ตอนที่ 14 : xx ♥ 011(100%)
DoubleX 011
Theme song : Confession - Winner (Taehyun Solo)
Kiss me like it’s do or die.
ท้องฟ้ามืดครึ้มยังคงทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี กลั่นหยดฝนออกมาเป็นเม็ดตกกระทบกระจกใสส่งเสียงดังเป็นระยะเพื่อไม่ให้ห้องโดยสารนี้เงียบสงบเกินไป ไม่มีคำพูดใดออกมาจากริมฝีปากนุ่มนิ่มที่เซฮุนได้สัมผัส มีเพียงคำบอกพร้อมดวงตาอ้อนวอน
“เซฮุนนา...พาฉันกลับไปกับนาย”
ประโยคเดียวของลู่หานที่เซฮุนก็พร้อมที่จะพาคนตัวเล็กมาคอนโดของตัวเอง ไม่แม้จะถามว่าทำไมลู่หานถึงไปจากในที่ที่เซฮุนบอกให้มองเห็น
เซฮุนจูงคนตัวเล็กที่เหม่อมองท้องฟ้ามาตลอดทางลงจากรถ ผลักประตูห้องเข้าไปพอดีกับไฟสีส้มเปิดขึ้นอัตโนมัติ หันมองคนข้างกายที่เปียกฝนไปไม่น้อยทำให้ต้องจูงคนตัวเล็กที่เดินตามมาอย่างว่าง่ายไปที่ห้องนอนเพื่อหาชุดให้เปลี่ยน เดินเข้าลึกไปทางด้ายซ้ายของห้องแล้วหยิบเสื้อยืดสีขาวตัวโตพร้อมกับบ๊อกเซอร์ขาสั้นของตัวเองยื่นไปให้
“เปลี่ยนชุด”
“…?”
“จะเปลี่ยนเองหรือให้ผมเปลี่ยนให้?”
จบประโยคกระซิบแผ่วเบาข้างหูพอดีกับแก้มกลมขึ้นสีแดงระเรื่อ ลู่หานแทบไม่ต้องคิดถึงคำตอบของคำถาม คนตัวเล็กรีบเดินเข้าห้องน้ำที่อยู่ทางด้านซ้ายมือทันที หัวใจดวงเล็กสูบฉีดเลือดอย่างหนัก ลืมความคิดสับสนที่วนเวียนอยู่ในหัวไปชั่วคราว
ลู่หานจ้องมองคนในกระจกที่อยู่ในเสื้อยืดตัวโคร่ง แขนเสื้อที่ควรอยู่ตรงแขนท่อนบนกลับตกเลยไปยันข้อศอกทำให้รู้ว่าตัวเองนั้นตัวเล็กกว่าเจ้าของเสื้อยืดเบอร์เก้าสี่นี่มากขนาดไหน
เปิดก๊อกให้น้ำสีใสไหลผ่าน ยกมือรองพร้อมกับยกขึ้นลูบใบหน้าเพื่อเรียกสติ แต่ความคิดและคำถามเดิมในหัวก็ยังไม่ออกไปไหน ลู่หานไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำนี้มันถูกรึยัง มันถูกต้องแล้วใช่ไหมกับการที่เขาจะทำตามหัวใจตัวเอง?
“ขอโทษ...”
