ตอนที่ 34 : | 04 | bloody | 100 %
04
เสียงดนตรีดังเป็นจังหวะเสียงเบสหนักหน่วงพร้อมแสงสีที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้ลู่หานหยุดชะงัก ดวงตากลมโตมองแสงไฟที่สะท้อนทั่วทั้งบริเวณงาน สิ่งที่มองเห็นคืองานจัดเลี้ยงขนาดใหญ่มีสองชั้นที่มองลงไปจากชั้นที่ยืนอยู่และพบกับเวทีขนาดใหญ่ที่ด้านหน้ามีโซฟาอย่างดีวางเรียงรายพร้อมคนนั่งอยู่แน่นขนัด
หันหลังตั้งใจจะกลับไปที่บานประตูสีเงินที่ปิดลงไปแล้ว มือเล็กพยายามวางแผ่นการ์ดสีเงินในมือทาบบนบานประตูอีกครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล
“...!!”
ร่างน้อยในชุดกี่เพ้าสีแดงสดเบิกตาโตตกใจเมื่อข้อมือบางถูกจับกระชาก ชายร่างโตที่ยืนแสยะยิ้มตรงหน้า ทำให้ลู่หานหยุดชะงัก อาการปวดศีรษะแล่นริ้วจนขมับเต้นตุ้บ ภาพชายตรงหน้าถูกซ้อนทับด้วยภาพบางอย่างที่ทำให้เจ้าของริมฝีปากอิ่มกัดปากอดทนกับความเจ็บปวด
“อึก..ปะ ปล่อยนะ!”
“หึ...จะไปไหนล่ะคนสวย”
จบประโยคจากชายแปลกหน้าที่เมามาย พร้อมอาการปวดศีรษะเริ่มจางลง ทำให้ใจดวงน้อยเต้นด้วยความหวาดกลัวเริ่มลงลด ชายตรงหน้ากระชากร่างเล็กเข้าไปใกล้แต่ข้อมือบางกลับขืนไว้พร้อมหมุนตัวจนหลุดจากการจับกุม และยกเท้าขึ้นเตะท่อนขาชายผู้นั้นจนล้มลงก่อนรีบวิ่งหนีไปทันที
สองเท้าเล็กวิ่งลงจากชั้นสองของงานด้วยหัวใจดวงน้อยที่เต้นรัวด้วยความกลัวจนมือน้อยเย็นเฉียบ สองมือจับชายกี่เพ้าขึ้นสูงจนเผยท่อนขาขาวเพื่อวิ่งหลบหลีกหนีได้ถนัด นึกย้อนโทษตัวเองที่ไม่ควรตัดสินใจผ่านบานประตูสีน้ำเงินนั้นมาตั้งแต่ในคราแรก หันหลังกลับไปเพื่อดูว่าชายแปลกหน้าไม่ได้ตามมา
หอบหายใจเหนื่อย โล่งใจได้เพียงเสี้ยววินาที แต่เมื่อหันกลับไปอีกครั้ง ลู่หานนั้นไปสบตากับชายร่างใหญ่ที่สวมชุดดำทั้งตัว
“อยู่นั่นไง ไปจับมา”
เหล่าชายชุดดำที่ลู่หานเผลอสบตาต่างชี้มาจุดที่ยืนอยู่ทำให้ร่างน้อยต้องตัดสินใจหนีอีกครั้ง แม้ไม่เข้าใจแต่สัญชาตญาณบางอย่างก็บอกว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่ปลอดภัยและเขาต้องหนี หลบหลีกหนีเข้าฝูงคนด้านไกลเวทีที่แสนแออัด ก่อนลู่หานจะเผลอนึกถึงใครบางคน
มาเฟียซิซิเลี่ยนที่แสนอันตรายคนนั้น
“คุณเซฮุน...”
ริมฝีปากอวบอิ่มเอ่ยชื่อมาเฟียหนุ่มแผ่วเบาหวังให้ช่วยเหลือตน แต่ก็รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ ในเมื่อแอบหนีออกมาเอง ดวงตากลมโตคลอด้วยน้ำใสอย่างไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสักอย่าง แต่สองเท้าเล็กก็หลบหลีกผู้คนด้วยความชำนาญ ก่อนหลุดไปยังกำแพงอีกฝั่ง
มือเล็กเท้ากำแพงก่อนหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน มองผู้คนในงานรอบตัวที่ไม่มีใครสนใจเขาเลยสักคน ตอนนี้สายตาทุกจุดมองไปยังเวทีที่มีสาวสวยจัดในชุดเดรสสีเงินรัดรูปกำลังนั่งไขว้ห้างอยู่กลางเวทีด้วยสายตายั่วยวน พร้อมเสียงจำนวนเงินประมูลดังเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย
“สองหมื่นดอลลาร์ ครั้งที่สอง..”
