ตอนที่ 48 : | 17 | fallen | 100%
17
ลู่หานเบิกดวงตากว้าง มองปลายมีดที่เริ่มจรดลงบนเนื้อของมาเฟียหนุ่มมากขึ้นเพราะแรงจากมือใหญ่ที่กอบกุมทับจนเลือดไหลซึม มือเล็กรีบต่อต้านแรงเมื่อใจไม่ได้หวังเป็นเช่นนั้น น้ำตาไหลอาบแก้ม ด้วยหัวใจที่แหลกสลาย มองสบดวงตาคมที่ฉายแววชัดเจน
ว่าโอเซฮุนยินยอมพร้อมแลกชีวิต
“ไม่...ไม่”
มือเรียวเล็กรีบออกแรงต้านด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี กัดฟันยื้อสู้แรง เมื่อสุดท้ายแล้วไม่ได้หวังเช่นนี้ หยาดน้ำตาทำให้ภาพตรงหน้าแสนพร่าเลือน แต่ลู่หานยังคงไม่ยอมในวินาทีที่ต้องพรากลมหายใจของคนรักกลับเลือกยั้งปลายมีดไว้
เมื่อสุดท้ายแล้วลู่หานเสียโอเซฮุนไปไม่ได้จริงๆ
“ผม...ฮึก ผมรักคุณ ผมเสียคุณไปไม่ได้ เซฮุน”
ร่างเล็กเหนือร่างเอ่ยขอร้องอ้อนวอนด้วยหยาดน้ำตาเปรอะใบหน้าที่แสนน่าสงสาร และในวินาทีนั้นทำให้มาเฟียซิซิเลี่ยนหยุดชะงัก มือเรียวเล็กอาศัยจังหวะนั้นรีบออกแรงดึงมีดปลายแหลม ก่อนโยนไปให้ไกลแล้วโผเข้ากอดคนตัวโตใต้ร่าง
“ผมทำไม่ได้ ผม ฮือ ขอโทษ...ขอ ฮึก ขอโทษ” ท่อนแขนเล็กโอบกอดร่างแกร่งแน่น ปิดตาให้หยาดน้ำตาไหลรินด้วยความเสียใจ เอ่ยขอร้องด้วยความหวาดกลัวว่าคนตรงหน้าจะเลิกรัก เพราะการหักหลังของตน โอบกอดไว้แน่นเพราะกลัวโอเซฮุนจะผลักไส
“ชู่ว...ไม่ร้อง” แต่มาเฟียซิซิเลี่ยนกลับไม่ทำเช่นนั้น ท่อนแขนหนาโอบรัดตอบรับ ก่อนกดจูบบนกลุ่มผมนุ่มเพื่อปลอบประโลม
“เซฮุน..ผมขอโทษ”
“…”
เจ้าของใบหน้าแสนหวานเงยหน้าขึ้นมองด้วยใบหน้าที่เปรอะไปด้วยหยาดน้ำตา ที่บีบหัวใจคนมอง ทำให้มือใหญ่เอื้อมมือไปเช็ดหยาดน้ำตาก่อนมือเล็กจะจับมือใหญ่วางแนบแก้มใส เจ้าของดวงตากลมโตช้อนมองด้วยท่าทีอ้อนวอนเสียจนใจคนมองอ่อนยวบ
“ยัง..รักผมอยู่ไหมครับ”
“ต่อให้เธอเป็นคนฆ่าฉัน ฉันก็ยังรัก”
ที่เคยบอกว่ายอม นั่นคือโอเซฮุนยอมลู่หานไปทั้งใจ แม้รู้ดีว่าคนตรงหน้าเป็นถึงสายลับฝึกพิเศษที่รับมอบหมายภารกิจบางอย่างมาเพื่อสังหารเขาเพราะข้อต่อรองที่แสนสกปรก แต่มาเฟียหนุ่มกลับยอมอย่างง่ายดาย แม้รู้ดีว่าอันตรายมากแค่ไหน
ยอมเสี่ยงแม้ต้องแลกด้วยชีวิต
หลังจากเหตุการณ์ที่แสนบีบคั้นหัวใจ มือเรียวเล็กแปะลงบนแผลตรงหน้าอกด้านซ้ายของมาเฟียหนุ่มอย่างเบามือ เก็บอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเบื้องต้น โชคดีที่แผลไม่ลึกเท่าใดนักทำให้ไม่เป็นอันตราย
มือใหญ่ตบลงบนเตียงนุ่มข้างกาย ก่อนร่างเล็กของสายลับมือวางอันดับต้นของโลกจะขยับตัวมาข้างกายมาเฟียซิซิเลี่ยน ร่างน้อยแนบตัวซุกไปอ้อมกอดแกร่งที่อุ่นกว่าใคร
“คุณรู้แล้วใช่ไหมครับ...แล้วทำไมถึงยังยอม”
