{จบแล้ว} Naked Prisoner #มาเฟียขย้ำแบค #มาเฟียขย้ำกวาง

ตอนที่ 45 : | 15 | heart | 100%

15

แผ่นหลังกว้างของมาเฟียซิซิเลี่ยนหยุดยืนนิ่งนานนับนาทีหลังจากเอ่ยถึงชื่อใครบางคน แสงจันทร์ที่ส่องผ่านบานหน้าต่างที่เปิดอ้าจนผ้าม่านปลิวไสวส่องสะท้อน ให้เห็นเป็นเงาร่างแสนกำยำ ท่าทีนิ่งเฉยนั้นเดาไม่ออกถึงอารมณ์ภายใน

มีเพียงมือใหญ่ที่กำแน่นจนเส้นเลือดสีเขียวนั่นโป่งนูนเด่นชัด คล้ายโอเซฮุนกำลังข่มอารมณ์อะไรบางอย่างที่ใกล้ประทุอยู่เต็มที

“ลู่หาน..น้อง น้องหายไป !”

คุณหมอหนุ่มที่เดินเข้ามาตามหลังแสดงท่าทีตกใจ โอเซฮุนที่มองอยู่ทำเพียงแสยะยิ้ม ความเสียใจมากมายนั้นจำต้องเก็บให้ลึกแม้ในวินาทีหัวใจแทบแหลก เมื่อไม่เห็นคนที่หัวใจเรียกร้องในแทบทุกวินาทีอยู่ในที่แห่งนี้

“…”

“เลิกเล่นละครสักทีไหมต้วนอี้เอิน”

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยบอก แผ่นหลังสูงโปร่งของอดีตเพื่อนสนิทที่กำลังชะโงกตัวส่องดูผ่านหน้าต่างหยุดชะงัก จากในตอนแรกที่ดูตกใจหนักหนากับการหายตัวไปของลูกกวางตัวเล็กของเขา

ต้วนอี้เอินหันกลับมา ถอดแว่นสายตาโยนทิ้งลงพื้น เสยผมและแสยะรอยยิ้มแสนร้ายที่เขาแทบไม่เคยเห็น แต่มาเฟียซิซิเลี่ยนก็ไม่ได้รู้สึกตกใจมากนักกับท่าทีนั้น ต้วนอี้เอินพิงสะโพกกับบานหน้าต่างก่อนหันมาสบตากันด้วยแววตาที่แตกต่าง

“โดนจับได้แล้วงั้นสิ”

“คนแบบแกนี่มันน่ารำคาญซะจริง ต้องการอะไร”

“ให้ลู่หานเป็นอิสระจากคนแบบแกไง โอเซฮุน!”

โอเซฮุนหัวเราะในลำคอ กัดฟันข่มอารมณ์กับท่าทีที่คล้ายเป็นต่อของเพื่อนสนิท และมาเฟียซิซิเลี่ยน อยากกระซิบข้างหูแทบตาย ว่าต้วนอี้เอินกำลังคิดผิด คิดผิดที่กล้ามายุ่งกับมาเฟียซิซิเลี่ยน เขาอาจคล้ายหมูในอวนที่ยอมเชื่องอยู่ในตอนแรกก็จริง

แต่นั่นมันก็แค่หน้ากากสำหรับเสือร้ายอย่างเขา

“โดยแลกกับชีวิตคนแบบแกงั้นเหรอ?”

“อั่ก...!”

จบประโยคแทบในทันทีร่างสูงโปร่งของคุณหมอหนุ่มก็ถูกจับกระแทกกับผนังอย่างรุนแรง จนคล้ายว่ากระดูกสันหลังจะแตกเป็นเสี่ยงเพราะแรงกระแทกที่ไม่ออมมือจากคนที่มีท่าทีโกรธจัด

และนั่นทำให้โอเซฮุนคล้ายปีศาจร้าย

มือใหญ่บีบลำคอของต้วนอี้เอิน ก่อนยกร่างนั้นให้ขึ้นสูง คุณหมอหนุ่มตะเกียดตะกายเมื่อแรงบีบรัดนั้นทำให้ลมหายใจลดน้อยลงแทบในทุกวินาที จับมืออดีตเพื่อนสนิทเพื่อแกะมือที่คล้ายคีบเหล็กของมัจจุราชที่จะเอาชีวิตของตนเองไปออก

“ปะ..อึ่ก อัก”

ในวินาทีที่เส้นความตายขีดอยู่ตรงหน้า ต้วนอี้เอินสบกับดวงตาคมกริบที่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธแค้น และนั่นทำให้ร่างทั้งร่างสั่นด้วยความหวาดกลัว ก่อนมือแสนแข็งแรงจะยอมปล่อยให้เป็นอิสระ

“แค่กๆ อั่ก...แก”

“ชีวิตแกไม่มีค่ามากพอที่จะแลกกับดอกเหมยฮวาของฉันหรอก รู้เอาไว้ซะต้วนอี้เอิน!”

เซฮุนมองร่างสูงโปร่งที่กองอยู่แทบปลายเท้า ชายหนุ่มในชุดเสื้อกาวน์สีขาว ไอเสียงดัง พร้อมกอบโกยอากาศเท่าที่จะเป็นไปได้ และท่าทางนั้นน่าสมเพชสิ้นดี ก่อนมาเฟียหนุ่มจะย่อตัวลงไปนั่งในระดับเดียวกัน

สายตาของต้วนอี้เอินที่มองกลับมา คล้ายอยากเอาคืน แต่สุดท้ายก็ทำเพียงนิ่งเฉย เพราะคงรู้ดีว่าหากมีครั้งที่สอง โอเซฮุนคงไม่ปล่อยให้มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว

“ตอนนั้นฉันจำเป็นต้องเลือก เพราะแกไม่ได้มีทางเลือกให้ฉันด้วยซ้ำ!”

