{จบแล้ว} Naked Prisoner #มาเฟียขย้ำแบค #มาเฟียขย้ำกวาง

ตอนที่ 4 : | 03 | imprison

Naked prisoner

03

 

how i'm feeling and my pride is the one to blame 

ทายาทมาเฟียแห่งซิซิเลี่ยนวางร่างบอบบางบนเตียงนุ่มในห้องพักบนเรือยอร์ชส่วนตัว มือบางยังคงกักเกี่ยวอยู่ที่ปลายเสื้อเชิ้ต พร้อมเหงื่อไหลท่วมตัว ชานยอลใช้มือซับเหงื่อจากใบหน้าน่ารักที่หลับตานิ่ง เขาไม่น่าปล่อยให้คนตัวเล็กต้องเจอกับน้องชายที่แสนร้ายกาจเลยสักนิด ไม่คิดว่าจะโดนแกล้งรุนแรงแบบนี้

“ค คุณผมร้อน...ขอน้ำหน่อยได้ไหม”

ดวงตาเรียวรีที่คลอด้วยน้ำใส มองขึ้นสบ ท่าทางน่าสงสารที่อ้อนวอนอยู่ทำให้หัวใจของมาเฟียหนุ่มกระตุก ร่างสูงขยับตัวหยิบแก้วพลางเทน้ำจากเหยือกที่วางอยู่ข้างหัวเตียง แก้วน้ำสีใสถูกยื่นให้คนที่ถูกวางกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงใหญ่

แบคฮยอนเอ่ยขอบคุณเจ้าของดวงตาคมที่มองนิ่ง ทันทีที่ลำคอแห้งผากได้สัมผัสกับน้ำก็เหมือนอาการรุนแรงที่ร้อนรุ่มเมื่อครู่จางหายลง ดื่มน้ำจนหมดแก้วพลางยื่นแก้วเปล่าคืน

“ขอบคุณครับ”

“…”

ไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้าของดวงตาคมแสนเย็นชา มือใหญ่รับแก้วเปล่าวางไว้ข้างเตียงนอนเช่นเดิม พลางลุกขึ้นเดินเมื่อเห็นว่าร่างบางมีอาการดีขึ้นจากก่อนหน้า ทายาทมาเฟียคนโตแห่งซิซิเลี่ยนถอดเสื้อสูทตัวนอกออกพาดไว้บนเก้าอี้ไม้ทรงสูงข้างประตู ปลดเนกไทเพื่อคลายความอึดอัด พลางหมุนบิดบานประตูเดินออกไป

“ดีโอ ไคน์อยู่ไหน?” เอ่ยถามมือขวาคนสนิทที่ยืนอยู่หน้าห้อง เจ้าของดวงตากลมเงยหน้าจากหน้าจอไอแพดที่มีข้อมูลการซื้อขายล่าสุด พร้อมรายการตรวจสอบราคาหุ้นที่ผู้เป็นนายเพิ่งเลือกตัดสินใจซื้อเข้ามาใหม่

“ตอนนี้ควบคุมเรืออยู่ด้านหน้ากับยูตะมั้งครับ”

“อืม แล้วเรื่องการโอนเงินของไอ้หลินเจียที่ให้เช็ค...ไปถึงไหนแล้ว”

ก้าวเดินนำไปด้านหน้า พลางเอ่ยถามดีโอ บอดี้การ์ดมือขวาคนสนิทที่เป็นทั้งเลขา ผู้จัดการชีวิต และน้องชายที่ไว้ใจไปในตัว มือใหญ่ปลดเม็ดกระดุมที่ข้อมือระหว่างรอคำตอบจากคนที่เดินเปิดไอแพดตามมาอยู่ด้านหลัง

“จากที่ผมตรวจสอบดู...เหมือนว่าหลินเจีย มันจะได้เงินสนับสนุนจากหลายๆที่ครับ ทั้งจากที่ฮ่องกงเอง จีน ไทย และญี่ปุ่น ทำให้ผมรู้สึกว่ามันแปลกไปสักหน่อย เลยตามร่องรอยการโอนเงินออกไปอีก”

“แล้วยังไงต่อ...”

