{จบแล้ว} Naked Prisoner #มาเฟียขย้ำแบค #มาเฟียขย้ำกวาง

ตอนที่ 43 : | 13 | regret | 100%

 13

 บรรยากาศแสนตึงเครียดเกิดขึ้นระหว่างสองอดีตเพื่อนสนิท ไม่มีประโยคใดหลุดรอดออกมาจากคนทั้งคู่นานนับนาที มีเพียงเสียงน้ำชาจากเยือกที่ไหลรินลงแก้วใบเล็กดังขึ้นเมื่อเป็นเฉินที่เสิร์ฟให้แขกคนสำคัญ ก่อนเป็นต้วนอี้เอินที่พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้พุ่งตัวไปทำร้ายคนเป็นเพื่อนเอ่ยประโยคออกมา

“โอเซฮุน...ฉันไม่น่าเชื่อใจแกเลยสักนิด”

“หมายว่ายังไงต้วนอี้เอิน” มาเฟียซิซิเลี่ยนยกแก้วชาขึ้นจิบก่อนวางไว้บนโต๊ะเล็ก จ้องมองตอบแววตาที่เต็มไปด้วยโทสะ ไม่เข้าใจถึงสาเหตุอะไรที่ทำให้คุณหมอหนุ่มที่จิตใจเคยเยือกเย็นในวินาทีนี้เต็มไปด้วยท่าทีโกรธแค้นกันมากขนาดนี้

“หมายความว่าฉันไม่น่าทิ้งปลาย่างไว้กับแมวสารเลวที่ไร้จิตสำนึกแบบแกไง!!”

ร่างสูงของทั้งคู่ผุดลุกขึ้นประจันหน้ากันในทันที ต้วนอี้เอินที่ไม่เคยข่มอารมณ์โกรธได้เลยนับแต่ในวันนั้น วันที่เห็นน้องสาวเสียใจจนแทบกลายเป็นบ้า มือใหญ่จับคอเสื้อเชิ้ตของมาเฟียหนุ่มกระชากเข้าใกล้ตัว แต่โอเซฮุนกลับไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนั้นเมื่อสะบัดมือนั้นออกในทันที

“แกเป็นบ้าอะไรหนักหนาไอ้หมอ!”

“น้องสาวฉัน...แกไม่รู้หรือยังไงว่าทำอะไรไว้”

“เรื่องจื่อวี ฉันต้องห่างจากน้องเพราะความปลอดภัย จื่อวีทำให้ความเชื่อใจฉันหมดลง แต่ไม่ใช่แค่จื่อวีหรอกนะ ตอนนี้ตระกูลต้วน ฉันก็ไม่อยากไว้ใจใครสักคน”

มาเฟียซิซิเลี่ยนเดินเข้าไปใกล้คุณหมอหนุ่ม จ้องตาตอบแต่คนตรงหน้าที่เป็นหนึ่งในตระกูลต้วนก็ไม่ท่าทีหลบสายตา คล้ายไม่สนถึงว่าความเชื่อใจของซิซิเลี่ยนที่ไม่เหลืออยู่จะส่งผลอะไรต่อตระกูลที่หยิ่งในศักดิ์ศรีไม่ต่างกัน

“แล้วมันสำคัญยังไง ในเมื่อตระกูลต้วนในตอนนี้ก็ไม่เหลือความเชื่อใจให้ซิซิเลี่ยนแล้วเหมือนกัน”

“…”

“ตั้งแต่ในวินาทีที่ฉันรู้ว่าน้องสาวฉันตกไปเป็นของแก โอเซฮุน!!”

ทุกอย่างนิ่งสงบโอเซฮุนเบิกตากว้าง คล้ายความทรงจำเลือนรางที่เนิ่นนานถูกสะกิด และช่างไม่เด่นชัดเอาเสียเลย ตอนนั้นเราอยู่กันที่แอลเอในคืนที่เขาและต้วนอี้เอินเรียนจบ แอลกอฮอล์ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนั้น มีเพียงเสียงกระซิบของน้องสาวเพื่อนที่บอกเขาว่าจะไม่เป็นอะไร

และในตอนเช้าที่เขาจำอะไรไม่ได้นัก นอกจากร่างของหญิงสาวที่เขาให้เกียติอยู่เสมอนอนอยู่ข้างกาย

“ฉันจำไม่ได้...” มาเฟียหนุ่มบีบนวดขมับอย่างนึกไม่ออกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เราทั้งคู่ปล่อยให้มันผ่านเลยไป และไม่มีใครหยิบยกเรื่องนั้นขึ้นมาพูดอีก และโอเซฮุนยังคงให้เกียติจื่อวีอยู่เสมอมา

“คนแบบแกนี่มัน...”

