ตอนที่ 2 : | 01 | escape
Naked Prisoner
01
Don’t get too close. It’s a trap.
อย่าเข้ามาใกล้ผมนักเลย มันคือกับดัก
“ผมอยากได้เขา และผมก็ต้องได้”
แบคฮยอนยืนนิ่ง เจ้าของร่างเล็กเหมือนถูกน้ำเสียงมีอำนาจดังก้องซ้ำไปมาในหู ในใจภาวนาให้ประโยคคำสั่งแสนเอาแต่ใจนั่นเป็นเพียงแค่ฝันร้าย แต่ดวงตาคมที่มองตรงมาเหมือนนักล่าที่ถูกใจเหยื่อ ก็ทำให้แบคฮยอนรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เพียงแค่ความฝัน
“คุณชานยอล ผมยอมตกเป็นรองข้อตกลงธุรกิจในทุกข้อที่คุณเสนอมาแล้ว ...แค่เรื่องนี้ถือว่าผมขอร้องนะครับ”
“นั่นมันเป็นเพราะคุณวางแผนข้อตกลงสัญญามาไม่ดีเอง แล้วในเรื่องธุรกิจไม่มีคำว่าตกเป็นรองหากคุณใช้มันสมองเสนอข้อตกลงที่ดีกว่านี้”
คิมซึงโฮหน้าชาวาบ หนุ่มธุรกิจใหญ่ที่ทำงานมาเกือบครึ่งชีวิตได้แต่ข่มใจให้เย็นลงกับประโยคเชือดเฉือนที่ได้ยิน เขารู้ดีว่ามาเฟียหนุ่มคนนี้มีชื่อในวงการธุรกิจมากแค่ไหน ขึ้นชื่อว่าฉลาด ทันเกมส์ อีกทั้งยังทำทุกวิถีทางเพื่อผลประโยชน์แก่องค์กรได้มากที่สุด และที่สำคัญกว่านั้น ขึ้นชื่อว่าเป็นราชสีห์ในเรื่องบนเตียง
แทบไม่ใครเลยสักคนที่รอดพ้นหากปาร์คชานยอลนั้นถูกใจ
“ผมขอร้องนะครับคุณปาร์ค...”
“ไคน์...จัดการที เสียเวลามามากพอแล้ว”
จบประโยคคำสั่งนิ่งเรียบที่ออกมาจากริมฝีปากหยัก บอดี้การ์ดคนสนิทเคลื่อนตัวไปจับท่อนแขนเล็กของคนที่ยืนสั่นอยู่ตรงเคาน์เตอร์ชงกาแฟทันที ร่างบางที่ถูกจับกุมร้องลั่นพลางดิ้นหนี แบคฮยอนหน้าซีดเผือดเมื่อไม่คิดว่าจะโดนใช้ความรุนแรงแบบนี้
เมื่อซึงโฮเห็นว่ามาเฟียหนุ่มเริ่มเอาจริง ทำให้ความหวาดกลัวเริ่มเกาะกินหัวใจ นักธุรกิจใหญ่วัยปลายได้ทรุดเข่าลงนั่งกับพื้นพรม ก้มหน้าลงขอร้องอ้อนวอนให้แก่ลูกชายกับภรรยาน้อยอย่างบยอนแบคฮยอน ที่พ่ออย่างเขาไม่ได้ทำอะไรให้เลยสักครั้งแม้แต่นามสกุล
“คุณพ่อ...”
