเข้มแข็งไม่พอ เมื่อสิ่งที่ตีความได้จากการอ่านกระดาษใบนั้นเป็นวิธีการที่โหดร้ายมากเกินไป

“ทำยังไงดี…”เอ่ยพึมพำกับตัวเอง สุดท้ายก็เลือกที่จะเก็บกระดาษแผ่นนั้นใส่ลงกระเป๋ากางเกงเช่นเดิม

เป็นอีกครั้งที่ความใจดีทำให้แบคฮยอนเลือกที่จะทำแบบนี้ ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องใจดีหรือเห็นใจกับคนที่ใจร้ายกับตนได้ขนาดนี้ แต่เพราะเขาคิดดีแล้วว่าเหลืออีกไม่กี่วันก็จะครบสองอาทิตย์อย่างที่คุณแม่บ้านใหญ่เคยบอกฉะนั้นบางทีเขาอาจจะไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคนที่เพิ่งเจอกันไม่นานอย่างหวงจื่อเทาก็ได้

“จะไปไหนครับคุณหนู”

“ไปหามาเรียข้างล่าง”

หลังจากที่นั่งครุ่นคิดตัดสินใจอยู่นาน เจ้าของร่างเล็กเดินออกมาจากห้องนอนใหญ่เอ่ยบอกความต้องการกับบอดี้การ์ดประจำทั้งสองอย่างเคนกับยูตะ พร้อมทั้งเดินตามหลังไป ไม่ต้องคอยแอบหรือลักลอบเหมือนเมื่อวานก่อนอีกต่อไปแล้ว

เพราะมาเฟียบ้าอำนาจนั่นเกิดใจดี ปล่อยให้เขาเป็นอิสระมากขึ้นโดยการไม่ได้ขังไว้แค่ในห้องนอน แบคฮยอนสามารถไปไหนก็ได้แค่เพียงต้องมีคนติดตาม นั่นถือเป็นสัญญาณที่ดีว่าบางที ปาร์คชานยอลอาจเริ่มเบื่อเขาแล้วก็ได้

“นายท่านของนายสองคนไปไหนซะละ”

“อ่า...เหมือนจะอยู่ในห้องทำงานนะครับคุณหนู”

คนตัวเล็กที่เดินตามหลังลงมาพยักหน้ารับ รู้สึกดีที่อาจไม่ต้องเจอมาเฟียใหญ่แห่งซิซิเลี่ยน เดินไปตามทางคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ปรากฏในสายตา แชนดาเลียยักษ์ห้อยอยู่กลางบันไดวนหินอ่อนทั้งสองข้าง ลวดลายเถาวัลย์ที่พันอยู่ทำให้ดูแปลกตาแต่ก็สวยในคราวเดียวกัน

เดินตามหลังบอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่ทั้งสองไปไม่นานก็โผล่มายังห้องทำอาหารขนาดใหญ่ที่มีกลิ่นหอมหวานลอยแตะจมูก ร่างของแม่บ้านใหญ่ที่แบคฮยอนถามหายืนอยู่หลังเคาเตอร์ทำอาหาร ท่ามกลางเมดสาวสองสามคนที่ยืนเป็นลูกมือ

“คุณแบคฮยอนมีอะไรหรือคะ”

“…”

เจ้าของจมูกโด่งรั้นที่ฟุดฟิดไปมาเพราะกลิ่นหอมที่ลอยให้กระเพาะส่งเสียงประท้วงไม่ยอมตอบอะไรคุณแม่บ้าน นอกจากเพียงอมยิ้มเล็กน้อยแล้วสาวเท้าเข้าไปใกล้ มาเรียหยุดมือที่กำลังขะมักเขม้นกับการปั้นเนื้อแป้งหันมามองเด็กหนุ่มตัวเล็กที่หลายวันมานี้ดูปรับตัวได้มากขึ้น

“ทำอะไรอยู่เหรอ”

“ทำสโคนกันอยู่ค่ะ...คุณอยากทำงั้นหรือคะ”