หลับตานึกถึงใครบางคนแล้วเอ่ยออกมาแผ่วเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ
XX HUNHAN XX
เซฮุนสาวเท้าไปใกล้คนที่นั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาสีดำสนิทของตัวเอง เสื้อตัวโคร่งสีขาวที่คนตัวเล็กสวมใส่ตัดกับสีโซฟาได้เป็นอย่างดี เซฮุนเดินไปเสียบปลั๊กไดร์เป่าผมที่วางอยู่ข้างกายเล็ก ลู่หานเพียงแค่หันมามอง คนตัวเล็กตอนนี้ดูเหม่อลอยเหมือนมีหลายเรื่องให้คิด แต่เซฮุนก็ไม่คิดที่จะถามหรือคาดคั้น
“จะเป่าผมให้”
บอกสั้นห้วนตามประสาแล้วกดเปิดไดร์เป่าผม เกิดมาทั้งชีวิตเซฮุนก็ไม่เคยมานั่งเป่าผมให้ใคร หรือรู้จักดูแลใครสักคน แต่พอนึกถึงสิ่งที่เพื่อนสนิทอย่างปาร์คชานยอลทำให้กับแฟนเด็กของมันเซฮุนก็เลือกจะเลียนแบบ แค่เป็นห่วงว่าคนตัวเล็กที่ดูบอบบางมากกว่าในทุกวันจะเป็นหวัดไป
เสียงไดร์เป่าผมที่ดังขึ้นดึงความคิดที่ล่องลอยของลู่หานให้อยู่กับที่ ดวงตากลมมองภาพสะท้อนกระจกเห็นคนตัวโตที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังกำลังเป่าผมให้ด้วยท่าทางเก้กัง แม้จะดูไม่ถนัดสักเท่าไหร่แต่สัมผัสของเซฮุนที่อยู่บนกลุ่มผมนุ่มลื่นกลับแผ่วเบามากกว่าที่คิด
แค่เพียงการดูแลเพียงเล็กน้อยแต่ลู่หานก็สัมผัสได้ถึงความพยายามของโอเซฮุน และนั่นเป็นอีกครั้งที่ลู่หานต้องยอมรับว่าเซฮุนทำให้หัวใจสั่นไหวได้ง่ายๆ
“เซฮุน...”
ริมฝีปากอวบอิ่มเอ่ยชื่อร่างสูงสมส่วนที่กำลังเดินหยิบไดร์เป่าผมไปเก็บไว้ที่โต๊ะเล็กหลังเป่าผมตัวเองจนแห้งสนิท เซฮุนเดินมานั่งข้างคนตัวเล็กที่ยังนั่งกอดเข่าทำให้ดูตัวเล็กลงไปมากกว่าเดิม ปากอิ่มเม้นสนิทเหมือนไม่มั่นใจแล้วช้อนตามองด้วยสายตาที่เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าดูออดอ้อนมากขนาดไหน เหมือนลูกกวางหลงทางที่กำลังหาใครสักคนพึ่งพิง
“สัญญาเลยนะ ว่าจะไม่เรียกชื่อใครแล้วทำท่าทางแบบนี้ใส่”
“…ทำไม?”
“สัญญาก็พอ”
ลู่หานพยักหน้าตอบคนที่กำลังขมวดคิ้วแล้วทำท่าทางหงุดหงิด ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่แต่คนตัวเล็กก็ยอมพยักหน้า ช้อนดวงตาใสขึ้นสบดวงตาสีเขียวอมฟ้าที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ยังส่องประกายน่ามองอยู่เสมอ มือบางเอื้อมไปวางทาบบนแก้มสากพร้อมกับลูบไล้อย่างเหม่อลอย ทำให้เซฮุนต้องเอื้อมมือมาวางทาบทับเพื่อบอกว่ายังอยู่ตรงนี้
ดวงตาเหม่อลอยของลู่หานทำให้หัวใจของเซฮุนบีบตัวอย่างหนัก มองสบดวงตากลมที่เอ่อล้นด้วยน้ำใส เซฮุนบีบกระชับมือบางที่วางแนบอยู่บนแก้มพลางกดจูบไปบนฝ่ามือนุ่มนิ่มเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกพอดีกับหยดน้ำใสไหลกลิ้งจากดวงตากลม นั่นบีบหัวใจคนมองแบบโอเซฮุนได้เป็นอย่างดี
ท่าทางที่ดูเข้มแข็งและเหย่อหยิ่งของแอเรียสลู่ที่เคยเป็นเปลือกบางๆที่ห่อหุ้มไว้ถูกกะเทาะออก เผยให้เห็นคนตัวเล็กตรงหน้าที่ดูสับสนและอ่อนล้า แม้เซฮุนจะไม่รู้ว่าสาเหตุเป็นเพราะอะไร อาจเป็นอะไรบางอย่างที่ดึงลู่หานไปจากเขา หรือไม่ก็อาจเป็นตัวของเซฮุนเอง
เพราะเซฮุนรู้ดีว่าความรักของเขานั้น ทั้งอันตรายและยุ่งยาก เหมือนเขาวงกตที่ดูซับซ้อน แต่ลู่หานก็เป็นคนเดียวที่เซฮุนอยากให้คนตัวเล็กพยายามหาทางออกจากเขาวงกตที่ยุ่งยากนี้ได้
“ผมจะไม่ถามว่าพี่เป็นอะไร”
“…”
“แต่ได้โปรดอย่าร้อง”
เช็ดหยาดน้ำตาสีใสที่ไหลกลิ้งจากดวงตากลมโต ความสับสนของลู่หานถูกปัดเป่าด้วยรอยจูบแสนอุ่นที่ประทับลงบนหน้าผากมน สัมผัสแผ่วเบาแต่หนักแน่นทำให้หัวใจดวงเล็กที่ดูเปราะบางสั่นไหว
“...บางครั้งตาของนายก็เป็นสีฟ้า แต่บางครั้งมันก็เป็นสีเขียว”
“….”
