ตอนที่ 8 : xx ♥ 007(100%)
DoubleX 007
Theme song : Shouldn’t Have – Baek A Yeon Feat. Younghun
You look like my next mistake.
เสียงเพลงสากลจังหวะช้าเปิดคลออยู่ในเมอซิเดสเบนซ์คันหรูที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ รถยังคงอยู่เต็มท้องถนนแม้ว่านี่จะเป็นเช้าวันหยุด ลู่หานฮัมเพลงเบาๆพร้อมกับโยกตัวไปมา เช้านี้คนตัวเล็กอารมณ์ดีเพราะอาการเจ็บที่ข้อเท้าลดน้อยลงไปมาก
เมื่อเช้าเซฮุนให้พี่หมอที่รู้จักมาช่วยดูอาการจัดยาพร้อมกับฉีดยาให้ แม้มันจะเจ็บไปนิดก็เถอะ แต่มันก็คุ้มกับการที่ไม่มีอาการปวดข้อเท้าให้รู้สึกรำคาญใจ
“รถติดแบบนี้ นายสายแน่”
ลู่หานพูดขู่เมื่อเห็นว่าด้านหน้ายังเต็มไปด้วยรถต่อแถวกันยาวเหยียด ความจริงเขาก็ไม่ได้อยากมานั่งมาเป็นตุ๊กตาหน้ารถข้างคนตัวโตที่วันนี้เปลี่ยนเป็นโหมดเด็กเนิร์ดอย่างสมบูรณ์แบบ จัดทรงผมเรียบสนิทพร้อมใส่แว่นทรงกลมเลนส์หนา แถมด้วยเนคไทด์ที่ติดกระดุมยันคอ แต่นี่ก็ไม่ได้ทำคนหน้าตาดีมากแบบเซฮุนหล่อน้อยลง แต่กลับดูน่าค้นหามากกว่าเดิมเพราะดวงตาสีฟ้าหม่นนั่น
ก็อย่างที่เคยรู้ ว่าโอเซฮุนหนะหล่อแบบร้ายกาจที่สุด !
“นี่ ถามหน่อยสิ ทำไมนายถึงได้เป็นช่างกล้องวันนั้น” คนถูกถามไม่ได้ตอบอะไรเลยทันที เซฮุนเพียงแค่กดรอยยิ้มแล้วหักรถเลี้ยวไปตามทาง
“เพราะผมแค่อยากเจอพี่”
ดวงตาสีฟ้าหม่นมองสบพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ ทำให้ลู่หานหันหน้าหนีไปทางอื่น คำตอบที่ไม่ได้อธิบายที่มาที่ไปอย่างชัดเจน แต่กลับทำให้แก้มกลมต้องขึ้นสีจางจนคนที่แอบมองอยู่ต้องยิ้มกว้างมากกว่าเดิม
ก็เพราะท่าทางเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มของคนตัวเล็กที่สะท้อนอยู่กับกระจกนั่น
เซฮุนชะลอรถจอดตรงหน้าห้องสมุดขนาดใหญ่ของมหาวิทยาลัย หันหลังเอื้อมตัวไปหยิบหนังสือเล่มหนา พร้อมกับเอ่ยบอกร่างบางเบาๆ
“ถึงแล้วครับ”
“ฉันต้องลงไปด้วยรึยังไง”
“ผมไม่ปล่อยพี่ไว้บนรถคนเดียวหรอกครับ”
วันนี้เซฮุนมีนัดทำรายงานกับกลุ่มเพื่อนที่คณะ เขาลืมไปซะสนิทจนเมื่อเช้าที่จงแดโทรมาเตือน ทำให้เขาที่กำลังมองคนตัวเล็กหลับเพลินๆต้องลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว และพาลู่หานมาด้วย ตั้งใจจะดูแลจนกว่าคนตัวเล็กจะอาการดีขึ้นแต่กลายเป็นว่าต้องพาติดมาด้วยอย่างช่วยไม่ได้
“ไม่อยากให้นายอุ้ม” กอดอกแล้วทำหน้าจริงจังซะจนเซฮุนต้องอมยิ้ม
“แล้วพี่จะไปยังไงครับ หืม?”