พยักหน้าตอบรับรวดเร็วพร้อมท่าทางที่ดูสนใจและตื่นเต้นทำให้แม่บ้านใหญ่แห่งซิซิเลี่ยนเผยรอยยิ้มบาง เอ่ยสั่งเหล่าเมดสาวให้หาผ้ากันเปื้อนผูกให้กับลูกมือคนใหม่ บางทีคุณแบคฮยอนเธอคงเบื่อกับการที่ต้องนั่งอยู่เฉยๆ

“ฉันทำด้วยจะไม่เละใช่ไหมมาเรีย”

กระพริบตาปริบพร้อมกับถูมือไปมาด้วยท่าทางไม่มั่นใจ ไม่บ่อยนักหรอกที่แบคฮยอนจะเข้าครัว แม้ฝีมือเขาจะไม่ได้เข้าขั้นเลวร้ายแต่ก็ใช่ว่าจะอร่อยจนต้องเอ่ยชม แล้วยิ่งกับขนมหวานทำครั้งสุดท้ายก็คงตอนที่เป็นลูกมือให้กับคุณแม่ของเขาตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่

“แค่ทำตามที่ฉันบอกแค่นั้นแหละค่ะ”

“...”

“ลูเซียเอาแป้งให้คุณเขาสิ...นวดตามฉันแบบนี้นะคะ” เอ่ยสั่งกับลูกน้อง แล้วหันมาสอนเด็กหนุ่มตัวเล็กที่อยู่ข้างกาย

เมื่อสาวใช้ผมทองชื่อว่าลูเซียตัดแป้งมาให้ แบคฮยอนก็รีบปั้นแป้งตามคำบอกของคุณแม่บ้านทันที มือเรียวบีบนวดแป้งหนาหนุ่มด้วยความตั้งใจ

ลูกมือคนใหม่ที่ทำตามได้อย่างถูกต้องทำให้มาเรียต้องอมยิ้ม ไม่บ่อยนักหรอกที่คนของคุณชานยอลจะลงมาเข้าครัวหรือทำอะไรที่ดูมีประโชยน์ ถ้าพวกเธอเหล่านั้นไม่สั่งให้พาไปช้อปปิ้งก็คงให้พาไปเข้าสปานวดจนเหล่าสาวใช้ต้องเหนื่อยให้ตามดูแล

“นึกยังไงลงมาช่วยฉันละคะ”

“ก็เบื่อนี่นา อีกอย่างนะ...พอฉันทำตัวดีนายท่านของมาเรียได้ปล่อยตัวฉันเร็วขึ้นไง”

“อย่างนั้นหรือคะ”

“ก็มาเรียบอกฉันเองไม่ใช่เหรอ”

แม่บ้านใหญ่เลือกที่จะไม่ตอบอะไร ไม่มีใครคาดเดาความคิดของคุณชาลยอลมาเฟียแห่งซิซิเลี่ยนได้ แต่เธอก็ไม่เคยเห็นว่าจะมีใครที่นายท่านจะถูกใจได้เกินสองอาทิตย์ ยกเว้นนางแบบหน้าสวยที่ดูจะร้อนแรงคนนั้น

รอเพียงไม่ถึงยี่สิบนาทีกลิ่นหอมของสโคนสูตรเฉพาะของซิซิเลี่ยนก็ทำให้ลูกมือตัวเล็กของแม่บ้านรีบดีดตัวจากเก้าอี้ทรงสูงวิ่งตรงไปยังหน้าเตาอบ เดือดร้อนให้เหล่าเมดสาวต้องเอ่ยห้าม กลัวคุณหนูตัวเล็กจะมือพองเพราะรีบหยิบของหวานที่เพิ่งออกจากเตา

“อย่ารีบแบบนั้นสิคะคุณแบคฮยอน”

น้ำเสียงแสนดุของหัวหน้าแม่บ้านทำให้แบคฮยอนต้องชะงักมือที่ใส่ถุงมือเรียบร้อยแล้วไว้ข้างตัว ปากอิ่มเบะคว่ำลงเมื่อถูกขัดใจแต่เพียงไม่กี่วินาทีก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวานเมื่อสโคนแสนหอมลอยอยู่ตรงหน้า มือเล็กหยิบสโคนชิ้นที่ว่าเป่าเพียงสองสามครั้งแล้วก็ใส่ปากเคี้ยวกร้วมอย่างถูกใจ

