{จบแล้ว} Naked Prisoner #มาเฟียขย้ำแบค #มาเฟียขย้ำกวาง

ตอนที่ 42 : | 12 | trouble | 100%

12

บรรยากาศยามค่ำคืนในฤดูใบไม้ผลิที่แสนเงียบเหงา แสงดวงจันทร์ส่องผ่านบานกระจกใส ก่อนเมฆก้อนใหญ่สีดำจะเคลื่อนตัวบดบังความสวยงามยามค่ำคืน ต้วนอี้เอินมองแสงสีเหลืองนวลที่หายไปในกลีบเมฆ

โดยที่หูยังคงได้ยินเสียงร้องสะอื้นไห้ที่ดังสะท้อนในทุกค่ำคืน ก่อนเปลี่ยนเป็นเสียงกรีดร้องแล้วเสียงแตกกระจายของข้าวของ คุณหมอหลับตาลงพร้อมมือที่กำแน่น ก่อนหมุนตัวเดินไปยังบานประตูห้องผู้เป็นน้องสาวที่ปิดอยู่

“ฮึก...ฮือ ทำไม ทำไม”

เมื่อบานประตูเปิดออกเผยให้เห็นร่างบอบบางกวาดเครื่องแก้วบนชั้นวางที่ประดับประดาแตกกระจายลงพื้น  ใบหน้าสวยหวานที่เคยสดใสในเวลานี้เปรอะเปื้อนด้วยหยาดน้ำตา ก่อนจื่อวีจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห้องท่ามกลางเศษแก้วก่อนกรีดร้องไห้เสียจนแทบขาดใจ

“กรี๊ด ฮือ...พี่คะ ทำไม ฮึก น้องผิดมากหรือไงคะ”

ท่าทางที่แสนน่าสงสารทำให้ต้วนอี้เอินก้าวเข้าไปใกล้ผู้เป็นน้องสาวและรวบตัวมากอดแนบอก เช็ดหยาดน้ำสีใสที่เปรอะแก้ม ก่อนลูบแผ่นหลังบอบบางคนที่ซูบผอมลงไปมาก

เกือบอาทิตย์มาแล้วที่จื่อวีกลายเป็นแบบนี้

สาเหตุไม่ใช่จากใคร โอเซฮุน อดีตเพื่อนสนิทของเขา

“ชู่ว...คนดี อย่าร้องไห้อีกเลยนะ”

“ฮือออ พี่อี้เอิน ฮึก น้อง รู้นะคะว่าควรรับมือกับความเสีย ฮือ ใจนี้ ยังไง แต่...อึก น้องทำไมได้ น้องทำไม่ได้ ฮือ จริงๆ”

“…”

“น้องเพิ่งรู้ ฮือ เพิ่งรู้ว่า..น้องรักพี่เซฮุน”

มือที่ลูบปลอบหลังผู้เป็นน้องสาวหยุดชะงัก เมื่อคำเฉลยทุกอย่างเผยออกมาว่าจื่อวีรู้สึกกับโอเซฮุน ไม่ใช่เพียงแค่พี่น้อง ไม่นึกแปลกใจเมื่อทุกสิ่งที่เคยผ่านมานั้น มาเฟียหนุ่มปฏิบัติกับน้องสาวของเขาไม่ต่างจากคนรัก

เมื่อถึงวันที่โอเซฮุนปฏิเสธ พร้อมกับผลักไส ไล่น้องสาวเขาให้ไกลจากชีวิตเพราะความเชื่อใจที่หมดลง จื่อวีของเขาถึงได้เสียใจมากถึงขนาดนี้

กอดร่างเล็กผู้เป็นน้องแน่น ก่อนกดจูบลงบนกลุ่มผมนุ่ม กระซิบปลอบโยนให้ร่างที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดหยุดสะอื้นไห้ ปล่อยให้แผ่นอกเป็นที่พักพิงเมื่อในทุกวันที่ผ่านมา

“ถ้าเคยรัก เราก็เลิกรักได้ในสักวัน จื่อวี”

“…”

ไม่มีคำตอบรับมีเพียงเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นมากกว่าเดิม พร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลกลิ้งบนแก้มใส จื่อวีถอยตัวออกห่าง ยกมือขึ้นเช็ดปาดน้ำตา ก่อนช้อนสายตาสบกับผู้เป็นพี่ชาย แล้วเอ่ยความจริงกับสิ่งที่หัวใจรู้สึก

“ไม่ได้ น้องขาดพี่เซฮุนไปไม่ได้...”