น้ำเสียงอุ่นๆที่ถูกส่งมาทำให้คนรั้นต้องแอบอ่อนลง ลู่หานไม่ชินกับโอเซฮุนในโหมดนี้จริงๆ เหมือนคนเจ้าเล่ห์แสนฮอตคนนั้นถูกแทนที่ด้วยเด็กเนิร์ดที่แสนอบอุ่นและยิ้มง่ายแทน ซึ่งก็อันตรายด้วยกันทั้งคู่ เพราะนั่นทำให้หัวใจของเขาต้องสั่นไหวแบบแปลกๆไม่ต่างกัน
เหมือนเซฮุนคนที่เคยเจอก่อนหน้าเป็นดาร์กช๊อคโกแล็ต และเซฮุนที่กำลังส่งยิ้มละมุนมาให้ตรงหน้านี่คือไวท์ช๊อคโกแล็ต
“ก็ได้...ขอขี่หลังแทนได้ไหม”
และแน่นอน ว่าลู่หานชอบรสชาติหวานๆของช๊อกโกแล็ต แม้มันจะติดขมตอนท้ายก็ตาม
XX HunHan XX
ตอนนี้ลู่หานกำลังเผชิญหน้าอยู่กับผู้ชายสองคนที่ดูออกทันทีว่าคุณสมบัติว่าเนิร์ดไม่ต่างกันกับเซฮุนสักเท่าไหร่ อาจจะต่างนิดหน่อยตรงที่ถึงแม้จะอยู่ในโหมดนี้แต่โอเซฮุนตาฟ้าคนนี้ก็ยังดูน่าค้นหาและฮอตเป็นบ้าอยู่ดี สังเกตุได้จากสาวๆที่มีอยู่ประปรายในห้องสมุดแห่งนี้มองตามคนตัวโตที่กำลังค้นหนังสืออยู่จนแทบสุดสายตา
“คะ คุณคือ...”
“แอรีสลู่เหรอครับ?”
คนนึงยกมือขยี้ตา ส่วนอีกคนก็เบิ่งตาให้โตขึ้น นั่นทำให้ลู่หานต้องหลุดหัวเราะ คนตัวเล็กพยักหน้าน้อยๆ แล้วส่งรอยยิ้มตามแบบฉบับแอรีสลู่ให้ นั่นทำให้แฟนบอยที่อยู่ตรงหน้าทั้งสองต้องหน้าแดง ใช้มือปิดหน้ากันเป็นพัลวัน และนั่นมันขัดตาเซฮุนที่ขนหนังสือหลายเล่มมาวางบนโต๊ะมากๆ
“ทำงานสิครับ ผมขนหนังสือมาให้แล้ว”
ลู่หานเท้าคางมองคนตรงหน้าที่ทำสีหน้าหงุดหงิด ดวงตาสีฟ้าหันมามองแบบดุๆ ทำให้คนตัวเล็กกว่าต้องเผลออมยิ้ม เซฮุนคนนี้มองออกง่ายๆ แต่ถึงแบบนั่นลู่หานก็ไม่ยอมตกหลุมพราง เพราะยังไงนี่ก็คือโอเซฮุน
“นายดูหงุดหงิดนะเซฮุน”
“งานเดี๋ยวค่อยเริ่มก็ได้...นายไปเก็บคุณแอรีสมาจากไหน”
คำถามจากทั้งสองคนทำให้เซฮุนต้องแอบกรอกตา เขาควรเก็บลู่หานไว้ในห้องมากกว่าที่มาให้สองคนนี้เห็นใช่ไหม? แล้วคนตัวเล็กที่ทำตาแพรวพราวที่นั่งอยู่ตรงหน้านี่ก็ดูน่าตีใช่น้อยซะเมื่อไหร่ พอเห็นเขาในแบบนี้ก็ดูจะได้ใจเข้าไปใหญ่
“บนฟ้ามั้งครับ”
“ก็ว่าอยู่...”
“คุณแอรีสต้องเป็นนางฟ้าหล่นมาจากฟ้าแน่เลย”
จงแดหันมามองลู่หานพร้อมกับทำหน้าเคลิ้มฝัน จุนมยอนก็ไม่ต่างกัน นั่นทำให้เซฮุนที่เห็นภาพขัดตาตรงหน้า ต้องเลื่อนหนังสือกองสูงมาวางขั้นไว้หน้าเพื่อนทั้งสองคน แม้จะโดนโวยวายแต่เซฮุนก็ไม่สนใจ แถมด้วยยื่นหัวข้อรายงานเพื่อเร่งให้สนใจงานตรงหน้า มากกว่าคนตัวเล็กที่ทำตัวน่ารักเพื่อหว่านเสน่ห์
“ทำงานครับทำงาน ส่วนคุณ..อยากดื่มอะไรไหม?”
“ช๊อกโกแล็ตร้อนสักแก้วก็ดีนะ”
ลู่หานเอ่ยสั่งเมนูกับคนที่ทำหน้าหงุดหงิดไม่หาย ความจริงนี่เขาไม่ได้ผิดอะไรเลยสักนิด ถ้าจะเสียงานเพราะเพื่อนทั้งสองคนของคนตัวสูงที่พยายามชะเง้อมาเพื่อแอบดูเขา ก็คงต้องโทษตัวเอง เพราะเซฮุนอยากพาเขามาที่นี่ทั้งที่ลู่หานพยายามงอแงปฏิเสธแทบตาย
ดวงตากลมโตเหลือบมองไปรอบตัว หนังสือวางกองตั้งอยู่ตรงหน้าทำให้มือบางต้องหยิบขึ้นมาเปิดดู ทันทีที่เห็นว่าหนังสือปกหนานี่เขียนเกี่ยวกับกฏหมายพร้อมด้วยสำนวนที่ไม่คุ้น ลู่หานก็ปิดลงทันทีพร้อมกับเปลี่ยนเป็นหยิบแก้วช๊อกโกแล็ตร้อนขึ้นมาจิบ
ตอนนี้เขากำลังเริ่มรู้สึกเบื่อ
“นาย...”