“เดี๋ยวยกน้ำชากับสโคนไปเสิร์ฟคุณชานยอลด้วยนะคะ”

“ห หะ...ผมน่ะเหรอครับ”

มือเรียวที่หยิบสโคนชิ้นที่สามหยุดชะงักทันที อยากจะเอ่ยเถียงหาข้ออ้าง แต่แววตาที่มองตรงมาอย่างบังคับของคุณแม่บ้านทำให้แบคฮยอนต้องจำใจพยักหน้า

 คงไม่เป็นอะไรหรอก ก็แค่เสิร์ฟของว่างตอนบ่ายแค่เท่านั้นเอง

มือเรียวเคาะบานประตูไม้สลักลายสวย อยากที่จะได้ยินเสียงตอบรับว่าอย่ารบกวน แต่เสียงทุ้มที่ตอบกลับมาว่าอนุญาตทำให้แบคฮยอนอยากจะวางถาดสโคนกับชากลิ่นหอมลงเสียตรงนั้น สูดลมหายใจเข้าลึกพลางปลอบใจตัวเองอีกรอบก่อนตัดสินใจดันประตูเปิดเข้าไป

ภาพมาเฟียหนุ่มที่อยู่ท่ามกลางเอกสารกองใหญ่ปรากฏอยู่ในสายตา เจ้าของใบหน้าหล่อเหลานั้นดูเคร่งเครียด คิ้วเข้มขมวดจนแทบเป็นปม ทำให้แบคฮยอนเผลอกลั้นลมหายใจกับบรรยากาศที่แสนน่าเคร่งเครียดนั้น ร่างเล็กเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับวางถาดอาหารว่างไว้โต๊ะเล็กข้างมาเฟียหนุ่ม

กลิ่นหอมหวานที่ลอยแตะจมูกทำให้ปาร์คชานยอลเงยหน้าขึ้นมามอง เจ้าของไหล่บอบบางที่หันหลังกลับไปอยู่ในกรอบสายตา

“แบคฮยอน...”

“…?”

“เสิร์ฟชาฉันสิ”

เอ่ยคำสั่งออกมาด้วยความเคยชิน ทำให้คนตัวเล็กที่ตั้งใจจะรีบเดินกลับออกไปจากห้องทำงานต้องหันหลังกลับมาอย่างจำยอม ปากอิ่มขมุบขมิบไปมาเหมือนบ่นอะไรสักอย่างนั่นทำให้ปาร์คชานยอลอย่างจะบีบปากเล็กนั่นสั่งสอนสักที

กลิ่นหอมอ่อนของชาเอิร์ลเกรย์ทำให้ชานยอลเริ่มรู้สึกผ่อนคลายหลังจากโหมทำงานอย่างหนักมาตั้งแต่เมื่อคืน ไม่ได้กลับไปนอนกลั่นแกล้งร่างเล็กที่กำลังเสิร์ฟชาเหมือนอย่างเคย และนั่นทำให้มือใหญ่คว้าข้อมือเล็กดึงจนคนที่ไม่ทันตั้งตัวนั่งลงบนตัก

“คุณชานยอล!”

แบคฮยอนพยายามจะดิ้น แต่เพียงเท่านั้นเมื่อเห็นว่ายิ่งดิ้นเท่าไหร่อ้อมกอดแกร่งก็พร้อมที่จะรัดแน่นมากขึ้นจนอะไรเสียดสีกันไปหมด และเขารู้ดีว่านี่คือความอันตราย

รู้แบบนี้ น่าจะหยิบถ้วยชามาราดหัวมาเฟียนี่ซะก่อนก็ดี

ความคิดอวดเก่งหยุดลงเมื่อริมฝีปากร้อนแนบจูบลงบนหลังคอ เสียงจุ้บเบาๆที่ดังให้ได้ยินทำให้แก้มกลมเห่อร้อนอย่างห้ามไม่ได้

มาเฟียจอมฉวยโอกาส !

“อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากให้มันตื่น”

คำพูดที่ส่อแววที่ออกมาจากริมฝีปากร้อนที่คลอเคลียอยู่หลังคอและใบหู ทำให้แบคฮยอนต้องกัดริมฝีปากอย่างขัดใจ และปล่อยให้มาเฟียหนุ่มสูดหอมร่างกายอย่างตามใจชอบ ปาร์คชานยอลกดจูบหลังใบหูนิ่มอีกครั้งเมื่อวันนี้คนตัวเล็กนั้นกลิ่นหอมหวานมากเกินไป

เหมือนขนมหวานที่มาเฟียซิซิเลี่ยนรู้สึกถูกใจ

“อ อือ..คุณ อย่า ทำงานอยู่ไม่ใช่เหรอ”

เจ้าของเอวนุ่มนิ่มที่ถูกรุกรานเอ่ยห้ามเสียงสั่นเมื่อนี่มันชักจะเลยเถิดและเสี่ยงมากเกินไปเสียหน่อย และโชคดีเมื่อมาเฟียนั้นยอมฟัง แม้ความจริงแล้วอยากจะแกล้งร่างเล็กที่อยู่บนตักให้นานกว่านี้ แต่งานเอกสารที่กองอยู่ตรงหน้านั้นเป็นสิ่งที่เร่งด่วน

แบคฮยอนรีบดีดตัวออกมาจากหน้าตักแกร่งทันทีที่ท่อนแขนแข็งแรงปล่อยออกจากเอว มือเล็กจัดเสื้อผ้าที่ดูหลุดลุ่ยให้เข้าที่ พลางยกแก้วชาที่รินไว้วางกระแทกลงโต๊ะทำงานเสียงดังด้วยความประชดประชัดเพื่อเอาคืนจากมาเฟียหนุ่มแสนมือไว

“ผมอยากออกไปเดินเล่นข้างนอก”

“…?”

“หมายถึง สวนในรั้วน่ะ”

หลังจากที่วางจานสโคนให้ปาร์คชานยอล  คนตัวเล็กก็เอ่ยความต้องการของตัวเองเพิ่ม ช่วงนี้เขาทำตัวดีและเลิกดื้อดึง แม้ไม่ถึงขั้นเอาอกเอาใจอย่างที่มาเรียเคยบอก แต่เพียงเท่านี้ก็มากเกินพอแล้วกับการที่แบคฮยอนทำให้กับคนใจร้าย

“ก็ไปสิ ฉันไม่ได้ห้าม”

“จริงเหรอ? ทุกที่เลยใช่ไหม”

“แค่ไม่ต้องออกนอกรั้วบ้าน แล้วให้เคนกับยูตะตามไปด้วย”

เจ้าของใบหน้าน่ารักยกยิ้มอย่างพึงพอใจกับสิ่งที่ได้ยิน หยิบถาดขึ้นกอดกับอกแล้วหันหลังเดินจากไปอย่างอารมณ์ดีขึ้นมามากกว่าตอนที่โดนรังแก อย่างน้อยเขาก็จะแก้ข้อสงสัยว่าบ้านสีขาวหลังนั้นที่ติดอยู่ในใจนั้นมีอะไรซ่อนอยู่

50%

ป่าเขียวขจีต้นไม้สูงใหญ่ที่เรียงรายอยู่รอบไม่ต่างจากวันนั้นที่แบคฮยอนวิ่งหลงเข้ามา แตกต่างตรงที่วันนี้เดินผ่านทางเดินที่ถูกโรยด้วยหินกรวดสีน้ำตาลอย่างดี ไม่ต้องเดินย่ำเศษซากไม้ระเกะระกะเหมือนในวันนั้น กลิ่นชื้นของธรรมชาติที่ลอยมาแตะจมูกทำให้คนตัวเล็กเผลอสูดดมด้วยความรู้สึกสดชื่น

“คุณแบคฮยอนอยากไปเดินริมน้ำไหมครับ” ยูตะที่เดินตามมาด้านหลังเอ่ยถาม

“ไม่แล้วละ...ฉันอยากไปเรือนสีขาวนั่นมากกว่า”

“แต่..”

