{จบแล้ว} Naked Prisoner #มาเฟียขย้ำแบค #มาเฟียขย้ำกวาง

ตอนที่ 32 : | 02 | begin | 100%

02

 

 ร่างเล็กของหญิงสาวภายใต้เสื้อกาวน์ตัวสั้นเดินมาหยุดยืนตรงหน้ามาเฟียหนุ่มก่อนยกรอยยิ้มแสนหวาน แน่นอนว่าทายาทคนเล็กของซิซิเลี่ยนก็แย้มรอยยิ้มกลับในทันที ก่อนทุกความสนใจจะถูกดึงดูดไปเมื่อเสียงช้อนกระทบกับจานสะท้อนเสียงดัง

เคร้ง

“คุณลู่หานคะ!” เป็นเสียงปรามแสนดุของพยาบาลสาวที่อยู่ข้างร่างน้อยของคนป่วย

ร่างเล็กเจ้าของใบหน้าแสนน่ารักที่นั่งอยู่บนเตียงคนป่วยบิดปากบูดบึ้งพลางส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ยอมให้อาหารเข้าปากตนเองโดยง่าย ดวงตากลมโตกระพริบปริบ ก่อนพยาบาลจะถูกเรียกไปด้านหลังกลายเป็นคุณหมอคนสวยที่ลู่หานเคยคุ้นตา

“น้องลู่หาน...”

“…” มือเล็กยังคงปิดริมฝีปากอวบอิ่มแม้จะขยับตัวเล็กน้อยให้คุณหมอนั่งบนเตียงเดียวกับตนเอง

“ทำไมถึงไม่ยอมกินข้าวละคะ”

คุณหมอจื่อวีหยิบช้อนที่ตักข้าวต้มมาไว้ในมือก่อนหันไปหาคนป่วยตัวน้อย แล้วยกรอยยิ้มหลอกล่อ เมื่อพยาบาลสาวกระซิบบอกว่าคนไข้ในความดูแลร่วมของเธอทานอาหารไปแค่ไม่กี่คำ ขยับตัวเข้าไปใกล้พร้อมกับร่างเล็กพอกันของคนป่วยถอยหนีไปด้านหลัง

แผ่นหลังบางของลู่หานต้องหยุดชะงักเมื่อกระแทกกับแผ่นอกกว้างของใครบางคน ที่เดินมานั่งอยู่ด้านหลังตั้งแต่ไม่รู้เมื่อไหร่ ท่อนแขนแข็งแรงของมาเฟียหนุ่มโอบรัดเอวบางที่เล็กกว่าที่คิดไว้มากโข จนร่างของคนป่วยแทบเกยตัก

ลู่หานบิดปากกลมเบะคว่ำอย่างไม่พอใจที่ถูกคนตัวโตบังคับให้อยู่เฉย ออกแรงดิ้นเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมแต่กลายเป็นว่าท่อนแขนแข็งแรงกับกอดรัดแน่นขึ้นกว่าเก่า

“ชู่...อยู่นิ่งๆ” ส่งเสียงปรามพลางเคาะคางลงบนศีรษะเล็กเป็นเชิงตักเตือนให้เลิกดิ้นสักที ใบหน้าหวานของคนป่วยเงยช้อนหันมองคนที่กอดรัดเอวของตนเองไว้แถมค้อนเสียยกใหญ่ ท่าทางของมาเฟียหนุ่มที่จื่อวีได้เห็นทำให้ช้อนในมือที่ตั้งใจจะป้อนคนป่วยนั้นหยุดชะงัก เมื่อไม่รู้สึกคุ้นชินเลยสักนิด

“หันไปกินข้าวได้แล้ว” ไม่พูดเปล่ามืออีกข้างที่ว่างของมาเฟียซิซิเลี่ยนยังบีบแก้มนิ่มของคนป่วยที่ตอนนี้กลายเป็นเด็กดื้อ ให้หันไปหาคุณหมอคนสวยที่ยื่นช้อนจ่อใกล้ริมฝีปากอิ่ม สุดท้ายร่างเล็กที่หมิ่นเหม่อยู่บนตักแกร่งก็จำยอมต้องอ้าปากรับ

