{จบแล้ว} Naked Prisoner #มาเฟียขย้ำแบค #มาเฟียขย้ำกวาง

ตอนที่ 20 : | 19 | fight | 100%

Naked Prisoner

19

 

แบคฮยอนถูกมือใหญ่จับจูงออกมาจากบริเวณงาน หลบหนีเข้าป่าเหมือนคุ้นเคยกับทางเส้นนี้ดี หลังจากสติทุกอย่างของเขากลับคืนเพราะจูบที่สัมผัสได้ถึงหัวใจ ดวงตาเรียวมองตามมือใหญ่ที่บีบกระชับแน่น มองแผ่นหลังกว้างที่วิ่งนำด้านหน้านั้นมั่นคงเพียงพอที่แบคฮยอนจะตัดสินใจฝากชีวิตไว้ให้

ปัง ปัง

เสียงปืนที่ได้ดังแว่วให้ได้ยินนั้นเบาลงพร้อมพลุสีแดงถูกจุดสู่ด้านบน แบคฮยอนเงยหน้ามองตามมาเฟียที่มองพลุด้านบนที่เหมือนเป็นสัญลักษณ์บางอย่าง

“ตอนนี้ไคน์กับดีโอคงควบคุมสถานการณ์ได้แล้ว คงพาคนหนีไปได้หมด เหลือก็แค่เก็บพวกมันให้ไม่เหลือซาก”

“พลุนั่นคือสัญญาณเหรอครับ”

“ใช่…”

แบคฮยอนพยักหน้ารับ ขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างสูงใหญ่พลางเขย่งปลายเท้าใช้แขนเสื้อผ้าสีขาวชุดเจ้าสาวเช็ดเหงื่อจากใบหน้าหล่อเข้ม ดวงตาคมมองจ้องใบหน้าน่ารักที่อยู่ไม่ไกล ผิวเนียนละเอียดพร้อมดวงตาเรียวที่จ้องมองด้วยความเป็นห่วงทำให้ปาร์คชานยอลซึบซับภาพนี้ลงหัวใจ

“แต่เรายังต้องไปต่อ”

“หมายความว่ายังไงครับ?”

“แผนสำรองคือเราสองคนต้องหนี แล้วกลับมาอีกครั้งเพื่อแถลงข่าว เพราะป่านนี้ข่าวคงกระจายไปไม่มากก็น้อย แม้พยายามปิดเท่าไหนก็ตาม”

ชานยอลเลือกที่จะทุ่มกำลังของคนของเขาไปที่การดูแลคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องมากกว่าที่จะคอยคุ้มกันตัวเขาเองหรือเจ้าสาวของตน และนั่นเป็นเพราะ

เขาจะต้องปกป้องแบคฮยอนไว้ให้ได้

มือเรียวถูกคว้าให้เดินทะลุออกจากกลางป่าข้างสวนที่จัดงานแต่งงานอีกครั้ง แบคฮยอนกระชับมือใหญ่ของคนตรงหน้าให้แน่นขึ้น พร้อมกับออกวิ่งไปข้างกัน มือเรียวอีกข้างกำปืนแน่นขึ้นในทุกครั้งที่ได้ยินเสียงปืนดังให้ได้ยิน แม้หัวใจจะหวาดกลัวมากแค่ไหนแบคฮยอนก็เลือกที่จะเก็บไว้ให้ลึกสุดในใจ

เพราะปาร์คชานยอลกระซิบบอกกับเขาไว้ว่า

‘ถ้าไม่ตัดสินใจลั่นไกปืนซะก่อน ก็จะเป็นเราเองที่โดนลูกกระสุนนั่น’

ก่อนที่วิ่งผ่านต้นไม้สูงใหญ่แบคฮยอนกลับถูกกระชากให้ชะงักไว้พร้อมกับร่างทั้งร่างถูกมาเฟียหนุ่มดันให้พิงติดกับต้นไม้ หัวใจแบคฮยอนเต้นรัวอย่างไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น นิ้วมือใหญ่เอื้อมมาปิดริมฝีปากบางพร้อมกับพยักหน้าให้ดูในสิ่งที่เกิดขึ้น