“นายท่านของนายสองคนอนุญาตฉันแล้วนี่ว่าให้ไปที่ไหนก็ได้ ไม่ต้องมาทำหน้าไม่เชื่อกันแบบนั้นเลยนะ”

แบคฮยอนหันหลังมามองบอดี้การ์ดที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลตน ดวงตาเรียวหรี่ลงอย่างเอาเรื่องเมื่อร่างสูงใหญ่กว่าทั้งสองคนทำหน้าไม่ค่อยเชื่อกันซักเท่าไหร่ แต่พอเข้าใจเพราะวีรกรรมที่ผ่านมาของเขาก็ใช่ว่าจะน่าไว้ใจ

“ฉันไม่อยากให้พวกนายถูกทำโทษอีกหรอก..”

ก้มหน้ามองปลายรองเท้าผ้าใบที่ถูกแม่บ้านใหญ่อย่างมาเรียบังคับให้ใส่ แล้วเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบาเพราะความรู้สึกผิดที่ยังอัดแน่น ช้อนตามองด้วยดวงตาแสนหม่น ภาพของบอดี้การ์ดทั้งสองที่ถูกทำโทษยังติดอยู่ในตา และนั่นทำให้แบคฮยอนสัญญาว่าจะไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้อนเพราะตัวเองอีกแล้ว

และท่าทางน่าเอ็นดูเช่นนั้นทำให้เป็นอีกครั้งที่เคนและยูตะ บอกตัวเองในใจว่าต่อให้โดนทำโทษอีกครั้งก็คงไม่เป็นอะไร

เดินตามทางเดินที่เปลี่ยนจากกรวดสีน้ำตาลเป็นก้อนหินสีขาวที่โรยอยู่ เคนเดินนำอยู่ด้านหน้าโดยมียูตะเดินตามอยู่ด้านหลัง แบคฮยอนยังคงมีคำถามให้บอดี้การ์ดหนุ่มทั้งสองตอบไม่หยุด ตั้งแต่เรื่องพื้นฐานอย่างคฤหาสน์ซิซิเลี่ยนมีพื้นที่กี่ไร่ ไปจนถึงคำถามลึกที่ทั้งสองคนไม่มีสิทธิ์ตอบ

“นายท่านของนายมีคนรักหรือยัง”

แบคฮยอนแทบจะตะครุบปากตัวเองแทบไม่ทัน เมื่อเห็นว่าบอดี้การ์ดทั้งสองหยุดชะงักความจริงก็ไม่ได้จะวนมายังคำถามละลาบละล้วงแบบนี้หรอก แต่ภาพจากกรอบรูปใบนั้นก็ยังติดตาไม่หาย ชายหนุ่มหน้าหวานเจ้าของร่างบอบบางที่ปาร์คชานยอลโอบกอด

“ค คือ ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะ”

“เลดี้น่ะหรือครับ”

“เลดี้ ? คืออะไรอย่างนั้นเหรอ”

คิ้วเล็กขมวดมุ่นด้วยความสงสัยอีกครั้ง ซิซิเลี่ยนมีเรื่องให้เขาได้แปลกใจอยู่เสมอ ตั้งแต่ที่คำถามว่าทั้งสองมาเป็นบอดี้การ์ดได้ยังไง แล้วยูตะเล่าให้ฟังว่าจริงๆ ซิซิเลี่ยนมีโรงเรียนที่ฝึกสอนบอดี้การ์ดเป็นของตัวเอง สอนทั้งเรื่องการต่อสู้และวิชาการ นั่นทำให้เขารู้สึกแปลกใจว่าต้องยิ่งใหญ่ขนาดไหนถึงทำอะไรแบบนี้ได้

และยังมีชื่อตำแหน่ง ระดับความสำคัญของคนในซิซิเลี่ยนที่เคนพูดถึงแต่เขาไม่ได้ตั้งใจฟังสักเท่าไหร่ เลดี้ก็คงเป็นหนึ่งในตำแหน่งที่ว่า และคำนี้เขาก็เคยได้ยินเมื่อตอนคืนงานกุศลที่เทาพูดกับมาเฟียใหญ่นั่น