ลู่หานเบิกตาโตพร้อมดิ้นหนีเอาตัวรอดตั้งแต่ในวินาทีที่ข้อมือเล็กถูกจับไขว้พร้อมปากถูกผ้าปิดทาบไว้ พยายามตะโกนร้องเรียกแต่มีเพียงเสียงอู้อี้ที่ถูกดนตรีจังหวะหนักกลบทับจนทำให้ไม่มีใครคิดสนใจ เบิกตาโตพร้อมน้ำตาที่ไหลพรากด้วยความหวาดกลัว
เมื่อแผ่นหลังบางถูกเอาปืนจ่อ หลังจากพวกมันโชว์ให้เห็น
“หนีไปตั้งนานคิดว่าจะรอดหรือไงนังตัวดี!”
ถูกดึงกระชากเส้นผมจนหน้าหงาย ร่างเล็กกรีดร้องก่อนดีดดิ้นเพื่อเอาตัวรอดให้หนีจากการจับกุม ลมหายใจร้อนที่เป่ารดซอกคอทำให้ลู่หานนึกขนลุกด้วยความรังเกียจ หวาดกลัวจนใจบีบรัดน้ำตาไหลแค่ไหนแต่พวกมันก็ไม่แยแส
“ถ้าแกคิดหนีหรือไม่หยุดดิ้นพล่านแบบนี้ ได้ตายก่อนให้พวกเสี่ยหน้าโง่นั่นประมูลแน่ หยุดดิ้นและเลิกร้องซะ”
คำขู่พร้อมกับปากกระบอกปืนกดแน่นแผ่นหลังมากยิ่งขึ้นทำให้ร่างบอบบางหยุดดีดดิ้น แม้จะตัวสั่นด้วยความกลัว คำว่าตายสะกดให้ลู่หานยอมหยุดอยู่เฉยยอมจำนนต่อคำขู่ ก่อนจะถูกปล่อยให้เป็นอิสระ แค่เพียงขยับตัวตั้งท่า ศีรษะก็ถูกปืนอีกกระบอกจ่อแทบทันที
พวกมันเป็นใครไม่รู้ แต่ทำไมต้องขู่กันถึงตายขนาดนี้ทังที่เขาไม่เคยทำอะไรให้
“อย่าคิดตุกติก แค่ไปยืนบนเวทีอย่าทำให้มันยากนัก!”
ก่อนลู่หานจะถูกกระชากลาก แล้วผลักขึ้นเวทีไป
ดวงตาคมมองน้ำสีอำพันที่ไหลวนตามแรงเหวี่ยงแก้วในมือ ก่อนมาเฟียหนุ่มจะกระดกแก้วขึ้นดื่มจนลูกกระเดือกบนคอแกร่งไหลขึ้นลง แล้ววางแก้วทิ้งอย่างแรงเพราะอารมณ์ที่แสนหงุดหงิด มือใหญ่เสยเส้นผมสีดำสนิทขึ้นก่อนพิงตัวลงบนผนักพิงโซฟาตัวยาว
“มันไม่ควรมีไอ้งานประมูลบ้าๆนี่อีกแล้ว!”
สบถออกมาเสียงดังเพราะต้องนั่งนิ่งเฉยที่ทำอะไรไม่ได้ เมื่อสาวน้อยร่างเล็กแสนใสซื่อดูอ่อนต่อโลก ถูกประมูลไปต่อหน้าต่อตา กำมือแน่นเพราะคำพูดสัญญาที่ตนอนุญาตให้จัดงานนี้ขึ้นมามันคำคอ
“ใจเย็นหน่าหลานรัก” เสียงคำพูดพร้อมรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ของผู้เป็นอาทำให้มาเฟียใหญ่หยิบแก้วน้ำสีอำพันขึ้นกระดกอีกครั้ง
งานประมูลนี่คือสิ่งที่เขาเกลียดเมื่อมันไม่ต่างจากงานค้ามนุษย์ หรืองานขายบริการ โอเซฮุนไม่ได้ขาวสะอาด ชีวิตของเขามันดำมืด แม้นี่จะเป็นส่วนหนึ่งในโลกมืดที่เขาเผชิญมาตั้งแต่เป็นสายเลือดของซิซิเลี่ยน แต่มันกับเป็นสิ่งที่เขาตั้งใจกำจัดทิ้งไปเพราะงานที่ว่านี้สะกิดตะกอนในใจให้ฟุ้งกระจายในทุกครั้ง
“ต่อไปคือไฮไลท์ของงานในค่ำคืนนี้ที่ทุกคนรอคอยนะครับ ขอเชิญพบกับสินค้าชิ้นสุดท้ายของเรา!!!”