“เก่งมาก” คุณหมอสาวยกยิ้มตาหยีปิดให้รางวัลคนป่วย พร้อมหันไปยกนิ้วโป้งให้มาเฟียร่างใหญ่ ที่ยอมร่วมมือช่วยกับตน เพราะรู้ดีว่าโอเซฮุนเกลียดความวุ่นวายในชีวิตมากแค่ไหน

ไม่ใช่เพียงจื่อวีที่แปลกใจ ลูกน้องคนสนิทอย่างเฉินก็ยังรู้สึกสงสัยเช่นกัน

“รำคาญ ดูแล้วน่ารำคาญ เลยทำให้อยู่นิ่ง”

นี่คือคำเฉลยของโอเซฮุนที่จื่อวีนึกสงสัยกับการกระทำเมื่อก่อนหน้า หญิงสาวหัวเราะเสียยกใหญ่ จนใบหน้าขาวขึ้นสีแดงจาง หลังจากป้อนข้าวให้คนป่วยพิเศษในความดูแลไปได้เกือบสักพัก มาเฟียหนุ่มก็มีธุระด่วนจึงจำเป็นต้องลุกออกไปจัดการและกลับมาอีกครั้งในช่วงเย็น พร้อมกับพาเธอไปทานอาหารอย่างที่ตกลงกันไว้

แม้ตอนแรกจะนัดเป็นทานอาหารเที่ยงแต่จื่อวีก็เข้าใจเพื่อนพี่ชายคนนี้ดีว่างานยุ่งมากแค่ไหน ไม่ต่างจากเธอที่ช่วงนี้ก็ไปไหนไม่ได้ไกลจากโรงพยาบาลเช่นกัน

“นึกว่าพี่แพ้ความน่ารักเด็กคนนั้นเหมือนพี่อี้เอินแล้วซะอีก”

“ไม่มีทางหรอก” หยักไหล่อย่างไม่มีทางคิดว่าเป็นไปได้ เด็กที่ดูบอบบางเหมือนกลีบดอกกุหลาบขาวที่เซฮุนไม่เคยนึกอยากสัมผัสเพราะไม่นานคงช้ำตายคามือ แต่เขายังต้องใกล้ชิดเพราะปล่อยเด็กคนนั้นไปไหนไม่ได้

“ก็แล้วไป อย่าให้ฉันจับได้ก็แล้วกัน”

“แล้วมันทำไมเหรอยัยตัวแสบ” มือใหญ่คว้าข้อมือเรียวเล็กของน้องสาวเพื่อนไว้ในมือดึงรั้งเข้ามาใกล้ พร้อมกับยกมืออีกข้างบีบจมูกโด่งรั้นด้วยความหมั่นเขี้ยว

“ก็เพราะไม่งั้นฉันจะเอาไปฟ้องพี่อี้เอินนะสิว่ามีคู่แข่งแล้ว”

“เหอะ”

ส่งเสียงหัวเราะขึ้นจมูกอย่างไม่นึกใส่ใจ เพราะมันคงไม่มีทางเกิดขึ้นได้ แล้วกระชับข้อมือบางของหญิงสาวตัวเล็กจูงเดินไปยังร้านอาหารริมชายหาดส่วนหนึ่งของโรงพยาบาลที่มาทานอยู่เป็นประจำ เพราะรู้ว่าคุณหมอคนเก่งงานยุ่งเสียจนแทบออกไปทานอาหารข้างนอกไม่ได้

ทั้งสองถูกเชื้อเชิญนั่งโต๊ะริมทะเล ที่ได้ยินเสียงคลื่นพร้อมกับลมทะเลที่หอบพัดเอาความรู้สึกสดชื่นเข้าใส่ เมนูประจำถูกเอ่ยสั่งกับพนักงานที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี จื่อวียกรอยยิ้มหวานเมื่อหันใบหน้ารับลม เป็นภาพที่มาเฟียที่นั่งอยู่ตรงข้ามรู้สึกว่าน่ามองยิ่งกว่าใคร