“เลดี้คือคนสำคัญ เป็นหัวใจของซิซิเลี่ยนไงครับ”

จบประโยคที่เคนพูดตอบ บ้านสีขาวหลังเล็กที่แบคฮยอนเคยเห็นก็ปรากฏในสายตา ร่างเล็กยืนหยุดนิ่งตรงนั้น เมื่อความสวยงามของธรรมชาติที่ล้อมรอบตัวบ้านนั้นช่างงดงามจนเหมือนภาพวาดของจิตรกรฝีมือดี กลิ่นหอมอ่อนของหมู่แมกไม้พร้อมดอกไม้หลากสีสันที่พาออกดอกอวดแข่งกัน

เท้าเล็กก้าวไปใกล้ ดวงตาเรียวรีหยีปิดเพราะรอยยิ้มที่เผยออกมา เหมือนถูกชะตาอย่างประหลาด บ้านหลังเล็กที่ดูอบอุ่นนี่คือความฝันที่แปะติดอยู่ในหัวใจว่าแบคฮยอนอยากจะมีเป็นของตัวเอง มือเรียวผลักประตูกระจกบานใสที่ครอบบ้านทั้งหลังไว้โดยไม่ได้ขออนุญาต

ส่วนบอดี้การ์ดหนุ่มทั้งสองยืนรออยู่นอกตัวบ้านเมื่อรู้ดีว่าบ้านหลังนี้เป็นของใคร

แบคฮยอนมองต้นกุหลาบสีขาวที่ปลูกไว้ตรงกลางของเรือนกระจกข้างเรือนหลังเล็ก ล้อมรอบด้วยดอกกุหลาบสีอื่นที่ปลูกอยู่โดยรอบ แต่สิ่งที่รู้สึกสะดุดตากลับเป็นเถาวัลย์สีเขียวที่ม้วนพันอยู่รอบตั้งแต่เสาของเรือนกระจกยาวไปยังตัวบ้าน ไม่ต่างจากเถาวัลย์ที่พันอยู่รอบรอยสักของแผ่นหลังกว้างของใครบางคน

“เหมือนคุณดูจะสนใจเจ้าเถาวัลย์นั่นนะครับ”

แบคฮยอนสะดุ้งสุดตัวเหมือนเด็กน้อยที่ถูกผู้ใหญ่จับได้ว่าทำความผิด ร่างเล็กหันมาตามเสียงก็พบกับใครบางคนที่แย้มรอยยิ้มสดใสให้จนเห็นรอยลักยิ้มบุ๋มข้างแก้ม ใครคนนั้นขยับตัวเข้ามาใกล้ด้วยรถเข็นที่นั่งอยู่ ใบหน้าที่เห็นชัดเจนยิ่งขึ้นทำให้แบคฮยอนจำได้ทันทีว่านี่คือคนที่อยู่ในกรอบรูปใบนั้น

ใครคนนั้นที่เป็นเจ้าของรอยยิ้มกว้างของปาร์คชานยอล

“ซิซิเลี่ยนเองก็มีพันธะ ไม่ต่างจากเถาวัลย์ที่พันรอบกุหลาบต้นนั้นหรอกครับ”

หันไปมองตามมือเรียวที่ยกขึ้นมาผายไปที่กุหลาบต้นใหญ่ที่สุดที่ถูกพันไว้ด้วยเถาวัลย์อันใหญ่ ที่หากไม่สังเกตคงไม่ทันเห็นว่ามีต้นกุหลาบขาวถูกพันอยู่ในนั้น

“ผมชื่อจางอี้ชิงเป็นเจ้าของเรือนเล็กของซิซิเลี่ยน ส่วนคุณ...”

