The end of Hunter

เนื้อเรื่อง

            คำพูดที่พี่พูดไว้ในตอนที่สอบฮันเตอร์รอบสุดท้าย ”ซักวันหนึ่งนายจะเริ่มรู้สึกอยากฆ่าเค้าขึ้นมา  อยากจะลองดูว่าฆ่าได้รึฆ่าไม่ได้” ตอนนั้นชั้นปฏิเสธเสียงแข็ง ”ไม่มีทางที่ชั้นจะฆ่ากอร์นหรอก”  พอเวลาผ่านไปเรื่อยๆชั้นได้รู้จักตัวตนของกอร์นมากขึ้นตอนนี้ชั้นชักจะไม่แน่ใจแล้วสิว่า.....ชั้นจะทำได้อย่างที่พูดไว้รึเปล่า  ตอนนี้ชั้นรู้สึกอยากที่จะ.......

            “........รัวร์   คิ.........  คิรัวร์!!” สิ้นเสียงนั้นทำให้คิรัวร์สะดุ้งตื่นขึ้นจากภวังค์
 

             “นายเป็นอะไรไปนะดูท่าทางแปลกๆน่ะ” กอร์นถามอย่างเป็นห่วง
  

             “มะ...ไม่มีอะไรหรอก  ก็แค่คิดอะไรเพลินๆนะ”

             
            “เหรอ....แต่ท่ามีอะไรไม่สบายใจก็บอกชั้นได้นะ” 

            
            “อืม....” คิรัวร์ยิ้มแหยๆ 

             ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังนั้งอยู่ในร้านกาแฟแห่งหนึ่งใจกลางเมืองยอร์คชิน  ซิตี้  พวกเค้ากำลังรอคุราปิก้าและเลโอลีโอเพื่อที่จะปรึกษาเรื่องที่จะทำกันต่อไป.....  ตอนนี้กอร์นก็เจอพ่อแล้ว  คุราปิก้าก็รู้สึกว่าจะเจอลูกกะตาเพื่อนจำนวนหนึ่งแล้ว  เลโอลีโอก็สอบเป็นหมอได้สำเร็จแล้ว (หลังจากที่พยายามมานาน)   แล้ว.......คิรัวร์ล่ะ..... 

            “กอร์น  คิรัวร์”  สิ้นเสียงเรียก  กอร์นและคิรัวร์หันไปหาต้นเสียงที่รียกพวกตน 

            “คุราปิก้า!!  เลโอลีโอ!!” กอร์นตะโกนชื่อเพื่อนทั้งสองออกมาด้วยความดีใจ  เนื่องจากพวกเค้าทั้ง 4 ไม่ได้พบเจอกันมานานแล้ว  คุราปิก้าและเลโอลีโอเดินมานั้งที่โต๊ะของกอร์น   

            “มากันนานแล้วเหรอ...”  โอลีโอถามขึ้น ก่อนจะยกมือเรียกพนักงานของร้าน

             “ก็......ไม่นานเท่าไรหรอก”  คิรัวร์ตอบ  ท่าทีของเค้าดูเฉื่อยชามาก 

            ทั้ง 4 คนคุยกันเรื่องต่างๆมากมาย  แต่วันนี้คิรัวร์ดูไม่ค่อยร่าเริงสักเท่าไหร่เลย  กอร์นมองเพื่อนรักของตนก็ได้แต่ถอนหายใจ  ตอนนี้ก็คงจะได้เวลาเข้าเรื่องกันซะที

             “นี่...ตอนนี้ทุกคนก็มีสิ่งที่อยากทำกันหมดแล้ว  ก็เหลือแต่......”  กอร์นมองไปที่คิรัวร์ที่นั้งอยู่ข้างๆตน   

            “ชั้นสินะ....”  พูดจบคิรัวร์ก็ยกแก้วน้ำส้มของตนขึ้นมาดื่ม

            “แล้วนายคิดจะทำอะไรต่อไปล่ะ...”  คุราปิก้าถาม  ร่างบางมองคิรัวร์ที่เงียบไปเพราะคำถามของตน

            “ตอนนี้ชั้นก้อ.............” คิรัวร์เอ่ยเพียงเล็กน้อยแล้วกลับเงียบไปอีกพักหนึ่งก่อนเอ่ยต่อว่า....

