{จบแล้ว} Naked Prisoner #มาเฟียขย้ำแบค #มาเฟียขย้ำกวาง

ตอนที่ 33 : | 03 | dark | 100%

03

 

“ฉันว่า...เธอก็เหมาะกับสีแดงอยู่เหมือนกันนี่”

ลู่หานเม้มปากอิ่มแน่นนึกอยากหายตัวไปเสียเดี๋ยวนี้ เขาเหมือนไม่สามารถยืนต่อหน้าสายตาแสนเจ้าเล่ห์ที่มองตรงมาอย่างไม่ปิดบังนั่นได้อีกแค่วินาทีเดียว มือเล็กดึงชายชุดกี่เพ้าตัวยาวให้ปิดท่อนขาขาว แต่ยิ่งทำแบบนั้นก็ยิ่งเปิดอีกฝั่งให้เลิกขึ้นจนมาเฟียซิซิเลี่ยนผิวปากด้วยความชอบใจ

 “นี่เธอยั่วฉันอยู่หรือไงลู่หาน”

“ปะ เปล่านะครับ” ปล่อยมือนิ่งข้างตัวพร้อมส่ายหัวปฏิเสธทันควันด้วยท่าทางร้อนรน

เพราะแบบนี้โอเซฮุนถึงได้บอกว่าเด็กคนนี้น่ารังแกมากแค่ไหน

“นายท่านครับ”

เสียงของเฉินลูกน้องคนสนิทที่เอ่ยเรียกพร้อมโค้งตัวทำความเคารพ เหมือนสวรรค์เห็นใจคนตัวเล็ก ลู่หานพรูลมหายใจออกเฮือกใหญ่พร้อมถอยตัวออกมาไปยืนอยู่รวมกับเหล่าสาวใช้ที่จับเขาแต่งตัวถึงแม้จะนึกขยาดแค่ไหนก็ยังดีกว่ายืนต่อหน้าสายตาของมาเฟียหนุ่ม

“ว่ายังไงเฉิน เรื่องไอ้หยางเฟิงสินะ”

“ใช่ครับ มันส่งลูกน้องมาสอดแนมที่โรงพยาบาลอย่างที่คุณเซฮุนคาดการณ์ไว้ และแน่นอนว่าคนของเราสามารถจับมันได้ตอนนี้อยู่ที่โกดังแถวย่านชุยหวั่นครับ”

“หึ มันติดกับเราแล้วสินะ”

“ครับ”

เซฮุนลุกขึ้นยืนพลางบิดขี้เกียจสะบัดข้อมือเตรียมความพร้อมที่จะได้ใช้กำลังหลังจากต้องจัดการกับพวกงานเอกสารมานาน ยกรอยยิ้มร้ายกาจเมื่อนึกถึงแผนการที่ตนวางไว้ในหัว

“ให้คุณลู่หานใส่ชุดนี้จะดีหรือครับ”

มาเฟียหนุ่มเลิกคิ้ว เสสายตามองร่างเล็กที่ตอนนี้แอบอยู่หลังสาวรับใช้โผล่มาเพียงดวงตากลมโต ตอนแรกเขาตั้งใจเพียงแกล้งร่างบาง นึกอยากเห็นคนตัวเล็กในชุดนี้ แม้รู้ดีว่าชุดที่ลู่หานสวมใส่นั่นหมายความว่าเช่นไร

แต่ในเมื่อเหมาะกับสีแดงดี…

“ก็ไม่เห็นจะเป็นไร”

ตอบเพียงแค่นั้นลูกน้องคนสนิทก็พยักหน้ารับ เฉินส่งรอยยิ้มให้กำลังใจร่างเล็กที่สวมชุดกี่เพ้าสีแดงสด ก่อนเดินนำพานายท่านของตนไปยังรถยนต์คันหรูที่เตรียมออกไปสะสางงานที่ควรจัดการให้สิ้นซาก

ลู่หานปล่อยมือที่เกาะแผ่นหลังสาวใช้ที่จำได้ว่าชื่อผิงผิง พลางก้มมองชุดที่ตัวเองสวมใส่อีกครั้ง ทำไมต้องเป็นเขาคนเดียวที่ต้องใส่ชุดนี้ ขมวดเรียวคิ้วสวยสงสัยพลางบิดปากกลมบูดบึ้ง ก่อนเงยหน้าขึ้นพบกับสายตาเอ็นดูของสาวใช้ทั้งสอง