ไม่รู้เมื่อไหร่ที่โอเซฮุนมองหญิงสาวตรงหน้าไม่ใช่เพียงแค่น้องสาวเพื่อน เขาไม่เคยพยายามจะหาเหตุผลและไม่ได้ต้องการให้ใครรับรู้

เพราะคนแบบเขาไม่ควรมีหัวใจไว้ให้ใคร

“ฮุน..พี่เซฮุน..” มาเฟียหนุ่มสะดุ้ง ก่อนยกรอยยิ้มบางให้กับคุณหมอตัวเล็กที่โบกมือไปมาตรงหน้า ที่หัวเราะเหมือนขบขันหนักหนากับท่าทางของเขา

“เหม่ออะไรกันคะ”

“เปล่าหรอก” ปฎิเสธพร้อมกับยกแก้วไวน์ขึ้นจิบ พอดีกับอาหารน่าตาน่าทานหลากหลายที่เอ่ยสั่งไปก่อนหน้าถูกทยอยเสิร์ฟเป็นระยะ ไม่นานก็เต็มไปทั้งโต๊ะ และจื่อวีก็รีบจัดการอาหารตรงหน้าทันที โดยมีมาเฟียหนุ่มตักเสิร์ฟให้ตลอดเวลา

“พี่อี้เอินได้บอกพี่เรื่องลู่หานบ้างหรือยัง”

ประโยคที่ได้ยินทำให้โอเซฮุนส่ายหน้าปฏิเสธก่อนมาเฟียหนุ่มจะส่งสัญญาณบางอย่างให้เฉิน ลูกน้องคนสนิทเคลียร์พื้นที่โดยรอบเนื่องจากเป็นเรื่องราวที่ไม่ควรมีใครสักคนได้ล่วงรู้ หรือถ้ามีใครรู้มันก็ไม่ควรถึงหูไอ้หยางเฟิง

“ความจริงก็บอกบ้าง แต่ไม่ทั้งหมด”

“อืม ความจริงแล้วอาการของลู่หานดีขึ้นจากวันแรกมาก ทุกระบบในร่างกายเข้าสู่สภาวะปกติ ช่วงที่ผ่านมาเราพยายามใช้กระแสไฟอ่อนๆ กระตุ้นสมองเป็นระยะ ร่วมกับยา ตอนนี้เขาเริ่มมีพฤติกรรมที่โตมากขึ้น แต่เรื่องความทรงจำระยะที่ถูกควบคุมโดยสมองด้านใน เรายังหาทางช่วยไม่ได้”

“หมายถึง...” มือใหญ่ของมือเฟียหนุ่มรวบช้อนวางไว้ในจาน ยกผ้าขึ้นเช็ดริมฝีปาก มือทั้งสองประสานที่หน้าตักพร้อมพยายามทำความเข้าใจในสิ่งที่คุณหมอสาวกำลังบอก

“หมายถึงยาตัวนั้นมีฤทธิ์โดยตรงกับสมองส่วนนี้เป็นหลัก เราไม่สามารถหาอะไรมารักษาได้ตราบใดที่เรายังไม่รู้จักตัวยา คงได้แต่ประคับประคองไปแบบนี้”

จื่อวียกแก้วน้ำขึ้นดื่มหลังจากคำอธิบายยาวเหยียด เธอเป็นหมอเกี่ยวกับระบบประสาท รู้ดีว่าระบบการทำงานของสมองเป็นอะไรที่ซับซ้อนและแก้ไขได้ยาก บางครั้งเธอจึงต้องรู้ส่วนผสมของยาที่เป็นตัวกระตุ้นที่ทำให้การทำงานของสมองผิดปกติไป เพื่อการรักษาที่ถูกต้อง

ดวงตาสวยมองสบดวงตาคม ใบหน้าหล่อเหลาสมบูรณ์แบบของมาเฟียหนุ่มเรียบนิ่งอย่างคาดเดาไม่ได้หลังจากฟังเรื่องราวทุกอย่างจบ ตอนนี้บรรยากาศยามเย็นของชายหาดมีเพียงเสียงคลื่นดังเคล้าคลอ พร้อมเสียงดนตรีสดที่เล่นบรรเลงภายในร้าน