เรียกคนตัวสูงที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มหนาด้วยท่าทางเคร่งเครียด คิ้วเข้มขมวดจนแทบชนกัน เซฮุนเพียงเงยหน้าขึ้นมามองเล็กน้อย ขยับแว่นทรงกลมบนดั้งโด่ง แล้วก็หันกลับไปสนใจหนังสือเล่มหนาในมือ นั่นทำให้ลู่หานต้องแอบเบะปาก
หนังสือที่มีกฏหมายประมวลอาญาที่น่าเบื่อนั่นดีกว่าเขาคนนี้ตรงไหนกัน L
ปากอวบอิ่มยกรอยยิ้มร้ายเมื่อมีแผนการณ์บางอย่างผุดในหัว
“เซฮุน ข้อนี้หมายความว่ายังไงกัน?” จงแดที่อยู่อีกฟากของกองหนังสือพูดขึ้น
“จงแด ต้องอ่านบรรทัดที่สามย่อหน้าที่สองของหน้าที่หนึ่งร้อยสิบแปดครับ มีเขียนอธิบายกฏข้อนี้ไว้”
เกิดเสียงพึมพัมเล็กน้อยแล้วก็เงียบลง คนที่อยู่ตรงหน้าลู่หานยังคนสนใจหนังสือในมือต่อไป คนตัวเล็กทำปากยู่ พลางขยับเท้าเล็กของตัวเองไปใกล้คนที่นั่งอยู่ตรงข้าม ลู่หานวางเท้าของตัวเองลงบนเท้าใหญ่กว่าของเซฮุน นั่นทำให้คนที่กำลังสนใจหนังสือในมืออยู่หันมามองแต่ก็เพียงเสี้ยววินาที
เท้าเล็กซุกซนขยับจากเท้าใหญ่ที่เหยียบอยู่ขึ้นไปบนท่อนขาหนา อาการปวดที่ข้อเท้าลดน้อยลงไปมาก ทำให้ลู่หานสามารถแกล้งคนที่ยังคงสนใจหนังสือในมืออยู่ได้ ลู่หานขยับเท้าขึ้นไปสูงขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเท้าคางแย้มยิ้ม เมื่อเห็นว่าคนที่พยายามอดทนขบสันกรามจนเห็นเด่นชัด
“จะทำอะไรครับ”
“เปล่านี่J”
ลู่หานยิ้มแป้นแล้นใส่เจ้าของดวงตาสีฟ้าเข้มที่มองมาอย่างดุๆผ่านแว่นเลนส์หนา เท้าเล็กลากไต่ขึ้นไปสูงจนถึงท่อนขาด้านบน จนคนที่พยายามอดทนต้องเอื้อมมือมาจับเมื่อข้อเท้าเล็กที่แสนซุกซนกำลังอยู่ในจุดที่อันตราย
“เรียกร้องความสนใจแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะครับ”
ดวงตาสีฟ้าหม่นเปลี่ยนเป็นสีเขียวเข้มทันทีที่เซฮุนลุกขึ้นยืน พร้อมกับลู่หานถูกอุ้มลอยหวืออยู่ในอกแกร่ง สัญญาณอันตรายบางอย่างที่ร้องเตือนทำให้คนตัวเล็กต้องเรียกเพื่อนสนิทของคนตัวโตให้ความช่วยเหลือทันที
“เซฮุน! จะทำอะไรคุณแอรีส”
“เฮ้ นายวางคุณแอรีสลงเดี๋ยวนี้นะ!”
เหล่าแฟนบอยที่ดีของลู่หาน ทำหน้าที่ปกป้องอย่างแข็งขัน ทำให้เซฮุนต้องวางร่างเล็กที่กำลังทำหน้าตาหน้าสงสารให้เพื่อนทั้งสองของเขาได้เห็นลงกับที่นั่งตามเดิม แต่ก็แอบแลบลิ้นใส่เขาเหมือนเยาะเย้ยว่ารอบนี้ตัวเองเป็นฝ่ายชนะ เซฮุนถอนหายใจพร้อมกับลูบหน้าลูบตาเพื่อเรียกสติตัวเองให้กลับคงที่
ลู่หานเป็นคนเดียวที่ปั่นหัวเขาได้เสมอ
“ตั้งใจทำงานสิ โอเซฮุน J”
ไม่ใช่แค่ปั่นหัวแต่ปั่นความรู้สึก อารมณ์และทุกอย่าง มันน่าจับสั่งสอนคนแสนรั้นนี่ใช่น้อยซะเมื่อไหร่ !