“แบบไหนกันแน่ที่คือนาย”
คำถามถูกเอ่ยออกมาจากเจ้าของริมฝีปากอิ่ม เซฮุนกดรอยยิ้มพลางยกมือบางขึ้นทาบวางบนหน้าอกข้างซ้ายที่เต้นรัวซึ่งเป็นคำตอบของคำถามนี้เป็นอย่างดี
“ไม่ว่าผมคนไหน...ก็ตกหลุมรักพี่ไม่ต่างกัน”
คำพูดหนักแน่นที่แกะสลักลงบนก้อนเนื้อด้านซ้ายที่เต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ของคนฟัง เซฮุนทำให้ลู่หานต้องยอมแพ้แล้วก้าวข้ามความรู้สึกทุกอย่างที่ขวางกั้น ช้อนตามองด้วยแววตาฉ่ำน้ำ กัดปากเล็กน้อยเหมือนคนไม่มั่นใจ ท่าทางแบบนั้นที่เซฮุนพร้อมจะยอมลู่หานคนนี้ทุกอย่าง
เปราะบางเหมือนแก้วกระเบื้องเคลือบที่พร้อมจะแตกสลาย
“เซฮุน...กอดฉัน”
“…”
ประโยคคำสั่งที่ดูสั่นไหวที่เหมือนตัดขาดทุกเส้นความอดทนของเซฮุนลงตรงนั้น
Loading….40%
เซฮุนขยับตัวเข้าไปใกล้คนตัวเล็กที่ช้อนตามองกันอยู่ตรงหน้ามือใหญ่จับข้อมือเล็กให้วางลงบนไหล่แล้วเอื้อมมือไปเกี่ยวเอวบางเข้ามาใกล้ ประโยคอันตรายที่ลู่หานเอ่ยออกมาดึงสติและความอดทนที่เซฮุนพยายามรวบรวมไว้ให้แตกกระเจิง
ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ดวงหน้าหวานใสเจ้าของริมฝีปากอวบอิ่มแสนน่าสัมผัส พร้อมก้มลงกระซิบติดริมฝีปากอิ่ม
“รู้ตัวใช่ไหมว่าพูดอะไรออกมา..”
ไม่มีโอกาสให้ลู่หานได้ถอนคำพูดหรือย้อนกลับไปอีกแล้ว เมื่อริมฝีปากร้อนเข้าใกล้แนบชิดริมฝีปากอิ่ม สัมผัสร้อนที่ทาบทับทำให้เปลือกตาสีมุกต้องปิดลงอย่างยอมรับสัมผัสที่หัวใจเรียกร้อง สัมผัสนุ่มหยุ่นที่บดเบียดพร้อมกลิ่นกายหอมกรุ่นมึนเมาเซฮุนให้หลงใหลมากกว่าเดิม
ลู่หานหอมหวานและยั่วยวนมากเกินไปที่เขาจะยั้งใจไหว อยากถนุถนอมให้เหมือนกลีบดอกกุหลาบขาว แต่ถึงแบบนั้นก็อยากสัมผัสให้จนช้ำ
จูบร้อนแรงกว่าในทุกทีที่บดเบียดแนบชิด ลู่หานได้เพียงแค่ครางอื้ออึงในลำคอ เหมือนหัวสมองขาวโพลน ความคิดที่เคยวุ่นวายฟุ้งกระจายหายไปในอากาศเหลือเพียงสัมผัสร้อนของเซฮุนเท่านั้นที่รู้สึก
มือเล็กบีบไหล่หนาแน่นเมื่อมือร้อนไล้ผ่านเสื้อตัวบางสัมผัสกับเนื้อเนียน นิ้วร้อนลากผ่านเอวนุ่มพลางไล้วนแผ่นหลังบาง ทำเอาอารมณ์คนใต้ร่างปั่นป่วนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“เซ..อื้อ”