“ขอโทษครับนายท่าน ผมมีเรื่องต้องรายงาน”

เฉินเดินตรงเข้ามาหามาเฟียหนุ่มพร้อมกับแย้มยิ้มให้กับหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามผู้เป็นนายเพื่อขออนุญาตรบกวน ก่อนเอ่ยกระซิบรายงานข้อมูลที่นายท่านของตนสั่งให้จัดการ

“ตอนนี้พวกหยางเฟิงกำลังตามหาตัวคุณลู่หาน และล่าสุดสายแจ้งว่ามันรู้แล้วว่าอยู่ที่นี่ครับ” มาเฟียหนุ่มยกรอยยิ้มร้ายกาจก่อนขบสันกรามด้วยความรู้สึกท้าทาย เมื่อไม่น่าเชื่อว่าพวกมันจะตามกลิ่นได้รวดเร็วขนาดนี้ แต่แบบนั้นไม่ว่ายังไงก็ยังช้าเกินไปสำหรับเขาอยู่ดี

“จื่อวี บางทีพี่ต้องขอคนไข้เรากลับไปเลี้ยงบ้านแล้วล่ะ” ซิซิเลี่ยนคนเล็กเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มนึกสนุกแบบที่คุณหมอตัวเล็กขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ ยังไม่ทันได้เปิดปากถาม เสียงร้องโหวกเหวกจากริมชายหาดก็ดังขึ้นเพื่อดึงดูดความสนใจ

ร่างของพยาบาลสาวตะโกนร้องเรียกขอความช่วยเหลือ พร้อมกับร่างของใครบางคนอยู่ในทะเล โดยโผล่พ้นน้ำมาเพียงไหล่เล็ก ก่อนแค่เพียงเสี้ยววินาทีจะจมหายไปในผืนน้ำทะเล

“ลู่หาน!!” จื่อวีร้องตะโกนเสียงดังเมื่อสังเกตได้ว่าเป็นคนไข้ของเธอ

และนั่นเป็นพอดีกับร่างสูงใหญ่ของโอเซฮุนรีบกระโดดข้ามรั้วเตี้ยก่อนรีบวิ่งไปหาร่างของใครบางคนที่จมดิ่งหายไปในทะเล พร้อมหัวใจของมาเฟียหนุ่มที่เต้นรัวอย่างบ้าคลั่งพร้อมสะท้อนเรื่องราวในอดีตที่ฝังลึก ถูกกวนจนเป็นตะกอนฟุ้งกระจายในความรู้สึก

50%

ร่างสูงใหญ่โอบอุ้มร่างเล็กที่ปวกเปียกในอ้อมแขนขึ้นจากทะเล ท่ามกลางคลื่นที่ซาดซัดเข้าหาดทราย ดวงตาคมจดจ้องคนตัวบางในอ้อมกอดด้วยดวงตาเย็นชา หยดน้ำจากปลายผมสีดำขลับของมาเฟียหนุ่มหยดลงบนแก้มใสของคนที่หลับตาแน่นพร้อมไอค่อกแค่กสำลักน้ำเสียจนหน้าแดง

“พี่เซฮุน ! ลู่หาน !!”

คุณหมอจื่อวีตะโกนเรียกพลางถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นคนไข้ตัวเล็กในความดูแลไม่ได้หมดสติไป รีบยื่นผ้าห่มคลุมไหล่หนาของมาเฟียหนุ่มพร้อมสั่งพยาบาลที่เดินตามให้นำผ้าไปเช็ดเนื้อตัวคนไข้ร่างเล็กที่ถูกวางลงบนเบาะขนย้าย พลางตรวจสอบสติและสัญญาณชีพ

แต่เพียงเสี้ยววินาทีต่อมาไหล่บอบบางของคนป่วยกลับถูกมือหนากระชากและกอบกุมไว้

“เธอเป็นบ้าอะไร !”