ร่างแสนบอบบางเจ้าของใบหน้าสวยหวาน พร้อมชุดกี่เพ้าสีแดงสดที่ยาวกรอมเท้าทำให้เกิดเสียงฮือฮาขึ้นทันทีในวินาทีถัดมา เซฮุนลมหายใจสะดุดเมื่อแสงสปอร์ตไลท์ฉายใบหน้าสวยที่แสนคุ้น ร่างสูงผุดลุกในทันทีแต่ถูกผู้เป็นอาดึงรั้งไว้
“นี่มันบ้าอะไรกัน!” ตะคอกเสียงดังใส่พร้อมเส้นเลือดในกายเดือดปุด
“ใจเย็นก่อนซี่หลานชาย เดี๋ยวแขกก็แตกตื่นกันหมด”
“อากำลังทำบ้าอะไร นี่คนของผม”
“แค่เด็กที่แกบังเอิญเก็บได้ อย่าหวงนักเลย อีกอย่างเพราะเด็กนั่นเป็นคนขอฉันเองนะ ออดอ้อนใส่ฉันน่าดู ท่าทางก็ดูเต็มใจดีไม่เห็นหรือไง”
ความอดทนของมาเฟียซิซิเลี่ยนเหลือน้อยลงเต็มที ดวงตาคมมองร่างเล็กที่ยืนนิ่งบนเวทีไม่วางตา คำพูดของผู้เป็นอาที่ดังก้องตรงกับภาพที่เห็นเมื่อคนในความปกครองไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวเสียนอกจากท่าทางที่ยืนนิ่งและก้มหน้าเท่านั้น
“หนึ่งล้านดอลล่าร์!” ริมฝีปากหยักเอ่ยราคาประมูลที่พุ่งสูงทันทีทำให้ผู้คนต่างส่งเสียงฮือฮา เซฮุนมองสบดวงตากลมโตของคนที่เงยหน้ามาในครั้งแรก ก่อนมาเฟียหนุ่มจะแสยะยิ้มมุมปากด้วยท่าทางที่แสนร้ายกาจ
ในเมื่อต้องการนัก เขาก็จะสนอง
“หนึ่งล้านดอลลาร์ครั้งที่หนึ่ง”
ร่างสูงใหญ่ของมาเฟียซิซิเลี่ยน เดินย่างเข้าไปใกล้เวทีพร้อมดวงตาที่ยังจดจ้องร่างบางไม่วางตา เสียงประกาศย้ำในครั้งที่สองดังขึ้น ก่อนร่างกำยำจะก้าวเดินจนถึงบันไดเวทีที่มีร่างที่แสนน่ารังแกในชุดกี่เพ้าสีแดงสดยืนอยู่
“หนึ่งล้านดอลลาร์ครั้งที่สาม คุณซื่อชวินได้ของประมูลชิ้นนี้ไปนะครับ!”
จบประโยคข้อมือบางของลู่หานก็ถูกกระชากจากคนที่ย่างสามขุมเข้ามาใกล้ รอยยิ้มและแววตานั่นดูดุร้ายไม่ต่างจากปีศาจ ในวินาทีแรกที่เห็นใบหน้าหล่อคมลู่หานนั้นใจชื้นแต่เมื่อได้สบดวงตาที่อ่านไม่ออกคู่นั้นลู่หานกลับหวาดกลัวขึ้นจับใจ
เท้าเล็กก้าวเดินตามแรงลากท่ามกลางเสียงโห่ร้องของผู้คนมากมาย มือบางถูกบีบแน่นจนใบหน้าหวานบิดเหยเกเพราะความเจ็บปวด
“คุณเซฮุน..ผมเจ็บ”
ไม่มีเสียงตอบรับมีเพียงแรงบีบที่เพิ่มมากขึ้นและแรงดึงรั้งให้ก้าวเดินเร็วขึ้น พยายามจะยื้อข้อมือกลับแต่ลู่หานกลับทำอะไรไม่ได้สักนิด ก่อนประตูกระจกใสตรงหน้าจะเปิดออกกว้างให้เห็นสระว่ายน้ำขนาดใหญ่และข้อมือบางถูกเหวี่ยงจนร่างเล็กกระแทกกับเบาะนอนริมสระ
“เจ็บแบบนี้ไม่ชอบหรือไง”
“…” ลู่หานถดตัวถอยหนีเงาร่างสูงใหญ่ที่ทาบทับ นึกหวาดกลัวขึ้นจับใจเมื่อคนตรงหน้าดูไม่ใช่คนเดิมเหมือนที่เคยรู้จัก มาเฟียซิซิเลี่ยนกระชากข้อเท้าของคนที่ถดตัวหนีจนร่างบอบบางกองใต้ร่าง ก่อนขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานที่แสนตื่นกลัว
“ชอบ...เหมือนที่ชอบขายตัวน่ะ”
“มะ ไม่...”
