ตอนที่ 22 : | 20 | moonlight |100%
Naked Prisoner
20
มือเรียวเล็กเอื้อมมาผูกเชือกที่กางเกงผ้าที่คุณลุงใจดีเอามาให้เปลี่ยน เกือบแล้วในตอนแรกที่คุณลุงหยิบเอากระโปรงผ้าของคุณป้ามาให้ ดีที่เขายังปฏิเสธทัน เลยได้กางเกงตัวยาวนี้มาแทน จะปฏิเสธว่าไม่ใช่ยัยหนูอย่างที่คุณลุงเข้าใจแต่ก็โดนขัดด้วยมาเฟียแสนเอาแต่ใจนั่นในทุกครั้ง
“เสร็จหรือยัง” น้ำเสียงทุ้มของคนที่แบคฮยอนแอบนินทาค่อนขอดในใจดังเรียก ทำให้ปากเล็กเบะใส่ ปาร์คชานยอลดูท่าจะถูกใจเหลือเกินกับการที่คุณลุงและคุณป้าที่แสนใจดีทั้งสองเข้าใจได้ว่าเขาเป็นเด็กผู้หญิง
“ถ้าไม่เปิดฉันจะเปิดเข้าไปแล้วนะ”
“เสร็จแล้วครับ”
ตะโกนร้องตอบรับก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะพังประตูเข้ามา มือเรียวผลักบานประตูซี่ไม้ให้เปิดออกก็พบกับมาเฟียซิซิเลี่ยนที่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ในชุดสูทอย่างที่เคย เจ้าของร่างสูงใหญ่สวมเสื้อยืดผ้าฝ้ายสีซีดพร้อมกับกางเกงผ้าตัวยาวแสนสบาย แถมด้วยผ้าผูกบนหัวแบบเดียวกันคุณลุง แต่ถึงแบบนั้นก็ยังขับให้คนตรงหน้าแบคฮยอนนั่นดูหล่ออยู่ดี
แต่ก็แปลกตาไปจนอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงหัวเราะคิก
“ขำอะไร...ยัยหนู” รอยยิ้มมุมปากพร้อมด้วยดวงตาเจ้าเล่ห์ที่วาววับทำให้แบคฮยอนต้องหยุดหัวเราะแล้วเปลี่ยนมาค้อนตาใส่คนที่ตัวโตกว่าครึ่งตรงหน้า
“หยุดเรียกผมแบบนั้นเลยนะครับ”
“แล้วจะให้เรียกว่าอะไรดี…”
พูดจบร่างแบคฮยอนก็ลอยหวือปะทะอกแกร่ง แต่ร่างเล็กก็เริ่มชินเสียแล้วมือเล็กจึงเอื้อมไปโอบรอบคอของคนตัวสูงแต่ถึงแบบนั้นแก้มกลมก็ยังแดงเรื่อให้คนมองรู้สึกอยากฟัดแก้มนุ่มนิ่มที่ลอยเด่นตรงหน้า
เพราะว่าเดินไปไหนมาไหนไม่ได้จากแผลที่ปวดกว่าที่คิด แบคฮยอนจึงยอมให้มาเฟียหนุ่มอุ้มไปอุ้มมาแบบนี้
“ก็เรียกผมอย่างที่เคยเรียกนั่นแหละครับ”
“อืม...เรียกว่าเมียน่ะเหรอ”
“คุณชานยอล !”