แบคฮยอนที่พยายามดิ้นหนีหยุดนิ่งแล้วครางแผ่ว ตลอดชีวิตที่เติบโตมา ผู้เป็นแม่สอนแบคฮยอนไม่ให้เรียกร้องอะไรจากคนเป็นพ่อแม้แต่ความรัก เนื่องจากการที่เขาได้เกิดมาก็เพียงพอแล้ว นั่นทำให้การที่ได้เห็นบุพพการีทำอะไรอย่างสิ้นศักดิ์ศรี ก้มลงคุกเข่าอ้อนวอนเพื่อยื้อชีวิตให้ เป็นอะไรที่เกินความหมายกับลูกเก็บอย่างเขามากเกินไป
“ถ้าคุณอยากได้ผมนัก ผมก็จะยอม แต่ปล่อยคุณซึงโฮไป...รวมทั้งยกเลิกข้อเสียเปรียบทุกข้อ”
ต่อให้ตัวสั่นมากแค่ไหน แต่แบคฮยอนก็ยังมีข้อต่อรองต่อคนที่นั่งไขว้ห้างอย่างไม่ทุกข์ร้อนอยู่ตรงหน้าผู้เป็นพ่อของเขา ริมฝีปากของมาเฟียหนุ่มยกยิ้มขึ้นอย่างถูกใจเมื่อเหยื่อตัวน้อยติดกับง่ายดายอย่างไม่ต้องลงแรงให้เหนื่อยเท่าใดนัก
“ลูกกตัญญู...เป็นข้อเสนอที่ดี ฉันยอมตกลงด้วย”
“แบคฮยอน ลูกไม่ต้องทำแบบนี้”
ร่างบางที่ถูกปล่อยแขนจากการจับกุมแย้มยิ้มเจื่อน คงเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้ยินชายสูงวัยตรงหน้าเรียกตนเองว่าลูก แต่นี่ก็คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเหมือนกันที่เขาจะได้ตอบแทนบุญคุณของคนที่ทำให้ได้เกิดมา
“อย่าให้ทุกอย่างที่คุณพ่อทำมาครึ่งชีวิตพังลงเพราะผมเลยครับ”
ร่างเล็กถูกผลักให้เดินออกมาจากนอกห้องตามร่างสูงใหญ่ที่เดินอยู่ตรงหน้า แผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าที่เคยเห็นถูกคลุมทับด้วยเสื้อสูทเนื้อดีสีดำสนิท เขาคิดว่าทุกอย่างจะจบลงไปตั้งแต่เมื่อคืน แต่ทำไมชีวิตของเขาถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้
เพราะความถูกใจแค่นั้นหรือ? ช่างเป็นอะไรที่ไร้เหตุผล เขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาไม่ใช่นางแบบหรือนางงามที่มาเฟียผู้นี้มักชอบควงให้เป็นข่าวได้ยินอยู่เสมอ
มือบางชื้นเหงื่อด้วยความหวาดกลัวในใจ เท้าเล็กก้าวเดินเชื่องช้าลง สมองวิ่งเร็วจี๋เพื่อหาทางหนีทีไล่ให้แก่ตัวเอง แต่เมื่อมองบอดี้การ์ดรอบตัวแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ จะหนีออกไปได้อย่างไร
“ค คุณ...”
แผ่นหลังกว้างหยุดนิ่ง แล้วร่างสูงใหญ่ตรงหน้าก็หันกลับมา แววตาคู่คมที่มองสบนั่นเยือกเย็นและแฝงด้วยอำนาจจนแบคฮยอนตัวสั่น แต่ปากเล็กก็ยังเอื้อนเอ่ยข้อต่อรองเพื่อยื้อเวลาชีวิตของตัวเองต่อไป
“ผมอยากเก็บของสำคัญที่ห้องทำงานก่อนได้ไหม?”