“เหมือนทุกที่มีต้นสายการโอนเงิน มาจากที่เดียวกัน”

“…”

“คือจากอิตาลีครับ”

“หึ อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด...ขอบใจมากนะดีโอ กลับไปพักผ่อนได้แล้วละ”

เจ้าของดวงตากลมขยับเลนส์แว่นที่สวมใส่ไว้ตอนทำงานพลางพยักหน้ารับ แล้วแย้มรอยยิ้มรูปหัวใจให้กับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า พอดีกับทั้งสองเดินมาถึงห้องควบคุมเรือที่มีบอดี้การ์ดอีกคนที่มาเฟียหนุ่มตามหาตัวอยู่ เมื่อเห็นแบบนั้นมือขวาคนสนิทจึงเลือกบอกลาพร้อมหันหลังเตรียมไปพักผ่อนอย่างที่ผู้เป็นนายว่า เนื่องจากการตามสืบเรื่องราวการทรยศหักหลังที่เกิดขึ้น ทำให้ร่างกายอ่อนล้าเพราะแทบไม่ได้พักผ่อน

“ไอ้ไคน์!” เอ่ยเรียกเสียงเข้มจนคนที่ตั้งใจจะงีบหลับสะดุ้งตัวลุกขึ้นนั่งหลังตรง เจ้าผิวสีแทนหันไปมองนายของตนที่ตะโกนเรียกเสียงดังแทบทันที

“มีอะไรครับบอส?”

“เอายาถอนมาให้หน่อย”

“ครับ ?”

“…” ชานยอลที่พิงตัวอยู่กับกรอบประตูได้แต่ยกมือขึ้นกอดอกพลางถอนหายใจใส่ลูกน้องมือซ้ายที่ถนัดแต่เรื่องใช้กำลัง ไม่ได้ถนัดในเรื่องการใช้สมองเทียบกับมือขวาอย่างดีโอไม่ได้เลยสักนิด นับตัวเลขในใจถอยหลังอย่างใจเย็นรอให้บอดี้การ์ดหนุ่มตรงหน้าประมวลความคิดให้ได้

“นี่อย่าบอกนะครับว่าคุณแบคฮยอนโดนยาของคุณเซฮุน ผมก็ว่าแล้วทำไมคุณเขาถึงให้ยามา”

“เออสิ ไม่อย่างนั้นฉันจะมาหายาถอนไหม?”

มาเฟียหนุ่มเอ่ยอย่างหงุดหงิดกับลูกน้องที่พยายามรีบหายาที่ว่าให้ทันที ไคน์คือบอดี้การ์ดข้างกายที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด เพราะมาเฟียตระกูลซิซิเลี่ยนจะต้องมีบอดี้การ์ดคู่หูตระกูลออซินี่อยู่ข้างกายเสมอ

ไคน์กับเขาก็ไม่ต่างจากซิซิเลี่ยนและออซินี่รุ่นก่อน ไม่ต่างจากพ่อของเขาทั้งสองคน เหมือนพี่ชายร่วมสายเลือดกันตั้งแต่คำสาบานในวันนั้น

“บอสอย่าให้คุณแบคฮยอนเป็นอะไรนะครับ”

“...”

ชักสีหน้าเข้าใส่กับประโยคที่ได้ยินพลางหยิบยาในถ้วยใสจากมือไคน์พร้อมหันหลังเดินออกไปทันที โชคดีที่รู้ดีว่าต่อให้น้องชายเขาจะร้ายกาจเพียงไหน แต่ในทุกครั้งก็มีทางแก้ให้อยู่เสมอหากไม่หลงกลไปตามเกมส์ของเซฮุนมากจนเกินไป และแน่นอนว่าเขาก็ไม่เคยพลาดเลยสักเกมส์เดียว

ท่อนขายาวก้าวเดินกลับไปทางเดิมที่เดินจากมา ลงบันไดไปยังห้องพักผ่อนขนาดใหญ่เพียงหนึ่งเดียวในเรือยอร์ชลำนี้ เสียงพูดคุยที่ดังแว่วออกมาจากในห้องทำให้มาเฟียหนุ่มต้องหยุดชะงัก ขยับตัวเข้าไปใกล้เพื่อให้ได้ยินเสียงที่ว่า

“พี่คริส ช่วยแบคฮยอนด้วยสิครับ...ผมกลัว”

“แบคฮยอน !”