“คำตอบเดียวกันกับที่เธอดึงมีดออกจากฉัน”
ดวงตาของทั้งคู่ประสานกัน ในวินาทีที่สะท้อนภาพกันและกัน ก่อนเปลือกตาสีอ่อนจะปรือปิด เมื่อริมฝีปากหยักกดจูบลงบนหน้าผากมนคล้ายปลอบประโลมจากเรื่องร้ายที่ผ่านมา หัวใจดวงน้อยเต้นรัวด้วยความเต็มตื้น ก่อนริมฝีปากอวบอิ่มจะยอมสารภาพความจริงในทุกอย่าง
“มันดูฟังเห็นแก่ตัว แต่ผมไม่มีทางเลือก มันมืดมนจนผมคิดอะไรไม่ออก...คุณพ่อสำคัญต่อชีวิตผมมาก แต่ตอนนี้คุณก็สำคัญกับผมเช่นกัน ทุกอย่างที่ผ่านมาคือแผน
แต่การที่ผมตกหลุมรักคุณ มันคือความจริง”
“แน่นอนที่รัก เหมือนที่ฉันรักเธอ”
จบประโยคริมฝีปากทั้งคู่ก็แนบสนิทกันไร้ซึ่งช่องว่าง ไม่มีการรุกล้ำใด มีเพียงความหอมหวานที่อบอวลด้วยความรู้สึกแสนรัก จากที่ไร้ความทรงจำจากนี้เต็มไปด้วยความทรงจำมากมาย จากที่มีเพียงความลับแต่ในตอนนี้ทั้งคู่ต่างไร้ซึ่งความลับต่อกัน
และทั้งหมดนี้ก็เพราะความรัก
“พรุ่งนี้ฉันจะให้เฉินจัดการออกข่าวว่าโอเซฮุนตายไปแล้ว ภารกิจเธอจะได้สำเร็จ”
“คุณไม่จำเป็นต้องทำเพื่อผมขนาดนี้”
“เธอเป็นเลดี้ของฉันนะ”
แค่ประโยคเดียวที่เป็นคำตอบของทุกอย่าง ลู่หานมองใบหน้าแสนหล่อเหลาตรงหน้า ก่อนโอบกอดร่างแกร่งแน่น หวังอยากตอบแทนทุกอย่างที่มาเฟียซิซิเลี่ยนทำเพื่อตน ปากอิ่มเอ่ยคำขอบคุณไปมา กับคนที่เป็นบ้านทั้งหลังของตน
“พรุ่งนี้เราจะไปหาคุณพ่อของเธอกัน”
และประโยคต่อมาที่ทำให้ร่างเล็กยกรอยยิ้มกว้างพร้อมทั้งหยาดน้ำตา ว่าลู่หานจะได้พบเจอพ่อของตน
สิ่งที่มองเห็นในสายตาวินาทีนี้คือทุ่งหญ้าสีเขียวขจีเป็นเนินกว้างขนาดใหญ่ ลมที่พัดผ่านไม่ได้ทำให้รู้สึกสบาย แต่ลู่หานกลับรู้สึกหนาวเย็นจับขั้วหัวใจ มือน้อยกำแน่น เลือดในกายเย็นเยียบเมื่อเท้าเล็กก้าวเดินตรงไปด้านหน้า
แล้วพบกับความจริงที่ทำให้ตัวชา
“พ่อของเธอ...”
ไร้ซึ่งคำพูดใดต่อจากนั้นของมาเฟียซิซิเลี่ยน เมื่อร่างน้อยทรุดลงตรงหน้า สองมือกำแน่นจิกเข้าไปในเนื้อแต่ลู่หานกลับไม่รู้สึกเจ็บ แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดหม่นไม่ต่างจากหัวใจของเขาในวินาทีนี้
รวดร้าวจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ มือเรียวเอื้อมไปแตะป้ายหลุมศพหินอ่อนตรงหน้าด้วยมือแสนสั่นเทา ลูบบนแผ่นสลักตัวอักษรชื่อชายที่รักสุดหัวใจ ตอกย้ำว่าคุณพ่อของเขาได้จากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
ไม่มีโอกาสแม้ลูกคนนี้จะได้อยู่ในช่วงสุดท้ายของลมหายใจ
หยาดน้ำตาไหลหยดรินตามแรงโน้มถ่วง กรีดร้องอย่างแสนทรมานโดยไร้ซึ่งเสียง มือน้อยกำผืนหญ้าสีเขียว เอ่ยตะโกนขอร้องอ้อนวอนต่อพระเจ้า ว่าอย่าใจร้ายต่อกันมากเกินไป หรือให้นี่เป็นเพียงความฝันที่แสนโหดร้าย