            ”ชั้นก็มีสิ่งที่อยากทำแล้วล่ะ  แต่เรื่องนี้ชั้นคงบอกพวกนายไม่ได้หรอก…”

            คิรัวร์มองออกไปที่ถนนที่มีผู้คนมากมายสัญจรไปมาผ่านกระจกของร้าน  ทุกคนมองไปที่คิรัวร์สายตาบ่งบอกถึงความอยากรู้ในสิ่งที่คิรัวร์กำลังคิดอยู่โดยเฉพาะกอร์น.....  เค้ารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวคิรัวร์.....  แต่เค้าก็ไม่รู้ว่าคิรัวร์เปลี่ยนไปที่ใด.....สัญญาณบางอย่างกำลังบ่งบอกว่า...อีกไม่นานต่อจากนี้จะเกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้น

            “แต่ถ้านายมีอะไรไม่สบายใจ  ก็บอกพวกเราได้นะเพื่อเราจะช่วยอะไรนายได้บ้าง”  เลโอลีโอก็คงรู้สึกเช่นเดียวกับกอร์น  รวมทั้งคุราปิก้าด้วย.....  คิรัวร์หันหน้ากับมามองเพื่อนทั้ง 4 แล้วยิ้มออกมา 

            “เฮ้อ.....ตอนนี้ชั้นรู้สึกสบายใจขึ้นเป็นกอง  ขอบใจพวกนายด้วยนะ  แต่ไม่ต้องหรอกเรื่องนี้นะชั้นอยากทำเองคนเดียวนะ   เอาล่ะ!รู้สึกสบายใจแล้วก็ชักจะหิวขึ้นมาแล้วล่ะ  เรามากินอะไรกันดีกว่านะ.... “ 

            คิรัวร์ตะโกนเรียกพนักงานของร้าน  แล้วเริ่มสั่งอาหาร  ทุกคนยิ้มให้กับการกระทำของคิรัวร์  แต่กอร์นก็ยังคงติดใจรอยยิ้มนั้นของคิรัวร์มันเหมือนมีอะไรบางอย่างแอบแฝงในรอยยิ้มนั้น........  แต่เรื่องที่น่าเป็นห่วงที่สุดในตอนนี้ก็คือ.........คิรัวร์ยังไม่เลิกสั่งอาหารเลยอ่ะ.............

                หลังจากที่กอร์นกับคิรัวร์แยกกับคุราปิก้าและเลโอลีโอแล้ว  กอร์นได้พาคิรัวร์ไปที่ภูเขาลูกหนึ่งที่อยู่ห่างจากตัวเมืองยอร์คชินไม่ถึงสิบกิโล  พวกเค้าทั้งสองหยุดพักที่ริมหน้าผาแล้วมองไปที่เมืองยอร์ชิน  ไม่รู้เลยว่าที่ที่ห่างจากตัวเมืองไม่มากจะมีภูเขาที่สวยงามเช่นนี้อยู่  กอร์นละสายตาหันมามองคิรัวร์อยู่พักหนึ่งแล้วเอ่ยปากขึ้นว่า

            “นี่.....ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องที่คิรัวร์อยากจะทำมันคืออะไร  และถึงนายจะบอกว่าอยากจะทำคนเดียว   แต่จะให้ชั้นช่วยอะไรก็บอกมาได้เลยนะชั้นยินดีจะช่วยทุกอย่างเลย”  คิรัวร์มองหน้ากอร์นที่ส่งยิ้มให้ตนอยู่

             “ช่วยเหรอ......นายแน่ใจหรอว่าจะช่วยชั้นได้”  