“ชู่ว...เราควรเรียกพี่ว่า พี่ชานยอล ได้แล้วนะคุณเมีย”
ถ้าแบคฮยอนข่วนหน้ามาเฟียหนุ่มตอนนี้จะโดนลงโทษอะไรไหมนะ! ในเมื่อชอบใจร้ายพูดจาให้เขาต้องเขินจนแก้มร้อนไปหมด แถมหัวใจยังเต้นดังจนกลัวว่าคนใจร้ายจะได้ยินและได้ใจไปใหญ่
เมื่อหาทางแก้แค้นไม่ได้แบคฮยอนก็ทำได้แค่เพียงซุกแก้มกลมๆที่แดงจัด แนบลงบนอกแกร่งที่ทำให้ได้ยินเสียงหัวใจของคนที่อุ้มตัวเองนั่นดังในจังหวะที่ไม่ต่างกัน คลอด้วยเสียงหัวเราะแผ่วเบาที่ดูถูกใจหนักหนาของมาเฟียใหญ่แห่งซิซิเลี่ยน
ชานยอลวางร่างเล็กของคนที่ซุกหน้าหนีแก้มแดงของตัวเองลงบนเก้าอี้ไม้หน้าลานบ้านของคุณลุงที่มีน้ำใจช่วยเหลือ เป็นความโชคดีที่เขาได้มาเจอคุณลุงที่แสนใจดีคนนี้ ที่ให้ความช่วยเหลือดูแลแผลให้แบคฮยอนและตัวเขาเองโดยไม่ถามอะไรสักคำจนชานยอลเลือกที่จะเล่าทั้งหมดออกไปเอง ว่าเขาสองคนถูกตามล่าจากแก๊งค์มาเฟียตระกูลใหญ่ของจีน และนั่นทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนสัญญาว่าจะช่วยเหลือ
แบคฮยอนขยับตัวลงนั่งแล้วแย้มยิ้มให้กับคุณลุงคุณป้าตรงหน้ากล่าวขอบคุณกับชุดที่ให้ไว้เปลี่ยนและน้ำใจที่หยิบยื่นให้ “ขอบคุณมากเลยนะครับ” โค้งตัวขอบคุณพร้อมขยับตัวให้มาเฟียหนุ่มนั่งลงข้างกัน
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แล้วทำไมยัยหนูพูดครับละเนี่ยเรา”
“จริงๆแล้วผมเป็นผู้ชายครับ”
คำบอกของแบคฮยอนทำให้ผู้ใหญ่ตรงหน้าทั้งสองคนเบิกตากว้าง คนตัวเล็กอมยิ้มพลางหัวเราะแฮะใส่เหมือนเด็กน้อย นั่นเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากทั้งสองคน ยกเว้นก็แต่มาเฟียหนุ่มที่ในรอบนี้ขัดขวางคนตัวเล็กไม่ได้จึงได้เพียงแต่ทำหน้านิ่งใส่
พอเห็นท่าทางของมาเฟียซิซิเลี่ยนแบบนั้นคนตัวเล็กเลยเลือกที่จะแลบลิ้นล้อเลียนในแบบที่ปาร์คชานยอลอยากจะจับอุ้มไปลงโทษเสียให้เข็ด
“ตายแล้ว ป้าก็เข้าใจผิด เห็นหนูหน้าหวานแบบนั้นแถมใส่ชุดเจ้าสาวอีก”
“เป็นธรรมเนียมของตระกูลผมนะครับ”
“งั้นหรือจ้ะ...”
“ครับ” เจ้าของใบหน้าน่ารักพยักหน้าหงึกหงักตอบรับ พร้อมหยิบแก้วยาที่คุณลุงบอกให้ทานเพื่อจะช่วยลดอาการปวด เป็นสมุนไพรธรรมชาติที่กลิ่นไม่น่าพิสมัยแต่แบคฮยอนเลือกที่จะบีบจมูกแล้วกลั้นใจกลืนลงไปทีเดียว ทำให้ไอคอกแค่กจนคนที่นั่งอยู่ข้างกันต้องยื่นมือใหญ่มาลูบหลังแล้วยื่นน้ำเปล่าให้
ชานยอลยื่นน้ำให้คนที่ไอจนหน้าแดงพร้อมใช้นิ้วมือปาดน้ำที่เลอะรอบริมฝีปากบาง ท่าทางที่ดูไม่ชอบใจในรสชาติของยาสมุนไพรทำให้มาเฟียต้องยกรอยยิ้มเอ็นดูเพราะใบหน้าน่ารักที่เหยเกแถมด้วยปากสีเชอรี่เบะคว่ำอย่างในทุกครั้งที่ไม่พอใจตามประสา