“คุณ พ่อ..ฮือ พ่อครับ”
แต่แรงกอดรัดของมาเฟียซิซิเลี่ยน ก็ทำให้ลู่หานรู้ได้ว่าคือความจริง หัวใจดวงน้อยแตกสลาย ความปวดร้าวนั้นซึมลึก จนกลั่นกรองเป็นหยาดน้ำตามากมาย มือเรียวขยำเสื้อเชิ้ตมาเฟียหนุ่มแน่น ซุกหน้ากับอกแกร่งก่อนกรีดร้องด้วยท่าทีที่แสนทรมานใจคนมอง
โอเซฮุนกดจูบบนกลุ่มผมนุ่มของคนที่ร้องไห้แทบขาดใจในอ้อมอก ลูบหลังบอบบางที่สั่นเพราะแรงสะอื้นไห้จากการสูญเสีย คล้ายความพยายามที่ลู่หานทำมานั้นไร้ค่า
เมื่อข้อตกลงที่เอ่ยร้องขอ นั่นเป็นสายลมพัดผ่าน
คุณพ่อของลู่หานไม่ได้รับการรักษาจากโรคร้ายตามภารกิจที่เขาตกลงรับไว้ และสุดท้ายโรคร้ายนั่นก็มาพรากคนเป็นพ่อไป ดวงตากลมโตแดงก่ำ กัดริมฝีปากแน่น ด้วยความโกรธแค้นที่ถูกหักหลังและแสนเสียใจ
“ท่านไปแล้วคนดี เธอทำดีที่สุดแล้ว”
มาเฟียซิซิเลี่ยนกดจูบบนเปลือกตาสีอ่อนทั้งสอง กอดโยกปลอบประโลมคนรัก ที่ยังคงร้องไห้ด้วยท่าทีที่แสนทรมาน และโอเซฮุนเข้าใจดี ไม่ต่างจากเขาในวินาทีที่เสียผู้เป็นแม่ไป ลู่หานยังคงเอ่ยร้องอ้อนวอนให้ผู้เป็นพ่อกลับมา
“พ่อครับ ฮึก กลับมาได้ไหม ฮือ ได้โปรด”
ถอยกายออกจากอ้อมกอดของมาเฟียซิซิเลี่ยน ก่อนขยับตัวเข้าไปใกล้แผ่นป้ายหลุมศพ ลูบแผ่นป้ายหินอ่อนอย่างเลื่อนลอย แนบแก้มบนแผ่นหินที่เย็นเยียบที่ไม่ต่างจากหัวใจดวงน้อย ภาพความทรงจำในวัยเยาว์ผ่านเข้ามา ทุกเหตุการณ์ที่ลู่หานเติบโตมาด้วยความอบอุ่นจากผู้เป็นพ่อ
“ผมจะคิดถึง...คุณพ่อนะครับ”
หลับตาลงก่อนปล่อยให้หยาดน้ำตาหยดสุดท้ายหยดลงบนแผ่นป้ายหลุมศพ
ก่อนลืมตาขึ้นมาอีกครั้งด้วยแววตาที่แน่วแน่ คล้ายคนอ่อนแอในก่อนหน้าได้ตายไปแทนที่ด้วยลู่หานที่เติบโตด้วยคำสอนของผู้เป็นพ่อที่บอกให้เข้มแข็งในทุกครั้งของหยดน้ำตา และในวันนี้เขาจะเข้มแข็งมากยิ่งขึ้น
ว่าที่เลดี้ซิซิเลี่ยนยืดตัวเต็มความสูงก่อนปาดเช็ดหยาดน้ำตา โดยมีมาเฟียซิซิเลี่ยนที่แสนยิ่งใหญ่ยืนอยู่ข้างกาย
“ตระกูลต้วน อย่าหวังจะได้มีลมหายใจกันอีก!”
กำมือแน่นพร้อมลู่หานที่เป็นอาวุธแสนร้ายกาจจะย้อนทำลายตระกูลนั้นด้วยตนเอง
40 %
#มาเฟียขย้ำกวาง
รถยนต์สีดำสนิทจอดนิ่งสนิทไม่ใกล้ไม่ไกลจากประตูรั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ ลู่หานเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ การนัดหมายที่เกิดขึ้นในทันทีจากผู้ว่าจ้างที่ข่าวการเสียชีวิตของมาเฟียซิซิเลี่ยนที่ฮ่องกงโบกสะพัด แปลกใจไม่น้อยที่การนัดหมายนี่ช่างโจ่งแจ้งต่างจากในทุกครั้ง
และเพราะแบบนั้นก็เข้าทางกับสิ่งที่เขาและมาเฟียหนุ่มต้องการ
จัดการจนตระกูลต้วนไม่เหลือซาก !
“...”