กระชากประตูเปิดอย่างสุดแรงพร้อมกับตะโกนเรียกทันทีที่ได้ยินชื่อคุ้นหู เจ้าของชื่อสะดุ้งตกใจพร้อมดวงตาเรียวเบิกกว้าง ชานยอลสาวเท้าเข้าไปใกล้ คนตัวบางที่ป้องปากพูดใส่โทรศัพท์อย่างไม่เกรงกลัวร่างสูงที่เดินเข้ามาใกล้ มือใหญ่กระชากท่อนขาเรียวกลับมา แต่ร่างเล็กสู้และขัดขืนไม่ยอมให้จับโดยง่าย

“อย่ามาแตะต้องผมนะ !”

“ทั้งตัวฉันก็แตะมาแล้ว นายเป็นของฉันมาทั้งตัวแล้วแบคฮยอน”

“หยาบคาย แต่จากนี้ไป ผมจะไม่ยอม...ร่างกายนี้ไม่มีวันเป็นของคุณ"

จบประโยคที่ได้ยิน ทำให้ปาร์คชานยอลยกรอยยิ้มร้าย อาจเพราะไม่มีใครเคยบอกให้แบคฮยอนรู้ ว่าอย่าคิดจะท้าทายมาเฟียหนุ่มผู้นี้ แค่เพียงประโยคที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบางก็เหมือนเป็นน้ำมันที่ราดบนกองไฟของการอยากเอาชนะ

"หึ นายคงลืมไปว่าร่างกายนายเคยเป็นของฉันมาแล้ว และครั้งนี้ ตอนนี้ก็จะเป็นอีกครั้งหนึ่ง..."

แก้วยาที่ถูกหยิบมาเพื่อถอนอาการของร่างบางถูกวางทิ้งไว้พร้อมร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาใกล้ แบคฮยอนรีบถดตัวหนี แผ่นหลังบางแนบชิดกับผนังเตียงนอนในห้องโดยสารของเรือยอร์ช มือบางกุมโทรศัพท์แน่นยิ่งขึ้น แต่กลับถูกมือใหญ่กว่ากระชากโทรศัพท์เครื่องนั้นออกไปจากตัว เจ้าของมือเรียวตั้งใจจะขยับตัวคว้าคืนแต่เป็นการเปิดโอกาสให้คนใจร้ายกักกอดเอวไว้แน่น เหมือนเป็นเพียงเหยื่อตัวน้อยที่วิ่งเข้าให้ราชสีห์ตะครุบ

"มึงคงได้ยินแล้วทุกประโยคสินะ..."

"..."

น้ำเสียงทุ้มต่ำแสนเยือกเย็นกรอกลงใส่มือถือ ทำให้แบคฮยอนพยายามจะแย่งคืนมาให้ได้ แต่เหมือนยิ่งขยับตัวเพื่อยื้อแย่งโทรศัพท์  ร่างกายก็ยิ่งเสียดสีร่างสูง ความร้อนรุ่มที่เคยรู้สึกกลับมาเหมือนยิ่งทวีขึ้นจนแทบควบคุมไม่ไหว

"...ก็ดี งั้นก็เตรียมฟัง คนที่มึงรัก กลายเป็นของกูอีกครั้งก็แล้วกัน"

จบประโยคจากริมฝีปากหยัก ร่างบอบบางก็ถูกเหวี่ยงลงบนที่นอน พร้อมร่างสูงใหญ่คร่อมลงทาบทับทันที แบคฮยอนพยายามดิ้นหนีจากมือใหญ่ที่กดลงบนข้อมือ แต่กับสู้แรงไม่ได้สักนิด มือถือเครื่องบางถูกวางทิ้งไว้ข้างหมอน ดวงตาเรียวเหลือบมองเห็นว่าคงต่อสายกับพี่ชายคนสนิทอยู่

ปาร์คชานยอลคนนี้โหดร้ายมากเกินไป

"ม ไม่นะ คุณชาน อ อื้อ"

ริมฝีปากบอบบางถูกประกบจูบทันทีที่ร้องโวยวายปฏิเสธ สัมผัสจาบจ้วง ทำให้แบคฮยอนปิดปากหนีไม่ยอมแพ้ แต่ก็เพียงเท่านั้น เมื่อคางเรียวถูกบีบจนต้องเผยอปากออกให้ลิ้นร้อนลุกล้ำ พร้อมฝ่ามือร้อนทึ้งดึงเสื้อตัวบางเพื่อเข้าไล้สัมผัสผิวเนียนละเอียด