“...”

“แต่ในตอนนี้...ฉันใจดีมากพอจะให้แกเลือก ว่านอนจมกองเลือดอยู่ตรงนี้ หรือไสหัวออกจากคฤหาสน์ซิซิเลี่ยนไปซะ!!!”

มาเฟียซิซิเลี่ยนตวาดเสียงดัง ลั่นวาจาด้วยท่าทีโกรธจัด ข่มอารมณ์ที่คล้ายอยากจะฉีกร่างของต้วนอี้เอินให้แตกเป็นชิ้นๆให้พ้นสายตา เพราะความคุกกรุ่นที่คล้ายเป็นเพลิงไฟในใจ และเซฮุนเชื่อว่าอดีตเพื่อนสนิทยังฉลาดมากพอที่เลือกจะลากสังขารแสนน่าสมเพชออกไปให้พ้นสายตา

โดยที่แน่นอนว่าเขาไม่ลืมจะบอกต้วนอี้เอินถึงอะไรบางอย่าง

“และอย่าลืมน้องสาวแกด้วยล่ะ ก่อนที่ฉันจะกลายเป็นปีศาจร้ายจริงๆ”

ร่างสูงโปร่งที่ตะเกียกตะกายลุกหนีไปให้ไกลห่างจากร่างของมาเฟียซิซิเลี่ยน ถ่มน้ำลายที่เต็มไปด้วยเลือดลงพื้น ก่อนรีบเดินออกไปให้ไกลห่าง และอีกไม่กี่นาทีต่อมาที่มาเฟียซิซิเลี่ยนได้ยินเสียงกรีดร้องแสนน่าแสบหูดังขึ้นมาจากชั้นล่าง

เกือบหลายนาทีจนทุกอย่างเงียบสงบลง ร่างสูงใหญ่ของมาเฟียซิซิเลี่ยนเดินไปนั่งทิ้งตัวบนที่นอนที่ยังคงได้กลิ่นหอมอ่อนของใครบางคน หลับตาลงก่อนเหม่อมองไปยังดวงจันทร์กลมโตที่มองเห็นผ่านบานหน้าต่างที่เปิดอ้ากว้าง

มือใหญ่ลูบลงบนที่นอน ก่อนกักเก็บทุกความเสียใจเอาไว้ภายใน หมดสิ้นแล้วกับสิ่งที่เขาต้องแลก เมื่อลู่หานได้รับยารักษาจนครบ แม้ว่าตอนนี้ไม่รู้อยู่ที่ไหน แต่ก็ใช่ว่าจะหมดหวังหากมาเฟียซิซิเลี่ยนแบบเขาจะตามหาตัวใครสักคน

และเซฮุนก็เชื่อว่าลู่หานจะปลอดภัย จนกว่าเราจะพบกันใหม่อีกครั้ง

บรรยากาศแสนน่าตึงเครียดปกคลุมคฤหาสน์ซิซิเลี่ยนมาเกือบครึ่งเดือน กายร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มที่เคร่งขรึมลงในทุกวัน ยังไม่มีความคืบหน้าใดกับความหวังที่แสนริบหรี่ แม้โอเซฮุนจะแทบไม่ได้กินไม่ได้นอนเพื่อทำทุกวิธีทางเพื่อตามหาลู่หาน

แต่ก็ยังไม่มีข่าวเคลื่อนไหวใด จากในทุกช่องทาง

“นายท่านซื่อชวินครับ ได้โปรดทานซุปสักถ้วยเถอะนะครับ”

ท่าทางที่แย่ลงอย่างเห็นได้ชัดของมาเฟียซิซิเลี่ยนทำให้พ่อบ้านใหญ่อย่างหานเกิงอดไม่ได้ที่จะร้องขอ ใบหน้าหล่อเหลานั้นอ่อนล้า หนวดขึ้นเขียวครึ้มเมื่อโอเซฮุนไม่คิดจะสนใจดูแลตนเอง ร่างแสนกำยำนั้นสูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด

แต่ถึงแบบนั้นมือใหญ่ก็ยังผลักถ้วยซุปร้อนให้ไกลจากตัวเมื่อเอกสารจากสายลับอันดับหนึ่งของตน ถูกวางลงตรงหน้า แต่เพราะเสียงของสาวใช้ทั้งสองที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นคนสนิทของคนที่กำลังตามหาเอ่ยขึ้นมา พร้อมคุกเข่าลงข้างโต๊ะทำงานตัวใหญ่

“ได้โปรดเถอะนะคะ นายท่านซื่อชวิน...จะลงโทษเราทั้งสองคนก็ได้ที่วุ่นวาย”

“พวกเราทุกคนก็อยากเจอคุณลู่หานจะแย่ แต่หากนายท่านป่วยไป...ก็จะไม่มีใครตามหาคุณของฟ่านปิงและผิงผิงนะคะ ฮึก...ได้โปรดทานซุปสักถ้วยเถอะนะคะ เพราะ อึก ถ้าคุณลู่หานรู้ เธอ ฮือ...คงไม่อยากให้นายท่านเป็นแบบนี้เช่นกัน”