ริมฝีปากสีแดงเรื่อที่เคลือบด้วยน้ำสีใสสะท้อนให้มาเฟียหนุ่มเหมือนถูกมนต์สะกดและอยากสัมผัสริมฝีปากแสนนุ่มนิ่มนั่นอีกครั้ง
“เพิ่งแต่งกันวันแรกซินะพ่อหนุ่ม” เสียงแหบของคุณลุงทำให้ปาร์คชานยอลหลุดจากภวังค์ จึงหยุดสนใจริมฝีปากสีสดที่ลอยเด่นตรงหน้า แล้วหันไปตอบคำถาม
“อ่า ใช่ครับ”
“งั้นก็ยังไม่ได้เข้าหอเลยนะซี่”
คำพูดทักพร้อมดวงตาของคุณลุงที่เหมือนมองทะลุปรุโปร่งทำให้แบคฮยอนรู้สึกอยากสำลักขึ้นมาอีกสักรอบ แก้มกลมนั้นแดงเรื่อขึ้นมาอีกครั้ง หันไปจะขอความช่วยเหลือคุณป้าแต่ก็พบว่ากำลังพูดเออออกับคุณลุงเสียยกใหญ่
“ก็ใช่ครับ” เสียงตอบรับของมาเฟียหนุ่มทำให้ดวงตาเรียวรีหันไปมอง มือเล็กเอื้อมไปกระตุกชายเสื้อของคนตัวโตเพื่อให้หยุด แต่ก็ไม่ทันเมื่อเสียงทุ้มพูดต่อทันที “ตระกูลผมถือว่าการเข้าหอวันแรกสำคัญมากซะด้วยนะครับ”
“คุณ !” แบคฮยอนหันไปทำหน้าดุใส่มาเฟียหนุ่มที่ตอนนี้กำลังทำหน้าตาสงสารในแบบที่เขาไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง และเพราะท่าทางที่เหมือนหมาตัวโตกำลังหางลู่หูตกแบบนั้นทำให้คุณป้าต้องตกหลุมพรางจึงเอ่ยตอบรับด้วยความสงสาร
“โธ่ น่าสงสารจริง”
“ความจริงถ้าหนุ่มสาวที่แต่งงานบนเกาะเรา ในคืนแรกเราจะมีพิธีส่งตัวเข้าเรือนไม้ศักดิ์สิทธิ์ประจำหมู่บ้าน ที่อยู่ชายหาดกลางเกาะ อันที่จริงเราทำพิธีให้พ่อหนุ่มกับยัยหนูก็ได้นะ”
“จริงสิ ฉันลืมไปเสียสนิทเลยนะ”
“รบกวนด้วยนะครับ”
แบคฮยอนตั้งใจจะอ้าปากปฏิเสธแต่คนข้างตัวดันตอบรับเสียงดังพร้อมกับโค้งตัวขอบคุณอย่างนอบน้อมทำให้กลายเป็นว่าตอนนี้ได้แต่อ้าปากค้าง สุดท้ายก็ต้องโค้งตัวขอบคุณตามเมื่อมาเฟียหนุ่มใช้มือดึงให้ทำตาม ก่อนที่จะเห็นคนเจ้าเล่ห์ยกรอยยิ้มมุมปากเพียงแค่เสี้ยววินาที
แบคฮยอนกอดคอคนที่อุ้มให้ซ้อนหลัง ท่อนแขนแข็งแรงเกี่ยวขาของเขาไว้กันตก ความเจ้าเล่ห์ของมาเฟียซิซิเลี่ยนทำให้วันนี้บยอนแบคฮยอนก็ได้เข้าเรือนหออยู่ดี ถึงจะปฏิเสธแทบตายแต่ส่วนลึกในใจก็อยากให้พิธีการแต่งงานวันนี้นั้นสมบูรณ์
“ร้ายนะครับคุณปาร์คชานยอล”
“ร้ายตรงไหนครับคุณเลดี้ปาร์ค”
เจ้าของริมฝีปากบางเบะลงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มตอบกลับ แต่ก่อนนั้นเขาเคยคิดว่าทายาทคนโตของซิซิเลี่ยนนั้นปากหนักและไม่ค่อยพูด แต่พอยิ่งใกล้ชิดกันมากเท่าไหร่ปาร์คชานยอลก็ยิ่งพูดเยอะขึ้น แล้วแต่ละคำที่พูดออกมาก็ร้ายกาจต่อหัวใจเขาทั้งนั้น
“คุณน่ะร้ายกาจทุกอย่างเลย”
“พี่บอกให้เราเรียกว่ายังไง”