“ทำไมทำหน้าตาแบบนั้นเล่าคะคุณลู่หาน”

“ทำไมเราต้องใส่ชุดนี้ด้วยละฟ่านปิง”

“เพราะนายท่านซื่อชวินชอบไงค่ะ”

คำตอบที่ว่าทำให้แก้มใสร้อนขึ้นมาจนมือเรียวต้องยกขึ้นปิดแก้มไว้อย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้ลู่หานไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง และเขาก็ไม่อยากนึกอะไรเพราะถ้าพยายามนึกสมองจะปวดจี๊ดขึ้นมาอย่างหาสาเหตุไม่ได้ เขาไม่อยากเป็นแบบนั้นยิ่งตอนนี้ที่พี่อี้เอิ้นไม่ได้อยู่ใกล้

‘ถ้าคิดอะไรไม่ออก เราก็อย่าฝืนนะตัวเล็ก พี่ไม่อยากเห็นเราเป็นแบบนี้อีก’

คำพูดของคุณหมอแสนใจดีประจำตัวทำให้ลู่หานเลิกสงสัยและเลิกพยายามเข้าใจกับอะไรหลายอย่างที่ยังหาคำตอบไม่ได้ ปล่อยให้สองมือถูกสองสาวใช้ประจำตระกูลซิซิเลี่ยนจับจูงไปรับประทานอาหารเย็น พร้อมทั้งฟังเสียงเล่าเจื้อยแจ้วถึงความใหญ่โตของคฤหาสน์แห่งนี้

ร่างเล็กนั่งนิ่งอยู่บนปลายเตียงกว้าง มือเรียวจับผ้าขนหนูผืนนุ่มเช็ดผม พลางเหม่อมองเปลวไฟเตาผิงที่ไหวไปมา ขยับท่อนขานั่งขัดสมาธิอย่างสบายใจเมื่อไม่ต้องกังวลเหมือนตอนที่ตนเองต้องใส่ชุดกี่เพ้าก่อนหน้า โชคดีที่ชุดนอนที่ผิงผิงกับฟ่านปิงเตรียมไว้ให้มีชุดนอนเสื้อตัวยาวเหนือเข่ากับกางเกงที่แม้สั้นไปหน่อยแทบไม่ต่างกับกางเกงชั้นใน แต่ลู่หานก็สบายใจกว่าชุดที่เคยใส่

แม้จะตกใจในคราแรกเพราะชุดนอนตัวแรกที่หยิบขึ้นมาเป็นชุดนอนแสนบางเบาที่เห็นแล้วแทบจะน้ำตาไหลอีกรอบ ยังดีที่สองสาวใช้เพียงแค่แกล้งเขาเล่นเท่านั้น

‘แต่นายท่านซื่อชวินชอบนะคะ’ ทั้งสองคนหัวเราะคิกคักล้อเลียนกันใหญ่

‘แต่เราไม่ชอบนี่’

เขารีบตอบกลับในทันที ทำไมสองสาวนั่นต้องคอยยุให้เขาทำอะไรที่เจ้านายของเธอชอบกัน ลู่หานช่างไม่เข้าใจเลยสักนิด คนตัวเล็กเลิกพยายามทำความเข้าใจแล้วเดินไปนั่งตรงโต๊ะเครื่องแป้ง มือเรียววางผ้าเช็ดผมไว้ตรงหน้าก่อนมองเงาสะท้อนในกระจก

เจ้าของใบหน้าหวานจ้องมองดวงตากลมโตของตนเอง

“เราเป็นใครกัน...”

กระซิบแผ่วเบาพลางหลับตาลงเพื่อนึกย้อนถึงเรื่องราวในอดีต เขาจำอะไรไม่ได้สักนิด แม้กระทั่งชื่อตนเอง ต้องรู้จากที่คนอื่นเรียก ทำไมกันนะ ทำไมสมองเขาถึงจำเรื่องราวอะไรไม่ได้เลยสักนิด เปลือกตาเรียวสวยที่ปิดสนิทมีหยาดน้ำตาไหลรินเมื่ออาการปวดแล่นจี๊ดจนลู่หานต้องกัดฟันอดทนไว้