“…”

“วิ่งลงทะเลแบบนั้นสมองคิดอะไรอยู่ !!!”

เสียงตะคอกจากมาเฟียหนุ่มดังสะท้อนไปทั่วหาดทรายกว้าง ร่างเล็กที่สั่นไหวไปตามแรงเขย่า น้ำตาคลอหน่วยตาสวย พลางช้อนมองคนที่ตนเคยเอ่ยหาที่ตอนนี้ดวงตาคมสะท้อนบางอย่างที่น่ากลัวเสียจนไม่กล้ามองสบ

ลู่หานทำได้เพียงปล่อยน้ำตาให้ไหลหยดลงผืนทรายด้วยท่าทีแสนน่าสงสาร

“พี่เซฮุน ใจเย็นๆก่อนสิคะ” มือเรียวของคุณหมอสาวแตะไหล่กว้างเพื่อหวังให้ดวงใจที่ร้อนรุ่มได้เย็นลง เพราะเธอรู้ดีว่าการที่คนไข้ของเธอทำเหมือนชีวิตไร้ค่าโดยการตัดสินใจจะฆ่าตัวตายแบบนั้นอาจไปสะกิดความทรงจำแสนเลวร้ายของมาเฟียซิซิเลี่ยนที่ฝังลึกในใจ

แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อมือใหญ่ยังคงกำรอบแขนเล็กแน่นเสียจนเป็นรอยปื้นแดง นั่นทำให้ร่างเล็กสะอื้นไห้ บิดปากกลมร้องงอแงเสียงดังบีบหัวใจใครหลายคนให้รู้สึกสงสาร เพราะลู่หานในตอนนี้ไม่สามารถรับมือกับความกดดันนี้ได้เมื่อสภาพจิตใจนั้นใช่เป็นตามอายุจริง

“อย่าทำแบบนี้อีก”

สุดท้ายมือใหญ่ก็คลายลง มาเฟียหนุ่มสะบัดตัวลุกเดินหนีไปพร้อมคุณหมอ ทิ้งไว้เพียงรอยแดงรอบแขนเล็ก พยาบาลสาวที่คอยดูแลรีบซับน้ำตาคนไข้ตัวเล็กพร้อมกอดปลอบเมื่อร่างเล็กซุกตัวกอดสะอื้นไห้กับอกไม่ต่างจากเด็กน้อย

“ฮือ คุณพยาบาล ฮึก ทำไมฮุนต้องใจร้าย”

“…” พยาบาลที่คอยดูแลทำได้เพียงกอดปลอบพร้อมลูบหัวกลม อย่างไม่รู้ว่าจะตอบเช่นไรดี หรือถึงอยากตอบเธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดออกไป หากยังอยากทำงานในโรงพยาบาลเครือซิซิเลี่ยนแห่งนี้

“เราเจ็บ...”

เอ่ยกระซิบแผ่วเบาพร้อมเหม่อมองไปยังเกลียวคลื่นน้ำทะเลสีใสที่ซาดซัดสู่หาดทราย

3 วันต่อมา

“ให้ลู่หานอยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองสามวันไม่ได้หรือยังไง”

อี้เอินมองสบตากับเพื่อนคนสนิท พลางขยับแว่นสายตาก่อนหันไปมองร่างบอบบางที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง มือใหญ่ปัดปรอยผมให้พ้นหน้าผากมน ท่าทางของคุณหมอหนุ่มที่ดูอ่อนโยนกว่าในทุกทีทำให้มาเฟียแห่งซิซิเลี่ยนกระแอมไอ

“นายบอกว่าเด็กนี้กลับสู่วัยปกติแล้วไม่ใช่หรือไงอี้เอิ้น”

“แต่ความทรงจำ...”