“ผมไม่เรียกหรอก” แบคฮยอนยังดื้อรั้นไม่เคยเปลี่ยน ดื้อในแบบที่ปาร์คชานยอลอยากจับมาลงโทษเสียทุกครั้ง
“ดื้อเหรอแบคฮยอน”
จบประโยคมาเฟียหนุ่มที่ตอนแรกเพียงก้าวยาวๆบนทรายผืนนุ่มก็เปลี่ยนมาออกแรงวิ่งทำให้คนตัวเล็กที่อยู่บนหลังต้องกอดคอแน่นพร้อมกับร้องเสียงหลงเพราะเกรงว่าจะตก นั่นเรียกรอยยิ้มพร้อมเสียงหัวเราะอย่างชอบใจของมาเฟียหนุ่มให้ดังก้องหาดทรายกลางเกาะที่เว้าโค้งเข้ามาอย่างเป็นเอกลักษณ์
หยอกล้อกันต่อไปไม่นานก็มาถึงเรือนไม้ที่คุณลุงกับคุณป้าบอกไว้ หลังจากเสร็จพิธีการแต่งงานของเกาะนี้โดยการผูกข้อมือพร้อมกับคำอวยพรจากผู้ใหญ่ คุณลุงก็บอกทางมายังเรือนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ เรือนที่ว่าเป็นเพียงไม้ที่ก่อร่างเป็นทรงสามเหลี่ยมอยู่ริมชายหาด มีผ้าขาวผืนบางล้อมรอบแล้วตกแต่งด้วยไม้เลื้อยหลากสีสันสะท้อนกับแสงกับดวงจันทร์
“นี่เหรอครับเรือนหอที่ว่า”
“อืม คงใช่”
ปาร์คชานยอลส่งเสียงตอบรับเจ้าสาวของตนเอง พลางสาวเท้าเข้าไปใกล้เรือนหอที่ว่า กระชับท่อนแขนเพื่อเกี่ยวเรียวขาของคนที่อยู่บนหลังให้แน่นขึ้น สอดส่องดูภายในแล้วพบว่ามีผ้าผืนหนาปูบนผืนทรายพร้อมกับหมอนสองใบสีขาวสะอาดตาเตรียมพร้อม อาจเป็นเพราะคุณลุงสั่งให้คนมาเตรียมไว้ก่อนหน้า
ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือความจงใจของใคร แต่ชานยอลก็รู้สึกขอบคุณที่ทำให้งานแต่งของเขาและแบคฮยอนในวันนี้นั้นสมบูรณ์
วางร่างเล็กลงบนผ้าผืนนุ่มอย่างแผ่วเบา ทันทีที่มาเฟียหนุ่มวางร่างเล็กกว่าครึ่งไว้ลงบนผ้าผืนนุ่มสองแขนแกร่งก็เท้ามากักไว้ เจ้าของใบหน้าน่ารักนั้นแดงเรื่อเมื่อใบหน้าหล่อคมนั้นขยับเข้ามาใกล้จนปลายจมูกโด่งเชี่ยวปลายจมูกเล็กแสนรั้นไปมา
“จะเรียกพี่ว่าพี่ชานยอลได้หรือยัง” กระซิบแผ่วเบาพร้อมกับริมฝีปากที่สัมผัสไปมาในทุกคำที่เอ่ยพูดเพราะความใกล้ นั้นทำให้หัวใจดวงเล็กเต้นรัวพร้อมแก้มกลมขึ้นสีจางอย่างน่ารัก
“พ พี่ชาน..ยอล” แต่ละคำที่แบคฮยอนพูดออกมานั้นยากลำบากเพราะริมฝีปากร้อนที่ใกล้เสียจนสัมผัสกันในทุกครั้งที่เผยอปาก
จบคำที่รอเด็กดื้อพูดให้ฟัง ทำให้มาเฟียหนุ่มให้รางวัลเด็กน้อยด้วยจูบแสนหวานท่ามกลางแสงจันทร์และเสียงคลื่นที่กระทบหาดทรายสีขาว
ริมฝีปากร้อนแสนเอาแต่ใจนั้นบดเบียดริมฝีปากนุ่มนิ่มสีเชอรี่ กดจูบแนบชิดพร้อมลิ้นร้อนนั่นลุกไล้สู่โพรงปากหวาน ลิ้นเล็กไม่เป็นประสาถูกเกี่ยวรั้งแม้พยายามสู้แต่ก็เป็นได้เพียงผู้ตาม ความพยายามที่ไม่เป็นประสานั่นทำให้มาเฟียหนุ่มแทบคลั่ง
แม้ไม่ใช่จูบแรกแต่แบคฮยอนทำให้ปาร์คชานยอลรู้สึกเหมือนเป็นจูบแรกในทุกครั้ง
“อื้อ..”