ผิงผิงกับฟ่านปิงก้มลงขอร้อง พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะเพียงแค่คิดถึงคุณลู่หานของเธอทั้งสองที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ถึงแม้เจ็บปวดแค่ไหนก็คงไม่เท่ากับหัวใจของประมุขของซิซิเลี่ยนในตอนนี้

“อืม เข้าใจแล้ว ขอบใจ”

โอเซฮุนพยักหน้ารับก่อนเลือกที่จะวางเอกสารลง เมื่อคิดถึงร่างเล็กที่คงส่งเสียงดุเขาเป็นแน่หากเห็นสภาพที่แสนย่ำแย่ในตอนนี้ ไม่ต่างจากในตอนก่อนหน้านั้นที่เขาโหมงานจนไม่ได้นอนและคนตัวเล็กที่ยกซุปร้อนมาให้เอ่ยดุด้วยใบหน้าแสนน่ารักที่งอง้ำ

เพียงแค่สิ่งที่นึกถึงในความทรงจำก็ทำให้หัวใจของมาเฟียซิซิเลี่ยนปวดร้าวไปหมด

“ลู่หานเธออยู่ที่ไหนกันนะ”

เอ่ยพร้อมกับพิงตัวลงหลังจากจิบซุปไปได้เกือบครึ่งถ้วย ก่อนหยิบเอกสารสำคัญจากสายลับที่เป็นมือวางอันดับหนึ่งที่ถูกฝึกมาอย่างดีและเขาก็หวังว่าซิ่วหมินจะไม่ทำให้ผิดหวัง มือใหญ่หยิบเอกสารออกมา และสิ่งที่เห็นในสายตาทำให้มาเฟียหนุ่มชะงัก

ข้อมูลมากมายที่เปิดเผยซึ่งความจริงบางอย่าง

ท่ามกลางบรรยากาศแสนหม่นเพราะเมฆดำมืดที่เริ่มตั้งเค้าที่เมืองทางฝั่งใต้ของเกาะฮ่องกง เมืองขนาดเล็กที่ปราศจากความวุ่นวายแตกต่างเช่นเมืองหลวงที่ไม่เคยหลับใหล ก่อนก้อนเมฆสีดำสนิทจะคล้อยต่ำ พร้อมหยาดน้ำฝนตกลงมากระทบพื้นดิน

ทั้งชีวิตของโอเซฮุน ไม่เคยต้องรอคอยอะไรสักอย่าง เขาเกลียดการรอคอย โดยเฉพาะการรอคอยที่ไร้ความหวัง แต่ใครบางคนกับทำให้เขาทำสิ่งที่เกลียดแสนเกลียดได้อย่างง่ายดาย แม้เป็นเพียงความหวังที่ริบหรี่เซฮุนก็ยังคงรอคอย

‘มีสายรายงานครับ ว่าพบคุณลู่หานแล้ว’

และในวินาทีนั้นที่เฉินรายงานเป็นวินาทีที่อดยอมรับไม่ได้เลยว่ามาเฟียแบบเขาดีใจมากแค่ไหน มุมปากยกยิ้มหลังจากที่โอเซฮุนลืมไปนานแล้วว่าทำยังไง และหัวใจที่เต้นแรงพร้อมสูบฉีดเลือดไปทั่วร่างกาย ทำให้เขารู้ได้ว่าตัวเองยังมีชีวิต

‘อยู่ที่ไหน!!’

‘อยู่ทางตอนใต้ของเมืองครับบอส’

ภาพของคนที่หัวใจเขาเรียกร้องในทุกวินาทีอยู่ตรงหน้า เมื่อลูกน้องคนสนิทเป็นคนยื่นรูปภาพให้ คล้ายหัวใจเต้นช้าลงแม้ภาพจะดูไม่ชัดแค่ไหนแต่เท่านั้นก็ชัดเจนเพียงพอที่โอเซฮุนจะจดจำลู่หานได้ ก่อนทุกอย่างจะพร่ามัว เมื่อหยาดน้ำก่อขึ้นในดวงตา กลั่นกรองเป็นหยดน้ำตาและหยดลงตามแนวโน้มถ่วง

บ่งบอกว่าแสนคิดถึงมากแค่ไหน

มาเฟียซิซิเลี่ยนนั่งอยู่ในรถยนต์ครอบครัวคันใหญ่ ไม่มีแม้ลูกน้องสักคนติดตามเพียงเพราะคำสั่งที่เอ่ยออกจากปาก เมื่อตั้งใจจะตามหาคนรักด้วยตัวเอง มีเพียงเสียงแอร์คอนดิชั่นและเครื่องยนต์ที่ติดอยู่ อีกทั้งเสียงหยดน้ำฝนมากมายที่ตกกระทบรถยนต์คันใหญ่

มืดหม่นไม่ต่างจากหัวใจของเขาในวินาทีนี้ แต่ถึงแบบนั้นโอเซฮุนก็ไม่ยอมแพ้แม้นั่งรออยู่ที่ตรงนี้แล้วเกือบครึ่งค่อนวัน กดดับเครื่องยนต์เมื่อตัดสินใจเปิดหน้าต่างกระจกรถ ออกจากบรรยากาศที่แสนน่าอุดอู้ มือใหญ่ยื่นไปรองน้ำฝนแสนเย็นเยียบ

และเป็นในวินาทีนั้น ที่สายตาของมาเฟียซิซิเลี่ยนได้พบกับร่างเล็กของใครบางคน ที่อยู่อีกฝากฝั่งของถนน

“ลู่หาน...”