ไฟไหม้ลุกท่วมรถยนต์คันใหญ่พร้อมกับชายกลุ่มชุดดำยืนอยู่โดยรอบ เปลวไฟเผาไหม้จนควันดำลอยขึ้นด้านบน ในวินาทีนั้นมือของแบคฮยอนเย็นเหยียบเมื่อแผ่นหลังกว้างของใครบางคนยืนอยู่ในคนกลุ่มนั้น ผมสกินเฮดที่มีรอยบากแสนคุ้นทำให้มือเรียวยกขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ หลับตาลงพร้อมภาวนาบางสิ่งในใจ

ไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่มีทางใช่พี่คริสฟานแน่

“นั่นคือรถที่พวกเราต้องใช้หนี แต่โดนพวกมันเผาซะได้”

เสียงทุ้มที่กระซิบอยู่ด้านข้างทำให้แบคฮยอนเลือกที่จะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนที่เห็นอยู่ในกรอบสายตาหายไป นั่นทำให้แบคฮยอนใจชื้นว่าอาจเป็นเพราะเขาเองที่ตาฟาดไป

“คุณชานยอล...”

“หืม มีอะไรงั้นเหรอแบคฮยอน”

“ม ไม่ครับ”

สีหน้าที่เป็นกังวลมากกว่าเก่าของร่างเล็กทำให้ชานยอล ต้องถามด้วยความเป็นห่วง แต่คำปฏิเสธพร้อมกับใบหน้าที่ก้มงุดอย่างไม่ยอมสบตากันทำให้มาเฟียหนุ่มเลือกที่จะไม่คาดคั้น เพียงแค่ลูบกลุ่มผมนิ่มเพื่อให้คลายกังวล พร้อมกับจูงมือไปอีกทาง

“เราจะไปที่ไหนกันครับ”

“บางทีเราคงต้องหนีด้วยทางอื่นแทน”

มาเฟียหนุ่มเพียงยกยิ้มมุมปากเมื่อนึกแผนการบางอย่างออก ยังไม่ทันก้าวออกมาจากที่ซ่อน ชายชุดดำหนึ่งในกลุ่มนั้นเดินเข้ามาใกล้ทำให้ต้องหลบไปอีกด้าน รอจนชายคนนั้นเดินนำไปด้านหน้า เจ้าของร่างสูงใหญ่จึงขยับตัวด้วยความเงียบเชียบที่ฝึกมาอย่างดีก่อนยกมือง้างฟาดหลังมืออย่างเต็มแรงไปยังจุดที่ทำให้ชายคนนั้นล้มลงกองกับพื้น

เสียงของชายร่างใหญ่ที่ล้มลงกลางกองใบไม้แห้งเกิดเสียงดังมากกว่าที่คิด นั่นทำให้ได้ยินว่ามีใครบางคนในกลุ่มชายชุดดำที่คาดการณ์ได้ทันทีว่าเป็นคนของตระกูลหวังตะโกนร้องบอกพิกัดทำให้แบคฮยอนถูกมาเฟียหนุ่มกระชากตัวแล้ววิ่งไปอีกทางทันที

“พวกมันอยู่ตรงนั้น !!”

แบคฮยอนหอบหายใจอย่างหนักพลางสาวเท้าเล็กที่ก้าววิ่งด้วยความรวดเร็ว มาเฟียหนุ่มหันยิงโต้ตอบเป็นระยะ แต่เพราะเส้นทางที่นอกเหนือจากที่เคยวางแผนไว้ทำให้ไม่คุ้นเคยเหมือนอย่างในตอนแรก ดันให้ร่างเล็กวิ่งนำอยู่ด้านหน้าแล้วเลือกที่จะสกัดยิงศัตรูสองคนที่วิ่งเข้ามาระยะใกล้เกินไป

“แบคฮยอนไป!”