XX HunHan XX
หนึ่งอาทิตย์แล้วหลังจากวันนั้น ตั้งแต่วันที่ผู้จัดการส่วนตัวเขาไปรับมาจากห้องสมุด ลู่หานไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่คยองซูมารับได้ยังไง ถ้าเป็นเซฮุนโทรบอกก็ไม่น่าใช่เพราะคนตัวโตนั่นก็ดูตกใจไม่ใช่น้อยที่จู่ๆพี่คยองซูโผล่ไปรับเขา คิดหาสาเหตุไปก็เท่านั้นเพราะไม่มีอะไรที่ผู้จัดการดโยเขาทำไม่ได้หรอก
“ขอน้ำส้มคั้นที่อยู่ในตู้หน่อยสิจงอิน”
ตะโกนบอกทาสรับใช้คิมจงอิน ที่ตะโกนกลับมาโวยวายเสียงดัง เพราะตั้งแต่เขาขาเจ็บคิมจงอินก็อาสาดูแล สลับกับคริสที่มาหาอยู่เสมอ เขาแทบจะเป็นง่อยเพราะไม่ได้ทำอะไรเองสักอย่าง แม้ตอนนี้ขาจะหายเจ็บจนเดินได้แล้วก็ตาม
“ได้ข่าวว่ามึงหายเจ็บขาแล้ว”
น้ำส้มแก้วโตถูกวางกระแทกลงตรงหน้าพร้อมกับสีหน้าบึ้งตึงของเพื่อนสนิทที่ถูกใช้ตลอดเวลา จงอินหยิบถุงกระดาษที่มีของบำรุงและของกินอยู่เต็มไปหมด มันถูกห้อยแขวนอยู่หน้าห้องทุกวันตั้งแต่ลู่หานขาเจ็บ อาจเป็นของแฟนคลับสักคนที่ดูใส่ใจกันมาก
“วันนี้มีสปาเกตตี้ไวท์ซอส แฟนคลับของมึงคนนี้นี่ถ้าจะรักจริง มีแต่ของดีมาให้ทุกวัน แถมเป็นโฮมเมดด้วยนะ”
จงอินพูดใส่เพื่อนสนิทตัวเล็กที่ตอนนี้ส่งรอยยิ้มน้อยๆใส่โทรศัพท์ พลางหยิบของกินทุกอย่างที่อยู่ในถุงกระดาษขึ้นมาวางเรียงกัน
“มีอะไรที่กูไม่รู้รึเปล่าลู่หาน”
“ไม่มีนี่”
“กูให้โอกาสอีกครั้ง”
จงอินขยับตัวไปนั่งโซฟาเดียวกันกับเพื่อนตัวเล็กพร้อมกับล๊อคคอเพื่อนเข้ามาใกล้แล้วกระซิบข่มขู่ข้างหูเพื่อให้คลายความจริงสารภาพ ช่วงนี้เพื่อนตัวเล็กเข้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยเหมือนออร่าสีชมพูจางๆแผ่ออกมาจากตัวทุกทีที่หยิบมือถือขึ้นมาส่งข้อความกับใครสักคน เขาคิดว่าเป็นคริสแต่สัญชาติญาณบางอย่างในตัวเขากลับบอกว่าไม่ใช่
“ย๊า คิมจงอิน อย่าเป็นหมีบ้าได้ไหม!”
“ก็บอกความจริงมา แล้วกูจะปล่อยไปนะที่รัก” กดหอมแก้มเพื่อนฟอดใหญ่แล้วแถมด้วยเอาขาทั้งสองข้างหนีบเพื่อนตัวเล็กอีกที ลู่หานกดล๊อคโทรศัพท์ในมือแล้วเปลี่ยนไปหยิกพุงเพื่อนตัวโตที่กำลังทำตัวเหมือนปลิงหรืออะไรสักอย่าง
“โอย”
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไอ้หมีบ้า!”
“ก็บอกมา ว่านอกใจนี่ไปคุยกับใคร”
“...”