เหมือนหัวใจแทบหยุดเต้น ร่างแกร่งแสนกำยำรีบพุ่งตัวออกจากรถยนต์คันใหญ่ไม่สนใจสิ่งใดรอบตัว ไม่สนแม้รถยนต์ที่กำลังเฉี่ยวตัดหน้าไป ไม่รอแม้สัญญาณไฟ เมื่อตอนนี้หัวใจต้องการจะไปถึงร่างน้อยนั้น

ปี๊นนนนน !

เสียงบีบแตรที่ดังลั่น เพราะมาเฟียหนุ่มเดินตัดผ่านรถยนต์คันใหญ่ แต่นั่นก็เป็นพอดีที่ข้ามมายังทางเดินฝั่งตรงข้าม หัวใจที่เต้นเชื่องช้า เริ่มเต้นเร็วแรงบีบตัวด้วยความรู้สึกที่มากมาย เซฮุนมองร่างบอบบางกว่าในทุกที กำลังหอบของเต็มมือพร้อมด้วยร่มสีดำคันใหญ่

และท่าทางนั้นน่ารักต่อใจของโอเซฮุนเกินกว่าใคร

“ลู่หาน...”

ริมฝีปากหยักเอ่ยร้องเรียกท่ามกลางเสียงท้องฟ้าและหยาดน้ำฝนที่ตกกระทบตัว ห่างแค่เพียงไม่ถึงหนึ่งก้าว ใบหน้าแสนหวานเงยขึ้นมอง และเป็นวินาทีนั้นที่ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ถุงกระดาษที่อ้อมแขนเล็กโอบอุ้มไว้หล่นกระจายลงพื้น

แต่กลับไม่มีใครสักคนสนใจ

มาเฟียซิซิเลี่ยนยกรอยยิ้ม ขยับกายเข้าไปใกล้ร่างเล็กที่แสนคิดถึงจนแทบขาดใจ มือใหญ่เอื้อมไปหมายจะคว้าร่างบอบบางเข้าสู่อ้อมกอด แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า มือร่างน้อยนั้นถอยหนีไกลห่าง

“ลู่หาน...ฉันเอง โอเซฮุน” เซฮุนเอ่ยอย่างยากลำบากเมื่อหัวใจเริ่มเต้นช้าลงจนน่าอึดอัด เพราะท่าทางร่างน้อยที่คล้ายจะหลีกหนีไปไกล ทำให้มาเฟียซิซิเลี่ยนนึกหวาดกลัวถึงสิ่งที่กำลังจะเกิด และริมฝีปากอวบอิ่มที่เซฮุนนึกรักกำลังเอ่ยคำที่ทำให้หัวใจของมาเฟียสลาย

“ผมจำไม่ได้ว่าคุณคือใคร คุณอาจทักคนผิด”

เจ้าของดวงตากลมโตผลุบตาลงมองเพียงพื้นคอนกรีตที่มีน้ำเจิงนอง ไม่นึกสนใจกายร่างสูงใหญ่ตรงหน้า กระชับร่มคันใหญ่ในมือก่อนหลบหลีกเดินหนีไปอีกทาง ไม่สนแม้เสียงพึมพำที่เรียกหา ก่อนจะรีบสาวเท้าและเดินหนีไปไกล

“ดอกเหมยฮวาของฉัน ได้โปรดลู่หาน ได้โปรด…”

ร่างสูงใหญ่ทรุดตัวลงคุกเข่าด้วยท่าทีหมดแรง หยาดน้ำตาของมาเฟียหนุ่มไหลรวมกับหยาดน้ำฝน หยดลงสู่แรงโน้มถ่วง ไม่ต่างจากหัวใจที่แตกสลายไม่มีชิ้นดี ความรักทำให้คนอ่อนแอนั่นคือสิ่งที่ปาร์คชานยอลได้บอกเขาไว้

และในวินาทีนี้โอเซฮุนก็เชื่อหมดหัวใจ อ่อนแอจนอยากจะหายไปจากโลกใบนี้เพราะทนกับความเจ็บปวดมากมายจนแทบทนไม่ไหว

“ลู่หาน ฉันรักเธอ! อย่าไป ได้โปรด ที่รัก! อึก อย่าไป...”

มาเฟียหนุ่มเอ่ยร้องตะโกนแข่งกับเสียงฟ้าร้องและสายฝนที่หยดลงมาคล้ายตอกย้ำถึงความเจ็บปวดที่มี แผ่นหลังเล็กที่แสนบอบบางเริ่มไกลจากสายตา พร่ามัว และไม่ชัดเจนเมื่อเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

ก่อนหัวใจที่แตกสลายจะกลับมาเต้นรัวอีกครั้ง เมื่อแผ่นหลังเล็กที่เดินหนีหายไปไกลหยุดนิ่ง เจ้าของร่างเล็กที่แสนคิดถึงสุดหัวใจทิ้งร่มคันโตไว้กับพื้นคอนกรีตที่เต็มไปด้วยแอ่งน้ำ หันหลังกลับมามอง ก่อนวิ่งเข้ามาใกล้

ร่างของคนที่แสนคิดถึงสุดหัวใจ ไม่ต่างกัน

มาเฟียซิซิเลี่ยนยืดตัวเต็มความสูง ก่อนเปิดอ้าแขนกว้างเพื่อรอคอยคนที่ในวินาทีเป็นหัวใจ เป็นทุกอย่างในชีวิต ร่างน้อยของลู่หานเข้ามาใกล้ ก่อนกระโดดกอดร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มที่รอรับไว้ด้วยหัวใจ

อ้อมกอดแนบแน่นส่งผ่านทุกความรู้สึกที่มี ก่อนทั้งสองใจจะเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน

“คิดถึง ฉันคิดถึงเธอ ลู่หาน...”