“ผมไม่ไป จะอยู่ช่วยคุณ”

“ไม่ใช่เวลามาดื้อ วิ่งนำไปซะ ตรงไปอีกไม่กี่ร้อยเมตรจะเห็นว่ามีท่าน้ำ หาเจ็ทสกีที่มีกุญแจอยู่”

แบคฮยอนมุ่ยหน้าอย่างขัดใจเพราะความเป็นห่วงที่มีอยากจะอยู่ช่วย แต่ก็เลือกที่จะทำตามในสิ่งที่มาเฟียหนุ่มบอก บางทีเขาอาจเป็นภาระมากกว่าที่จะช่วยเหลือ เท้าเล็กรีบก้าวตรงไปทางที่มาเฟียหนุ่มบอกไว้ มือเรียวบีบกระชับปืนในมือแน่นพร้อมวิ่งไปตามแสงที่ส่องให้เห็นชัดเจนอยู่ด้านหน้า

แบคฮยอนถอดรองเท้าที่ใส่อยู่เพื่อความถนัดในการวิ่ง เสียงปืนที่ดังแว่วให้ได้ยินในแต่ละครั้งทำให้หัวใจดวงเล็กต้องกระตุกเพราะความหวาดกลัวและกังวล แต่เขาก็ยังเชื่อมั่นว่าปาร์คชานยอลจะต้องตามมา

หายใจอย่างเหนื่อยหอบเพราะการวิ่งที่ไม่หยุดยั้งแม้แต่วินาทีเดียว ดวงตาเรียวรีมองหาเจ็ทสกีที่จอดเรียงรายอยู่ริมท่า ไม่สนใจความเจ็บปวดจากเท้าเปล่าที่วิ่งเหยียบเศษไม้จนเลือดไหลซึม แดดเริ่มคล้อยต่ำดวงอาทิตย์ใกล้ลาลับขอบฟ้า สะท้อนแสงสีส้มอ่อนกับพื้นน้ำตรงหน้าของคลองใหญ่แห่งเมืองมิลานที่ตัดเชื่อมกับน้ำทะเลโดยตรง

“เจอแล้ว!!”

เสียงใสร้องขึ้นอย่างดีใจพร้อมกับมือที่ลองหมุนกุญแจที่ห้อยคาอยู่ เสียงเครื่องที่สตาร์ทติดทำให้เลดี้แห่งซิซิเลี่ยนร้องอย่างดีใจ เป็นพอดีกับร่างของใครบางคนเข้ามาใกล้ มือใหญ่ที่วางบนลาดไหล่เล็กทำให้คนที่กำลังดีใจนั้นหันกลับมาพร้อมยกปืนเล็งจ่อทันที

“โว้...ใจเย็นนะคุณเลดี้ปาร์ค”

“คุณชานยอล!” ลำแขนแข็งแรงของมาเฟียซิซิเลี่ยน โอบเอวบางของคนที่โถมตัวกอด ร่างสูงกอดตอบรับร่างเล็กที่ซุกตัวอยู่ที่อกกดจูบไปยังกลุ่มผมนุ่มของคนที่ตัดพ้อด้วยความเป็นห่วงไปมา

“ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว”

“คุณมันบ้าชะมัด”

แบคฮยอนตัดพ้อต่อว่าคนที่ทำให้เป็นห่วงและหัวใจแกว่งในทุกครั้งที่เสียงปืนดังให้ได้ยิน ทุบไปบนไหล่หนาพร้อมตวัดดวงตาฉ่ำน้ำช้อนมอง ท่าทางที่ดูเหมือนโกรธแต่กลับน่าเอ็นดูในสายตาของมาเฟียหนุ่มมากกว่าใคร

“ฉันยอมให้นายลงโทษแน่ แต่ตอนนี้เราต้องหนีก่อนที่มันจะตามมา”

เจ้าของท่อนแขนแข็งแรงยกอุ้มร่างเล็กขึ้นนั่งซ้อนเจ็ทสกีที่สตาร์ทเครื่องไว้ก่อนมาเฟียหนุ่มจะนั่งขึ้นคร่อมอยู่ด้านหน้า หยิบมือเล็กให้กระชับอยู่ที่เอว แบคฮยอนเอนหน้าลงซบกับแผ่นหลังกว้าง มือข้างหนึ่งกอดแน่นที่เอวสอบก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะพาออกตัวสู่ลำน้ำตรงหน้า แบคฮยอนขยับมืออีกข้างเหนี่ยวไกปืนพร้อมหันมองด้านหลังที่ได้ยินเสียงโหวกเหวกใกล้เข้ามาเรื่อย

ปัง ปัง !

