{จบแล้ว} Naked Prisoner #มาเฟียขย้ำแบค #มาเฟียขย้ำกวาง

ตอนที่ 30 : | intro | #มาเฟียขย้ำกวาง

Naked Prisoner II

intro

ท่ามกลางห้องสี่เหลี่ยมแสนคับแคบในย่านบันเทิงแห่งหนึ่งกลางเมืองฮ่องกงที่ไม่เคยหลับใหล เสียงโครมครามดังลั่นห้องแต่กลับไม่มีผู้ใดสนใจ เมื่อคิดว่าเป็นเพียงเรื่องปกติแม้ความจริงแล้วเหตุการณ์ในห้องนั้นไม่ปกติเลยสักนิด

ดวงตากลมเบิกโตในวินาทีที่เข็มแหลมคมแทงผ่านเนื้อเนียน ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มแน่นกักเก็บเสียงร้อง ลู่หาน ปัดป่ายท่อนแขนเรียวเพื่อต่อสู้ แต่มือใหญ่ที่บีบข้อมือเล็กพร้อมกับสารบางอย่างที่ไหลเวียนเข้าสู่กระแสเลือดทำให้ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่เคยมี

“มาสนุกกันเถอะ วะฮะฮ่า”

น้ำเสียงหัวเราะแสนน่ารังเกียจของชายร่างใหญ่ตรงหน้าที่คร่อมทับดังลั่นพร้อมกับดึงเข็มที่ปักบนท่อนแขนเล็กออกจนเลือดไหลซึม ลู่หานใช้สองมือและเท้าถีบผลักให้ร่างชายแก่ตรงหน้ากลิ้งหล่นจากเตียง พร้อมร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียงนอน มือเรียวคว้าจับโต๊ะเล็กข้างเตียงพยุงตัวที่เริ่มโงนเงนเพราะสติที่เริ่มพร่าเลือน

“เล่นตัวนักรึไงวะ”

“ปล่อย !”

ร้องตะโกนพลางบิดข้อมือออกจากการจับกุม มือเรียวคว้าหาที่ค้ำตัวจนขวดเหล้าและแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะหล่นจนแตกกระจาย ดวงตากลมมองเห็นภาพเรือนลาง หัวใจบีบสูบฉีดเลือดจนเต้นรัวเร็วอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ศีรษะปวดบีบจนต้องร้องครางลั่นด้วยความทรมาน

“อึก อ๊าก”

“หึ ยาออกฤทธิ์แล้วงั้นสิ”

ดวงตากลมโตตวัดมองชายร่างใหญ่ที่เผยรอยยิ้มหยัน สติที่ประคองร่างเล็กแทบขาดลงพร้อมทั้งความรู้สึกหลอกหลอนบางอย่างเข้าแทนที่ มือเรียวแอบขยับจับปากคอขวดเหล้าที่หล่นแตก พร้อมยกขึ้นปัดป้องร่างกายในวินาทีที่ชายผู้นั้นพุ่งตัวเข้าใส่

“แก !! อัก อ้าก!” ชายคนนั้นร้องลั่นทันทีที่ถูกคมของขวดปากแหลม

เลือดไหลท่วมมือเรียวที่กำขวดเหล้าที่ปักแทงท้องชายร่างใหญ่จนล้มตัวลงกองแทบพื้น ลู่หานมองร่างที่ล้มตรงหน้าด้วยดวงตากลมที่ว่างเปล่า พอดีกับอาการปวดศีรษะเข้าเล่นงานจนใบหน้าหวานบิดเหยเก

ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นก่อนกอดเข่าตัวเองแน่นโดยมือเรียวยังคงกำปากขวดเหล้าเปื้อนเลือดนั้นไว้ ร้องสะอื้นไห้จนตัวโยนพร้อมน้ำตาไหลอาบแก้มใสด้วยความสับสน เมื่อความรู้สึกถูกบีบอัดหลอกหลอนเพราะฤทธิ์จากสารที่ถูกฉีดเข้าร่างกาย

“ฮึก ฮือ”

น้ำตาเม็ดโตไหลรินจากดวงตากลม มือเรียวยกเช็ดจนรอยเลือดเปื้อนแก้มใส ก่อนกำขย้ำเสื้อกลางอกด้านซ้ายที่หัวใจยังคงบีบตัวรัวเร็วจนหายใจหอบ ฟันขาวขบลงบนริมฝีปากอิ่มระบายความทรมานเมื่อสมองรู้สึกบีบอัดแทบแหลกกลืนกินความนึกคิดของตนเองจนแทบหมดสิ้น