“…”

“คนของชานยอลสินะครับ”

“ผมไม่ใช่คนของเขาครับ” แบคฮยอนรีบเอ่ยแย้งกลับทันที นั่นเรียกรอยยิ้มของคนที่อยู่บนรถเข็นคันใหญ่ยิ้มกว้างกว่าเดิม

“ดื้อจริงด้วยแฮะ”

“อะไรนะครับ?” น้ำเสียงพึมพำที่ดังจากจางอี้ชิงทำให้แบคฮยอนต้องเอ่ยถาม

“อ อ่า...เชิญเข้าในบ้านดีกว่าครับ”

แม้ไม่เข้าใจนักว่าสรุปอี้ชิงพูดอะไร แต่แบคฮยอนก็ยอมเดินเข้าไปในบ้านตามคำเชื้อเชิญ อยากจะอาสาช่วยเข็นรถ แต่พบว่าพาหนะที่เคลื่อนพาคนตัวเล็กที่ดูบอบบางคนนั้นเป็นคำสั่งอัตโนมัติที่ไม่จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือ

“ชากุหลาบครับ”

“ขอบคุณครับ...ผมรินเองก็ได้คุณอี้ชิงไม่ต้องลำบากหรอก”

ยกมือขึ้นห้ามคนที่อยู่บนรถเข็นที่พยายามจะรินน้ำร้อนใส่แก้วชากระเบื้องใบเล็กที่วางอยู่ตรงหน้า แบคฮยอนรินน้ำร้อนจากกา ราดลงบนถุงชาผ้าสีขาวที่วางอยู่ในแก้ว จนน้ำเกือบเต็ม ไม่นานชากุหลาบก็ส่งกลิ่นอ่อนให้ได้ชื่นใจ

“คุณอี้ชิงทำเองเหรอครับ”

“ใช่ครับ อยู่คนเดียวเบื่อๆ ก็เลยหาอะไรทำเรื่อยเปื่อยตามประสานั่นแหละครับ”

แบคฮยอนมองใบหน้าเปื้อนยิ้มของคนที่ยกแก้วชาใบเล็กขึ้นจิบ สุดท้ายเขาก็ได้รู้ว่าเรือนหลังเล็กนี้มีอะไรที่มาเฟียซิซิเลียนแอบซ่อนไว้ เป็นเพียงแค่คนตัวบอบบางที่ดูไม่น่ามีพิษมีภัยอะไร อีกทั้งยังดูป่วยเสียด้วยซ้ำ แต่น่าแปลกใจตรงที่ว่าเป็นคนเดียวกันกับคนในกรอบรูปที่แบคฮยอนเคยสงสัย แสดงว่าจางอี้ชิงเป็นอะไรกับปาร์คชานยอลอย่างนั้นหรือ

นั่นทำให้เจ้าของใบหน้าน่ารักที่แสนขี้สงสัยเอ่ยถามออกไปทันที

“ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ...ว่าแต่คุณจางอี้ชิงเป็นใครเหรอครับ”

“...?”

“คือผมอยากรู้นิดหน่อยนะครับ เห็นเคนกับยูตะบอกซิซิเลี่ยนเองก็มีตำแหน่งอยู่มากมาย ผมจะได้รู้ว่าควรวางตัวยังไงน่ะครับ” เอ่ยอธิบายออกไปเสียยาวเหยียด ทั้งที่เหตุผลความจริงแล้วบยอนแบคฮยอนก็แค่จอมขี้สงสัยเท่านั้นแหละ

“ผมเป็นใครเหรอครับ ถ้าคุณแบคฮยอนอยากรู้…”

“…”

“มาพบผมที่เรือนเล็กหลังนี้ สักสามสี่วันแล้วผมจะบอกแล้วกันนะครับ”

แบคฮยอนอ้าปากค้างเมื่อไม่คิดว่าคนหน้าตาใสซื่อจะมีข้อต่อรองกันเสียได้ ชั่วขณะหนึ่งที่รอยยิ้มหวานที่เคยส่งมาแปลกไป แต่แค่เพียงเสี้ยววินาทีที่แบคฮยอนไม่มีโอกาสได้เห็น

ซิซิเลี่ยนไม่เคยให้สิ่งใดฟรี ๆ แบคฮยอนได้เข้าใจคำนี้เพิ่มขึ้นอีกนิดก็วันนี้ ต่อให้ดูอ่อนแอมากเพียงใดแต่จางอี้ชิงก็คือคนของซิซิเลี่ยนอยู่ดี

“ถ้าแบบนั้นผมจะมาแล้วกันนะครับ”