สุดท้ายคนตัวเล็กก็ต้องยอมแพ้ ลู่หานลืมตาขึ้นมาพร้อมจ้องมองดวงตาตนเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกอีกครั้ง มือเรียวเช็ดหยาดน้ำตาที่เปรอะแก้มใส ก่อนยอมแพ้กับความทรงจำที่ว่างเปล่าของตัวเอง หยิบยาที่อยู่ในแก้วที่คุณหานเกิงได้นำมาวางไว้ พร้อมยกน้ำดื่มตามลงไป

“ไม่เป็นไรลู่หานไม่เป็นไร พรุ่งนี้ตื่นเช้ามาเราอาจจำได้ก็ได้ว่าเราเป็นใคร”

ลู่หานพูดปลอบใจตัวเอง พร้อมลุกขึ้นยืนตัดสินใจที่จะเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงนอนหลังใหญ่แสนกว้าง แต่ดวงตากลมโตกลับเหลือบไปมองเห็นบานประตูสีขาวที่อยู่ติดกับชั้นวางหนังสือ ทำให้เท้าเล็กเปลี่ยนทิศทางไปยังบานประตูที่ว่า

คลิ๊ก

เสียงลูกบิดที่ดังขึ้นเมื่อมือเรียวได้หมุนเปิด บานประตูถูกผลักเผยให้เห็นห้องนอนสีขาวสะอาดที่ใหญ่กว่าห้องนอนที่ตนเองอยู่เกือบสามเท่าแต่สิ่งที่สะดุดสายตาลู่หานคือเปียโนสีขาวหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมห้องเหมือนดึงดูดให้เข้าไปหา

มือเรียววางบนแป้นเปียโนด้วยความรู้สึกที่คุ้นเคย ก่อนจะกดแป้นจนได้ยินเสียงใสของเปียโนดังให้เจ้าของใบหน้าสวยหวานเผลออมยิ้ม ลู่หานฮึมฮัมเพลงก่อนมือเรียวจะไล่โน้ตเป็นทำนอง แต่แค่เพียงไม่นานร่างเล็กก็หยุดชะงักเมื่อจำโน้ตตัวต่อไปอีกไม่ได้

คนตัวเล็กห่อไหล่ด้วยความเศร้าก่อนถอนหายใจออกมาเสียงดัง ลูบแป้นเปียโนไปมา ก่อนตัดสินใจลุกออกมาเพราะดวงตาที่เริ่มปรือปรอย ตั้งใจจะเดินกลับไปยังห้องที่ตนแอบออกมาแต่เพราะยาที่เพิ่งออกฤทธิ์ ทำให้ร่างเล็กรู้สึกง่วงงุนและทิ้งตัวบนที่นอนสีขาวแสนกว้างในทันที

โอเซฮุนถอดเสื้อสูทสีขาวที่เปรอะรอยเลือดให้กับพ่อบ้านใหญ่ฮานเกิงที่รอรับ ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้วหงุดหงิดเพราะเสื้อตัวโปรดมีรอยเปื้อนแต่สิ่งทำให้หงุดหงิดมากกว่าคือลูกน้องของหยางเฟิงที่กวนใจเขาจนเลือกที่จะให้พวกมันไม่มีโอกาสได้พูดอีกต่อไป

ยังจำประโยคท้าทายที่มันพูดก่อนไม่มีลมหายใจได้ดี

แต่ก็เท่านั้นเพราะเขารู้ดีว่าจะรับมือกับหมาลอบกัดแบบพวกมันยังไง

“เด็กนั่นเป็นไงบ้าง” มาเฟียซิซิเลี่ยนเอ่ยถามพ่อบ้านคนสนิทก่อนที่ก้าวขึ้นบันได

“ไม่มีปัญหาอะไรนะครับนายท่านซื่อชวิน คุณลู่หานเธอขึ้นนอนแต่หัวค่ำป่านนี้คงหลับไปแล้วครับ”

“อืม”

โอเซฮุนพยักหน้าตอบรับก่อนขายาวจะก้าวขึ้นบันไดหินอ่อนสลักลายสวยเพื่อตรงไปยังห้องนอน ลู่หานยังเป็นอีกปัจจัยที่ทำให้หยางเฟิงมันพยายามเข้ามาวุ่นวายกับซิซิเลี่ยน ยาที่มันทดลองฉีดใส่เด็กคนนี้เขาต้องหาทางรู้ให้ได้