“…”

“น้อง ฮึก น้องเป็นของพี่เซฮุนไปแล้ว”

คุณหมอหนุ่มจ้องมองดวงตาของน้องสาวที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา แววตาที่ไร้ซึ่งคำโกหกทำให้ต้วนอี้เอินคล้ายกับมีกระแสฟ้าฟาดจนตัวชา มือที่เคยกอดปลอบตกลงข้างตัวอย่างหมดแรง ความผิดหวัง ความโกรธ ที่ถาโถมเข้าใส่ทำให้ชายหนุ่มอยากระเบิด

เมื่อความจริงที่ได้ยินยิ่งกว่าข่าวร้ายใดที่เคยได้เจอ

“ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันจื่อวี !”

“ฮือ..น้อง ฮึก น้องไม่รู้ ฮือออ”

น้องสาวตัวน้อยที่เขาเฝ้าถนุถนอมตอนนี้ทำได้เพียงร้องไห้ ส่ายหัวไปมา ใบหน้าสวยตอนนี้เต็มไปหยาดน้ำตา ดวงตาแดงก่ำ ก่อนมือน้อยจะยื่นมาจับแล้วหยิบมือผู้เป็นพี่ชายไปแนบแก้ม ก่อนเอ่ยคำขอโทษแสนแผ่วเบา

“ขอโทษ...ฮือ น้องขอโทษ”

“คนที่ขอโทษไม่ควรใช่น้อง แต่ควรเป็นมัน ไอ้เพื่อนสารเลวนั่น!!”

ต้วนอี้เอินไม่ควรให้คำว่าเชื่อใจของคนเป็นเพื่อนกันย้อนกลับมาทำร้ายได้ขนาดนี้

มาเฟียซิซิเลี่ยนนั่งมองนาฬิกาทรายที่เม็ดทรายกำลังไหลตามแรงโน้มถ่วง มือใหญ่ซ้อนและวางเท้าไว้ที่ปลายคางอย่างใช้ความคิด เมื่อเหตุการณ์ในวันนั้นส่งผลกระทบต่ออะไรหลายอย่าง ทุกอย่างไม่ได้ง่ายอย่างทุกที เมื่อคนของเขาหาหลักฐานอะไรไม่ได้สักอย่าง

แชนดาเลียยักษ์ที่หล่นลงในวันนั้นเป็นแค่สัญญาณเตือน

เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น

สองวันก่อน...

เซฮุนกำลังยืนพิงรถสปอร์ตคันหรู ท่ามกลางลูกน้องหลายสิบคน มาเฟียซิซิเลี่ยนที่ไม่เคยต้องรอกับอะไร ในเวลานี้กำลังยืนรอใครบางคน เพราะเพียงแค่แพ้แววตาเหมือนลูกกวางที่อ้อนขอเพื่อลงไปต่อแถวซื้อขนมสายไหม ด้วยเหตุผลง่ายๆ

“ผมอยากกิน แค่ผมอยากกินคุณจอดให้ผมซื้อไม่ได้เหรอ”

และก็ทำให้เขาเพิ่งรู้ว่าแพ้อะไรแบบนั้น แบบที่เจ้าของใบหน้าน่ารักกระพริบตาปริบๆ แถมด้วยมือดึงชายเสื้อคล้ายเรียกร้องอะไรบางอย่าง

“บอสครับ...เดี๋ยวมีประชุมต่อที่บริษัทในอีกห้านาที”

“งั้นก็บอกไปก่อนสิ ว่าฉันจะเข้าสายสักครึ่งชั่วโมง”

เฉินพยักหน้ารับ ก่อนอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มใส่ผู้เป็นนายที่ตอนนี้กำลังทอดสายตามองใครบางคน ก่อนมาเฟียหนุ่มที่รู้ตัวว่าถูกแซวทางสายตาจะกระแอมไอ แล้วทำหน้าเคร่งขรึมก่อนถลึงตาใส่ลูกน้องอย่างไม่ยอมเสียฟอร์ม