ร่างเล็กครางอื้ออึงพร้อมสองมือเรียวเกี่ยวรั้งรอบคอร่างสูง จูบแสนหวานนั่นมอมเมาความรู้สึกของเจ้าสาวและเจ้าบ่าวให้เติมเต็มในความรู้สึก มือใหญ่โอบเอวเล็กเข้ามาใกล้พร้อมจูบที่แนบชิดมากกว่าเดิมแลกเปลี่ยนความหวานจนน้ำสีใสไหลเลอะปลายคางเรียว
จูบแสนยาวนานจบลงทำให้แบคฮยอนต้องหอบหายใจพร้อมแก้มนุ่มนิ่มที่แดงกว่าเก่าท่าทางแสนน่ารักของคนใต้ร่างเรียกรอยยิ้มจากมาเฟียหนุ่มทำให้อดใจไม่ได้ที่จะกดจมูกไปบนแก้มนุ่มฟอดใหญ่
“ไม่เอาแล้ว” ปัดใบหน้าคมให้ออกห่างและส่งเสียงร้องอย่างขัดใจแต่ก็ถูกคนที่ทิ้งตัวมานั่งอยู่ด้านข้างโอบตัวเข้าสู่อกแกร่งอยู่ดี นั่นทำให้แบคฮยอนแกล้งทิ้งตัวลงไปพิงอกกว้างอย่างแรง แต่คนที่ซ้อนตัวอยู่ด้านหลังก็ไม่มีท่าทีสะทกสะท้าน
“บางทีพี่ก็อยากเป็นแค่คนธรรมดาที่อยู่ข้างเรา”
“…”
“เป็นแค่ปาร์คชานยอล ไม่ใช่มาเฟียซิซิเลี่ยน”
“พี่ชานยอล...”
ดวงตาเรียวมองไปยังมาเฟียซิซิเลี่ยนที่บอกว่าอยากเป็นเพียงแค่คนธรรมดา แบคฮยอนมองเสี้ยวหน้าด้านข้างแสนดูดีของคนที่มองตรงไปยังทะเลที่สะท้อนเพียงแสงดวงจันทร์และดวงดาวตรงหน้า มือเรียวเอื้อมมือไปบีบมือใหญ่ที่คอยปกป้องตนเองมาเสมอ
“เหนื่อยเหรอครับ”
“ไม่เหนื่อยหรอก แค่ถ้าเป็นคนธรรมดาเราก็คงไม่ต้องเสี่ยงแบบนี้”
“ผมเต็มใจที่จะเสี่ยงพี่ชานยอลก็รู้นี่ครับ ผมบอกไปแล้ว และผมก็ยังยืนยันคำเดิมว่าจะอยู่ข้างพี่ไม่ว่าวันนี้ หรือวันพรุ่งนี้ที่ชีวิตจะต้องเสี่ยงมากกว่าเดิม”
ชานยอลหันไปมองสบดวงตาเรียวที่สะท้อนเพียงแค่เขาอยู่ในนั้น ประโยคที่ได้ยินคือความรู้สึกทั้งหมดของเลดี้แห่งซิซิเลี่ยน ประโยคที่ทำให้มาเฟียใหญ่รู้ได้ว่าคือความเชื่อใจ ความไว้ใจ และความรัก
บยอนแบคฮยอนเป็นแค่คนตัวเล็กๆที่ครอบครองในทุกพื้นที่หัวใจของมาเฟียแสนยิ่งใหญ่แห่งอิตาลี
มือเรียวบีบกระชับมือใหญ่กว่าครึ่งอีกครั้ง พร้อมการตัดสินใจบางอย่าง ท่อนขาเรียวสวยก้าวคร่อมตักแกร่ง พร้อมมือที่เปลี่ยนมากอดคอของร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้า
ดวงตาคมมองใบหน้าน่ารักที่ขยับมาใกล้ ภาพแสนสวยงามที่ชานยอลเห็นไม่ใช่เพราะดวงจันทร์กลมโตที่สะท้อนแสงเหลืองอ่อน แต่เพราะใบหน้าหวานแสนน่ารักของคนที่เป็นเจ้าของหัวใจกำลังแย้มรอยยิ้มแสนหวานให้กับเขา
CUT SCENE @master_yp
ริมฝีปากร้อนกดจูบลงบนหน้าผากมน ไล้ลงเปลือกตาสีอ่อนที่ปกปิดดวงตาเรียวที่แสนน่ามอง กดจูบบนแก้มนุ่มนิ่มสีแดงจัด และริมฝีปากบางแสนสวยที่ปาร์คชานยอลตกหลุมรัก