แบคฮยอนอยากดิ้นหนีและผลักไสสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้ แต่ความร้อนในกายที่รู้สึกตั้งแต่ที่ท่าเรือยิ่งเพิ่มมากขึ้น เหมือนสัมผัสของมาเฟียหนุ่มเป็นเชื้อเพลิงอย่างดี อยากบิดเร่าร่างกายหนี แต่กลับกลายเป็นยิ่งขยับไปใกล้ฝ่ามือร้อนมากยิ่งขึ้น

"อ่า..." อยากกรีดร้อง แต่เสียงที่หลุดรอดออกมากลายเป็นเสียงร้องครางหวาน แบคฮยอนอยากจะร้องไห้กับร่างกายที่แสนทรยศของตัวเอง ลิ้นร้อนที่กักเกี่ยวดูดดึงนั้นเอาแต่ใจ แต่เจ้าของร่างบอบบางที่ถูกเอาเปรียบกับปฏิเสธไม่ได้เลยสักเพียงนิด

CUT SCENE @master_yp

เปลือกตาบางของคนที่นอนหลับอยู่กลางเตียงนุ่มเปิดออก เพดานสีขาวที่ดูไม่คุ้นเป็นสิ่งแรกที่แบคฮยอนเห็น ความปวดร้าวยังคงเล่นงานจนแทบขยับพลิกตัวไม่ไหว เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ ในสติที่พร่าเลือนยังพอรู้ว่าเจ้าของมือใหญ่ที่แสนใจร้ายนั่นเป็นคนทำความสะอาดร่างกายและเปลี่ยนชุดให้ แต่ความดีเพียงเท่านี้ก็ใช่ว่าจะลบล้างความผิดยิ่งใหญ่ที่ฝังความกลัวและความเกลียดชังลงบนหัวใจดวงเล็ก

แม้คำสอนของผู้เป็นแม่ยังดังก้องอยู่ในหูว่าการให้อภัยเป็นสิ่งที่จำเป็น แต่สำหรับมาเฟียใจร้ายคนนั้น แบคฮยอนไม่มีวันยกโทษให้

"คุณแบคฮยอนครับ"

เสียงเรียกจากคนที่เปิดประตูเข้ามาดังขึ้นให้ได้ยิน แบคฮยอนสะดุ้งตัวด้วยความตกใจ ใบหน้าคุ้นตาทำให้พอนึกออกว่าเป็นลูกน้องสักคนของมาเฟียซิซิเลี่ยน รถเข็นอาหารถูกผลักเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมของอาหารน่าน้ำลายสอแต่กับไม่ใช่สำหรับแบคฮยอน เขาไม่มีความอยากอาหารเลยสักนิด

“ทานอาหารก่อนนะครับ คุณหลับไปเกือบวันเชียว”

“…”

แบคฮยอนไม่ตอบรับ เจ้าของร่างบางที่บอบช้ำเพียงแค่หันหลังหนีมือขวาของมาเฟียซิซิเลี่ยน จิตใจของเขาไม่พร้อมที่จะพูดกับใครสักคนเลย ณ ตอนนี้ มือเรียวขยับผ้าห่มผืนหนาขึ้นคลุมตัวมากกว่าเดิมเพื่อตัดบทสนทนาที่กำลังจะเกิดขึ้น

“คุณแบคฮยอนครับ...ทานข้าวเถอะนะครับ จะได้ทานยา”

“ฉันไม่หิว”

พูดตอบเพียงแค่แล้วคนแสนดื้อก็หลับตาลงเช่นเดิม ถ้าเป็นไปได้แบคฮยอนก็ไม่อยากจะตื่นขึ้นมารับรู้ความจริงที่ยิ่งกว่าฝันร้ายนี้ด้วยซ้ำ ท่าทางที่ไม่สนใจของร่างบางบนเตียงใหญ่ทำให้เลขาของซิซิเลี่ยนเผลอถอนหายใจ พลางรู้สึกสงสารขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

“ถ้าคุณแบคฮยอนไม่ลุกขึ้นมาทาน นายท่านบอกว่าจะมาป้อนคุณเองนะครับ”