ไม่มีความลังเลในกระสุนสองนัดที่แบคฮยอนยิงออกไป ชายคนที่วิ่งออกมายังท่าเรือถูกยิงให้ทรุดลง และอีกหลายนัดจากปากกระบอกปืนพอดีมือเรียวที่ตั้งเล็งไว้ เขาต้องยิงป้องกันให้ได้มากที่สุด

เพราะเหตุการณ์ที่ผ่านมาได้บอกให้แบคฮยอนได้เรียนรู้ ว่าถ้าเขาเลือกแล้วที่จะอยู่ข้างกายมาเฟียซิซิเลี่ยน เขานั้นก็จะต้องเป็นเลดี้ที่เข้มแข็งและสมบูรณ์แบบมากขึ้นกว่านี้

ชานยอลบิดเครื่องยนต์เจ็ทสกีอย่างเต็มแรง จนทิ้งห่างจากท่าเรือไปมาก มีเจ็ทสกีอีกลำที่ตามมาใกล้แต่เลดี้ปาร์คแห่งซิซิเลี่ยนก็สามารถยิงสกัดจนคนที่เป็นคนขับตกลงไปในน้ำ มาเฟียหนุ่มยกรอยยิ้มพึงพอใจเมื่อเห็นว่าฝีมือของเลดี้นั้นร้ายกาจมากขึ้นกว่าเดิม

“เรากำลังจะไปที่ไหนกันครับ” แบคฮยอนหันมาถามมาเฟียหนุ่มหลังจากที่ห่างไกลมาจากพวกศัตรูที่พยายามตามมาอยู่มากจนแทบไม่เห็น

“ฉันก็ไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้เราต้องหนีไปให้ไกลที่สุด”

 40 %

#มาเฟียขย้ำแบค

ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม พร้อมกับไอเย็นจากละอองน้ำทะเลทำให้แบคฮยอนต้องกอดเอวของคนที่ขับเจ็ทสกีอยู่ด้านหน้าแน่น มาเฟียหนุ่มกระชับมือบางพร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่สะกิดหัวใจ ทั้งที่วันนี้เป็นวันที่คนตัวเล็กควรมีความสุขมากกว่านี้แต่เขากลับทำให้ไม่ได้

ความคิดแสนสับสนของปาร์คชานยอลนั้นหยุดลงเมื่อเห็นแสงไฟสะท้อนออกมาจากเกาะตรงหน้า มือใหญ่บิดเครื่องยนต์ให้เร่งมากยิ่งขึ้น พร้อมมืออีกข้างบีบมือเล็กที่เกาะเกี่ยวที่หน้าท้องเพราะรู้สึกอาการสั่นจากร่างบอบบาง

“อดทนอีกนิดนะแบคฮยอน ข้างหน้าเหมือนจะเป็นเกาะ น่าจะมีบ้านคนอยู่”

“ค ครับ ไม่เป็นไร”

เอ่ยตอบรับด้วยปากเรียวที่ซีดสั่น ไอเย็นจากน้ำทะเลทำให้คนขี้หนาวอย่างแบคฮยอนแทบทนไม่ไหว แม้มาเฟียหนุ่มจะเอาเสื้อคลุมให้ใส่แต่ความเย็นนั่นก็ยังแผ่ให้คนตัวเล็กรู้สึก กัดริมฝีปากแน่นเมื่ออาการปวดร้าวจากเท้าเปลือยนั้นแล่นริ้วขึ้นมา

ใช้เวลาไม่นานเจ็ทสกีลำเล็กก็พาทั้งสองคนมายังชายฝั่ง ชานยอลเก็บปืนใส่กางเกงด้านหลังเมื่อคิดว่ายังไม่จำเป็นต้องใช้ หลังจากเดินสำรวจด้านในเกาะแล้วพบว่าเป็นเพียงหมู่บ้านริมชายหาดธรรมดา รีบเดินกลับไปหาคนตัวเล็กที่นั่งรออยู่บนเบาะเจ็ทสกีทันที

“เป็นยังไงบ้างครับ”

“แค่หมู่บ้านธรรมดาน่ะ”

ปาร์คชานยอลขมวดคิ้วเมื่อเห็นรอยเลือดเปรอะอยู่ใต้เท้าเล็ก มาเฟียหนุ่มรีบทรุดตัวนั่งลงบนพื้นทราย จับเท้าเล็กที่พยายามขยับหนี เสียงร้องโอยแผ่วเบาที่ได้ยินทำให้คนตัวโตเงยหน้าสบตาด้วยความเป็นห่วง