มือใหญ่บิดประสีขาวสลักลายให้เปิดออก ขายาวก้าวเข้าประตูห้องนอน ก่อนแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตที่เปรอะด้วยหยดเลือดบางส่วนออก เผยให้เห็นไหล่กว้างและกล้ามเนื้อเป็นมัด ลอนกล้ามท้องสวยพร้อมด้วยวีเชฟที่เกิดจากการออกกำลังกายเป็นประจำ

โยนเสื้อใส่ตะกร้า ก่อนร่างสูงใหญ่จะหยุดชะงักเมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนบางอย่าง แล้วคำตอบก็อยู่ตรงหน้าเมื่อพบร่างบอบบางหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนของตนเอง วินาทีแรกโอเซฮุนแทบวิ่งไปกระชากร่างเล็กบนเตียงแล้วโยนออกไปด้านนอก

แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะท่าทางที่หลับสบายแบบนั้น ดูได้จากท่าทางการนอนที่เผยให้เห็นแก้มก้นกลมที่โผล่พ้นกางเกงตัวสั้น ที่ชายเสื้อสีขาวตัวยาวเลิกขึ้นไปไหนต่อไหน

ขยับตัวเงียบเชียบเข้าไปใกล้เตียงก่อนแตะลงบนท่อนแขนเล็ก และในทันทีร่างเล็กสะดุ้งตัวตื่นพร้อมจับข้อมือใหญ่หมุนบิดด้วยสัญชาติญาณ แต่มาเฟียหนุ่มที่ไวกว่ากลับพลิกหมุนให้หลุดจากมือเล็กพร้อมผลักไหล่บางลงเตียงนอนและคร่อมทับไว้

“คะ คุณ...”

“…”

ทั้งสองร่างหอบหายใจใส่กันเพราะแรงต่อสู้ยื้อยึดที่เกิดในทันที ลู่หานเบิกตาโพลงพร้อมจ้องตอบดวงตาคมในระยะประชิด สองแขนเล็กถูกกอบกุมด้วยมือใหญ่แนบเตียงนอน เซฮุนมองสบดวงตากลมโตของคนที่เหมือนเพิ่งตื่นจากฝันร้าย

จมูกโด่งเป็นสันของมาเฟียซิซิเลี่ยนเฉี่ยวปลายจมูกโด่งรั้นไปมา และนั่นทำให้ลู่หานเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองตกอยู่ในท่าทางที่อันตรายมากแค่ไหน พยายามจะขยับหนีแต่มือที่แข็งเป็นเหล็กนั่นกับจับให้อยู่นิ่งเช่นเดิม

“มายั่วฉันถึงที่เลยหรือยังไง” เสียงทุ้มกระซิบแหบพร่า

“ไม่ใช่นะ!!”

ลู่หานรีบเอ่ยปฏิเสธพร้อมขยับตัวหนี แต่ก็เท่านั้นเมื่อสู้ร่างใหญ่โตที่คร่อมทับตนเองไว้ทั้งตัวไม่ไหว ยิ่งดิ้นหนีเหมือนยิ่งทำให้มาเฟียแสนร้ายแนบชิดกันมากกว่าเดิม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ในระยะประชิดทำให้ลู่หานได้แต่ร้องอ้อนวอนพระเจ้าในใจอีกครั้ง

“เธอมานอนบนเตียงฉันแบบนี้ ถ้าไม่ได้เรียกว่ายั่วแล้วจะฉันเรียกว่าอะไร...หืม”

“คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ได้ทำแบบนั้นนะ อะ...อีกอย่างผมเป็นผู้ชายนะ จะยั่วคุณได้ยังไงกัน !” โอเซฮุนหัวเราะหึก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ร่างเล็กช็อกจนนิ่งค้าง แล้วแก้มใสแดงเรื่อในทันที

“ผู้ชายสวยแบบนายทำไมจะยั่วไม่ได้ละ น่าจะเคยเป็นงานถนัดไม่ใช่รึไง”

“…”

“ฉันให้เวลาสิบวินาทีก่อนที่นายจะไม่ได้ออกจากห้องนี้จริงๆ”

เซฮุนเอ่ยจบประโยคพร้อมกับปล่อยคนใต้ร่างให้เป็นอิสระ คนตัวเล็กที่เคยโดนกดให้แนบกับเตียงรีบลุกขึ้นพร้อมกับวิ่งหนีไปอีกห้องที่มีประตูเชื่อมกันในทันที และนั่นเรียกรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ของมาเฟียซิซิเลี่ยนคนเล็กขึ้นมาอีกครั้ง