มือเล็กที่กำแน่นถูกมือใหญ่ของคนที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับบีบกระชับ คล้ายปลอบว่าลู่หานไม่ได้ตัวคนเดียวเหมือนอย่างในทุกครั้ง อดีตสายลับมือวางอันดับต้นของโลกจึงผินสายตาไปยังคนที่มองสบตากันที่ฉายชัดเจนว่าเป็นห่วง
“ห้ามถอดเอียร์โฟนออกไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น” สอดประสานนิ้วมือก่อนเสียงทุ้มเอ่ยย้ำ
“ครับ ผมไม่ถอดหรอก”
“ทำตามแผน ห้ามลุยคนเดียว ...ถ้าเป็นไปได้”
“ชู่ว...เราคุยกันแล้วนะเซฮุน ผมจะเข้าไปก่อน ผมรู้ เราจะทำตามแผน ผมรู้”
ลู่หานเอ่ยย้ำกับเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่จ้องมองกันอย่างไม่ลดละ มือเล็กอีกข้างวางทับบนมือแกร่ง ตบลงไปแผ่วเบาพร้อมเอ่ยกระซิบว่าแผนนั่นตนเองจดจำได้ขึ้นใจ แม้โอเซฮุนจะปฏิเสธมากแค่ไหนกับการที่เขาจะเข้าไปในตอนแรกเพื่อประเมินสถานการณ์ แต่นั่นเพราะไม่มีทางเลือกใด และเราจะพลาดไม่ได้แม้เพียงนิด
“แล้วรู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นห่วง”
ริมฝีปากหยักกดจูบบนหน้าผากมนของที่แสนรัก โอเซฮุนเสียลู่หานไปไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เขารู้ว่ามันทรมานมากแค่ไหนที่ต้องเสียคนที่รักหรือจากกันไป แม้เป็นเพียงเวลาไม่นานแต่มาเฟียหนุ่มก็จดจำความเจ็บปวดนั้นได้ขึ้นใจ เป็นรอยแผลเป็นที่ไม่มีทางจางโดยง่าย
“รู้สิครับ” ลูบแก้มสากของคนที่มอบจูบแสนอุ่นบนหน้าผาก ก่อนว่าที่เลดี้ของมาเฟียซิซิเลี่ยน จะขยับตัวเข้าไปใกล้ และกดจูบบนริมฝีปากหยัก ยกรอยยิ้มหวานและถอยตัวเปิดประตูรถจากไป
‘ถ้าเกินสิบห้านาที ฉันจะบุกเข้าไป’
“รับทราบครับ”
ลู่หานเอ่ยตอบรับคนที่ส่งเสียงให้ได้ยินในเอียร์โฟน และนี่จะเป็นภารกิจสุดท้ายที่จะทำ
หลังจากครั้งสุดท้ายที่ลู่หานตัดสินใจลามือจากวงการเพื่อดูแลผู้เป็นพ่อที่ป่วยจากโรคร้าย และเพราะตระกูลส่งออกและผลิตยาที่ใหญ่ที่สุดในแถบเอเชียยื่นมือเข้าช่วยเหลือ เพื่อแลกกับภารกิจที่สังหารมาเฟียคนเล็กของซิซิเลี่ยน
ในวินาทีนั้นลู่หานตัดสินใจอย่างไม่ลังเล
และในวินาทีนี้ มันคือการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิต
“ตระกูลต้วน แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”
กำมือแน่นพร้อมฝืนไม่ให้หยาดน้ำตาต้องไหลริน ร่างเล็กปราดเปรียวในชุดสีดำสนิท เดินเข้าไปใกล้ประตูคฤหาสน์ตระกูลต้วน ยืนรอเพียงไม่กี่วินาทีบานประตูรั้วหนาก็เปิดออก โดยคงไม่รู้ว่านั่นคือการต้อนรับมัจจุราชที่จะไปปลิดชีวิต
ลู่หานยกรอยยิ้มร้ายเมื่อทุกอย่างช่างง่ายดาย
“คุณท่านเชิญไปที่ห้องทำงานทางปีกขวา”
เจ้าของใบหน้าหวานเพียงพยักหน้าตอบรับบอดี้การ์ดคนหนึ่งในชุดสีดำสนิทก่อนกวาดสายตาดูทั่วเพื่อให้กล้องสอดแนมขนาดเล็กสามารถบันทึกภาพและส่งไปให้ซิซิเลี่ยนที่รอแผนผังเพื่อการวางแผนบุกที่รัดกุม
ลู่หานเดินตามชายร่างสูงใหญ่ที่เดินนำอยู่ด้านหน้า ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบตัว นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เพราะในตอนนั้นเข้ามาที่แห่งนี้ในช่วงที่ไร้ความทรงจำ มีเพียงภาพเรือนลางเท่านั้น เพราะยาที่พวกมันจงใจฉีดให้เขา