เอ่ยตกลงรับปากไปอย่างไม่คิดอะไร เจ้าของมือเรียวสวยยกชากุหลาบกลิ่นหอมหวานขึ้นจิบ ดวงตาเรียวมองสำรวจไปยังรอบภายในบ้านหลังสีขาว การตกแต่งที่เน้นความเป็นธรรมชาติ สีสันของดอกไม้หลายชนิดกับต้นไม้ประดับที่ตัดกับสีขาวของตัวไม้เป็นอย่างดี ทำให้มองดูแล้วสบายตา

“ยินดีต้อนรับนะครับคุณแบคฮยอน”

จางอี้ชิงกล่าวต้อนรับด้วยความยินดีเมื่อเรือนหลังเล็กไม่ได้ต้อนรับใครอื่นมากนานมากแล้ว

ปาร์คชานยอล ทายาทคนโตแห่งซิซิเลี่ยนบีบขมับคลายความเมื่อยล้า พลางผลักบานประตูห้องนอนที่มีบอดี้การ์ดคุ้มกันอยู่ซ้ายขวา ลมเย็นของเครื่องปรับอากาศกระทบใบหน้าพร้อมกับกลิ่นหอมกุหลาบของใครบางคน นั่นทำให้รู้ได้ทันทีว่าคนที่นอนจมกองผ้าห่มผืนหนานั้นแอบไปเล่นซนที่ไหนมา

“ไปมาแล้วสินะ”

เอ่ยพึมพำกับตัวเองพลางสาวเท้าเข้าไปใกล้เตียงที่มีร่างของใครบางคนนอนอยู่ มาเฟียใหญ่ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม ดวงตาคมจ้องมองเจ้าของใบหน้าน่ารัก แก้มใสที่โย้ไปตามหมอนใบใหญ่จมูกโด่งรั้นตามสาคนแสนดื้อ กับริมฝีปากนุ่มนิ่มที่ทำให้อดใจไม่ไหวอยู่เสมอ

ครั้งนี้ก็เช่นกัน ชานยอลยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้จนริมฝีปากร้อนแตะลงบนริมฝีปากนิ่มสมใจ มันไม่มีเหตุผลอะไรมากไปกว่าแค่เขาอยากจูบ บดคลึงก้อนเนื้อนุ่มอย่างเอาแต่ใจตามประสา สอดลิ้นร้อนเข้ากักเกี่ยวคนที่ยังหลับสนิทไม่รู้เรื่องราว

“อื้อ..”

น้ำเสียงหวานที่ครางรับทำให้ปาร์คชานยอลไม่อยากหยุดเพียงแค่นี้ ริมฝีปากเอาแต่ใจบดจูบแนบสนิทมากกว่าเดิม พร้อมฝ่ามือร้อนเริ่มไล้ผ่านผ้าเนื้อบางสัมผัสเนื้อเนียนนุ่ม 

เหมือนแบคฮยอนมีอะไรบางอย่างที่สามารถกดอดีตของเขาให้จมลึกได้มากกว่าใคร แตกต่างกว่าทุกคน เป็นแรงดึงดูดและทำให้เขาไม่รู้จักเคยรู้จักคำว่าพอสักที

ปาร์คชานยอลกดจมูกสูดดมกลิ่นหอมกุหลาบเอกลักษณ์ของใครคนนั้น ที่วันนี้กลับติดอยู่บนผิวกายของใครอีกคน

100%

#มาเฟียขย้ำแบค

ทุกอย่างค่อนข้างซับซ้อนหวังว่าทุกคนจะยังคอยแก้ความขี้สงสัยไปพร้อมกับน้องนะคะ

อย่าลืม คอมเม้น และ สกรีมได้ที่แท๊ก #มาเฟียขย้ำแบค

จะรออ่านแล้วเอาไปเป็นกำลังใจตอนปั่นฟิคนะคับ เย้

ฉปอยตอนหน้า

ทุกคนได้หนีไปอยู่ #ทีมมาเฟีย กันแน่

เพราะคุณมาเฟียของน้องจะเลิกใจร้ายชั่วคราว แฮ่

 @master_yp

B E R L I N ❀