แบคฮยอนหลบดวงตาคมที่จ้องมองมา เหมือนเด็กน้อยที่ปิดบังความผิด เขาไม่อยากให้ชานยอลต้องเป็นห่วงกับแค่เพียงแผลเล็กน้อย แม้มันจะปวดจนแทบทนไม่ไหวก็ตาม เท้าเล็กพยายามจะขยับหนีแต่ก็เพียงเท่านั้น เมื่อมือใหญ่จับไว้ แม้แผ่วเบาแต่ก็ไม่สามารถขยับหนีได้

“ดื้อ”

เม้มปากแน่นเมื่อโดนเสียงทุ้มเอ่ยดุ ยอมอยู่นิ่งไม่ขยับหนีให้มาเฟียหนุ่มจับเท้าดูสำรวจรอยแผล เลือดที่ไหลซึมพร้อมแผลบนฝ่าเท้าเล็กทั้งสองข้างทำให้คิ้วเข้มขมวดลงด้วยความกังวล เมื่อแผลที่เห็นนั้นไม่ใช่เพียงรอยบาดเพียงเล็กน้อยแต่กลับบาดลึกให้คนมองรู้สึกเจ็บในหัวใจ

“อย อย่าเลยครับ” เมื่อเห็นว่ามาเฟียหนุ่มหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาเช็ดทำให้แบคฮยอนต้องเอ่ยห้าม แต่ดวงตากลมดุที่มองตรงมาก็ทำให้เจ้าของใบหน้าน่ารักทำได้เพียงแต่หลบตามองต่ำเท่านั้น

มือใหญ่นั้นประคองเท้าเล็กไว้แล้วเช็ดไปตามรอยแผลด้วยความแผ่วเบา เพราะไม่เคยได้รู้จักดูแลหรือถนอมอะไรสักอย่างเลยในชีวิต ทำให้การดูแลใครสักคนนั้นเป็นเรื่องยาก ท่าทีเก้กังนั่นทำให้แบคฮยอนต้องเผลออมยิ้ม

“เจ็บมากไหม..”

“ค ครับ?”

“แผลนี่ เจ็บมากไหม”

“ก็...เจ็บครับ” เช็ดจนแผลที่เท้าทั้งสองนั้นจนสะอาด ปาร์คชานยอลฉีกแยกผ้าออกเป็นสองส่วนก่อนพันลงบนเท้าเล็กทั้งสอง แล้วกดจูบเหมือนปลอบประโลมรอยแผลของร่างเล็กให้หายจากอาการปวด

“เห็นเราเจ็บแบบนี้ พี่ก็เจ็บเหมือนกัน”

คำพูดสรรพนามที่ไม่คุ้นนั้นทำให้หัวใจดวงเล็กนั้นเต้นรัว มองสบดวงตาคมได้เพียงเสี้ยววินาทีแบคฮยอนก็ต้องเสสายตาหลบ แต่เพราะบางประโยคที่เอ่ยต่อมาทำให้แบคฮยอนต้องหันไปสบกับดวงตาคมอีกครั้งและหัวใจก็เต้นช้าลงเพราะความสั่นไหวในดวงตาคู่นั้น

“ขอโทษ...”

“…”

“...ขอโทษที่พี่ดูแลเราได้ไม่ดี”

เพราะเสียงคลื่นแสนแผ่วเบาและความเงียบสงบยามค่ำคืนของชายหาดทำให้น้ำเสียงทุ้มนั้นชัดเจน คำขอโทษนั่นดังก้องไปในหัวใจดวงเล็ก แบคฮยอนมองสบดวงตาคมที่แสนสั่นไหวด้วยความไม่มั่นใจ

“ขอโทษ...”

ปาร์คชานยอลกำลังโกรธตัวเองที่เขาไม่สามารถดูแลแบคฮยอนให้ดีกว่านี้ ทำให้คนตัวเล็กต้องมีแผล ต้องเจ็บปวด ถ้าเพียงเขารอบคอบกว่านี้ วางแผนรัดกุมมากกว่านี้ เป็นปาร์คชานยอลที่ดีมากกว่าปาร์คชานยอลคนนี้...

“...”