“…”
“ข ของดูต่างหน้าคนที่ผมรัก”
“ฉันจะไปรอที่รถ”
ไม่มีคำตอบรับใด มาเฟียหนุ่มเพียงหันไปเอ่ยสั่งกับบอดี้การ์ดผิวแทนที่ยืนอยู่ข้างตัวแล้วหันกลับเดินต่อไปที่ลิฟต์โดยสารทันที ปล่อยให้มือซ้ายคนสนิทอย่างไคน์และลูกน้องอีกสามคนยืนอยู่ดูแล เหยื่อคนใหม่ ของนายท่านไม่ให้หลบหนี
“เชิญเลยครับคุณแบคฮยอน”
น้ำเสียงสุภาพที่ดูขัดกันกับบุคลิกทำให้แบคฮยอนแปลกใจ แต่ก็เพียงเท่านั้นเพราะแรงบีบที่ท่อนแขนก่อนหน้านั้นยังขึ้นรอยช้ำให้เห็น ช่างเป็นการสร้างภาพที่ดูหน้ากลัว ร่างเล็กส่ายหัวสลัดความคิดไร้สาระทิ้งพลางตั้งใจคิดแผนที่จะทำให้ตัวเองหลบหนีจากมาเฟียที่โหดร้ายนี้ให้ได้
เดินต่อไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงห้องทำงานของเลขาคนเก่งของบริษัทที่กลายเป็นเพียงอดีตเลขาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน มือเรียวผลักบานประตูเข้าไป และบอดี้การ์ดชุดสูทที่เหลือเดินตามเข้ามาด้วย นั่นทำให้สมองของแบคฮยอนบีบเค้นเพื่อหาทางออกจากสถานการณ์ตรงหน้าให้ได้
หยิบเอากล่องพลาสติกใสใบใหญ่แล้วคว้าของสำคัญที่อยู่บนโต๊ะใส่ลงไปเพื่อความแนบเนียน เหลือบมองชายร่างสูงใหญ่ทั้งสี่คนที่ดูให้ความสนใจกับตัวแบคฮยอนน้อยลง บ้างเดินสำรวจดูชั้นตกแต่งและหนังสือหลากหลายภาษาที่เขาซื้อเก็บไว้ บ้างก็เพียงหันหลังหนีแล้วยืนรอ คงเพื่อลดความอึดอัดของตัวเขา แต่นั่นเป็นโอกาสที่ดีในการกดส่งข้อความเพื่อขอความช่วยเหลือ
“ผมขอเข้าห้องน้ำ ฝากคุณไคน์เก็บหนังสือที่ชั้นนั่นให้ผมหน่อยได้ไหมครับ”
“อ่า ได้ครับคุณแบคฮยอน จากที่ผมเห็น...คุณดูอ่านหนังสือได้หลายภาษานะครับ”
“เป็นแค่ความสามารถพิเศษเล็กน้อยหนะครับ”
ยกยิ้มแสนซื่อให้อย่างจริงใจ เพื่อหลอกล่อให้มือซ้ายของซิซิเลี่ยนตายใจ แบคฮยอนเดินออกจากโต๊ะทำงานพลางกดปิดฝากล่องพลาสติกด้วยมือชื้นเหงื่อจากความกดดัน เพราะนี่อาจเป็นทางรอดเดียวที่เขามี
ดันบานประตูห้องน้ำให้ปิดลงแล้วกดล็อคกุญแจอย่างแน่นหนา ร่างเล็กหันมองอุปกรณ์ที่ช่วยถ่วงเวลาในการเข้ามาด้วยสารพัดสิ่งของที่มองเห็นอยู่ในสายตา ไม้ถูพื้นถูกเลือกมาเป็นสิ่งที่ไว้ใช้ขัดบานประตูด้วยความรวดเร็วและแผ่วเบาก่อนที่บอดี้การ์ดในห้องจะรู้ตัว
มือบางยกขึ้นซับข้างขมับที่ชื้นเหงื่อ แบคฮยอนอยากจะร้องไห้และเอ่ยโทษกับพระเจ้าที่ใจร้ายกับชีวิตของเขามากเกินไป แต่เวลาไม่ได้มีมากพอมากขนาดนั้น ตอนนี้เขาต้องพยายามหนีออกไปให้ได้ก่อน