เจ้าของร่างเล็กที่ได้สายไหมก้อนใหญ่มาไว้ในมือ ยกรอยยิ้มหวานให้กับพ่อค้า ก่อนจะหันกลับมาแล้วยกรอยยิ้มให้กับมาเฟียซิซิเลี่ยนที่เดี๋ยวนี้ใจดีต่อกันขึ้นมาก ลบภาพมาเฟียแสนใจร้ายที่ทำร้ายจิตใจกันไปได้มากโข

โดยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ามีจุดสีแดงที่สะท้อนจากสไนป์เปอร์เล็งอยู่ที่ศีรษะ

“คุ้มกันลู่หาน !” โอเซฮุนตระโกนลั่นตั้งแต่ในวินาทีที่เห็นจุดสีแดงปรากฏในสายตา เลือดในกายเย็นเยียบก่อนเป็นอีกครั้งที่มือถือเครื่องบางสั่นในทันที มือใหญ่กดรับเมื่อร่างบอบบางถูกคุ้มกันให้วิ่งเข้าสู่รถยนต์คันใหญ่เป็นที่เรียบร้อย

“แกต้องการอะไร!!”

“หึ ฮ่าๆ ออกห่างจากเด็กนั่นซะ”

มาเฟียซิซิเลี่ยนคิดไม่ตกกับเหตุการณ์ทั้งหลายที่เกิดขึ้น เมื่อนึกย้อนถึงสิ่งที่ผ่านมา หมุนนาฬิกาทรายที่อยู่ในมือ พร้อมกับคิ้วเข้มขมวดเป็นปม พร้อมการตัดสินใจอะไรบางอย่าง หยิบเครื่องมือสื่อสารพิเศษขนาดกระทัดรัด แล้วกดต่อสัญญาณหาใครบางคนที่อยู่อีกฝากโลก

“ไงพี่ชาย..สุดที่รัก”

‘อย่ามากวนประสาท’

เสียงทุ้มที่ขบเขี้ยวฟันคล้ายโมโหอย่างในทุกที ของปาร์คชานยอล มาเฟียซิซิเลี่ยนคนโตทำให้เซฮุนกรอกเสียงหัวเราะตามลงไปอย่างในทุกครั้ง แม้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่ได้ทำให้เขาอย่างส่งเสียงหัวเราะเลยก็ตาม

‘มีอะไรก็ว่ามา อย่ามาส่งเสียงหัวเราะไร้สาระ’

“พี่ก็รู้ว่าผมโทรมาทำไม”

ปลายสายเงียบเสียงแบบที่คงใช้ความคิดกับเรื่องที่โอเซฮุนพยายามจะสื่ออยู่ไม่ใช่น้อย ท่าทีสนุกสนานก่อนหน้าหายไป เหลือเพียงความเคร่งเครียดกับสิ่งที่เกิดขึ้น สถานการณ์ทุกอย่างถูกนำเสนอให้ปาร์คชานยอลรู้ เหมือนที่โอเซฮุนเองก็รู้ว่าอีกฝ่ายเกิดอะไรขึ้นบ้างในชีวิต

‘รอบนี้มันทำอะไร’

“ส่งรูปถ่ายมาขู่เหมือนอย่างทั่วไป แต่มันแปลกต้องที่เราจับต้นตอหรือสาวกลับไปหาพวกมันไม่ได้ ทั้งสัญญาณโทรศัพท์ที่ทำมา ทั้งที่พี่ก็รู้ดีว่าเรามีสายลับที่เก่งในเรื่องนี้ที่สุด”

‘ซิ่วหมินก็ทำไมได้อย่างนั้นเหรอ’

“วินาทีของสัญญาณมันสั้นเกินไปที่ซิ่วหมินจะแกะรอยตาม”

โอเซฮุนเงียบรอคอยพร้อมกับใช้ความคิดที่จะแก้ปัญหา มือใหญ่ของมาเฟียซิซิเลี่ยนคนเล็ก พลิกคว่ำนาฬิกาทรายเพื่อให้เม็ดทรายไหลย้อนแล้วตกตามแรงโน้มถ่วงโลกใหม่อีกครั้ง ก่อนดวงตาคมจะกวาดมองทั่วห้องทำงาน ก่อนจะปิดเปลือกตาลงพร้อมถอนหายใจ