เซฮุนเพียงแค่ถอนจูบแสนร้อนแรงเพียงเสี้ยววินาทีให้ลู่หานได้มีโอกาสหายใจ แล้วบดเบียดจูบที่ร้อนแรงมากกว่าเดิมลงบนริมฝีปากนุ่มนิ่มที่ขึ้นสีแดงจัด มึนเมาลู่หานด้วยจูบที่จริงจังมากกว่าในทุกครั้ง
ทุกสัมผัสที่เซฮุนมอบให้คือไฟที่พร้อมเผาให้ลู่หานละลายลงตรงนั้น เหมือนคลื่นยักษ์ที่พร้อมจะพัดพาความรู้สึกและอารมณ์ทุกอย่างให้พุ่งขึ้นสูง แต่ถึงแบบนั้นก็ยังอบอุ่นเหมือนแสงแดดอ่อนๆที่อยู่บนท้องฟ้าสีสดใส
สัมผัสของเซฮุนนั้นอันตราย เหมือนรอยสักที่กดย้ำไปทุกตารางนิ้ว
เซฮุนถอนจูบพร้อมกับใช้ดวงตาสีฟ้าอมเขียวที่ตอนนี้ร้อนแรงเหมือนมีลูกไฟขนาดย่อมอยู่ในนั้น ดวงตาคมจ้องมองลูกกวางตัวเล็กที่อยู่ใต้ร่าง ปากอวบอิ่มเผยอออกพร้อมหอบหายใจ แก้มใสขึ้นสีแดงจัด ท่าทางเซ็กซี่ที่ไม่ได้ตั้งใจของลู่หานทำให้เซฮุนได้แต่ลอบกลืนน้ำลาย
“อื้อ..”
“…”
เสื้อยืดตัวบางถูกเลิกขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นผิวเนียนน่าสัมผัสที่สะท้อนกับแสงไฟ คอเสื้อยืดตัวโตล่นลงจนเห็นไหปลาร้าสวยที่ไล่ไปเป็นไหล่เล็กน่าปกป้อง เซฮุนก้มตัวเข้าไปใกล้แล้วกดจูบบนหน้าผากมน ไล่ลงปลายจมูกโด่งรั้น แก้มใส แล้วกดจูบหนักแน่นกว่าเดิมเพื่อประทับรอยลงบนไหปลาร้าสวย
“เซ..ฮุน”
เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงแผ่วเบาที่เรียกหา พลางกดริมฝีปากย้ำลงบนตำแหน่งเดิมอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ไล่จูบไปถึงไหล่เนียน สัมผัสร้อนจากริมฝีปากบางที่แนบลงทำให้ลู่หานได้แต่หลับตาลงอย่างจำยอมพร้อมหัวใจที่เต้นรัวแรงกว่าครั้งไหนๆ
ได้แต่ยอมรับ เมื่อหัวใจไม่สามารถปฏิเสธสัมผัสของเซฮุนได้เลยสักครั้ง
“พี่ตกหลุมรักผมบ้างรึยัง?” เอ่ยกระซิบแผ่วเบาใส่คนที่ตัวอ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมกอด พลางใช้มือเช็ดเหงื่อที่ซึมออกตามไรผมของคนตัวเล็ก ทัดผมที่ปกบนใบหน้าหวานไว้บนหู
ลู่หานไม่ตอบเพียงจ้องมองตอบดวงตาสีฟ้าอมเขียวที่มองมาอย่างจริงจัง จังหวะในหัวใจที่เต้นรัวอย่างรุนแรงเป็นคำตอบอย่างดี แต่ถึงแบบนั้นลู่หานก็ไม่ได้พูดตอบออกไป เพียงแค่ปิดเปลือกตาสีอ่อนลงแล้วรอรับจูบแสนอ่อนหวานที่ทาบทับลงมา