“ตรวจพิสูจน์..”

ผลัวะ !

ไม่ทันได้พูดจนจบประโยคมาเฟียซิซิเลี่ยนก็ถูกหมัดจากคุณหมอหนุ่มปล่อยใส่ข้างกรามจนใบหน้าหันไปอีกทาง โอเซฮุนแค่นรอยยิ้มก่อนถ่มน้ำลายที่เต็มไปด้วยคาวเลือดทิ้งลงพื้น ตวัดดวงตาคมกริบจ้องมองตอบอารมณ์เริ่มกรุ่นไม่ต่างกัน

ในเมื่อเขาจำอะไรไม่ได้สักนิดต้วนอี้เอินยังต้องการอะไรในเมื่อนั่นเป็นเครื่องยืนยันที่ดี

“แกคิดว่าน้องสาวฉันโกหก เพราะอยากได้คนแบบแกเป็นสามีหรือยังไง”

“ตอนแรกฉันก็ไม่คิด...แต่ตอนนี้ มันก็ไม่แน่” มาเฟียซิซิเลี่ยนยกยิ้มมุมปากด้วยท่าทีร้ายกาจ ถึงแม้เหตุการณ์ในคืนนั้นเกิดขึ้นจริง แต่หญิงสาวยินยอมและเต็มใจ ผ่านมาหลายปีแล้วทำไมในวันนี้ถึงได้อยากเรียกร้อง

เพราะอำนาจที่เขามีจากที่เติบโตขึ้นเป็นซิซิเลี่ยน หรือเพราะอะไรที่จื่อวีต้องการ

และนั้นก็ทำให้ต้วนอี้เอินปล่อยหมัดใส่อีกครั้งแต่ในรอบนี้โอเซฮุนรับไว้ได้ และออกแรงผลักจนร่างสูงพอกันนั้นเซถอยไปด้านหลังและล้มลงกับพื้น มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มใส่สวมหน้ากากเป็นปีศาจร้ายที่ไม่คิดจะยอมใครหน้าไหนอีกต่อไป

“ว่าที่เลดี้ซิซิเลี่ยน ไม่ใช่ใครต่อใคร...”

“ถ้าไม่แบบนั้นลู่หานก็ไม่มีวันได้รับยาแก้นี่!”

ชื่อของใครบางคนที่มีอิทธิพลต่อมาเฟียที่แสนยิ่งใหญ่ของฮ่องกง ทำให้ร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่มหยุดชะงัก ขวดแก้วยาขนาดเล็กสามขวดที่อยู่ในถุงใสที่คุณหมอหนุ่มหยิบออกมาให้ดูทำให้โอเซฮุนต้องกลายเป็นผู้พ่ายแพ้ให้กับคำต่อรอง

ในเมื่อภาพที่ลู่หานทรมานเพราะอาการปวดจากฤทธิ์ยานั่นยังคงฝังอยู่ในทุกความคิด

“อย่าทำแบบนี้ต้วนอี้เอิน”

“มันหมดเวลาแล้วโอเซฮุน มันถึงเวลาแล้ว ที่คนแบบฉันจะทำอะไรสักอย่าง”

ต้วนอี้เอินลุกขึ้นยืน จ้องมองตอบดวงตาคมของมาเฟียหนุ่มที่สั่นไหว เก็บความรู้สึกในหัวใจของตนเองให้ฝังลึก แม้รู้ดีว่าลู่หานเป็นคนสำคัญในหัวใจไม่ต่างกัน แม้ไม่อยากจะใจร้าย แต่ท่าทีน้องสาวที่ต้องทรมานเพราะพิษของความรักทำให้ต้วนอี้เอินไม่มีทางเลือก