ตอนนั้นลู่หานยอมเพียงเพื่อคนเป็นพ่อ จึงยอมเสี่ยงชีวิตกับยาที่ลบความทรงจำแบบนั้น เพื่อให้เขาสามารถเข้าไปในซิซิเลี่ยนได้โดยทุกคนตายใจ
“เดี๋ยวอีกสองชั้นก็จะถึง”
คนตัวเล็กพยักหน้ารับ คนที่กำลังพาเดินขึ้นบันไดวน กวาดสายตามองรอบตัวเมื่อในบริเวณนี้ไร้ซึ่งบอดี้การ์ดหรือใครสักคน ดวงตากลมโตมองเห็นกล้องวงจรปิดและเพราะแบบนั้นทำให้ลู่หานเอ่ยบางอย่าง
“ปิดการมองเห็น”
‘รับทราบ’
และเพียงเสี้ยววินาทีที่ได้ยินคำตอบรับ เจ้าของใบหน้าหวานก็ยกรอยยิ้มร้ายกาจ ร่างเล็กกระโดดปีนบนร่างสูงใหญ่ตรงหน้า ปิดปากให้ไร้ซึ่งเสียงร้องก่อนมือเล็กจะบิดคอจนส่งเสียงดังกรอบ และร่างนั้นก็ล้มลงกระแทกพื้น
มองร่างไร้ลมหายใจอย่างเลือดเย็น ก่อนลากไปซ่อนเพื่อไม่ให้ใครสงสัย
“เรียบร้อย” เอ่ยเพียงแค่นั้น ก่อนร่างบอบบางจะก้าวขึ้นบันใดวนด้วยความระแวดระวัง
หัวใจดวงน้อยเต้นรัว ก่อนจะผ่อนลมหายใจเข้าออก อย่างเช่นเคยฝึกมา มือน้อยหยิบมีดเล่มเล็กประจำตัว จับไว้แน่นในฝ่ามือ ก้าวเดินอย่างแผ่วเบา ดวงตาลอบมองชั้นบนสุด เมื่อเห็นว่ามีคนเฝ้าประตูห้องสีมุกอยู่สองคน ร่างเล็กคำนวณเวลาที่เหมาะสม ก่อนแทรกตัวผ่านเงามืด
“อั่ก!” ก่อนร่างน้อยจะคว้าจับชายร่างสูงใหญ่ อาศัยความว่องไวปักมีดที่คอหอยชายผู้นั้นจนเลือดไหลซึม และก่อนที่อีกคนจะหันมา มือเล็กอีกข้างก็หยิบจับปืนเก็บเสียงกระบอกเล็กด้านหลัง ยิงเล็งไปที่ชายอีกคนอย่างไม่ลังเล
ฟึ้บ ฟึ้บ ฟึ้บ
และเพียงแค่สามนัดชายคนนั้นก็แน่นิ่งนอนจมกองเลือด พร้อมกับอีกคนที่ลู่หานปล่อยให้ล้มลงกระแทกพื้นตามแรงโน้มถ่วง ก่อนร่างเล็กจะปาดเลือดที่เปื้อนบนมีดเช็ดบนเสื้อของร่างที่ไร้ลมหายใจ ยืดตัวเต็มความสูงพร้อมมองตรงไปยังบานประตูสีขาวมุกในระยะไม่กี่เมตรตรงหน้า
บานประตูเปิดออกพร้อมลู่หานรีบแทรกตัวไปทันที สิ่งที่เห็นในสายตาคือห้องทำงานขนาดใหญ่ เต็มไปด้วยตำราและหนังสืออัดแน่นอยู่บนชั้นไม้รอบทั้งตัวห้อง แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาลู่หานกับเป็นบุคคลที่นั่งหันหลังบนเก้าอี้หนังเนื้อดี ขนาบข้างด้วยบอดี้การ์ดสองนาย
“มาถึงแล้วอย่างนั้นเหรอ” น้ำเสียงนั้นช่างคุ้นเคย
และทุกอย่างก็เฉลยเมื่อเก้าอี้ตัวใหญ่หมุนมาด้านหน้า ต้วนอี้เอินนั่งอยู่บนเก้าอี้นั้น และลู่หานไม่นึกแปลกใจสักเท่าใด ดวงตากลมโตไม่ฉายซึ่งแวว ท่าทีที่เคยแสนดีของคุณหมอหนุ่มนั่นเป็นเพียงฉากบังหน้า เมื่อเบื้องหลังของแผนการทั้งหมดคือต้วนอี้เอินที่อยู่ตรงหน้านี้
“ไม่แปลกใจเหรอที่เห็นพี่”
“ไม่แปลกใจหรอกครับ เพราะคุณพ่อคุณเพิ่งหัวใจวายเข้าโรงพยาบาลไปเมื่อเช้านี่”
เสียงหัวเราะที่ดูถูกใจนั่นทำให้ลู่หานยิ่งรู้สึกขนลุกกับคนตรงหน้า ต้วนอี้เอินนั่นยิ่งกว่าปีศาจเมื่อแผนการทุกอย่างที่วางไว้อย่างแนบเนียนเป็นแผนซ้อนแผน ที่หักหลังและทะเยอทะยาน เหยียบทุกคนเพื่อก้าวไปสู่จุดสูงสุดของอำนาจแม้กระทั่งกำจัดผู้เป็นพ่อเลี้ยงของตน