จูบครั้งนี้ไม่ได้ร้อนแรงเมื่อที่ผ่านมามีเพียงสัมผัสนุ่มละมุนเหมือนสายไหมแสนหวานที่บีบหัวใจให้เต้นรัวเร็ว เหมือนคำตอบของคำถามก็คือจูบตอบรับจากริมฝีปากนุ่มนิ่มที่เซฮุนสัมผัส
ลู่หานเชื่อว่าเซฮุนรู้คำตอบของคำถามนี้ดี
“คืนนี้ผมจะกอดพี่”
กดจูบลงบนริมฝีปากนุ่มนิ่มเหมือนมาร์ชเมลโล่อุ่นอีกครั้ง แล้วกดรอยยิ้มมุมปากที่ดูอันตรายแต่ถึงแบบนั้นก็น่าค้นหาอยู่เสมอ เซฮุนใช้นิ้วมือเกลี่ยหยาดน้ำใสที่เกาะค้างอยู่บนแพรขนตาหนาทิ้ง แล้วมืออีกข้างก็สอดแทรกระหว่างนิ้วเล็กจนเติมเต็มพื้นที่
เหมือนโอเซฮุนเป็นพื้นที่ที่พอดีกับลู่หาน เป็นช่องว่างที่พอดีกับหัวใจ
ลู่หานช้อนสายตามองคนที่ทำตัวละมุนและอบอุ่นจนหัวใจเต้นรัว ความรู้สึกที่วุ่นวายในตอนแรกถูกปัดเป่าด้วยรอยจูบและสัมผัสของเซฮุน เหมือนกดย้ำในหัวใจว่าความจริงแล้วเป็นเช่นไร
“เซฮุน..” ครางผะแผ่วเรียกชื่อเจ้าของมือร้อนที่เริ่มไล้เฟ้นเนื้อเนียนอีกครั้ง อารมณ์แสนหวานถูกจุดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อริมฝีปากร้อนไล่ขบใบหูนิ่ม ลู่หานได้แต่เผยอปากครางออกมาอย่างหน้าอายเมื่ออารมณ์ถูกเหวี่ยงไปสูงมากกว่าเดิม
กางเกงบ๊อกเซอร์ที่ใส่อยู่ถูกถอดออกด้วยคนตัวโตที่กำลังมอบจูบร้อนอีกครั้ง ลิ้นร้อนรุกไล่ลิ้นเล็กมึนเมาร่างเล็กที่เริ่มสั่นเมื่อถูกมือใหญ่บีบเค้นท่อนขาเล็กที่กักเกี่ยวอยู่ที่เอวหนา สัมผัสวาบหวานที่ไล่วนอยู่ปั่นป่วนจนลู่หานได้แต่เผลอเกร็งหน้าท้อง
เซฮุนไล่จูบจากปลายคางเล็ก ทุกตารางนิ้วที่ริมฝีปากร้อนสัมผัสเหมือนเหล็กร้อนที่ไล่ทาบทำให้ร่างเล็กได้แต่เผลอขยุ้มกลุ่มผมสีดำสนิทแน่นเพื่อระบายอารมณ์ที่ทำให้หัวใจสั่นไหวด้วยคลื่นความถี่ที่รุนแรง
“อ่า...ผมควรหยุดไหม?” เสียงแหบพร่ากระซิบแนบชิดก่อนที่เซฮุนจะกดจูบลงบนแผ่นอกบางด้านซ้ายที่มีก้อนเนื้อขนาดเท่าฝ่ามือกำลังสั่นรัวอย่างเกินต้านทาน
“….”
จมูกโด่งของเซฮุนไล้อยู่ตรงจมูกโด่งรั้นของลู่หาน สายตาที่หลงใหลมองสบทำให้หัวใจดวงเล็กอ่อนลง แต่ความรู้สึกส่วนลึกที่จู่โจมขึ้นมาทำให้ดวงตากลมสั่นไหว ลู่หานขยับตัวกอดไหล่หนาแน่น ทำให้เซฮุนต้องหยุดการกระทำแม้อารมณ์ที่จุดขึ้นมาจะพุ่งสูงมากแล้วก็ตามแต่สัมผัสเปียกชื้นที่ไหล่ก็ทำให้คนตัวโตทำเพียงกอดตอบร่างเล็กที่สั่นไหวอยู่ในอ้อมกอด
“อย่าคิดถึงใครได้ไหม?”