“ฉันให้เวลาแกแค่ถึงพรุ่งนี้ตอนเช้า”

บานประตูปิดลง พร้อมร่างของอดีตเพื่อนสนิทที่ลับสายตา มาเฟียซิซิเลี่ยนที่ยิ่งใหญ่กำมือแน่นเสียจนเส้นเลือดปูดโปน คำต่อรองที่แพ้พ่ายตั้งแต่มีชื่อใครบางคนมาเกี่ยวข้อง

ความรักทำให้ใครหลายคนอ่อนแอ และยอมในทุกข้อเสียเปรียบทุกอย่าง

และโอเซฮุนก็เป็นหนึ่งในนั้นแม้ต่อให้เป็นมาเฟียซิซิเลี่ยนที่ยิ่งใหญ่มากแค่ไหนก็ตาม

เพราะเพื่อคนที่เขารัก

เวลาหมุนเปลี่ยนจากแสงจากดวงอาทิตย์แปรเปลี่ยนเป็นแสงดาวจากท้องฟ้า ลมเย็นยังพัดผ่านคฤหาสน์ที่แสนเงียบสงบ ที่ตั้งอยู่กลางหุบเขาที่เขียวขจี ในห้องที่ใหญ่ที่สุดของคฤหาสน์แห่งนี้ บนโซฟาสีดำสนิทมีร่างบอบบางของใครบางคนนอนหลับอยู่

เพราะการรอคอยที่เนิ่นนาน และทุกอย่างก็สิ้นสุดลง

เมื่อในวินาทีร่างสูงใหญ่ผู้เป็นเจ้าของห้องนอนนี้ เดินก้าวเข้ามาด้านใน ดวงตาคมกริบที่กวาดมองรอบห้องหยุดมองร่างของคนที่ในวินาทีนี้เป็นทั้งหัวใจ เป็นหัวใจที่โอเซฮุนปกป้องอะไรไว้ไม่ได้นอกจากเพียงความปลอดภัยของร่างกาย

“ลู่หาน...”

กระซิบร้องเรียกแผ่วเบาหวังให้ดวงตากลมโตที่น่ามองนั่นลืมตื่น แต่อีกใจหนึ่งก็หวังให้ร่างเล็กที่กำลังนอนหลับตายังคงหลับสนิทและปล่อยให้มาเฟียซิซิเลี่ยนได้จ้องมองและซึบซับความสวยหวานแบบนี้ต่อไป ก่อนจะตัดสินใจยกอุ้มวางร่างเล็กไปไว้บนที่นอน

และเมื่อแผ่นหลังบอบบางแตะบนที่นอนนุ่มก็ทำให้เปลือกตาสีอ่อนที่หลับใหลลืมตื่น

“คุณเซฮุน...”

คนที่วางร่างเล็กบนเตียงนอนหยุดชะงัก ท่อนแขนแกร่งยังคงเท้าคร่อมร่างบอบบางให้อยู่ใต้ร่าง ระยะเพียงน้อยนิดทำให้สองลมหายใจอุ่นที่ต่างโหยหากันและกันลดระยะลง ก่อนจะเป็นเจ้าของริมฝีปากอวบอิ่มที่แดงเรื่อกดจูบลงบนริมฝีปากหยัก

“อึก อื้อ”

สัมผัสแสนแผ่วเบานั้นร้องเรียก ให้ความอดทนที่พยายามมาหมดลงในวินาทีนั้น ทั้งคู่ต่างมอบจูบที่สื่อสัมผัสที่แสนคิดถึงให้แก่กัน ลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดตอบรับลิ้นร้อนที่วินาทีนี้กลายเป็นผู้นำ นานเกือบนับนาทีจนแทบหมดลมหายใจ

ก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดชะงัก เมื่อเจ้าของลิ้นร้อนนั้นไม่ได้สานต่อ ริมฝีปากอวบอิ่มกดจูบย้ำอีกครั้ง จนพบว่าการตอบสนองมีเพียงความว่างเปล่า มือเล็กประคองสันกรามสวยของมาเฟียหนุ่ม ลู่หานกดจูบแผ่วเบาเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลรินจากแก้วตาสวย

“ฮึก…”

ดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยน้ำใส สัมผัสแสนแผ่วเบาที่ไร้ซึ่งท่าทีตอบสนองนั้นยืนยันให้หัวใจดวงน้อยนั้นแตกสลาย ลู่หานช้อนจ้องมองดวงตาคม มือเล็กยังคงจับอยู่บนแก้มสาก แววตาที่เย็นชาไร้ความรู้สึก ทำให้หยาดน้ำตาไหลรินมากกว่าเก่า

โดยไม่รู้เลยสักนิดว่านั่นบีบใจคนมองมากแค่ไหน โอเซฮุนกำมือแน่น อยากจะเช็ดหยาดน้ำตาจากดวงตาที่เคยสดใสน่ามอง แต่ในตอนนี้กลับทำไม่ได้เช่นนั้น ทำได้เพียงมองและปล่อยให้แววตาตัดพ้อที่แสนน่าสงสารจ้องมองมา

“อย่าร้องไห้...มันน่ารำคาญ” และมีเพียงคำพูดแสนร้ายกาจที่ตรงข้ามกับหัวใจ

ลู่หานกดจูบลงบนปลายคางของมาเฟียหนุ่มที่แสนใจร้าย ด้วยหัวใจที่ยินยอมแล้วในทุกอย่าง พยายามกักเก็บก้อนสะอื้น หยุดร้องไห้ทั้งที่เป็นไปไม่ได้ ก่อนมือน้อยที่เคยประคองบนใบหน้าหล่อเหลาจะเปลี่ยนมาแตะตรงหน้าอกข้างซ้ายของคนที่อยู่เหนือร่าง

“ในนี้ ในหัวใจของคุณ ไม่เคยมีผมอยู่เลยใช่ไหมครับ”

คำถามที่คล้ายเป็นคมมีดเล่มเล็กปักแทงจนร้าวไปทั้งใจมาเฟียซิซิเลี่ยน เจ้าของริมฝีปากหยักไม่เอื้อนเอ่ยตอบสิ่งใด หลับตาลง ก่อนถอยห่างออกมาจากร่างบอบบางที่ในวินาทีนี้คล้ายจะแตกสลาย

มาเฟียหนุ่มลุกขึ้นนั่งก่อนหันหน้าไปอีกฝั่ง แล้วเอ่ยบางอย่าง

“กลับไปเถอะ กลับไปห้องนอนของเธอ”

ไม่มีคำตอบรับใดจากคนใจร้ายและลู่หานรู้สึกเหมือนจะแตกสลายขึ้นมาจริงๆ

40 %

#มาเฟียขย้ำกวาง

ร่างเล็กบนที่นอนกว้างสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย มือน้อยจับกุมที่หน้าอกจากอาการหวาดกลัวที่หลอกหลอนคล้ายกับความฝัน แต่หยาดน้ำตาที่ยังคงเปรอะแก้มใสยืนยัดชัดเจนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั่นคือเรื่องจริง

‘ในนี้ ในหัวใจของคุณ ไม่เคยมีผมอยู่เลยใช่ไหมครับ’

เป็นคำถามซึ่งไร้คำตอบ

แต่แท้จริงแล้วอย่างที่ใครเคยพูด การไม่ตอบก็คือคำตอบที่ชัดเจนที่สุด

“ผมขอโทษ ที่คิดเข้าข้าง ฮึก ตัวเองไปขนาดนี้”

เก็บกั้นน้ำตาไว้ในใจ ลู่หานปาดน้ำตาพร้อมกับสูดหายใจลึก เป็นความเจ็บปวดที่เขาควรทำให้ใจชินชา แต่ในวินาทีนี้กลับทำไม่ได้ดั่งใจคิด คล้ายหัวใจที่เคยมีแตกสลาย เจ้าของเปลือกตาสีอ่อนปิดลงก่อนลืมขึ้นและลุกขึ้นเพื่อเช้าวันใหม่ที่มืดหม่นกว่าในทุกวัน