“ผม ฮึก...ผมก็คิดถึงคุณ”

ก่อนริมฝีปากหยักจะแนบสนิทลงบนริมฝีปากอวบอิ่ม ประทับตราและส่งผ่านทุกความคิดถึงที่มี ความรัก ความห่วงใย ถูกถ่ายทอดเป็นจูบแสนลึกซึ้งที่อุ่นไปทั้งหัวใจ ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย

50 %

ฝนที่เคยตกหนักเมื่อไม่กี่นาทีก่อนถูกแทนที่ด้วยท้องฟ้าสดใส คล้ายกับว่าไม่มีพายุฝนเกิดขึ้นมาก่อน ถ้าไม่มีแอ่งน้ำเฉอะแฉะเป็นหลักฐาน เมฆสีครึ้มก้อนโตถูกลมพัดให้ลอยไปไกล เปลี่ยนเป็นแสงสว่างจ้าของดวงอาทิตย์ยามเย็นที่ส่องลอดผ่านบานหน้าต่าง เกิดสายรุ้งกินน้ำสีสวยเมื่อเกิดการหักเหของแสงสะท้อนกับละอองน้ำในอากาศ

อย่างที่ใครเคยบอกไว้ว่าฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ และเซฮุนก็เพิ่งได้เห็นในวันนี้

ร่างสูงใหญ่ของมาเฟียซิซิเลี่ยนที่เปียกปอนไปทั้งตัวจากฝนเมื่อก่อนหน้า ยืนตัวเปียกเป็นลูกหมาตัวโตที่โดนเจ้าของสั่งห้ามไม่ให้เดินไปไหนไกลนอกจากบริเวณหน้าประตู และมาเฟียที่แสนยิ่งใหญ่ที่ไม่เคยฟังคำสั่งของใคร กลับเชื่อเจ้าของตัวเล็กเพียงครึ่งที่วิ่งไปตามหาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน

“นี่ตัวใหญ่สุดเท่าที่มีในบ้านแล้วล่ะ”

เจ้าของร่างเล็กที่ตอนนี้อยู่ในเสื้อบาสเกตบอลตัวโคร่งแถมด้วยกางเกงบอลขาสั้นที่ทำให้โอเซฮุนเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แสนเอ็นดูคนที่น่ารักกว่าใครเมื่อตอนนี้ลู่หานมัดผมจุกเป็นทรงแอปเปิ้ลที่เผยหน้าผากสวย

“ของใคร” เสียงทุ้มเอ่ยถามจากคนที่ยิ้มหวานให้ก่อนหน้าเปลี่ยนมาตีหน้าขรึมเมื่อเห็นว่าเสื้อยืดในมือไม่มีทางที่เป็นของคนตัวเล็กตรงหน้าแน่ และนั่นทำให้ลู่หานส่งเสียงหัวเราะเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่ผ่านมา

“คิดว่าของใครล่ะครับ”

“ลู่หาน...อย่าทำแบบนี้ ฉันหึงนะ”

หลายวันที่ไม่ได้เจอทำให้คุณมาเฟียปากหนักของเขาไปเรียนรู้วิธีการทำให้ใจเต้นแรงมากขนาดนี้มาจากไหนกัน และเพราะแบบนั้นทำให้เจ้าของแก้มกลมใสต้องขึ้นสีแดงเรื่ออย่างห้ามไม่ได้ มือน้อยโยนผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ไปให้มาเฟียหนุ่มโดยไม่ขยับไปใกล้ให้ระยะห่างลดลงกว่านั้น

แค่นี้ก็ทำให้หัวใจเต้นแรงแทบบ้าแล้ว

“เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้ว นี่ของคุณพ่อผมครับ”

มาเฟียซิซิเลี่ยนยิ้ม และน่าแปลกที่ก็ทำให้ลู่หานยิ้มออกมาเช่นกัน

สองมือเล็กโอบประคองแก้วโกโก้อุ่นไว้ในมือ แม้ฝนจะหยุดตกไปแล้ว แต่การได้ดื่มอะไรที่อุ่นสักหน่อยก็คงดีต่อร่างกาย เท้าเล็กก้าวเดินจากห้องครัวขนาดเล็กของตัวบ้านก่อนตรงดิ่งไปยังห้องรับแขกกลางบ้านที่มีร่างของใครบางคนนั่งอยู่บนโซฟาหนังตัวใหญ่

“ทำไมยังไม่เปลี่ยนเสื้อล่ะคุณ”

“ถอดให้หน่อย”

“จะมากไปแล้วไหมครับคุณมาเฟีย”

ลู่หานวางแก้วโกโกร้อนบนโต๊ะกระจกตัวเล็กที่ชงเตรียมไว้ให้คนตัวโต และเป็นพอดีที่ลูกกวางตัวน้อยติดกับคนเจ้าเล่ห์เมื่อแขนแกร่งคว้าร่างเล็กมานั่งบนตัก สองมือน้อยรีบดันอกแกร่งให้ถอยห่าง ก่อนดวงตากลมโตจะช้อนมองใบหน้าแสนหล่อเหลาและลู่หานก็รู้สึกคิดผิด เมื่อมาเฟียซิซิเลี่ยนตอนนี้กำลังเผยแววตาอ้อนแบบที่ทำให้ไปไม่เป็น

“อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะครับ”

“แบบไหน...”