ร่างเล็กเบิกตากว้างคำที่ร่างสูงพูดนั้นทำให้ความทรงจำบางอย่างไหลย้อน ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนจะถูกมือใหญ่บีบคางกระชากใบหน้าสวยหวานให้ใกล้ตัว
“ฉันช่วยเธอจากที่เคยเป็น แล้วทำไมถึงกลับไปอีกฮะ! ทำไมถึงไม่เชื่อฟัง หรือว่าร่างกายมันอยากจนทนไม่ไหว!!”
ปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ มองคนใต้ร่างที่ส่ายหน้าปฏิเสธไปมาก่อนแสยะรอยยิ้มร้ายปีศาจในกายตื่นขึ้น ส่งสายตามองตั้งแต่ใบหน้าที่แสนน่ารังแกยันปลายเท้าขาว ก่อนมือใหญ่จะกระชากเข็มขัดออก
“อยะ อย่านะคุณเซฮุน” ลู่หานถดกายหนีแต่ก็ถูกกระชากกลับมาที่เดิม และสองมือถูกจับรวบและมัดไว้ด้วยเข็มขัดยาว พยายามดีดดิ้นหนีและนึกหวาดกลัวจนหยดน้ำใสไหลอาบเต็มสองแก้มแต่มาเฟียแสนร้ายกาจที่เต็มไปด้วยอารมณ์ร้อนกลับไม่สนใจใยดี เพราะคำพูดปั่นหัวของผู้เป็นอายังดังก้องใส่ในหู
‘ออดอ้อนใส่ฉันน่าดู’
“อยากมากนักฉันก็จะสนอง”
“ไม่ อะ อื้อ”
ริมฝีปากอวบอิ่มถูกบดจูบด้วยความรุนแรง ริมฝีปากหยักแนบสนิทกระแทกบดเบียดจนฟันกระทบทำให้โพรงปากเล็กคละคาวด้วยเลือด ก่อนลิ้นร้อนจะรุกล้ำกักเกี่ยวลิ้นเล็กที่พยายามหลีกหนี จูบร้อนแรงแสนเอาแต่ใจคลุกเคล้าด้วยกลิ่นคาวเลือดนั้นแสนป่าเถื่อน
มือเล็กที่มัดด้วยเข็มขัดนั้นพยายามดันอกแกร่งให้ออกห่างลู่หานยิ่งดิ้นหนีก็ยิ่งถูกมือใหญ่บีบคางให้ชิดใกล้ จูบร้อนนั้นรุนแรงปั่นป่วนจนใจสั่น โพรงปากเล็กนั้นหอมหวานกว่าที่คิดจนมาเฟียซิซิเลี่ยนหยุดตัวเองไว้ไม่ได้
มือร้อนอีกข้างที่นิ่งเฉยเริ่มขยับจับเนื้อนิ่มลูบไล้ท่อนขาขาวใต้กี่เพ้าสีแดงสด จูบแสนยาวนานนั้นหยุดลง ริมฝีปากหยักถอนจูบออกจากริมฝีปากอวบอิ่ม จูบแสนร้อนแรงและป่าเถื่อนทำให้หยาดน้ำใสไหลเปรอะคางเรียว เจ้าของใบหน้าหวานเผยอปากหอบหายใจ พร้อมดวงตากลมโตคลอด้วยหยาดน้ำใส
ร่างเล็กที่อยู่ในกี่เพ้าสีแดงสดที่ตัดกับผิวขาวที่เห่อแดงนั่นทำให้มาเฟียหนุ่มใจแกว่ง ตั้งใจจะลงโทษเพื่อสั่งสอนแต่กลายเป็นว่าคนใต้ร่างดูเย้ายวนและน่ารังแกมากเกินไปจนหยุดยั้งตัวเองไว้ไม่อยู่
“คุณเซ...ฮุน”
ทันทีที่ริมฝีปากอวบอิ่มขึ้นสีช้ำนั่นเอ่ยเรียกก็เหมือนเส้นความอดทนที่หมิ่นเหม่นั่นถูกกระชากทิ้ง เซฮุนบดจูบบนริมฝีปากแสนยั่วยวนที่ไม่ได้ตั้งใจนั่นในทันที จูบที่เคยแสนรุนแรงกลายเป็นหอมหวานเย้ายวน ฟันคมกัดดึงริมฝีปากล่างดูดดึงก่อนสอดลิ้นร้อนเข้าเกี่ยวกระหวัด