‘ฉันคิดว่าคงสะสางให้แกได้ แต่ยังไง ฉันรู้ว่ามันอาจเป็นคำแนะนำที่ทำใจทำได้ยาก’

“อืม...ทำอะไร” เซฮุนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วกับเสียงที่เงียบไปของพี่ชาย

‘แกห่างจากลู่หานก่อนดีไหม ก่อนที่ฉันจะไปฮ่องกงและช่วยแกสะสางมัน’ ปาร์คชานยอลเอ่ยคำแนะเมื่อเสนอวิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุดให้ผู้เป็นน้องชาย แม้รู้ดีว่าในตอนนี้ความสัมพันธ์ของมาเฟียซิซิเลี่ยนคนเล็กกับเด็กที่เก็บได้มานั้นดำเนินไปในทิศทางใด

“พี่อยากให้ผมกลับไปเป็นคนใจร้ายแบบเดิมหรือยังไง”

‘ถ้ามันจำเป็นก็คงต้องแบบนั้น’

คำตอบที่ชัดเจนของผู้เป็นพี่ชายทำให้โอเซฮุนเอ่ยตอบรับ ก่อนสัญญาณจะขาดหายไป แผ่นหลังแสนแข็งแรงพิงลงบนพนักพิงเต็มแรง ก่อนกระชากคลายเนกไท ผ่อนลมหายใจ แล้วยกมือขึ้นเสยผมหลับตาลงปล่อยความคิดให้ไหลไป

ก่อนดวงตาคมจะลืมตื่นเมื่อตัดสินใจอย่างแน่วแน่ 

เพราะนี่อาจเป็นเพียงทางเลือกเดียวที่เขามี

40 %

#มาเฟียขย้ำกวาง

ร่างน้อยเจ้าของชุดกี่เพ้าสีสวยกำลังชะเง้อรอคอยใครบางคนอย่างเช่นในทุกคืน ก่อนเสียงรถยนต์ที่ดังให้ได้ยินจะทำให้ลู่หานผุดลุกขึ้นยืน ถ้วยน้ำชาและขนมเนื้อนิ่มที่ขอร้องให้ฟ่านปิงและผิงผิงช่วยสอนทำ เพื่อตอบแทนความใจดีของใครบางคนในหลายวันที่ผ่านมา

“คุณเซฮุน...” เอ่ยเรียกแผ่วเบา พร้อมส่งรอยยิ้มหวานให้กับคนที่กำลังก้าวลงจากรถ

โอเซฮุนไม่สนใจหันมามองดังเช่นในทุกครั้ง ดวงตาคมมองเลยผ่านอย่างเช่นไม่เหมือนว่าลู่หานยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาแสนเย็นชามองสบทำให้รอยยิ้มหวานลดลง มือน้อยที่ถือถาดน้ำชาและขนมสั่นไหวไม่ต่างจากหัวใจ

เกิดอะไรขึ้น ?

คำถามมากมายผุดขึ้นแต่เจ้าของริมฝีปากอิ่มไม่แม้แต่จะส่งเสียงเอ่ยถาม ร่างกำยำภายใต้เสื้อสูทเนื้อดีเดินตรงเข้ามาใกล้ แววตาที่แสนน่ากลัวทำให้ลมหายใจของร่างเล็กสะดุด  เหล่าสาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านหลังต่างถอยหนีเมื่อแววตาของประมุขประจำคฤหาสน์ซิซิเลี่ยนตวัดมอง

ก่อนร่างแสนแกร่งจะเดินผ่านเลย กระทบไหล่เล็กจนถาดถ้วยชาตกกระจายลงพื้น

เพล้ง !