“คุณเซฮุน !”

ลู่หานขมวดคิ้วแกล้งดุ โดยแก้มกลมๆนั่นร้อนและขึ้นสีแดงจัดแบบที่แสนน่าเอ็นดู ทำให้โอเซฮุนอดใจไม่ไหว กดจูบไปบนหน้าผากมน จมูกโด่งรั้น และจบลงที่ริมฝีปากอิ่ม จนคนที่โดนเอาเปรียบทุบไปบนไหล่กว้างเพื่อให้เลิกกลั่นแกล้งกันเสียที

“พ..พอแล้ว ผม เปลี่ยนให้คุณก็ได้”

คนตัวเล็กที่ตอนนี้เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ยอมทำตามความต้องการของคนที่ยกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างถูกใจ โอเซฮุนให้ความร่วมมือโดยพิงตัวไปกับพนักพิงโซฟา โดยมีร่างเล็กนั่งคร่อมอยู่บนตัก มือน้อยจับชายเสื้อที่เปียกชื้นก่อนค่อยยกขึ้นเพื่อหวังถอดออก ทำให้เผยซึ่งกล้ามเนื้อเป็นลอนสวยแสนน่าอิจฉา

และท่าทางกัดริมฝีปากแบบไม่รู้ตัวของคนบนตักก็ทำให้มาเฟียหนุ่มต้องเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เป็นท่าทางยั่วยวนไร้เดียงสาแบบที่เจ้าตัวคงไม่รู้ตัว

หลังจากการถอดเสื้อสำเร็จลู่หานก็ถูกกอดรัดแน่นจากคนตัวโต มาเฟียซิซิเลี่ยนซุกหน้าลงบนบ่าเล็กแคบก่อนสูดดมกลิ่นหอมอ่อนเพื่อยืนยันว่าไม่ใช่เพียงความฝัน เขากำลังกอดลู่หานอยู่จริง ๆ มาเฟียซิซิเลี่ยนหลับตาลงเมื่อได้รับแรงกอดรัดตอบกลับจากอ้อมแขนเล็ก

“คุณขี้อ้อนได้ขนาดนี้เชียวเหรอครับ”

“อือ เพราะคิดถึง”

แค่คำพูดเดียวที่เป็นคำตอบของทุกอย่าง โอเซฮุนไม่ยอมให้ความปากหนักหรืออะไรมาขัดขวางความรู้สึกของเขาอีกแล้ว มาเฟียหนุ่มเรียนรู้มามากจากความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ร่างสูงใหญ่ถอยตัวออกมา ก่อนจ้องมองตอบดวงตากลมโตที่แสนน่าหลงใหล

ดวงตาที่สะท้อนเพียงแค่โอเซฮุนอยู่ในนั้น

ก่อนมาเฟียซิซิเลี่ยนจะพลิกร่างน้อยให้แผ่นหลังบอบบางแนบกับโซฟา ลมหายใจร้อนเป่ารดจมูกโด่งรั้น พร้อมกับริมฝีปากหยักแนบสนิทกับริมฝีปากอวบอิ่ม จูบแสนหวานที่ออดอ้อนทำให้ใจดวงน้อยอ่อนยวบอย่างจำยอม

“อ อือ..”

เสียงครางแผ่วเบาดังเล็ดลอด มือน้อยโอบคล้องคอแกร่ง จูบลึกซึ้งที่ส่งผ่านทุกความรู้สึกดำเนินไป ก่อนมาเฟียหนุ่มจะถอนริมฝีปากออกเมื่อมือเล็กบีบไหล่หนาคล้ายบอกว่าถูกกักเกี่ยวลมหายใจเสียเกือบหมด

มาเฟียหนุ่มกดจูบบนปลายจมูกโด่งรั้นที่แสนหมั่นเขี้ยว ก่อนจูบบนไฝเม็ดเล็กบนคิ้วด้านขวาที่แสนน่าเอ็นดู และแบบนั้นเรียกใบหน้าหวานให้ร้อนเห่อไปจนหมดเพราะท่าทีที่แสนอ่อนโยน

“...”

“เกือบตายเลยนะ...ตอนที่บอกจำกันไม่ได้”

“ผมขอโทษ ผม..”

มือน้อยลูบใบหน้าหล่อเหลาที่ซูบผอมลงไปอย่างเห็นได้ชัด ขอบตาคล้ำคล้ายคนอดนอนมานาน หนวดเคราเขียวครึ้ม แต่ถึงแบบนั้นมาเฟียซิซิเลี่ยนของลู่หานก็ยังคงดูดีเสมอ หัวใจดวงน้อยเต้นรัวคล้ายเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิด แต่เมื่อริมฝีปากร้อนกดจูบบนมือเล็กก็คล้ายปลอบโยนปัดเป่าความรู้สึกนั้นให้หายไป

“ชู่ว..เราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันแล้วที่รัก ตอนนี้เธออยู่ในอ้อมกอดฉัน แค่นั้นก็เพียงพอ”

ลู่หานจ้องมองตอบดวงตาคมที่มีความหนักแน่นอยู่ในนั้น ก่อนมือใหญ่ที่จะคว้ามือเรียวที่กดจูบวางไว้บนศีรษะให้คนตัวเล็กลูบ หัวใจดวงเล็กเต้นรัวด้วยความรู้สึกแสนรักที่เติมเต็ม เขาจดจำได้ทุกความทรงจำที่ขาดหาย และความทรงจำที่ว่าหัวใจดวงนี้ภักดีต่อมาเฟียซิซิเลี่ยนกลับเด่นชัดยิ่งกว่าสิ่งไหน แต่ถึงแบบนั้น...