มืดหม่นไม่ต่างจากหัวใจของเขา

ยามเย็นย่ำที่แสงแดดถูกบดบังด้วยเมฆก้อนใหญ่ที่ตั้งเค้ามืดหม่น มาตั้งแต่ในช่วงเช้า ลู่หานเดินลงบันไดมาจากชั้นบน นึกแปลกใจที่พบว่าเห็นเหล่าสาวใช้ต่างยืนเรียงรายด้วยท่าทีสงบเรียบร้อยตั้งแต่บานประตูหน้าคฤหาสน์ คนตัวเล็กขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เดินไปใกล้สาวใช้ประจำตน ยังไม่ทันได้เอ่ยถาม สองร่างที่เดินลงมาจากรถก็ทำให้ร่างบอบบางต้องหยุดชะงัก

ร่างสูงใหญ่ของมาเฟียซิซิเลี่ยนที่สวมชุดสูทแสนสง่าข้างกายมีร่างเล็กของหญิงสาวที่คุ้นตาเป็นอย่างดี คุณหมอจื่อวีคนสวยคล้องแขนคล้ายแสดงความเป็นเจ้าของที่ชัดเจน ด้วยรอยยิ้มที่แสนสดใส

ก่อนทุกอย่างจะเฉลยถึงเหตุการณ์เมื่อเสียงพ่อบ้านใหญ่แห่งซิซิเลี่ยนเอ่ยทักทาย

“ยินดีต้อนรับสู่คฤหาสน์ซิซิเลี่ยนครับ คุณว่าที่เลดี้”

ลู่หานหยุดชะงัก มือน้อยที่จับราวบันไดเกร็งแน่น คล้ายความจริงที่ว่าฟาดใส่จนร่างกายชา แม้ไม่เคยคิดเทียบ แต่ก็รู้ชัดเจนว่าหญิงสาวแสนสวยที่ดูเหมาะสมตรงข้างกายมาเฟียซิซิเลี่ยนสำคัญมากเพียงใด สำคัญมากกว่าเขาที่เป็นเพียงดอกไม้ดอกเล็กที่คงไม่ได้สำคัญจริงดังเช่นใครเคยพูด

เป็นเหมยฮวาที่ไม่ควรค่าพอจะเบ่งบานเพื่อซิซิเลี่ยน

กายน้อยสั่นเมื่อได้รับรู้ความจริงตรงหน้า เมื่อหัวใจของคนตัวเล็กเป็นของมาเฟียซิซิเลี่ยนไปทั้งใจ สองเข่าแทบทรุดลงกับพื้นหากไม่ใช่เพราะท่อนแขนใครบางคนคอยประคอง ลู่หานเหลือบมองใบหน้าของคนที่โผล่มาโอบเอวของตนไว้

“พี่อี้เอิน”

“เป็นอะไรไปล่ะตัวเล็ก”

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลายังคงยิ้มแย้มใจดีให้ดั่งเช่นในทุกครั้ง แต่เพราะคลื่นน้ำตาที่คล้ายเป็นหมอกมัวทำให้ลู่หานเห็นได้เพียงเลือนราง ก่อนหันกลับมาแล้วก้มหน้าเพื่อเก็บซ่อนน้ำตาที่แสนอ่อนแอ เมื่อหัวใจปวดร้าวเกินจะรับไหว

ร่างของประมุขแห่งคฤหาสน์แห่งนี้เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับหญิงสาวที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นว่าที่เลดี้ของซิซิเลี่ยน สองพี่น้องตระกูลต้วนสบตากันและส่งรอยยิ้ม ต้วนอี้เอินเผื่อแผ่รอยยิ้มให้ว่าที่สามีของน้องสาว แต่ได้รับกลับมาเป็นเพียงใบหน้าที่เพียงนิ่งเฉย ไร้ซึ่งฉายแววความสุขอย่างที่ควรจะเป็น

“พอใจแกหรือยัง” มีเพียงคำพูดที่มาเฟียซิซิเลี่ยนขยับปากโดยไร้เสียง

ต้วนอี้เอินยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนักอยู่บนบันไดวนของตัวคฤหาสน์ที่ทั้งสองคนกำลังเดินใกล้เข้ามา ท่อนแขนยังคงโอบรัดเอวบอบบางของคนที่วันนี้อยู่ในชุดกี่เพ้าสีแดงสวย ที่สะกดสายตาอี้เอินมากกว่าเก่าเมื่อได้พบเจอ