และร้ายกาจยิ่งกว่าดวงตาแสนเย็นชาคือคำพูดจากริมฝีปากหยัก

“เกะกะ...ยืนขวางทำไม”

หัวใจดวงน้อยหล่นวูบแตกกระจายไม่ต่างจากถ้วยน้ำชาสีขาวสะอาดที่แตกสลายเหลือเพียงเสี้ยว คล้ายสุดท้ายเรื่องราวที่ผ่านมา สัมผัสอุ่น ดวงตาที่จ้องมอง เป็นเพียงความฝัน เมื่อความจริงคือสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

“ขอโทษ..ครับ” เอ่ยขอโทษพร้อมทรุดตัวลงกับพื้นคว้ามือหยิบเศษแก้วที่หล่นกระจาย

ใครเล่าเคยบอกว่าคนแบบเขาจะเป็นคนสำคัญของซิซิเลี่ยน จนเผลอสำคัญตัวผิดไปให้ใจได้มีความหวัง คนแบบเขาที่ไม่มีสักความทรงจำ ไร้ซึ่งตัวตนที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร ก็สำควรแล้วที่มาเฟียซิซิเลี่ยนจะกลับไปเป็นคล้ายเดิม ดับความหวังให้คนแบบลู่หานได้เจียมตัว

“คุณลู่หานคะ !” เสียงเรียกของสาวใช้คนสนิทที่ช่วยเก็บเศษถ้วยแก้วร้องดังลั่น เมื่อมือน้อยของร่างเล็กอาบด้วยเลือดเพราะโดนคมบาดจากเศษแก้ว และนั่นทำให้ร่างสูงใหญ่ของมาเฟียซิซิเลี่ยนหยุดชะงักเพียงเสี้ยววินาที

“…”

“เจ็บหรือคะ”

“อื้อ เราเจ็บ...” พร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลรินจากดวงตากลมโตหยดลงบนเศษแก้วที่เปรอะด้วยเลือด

ไม่ใช่เพียงเจ็บที่มือ แต่ตอนนี้ลู่หานกับรู้สึกเจ็บที่หัวใจ

มือน้อยอยู่บนมือของสาวใช้คนสนิทที่อีกคนรีบวิ่งไปหยิบชุดทำแผล ใบหน้าสวยหวานที่เคยสดใสในวินาทีนี้กลับหม่นหมองจนใจคนมองอดไม่ได้ที่จะสงสาร แม้ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดแต่เธอก็ทำได้เพียงปลอบโยน และขอให้นี่เป็นเพียงความเข้าใจผิด

เพราะเธอช่างสงสารดวงหน้าสวยหวานที่กำลังจ้องมองแผ่นหลังกว้างของผู้เป็นนายใหญ่ที่กำลังเดินขึ้นบันไดไปอย่างไม่สนใจในแววตาตัดพ้อนั่นเลยสักนิด

แสงไฟส่องผ่านจากบานประตูที่ถูกเปิดค้างไว้ส่องกระทบใบหน้าสวยหวานที่ยังมีร่องรอยของคราบน้ำตา ร่างสูงใหญ่ของมาเฟียซิซิเลี่ยนที่ยืนพิงกรอบบานประตู พร้อมลอบมองใบหน้าคนที่นอนหลับบนเตียงกว้างอยู่แสนนาน

ก่อนคนใจร้ายจะขยับกายเข้าไปใกล้ด้วยความเงียบเชียบ ทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงนุ่มข้างกายเล็กขาวที่แสนแบบบางไม่ต่างจากในทุกที คล้ายว่าเพียงแตะคนตรงหน้าก็พร้อมแตกสลาย

“ฉันขอโทษ...” เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ไม่ต่างจากสายลมยาวค่ำคืน

ริมฝีปากหยักจะขยับไปใกล้แตะสัมผัสบางเบาบนหน้าผากมนคล้ายอ้อนวอนปลอบประโลมให้ฝันร้าย ถูกผลัดเปลี่ยนเป็นฝันดีในยามค่ำคืนนี้ ก่อนเกลี่ยเช็ดหยาดน้ำตาด้วยความแผ่วเบา

สิ่งที่เซฮุนกำลังทำเพื่อความปลอดภัยของคนตัวเล็กแม้รู้ดีแลกด้วยอะไรบางอย่าง ความผิดหวังและเสียใจในดวงตากลมที่จ้องมองอย่างตัดพ้อทำให้มาเฟียซิซิเลี่ยนที่เคยอดทนและเข้มแข็งในทุกอย่างแทบใจอ่อนยวบ

ถ้าหากนี่เป็นแบบทดสอบ ก็คงเป็นแบบทดสอบที่แสนร้ายต่อใจ

“หากฉันไม่ใช่ซิซิเลี่ยน ก็คงดีกับเธอกว่านี้”