นิ้วเรียวทาบทับลงบนริมฝีปากของมาเฟียใหญ่แห่งซิซิเลี่ยน ดวงตาเรียวรีที่สวยเหมือนท้องฟ้าตอนกลางคืนที่ปาร์คชานยอลชอบมองอยู่เสมอคลอไปด้วยน้ำใส มือนุ่มทั้งสองทาบแก้มสากพร้อมเจ้าของใบหน้าน่ารักแย้มรอยยิ้ม เมื่อหัวใจสัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงและความกังวลของร่างสูงตรงหน้า

มาเฟียแห่งซิซิเลี่ยนที่เคยเข้มแข็งอยู่เสมอ แต่ในวินาทีนี้กลับเป็นเพียงปาร์คชานยอลคนธรรมดาที่ห่วงคนที่รักหมดหัวใจ

“พี่ชานยอลไม่จำเป็นต้องขอโทษเลยนะครับ...”

“…”

“...”

“แล้ว...เสียใจไหมที่ต้องอยู่ข้างกัน”

ชานยอลเอ่ยประโยคที่กัดกินความรู้สึกในใจ มาเฟียหนุ่มไม่อยากจะหลอกตัวเองอีกต่อไป ความรู้สึกที่ไม่มั่นใจนั่นทำให้หัวใจที่แสนแข็งแกร่งอยู่เสมอสั่นคลอน แม้แบคฮยอนเคยตอบรับคำขอที่เลือกจะอยู่ข้างกัน แต่ในตอนนี้หลังจากเหตุการณ์แสนอันตรายที่ผ่านมาทำให้ปาร์คชานยอลยอมหมดทั้งใจหากคนตัวเล็กจะเปลี่ยนใจ

เพราะพื้นที่ข้างกายของเขานั้นอันตรายมากกว่าที่คาดคิด

“ผมไม่เคยเสียใจสักวินาทีเดียว”

คำตอบรับแสนแผ่วเบาแต่หนักแน่นและฝังลึกลงในใจของมาเฟียซิซิเลี่ยน ประโยคที่แบคฮยอนเอ่ยบอกนั่นได้เติมเต็มหัวใจของใครบางคน

ร่างของแบคฮยอนลอยหวือปะทะอกแกร่งแม้จะบอกแทบตายว่าเขาสามารถเดินได้ แต่ความดื้อรั้นของคนตัวเล็กก็ใช้ไม่ได้ผลสักครั้งกับมาเฟียซิซิเลี่ยน ความมืดมิดยามค่ำคืนแม้มีดวงจันทร์กลมโตสาดส่องแต่ก็เห็นได้เพียงเลือนราง

เท้ายาวก้าวไปตามชายหาดเพื่อตรงไปยังแสงไฟของหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ไม่ไกลแต่ก็ไม่ใกล้มากเกินไป แม้รอยกระสุนเชี่ยวที่แขนจะทำให้รู้สึกปวดเป็นระยะแต่มาเฟียหนุ่มก็ไม่นึกสนใจ เคยชินเสียแล้วกับการมีแผลแบบนี้กับร่างกาย

“ข้างหน้านั่น หมู่บ้านเหรอครับ”

“ใช่”

พยักหน้าตอบรับเจ้าของใบหน้าน่ารักที่แดงเรื่อตั้งแต่ที่เขาอุ้มท่าเจ้าสาวแนบอก ชุดเจ้าสาวของแบคฮยอนในตอนนี้นั้นขาดลุ่ย ดีที่ชานยอลถอดเสื้อคลุมให้ใส่เพราะถ้ามีใครเห็นเจ้าสาวของเขาในตอนนี้ เขาคงหวงน่าดู

เดินไปเพียงไม่กี่ก้าวแสงไฟจ้าก็สาดส่องเข้าตา นั่นทำให้ชานยอลต้องหันหลังป้องกันเลดี้ของตนเองทันที พร้อมมือที่ตั้งใจจะหยิบปืนพกจากด้านหลัง แต่เสียงเรียกทักของชายสูงวัยก็ทำให้ร่างสูงต้องหยุดชะงัก แล้วหันมาเผชิญหน้าเช่นเดิม

“อ้าวไอ้หนุ่ม...มาเดินอะไรมืดๆ แถวนี้”