ลู่หานตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา โดยมีสายตาที่ฉายชัดว่าไม่พอใจจากอดีตเพื่อนสนิท ที่สุดท้ายแล้วทำอะไรไม่ได้นอกจากเป็นแค่หมากตัวหนึ่งให้เขาบังคับเดิน ไม่สามารถแสดงสิทธิ์ความเป็นเจ้าของร่างน้อยอย่างเช่นเคยเป็น

“ช่วยทำให้คุณเซฮุนอย่าเห็นน้ำตาผมทีได้ไหมครับ”

เสียงหวานที่คล้ายสะกดก้อนสะอื้นจากคนตัวเล็กข้างกายที่ดังขึ้น และนั่นทำให้ต้วนอี้เอินหมุนกายเล็กเข้าสู่อ้อมกอดเพื่อให้หลบซ่อนน้ำตาตามคำร้องขอ และนั่นแทบทันทีที่โอเซฮุนจะพุ่งตัวเข้าหาแต่เพราะจื่อวีช่วยดึงรั้งไว้ ทำให้มาเฟียซิซิเลี่ยนหยุดไว้เพียงแค่นั้น

“พี่เซฮุนคะ!”

“มากเกินไปหรือเปล่าต้วนอี้เอิน”  เซฮุนกัดสันกรามเพื่อข่มอารมณ์ก่อนเอ่ยด้วยเสียงคำรามต่ำ แต่อี้เอินกลับไม่สนใจและยังขยับตัวใกล้ร่างหอมหวาน กระซิบข้างใบหูเล็กด้วยท่าทางใกล้ชิดที่มากเกินพอดีกับคนที่ตอนนี้เสียใจจนไม่อยากยืนตรงนี้เพื่อหลีกหนีจากภาพที่แสนบาดหัวใจ

“เราไม่เหมาะกับน้ำตาหรอกนะลู่หาน”

กระซิบแผ่วเบา ก่อนคุณหมอหนุ่มจะเงยหน้าเพื่อสบตาแข็งกร้าวของอดีตเพื่อนสนิท เมื่อเกมที่แท้จริงกำลังเริ่มต้นต่อจากนี้ ไม่การประนีประนอมอีกต่อไปเมื่อมีหัวใจเป็นเดิมพัน เซฮุนกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนข่มอารมณ์ที่พร้อมประทุออกมาทุกเมื่อ

ก่อนจะเดินผ่านสองร่างของทั้งอดีตเพื่อสนิท และคนที่เป็นเจ้าของหัวใจอย่างแท้จริง

บานประตูไม้สลักลายสวยปิดลง พอดีกับท่อนแขนแกร่งสะบัดหลุดออกจากอ้อมแขนที่กอดแน่นเสียยิ่งกว่าอะไรของหญิงสาวที่เคยเป็นน้องสาวที่แสนดีของโอเซฮุน จื่อวีเปลี่ยนไปมาก ความสวยหวานที่เซฮุนเคยเผลอใจเต้นแรงนั่นคล้ายเป็นเพียงภาพลวงตา

เมื่อเจ้าของร่างเล็กที่กำลังเผยสีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจน จนริมฝีปากสีแดงสดนั่นบูดเบี้ยวจนไม่น่ามอง เมื่อมาเฟียซิซิเลี่ยนถอยห่างและหมุนตัวกระชากแขนออก

“โมโหมากหรือไงคะ ที่พี่ชายฉันกอดเด็กนั่น!”

“ลู่หานไม่ใช่เด็กนั่น” มาเฟียหนุ่มเอ่ยตอบกลับ พยายามนิ่งเฉยกับท่าทีแสนโมโหของหญิงสาว ร่างเล็กยังคงก้าวตามติดพร้อมเอ่ยคำพูดที่แสนร้ายกาจ แตกต่างจากทุกทีที่เคยเป็น คล้ายจื่อวีคนเดินของเขาตายลงไปแล้ว

“แค่เด็กที่พี่บังเอิญเก็บได้มา ไม่รู้ประวัติแน่ชัด ไม่รู้อะไรสักอย่าง เด็กแบบนั้นมันมีดีอะไรมากหรือไงคะ หรือว่าลีลามันเด็ดจนพี่ปล่อยไปไม่ได้”