“…”

“หากเธอ...ไม่ได้จะเป็นว่าที่เลดี้ของซิซิเลี่ยนของฉัน เธอก็คงไม่ต้องเจ็บแบบนี้ และคงไม่ต้องเสี่ยงชีวิตแบบในทุกวันนี้”

เอ่ยบอกกับความมืดมิด หากเขาได้เป็นโอเซฮุนคนธรรมดา ลู่หานก็คงไม่ต้องมาพบเจออะไรแบบนี้ ลูบบนแก้มใสก่อนเปลี่ยนมาเป็นเรียวนิ้วสวยที่มีผ้าพันแผลพันอยู่ของคนที่กำลังกลายเป็นคนสำคัญของซิซิเลี่ยน

ว่าที่เลดี้ซิซิเลี่ยน

ตำแหน่งที่สำคัญ เป็นหัวใจ และแบบนั้นก็แลกกับความอันตรายที่ต้องอยู่ข้างกายมาเฟียซิซิเลี่ยน และโอเซฮุนไม่อยากให้ลู่หานต้องพบเจออะไรแบบนั้น

“อดทนอีกนิดนะ ดอกเหมยฮวาของฉัน”

ก่อนริมฝีปากหยักที่เคยเอ่ยพ่นคำใจร้ายจะกดจูบลงบนหน้าผากมนอีกครั้ง และลุกเดินจากไปด้วยความเงียบเชียบ ปล่อยให้สัมผัสอุ่นนั้นโอบกอดร่างเล็กในค่ำคืนที่แสนหนาว

เกือบหลายวันที่ผ่านมาที่มาเฟียซิซิเลี่ยนเย็นชาใส่กัน ทำให้ดอกไม้ที่เคยเบ่งบานกลับเหี่ยวเฉา ลู่หานในตอนนี้หม่นหมองไร้ซึ่งรอยยิ้มอย่างเคยเป็น และทำตามคำสั่งไม่ต่างจากหุ่นยนต์

ตอนนี้คนตัวเล็กกำลังจ้องร่างเล็กพอกันของใครบางคนที่นอนหลับสนิท ตั้งแต่ในวินาทีที่ คนที่แนะนำตนเองว่าชื่อปาร์คชานยอล มาเฟียซิซิเลี่ยนคนโตจับอุ้มและมาวางไว้บนที่นอน

“ดูแลเขา ลู่หาน นี่คือคำสั่ง” นั่นคือประโยคแรกในรอบหลายวันจากคนที่กลับมาใจร้ายใส่กันอีกครั้งโอเซฮุน มาเฟียซิซิเลี่ยนคนเล็กคนนั้น

ลู่หานขยับตัวไปใกล้ก่อนบิดผ้าขาวสะอาดในกะละมังใบเล็กที่ฟ่านปิงเป็นคนเตรียมเอาไว้ให้ เช็ดลงบนร่างขาวที่ร่างกายเต็มไปด้วยรอยแผล ใบหน้าของคนตรงหน้าประกอบด้วยจมูกแสนรั้นและริมฝีปากกระจิดริดที่ดูแล้วคงเป็นคนที่น่าเอ็นดูไม่น้อย

ก่อนลู่หานจะหยุดมือลงเมื่อเช็ดให้เกือบทั่ว หวังว่าคงจะสบายตัวไม่ใช่น้อย แม้นึกสงสัยว่าเหตุใดคนที่ตัวเล็กไม่ต่างจากเขาถึงเต็มไปด้วยรอยแผลขนาดนี้ หลังจากที่เก็บอุปกรณ์เรียบร้อยให้ผิงผิงที่เดินเข้ามา ลู่หานก็นั่งเฝ้าที่เดิมตามคำสั่ง

“อึก..ฮื่อ” ก่อนร่างบนเตียงจะขยับตัวดิ้น คล้ายคนขาดอากาศหายใจ ท่าทางนั้นทำให้ลู่หานตกใจแต่ก็ยังคงเก็บอาการให้นิ่งสงบเช่นเดิม ก่อนไม่กี่วินาทีต่อมา เจ้าของดวงตาเรียวเล็กจะลืมตื่น จะสะดุ้งตัวขึ้นก่อนมองรอบตัวด้วยท่าทีแปลกใจ

“หากคุณสงสัยว่าที่นี่คือที่ไหน...” ลู่หานไม่รอคำถามริมฝีปากอวบอิ่มเอ่ยบอกคนที่คล้ายเป็นลูกหมาตื่นตูมนั่นแทบในทันที เพราะรู้ดีว่าการตื่นมาแล้วไม่รู้อะไรเลยสักอย่างนั้นโหดร้ายแค่ไหน

“ที่นี่คือ คฤหาสน์ซิซิเลี่ยนที่ฮ่องกงครับ”

“อะไรนะ?!”