ลู่หานเลือกที่จะไม่ตอบอะไร แล้วใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักคิมจงอินให้หลุดออกพร้อมกับวิ่งหนีเข้าห้องของตัวเองไป หอบหายใจเหนื่อยเมื่อต้องใช้แรงเยอะมากกว่าที่คิด คนตัวเล็กเดินลากขาแล้วทิ้งตัวลงไปนอนบนที่นอนสีขาว พลางหยิบโทรศัพท์มือถือในมือขึ้นมาดูเมื่อมีแรงสั่นเตือนข้อความเข้า
Oh Sehun : กินสปาเกตตี้ให้หมด
Oh Sehun : เหลือสอบแค่วิชาสุดท้ายแล้วครับ
คนตัวเล็กเพียงแค่ยิ้มน้อยๆ แล้วกดส่งสติกเกอร์กวางกอดอกแล้วทำหน้ามุ่ยออกไป ลู่หานหัวเราะขำเมื่อโอเซฮุนส่งสติกเกอร์ถอนหายใจมาให้ กำลังจะกดส่งข้อความแต่รายชื่อโทรเข้าก็ทำให้มือบางต้องเลื่อนกดรับสาย
“เดี๋ยวคริสเข้าไปรับทานข้าวนะคนดี” เสียงทุ้มลอดมาตามสาย
“อืม กี่โมงดีหละ”
“ตอนนี้เลยเป็นไง เสี่ยวลู่หิวรึยัง?”
ลู่หานนิ่งเงียบไป เมื่อนึกถึงข้อความของใครบางคนบอกให้กินสปาเกตตี้ให้หมด ชั่งใจคิดอยู่สักพัก พลางเหลือบสายตาไปเห็นรูปถ่ายบนโต๊ะข้างหัวนอน ลู่หานหลับตาลงแล้วปล่อยให้ความรู้สึกที่มีอยู่กดลึกลงไปในใจ
“ได้สิ” ตอบรับแผ่วเบา พอดีกับปลายสายที่หัวเราะเสียงทุ้มตอบกลับมา
“แล้วเจอกันนะครับ เสี่ยวลู่”
ส่งเสียงตอบรับ แล้วทิ้งตัวลงบนที่นอนสีขาวแสนนุ่มตามเดิม ลู่หานเอื้อมมือไปหยิบกรอบรูปอันเล็กขึ้นมาจ้องมอง มือบางเลื่อนไปสัมผัสรูปถ่ายแผ่วเบาพร้อมกับคดตัวกอดกรอบรูปใบเล็ก เพื่อย้ำเตือนในสิ่งที่ตัวเองต้องทำ
เดซี่สีขาว คือความรักที่ภักดี
Aries Lu
Loading…60%
"อยากกินของหวานอะไรต่อไหม?"
น้ำเสียงนุ่มๆที่ดังอยู่ข้างหูพร้อมกับแรงบีบกระชับที่ข้อมือทำให้ลู่หานต้องหันหน้าไปมองคริสที่กำลังส่งยิ้มละมุนมาให้ เห็นแบบนี้ลู่หานเลยชี้ไปที่ร้านไอศกรีมสีสันสดใสที่อยู่ด้านหน้า เพราะความคิดที่ยุ่งเหยิงในหัวทำให้เขาไม่ได้กินอาหารหลักเยอะสักเท่าไหร่
เมื่อส่วนลึกในจิตใจยังนึกถึงสปาเก็ตตี้โฮมเมดของใครบางคน
"แค่นี้แหละครับ"
คนตัวโตที่อยู่ตรงหน้าส่งยิ้มให้กับพนักงานสาวที่เดินมารับเมนู รอยยิ้มหวานๆทำให้พนักงานสาวต้องแก้มแดงแล้วหมุนตัวกลับไปแทบไม่ถูก แน่นอนว่าคริสยังคงสั่งเมนูโปรดของเขาเหมือนอย่างในทุกครั้ง
"วันนี้เป็นอะไรหรือเปล่า? เสี่ยวลู่ดูเหม่อๆ"
"ไม่นี่"
"เจ็บขาเหรอคะ?"
"หายนานแล้ว"
ลู่หานส่ายหน้าปฏิเสธและทำทีเปิดนิตยสารที่วางอยู่ด้านข้าง เพื่อตัดจบบทสนทนาที่น่าอึดอัด เขาไม่ได้มีความคิดอยากโกหกคริสไปมากกว่านี้ พยายามกักเก็บความรู้สึกของตัวเองให้แนบเนียนและชวนคนตัวโตที่ทำหน้าตาเป็นห่วงเขาให้สนใจกับอย่างอื่นแทน
รออยู่ไม่นานไอศกรีมน่าตาน่าทานก็ยกมาเสิร์ฟ แน่นอนว่าคริสแค่สั่งน้ำปั่นขมๆมาดื่มเหมือนทุกที และก็เป็นลู่หานที่ต้องบ่นทุกครั้งว่าคนตัวโตนี่ต้องหัดกินของหวานซะบ้างว่าอร่อยมากขนาดไหน ปากเล็กๆยังคงบ่นไปเรื่อย สลับกับตักไอศกรีมเข้าปาก