“คุณจะยอมทิ้งทุกอย่างเหรอครับ”

“ถ้าเพื่อเธอ ฉันก็ยอมเป็นแค่โอเซฮุน”

แบบนั้นลู่หานก็จะขอเวลาแค่ตรงนี้ ที่เขาสองคนจะมีแค่กันและกัน เป็นเพียงแค่โอเซฮุน ไม่ใช่มาเฟียซิซิเลี่ยน และเป็นเพียงลู่หาน ไม่ใช่คนที่ใครอื่นอยากให้เป็น

เสียงหัวเราะสดใสดังขึ้น ขัดกับใบหน้าของใครอีกคนที่แสนบูดบึ้ง เมื่อเสื้อยืดสีขาวที่ลู่หานพยายามหาตัวใหญ่ที่สุดดูเล็กไปเป็นกองเมื่ออยู่บนร่างของมาเฟียซิซิเลี่ยน และเพราะแบบนั้นทำให้คนตัวเล็กหัวเราะยกใหญ่ จนคนตัวโตกว่าอดใจไม่ไหวงับไปบนจมูกแสนรั้นอย่างหมั่นเขี้ยว

“โอย เจ็บนะครับ!”

“เลิกหัวเราะสักที”

“ฮ่าๆ โอเค โอเค...ก็ได้ อย่าทำหน้าบูดแบบนั้นสิครับ ผมว่าเราต้องออกไปห้างสรรพสินค้าแล้วล่ะ เพราะชุดของคุณพ่อผมดูจะเล็กเกินไปหน่อย”

ลู่หานยืดแก้มของมาเฟียหนุ่มให้ยกยิ้มแทนใบหน้าบูดบึ้งหนึ่งที ก่อนคนตัวเล็กจะหยิบเอากุญแจรถบีเทิลลูกรักมาควงไว้ในมือ และคว้าข้อมือแกร่งให้ลุกขึ้นตาม แต่น้ำเสียงทุ้มก็ดังขึ้นขัดก่อนที่จะได้เดินออกไป

“ไปเปลี่ยนชุดก่อน”

“ชุดใคร ชุดผม ?” ลู่หานหยุดชะงักก่อนหันมามองคนตัวโตที่หยุดยืนนิ่งพร้อมทำหน้าดุใส่ นิ้วเรียวชี้มาที่ตนเองก่อนเอียงคอด้วยท่าทีสงสัย

“โป๊ ไปเปลี่ยน ไม่ก็หาเสื้อมาคลุม”

“โป๊ตรงไหน ทำไมล่ะครับ ผมก็ใส่แบบนี้...”

“ฉันหวง...หึงด้วยอีกอย่าง เข้าใจไหม”

และเพราะใบหน้าหล่อเหลาที่ขยับมาใกล้ จนปลายจมูกชนกันแผ่วเบา พร้อมด้วยดวงตาเจ้าเล่ห์ แบบที่ลู่หานต้องรีบวิ่งไปหาเสื้อมาคลุมในทันที แค่เสื้อบาสเกตบอลคอกว้างไปหน่อยแค่นั้นเองนะ มาเฟียซิซิเลี่ยนนี่ชักจะเอาใหญ่ !

ใช้เวลาไม่นานเจ้าบีทเทิลคันสีฟ้าอ่อนก็เดินทางถึงห้างสรรพสินค้ากลางเมือง แม้ขนาดไม่ใหญ่เท่าเมืองใหญ่ แต่ถึงแบบนั้นห้างแห่งนี้ก็เพียงพอที่จะมีทุกอย่างให้เลือกซื้อ บีทเทิลของลู่หานดูเล็กไปถนัดตาเมื่อมาเฟียหนุ่มลงออกมายืนรออยู่ข้างรถ

ก่อนทั้งคู่จะเดินเข้าไปในตัวห้าง ลู่หานที่ดูคุ้นเคยเป็นอย่างดีรีบเดินนำไปด้านหน้าโดยมีร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มตามไปไม่ห่าง มือเรียวคว้ารถเข็นไว้ในมือ แต่โอเซฮุนก็เปลี่ยนมาแย่งไว้ในมือและเข็นด้วยตัวเอง มาเฟียหนุ่มแทบจำไม่ได้ว่าเคยได้ใช้ชีวิตแสนเรียบง่ายนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

และลู่หานก็ทำให้โอเซฮุนได้สัมผัสความรู้สึกนั้น ว่าเท่านี้ก็เพียงพอ

“เราควรไปโซนเสื้อผ้า เปลี่ยนเสื้อให้คุณก่อน”

เพราะตั้งแต่มาเฟียซิซิเลี่ยนก้าวเดินลงจากรถมา ด้วยเสื้อที่รัดแน่นทำให้อวดกล้ามเนื้อแสนดูดี จนให้เหล่าสาวๆ ต่างมองกันเป็นตาเดียว และเพราะแบบนั้นทำให้ลู่หานรู้สึกขัดหูขัดตาไปซะหมด

“หวงหรือยังไง”

“ใครจะไปหวงคุณกันครับ”

“แต่หน้าเธอมันฟ้องนะ ยอมรับเถอะที่รัก”

ลู่หานทำหน้าบูด ริมฝีปากอิ่มนั้นเบะบึ้ง ทั้งที่แก้มใสยังขึ้นสีแดงเรื่อแบบที่มาเฟียซิซิเลี่ยนอยากจับมาฟัดเดี๋ยวนี้ แต่คนตัวโตก็ทำได้เพียงกดจมูกโด่งลงบนแก้มนิ่มหอมฟอดใหญ่  ลงโทษที่เจ้าของดันน่ารักมากเกินไปเสียหน่อย และทำให้โดนมือเล็กฟาดลงบนอกด้วยแรงไม่น้อย

มาเฟียแสนเจ้าเล่ห์ยกยิ้มกริ่ม เพราะถึงแบบนั้นก็คุ้ม

“คุณอาจไม่เคยใส่เสื้อผ้าพวกนี้...”