ถ้ามีคราวหน้าเขาคงไม่ปล่อยให้รอดแบบนี้หรอก

50 %

#มาเฟียขย้ำกวาง

เสียงเอะอะโวยวายดังปลุกให้ร่างเล็กที่นอนหลับสนิทบนเตียงกว้างให้ลืมตาตื่น เปลือกตาสีอ่อนกระพริบปริบ ลู่หานยกตัวขึ้นจากที่นอนมานั่งทับขาพร้อมยกมือขยี้ตาด้วยความงัวเงีย เสียงพูดคุยที่ดังจากด้านนอกห้องนอนทำให้ใบหน้าน่ารักเอียงคอด้วยความสงสัย ก่อนตัดสินใจก้าวลงจากเตียงสวมสลิปเปอร์แล้วเดินไปใกล้บานประตู

เท้าเล็กลากสลิปเปอร์ที่ใหญ่กว่าเท้าตัวเองมากโข เสียงตะโกนคล้ายเสียงตะคอกทำให้ร่างน้อยสะดุ้งตัว มือที่หวังจะบิดบานประตูให้เปิดออกหยุดชะงัก ก่อนทุกอย่างจะเงียบลงและทำให้ลู่หานผลักบานประตูให้เปิดแง้มออกแผ่วเบาด้วยความสงสัย

“ผมบอกแล้วไม่ใช่หรือไง ว่ายกเลิกงานประมูลนี่ไปได้แล้ว ทำไมยังจัดมันอยู่อีก !”

เสียงทุ้มต่ำคำรามด้วยความไม่พอใจของมาเฟียร้ายกาจที่ลู่หานแอบวิ่งหนีมาเมื่อคืนดังขึ้น แผ่นหลังกว้างที่เห็นตรงช่องบานประตูทำให้ลู่หานอยากจะปิดประตูลง แต่คุณเฉินกลับยกนิ้วมือขึ้นทาบริมฝีปากเหมือนส่งสัญญาณให้นิ่งเงียบ

“งานประมูลนี่เป็นรายได้เราตั้งสิบเปอร์เซ็นต่อปีเชียวนะเซฮุน ถ้าจะยกเลิกนายลองคิดดูให้ดี” เสียงของใครสักคนตอบกลับแต่ลู่หานมองไม่เห็นเพราะแผ่นหลังกว้างที่อยู่ตรงหน้า

“ผมคิดมาดีแล้วอาป๋อหรัน แบบนี้ที่เคยทำมันก็ไม่ต่างจากค้ามนุษย์หรอก ผมไม่อยากทำมันแล้ว ซิซิเลี่ยนไม่จำเป็นต้องมีงานประมูลนี้ รายได้เราก็ไม่น้อยลงหรอกครับ”

“นึกอยากมือสะอาดขึ้นมาหรือยังไง หึ”

เหมือนอยู่ท่ามกลางหิมะบทสนทนาที่ว่าดูเชือดเฉือนและเย็นยะเยือก ลู่หานเห็นมาเฟียซิซิเลี่ยนกำมือแน่นจะเส้นเลือดปูดโปน รู้สึกเขาไม่ควรเปิดประตูมาในตอนนี้เลยสักนิด ได้แต่กระพริบตาปริบใส่คุณเฉินที่ส่งรอยยิ้มให้กำลังใจเพียงเท่านั้น

“ให้นี่เป็นครั้งสุดท้าย ซิซิเลี่ยนจะไม่จัดงานประมูลนี้อีกต่อไป !”

เสียงทุ้มแสนมีอำนาจออกคำสั่งก่อนหันไปอีกด้านเพื่อจบบทสนทนาที่ทำให้จิตใจของมาเฟียหนุ่มครุ่กกรุ่นตั้งแต่ในยามเช้า เซฮุนมองเห็นร่างเล็กที่เปิดประตูค้างอยู่ไม่ไกล ร่างบอบบางยังคงน่าแกล้งไม่ต่างจากเมื่อวาน แต่ถึงแบบนั้นมาเฟียหนุ่มก็เพียงเดินผ่าน

“เด็กใหม่หรือยังไง”