และท่าทางที่ดูตกใจมากมายนั่นก็ทำให้ลู่หานได้รู้ในทันทีว่าเจ้าของดวงตาเรียวเล็ก และริมฝีปากที่เผยออ้าด้วยความสงสัยคงไม่ได้เต็มใจที่จะมาเยือนที่นี่

อีกฝากฝั่งของเมืองฮ่องกงที่เต็มไปด้วยสิ่งผิดกฎหมายที่แสนดำมืด ที่แอบซ่  อนอยู่ในเมืองที่ไม่เคยหลับใหลแห่งนี้ สองร่างของมาเฟียพี่น้องซิซิเลี่ยน ต่างกำลังถีบใส่หัวต่อสู้คนที่เป็นศัตรู โกรธเกรี้ยวไม่ต่างจากพี่น้องปีศาจให้หลายคนต้องหวาดกลัว

ก่อนทุกอย่างจะถูกเฉลย จากการตลบหลังของปาร์คชานยอลที่ทำให้หยางเฟิงตกหลุมพรางของตัวเองและโง่ให้เผยตัวตนออกมาอย่างง่ายดาย

“อย่ามายุ่งกับคนของฉันอีก!”

โอเซฮุนประกาศกร้าวก่อนจะปล่อยให้ที่เหลือลูกน้องคนสนิทได้จัดการให้หยางเฟิงไม่มีที่ยืนบนโลกใบนี้อีกต่อไป หากคิดจะเป็นศัตรูกับซิซิเลี่ยนก็ควรนึกถึงวันที่ซิซิเลี่ยนจะเอาคืน มาเฟียคนน้องจะโยนไฟแช็คให้เกิดประกายไฟ และแผดเผาแหล่งกบดานของมาเฟียตระกูลกระจอกที่กล้ามาท้าทายอำนาจกับมาเฟียที่แสนยิ่งใหญ่

ก่อนสองแผ่นหลังกว้างของมาเฟียพี่น้องจะก้าวเดินออกไป หันหลังออกห่างจากเปลวเพลิงที่กำลังลุกไหม้อย่างร้อนแรง

โอเซฮุนยืนมองอยู่บนตึกสูง จุดต่อไฟที่ปลายมวนแท่งนิโคตินจากผู้เป็นพี่ชาย ที่กำลังหันหลังพิงกับราวเหล็กกั้นที่มองออกไปเห็นฮ่องกงแทบทั้งเมือง พร้อมกับจุดไฟดวงเล็กที่กำลังเผาไหม้ศัตรูตลอดกาลที่คล้ายเป็นหนามทิ่มให้รู้สึกรำคาญอยู่เสมอ

“ทุกอย่างมันดูง่ายมากเกินไป” เซฮุนเอ่ยออกมาด้วยความสงสัยหลังจากปล่อยควันสีเทาให้ลอยตามลมขึ้นไปสู่ท้องฟ้าสีหม่น พร้อมคิ้วที่ขมวดมุ่นเพราะทุกอย่างที่ดูง่ายดายเสียจนนึกแปลกใจทั้งที่เขาตามหยางเฟิงมาหลายปี

“อือ...สันชาตญาณแกไม่เคยพลาด”

“พี่หมายความว่ายังไง”

“ฉันว่านี้อาจเป็นเพียงจุดหนึ่งที่หากเรามองผ่านก็จะพลาด คนแบบหยางเฟิงที่เราเคยคิดว่ามันอยู่คนเดียวมาตลอดในวินาทีนี้อาจมีใครอยู่เบื้องหลัง เหมือนอย่างอาป๋อหรัน”

มาเฟียคนพี่พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เพราะประสบการณ์ที่คร่ำหวอดในวงการที่เต็มไปด้วยความแค้นและการหักหลัง เต็มไปด้วยเลือดเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งสั่งสอนผู้เป็นน้องชาย ก่อนหยิบแท่งบุหรี่จ่อปาก

“แล้วเกี่ยวอะไรกับลู่หาน” นี่คือสิ่งที่โอเซฮุนสงสัยกับคนที่สืบประวัติมาแล้วพบว่าแทบไม่เคยมีความเกี่ยวข้องกับใคร

“เด็กคนนั้นอาจเป็นหมากตัวหนึ่ง...”