“แต่ก็ใช่ว่าจะใส่ไม่ได้ซักหน่อย”

ลู่หานมองคนที่อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวธรรมดา กับกางเกงผ้าสีเทา พร้อมด้วยหมวกแก๊ปสีดำ เป็นชุดแสนธรรมดาที่ไม่ได้ทำให้มาเฟียซิซิเลี่ยนดูดีน้อยลงแม้แต่น้อย แถมยังคล้ายดูลดอายุจนเหมือนเป็นเพียงเด็กหนุ่มธรรมดา เป็นเพียงโอเซฮุนที่เจ้าตัวบอกเอาไว้

“หล่อจนตกหลุมรักอีกรอบเลยหรือยังไง ทำไมจ้องแบบนั้น”

“...” ลู่หานอยากจะข่วนใบหน้าหล่อนั่นสักหนึ่งที

แต่ก็เปลี่ยนใจหมุนรถหลบไปอีกทาง ไม่ให้แก้มต้องร้อนไปมากกว่านี้ ปล่อยให้มาเฟียที่หัวเราะในลำคออย่างถูกใจเดินตามหลังมาไม่ห่าง ก่อนจะแย่งรถเข็นไปเสียเอง โอเซฮุนใช้มือข้างหนึ่งเข็นรถ ในขณะที่มืออีกข้างมาเฟียหนุ่มก็เลือกที่จะคว้ามือเล็กจับประสานไว้ โดยที่คนตัวเล็กก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

ทั้งคู่ต่างเลือกซื้อข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น และไม่จำเป็นจากมาเฟียซิซิเลี่ยนที่แทบโยนทุกอย่างที่เห็นในสายตาวางใส่ในตะกร้า เดือดร้อนให้ลู่หานจำเป็นต้องเอาของพวกนั้นออกนอกรถเข็นไปเสียบ้างเพราะกลัวรถจะล้นซะก่อน

“ซื้อครีมที่โกนหนวดไปด้วยสิ” มือใหญ่ลูบบนใบหน้าขณะทั้งคู่กำลังเดินผ่านไปยังส่วนของอาหารและของกิน ร่างเล็กหยุดชะงักก่อนเดินไปเลือกครีมโกนหนวดอย่างที่มาเฟียซิซิเลี่ยนต้องการ

“ผมว่า...แบบนี้คุณก็ดูเซ็กซี่ดีนะครับ”

“ชอบแบบนี้เหรอ” มาเฟียซิซิเลี่ยนขยับมาซ้อนหลังพร้อมกระซิบเสียงทุ้มข้างใบหูเล็ก แถมยังแกล้งเอาหนวดมาถูแก้มใสให้จั๊กกะจี้เล่น และเพราะแบบนั้นลู่หานเลยใช้ศอกกระแทกท้องแข็งให้ร้องโอย ก่อนรีบหยิบขวดโฟมสำหรับโกนหนวดใส่ในตะกร้ารถเข็นทันที

ปล่อยให้โอเซฮุนหัวเราะอารมณ์ดีตามหลัง  มาเฟียซิซิเลี่ยนมองตามแผ่นหลังแสนบอบบาง ก่อนรีบเข็นรถตามไป เป็นภาพที่ทั้งชีวิตเขาอยากขอเพียงแค่นี้ แต่ถึงแบบนั้นก็รู้ถึงความจริงดีว่าเป็นเช่นไร แต่ตอนนี้เขาก็เพียงอ้อนวอนพระเจ้าว่าขอเพียงแค่ช่วงเวลานี้

ช่วงเวลาที่มีเพียงแค่เซฮุนและลู่หานเท่านั้น

100 %

#มาเฟียขย้ำกวาง

ถึงช่วงเวลาคืนความสุขให้ชาวซิซิเลี่ยน

แหนะ

ยิ้มกันแก้มบานไปหมดแล้ว เลารู้นะ !  ส่วนตอนหน้าก็รู้กันจะได้โกนหนวดกันรึเปล่าก็ไม่รู้สินะ 55555555555555555555

อย่าลืมสกรีมความเขิง ได้ที่คอมเม้นท์และ แท๊ก #มาเฟียขย้ำกวาง นะคับ ! คัมแบคอย่างเต็มตัว เพราะปิดเทอมอย่างเป็นทางการแล้วค่า เย้เย้

*ประกาศ*

ลงรายละเอียดการสั่งจองคุณมาเฟียคนเล็กและลูกกวางของเขาแล้วนะคะ

จิ้ม<3

ช่วง Q&A กับมาเฟียซิซิเลี่ยน และเลาเอ้ง!

 https://goo.gl/forms/hNSoFbOc8thKYI0X2

ใครสงสัยอะไรสามารถถามมาได้นะคะ คุณมาเฟียและเลดี้ของเขาจะบอกแบบหมดเปลือกไม่มีกั๊ก รวมทั้งเราด้วย :-) 

@master_yp | ask.fm