“…” ไม่มีเสียงตอบรับมาเฟียหนุ่มที่ตอนนี้เพียงแค่สังเกตแล้วประเมินชายแก่ตรงหน้า แต่ท่าทางที่ไม่มีพิษภัยเหมือนเป็นเพียงชาวบ้านของเกาะธรรมดาทำให้ผ่อนคลายมากกว่าเดิม

“ปล่อยผมลงนะครับ” แบคฮยอนกระซิบแผ่วเบาใส่กับอกแกร่งเพราะความเขินอายที่ใครต้องมาเห็นท่าทางแบบนี้

“ผมหลงทางครับลุง แล้วเมียผมก็เป็นแผลที่เท้า”

น้ำเสียงทุ้มตอบกลับด้วยประโยคที่แสนน่าอายมากกว่าเดิม ทำให้แบคฮยอนต้องเบิกตาโต มือที่โอบไหล่กว้างอยากจะเปลี่ยนมาทุบลงบนอกแกร่งของคนที่ยกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ปาร์คชานยอลยังคงร้ายกาจต่อหัวใจของแบคฮยอนอยู่เสมอ

“อ้าวยัยหนู เป็นอะไรมากไหม”

แบคฮยอนอยากจะระเหยตัวเองไปในอากาศซะในตอนนี้ ใบหน้าน่ารักซุกลงอกแกร่งมากกว่าเดิมเพื่อซ่อนใบหน้าแดงจัดเพราะความเขิน และเพื่อหลบสายตาเจ้าเล่ห์ที่มองมาอย่างถูกใจนั่น

“ผ ผม-”

“เมียผมปวดแผลมากเลยครับ” แบคฮยอนค้อนสายตาใส่คนที่พูดเอ่ยขัดทั้งที่ตั้งใจจะปฏิเสธว่าตนไม่ใช่ยัยหนูอย่างที่คุณลุงเข้าใจ

“ถ้าแบบนั้นรีบตามลุงมาทำแผลให้ยัยหนูก่อน หลงทางใช่ไหมละ ถ้าแบบนั้นคืนนี้ก็นอนบ้านลุงก่อนก็ได้พ่อหนุ่ม แล้วพรุ่งนี้ค่อยหาทางกลับ”

“รบกวนด้วยนะครับคุณลุง”

แบคฮยอนแทบอ้าปากค้างเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เพราะเสียงกระซิบจากมาเฟียหนุ่มว่าให้ทำตามไปก่อนทำให้จำใจไม่เอ่ยอะไรออกมาอีก และเพราะคุณลุงที่เดินเข้ามาดูแผลที่เท้าด้วยสายตาที่เป็นห่วงอย่างจริงใจทำให้คนตัวเล็กต้องปล่อยไปเลยตามเลย

“คุณลุงเข้าใจผิดหมดแล้ว ผมไม่ใช่ยัยหนูนะครับ” เอ่ยกระซิบบอกมาเฟียหนุ่มที่เดินตามหลังคุณลุงแสนใจดี เพื่อให้ช่วยแก้ไขความผิด

“เป็นเมียฉัน ก็ต้องเป็นยัยหนูสิ”

“คุณชานยอล!”

ตอนนี้แบคฮยอนอยากจะทุบหน้าแสนเจ้าเล่ห์ของมาเฟียซิซิเลี่ยนเสียจริง !

100 %

#มาเฟียขย้ำแบค

คุณมาเฟียมีความร้ายกาจ ยัยหนูเราเขินไปหมด

ยัยหนูของป๋า<3

ฉปอยตอนหน้าก็ประมาณว่าฮันนีมูนอะไรประมาณนี้

แต่ก็อย่าชะล่าใจไป 555555555555

*ประกาศจากทาสมาเฟียซิซิเลี่ยน* (ノ・◡・)ノ♥

อย่าลืมกดตอนถัดไป ! 

ใครสนใจอยากเก็บคุณมาเฟียไว้ก็อย่าพลาดเชียวนา

#มาเฟียขย้ำแบค เปิดจองแล้วนะจ้ะ

ของแถมเยอะแบบ โอยนี่หมดตัว 5555555555555 

ฉงฉัยก็กดถามได้เลยด้านล่าง :-)

@MASTER_YP | ask.fm  

B E R L I N ❀