“…”
“ให้ตอนนี้ ในหัวพี่มีแค่เรื่องของผม”
คำขอร้องที่แผ่วเบาแต่ดังชัดเจนในหัวใจ
XX HUNHAN XX
แสงแดดอ่อนๆทะลุผ่านช่องว่างของผ้าม่านสีดำกระทบเปลือกตาสีมุกที่ปิดสนิท เพียงไม่นานเปลือกตาบางก็เปิดเผยให้เห็นดวงตากลมโตที่ล้อมด้วยแพรขนตาหนา ลู่หานขยี้ตางัวเงียพร้อมกับลืมตามองเพดานห้องที่ไม่คุ้น ขยับตัวดึงผ้าห่มให้ออกจากร่างกายตามประสาคนขี้อึดอัด แต่กลับไม่ขยับท่อนแขนหนาของใครบางคนที่กักเกี่ยวเอวอยู่ให้ออกไป
“เมื่อคืนหนะ ทำอะไรไว้รู้ตัวบ้างไหม”
ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดต้นคอทำให้คนตัวเล็กต้องขยับย่นคอหนีคนตัวโตกว่าที่กอดซ้อนอยู่ด้านหลัง หันหน้ากลับไปประเชิญหน้าทิ้งคราบลูกกวางขี้อ้อนแสนอ่อนแอเมื่อวานสวมใส่วิญญาณของแอเรียสลู่เต็มตัวจนคนที่มองการกระทำแสนรั้นได้แต่อมยิ้มใส่
“ไม่รู้สักนิด”
ทำปากเชิดรั้นอย่างน่าหมั้นเขี้ยว เอ่ยเถียงอย่างเต็มปากทั้งที่ก็รู้ว่าเมื่อคืนตัวเองอ้อนเซฮุนไปมากขนาดไหน แต่ก็ทำเป็นตีเบลอไว้ก่อนเพราะความอุ่นร้อนที่ไล่ลามตามใบหน้าทำให้ลู่หานรับมือไม่ถูกสักเท่าไหร่
จุ้บ !
เซฮุนกดจูบไปบนริมฝีปากเชิดรั้นอย่างทำโทษจนคนที่ตาโตอยู่แล้วทำตาโตมากกว่าเดิม ท่าทางน่ารักแบบที่เจ้าตัวคงไม่รู้ทำให้เซฮุนต้องเผลอยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวเล็กๆ ซึ่งนั่นมันอันตรายต่อหัวใจคนมองอย่างลู่หานมาเกินไป
“ผมแค่ทำโทษ...คนขี้โกหก”
“ไม่ได้โกหกสักหน่อย”
“จมูกยื่นเป็นพินอคคิโอJ”
กัดไปบนจมูกโด่งรั้นของคนตัวเล็กที่ยังไม่ยอมรับความจริงอีกครั้ง แน่นอนว่าถูกเอาคืนด้วยฟันเล็กแหลมที่กัดลงบนไหล่เปลือยเปล่าของคนที่ไม่ยอมใส่เสื้อนอน ลู่หานปีนตัวไปนั่งอยู่บนหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเพื่อได้กัดไหล่เอาคืนได้ถนัด
แต่เหมือนเป็นการคิดผิดเมื่อถูกคนเจ้าเล่ห์ยกตัวเหมือนซิทอัพแล้วกดจูบหนักๆบนริมฝีปากอีกครั้งและอีกหลายครั้ง จนต้องยกมือขึ้นปิดริมฝีปากของเด็กหนุ่มตัวโตที่ยิ้มอารมณ์ดีจนน่าโมโห เพราะทำให้ในเช้านี้หัวใจของเขาทำงานหนักมากเกินไป
“หยุดได้แล้วเซฮุนL”
ทำหน้าบึ้งใส่คนที่กำลังยิ้มสดใสเหมือนพระอาทิตย์หลังฝนตก ลู่หานหยิบหมอนใบเล็กที่วางอยู่ใกล้มือปาใส่ แล้วรีบปีนลงจากที่นอนพร้อมวิ่งตรงไปที่ห้องน้ำปิดประตูจนเสียงดัง แล้วยกมือขึ้นกุมเนื้อผ้าตรงหน้าอกด้านซ้าย เมื่อหัวใจดันเต้นรัวขึ้นมาจนกลัวว่าจะเป็นโรคหัวใจเมื่อนึกถึงรอยยิ้มของคนที่วิ่งหนีออกมา
โอเซฮุนอันตรายมากเกินไปจริงๆ