สารที่ถูกฉีดเข้าร่างกายนั้นออกฤทธิ์กลืนกินตัวตนของร่างเล็กจนแทบไม่เหลือ

ประตูไม้หน้าห้องสี่เหลี่ยมถูกเคาะเสียงดังลั่นพร้อมเสียงเรียกร่างที่นอนแน่นิ่งจมกองเลือด ลู่หานพยุงตัวขึ้นยืนแม้ดวงตานั้นพร่าเบลอจนมองเห็นไม่ชัด ก่อนประตูจะถูกพังจนร่างชายฉกรรจ์สองคนโผล่เข้ามา

“นายท่าน ! แกทำอะไรนายท่าน”

น้ำเสียงขู่ตะคอกพร้อมกับร่างสูงใหญ่เหล่านั้นย่างกายเข้ามาใกล้ ทำให้สัญชาตญาณของลู่หานทำงาน มือเรียวปัดขวดเหล้าที่แตกจนเป็นปลายแหลมในมือไปมาเพื่อปกป้องตนเองให้ปลอดภัย พร้อมน้ำตาที่ยังไหลเปรอะสะอื้นไห้อย่างไม่เข้าใจและสับสน

 “อย่าปล่อยให้มันหนี!”

ลู่หานสะบัดสิ่งปกป้องตนเองไปมาจนหลุดออกมาอยู่ฝั่งนอกห้อง ก่อนตัดสินใจหันหลังวิ่งหนีด้วยสติที่แตกกระเจิง สองเท้าเล็กก้าววิ่งโดยไม่รู้จุดมุ่งหมาย ร่างชายแสนน่ากลัวนั้นยังวิ่งไล่ตามไม่หยุดยั้ง ทำให้คนตัวเล็กเลือกวิ่งไปยังบันไดหนีไฟเพื่อหาทางรอด

“จับมันไว้จับมัน”

วิ่งกระแทกใส่ชายที่ขวางอยู่กลางบันไดก่อนที่จะถูกจับรั้งตัวไว้ได้ ร่างเล็กนั้นวิ่งฉับไวแม้ตัวตนจะจางหาย แต่สัญชาตญาณที่ปกป้องชีวิตยังคงอยู่ ทำให้มีแรงวิ่งไต่หนีลงบันไดได้ไกลจนไม่เห็นแม้แต่เงาใครสักคนที่ไล่ตาม

มือเรียวอีกข้างที่ว่างผลักบานประตูชั้นแรกสุดที่ขว้างกั้น ก่อนวิ่งทะลุออกประตูด้านหลังโรงแรมท่ามกลางสายฝนโปรยปราย เสียงร้องคำรามของท้องฟ้ายามค่ำเพราะพายุฝน นั้นทำให้ร่างเล็กที่วิ่งหนีสะดุ้งตัวจนสะดุดล้ม

“ฮือ ...”

เข่าทั้งสองกระแทกพื้นคอนกรีตจนเป็นรอยแผล ความเจ็บปวดนั้นซึมลึก แต่ดวงตากลมไร้ซึ่งแววเพียงแค่ทอดมองแสงไฟเรือนลางเบื้องหน้าโดยไร้จุดหมาย น้ำตาเม็ดโตไหลปะปนเม็ดฝนที่สาดใส่ให้ร่างเล็กเปียกปอน ตัวสั่นเพราะความหวาดกลัวที่ไม่เข้าใจเลยสักนิด พร้อมคำถามบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว

เขาคือใคร ?

กอดตัวเองแน่นก่อนร้องไห้โฮด้วยความเจ็บปวดที่ไม่เข้าใจ ไร้ซึ่งความหวังสักเพียงนิด หัวใจดวงเล็กมืดหม่น ความรู้สึกบีบหัวใจจนแทบแหลกสลาย พร้อมคำถามที่ว่าดังก้องซ้ำไปมา คำถามที่หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้

“ฉ ฉัน ฮึก คือใคร”

ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นเอ่ยย้ำถามตัวเองพร้อมแววตาเหม่อลอย ก่อนสมองจะสั่งการบางสิ่งที่ทำให้มือเล็กที่กอดรัดตัวเองเปลี่ยนไปหยิบเศษขวดแก้วที่หยิบติดมือมา ยกขึ้นจ่อหน้าไร้ซึ่งความรู้สึกอย่างที่มนุษย์ควรมี

ยื่นแขนเล็กอีกข้างมาด้านหน้าก่อนใช้มือที่ถือเศษแก้วขยับใกล้และกดลงกรีดเนื้อเนียนจนเลือดไหลซึมท่ามกลางสายฝนที่ชะล้าง และนั่นเป็นวินาทีถัดมาที่มีร่างสูงใหญ่ของใครบางคนวิ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็วพร้อมปัดมือเล็กจนเศษแก้วตกกระจายไกลจากตัว

“ทำบ้าอะไร!!”