ที่ผ่านมาลู่หานรับคำสั่งจากคนที่เป็นประมุขของตระกูลต้วน แต่ในวันนี้แท้จริงแล้วไม่ใช่ เป็นเพราะทุกคำสั่งมาจากคนตรงหน้า และความแสนดีในหน้ากากสีขาวก็เป็นเพียงภาพลวงตา
“อ่า...ตาแก่นั่น บางทีถ้ายอมยกอำนาจให้ฉันดีๆ ก็คงไม่จบแบบนี้”
“คุณทำแบบนั้นได้ยังไง”
ยิ่งต้วนอี้เอินเอ่ยพูด ลู่หานยิ่งรู้สึกอยากกำจัดคนตรงหน้าออกจากโลกใบนี้ คนแบบนี้น่ากลัวเกินไปที่จะมีชีวิตอยู่ กำจัดทุกคนให้พ้นทางเพื่ออำนาจและความยิ่งใหญ่ ร่างสูงโปร่งนั่นลุกขึ้นยืนเดินเข้ามาใกล้ทำให้ลู่หานเผลอถอยตัวไปด้านหลัง
“ถามว่าพี่ทำได้ยังไง มันคงไม่ต่างจากที่เธอฆ่ามาเฟียเพื่อนรักพี่นั่นแหละ ใช่ไหมคนเก่ง”
“…”
ลู่หานเผลอกลืนน้ำลายด้วยความหวาดกลัวแววตาที่จ้องมองอย่างไร้ซึ่งแว่นบดบังอย่างเช่นทุกที เอวเล็กถูกมือใหญ่วางทับก่อนดึงรั้งกายเข้ามาใกล้ แม้ขยะแขยงมากเพียงไหน แต่ลู่หานก็ต้องจำยอม พร้อมเริ่มนับถอยหลังในใจ
“จากนี้ก็จะเหลือแค่เราสองคน และอำนาจในแถบเอเชียที่ไม่มีใครเทียบได้”
“น น้องสาวที่คุณให้ยานั่นล่ะ”
“อ่า ปากแสนน่ารักของเธอนี่ชอบพูดขัดพี่จังเลยนะ”
“อื้อ”
มือใหญ่นั่นบีบแก้มลู่หานแน่นจนฟันกระทบกระพุ้งแก้มได้กลิ่นคาวเลือด ยิ่งรู้สึกขนลุกเมื่อมืออีกข้างกอดรัดเอวเล็กไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน ก่อนจมูกโด่งจะคลอเคลียใกล้ วินาทีนั้นน้ำตาลู่หานแทบไหลซึม ก่อนต้วนอี้เอินจะกระซิบเอ่ยคำตอบ
“ปล่อยให้จื่อวีมีความสุขกับโลกจินตนาการ กับยาที่ฉันสร้างให้เถอะ”
สารเลว...ยิ่งกว่าใครที่ลู่หานเคยเจอ
“อึก..อื้อ”
มือใหญ่บีบแน่นจนลู่หานทำได้เพียงส่งเสียงอื้ออึง ก่อนสองแขนจะถูกดึงรั้งด้วยบอดี้การ์ดทั้งสองคน ลู่หานดีดดิ้นหนีจากการจับกุม แต่กลับสู้แรงไว้ไม่ได้ ก่อนชายหนุ่มตระกูลต้วนจะก้าวคร่อมร่าง
“พี่รู้ลู่หาน...ว่าหัวใจของน้องเป็นของมันไปแล้ว”
“อย..อย่า อื้อ”
“ถึงพี่จะไม่ได้หัวใจของเรา แต่ยังไงร่างกายแสนสวยนี้...”
ลู่หานดีดดิ้นหนีออกแรงมากกว่าเก่า รู้สึกหวาดกลัวจับใจกับท่าทีที่คล้ายไร้สติของคนเหนือร่าง มือสากลูบไล้ให้กายเล็กรู้สึกรังเกียจในสัมผัส ก่อนต้วนอี้เอินจะหยิบหลอดฉีดยาขึ้นมาอีกครั้ง
และเพียงในไม่กี่วินาทีต่อมา ก็ถึงเวลาสุดท้ายของการนับถอยหลัง บานกระจกถูกบางอย่างปาเข้าใส่จนแตกกระจาย ทุกคนภายในห้องตื่นตัว และลู่หานอาศัยจังหวะนั้นให้หลุดจากการเกาะกุมของคนทั้งหมด
ก่อนขวดที่กลิ้งบนพื้นปล่อยควันออกฤทธิ์ ควันขาวลอยคละคลุ้งปล่อยแก๊สที่ทำให้ทุกคนภายในห้องที่สูดดมอย่างไม่ทันตั้งตัวแม้กระทั่งบอดี้การ์ดร่างใหญ่ ลู่หานคว้าหน้ากากที่เคยฝึกใช้สวมใส่ในทันทีก่อนแก๊สที่ว่าจะเล่นงาน
“แค่กๆ บ้าอะไรวะ”
ลู่หานแสยะรอยยิ้มร้าย เมื่อถึงเวลาของการแก้แค้น
ร่างเล็กที่แสนว่องไวพุ่งตัวเข้าหาชายทางฝั่งขวามือของอี้เอิน ปล่อยหมัดจนใบหน้าชายผู้นั้นหันไปอีกทางด้วยแรงไม่ใช่น้อย ก่อนบอดี้การ์ดอีกคนจะเข้ามาช่วยเหลือแต่เชื่องช้าจนลู่หานนึกขำในใจเพราะของแก๊สที่ฟุ้งกระจายทั่วห้อง
“ลู่หาน เธอ แค่ก เธอหักหลังฉันรึไง !”