มาเฟียซิซิเลี่ยนหันกลับในทันทีที่ได้ยินคำพูดที่ไม่ควรออกมาจากหญิงสาวที่เคยแสนน่ารักคนหนึ่ง แววตาผิดหวังที่สะท้อนชัดเจน คล้ายเป็นเชื้อเพลิงให้จิตใจของหญิงสาวร้อนจนแทบเป็นไฟ ไร้ซึ่งแล้วแววตาเอ็นดูที่เคยได้รับจากเพื่อพี่ชาย ซึ่งนั้นยิ่งตอกย้ำให้เธอโกรธแค้นคนที่แย่งความรักไปจากเธอ เด็กคนนั้น

และเมื่อเธอแสยะยิ้มที่ไร้ซึ่งความรู้สึกผิดในสิ่งที่พูด ทำให้มือใหญ่จับลงที่สองแขนบีบเรียกเพื่อคืนสติ แต่หญิงสาวกลับไม่สนใจ

“จื่อวี ! เธอเป็นบ้าอะไร ทำไมถึงพูดจาแบบนี้!”

“เหอะ! ที่ฉันบ้าแบบนี้ก็เพราะพี่ทั้งนั้น ฉันมีสิทธิ์ที่จะพูดหรือทำอะไรก็ได้ ในฐานะว่าที่เลดี้ของซิซิเลี่ยน”

โอเซฮุนแค่นรอยยิ้มปล่อยมือที่บีบแขนเล็กจนเป็นรอยแดงลง เสียงประกาศกร้าวด้วยท่าทีเย่อหยิ่งทำให้มาเฟียหนุ่มรู้สึกผิดหวัง ไม่ใช่เพียงความรักที่หญิงสาวคนนี้ต้องการ แต่อำนาจที่มากมายของซิซิเลี่ยนก็เป็นสิ่งที่เธอคงอยากได้ไม่ต่างกัน

และนั่นช่วยเป็นเครื่องยืนยันกับเกมที่กำลังเริ่มต้นต่อจากนี้ หมากทุกตัวกำลังเคลื่อนเดิน ไม่ต่างจากเขาเองเช่นกัน 

“ไปพิสูจน์สิ ว่าเรื่องคืนนั้นมันเกิดขึ้นจริงไหม”

เพี้ยะ !

“อย่ามาหยามเกียรติฉันแบบนี้นะคะ พี่เซฮุน!” มาเฟียหนุ่มแตะลงบนข้างแก้มที่ถูกน้องสาวเพื่อนออกแรงตบเสียเต็มแรง ท่าทีโกรธจัดพร้อมด้วยแววตาที่สับสน มือของจื่อวีกำแน่น ก่อนโอเซฮุนจะขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ กระซิบตอกย้ำในสิ่งที่เกิดขึ้น

“เรารู้แก่ใจดีจื่อวี พี่ให้เกียรติเราเสมอ”

“...”

“มีแต่เราเองที่หยามเกียรติตัวเอง”

ก่อนมาเฟียซิซิเลี่ยนจะกระชากเนกไทด์ออกจากลำคอ ยกมือขึ้นเสยผมพร้อมหันหลังเดินหนีเสียงกรีดร้องแสนแสบแก้วหูจากหญิงสาวที่เคยทำให้หัวใจเต้นแรง เพราะท่าทีแสนหวานและอ่อนโยนในอดีต แต่ในวินาทีกลับไม่มีน้องสาวที่แสนดีคนนั้นอีกต่อไปแล้ว

เซฮุนเดินเข้าห้องน้ำแสนกว้างของตนเองปิดประตูลง ก่อนมือใหญ่หยิบขวดแก้วที่มีน้ำสีอำพันบรรจุไว้ หยิบแก้วเล็กจากชั้นกระจกเทเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ดีกรีแรงลงในแก้วและยกขึ้นดื่มรวดเดียว เมื่อนึกถึงใบหน้าแสนหวานที่เปรอะด้วยหยาดน้ำตาที่แสนปวดใจ