จูบแสนร้อนแรงนั้นมัวเมาร่างเล็กที่ไร้ซึ่งประสาในตอนนี้ให้โอนอ่อน สองมือหยาบกร้านลูบไล้เนื้อเนียน ไล่จากท่อนขาขาวที่โผล่พ้นชายกี่เพ้าที่ตอนนี้เลิกสูงเพราะร่างสูงใหญ่แทรกกายจนต้องอ้าขากว้าง มือร้อนบีบเฟ้นจนผิวขาวกลายเป็นรอยแดง
สอดเข้าใต้กี่เพ้าสีแดงสดบีบเค้นก้นนุ่มนิ่มของคนที่ใส่ชุดที่เซฮุนเลือกไว้เพื่อแสดงตัวตนว่าเป็นคนของเขาแล้วเซ็กซี่ยิ่งกว่าใคร
“อ่า..”
“อืม...ชอบสินะแบบนี้”
ริมฝีปากร้อนที่ถอนออกจากริมฝีปากแดงเจ่อไม่วายเอ่ยคำร้ายกาจ ลู่หานหอบหายใจพร้อมช้อนสายตามองคนใจร้าย หยาดน้ำตายังคงไหลจากดวงตากลมสวย พยายามดิ้นหนีสุดแรงแต่มือใหญ่กลับจับข้อมือที่ถูกพันธนาการไว้เหนือหัว
“ไม่ อยะ...อย่าทำแบบนี้ ฮึก ...คุณเซฮุน” ร่างน้อยสะอื้นไห้จนตาแดงก่ำ แม้ความทรงจำจะขาดหายและเว้าแหว่งแต่ใช่ว่าลู่หานจะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตน จะขัดขืนแต่ก็สับสน เพราะไม่รู้ว่าสถานะของตนนั้นคือใคร
“ฉันมีสิทธิ์ที่จะทำ...ไม่ใช่ให้เธอออดอ้อนคนอื่นไปซะทั่ว!”
มาเฟียซิซิเลี่ยนอ้างสิทธิ์เหนือร่างกายเล็กแสนบอบบางก่อนมือใหญ่จะกระชากกระดุมกี่เพ้าเสียจนหลุดลุ่ยเพราะคำพูดยุยงที่ได้ยินทำให้ฝังขึ้นใจว่าลู่หานเป็นแบบนั้น ผิวกายขาวกระจ่างที่เผยให้เห็นนั้นหน้ามองยิ่งเมื่อตัดกับสีเสื้อแดงสด
ริมฝีปากร้อนกดจูบลงบนหัวไหล่กลมมน จนขึ้นรอยแดงสีช้ำตีตราความเป็นเจ้าของ พร้อมฟันคมกัดลงจนเลือดไหลซึมพร้อมเสียงร้องครางลั่นของคนใต้ร่าง ก่อนลิ้นร้อนจะไล้เลียแล้วเปลี่ยนเป็นกดจูบแผ่วเบา
เพื่อสั่งสอนว่าตอนนี้ลู่หานเป็นคนของใคร
“อย่าไปออดอ้อนใครอีก”
ภาพกายน้อยขาวพร้อมไหล่มนที่เป็นรอยฟันและแผ่นอกบางที่แต่งแต้มด้วยสีแดงจางเพราะมือร้อนที่ไล้เฟ้น เสื้อผ้าหลุดลุ่ยชายกระโปรงเลิกสูงให้เห็นขาขาวขึ้นไปยันไหนต่อไหนทำให้มาเฟียหนุ่มต้องหยุดทุกอย่างลงก่อนที่จะรู้สึกอารมณ์พุ่งสูงมากกว่านี้จนทนไม่ไหว
“…เพราะเธอคือคนของฉัน”
โอเซฮุนปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระดึงเข็มขัดออกจากข้อมือบาง ก่อนจะยืดตัวเต็มความสูงแล้วกระโดดลงสระน้ำเพื่อดับอารมณ์บางอย่าง ที่ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อมองสบกับดวงตาเรียวสวยที่คลอด้วยหยาดน้ำใสที่แสนน่ารังแก
ลู่หานปาดหยดน้ำตา พร้อมจ้องมองกายร่างสูงใหญ่ที่แสนร้ายกาจที่กำลังว่ายน้ำอยู่ในสระใหญ่ หากนี่คือการสั่งสอนลู่หานก็พร้อมจะจดจำใส่สมองซึ่งไร้ความทรงจำ คำย้ำที่ฝังลึกว่าเป็นคนของมาเฟียซิซิเลี่ยน ทำให้ร่างเล็กต้องยอมจำนนอย่างรู้สถานะตัวตน
นั่งนิ่งอยู่นานทบทวนกับสิ่งที่ตนเองเป็นอยู่ ก่อนมือน้อยแสนสั่นจะจัดกี่เพ้าที่แสนหลุดลุ่ยให้เข้าที่แม้นึกเจ็บปวดที่ข้อแขน แล้วหย่อนขาลงจากเก้าอี้ตัวยาวริมสระ พยายามทรงตัวก้าวเดินไปยังโต๊ะตัวเล็กที่มีผ้าขนหนูสีขาววางไว้
หยิบผ้าขนหนูผืนนิ่มขึ้นมาก่อนไปนั่งอยู่ริมสระว่ายน้ำใหญ่ เตรียมให้กับร่างสูงใหญ่ที่ดำน้ำอยู่ในสระ แม้ว่าโอเซฮุนจะร้ายกาจใส่มากเพียงใด แต่เพราะเขาคือคนของมาเฟียผู้นี้ แม้ไร้ซึ่งความทรงจำแต่ลู่หานกลับเลือกที่จะเชื่อฟัง
สองสายตาประสานกันในวินาทีที่มาเฟียซิซิเลี่ยนโผล่พ้นจากผืนน้ำ
“…”
“…”
ร่างแสนกำยำนั้นว่ายเข้ามาใกล้ทันทีที่เห็นร่างแสนบอบบางนั่งเตรียมผ้าขนหนูไว้ที่ริมสระ ทุกอย่างเริ่มสงบลงพร้อมปีศาจในกายเริ่มจางหาย มือใหญ่วางทาบบนแผ่นหินข้างสระพร้อมลอยตัวอยู่ในน้ำก่อนมือใหญ่จะเสยเส้นผมสีดำที่เปียกลู่
ลู่หานมองคนที่ว่ายน้ำมาอยู่ตรงหน้า ก้มมองแผ่นน้ำที่กระเพื่อมไหว แล้วไล่มองจนพบเจ้าของเสื้อเชิ้ตสีขาวแนบไปตามกล้ามหน้าอกแสนแข็งแรงเมื่อเปียกน้ำ ใบหน้าแสนสมบูรณ์แบบนั้นนิ่งเฉยก่อนดวงตาสวยจะช้อนสายตาสบดวงตาคม
มือเล็กยกผ้าขนหนูผืนขาวเพื่อซับหยดน้ำที่เกาะพราวตามใบหน้าให้มาเฟียหนุ่ม แต่มือใหญ่กลับดึงรั้งให้หยุด ก่อนกระชากร่างเล็กให้ขยับเข้าใกล้และกระซิบถ้อยคำบางอย่างให้แก้มใสขึ้นสีแดงจัด
“ทำหน้าให้ฉันอยากจูบ...ทำไม”
จบประโยคมาเฟียซิซิเลี่ยนก็จับใบหน้าหวานให้ก้มลงรับจูบที่แสนร้ายกาจและเอาแต่ใจ
100 %
#มาเฟียขย้ำกวาง
ยังแดมฮอตกว่านี้ได้อีกนะ
นี่แค่น้ำจิ้มไก่ J
คอมเม้นสกรีมความฮอตของพี่มาเฟียคนเล็กกันด้วยนะ
และอย่าลืมแท็ก #มาเฟียขย้ำกวาง
ขอกำลังใจเยอะเยอะนะคุณคนอ่านของเลา<3
@master_yp
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไหนว่าไม่สนใจห้ะ