“เหมือนที่คุณหักหลังผมนั่นแหละ ต้วนอี้เอิน!!”
พร้อมกับมือเล็กที่จับมีดทั้งสองข้างในมือ ตวัดปักลงบนคอของชายทั้งสองคล้ายแรงแค้นทั้งหมดที่มี จนเลือดไหลทะลัก ภาพที่ต้วนอี้เอินเห็นตรงหน้าทำให้รู้สึกหวาดกลัวคนตัวเล็กตรงหน้าขึ้นมา
“แค่นี้ยังชดใช้ไม่พอกับชีวิตพ่อของผมเลย!”
และเป็นวินาทีต่อมาที่มีดเล่มเล็กปาตรงไปที่ต้วนอี้เอิน ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้าง ก่อนมีดเล่มนั้นจะปักลงบนไหล่จนกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนตะเกียดตะกายวิ่งหันหลังหนี แต่เป็นการหนีที่ไม่มีทางพ้น
“อ๊าก....ใครก็ได้ แค่กๆ ช่วยฉันด้วย”
ร้องตะโกนก่อนวิ่งหลบหนีไปไกล ก่อนลู่หานเดินตามอย่างไม่รีบร้อน เพราะยังไงตอนนี้พื้นที่ทั้งคฤหาสน์ถูกยึดพื้นที่ด้วยมาเฟียซิซิเลี่ยนเกือบทั้งหมดแล้ว ปล่อยให้ต้วนอี้เอินวิ่งหนีหายไปกับกลุ่มแก๊ส ก่อนร่างเล็กจะรีบลงไปยังชั้นล่าง โดยไม่ลืมที่จะเปลี่ยนอาวุธเป็นปืนพกพาขนาดพอดีมือ
ปัง ปัง !
มือเรียวเล็กยกขึ้นเล็งยิงโดยไร้ซึ่งความลังเลกับร่างบอดี้การ์ดของตระกูลต้วนที่จงใจยิงเล็งมาก่อน ลู่หานยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาที่ระบุตำแหน่งของใครบางคน เจ้าของใบหน้าหวานยกรอยยิ้มเมื่อโอเซฮุนอยู่ห่างไปไม่ไกล
พลั่ก !
เดินตรงไปหาก่อนร่างเล็กจะทรุดลงเพราะโดนแรงเหวี่ยงกระแทกจากชายร่างสูงใหญ่ คนตัวเล็กหมุนตัวกลับไปและยิงสวนในทันที ร่างของชายคนนั้นล้มลงกองกับพื้น ก่อนลู่หานจะยืดตัวเต็มความสูงและก้าวข้ามร่างที่ขวางอยู่นั้นไป
แผ่นหลังกว้างที่เห็นในสายตา ทำให้หัวใจดวงเล็กเต้นรัว คล้ายว่าปัญหาทุกอย่างใกล้คลี่คลายลง ลู่หานรีบเดินเข้าไปใกล้ และเป็นในวินาทีนั้นที่กระบอกปืนจากต้วนอี้เอินที่โผล่พ้นกลุ่มควันเล็งยิงไปที่มาเฟียซิซิเลี่ยน
“เซฮุน !”
ปัง !
เสียงปืนดังขึ้นพร้อมร่างเล็กพุ่งตัวไปผลักร่างสูงใหญ่ให้ล้มลง หัวใจดวงเล็กแทบหยุดเต้นลงในวินาทีนั้น ก่อนร่างของว่าที่เลดี้ซิซิเลี่ยนที่คร่อมเหนือร่างของมาเฟียหนุ่ม จะยกสองมือขึ้นเล็งยิงสวนกลับไปที่ท่อนแขนของต้วนอี้เอินจนปืนกระเด็นไปไกลในทันที
“เซฮุน คุณ ! เป็นอะไรไหม” มือเล็กลูบบนแก้มสากเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ด้วยแววตาที่แสนตื่นตระหนก แต่เพราะรอยยิ้มจากมาเฟียหนุ่มก็คล้ายเป็นคำตอบของทุกอย่าง
“ไม่..ไม่เป็นอะไร”
“งั้นก็ลุกขึ้นได้แล้วครับ”
โอเซฮุนยกรอยยิ้มกว้างกว่าเก่า แม้สถานการณ์ยังไม่เอื้ออำนวยแต่ในตอนนี้มาเฟียซิซิเลี่ยนรู้สึกดีที่เจ้าของหัวใจของเขาเป็นลู่หาน ร่างเล็กมองสบตากันเพียงเสี้ยววินาที ก่อนผลักร่างสูงไปอีกฝั่ง แล้วยิงปืนไปด้านหลังเพื่อป้องกัน
และนั่นทำให้มาเฟียซิซิเลี่ยนเอ่ยกระซิบบางคำ
“ต้องแบบนี้สิเลดี้ของฉัน”
และก่อนเสียงหัวเราะของหญิงสาวดังขึ้นให้ทั้งคู่ต้องรีบหันไปมอง
“จื่อวี...”