“นั่นไม่จำเป็นหรอก”

โอเซฮุนเอ่ยตอบอย่างไม่นึกใส่ใจ แค่เด็กคนนี้นิสัยกลับมาเป็นวัยปกติเท่าอายุก็เพียงพอ ไม่ใช่กลายเป็นเด็กน้อยที่ทำให้เขารับมือไม่ถูกอย่างที่เคยเจอ ตอนนี้เวลาไม่รออีกต่อไปแล้วเมื่อไอ้พวกหยางเฟิงตามกลิ่นใกล้เข้ามา และในเกาะฮ่องกงแห่งนี้ก็ไม่มีที่ไหนปลอดภัยเท่าคฤหาสน์ของซิซิเลี่ยน ต่อให้เป็นโรงพยาบาลของตระกูลก็ตาม

สั่งลูกน้องให้มาอุ้มร่างเล็กที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง แต่อี้เอิ้นกลับยื่นมือห้าม พร้อมเป็นคนช้อนร่างเล็กขึ้นแนบอก ทำให้มาเฟียหนุ่มอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปากล้อเลียนเพื่อน

“ถ้าจะจริงอย่างที่น้องของนายบอกใช่ไหมอี้เอิ้น”

“เรื่องอะไร”

“เรื่องที่นายคงหลงเสน่ห์เด็กคนนี้แล้ว”

“หึ บอกตัวเองเถอะโอเซฮุน”

สองร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มต่างก้าวเข้าลิฟต์โดยสารส่วนตัวพร้อมกัน โอเซฮุนเพียงแค่แค่นยิ้ม เหลือบมองร่างเล็กที่ซุกตัวบนเสื้อกาวน์สีขาวของเพื่อนสนิท พลางส่ายหัวปฏิเสธทันที

“มันไม่มีวันเกิดขึ้นหรอก”

ดวงตากลมโตลืมตื่น สิ่งแรกที่ลู่หานมองเห็นคือกระจกใสรถยนต์ที่สะท้อนให้เห็นภูเขาลูกใหญ่ ล้อมรอบด้วยต้นไม้ใหญ่เรียงรายเคลื่อนตัวผ่านอย่างรวดเร็ว มือเล็กยื่นจับศีรษะพลางนึกย้อนเหตุการณ์ สิ่งที่จำได้คือเขาเคยอยู่ที่โรงพยาบาล แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่

ก่อนความคิดจะวุ่นวายเสียงทุ้มที่เอ่ยทักทำให้ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัว

“ฟื้นแล้วหรือไง”

“คะ คุณเซฮุน”

ดวงตาคมมองสบพอดีกับดวงตากลมโต โอเซฮุนจดจ้องร่างบอบบางที่ถูกคลุมทับด้วยเสื้อสูทตัวหนาของเขาเอง ใบหน้าหวานใสที่มีองค์ประกอบเครื่องหน้าอย่างลงตัวทั้งจมูกเชิดรั้น ริมฝีปากกระจับสีสด ทำให้มาเฟียหนุ่มเผลอหยุดมอง

และนั่นทำให้มาเฟียซิซิเลี่ยนคนเล็กเพิ่งได้สังเกต ว่าเด็กคนนี้ ดูน่ารังแกมากแค่ไหน

“ใช่...ฉันเอง”

ลู่หานกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อดวงตาคมของมาเฟียหนุ่มเลิกจดจ้องแล้วหันเหไปสนใจอย่างอื่น ยังจำได้ดีถึงเหตุการณ์ที่ริมชายหาด เสียงตะคอกและแววตาแสนน่ากลัว ยังฝังลึกในใจ แต่ร่างเล็กก็เลือกตัดสินใจรวบรวมความกล้าเอ่ยคำถามที่ตนสงสัยออกไปอีกครั้ง

“ตอนนี้ คุณกำลังพาผมไปที่ไหนเหรอครับ”

“อยากรู้งั้นเหรอ”

“ครับ” ลู่หานรีบพยักหน้าตอบอย่างรวดเร็วจนผมหน้าม้ากระจาย

 “บอกฉันมาก่อนสิว่านายเป็นใคร”

“…”