ยกมือขึ้นเลื่อนบานหน้าต่างสีทึบที่ก่อนหน้านั้นแบคฮยอนไม่เคยเข้าใจเลยสักนิดว่าทำไมต้องมีในห้องน้ำในห้องเขาและตำแหน่งชั้นสูงในบริษัท และเมื่อยกเลื่อนเปิดก็พบกับสิ่งที่ทำให้ต้องยิ้มกว้างเมื่ออิสรภาพมีให้เห็นอยู่ตรงหน้า ทางหนีไฟที่ทอดยาวอยู่ให้เห็น
“คุณแบคฮยอน”
เสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงตะโกนเรียกทำให้หัวใจที่ลิงโลดกระตุกวูบ ขาเรียวที่ก้าวออกไปเพียงครึ่งต้องหยุดชะงักพลางกลั้นใจตะโกนตอบรับเพื่อไม่ให้สงสัย แต่ก็ฟังดูสั่นเหลือเกิน
“ผมขอเวลาอีกห้านาทีครับ”
ตะโกนย้ำออกไปอีกครั้งแล้วรีบพุ่งตัวหนีออกไปทางหน้าต่างลับทันที โดยที่ไม่ลืมหันหลังกลับมาปิดบานหน้าต่างเพื่อถ่วงเวลาไว้อีกชั้น ก่อนวิ่งลงบันไดหนีไฟไปด้วยกำลังทั้งหมดที่ตัวเองมี
ท่อนขาเรียววิ่งสับอย่างไม่มีท่าทีจะหยุด เหงื่อไหลโทรมทั่วตัว แต่ต่อให้รู้สึกเหนื่อยหอบมากแค่ไหนแบคฮยอนก็ไม่ยอมหยุด เพราะวิ่งลงบันไดเป็นร้อยขั้นทำให้ท่อนขาอ่อนล้าและสะดุดล้มจนกลิ้งตกทำให้ไหล่เล็กกระแทกกับผนังปูน ใบหน้าน่ารักบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ยังกัดฟันวิ่งลงบันไดต่อไป
เหลือเพียงสามชั้นก่อนถึงทางออกด้านหลังบริษัท นั่นเป็นพอดีกับเสียงตะโกนโวยวายดังขึ้นจากด้านบน พวกนั้นรู้ตัวแล้ว! ร่างบอบบางที่แสนเหนื่อยหอบเริ่มสั่นด้วยความกลัวที่จะถูกจับได้ เสียงตะโกนเรียกที่ดังสูงอยู่ด้านบนนั้นช่างน่ากลัว
“ได้โปรดพระเจ้า”
เอ่ยเสียงสั่นพลางสับเท้าลงบันไดด้วยความเร่งรีบแต่ให้เงียบมากที่สุด เพื่อไม่ให้บอดี้การ์ดพวกนั้นรู้ตำแหน่งของตนเอง สุดท้ายแบคฮยอนก็เจอประตูทางออก ท่อนแขนเล็กรีบผลักบานประตูออกไปทันที แสงสว่างจ้าตรงหน้าทำให้รู้สึกใจชื้น
เดินก้าวออกไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็มีท่อนแขนแข็งแรงคว้าโอบรัดอย่างไม่ทันตั้งตัว แบคฮยอนดีดดิ้นและกรีดร้องสุดเสียงแต่ถูกมือใหญ่กว่าครึ่งปิดไว้จนออกมาเพียงเสียงอู้อี้ หัวใจดวงเล็กบีบรัวด้วยความหวาดกลัว จนน้ำตาเม็ดโตไหลรินจากดวงตาเรียว
ชีวิตของเขาคงจะจบลงแค่นี้...
“แบคฮยอน นี่พี่เอง” น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่กระซิบชิดใบหูทำให้แบคฮยอนต้องปล่อยโฮออกมามากกว่าเดิม พอดีกับแรงกอดรัดคลายลง ร่างบอบบางหันหลังแล้วโผเข้าสู่อ้อมกอดที่ทำให้รู้สึกปลอดภัยทันที
“เกิดอะไรขึ้น คนดี...”