            “อือ!!” คิรัวร์หัวเราะเบาๆในลำคอ

            ”แล้วนายรู้แล้วเหรอว่าชั้นอยากจะทำอะไร” 

            “ก็ยังไม่รู้หรอก  คิรัวร์ก็บอกชั้นมาสิ” คิรัวร์มองหน้าที่ไร้เดียงสาของกอร์นแล้วแสยะยิ้ม 

            ”ฆ่า.....”  เค้าพูดเบาๆ

            “เอ๊ะ!!  ว่าไงนะ”   

            “ก็ฆ่ายังไงละ”  กอร์นอึ้งกับคำพูดนั้นเค้ามองหน้าคิรัวร์ที่อยู่ข้างๆ

            
            “ฆ่าใครเหรอ”  กอร์นถามหวั่นๆ

 
            “นาย.....ยังไงล่ะ”  คิรัวร์ชูเล็บที่แหลมคมของตนขึ้นมา 

            ฉึก!!

 
            “เอ๊ะ!!” ..........  เหตุการณ์มันผ่านไปรวดเร็วเหลือเกินหน้าและมือของคิรัวร์เต็มไปด้วยเลือด

            “คะ....คิรัวร์ !!” ร่างของกอร์นค่อยๆล้มลงต่อหน้าเลือดของเค้านองเต็มพื้น..........คิรัวร์มองภาพนั้นแล้วแสยะยิ้มออกมาอีกครั้ง

            “นายบอกเองนะว่าจะช่วยชั้น” คิรัวร์หัวเราะขึ้นมาเบาๆแล้วเช็ดเลือดที่หน้าของตนเอง............

“........รัวร์   คิ.........  คิรัวร์!!” คิรัวร์สะดุ้งสุดตัว 

            “เป็นอะไรไปนะดูท่าทางแปลกๆไปนะ”  

            “เอ๊ะ....นี่ชั้น”  คิรัวร์หันไปมองหน้าคนที่อยู่ข้างๆตน

            “กะ...กอร์น”  

            “เป็นอะไรรึเปล่า”กอร์นพูดแสดงความเป็นห่วง

            “ชะ....ชั้นไม่เป็นไร   กะ...ก็แค่....” 

            คิรัวร์พยายามคิดเรื่องที่เกิดขึ้นกับตัวเค้า       ฝัน.......  นั้นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่คิรัวร์คิดออกตอน นี่.....  คิรัวร์หันไปมองกอร์นที่ทำหน้างงๆอีกครั้ง 

            “หึๆ  ไม่มีอะไรหรอกก็แค่ฝันนะ”  คิรัวร์ยิ้มให้กับกอร์น

            “ฝัน?!  ตอนนี่นี้นะ”  กอร์นยิ่งงงเข้าไปใหญ่

            “ไม่มีอะไรหรอกน่า  ไม่ต้องสนใจหรอก”  คิรัวร์พูดขึ้นแล้วยิ้ม   

            “กอร์น  คิรัวร์”  สิ้นเสียงเรียก  กอร์นและคิรัวร์หันไปหาต้นเสียงที่รียกพวกตน 

            “คุราปิก้า!!  เลโอลีโอ!!” กอร์นตะโกนชื่อเพื่อนทั้งสองออกมา    ตอนนี้เองที่ทำให้คิรัวร์คิดขึ้นได้   เอ๊ะ.....มันเหมือนกับเคยเกิดขึ้นมาแล้ว  เหตุการณ์มันเหมือนกับตอนก่อนหน้านี้........ 

            “อย่างนี้เองเหรอ” คิรัวร์พึมพำ

            “เอ๊ะ!!”  ทั้งสามคนที่เหลืออุทานออกมาพร้อมกัน 

            “เปล่าๆ  ไม่มีอะไรหรอก”     

            หึๆเป็นอย่างนี้เองเหรอ  ถ้างั้นเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้ก็.......   คิรัวร์แสยะยิ้มออกมา………

The end ….