มาเฟียหนุ่มขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างเล็กก่อนช้อนคางเรียวให้ดวงตากลมมองสบก่อนบีบเบาๆที่ปลายคางเล็ก กระซิบเอ่ยถามย้ำคำถามที่ค้างคาในใจ แก้วตาใสที่ไหวระริกเกิดหยาดน้ำตาคลอหน่วยเพราะความกดดันและคำตอบที่ยังตอบออกมาไม่ได้เพราะความทรงจำที่ว่างเปล่า

“ผมไม่รู้…”

“…”

“ผมไม่รู้เหมือนกัน ว่าผมเป็นใคร”

โอเซฮุนปล่อยมือที่พยายามคาดคั้นเอาคำตอบ แต่ท่าทางที่ไร้ซึ่งวี่แววการโกหกทำให้มาเฟียซิซิเลี่ยนเลือกที่จะเชื่อข้อมูลที่ลูกน้องได้พยายามตามหา ถอยกลับมานั่งที่เดิมพร้อมกดเปิดดูข้อมูลในจอไอแพดอีกครั้ง ก่อนตอบคำถามของเด็กที่นั่งตัวสั่นอยู่ด้านข้างออกไป

“นี่คือซิซิเลี่ยน คฤหาสน์ซิซิเลี่ยนในฮ่องกง”

ลู่หานมองออกไปนอกกระจกใสที่เผยให้เห็นคฤหาสน์สีขาวหลังโตที่ตั้งอยู่เหนือเนินเขาลูกใหญ่ที่ล้อมรอบด้วยต้นไม้ใหญ่สีเขียวขจีที่ทอดไปไกล รถยนต์แล่นขึ้นเนินเขาพร้อมคนตัวเล็กขยับใบหน้าเข้าไปใกล้กระจกมากยิ่งขึ้น มือเล็กแปะแนบกระจกเมื่อรถยนต์คันหรูเคลื่อนผ่านต้นเมเปิ้ลที่ผลัดใบสีส้มร่วงหล่นคล้ายภาพวาดที่แสนสวยงาม

ไม่นานรถยนต์ก็เคลื่อนเข้าใกล้ตัวคฤหาสน์ ความยิ่งใหญ่ของซิซิเลี่ยนทำให้ลู่หานต้องเผลอกลืนน้ำลาย

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ ท่านซื่อชวิน”

เสียงที่ว่าเรียกให้คนที่เผลอตกในภวังค์ต้องสะดุ้งตัว ลู่หานมองตามร่างสูงใหญ่ที่สวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทเพราะเสื้อสูทนั้นอยู่กับเขา เดินลงจากประตูรถที่ตามแนวทางเดินต่างมีสาวรับใช้ยืนคอยเรียงราย ทุกคนต่างสวมเสื้อสีขาวคอจีนพร้อมด้วยกระโปรงยาวสีดำสนิท เป็นภาพที่ทำให้ลู่หานอยากตัวลีบหดมากกว่าเดิม

“จะนั่งอยู่ในนั้นทั้งชาติหรือไง” เสียงทุ้มที่ตะโกนเรียกทำให้ลู่หานรีบลงจากรถทันที ร่างเล็กเดินออกจากรถมายืนนิ่งอยู่หน้าปลายบันไดคฤหาสน์ อย่างไม่รู้จะทำตัวเช่นไรในสถานการณ์แปลกประหลาดเช่นนี้

“เด็กใหม่หรือครับท่านซื่อชวิน”

ลู่หานมองตามเสียงของชายสูงอายุที่เอ่ยถามพร้อมเดินเข้ามาหยิบเสื้อสูทของมาเฟียซิซิเลี่ยนที่ลู่หานกอดไว้แนบอกด้วยท่าทางนอบน้อมไปถือไว้ด้วยตัวเอง ร่างเล็กทำได้เพียงเอ่ยขอบคุณแผ่วเบา พร้อมเดินตามร่างสูงใหญ่ที่เดินนำอยู่ด้านหน้า

ก่อนจะเผลอร้องอุทานเมื่อแผ่นหลังกว้างนั่นหยุดชะงักทำให้ลู่หานที่เดินตามมาชนแผ่นหลังที่ว่านั่นเสียจนต้องจับปลายจมูก เงยหน้าขึ้นมองก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้เจ้าเล่ห์เสียจนรู้สึกไม่ปลอดภัย