“พี่คริส เราต้องหนี...ตอนนี้!”
แบคฮยอนเอ่ยบอกร่างสูงใหญ่ตรงหน้า แม้คริสฟานจะไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตัวเล็กสื่อเท่าใดนัก แต่มือใหญ่ก็คว้าข้อมือบาง วิ่งตรงไปยังเมอซิเดสเบนซ์สีดำสนิทที่จอดทิ้งไว้ทันที อาจเพราะลางสังหรณ์บางอย่างตั้งแต่ที่ได้รับข้อความฉุกเฉินจากแบคฮยอนเมื่อสิบนาทีก่อน
ร่างสูงใหญ่หักพวกมาลัยกลับรถถอยหลังแล้วเหยียบคันเร่งให้พุ่งตัวออกไปทันที แต่กลุ่มคนชุดสูทสีดำที่ยืนอออยู่ตรงทางออกลานจอดรถทำให้คริสฟานต้องผ่อนความเร็วลง
“บ้าเอ้ย...มันรู้ตัวแล้ว ทำยังไงดี”
“เกิดอะไรขึ้นแบคฮยอน บอกพี่ก่อน” เอื้อมมือไปจับมือเรียวสวยที่กำแน่นของคนที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ อดีตคนรักของเขาเหงื่อท่วมตัวและตัวสั่นเหมือนหวาดกลัวอะไรบางอย่าง ดวงตาเรียวที่คลอด้วยหยาดน้ำตาหันกลับมาพร้อมเอ่ยประโยคที่ทำหัวใจกระตุกวูบ
“มาเฟียนั่น...ปาร์คชานยอล เขาอยากได้ตัวผม”
“….!!”
ไม่มีทาง นี่คือสิ่งที่คริสฟานคิดทันทีที่ได้ยินประโยคที่ว่า ต่อให้ความสัมพันธ์ของเขาและแบคฮยอนจะจบลงไปแล้ว แต่นั่นเป็นเพียงแค่สถานะคนรักที่กำหนดขึ้นมา เพราะทุกสิ่งทุกอย่างรวมทั้งความผูกพันเราสองคนยังเหมือนเดิม และเขาไม่มีวันยอมยกแบคฮยอนให้ใคร แม้มาเฟียซิซิเลี่ยนมหาอำนาจนั่นก็ตาม
“พี่ต้องกลับรถ คริสฟาน...มีทางออกของรถพนักงานอยู่ด้านหลัง” แบคฮยอนเอ่ยบอกเสียงรัวเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
นั่นทำให้คริสฟานทำทีเป็นขับรถเอื่อยเหมือนวนหาที่จอด แล้วหักพวงมาลัยเลี้ยวกลับก่อนที่จะถึงทางออกที่มีกลุ่มคนของมาเฟียซิซิเลี่ยนยืนอออยู่ ความเร็วรถยังเท่าเดิมจนเจอกับพนักงานรักษาความปลอดภัยยืนรอรับบัตรอยู่ด้านหน้า แบคฮยอนได้แต่ภาวนาให้คุณลุงรปภ.ปล่อยเขาไปโดยง่ายและไม่กักตัวไว้ให้มาเฟียนั่น
“คุณแบคฮยอน!!...”