เหมือนพอของหวานเข้าเติมพลังความคิดที่เคยวุ่นวายก็สงบลง ลู่หานแค่รู้สึกปล่อยวางและให้เป็นไปตามสิ่งที่มันควรจะเป็น
"อยากให้คริสกินก็ป้อนสิคะคนดี"
ลู่หานหยุดชะงักพร้อมกับช้อนสายตามองคนที่นั่งเท้าคางมองอยู่ตรงข้าม สายตาที่แสดงออกอย่างชัดเจนของคริสทำให้หัวใจดวงน้อยต้องบีบตัวอย่างประหลาด นั่นทำให้ลู่หานเบนสายตาหลบ ก้มมองถ้วยแก้วตรงหน้าแทนและตักไอศกรีมของตัวเองยื่นให้ตามที่บอก
ข้อมือเล็กถูกกอบกุมด้วยมือใหญ่ของคนที่กำลังส่งยิ้มละมุน พร้อมกับขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ คริสเป็นคนที่หน้าตาหล่อเหลาอย่างสมบูรณ์แบบ สายตาหวานเยิ้มที่ส่งมา ร้อยทั้งร้อยก็ต้องละลายให้กับความอบอุ่นของผู้ชายตรงหน้า แต่ลู่หานกลับไม่ใช่คนนั้น
เป็นอีกครั้งที่เขาตะโกนขอโทษคริสในใจซ้ำไปมา
XX HUNHAN XX
รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวเข้าใกล้สถานที่ที่คุ้นตา นั่นทำให้ลู่หานเผลออุทานออกมาเบาๆ เมื่อสิ่งที่สายตาเห็นตรงหน้าคือมหาวิทยาลัยที่เคยมาเยือนเมื่ออาทิตย์ก่อน พระเจ้ามักเล่นตลกได้อย่างร้ายกาจเสมอ ความคิดของคนตัวเล็กวิ่งวุ่นเมื่อเห็นคริสกำลังขับรถตรงสู่คณะเก่าของตัวเอง นั่นก็คือคณะนิติศาสตร์
"คริสทำธุระไม่นาน เสี่ยวลู่ลงไปพร้อมกันไหม?"
"ไม่เอา" ส่ายหัวจนผมนิ่มกระจาย
ทำให้คนที่กำลังมองอยู่รู้สึกเอ็นดูต้องขยับตัวไปหอมหัวกลมเร็วๆด้วยความหมั่นเขี้ยว เสี่ยวลู่น่ารักในสายตาของคริสเสมอ "ย๊า!" เสียงโวยวายที่ดังมา ไม่ได้ทำให้รอยยิ้มแสนดูดีของชายหนุ่มร่างสูงที่ก้าวลงมาจากรถยนต์คันหรูหายไป มีแต่ทำให้ยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม
ลู่หานนั่งสไลด์โทรศัพท์ในมือไปเรื่อยเปื่อย เห็นข้อความจากใครบางคนบอกว่าสอบเสร็จหมดแล้วเด้งขึ้นมาแต่ก็ไม่คิดจะตอบกลับ เมื่อความรู้สึกบางอย่างเริ่มกัดกินหัวใจ ลู่หานไม่เคยคิดว่าสิ่งที่เป็นอยู่ระหว่างเขากับคริสตอนนี้มันเป็นสิ่งที่ต้องฝืนใจทำ แต่พอโอเซฮุนปรากฎตัว ความรู้สึกและหลายสิ่งภายในใจของตัวเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป
เซฮุนสร้างหลุมพรางบางอย่างไว้อย่างแนบเนียน และตอนนี้เขาก็เริ่มรู้สึกตัวว่าส่วนหนึ่งของตัวเขาได้พลาดท่าตกลงไปในหลุมที่ว่านั่นแล้ว
เหมือนอย่างคำขู่หลอกเด็กในตอนแรกที่เซฮุนเคยบอกไว้ ว่าตัวเองนั้นอันตราย
อันตรายตรงที่เข้ามาจับจองพื้นที่ในหัวเขาจนหมด ลู่หานไม่สามารถสลัดความคิดที่มีโอเซฮุนออกไปได้สักที
"เซฮุน?!"
เอ่ยกับตัวเองอย่างแปลกใจ เมื่อดวงตากลมโตเห็นใครบางคนที่อยู่ในความคิดเดินเข้ามาใกล้ และไม่ใช่มาเพียงคนเดียว ท่อนแขนของโอเซฮุนกลับถูกจับจองโดยผู้หญิงหน้าตาสวยจัดคนหนึ่ง ไวเท่าความคิดมือเล็กเปิดประตูออกและผลักออกไป ลู่หานก้าวลงไปยืนอยู่ด้านข้างรถยนต์ที่นั่งเมื่อครู่ พอดีกับคริสเดินเข้ามาใกล้
"รุ่นพี่คริส?"