“…”

“หมากตัวหนึ่งที่สำคัญ”

ไม่มีคำตอบรับใดต่อจากนั้น มาเฟียทั้งสองปล่อยให้ความเงียบดำเนินไปอย่างที่ควรจะเป็น สองพี่น้องแห่งตระกูลมาเฟียซิซิเลี่ยนที่แสนยิ่งใหญ่ ปล่อยความคิดของทั้งคู่ให้ลอยไปในคืนที่เงียบสงบของฮ่องกง ดวงดาวที่ไม่เคยมีให้เห็นเพราะแสงไฟจากเมืองที่ส่องสะท้อนแสงดาวจนหมด ปล่อยให้เปลวไฟสีส้มอ่อนของปลายบุหรี่หมดลง ก่อนปล่อยให้แท่งนิโคตินที่ไร้ซึ่งกลุ่มควันทิ้งลงกับแรงโน้มถ่วงโลก

“พี่คิดยังไงกับมาเฟียแบบเราที่จะมีความรัก”

“หึ...” คนที่ถูกหักหลังเพราะความรักแค่นรอยยิ้มกับคำถามของผู้เป็นน้องชาย ที่ตอนนี้ไม่ต่างจากโอเซฮุนในวัยสิบขวบที่กำลังสับสนและพยายามมองหาทางออก

“ความรักจะทำให้แกอ่อนแอเซฮุน ทำให้คนที่เคยเข้มแข็งอ่อนแอลง ทำให้คนที่เคยฉลาดกลายเป็นคนที่โง่ยิ่งกว่าใคร...”

“….”

“นี่แหละความรัก แต่ถึงแบบนั้นมันก็ยังสวยงามเสมอ”

นั่นคือคำพูดจากคนที่หมดศรัทธาในความรัก

“ฉันไปก่อนละ”

“ของเล่นใหม่พี่น่าสนใจดี...” คนที่จมอยู่ในความคิดเกือบนานนับนาทีเอ่ยบอกผู้เป็นพี่

“อีกไม่นานก็คงเบื่อ”

ก่อนมาเฟียคนพี่แค่นรอยยิ้ม ก่อนนึกถึงแววตาแสนรั้นของร่างเล็กที่บังคับให้มาเป็นของเล่นใหม่ และนั่นทำให้มาเฟียอย่างปาร์คชานยอลหมุนตัวเดินกลับไป ปล่อยให้ผู้เป็นน้องชายได้ขบคิดถึงอะไรบางอย่าง และทบทวนในทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น

และก่อนที่บานประตูริมระเบียงของตึกสูงระฟ้าจะเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับร่างของผู้เป็นลูกน้องคนสนิทเข้ามาใกล้ พร้อมกับเอ่ยบางประโยคถึงใครบางคนที่ทำให้มาเฟียซิซิเลี่ยนคนเล็กอดไม่ได้ที่จะนึกแปลกใจ

“คุณต้วนอี้เอินขอพบคุณเซฮุนครับ ตอนนี้รออยู่ที่ห้องรับแขก”

100 %

#มาเฟียขย้ำกวาง

มาอัพแล้วค่า 

มาเฟียคนพี่กับคนน้องเลือกคนไหนกัน ?

ยังไงก็อย่าลืมคอมเม้นท์และติดแท๊ก 

#มาเฟียขย้ำกวางกันเยอะๆนะคะ

เพราะตอนนี้เรากำลังจะปิดเทอมแล้ว เย้!

แปลว่าจะมาอัพบ่อยแน่ ถ้าทุกคนคอมเม้นท์และติกแท๊กกันเยอะเยอะ<3

 @MASTER_YP | ask.fm