คนสูงวัยเอ่ยดังลั่นด้วยความตกใจแล้วรีบเปิดประตูรั้วให้ทันที ที่เห็นใบหน้าน่ารักเผยออกมาจากกระจก เสียงประกาศที่ได้ยินจากวิทยุทำให้ต้องรีบเร่งเปิดมากกว่าเดิม เพื่อช่วยเหลือให้เลขาที่แสนดีของบริษัทรอดพ้นจากเงื้อมมือบอดี้การ์ดของมาเฟีย
เมื่อเห็นประตูที่เปิดกว้างทำให้แบคฮยอนยิ้มออกมาอย่างดีใจ เขากำลังจะเป็นอิสระและจะหนีไปให้ไกลที่สุด
เวลาผ่านมาเกือบยี่สิบนาทีที่ออกมาจากบริษัทฯ ความตึงเครียดก่อนหน้าเริ่มจางลง แบคฮยอนเห็นคนขับข้างตัวเหยียบความเร็วเกือบร้อยห้าสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงมาตลอดทางเริ่มผ่อนความเร็วลง จมูกรั้นพรูลมหายใจออกมาแผ่วเบาพลางบีบมือตอบรับมือใหญ่ที่เลื่อนขึ้นมากุม
“ต่อจากนี้พี่จะดูแลเราเอง..มาอยู่กับพี่นะแบคฮ..”
ตู้ม !
เหมือนภาพทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ความฝันแสนโหดร้าย รถแวนสีดำคันใหญ่พุ่งเข้าชนฝั่งคนขับจนร่างสูงที่เคยหันหน้ามามองสะบัดกระแทกกับกระจกด้านข้าง ถุงลมนิรภัยสีขาวพองตัวขึ้นเบียด เสียงกระแทกที่ดังระเบิดรุนแรงกลายเป็นเพียงเสียงอื้ออึงหวีดหวิวในหู
ร่างคนขับที่โดนกระแทกโดยตรงเหมือนสลบลงทันที หัวใจแบคฮยอนกระตุกกับภาพที่เห็น เลือดที่ไหลอาบพี่ชายที่เขารักทำให้แบคฮยอนอยากกรีดร้องด้วยความเสียใจแต่ทำได้เพียงยื่นมือสั่นเทาไปแตะได้เพียงแค่นั้น
ดวงตาเรียวรีพร่าเลือน ความเจ็บแปลบที่พุ่งอัดทำให้ทั้งร่างชาวาบ เศษกระจกที่กระเด็นใส่บาดแก้มใสจนได้กลิ่นคาวเลือด ส่วนลึกในใจเรียกร้องให้ตายเสียได้ก็ดี
แต่พระเจ้าก็ใจร้ายกับแบคฮยอนอีกครั้ง
เมื่อมีใครบางคนเปิดประตูรถด้านข้าง แล้วปลดเข็มขัดนิรภัยพร้อมทั้งกรีดถุงลมให้แตกออก เหมือนทั้งโลกหมุนคว้างแบคฮยอนถูกกระชากดึงให้ลงมาจากรถ ร่างเล็กซวนเซจนเกือบล้มลงกระแทกแต่กลับถูกดึงรั้งไว้
และภาพสุดท้ายที่เห็นคือมาเฟียใจร้ายที่ยืนกอดอก คาบแท่งบุหรี่ พลางพิงรถลีมูซีนสีดำสนิท พร้อมทั้งมองตรงมาด้วยแววตาเยือกเย็นเช่นเดิม
“นายไม่มีทางหนีฉันพ้น บยอนแบคฮยอน”
น้ำเสียงทุ้มดังขึ้นให้ได้ยิน แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง...
#มาเฟียขย้ำแบค
คุณมาเฟียใจร้ายมากเลยแหละ ไม่ได้ขู่
แน่นอนว่านี่แค่เริ่มต้น :-)
แต่ถึงคุณมาเฟียจะใจร้ายแต่เขาก็ฮอตมากอยู่ดี
ใครชอบสายดาร์กก็สกรีมพี่เค้าซะ
ส่วนน้องแบคฮยอนนี่ทุกคนต้องให้กำลังใจที่สุดเลยนะ !
อย่าลืม! ติดแท๊กและคอมเม้นให้คนเขียนมีแรงฮึดหน่อยนะคับ
#มาเฟียขย้ำแบค
@master_yp
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
วนกลับมาอ่านอีกรอบแล้วววว สนุกมากๆเลย
โหยยย มันมาก ดีมากๆๆๆ