น้ำเสียงหวานใสของคนที่เกาะเกี่ยวแขนของเซฮุน เอ่ยทักรุ่นพี่ที่กำลังเดินเข้ามาหาแฟนตัวเล็กที่เดินลงออกมาจากรถ คริสหันไปมองรุ่นน้องในคณะพลางโค้งตัวตอบรับ แม้จะรู้สึกแปลกประหลาดกับสายตาของคนตัวเล็กที่มองไปยังรุ่นน้องผู้ชายอีกคน
"แจริม ใช่ไหม?..." รุ่นน้องคนสวยพยักหน้ารับอย่างดีใจ เมื่อรุ่นพี่ที่แสนโด่งดังจำตนเองได้
"นี่เซฮุน คู่หมั้นแจริมเองค่ะ"
คำพูดแนะนำตัวจากหญิงสาวตรงหน้า ทำให้ลู่หานได้แต่มองตรงไปยังชายหนุ่มตัวสูงแสนดูดีตรงหน้า เซฮุนพยายามจะขยับปากพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดชะงัก มีเพียงดวงตาสีฟ้าหม่นที่มองผ่านแว่นเลนส์หนามองตรงกลับมา
สายตาที่มองตรงมาพร้อมความรู้สึกหลากหลายจากลู่หาน ทำให้เซฮุนอยากจะสลัดแขนที่ถูกคู่หมั้นเกาะอยู่แล้วพุ่งตัวเข้าไปอธิบายคนที่ทำให้หัวใจของเขารู้สึกเหมือนถูกสาปด้วยสายตาผิดหวังที่มองมา
"คริส..." น้ำเสียงนิ่งเรียบที่อ่านไม่ออกจากคนข้างตัว ทำให้คริสต้องหันไปมอง "เราจะกลับ" พูดเพียงแค่นั้นพร้อมกับหมุนตัวหันหลังกลับขึ้นรถตามเดิม
เซฮุนขยับตัวตั้งใจจะเดินตามไปแต่ก็ต้องหยุดชะงัก แค่นยิ้มให้กลับตัวเองเมื่อตัวเขาตอนนี้ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ ได้แต่หยุดยืนมอง แล้วโค้งลารุ่นพี่ที่รีบหันหลังเดินขึ้นรถไป ดวงตาสีฟ้าหม่นเหม่อมองตามรถยนต์สีดำสนิทจนสุดสายตา
"แฟนรุ่นพี่นี่น่ารักจังเลยนะ"
เสียงพูดเจื้อยแจ้วที่ดังอยู่ข้างตัวไม่ได้ทะลุโสตประสาทเซฮุนเข้ามา เมื่อดวงตากลมที่ประกายผิดหวังที่มองมายังติดตรึงอยู่ในใจ ขยับมือตัวเองแกะท่อนแขนเล็กที่เกี่ยวตนเองอยู่ พร้อมกับเอ่ยประโยคที่หลังจากนี้เขาต้องยอมรับในสิ่งที่จะตามมา
"แจริม กลับบ้านเองนะครับ ผมมีธุระ" หน้าตาแสนสวยบูดบึ้งทันที
"เซฮุน เซฮุน! คุณจะไปไหนน่ะ!"
เสียงร้องโวยวายที่ดังขึ้นจากหญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นที่พ่อเลี้ยงของตนเองย้ำหนักหนาไม่ได้ทำให้เซฮุนหันกลับไปมอง หรือถอยกลับไปหา ตอนนี้เซฮุนเพียงแค่อยากเจอลู่หานให้เร็วที่สุด
XX HUNHAN XX
เซฮุนจอดรถหน้าเพ้นเฮ้าส์ที่คุ้นเคย ตั้งแต่เขาติดสอบก็ไม่ได้มีโอกาสเจอคนตัวเล็กเกือบเป็นอาทิตย์ มีเพียงอาหารโฮมเมดและยาบางอย่างที่เขาฝากคนเอามาแขวนไว้ให้ นั่นก็คือปาร์คชานยอล โดยแฟนเด็กของชานยอลเป็นคนคิดแผนการนี้ให้ เพราะเซฮุนไม่รู้จริงๆว่าการจะ จีบ ใครสักคนต้องทำยังไง
"นี่มึงจะจีบพี่เขาจริงๆ"
"คงแบบนั้น" เสยผมแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาหนังสีดำสนิท
การแข่งขันรถเมื่อไม่กี่นาทีก่อนกินพลังของเซฮุนไปอยู่ไม่ใช่น้อย นี่เป็นอีกครั้งที่มิสเตอร์โอยังคงรักษาตำแหน่งไว้ได้ และเป็นอีกครั้งที่เลือกจะปฏิเสธของเดิมพัน แม้ผู้หญิงคนนั้นจะสวยและตรงสเป็คเซฮุนตามที่ชานยอลนิยามไว้ นั่นเรียกความสนใจจากผู้คนในสนามได้มากมาย โดยเฉพาะหญิงสาวที่อยากถวายตัวเป็นของเดิมพันกันนักหนา
"พี่เซฮุนจะจีบใครเหรอ?" เด็กแก้มกลมๆที่เดินถือแก้วโกโก้ร้อนเข้ามาในห้องกระจก ส่งเสียงถามพลางเดินเข้าไปทิ้งตัวลงข้างๆพี่ชายที่กำลังหลับตาพิงหลังบนโซฟาเหมือนมีเรื่องหนักใจมากมาย
"พี่ลู่หานน่ะ"
"ฮุ้ย พี่ลู่หานเหรอ...ผมเชียร์ๆ" ใช่มือเล็กเขย่าแขนพี่ชายที่นั่งอยู่ข้างกัน แล้วยิ้มกว้างอย่างเห็นด้วยเต็มที่ ท่าทางน่าหมั้นเขี้ยวแบบนั้นทำให้แฟนตัวโตที่นั่งอยู่เก้าอี้อีกฝั่งต้องเอื้อมมือมาดึงแก้มนิ่มจนยืด
"นี่หมา แต่พี่เซฮุนของเราจีบใครไม่เป็นหรอกนะ" ชานยอลพูดขึ้น
"พวกพี่สองคนน่ะไม่ได้เรื่อง"
"แล้วทำยังไงถึงจะได้เรื่อง" เซฮุนเอ่ยถามแล้วลืมตาสีเขียวอมฟ้าขึ้นมองเด็กน้อยที่กำลังกอดอกแล้วทำหน้าจริงจัง เมื่อกำลังจะสอนวิธีจีบใครสักคนให้กับเขา
"ก็ทำแบบที่ผมทำให้พี่ชานยอลไง..."