“รักนะครับเลดี้ปาร์ค”
ปาร์คชานยอลตกหลุมรักทุกอย่างของบยอนแบคฮยอน มาเฟียใหญ่แห่งซิซิเลี่ยนตกหลุมรักเลดี้ของตนเองอย่างสุดหัวใจ ตกหลุมรักในทุกอย่างของคนตรงหน้า
“ผมก็รักพี่ชานยอลนะครับ”
แสงแดดจ้าที่สาดส่องทะลุผ้าสีขาวผืนบาง พร้อมเสียงคลื่นที่กระทบหาดทรายสีขาวสะอาดตา รบกวนการนอนแสนหวานของร่างเล็กที่นอนขดตัวอยู่บนผ้าผืนนุ่มที่มีผ้าห่มผืนหนาคลุมกาย แต่เสียงเครื่องยนต์พร้อมลมที่พัดกระชากอย่างรุนแรงทำให้แบคฮยอนนอนหลับไม่ได้อีกต่อไป
เปลือกตาบางกระพริบปริบ พร้อมแสงจ้าของดวงอาทิตย์ที่สาดส่องเป็นสิ่งแรกที่เจ้าของใบหน้าแสนน่ารักรู้สึก ก่อนที่จะเปิดอีกครั้งเห็นแผ่นหลังกว้างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามที่เต็มไปด้วยรอยข่วนจากฝีมือของแบคฮยอนเอง นั่นทำให้แก้มกลมต้องแดงเรื่อเมื่อนึกย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืน
“ค คุณ..เอ่อ พี่ชานยอล”
เอ่ยร้องเรียกคำตัวแทนที่ถูกบังคับให้เรียก แบคฮยอนรู้สึกไม่คุ้นชินแถมยังเขินในทุกครั้งที่ต้องเอ่ยเรียกร่างสูงที่ยืนเปลือยแผ่นหลังกว้างตรงหน้า
แต่เพราะเสียงดังมากของเครื่องยนต์ที่แค่เพียงเสี้ยววินาทีก็ปรากฏให้เห็นว่าเป็นเฮลิคอปเตอร์ลำโต พร้อมลมที่กระชากแรง มาเฟียหนุ่มยืนโบกมือให้สัญญาณอยู่ตรงนั้นจนเฮลิคอปเตอร์ขยับลงมาใกล้จึงรีบวิ่งกลับมาหาเลดี้ที่นั่งอยู่ในเรือนไม้สามเหลี่ยม
“เกิดอะไรขึ้นครับ?”
“ไคน์กับดีโอมารับแล้ว”
ร่างสูงขยับตัวเข้ามาใกล้พร้อมสอดแขนเพื่อยกอุ้มร่างบอบบางแนบอก ชานยอลยืดตัวเต็มความสูงพร้อมกดจูบลงกลุ่มผมนิ่ม แล้วเดินฝ่าลมจากเครื่องเฮลิคอปเตอร์ที่พัดแรงเพื่อตรงไปหามือซ้ายที่ยืนรอรับตรงหน้า
“กลับบ้านเรากันนะแบคฮยอน”
100%
#มาเฟียขย้ำแบค
ฮอตกว่าอากาศตอนนี้ก็คุณมาเฟียกับเลดี้ของเขานี่แหละ
♥
ตอนหน้ากลับสู่โลกความจริงแล้วนะจ้ะ #ไม่ได้ขู่อีกตามเคย
เป็นโค้งสุดท้ายแล้ว รอลุ้นกันอีกนิดนะคนดี
อย่าลืมคอมเม้นให้กำลังใจ และติดสกรีมติดแท๊ก #มาเฟียขย้ำแบค
จะรออ่านนะฮับ !
*ประกาศจากทาสมาเฟียซิซิเลี่ยน* (ノ・◡・)ノ ♥
ใครยังไม่ได้สั่งจองคุณมาเฟียอย่าลืมไปกดจองกันนะ
บอกเลยนี่ป๊ามาก เพิ่มของแถมอีกสองอัน ไว้สุ่มลุ้นตอนปิดโอนเนาะ
ฮาร์ดเซลล์สุด มาเฟียขย้ำแบคเปิดให้สั่งซื้อแล้วนะคนดี :-)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อยากอ่าน ncต้องทำไงอ่า