“อือ ก็คงแบบนั้น ฝากจัดการด้วยนะหานเกิง”

“ขอรับท่านซื่อชวิน”

แค่เพียงวินาทีต่อมาลู่หานก็ถูกเหล่าสาวใช้รุมล้อมอย่างไม่ทันตั้งตัวแทบในทันที

ลู่หานกระพริบตาปริบพร้อมจ้องมองเงาสะท้อนในกระจกที่ทำให้ตัวเองแทบน้ำตาไหลเป็นสาย เผลอน้ำตาหยดแหมะไปสองทีเมื่อถูกฉุดกระฉากพร้อมเสื้อผ้าถูกรุมทึ้งถอดด้วยบรรดาสาวใช้ที่ต่างส่งรอยยิ้มหวานให้

เป็นรอยยิ้มหวานเคลือบยาพิษที่ทำให้นึกขยาด

“คุณลู่หานช่างเหมาะกับชุดนี้กว่าใครเลยนะคะ ว่าแบบนั้นไหมผิงผิง”

“ใช่เลย ฉันก็ว่าแบบนั้นล่ะฟ่านปิง”

ลู่หานเบะปากแทบจะร้องไห้ใส่สาวใช้ทั้งสองที่คุยหัวเราะกันคิกคัก จากนั้นเสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงร้องเรียกจากพ่อบ้านประจำคฤหาสน์ก็ทำให้ร่างเล็กถูกสาวใช้ดันตัวให้ออกจากประตูห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ ก่อนถูกจับจูงกึ่งลากให้ไปยังห้องรับแขกที่มีร่างสูงของมาเฟียซิซิเลี่ยนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาหนังสีขาวกลางคฤหาสน์

“เรียบร้อยแล้วครับท่านซื่อชวิน”

มาเฟียคนเล็กแห่งซิซิเลี่ยนลืมตาขึ้นมา พบกับร่างบอบบางอยู่ในชุดกี่เพ้าสีแดงสดตัวยาวตัดกับผิวเนื้อเนียนขาวที่ผ่าขึ้นมาจนเห็นต้นขาโผล่เล็กน้อยจนลู่หานต้องคอยจับไว้ด้วยความไม่คุ้นเคย ใบหน้าหวานใสนั้นดูเขินอายจนแก้มกลมใสแดงเรื่อเพราะดวงตาคมที่จดจ้องไม่วางตา

แม้เป็นผู้ชายแต่สิ่งที่โอเซฮุนเห็นในสายตากลับช่างดูเหมาะสมและลงตัว ทำให้มาเฟียแสนร้ายกาจยกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนเอ่ยคำที่ทำให้แก้มใสขึ้นสีแดงจัดดังเช่นเสื้อที่สวมใส่

“ฉันว่า...เธอก็เหมาะกับสีแดงอยู่เหมือนกันนี่”

#มาเฟียขย้ำกวาง

กลับมาแล้วววววว ! คิดถึงกันมากแค่ไหนบอกหน่อย :-)

นี่คิดถึงทุกคนมาก คิดถึงคุณมาเฟียกับเลดี้ของเขาด้วย

เห็นคอมเม้นและแท๊ก #มาเฟียขย้ำกวาง ยิ่งรู้สึกต้องกลับมาอะ ยังไงขอบคุณนะคับ จะพยายามอีกครั้งและไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังเลย

ฝากคอมเม้นและติดแท๊ก #มาเฟียขย้ำกวาง ให้กำลังใจกันด้วยนะคะ

จะรออ่านอย่างใจจดจ่อ กลัวมากเลยเนี่ยหายไปนาน แฮ่

รัก<3

ปล.อยากแต่งคุณลู่หานใส่กี่เพ้ามากมันดูเซ็กซี่ -,.-

ปล2.เรื่องนี้เข้มข้นไม่แพ้มาเฟียคนพี่แน่นอน

@master_yp