ลู่หานมองเห็นชายหนุ่มร่างสูงที่ดูภูมิฐานอยู่ตรงหน้า เจ้าของใบหน้าหล่อคมส่งรอยยิ้มมาให้ พลางขยับตัวเข้ามาใกล้ ผลักบานประตูให้เปิดอ้ากว้าง ดวงตากลมโตกระพริบปริบอย่างไม่เข้าใจแต่ถึงแบบนั้นก็ส่งรอยยิ้มกลับไป ก่อนมือใหญ่จะวางลงลูบบนศีรษะและกล่าวทักทาย

“สวัสดีตัวเล็ก ชื่ออะไรน่ะเรา”

“อย่ามาแตะต้องของของผมนะครับอา” ไม่ทันลู่หานได้เอ่ยตอบข้อมือบางกลับถูกกระชากอย่างเอาแต่ใจจากคนที่เพิ่งเดินเลยผ่านไป ใบหน้าหล่อเหลาของมาเฟียหนุ่มดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก แต่คนเป็นอาก็เพียงยกรอยยิ้มใส่เหมือนไม่ถือสา

“อืม ของดีสินะเลยหวง”

จบประโยคลู่หานก็ถูกลากจนตัวปลิวตามร่างสูงใหญ่ที่เดินนำไปทันที ก้าวลงบันไดตามแทบไม่ทันเพราะช่วงความยาวขาที่ต่างกัน อยากตะโกนร้องบอกให้เดินช้าลงหน่อยแต่เจ้าของใบหน้าหวานก็ทำได้เพียงกัดริมฝีปากพลางก้าวเดินด้วยความระมัดระวัง

แต่บันไดขั้นสุดท้ายลู่หานก็พลาดและเป็นพอดีกับมือใหญ่ปล่อยข้อมือบางลงพอดี ทำให้ร่างเล็กสะดุดไปกองแหมะอยู่กับพื้น เฉินจึงรีบพยุงช่วยไว้ แต่คนร้ายกาจอย่างมาเฟียซิซิเลี่ยนก็เพียงแค่กอดอกปรายตามอง

ร่างเล็กแอบเบะปาก แต่ก็เปลี่ยนมาทำหน้านิ่งเฉยแม้จะเจ็บท่อนขาอยู่ไม่น้อย

“ซุ่มซ่าม”

“…” ลู่หานไม่ตอบทำเพียงแค่ก้มหน้าไว้ ตอนนี้ไม่อยากจะมองหน้ามาเฟียใจร้ายที่แสนเอาแต่ใจตรงหน้าเลยสักนิด แต่โอเซฮุนไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้นเมื่อมือใหญ่เชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นสบตากัน

“อย่ายุ่งกับเขา อันตราย”

ยังมีใครอันตรายกว่าโอเซฮุนอีกหรือยังไง

ลู่หานอยากจะเถียงแทบขาดใจ แต่ก็ทำได้เพียงแต่พยักหน้ารับ มาเฟียหนุ่มยกรอยยิ้มมุมปากก่อนจะเปลี่ยนมือที่จับคางเรียว มาบีบแก้มนุ่มจนปากกลมยู่ด้วยความพอใจ แล้วผละตัวออกห่าง คว้าเอาเสื้อสูทสีขาวจากพ่อบ้านใหญ่ขึ้นสวมและเดินออกจากคฤหาสน์ไป

ร่างเล็กพรูลมหายใจ ลูบแก้มตัวเองที่ยังร้อนไม่หายอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก ก่อนสองแขนเล็กจะถูกควงด้วยสองสาวรับใช้ที่เอ่ยเจื้อยแจ้วคำทักทายแต่เช้า

“นอนหลับสบายดีใช่ไหมคะคุณลู่หาน”

“อะ อื้ม” ส่งรอยยิ้มตอบกลับก่อนสองสาวทั้งผิงผิงและฟ่านปิงบอกจะเตรียมชุดอาบน้ำไว้ให้ ลู่หานเอ่ยปฏิเสธแต่เธอส่ายหน้าปฏิเสธกลับมาบอกว่านี่คือคำสั่งของนายท่านซื่อชวินและไม่ควรขัดคำสั่ง ตอนนี้คนตัวเล็กเลยเลือกที่จะมานั่งรอที่โซฟาแทน