บุ้ยปากไปที่แฟนตัวเอง แล้วก็กอดอกทำทีเป็นปรมจารย์จนชานยอลที่กำลังมองอยู่ต้องส่งเสียงหัวเราะใส่ลูกหมาของเขาที่ตอนนี้กำลังทำท่าทางน่าเอ็นดู และถ้าชานยอลจำได้ไม่ผิดเหมือนจะเป็นเขาเองที่จีบคนตัวเล็กมาตั้งนาน แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด เลยโมเมเอาเองว่าเป็นคนจีบเขาจนติด
เซฮุนเบนสายตาไปมองเพื่อนที่ยังคงขำไม่หยุด เขาไม่คิดหรอกนะว่าชีวิตนี้จะต้องมาปรึกษาเจ้าลูกหมาที่ทำตัวเอ๋อไปวันๆ แต่ท่าทางมาดมั่นก็ทำให้เขาต้องพยายามคล้อยตาม จะได้ไม่เสียน้ำใจเด็กน้อยที่หยิบยื่นมาให้ ส่วนไอ้เพื่อนตัวดีก็ไม่พูดอะไรสักอย่าง เขาเลยปล่อยเลยตามเลย
“แล้วต้องทำยังไง”
จีบใครสักคน คงไม่ยากเท่าไหร่หรอกมั้ง
ติ๊ง !
ความคิดหยุดลงทันทีเสียงสัญญาณลิฟท์บอกว่าถึงที่หมาย เซฮุนเห็นลู่หานขึ้นมาบนเพ้นเฮ้าส์แล้ว หลังจากขับตามรถสีดำคันนั้นมาตลอดทาง และมันน่าเจ็บใจ ที่เขาได้เห็นฉากล่ำลาที่แสนน่ารัก เมื่อคนตัวเล็กใช้จมูกโด่งรั้นนั่นกดไปบนแก้มของรุ่นพี่คนนั้น
เหมือนมีกระแสไฟบางอย่างที่ตรงดิ่งเข้าสู่หัวใจจนเขารู้สึกเหมือนเจ็บแปลกๆ ถึงจะเห็นว่าเหมือนคนตัวเล็กถูกบังคับกลายๆ แต่เซฮุนก็รู้สึกหวงอยู่ดี
หยุดยืนตรงหน้าประตูห้องที่เคยเข้ามา แล้วยืนมองอย่างชั่งใจ เซฮุนก้มมองดอกไม้ในมือแล้วพ่นลมหายใจออกมา ทั้งชีวิตเขาเคยซื้อดอกไม้ให้ใครซะทีไหน แล้วตุ๊กตากวางตัวเล็กที่อยู่ในมืออีกข้างนี่อีก
เพราะคำยุยงจากเจ้าของร้านดอกไม้ด้านล่างเพ้นเฮ้าส์ที่ว่าจะทำให้ใครบางคนหายโกรธ
ใครบางคนที่อยู่เหนือเหตุผลทุกข้อของโอเซฮุน
คุณคนเดียวที่ทำให้ผมอยากเป็นผู้ชายที่ดีกว่าเดิม
Oh Sehun
Loading...100%
มาสเตอร์กลับมาอัพแล้วคับ
O W E N TM.
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ฮืออออ สู้ๆนะ ต้องเคลียปัญหาแล้วแหละ
เคลียร์กันให้เข้าใจก่อนนะ
แรกๆหวาน แต่ช่วงหลังมีนางมารร้าย
มาร่วมแจมไง มันเลยเปนแบบนี้