ร่างสูงใหญ่เดินไปยังอ่างอาบน้ำทิ้งตัวลงในนั้น ก่อนกดเปิดน้ำให้ไหลลง และปล่อยความคิดให้ตกตะกอน พร้อมมือที่ยังคงยกแก้วที่เต็มด้วยน้ำสีอำพันขึ้นดื่มให้ความร้อนไหลลงคอ ร่างแกร่งพิงตัวลงเงยหน้ามองพื้นเพดานสีขาวที่ตอนนี้มีภาพของใครมาแทนที่

“ขอโทษ..อดทนเพื่อฉันอีกนิดนะลู่หาน”

เอ่ยโดยหวังให้สายลมพัดพาไปให้คนตัวเล็ก ที่วินาทีนั้นเซฮุนทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยให้ร่างบอบบางถูกโอบกอดโดยคนอื่น กำมือแน่นเสียจนแก้วในมือแทบร้าว มันเป็นเกมที่เขาควรอดทน ยอมกลายเป็นคนที่เสียเปรียบในตอนแรก

แค่เพียงอดทน และข่มอารมณ์ที่มากมายนี้เอาไว้

ผ่านเนิ่นนานจนบานประตูห้องน้ำสีขาวสะอาดถูกเปิดด้วยใครบางคน หญิงสาวที่สวมชุดกี่เพ้าสีแดงสดยกรอยยิ้มพึงพอใจ เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่นอนแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ มือแกร่งถือแก้วที่มีน้ำสีอำพันกำลังหกไหลราดพื้นกระเบื้องสีขาวสะอาด

โดยรอบเต็มไปด้วยขวดแก้วแอลกอฮอล์ดีกรีแรงมากมาย ที่เกือบครึ่งนั้นว่างเปล่า และนั่นเข้าทางคนที่สวมชุดกี่เพ้าเปิดโชว์ท่อนขาขาวเดินสาวเท้าเข้ามาใกล้ จื่อวีหยุดยืนตรงปลายอ่างที่คนตัวโตกำลังนอนแช่

ดวงตาคมนั้นปรือปรอย มองร่างที่สวมชุดกี่เพ้าสีแดงสดสะท้อนอยู่ในสายตา ก่อนเอ่ยเรียกหาใครบางคนที่ทำให้รอยยิ้มร้ายปรากฏบนใบหน้าสวย

“ลู่หาน...”

ก่อนร่างเล็กเจ้าของใบหน้าสวยหวานจะขยับไปใกล้ แม้ไม่พอใจในคำเรียกที่ได้ยิน แต่เพราะแขนแกร่งที่เปิดอ้าคล้ายรอคอยทำให้จื่อวียกรอยยิ้มร้ายกาจด้วยความพึงพอใจ ท่อนขาเรียวเล็กก็เลือกที่จะก้าวลงอ่างอาบน้ำที่มีร่างของมาเฟียซิซิเลี่ยนนอนแช่อยู่

เพราะหวังให้เรื่องคืนนี้เกิดขึ้นตามที่เธอต้องการ

100 %

#มาเฟียขย้ำกวาง

เป็นช่วงที่ปวดใจที่สุดเท่าที่แต่งมาเลย

เป็นกำลังใจให้คนอ่านของเลาทุกคน<3

รวมถึงตัวเราเองด้วย ;-;

สกรีมแท๊ก #มาเฟียขย้ำกวาง และคอมเมนท์กันเยอะๆนะคะ 

 รัก♥

ปล.แฮปนะคุณเซฮุน ขอโทษที่เราแต่งฟิคเป็นของขวัญวันเกิดให้นายไม่ค่อยแฮปปี้ซักเท่าไหร่ แต่จากนี้เราจะแต่งให้นายมีความสุขที่สุดในโลกเลย ยังไงก็ขอให้นายเป็นเจ้าเด็กที่ตัวโตและแข็งแรงทั้งกายและใจ ขอให้นายมีความสุขเท่าที่หัวใจนายจะสุขได้ ส่วนเรื่องคุณลู่หานนายก็เลิกปิดบังและบอกความจริงกันซักที ฮี่ (ขี้ชิป)♥

  ปล2.ตอนหน้าเราจะมาสอบถามเรื่อง Box set นะคะ ใครสนใจสะกิดบอกกันได้น้า

@master_yp | ask.fm