“อ้าวตัวเล็ก” เสียงทักทายจากคนที่มาเฟียซิซิเลี่ยนบอกว่าอันตรายทำให้ลู่หานยิ้มเพียงบางเบาตอบกลับ แม้ไม่แน่ใจซักเท่าไหร่ แต่เขาก็เลือกเชื่อโอเซฮุนไปเกือบครึ่ง ชายคนนั้นนั่งลงข้างชิดกับลู่หาน ทำให้ร่างเล็กขยับตัวถอยห่างอย่างไม่ให้อึดอัด

“สวัสดีครับ”

“ได้ข่าวว่าชื่อลู่หานหรือเรา เรียกผมว่าป๋อหรันก็ได้นะ”

“แต่ผมได้ยินคุณเซฮุน เรียกว่า...คุณอา”

“อ่า...ถ้าตามศักดิ์ก็เป็นแบบนั้น แต่ผมแก่กว่าเจ้าเด็กนั่นไม่กี่ปีหรอกนะ”

“ครับคุณป๋อหรัน” ลู่หานยิ้มรับเมื่ออีกคนส่งรอยยิ้มหวานมาให้ คุณป๋อหรันไม่ได้มีท่าทีอันตรายหรือคุกคามอย่างที่คิด คนตรงหน้าชวนพูดคุยที่ทำให้ร่างเล็กที่เคยหวาดเกร็งผ่อนคลายลงและหัวเราะกับมุกตลกฝืดที่เขาเล่นออกมา

“คืนนี้ที่คฤหาสน์มีงานเลี้ยง รอมืดถ้าเราสนใจก็เอาการ์ดนี่แตะไปที่ตรงประตูด้านนั้นนะ ขืนอยู่ในบ้านอย่างเดียวมีหวังเบื่อแย่” ดวงตากลมโตมองตามมือใหญ่ที่ชี้ให้เห็นประตูสีเทาเหล็กข้างบันไดที่มีปุ่มแป้นกดมากมายอยู่ติดกัน แต่ก็ส่ายหน้าปฏิเสธและดันการ์ดกลับไปให้ป๋อหรันตามเดิม

“ไม่ดีกว่าครับ”

“โอเซฮุนไม่ว่าหรอก หมอนั่นก็อยู่ในงาน ดีซะอีกได้เราไปช่วยบริการ”

ลู่หานเอียงคออย่างไม่เข้าใจว่าคนความจำเสื่อมแบบเขาจะไปช่วยบริการอะไรได้ แต่ก่อนจะได้คิดอะไรมากมายมือเรียวก็ถูกการ์ดยัดมาใส่โดยคุณป๋อหรัน พยายามจะหยิบคืนแต่ชายร่างสูงใหญ่ก็ยืดตัวเต็มความสูงก่อนลุกเดินออกไป

โดยหันหลังกลับมาพูดบางประโยคที่ทำให้ลู่หานต้องรู้สึกอายเป็นรอบที่สองของวัน

“คราวหลังอย่าใส่ชุดนอนแบบนี้ออกมาอีกล่ะ ใจไม่ดีเลย”

ร่างเล็กนอนตีขาไปมาบนเตียงกว้าง ภาพรถยนต์คันหรูมากมายที่แอบมองเห็นผ่านบานหน้าต่างตั้งแต่ช่วงหัวค่ำที่จอดเรียงรายอยู่ปลายตีนเขาของคฤหาสน์ซิซิเลี่ยนทำให้ลู่หานคิดว่าจะเกี่ยวข้องอะไรกับการ์ดที่หยิบยกขึ้นมามองนี้หรือไม่ คิดไปมาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“น่าเบื่อจัง”

พลิกตัวนอนคว่ำหน้า แนบแก้มกลมไปกับหมอนใบโตจนแก้มใสโย้ไปตามแรงกดอย่างน่าชัง เป็นเพราะเขาที่เผลอหลับไปตอนช่วงกลางวัน ทำให้เวลานี้ตื่นเต็มตายากที่จะข่มตาหลับแม้พยายามจะนอนกลิ้งไปมาเกือบยี่สิบนาทีบนเตียงแต่ลู่หานก็ไม่ง่วงเลยสักเพียงนิด

อีกอย่างยาตัวที่ทำให้ง่วงจนเมื่อคืนเขาเผลอไปหลับในห้องมาเฟียซิซิเลี่ยนคนเล็กพี่หมออี้เอิ้นก็เพิ่งสั่งยกเลิกไปเมื่อไม่ใช่ตัวยาที่มีความจำเป็นในการรักษา และเป็นเขาเองที่ฟ้องไปว่ายาตัวนี้ทำให้โอเซฮุนทำตัวร้ายกาจใส่เขายังไง