ถูกตะคอกใส่เสียงดังก่อนร่างเล็กจะถูกดึงรั้งเข้าสู่อ้อมกอดท่ามกลางเม็ดฝนที่ตกโปรยปรายไม่หยุดยั้ง ใบหน้าสวยหวานที่ไร้ซึ่งชีวิตชีวาไม่ต่างจากตุ๊กตากระเบื้องเงยหน้าขึ้นมองก่อนพบกับใบหน้าหล่อคมที่ถูกพระเจ้ารังสรรค์มาอย่างดี

ร่างเล็กถูกเขย่าเพื่อเรียกสติกลับคืน แต่ดวงตากลมโตมองเห็นทุกอย่างรอบกายพร่าเลือนก่อนดับวูบลงเมื่อเปลือกตาบางปิดสนิทพร้อมลมหายใจแสนแผ่วเบา

“คุณเซฮุนครับ”

ร่างสูงใหญ่ของทายาทมาเฟียซิซิเลี่ยนที่แสนยิ่งใหญ่ในเมืองฮ่องกงเขย่าร่างบอบบางแต่ไม่มีการตอบสนองใดจากร่างเล็กที่สองมือเปรอะเปื้อนด้วยเลือด คิ้วเข้มขมวดเป็นปมพร้อมความรู้สึกบางอย่างสะกิดความทรงจำในอดีตที่เป็นตะกอนลึกให้ฟุ้งกระจาย

“มาช่วยสิ”

เอ่ยสั่งลูกน้องก่อนปล่อยร่างบางที่เอนอ่อนนั้นส่งต่อให้บอดี้การ์ดประจำตัวที่วิ่งติดตามมาอย่างใกล้ชิด ใบหน้าหล่อเหลานั้นจ้องมองใบหน้าแสนหวานที่แก้มใสเปรอะด้วยรอยเลือดแม้ถูกชะล้างด้วยสายฝนก็ยังคงทิ้งคราบเอาไว้ มองข้อมือบางที่มีรอยแผลกรีดจากเศษแก้ว พร้อมหลับตาลงเมื่อภาพในอดีตที่เรือนลางซ้อนทับในความทรงจำไหลย้อนให้รู้สึก

“ผมเกรงว่าเด็กนี่ อาจเป็นคนเดียวกันกับที่ทำร้ายเสี่ยซอกจินครับ”

“คนของเราแบบนั้นสิ”

“ครับ…”

“ถ้าแบบนั้นก็พาไปรักษาซะ”

ทายาทมาเฟียซิซิเลี่ยนยืดตัวตรงโดยมีร่มสีดำคันใหญ่กางกั้น ถอดเสื้อสูทที่ตอนนี้เปียกไปด้วยน้ำฝน ใส่เพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวด้านในก่อนเดินไปยังรถยนต์คันหรูที่ตนเองเปิดประตูและวิ่งออกมาช่วยเหลือร่างเล็กที่ถูกอุ้มอยู่ด้านหน้า

หยุดยืนนิ่งพร้อมมือใหญ่เสยเส้นผมที่เปียกลู่ไปด้านหลัง ผลักให้ร่มสีดำที่ลูกน้องกางกั้นสายฝนออก พร้อมเงยหน้าขึ้นรับน้ำฝนที่ตกลงมาไม่ขาดสาย เพื่อชะล้างความรู้สึกในอดีตที่ฟุ้งกระจายอยู่ในหัวให้หายไป

#มาเฟียขย้ำกวาง

เรากลับมาตามคำสัญญา :-) คฤหาสถ์ซิซิเลี่ยนที่ฮ่องกงเปิดแล้วนะคะ

ถึงเวลาเปิดเผยเรื่องราวของซิซิเลี่ยนคนเล็กและลูกกวางน้อยของเขา

จะไม่ทำให้ผิดหวังอีกเช่นเคยค่ะ หวังว่าทุกคนยังติดตามและให้กำลังใจกันนะคะ

เป็นซีรี่ย์ภาคต่อที่ไม่ต้องอ่านเนื้อหาภาคแรกก็รู้เรื่องค่า♡

คอมเม้น และติดแท๊ก #มาเฟียขย้ำกวาง กันเยอะๆน้า

เรารอกำลังใจจากทุกคนอยู่

@MASTER_YP | ask.fm