กลิ่นหอมอาหารเช้าที่ลอยมาแตะจมูกทำให้คนตัวเล็กที่เดินตัวหอมฉุยออกมาจากห้องยกยิ้มอารมณ์ดี ลู่หานแช่ตัวพร้อมกับปล่อยความคิดที่วุ่นวายให้ตกตะกอนไหลไปกับสายน้ำ เขายังเชื่ออยู่เสมอว่าเมื่อวันใหม่มาถึงสิ่งดีๆก็จะตามมาด้วยเช่นกัน
เท้าเล็กก้าวไปทิศทางห้องครัวเมื่อได้ยินเสียงจานกระเบื้องกระทบโต๊ะ ภาพคนตัวโตที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวไหล่กว้างที่ถูกพาดด้วยเนกไทด์พร้อมกับกางเกงแสลคสีดำเหนือข้อเท้าตามสมัยนิยม ทรงผมสีดำสนิทถูกเซตให้เป็นทรง แว่นทรงกลมถูกวางบนจมูกโด่ง ท่าทางมาดนักธุรกิจที่ดูฮอตเป็นบ้าของคนตรงหน้าทำให้ลมหายใจสะดุด
แม้ดวงตาคมจะถูกปิดบังด้วยแว่นเลนส์หนาแต่ก็ไม่มีผลเลยสักนิด เมื่อดวงตาสีฟ้าเข้มจ้องมองมา เซฮุนกดรอยยิ้มแบบที่ชอบทำ กลัดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ข้อมือแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้คนตัวเล็กที่ยืนนิ่งอยู่กับที่
“ค่าอาหารเช้า ผูกเนคไทด์ให้ผมหน่อยสิครับ”
คำพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มละมุนของอีกบุคลิกของคนตรงหน้า ทำให้ลู่หานหยิบเนกไทด์ที่พาดอยู่บนไหล่กว้างมาผูกให้คนตัวโตอย่างว่าง่าย ลมหายใจร้อนเป่ารดหน้าผากมนทำให้แก้มกลมขึ้นสีแดงเรื่ออย่างหน้ามอง
การผูกเนกไทด์ที่ลู่หานถนัดกลับเป็นไปอย่างเชื่องช้า เพราะดวงตาสีฟ้าเข้มที่มองจ้องพร้อมด้วยมืออุ่นที่วางอยู่บนสะโพก ลู่หานรวบรวมสติอันน้อยนิดให้ผูกเนกไทด์จนสำเร็จแล้วคนตัวโตที่อยู่ตรงหน้าก็โน้มตัวลงกดจูบแผ่วเบาบนหน้าผากมนหนึ่งทีจนแก้มกลมขึ้นสีแดงจัด
“เก่งมากครับคนดี”
อ่า...ให้ตายสิ ลู่หานไม่ค่อยถนัดกับเซฮุนที่ดูอบอุ่นเหมือนพระอาทิตย์ฤดูใบไม้ผลินี่เลยสักนิด แต่ถึงแบบนั้น
ไม่ว่าโอเซฮุนรูปแบบไหนก็อันตรายต่อหัวใจของลู่หานทั้งนั้น
เตรียมหัวใจของคุณเอาไว้ให้ดี ก่อนที่จะตกหลุมรักผมไปมากกว่านี้
Oh Sehun
Loading…100%
ตกหลุมรักคุณเซกันหมดแล้วนะสิพวกนายหนะ :-)
รักและให้กำลังใจคุณเค้ามากๆ แบบเอาหัวใจพวกนายมาทั้งดวงเลยยิ่งดี
ให้เลาด้วยนะเหวย เป็นแท๊ก #ดับเบิ้ลxฮฮ หรือคอมเม้นน่ารักๆ
ก็เพียงพอให้เป็นแหล่งพลังงานของเลา
ขอบคุณมากๆที่กดเข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้นะฮับ
มาสเตอร์ที่อยากได้คอมเม้นกับแท๊กเยอะๆจริงแบบไม่หลอก แฮ่
@Master_YP
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ฟินตัวแตกกกกกกกกกค่า
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลู่หาน
5555ไม่ใช่ละ
ชอบเซฮุนกับลู่หานมากๆค่ะ
ชอบแบบนี้อ่า
โอยยยยย เขินมากค่ะ><