‘งั้นก็ไม่ต้องกินยาตัวนี้หรอก แต่ถ้าคืนนี้เรานอนไม่หลับก็รีบโทรหาพี่ล่ะ’

สุดท้ายลู่หานก็กลิ้งตัวไปริมเตียงฝั่งด้านซ้ายเพื่อกดสายโทรศัพท์หาใครบางคน ซึ่งก็คืออี้เอิ้นพี่ชายที่แสนใจดีของเขา

“หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้...” รอสายอยู่นานจนเสียงตอบรับอัตโนมัติดังว่าปลายสายนั้นไม่ว่างรับสาย มือเรียวจึงโยนโทรศัพท์ไปอีกฝั่งของเตียงจนกระทบกับแผ่นการ์ดสีเทาที่วางอยู่

“หรือเราจะออกไปเดินเล่นดีนะ”

พูดพึมพำกับตัวเองก่อนตัดสินใจไปเปลี่ยนชุด ลู่หานจะไม่มีวันใส่ชุดนอนออกห้องนอนเด็ดขาดตั้งแต่ได้ยินสิ่งที่คุณป๋อหรันเอ่ยทัก เดินตรงดิ่งไปยังตู้เสื้อผ้า มือเรียวเปิดบานประตูออกกว้าง เสื้อผ้าที่ควรมีหลากหลายแต่กลับมีเพียงกี่เพ้าสีแดงสดที่แขวนอยู่เท่านั้น

เบะปากแทบร้องไห้อยู่รอมร่อ ชั่งใจอยู่นานแต่สุดท้ายก็คว้าชุดกี่เพ้าเพื่อสวมใส่อย่างไม่มีทางเลือก ยังดีหน่อยที่ฟ่านปิงและผิงผิงช่วยแก้ให้ผ้าไม่ผ่าขึ้นมาจนถึงต้นขาขาว ชุดตัวนี้ยาวกรอมถึงข้อเท้าแถมยังมีกางเกงให้ใส่ด้านในจึงดีกว่าชุดนอนที่โดนทักกว่าเป็นไหนๆ

พร้อมไม่ลืมที่จะคว้าการ์ดแข็งสีเทาติดมือตามมาด้วย

‘อย่ายุ่งกับเขา อันตราย’

เสียงของมาเฟียหนุ่มดังก้องอยู่ในหู แต่ถึงแบบนั้นลู่หานก็ตัดสินใจเปิดออกจากห้องนอนไป เท้าเล็กก้าวเดินเชื่องช้า โดยมองไปรอบตัวด้วยความหวาดระแวง ฝีเท้านั้นเบาหวิว แม้ลู่หานจะไม่เข้าใจนักว่าทำไมตนต้องทำเช่นนี้

ไม่ทันได้พยายามหาคำตอบเท้าเล็กก็มาหยุดยืนหน้าบานประตูสีเทา

“แค่ลองดูหน่อยคงไม่เสียหายหรอก...ใช่ไหมนะ”

ยื่นแผ่นการ์ดสีเทาแตะลงแป้นด้านซ้ายมือที่มีไฟสีแดงกระพริบ รออยู่ไม่นานไฟที่ว่าก็เปลี่ยนเป็นสีเขียวพร้อมเสียงดัง ติ๊ด ลู่หานก้าวไปยังบานประตูสีเงินที่เปิดกว้าง พร้อมหัวใจดวงน้อยเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น

บานประตูปิดลงพร้อมกล่องโดยสารสี่เหลี่ยมเคลื่อนตัวลงสู่พื้นล่าง

100 %

#มาเฟียขย้ำกวาง

เอาล่ะ น้องกวางของเรานี่แอบดื้อเงียบไม่ใช่เล่น

ตอนหน้าจะถูกลงโทษไหมนะ

คอมเม้นและติดแท๊ก #มาเฟียขย้ำกวาง กันเยอะๆสิที่รัก♥

ใจดีมากเลยแหละ นี่มาพักผ่อนแต่เลาก็ปั่นฟิคให้พวกนายอ่าน

รักเลาเยอะเยอะนา 555555555555555555555

@master_yp 

@master_yp