แค่เพียงประโยคเดียวที่ถ่ายทอดออกมาจากบอดี้การ์ดมือขวา ร่างคนแสนดื้อก็ขยับตัวออกจากผ้าห่มทันที นั่นทำให้ดีโอต้องเผลอยิ้มให้กับคนที่ทำหน้าขัดใจแต่กับทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย คงกลัวว่าจะต้องเจอคุณชานยอล

ดีโอยกชามข้าวต้มร้อนไปวางบนเก้าอี้ตัวเล็กที่หยิบวางไว้ก่อนหน้า ใบหน้าซีดเซียวพร้อมปากบางที่บวมช้ำทำให้รู้สึกเห็นใจ แต่กับทำอะไรไม่ได้เพราะเขารู้ดีว่าหากนายท่านของเขาอยากได้ใครแล้ว ไม่มีทางที่จะไม่ได้คนนั้นมาครอบครอง เป็นความใจร้ายที่ดูเอาแต่ใจ แต่เขารู้ดีว่าทุกอย่างที่คุณชานยอลคิดคือมีเหตุมีผลในตัวมันเอง

คนตัวเล็กที่พยายามตักข้าวต้มตุ๋นยาจีนที่ผู้เป็นนายสั่งไว้ให้แตกต่างจากหลายคนที่ดีโอเคยเจอ ทุกคนที่ร่วมเตียงเดียวกับนายของตนมา แทบไม่เคยมีใครขัดขืน ทุกคนพร้อมมอบกายให้กับทายาทมาเฟียซิซิเลี่ยนอย่างไม่ลังเล นั่นทำให้บยอนแบคฮยอนนั้นแตกต่าง โดยเฉพาะแววตาที่ดูดื้อดึงไม่ยอมแพ้

“ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนกันครับ”

มือบางหยิบทิชชูที่วางอยู่ด้านข้างเช็ดที่มุมปากพลางยกแก้วน้ำขึ้นดื่มหลังจากฝืนทานข้าวต้มร้อนได้เพียงแค่สามคำ กระเพาะของแบคฮยอนไม่ยอมรับอาหารเลยสักนิด ดีแต่จะตีตื้นให้รู้สึกไม่อยากอาหารมากกว่าเดิม

“เรากำลังอยู่บนเครื่องบิทเจ็ทส่วนตัวของตระกูลซิซิเลี่ยนครับ”

“อะไรนะ? เครื่องบิน!!”

แบคฮยอนเบิกตาโตด้วยความตกใจ มือที่ตั้งใจจะหยิบยาบนแก้วใสใบเล็กหยุดชะงัก ดวงตาเรียวเหลือบมองไปรอบตัวแล้วก็ได้แต่เบิกตาโตมากกว่าเดิมเมื่อไม่ทันได้สังเกตเลยสักนิดว่าแท้จริงแล้วตนเองไม่ได้อยู่บนพื้นดิน มองไปยังเพดานฝ้าสีขาวที่มีมุมโค้งอย่างประหลาด พร้อมหน้าต่างหลายบานที่ถูกคลุมปิดด้วยผ้าม่านสีขาว ถ้าไม่สังเกตก็ไม่มีทางรู้เลยด้วยซ้ำ

“เรากำลังเดินทางไป อิตาลี กันครับ”

ประโยคที่หลุดมาจากริมฝีปากรูปหัวใจที่แย้มยิ้มไม่ได้ทำให้แบคฮยอนรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด เมื่อตอนนี้กำลังเดินทางไป อิตาลี เมืองที่ขึ้นชื่อว่าถูกครอบครองอำนาจโดย มาเฟียซิซิเลี่ยน 

100 %

#มาเฟียขย้ำแบค

เชิญตบตีคุณมาเฟียใจร้าย

ได้ที่คอมเม้นด้านล่าง หรือแท๊ก #มาเฟียขย้ำแบค ค่ะ

ส่วนไคที่ถามถึงคู่ฮุนฮาน เก็บความสงสัยไว้ก่อนนาจา

ไม่ต้องห่วง เรามีโปรเจคว่าจะเป็นภาคต่อของ #มาเฟียขย้ำแบค แน่ !

 ตอนหน้าเราจะไปบุกรังมาเฟีย

ขอกำลังใจให้กันด้วยนะคะ คุณคนอ่านที่น่ารักของนี่ :-)

พวกนายเม้นและแท๊กกันเยอะ เราก็ยิ่งรีบปั่นสู้ให้ได้อ่านกันเร็วๆ ฮี่

@master_yp

B E R L I N ❀