มาเฟียหนุ่มเอ่ยแผ่วเบาเรียกหญิงสาวที่เดินยกรอยยิ้มหวานคล้ายไม่มีสติอยู่กับตัว ก่อนร่างเล็กของเธอจะถูกจับไว้ด้วยพี่ชายที่ยังคงไม่ยอมแพ้ ต้วนอี้เอินคว้ารัดคอของผู้เป็นน้องสาวพร้อมกับกระบอกปืนจ่อศีรษะคล้ายให้เป็นตัวประกัน
“พี่อี้เอิน...ใจเย็นๆ”
“ทำบ้าอะไรของแก”
เซฮุนแทบพุ่งตัวเข้าใส่อดีตเพื่อสนิทที่กำลังยกปืนจ่อน้องสาวอย่างไร้สำนึกสติ แต่มือเรียวเล็กของว่าที่เลดี้ดึงรั้งไว้ เพราะท่าทางของหมอหนุ่มในวินาทีนี้ไม่ควรที่จะบุ่มบ่าม
“หลีกไป ไปให้พ้น ไม่งั้นนังนี่ตาย”
“นั่นน้องสาวแกนะอี้เอิน...”
“แค่น้องสาวไม่แท้ ไม่ใช่สายเลือดของฉัน ก็เหมือนกับตาแก่นั่น หลบไป!”
มาเฟียซิซิเลี่ยนส่งสัญญาณมือให้กับคนของซิซิเลี่ยน พร้อมกับดันร่างเล็กของว่าที่เลดี้ให้หลบอยู่ด้านหลัง ยกมือขึ้นเหนือหัวเป็นสัญญาณว่าจะยอมแพ้ พร้อมแอบกดปุ่มส่งสัญญาณให้กับเฉินที่คอยรับมือกับสถานการณ์ฉุกเฉินที่ด้านนอก
“ฮ่าๆ พวกหน้าโง่ หลบไปซะ อย่าเข้ามาใกล้”
“…”
สุดท้ายต้วนอี้เอินก็ได้ออกไปนอกคฤหาสน์ ก่อนจะหันใบหน้ากลับมามองเยาะเย้ยกับมาเฟียซิซิเลี่ยนและร่างเล็กข้างกาย โดยไม่รู้ชะตาชีวิตเลยสักนิด ทันทีที่หันหลังให้รั้วด้านนอกคฤหาสน์
ปัง !
เสียงปืนดังขึ้นจากคนของซิซิเลี่ยนที่รอคอยรับมือสถานการณ์อยู่ด้านนอก และกระสุนนัดนั้นที่ทะลุกลางหัวใจของต้วนอี้เอิน พอดีกับปืนในมือลั่นยิงผู้เป็นน้องสาว ให้ร่างของคนทั้งคู่ล้มลงกองกับพื้นจมกองเลือดที่ไหลริน
“อี้เอิน ..จื่อวี !”
คล้ายบทสรุปของการกระทำย้อนให้ทั้งคู่ชดใช้ด้วยชีวิต
100 %
#มาเฟียขย้ำกวาง
มาถึงช่วงท้ายที่ทุกอย่างคลี่คลายไปจนหมด ขอบคุณมากเลยนะคะที่อยู่ด้วยกันมาถึงตอนนี้ ยังไงยังเหลืออีกหนึ่งตอนสำหรับมาเฟียซิซิเลี่ยนคนเล็กนะคะ และในตอนหน้าเราก็จะต้องปิดประตูคฤหาสน์ซิซิเลี่ยนอย่างเป็นทั้งการ
คอมเม้นท์และติดแท๊ก #มาเฟียขย้ำกวาง ให้ชื่นใจหน่อยนะคะ
กอดหนึ่งที<3 ขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะ ไว้ตอนหน้าเรามาทอร์คกันยาวๆปิดท้ายกันเนอะ ฮื่อ
ตอนนี้คุณมาเฟียคนเล็กเปิดให้สั่งจองแล้วนะคะ
*ประกาศ*
เราจะเปิดให้สั่งมินิฟิคเล่มเล็กที่แถมรอบ one day ด้วยนะคะเพราะมีคนขอเข้ามาเยอะมาก ยังไงเราจะขายในราคาเล่มละ 60 บาทเนอะ (ราคาทุนเหมือนมาเฟียคนพี่เลยคั้บ)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เหมาะแล้วที่ยัยหนูจะยืนอยู่ข้างโอเซฮุน
หรือว่ารู้สึกดีที่ทั้งสองคนไปแล้วดีล่ะเนี่ย