คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 8 - ปิดเทอมฤดูร้อน
-8-
ต่อจากตอนที่แล้ว สุดท้ายคาราสึโนะก็เอาชนะมาได้แบบทุลักทุเล แต่ว่าเป็นการแข่งที่สนุกนะ
“ถ้าเป็นแบบนี้ พวกเราอาจจะชนะเซย์โจก็ได้นะ”
“ไม่ล่ะ แพ้ทางเต็มๆ” อายาโกะที่กำลังเหลิง ก็ต้องหยุดด้วยคำพูดของอายากะที่เป็นแฝดน้อง
“ทำไมล่ะครับ พี่อายากะ” โยถามด้วยความสงสัย
“การเล่นเร็วแบบพิสดารนั่นน่ะ มันไม่สมบูรณ์น่ะสิ หรือก็คือ ฮินาตะหลับตาตบลูก แล้วคาเงยามะก็ส่งบอลให้อย่างแม่นยำ การเล่นแบบนั้นน่ะ ยังไงเซย์โจก็ต้องตามทันอยู่แล้ว” อายากะพูดแบบไม่อ้อมไม่ค้อมใดๆ
“และที่สำคัญ สึกิชิมะที่เป็นมิดเดิ้ลบล็อกเกอร์ก็เล่นแบบขอไปที เอสก็ค่อนข้างจิตใจอ่อนแอ แบบนั้นจะไปชนะได้ไง” อายากะพูดจนคนอื่นไปไม่เป็น
“คาเงยามะเล่นเอาแต่ใจไปหน่อย แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว ฮินาตะพื้นฐานห่วยแตกไม่ได้เรื่อง แต่พอลงสนามกลับเล่นได้อย่างน่าอัศจรรย์ ส่วนคนที่เหลือก็เล่นได้ดีแบบพอไปได้ นึกไม่ออกเลยว่าจะชนะเซย์โจยังไง” โยกับยูถึงขั้นกลืนน้ำลายเลยทีเดียว ส่วนอายาโกะก็ไม่รู้จะพูดอะไร
“สมกับพี่อายากะ.....”
“พูดแบบไม่ไว้หน้าทีมตัวเองเลยนะครับ” ยูกับโยพูด
“ก็นะ ยังไงมันก็ต้อง--”
ตึงงงง!!
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก การแข่งของคาราสึโนะจบลงด้วยการพ่ายแพ้ พร้อมกับการจากไปตลอดกาลของผู้หญิงที่ชื่ออุชิจิมะ ยูกิ
“คุณแม่.......” จู่ๆยูกิผู้เป็นแม่ก็จากไปโดยไม่บ่ำลาสักคำ อายากะที่ยังไม่ได้เตรียมนั้นซึมไปหลายวันเลยทีเดียว
-ณ โรงเรียนคาราสึโนะ-
“ห๊าาาา คุณยูกิตายแล้วเหรอ?!! พูดจริงดิ!!!” โค้ชคนใหม่อย่างคุไค เคย์ชินตกใจเป็นอย่างมาก
“ค่ะ งานศพก็จัดแบบเงียบๆ” พอทำใจได้ อายากะก็เอาเรื่องที่แม่ตัวเองเสีย ไปบอกกับทุกคนในทีมคาราสึโนะ
“เธอ..... ไม่เป็นไรแน่นะ”
“ค่ะ หนูทำใจได้แล้วล่ะค่ะ” ทุกคนในทีมต่างก็เป็นห่วงอายากะกันหมด โดยเฉพาะอายาโกะที่เป็นแฝดพี่
“คุณอายากะ ม....ไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนนะครับ//เสียงสั่น”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ คาเงยามะ” ตอนนี้อายากะดีขึ้นมากแล้วล่ะ แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยมีใครเชื่อเท่าไหร่
“ล...แล้วก็นะ พวกเราจะไปโตเกียวกัน เธอว่างใช่ไหม ใช่ไหม......” อาจารย์ทาเคดะถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“.......”
“อื้ม ว่างสิคะ^^”
“โล่งอกไปที ถ้ากำหนดการออกมาเมื่อไหร่ เดี๋ยวครูจะเมลไปบอกนะ” อายากะที่ได้ยินแบบนั้นก็โค้งคำนับเป็นการขอบคุณก่อนจะเดินออกจากชมรมไป
“ท่าทางแบบนั้น ไม่อยากไปแน่ๆ”
“เห็นด้วยเลย ไม่อยากไปชัวร์” คานากะพูดแล้วตามด้วยโนยะเสริม
เวลาผ่านไป
หลังจากวันนั้น อายากะก็ไม่ไปเข้าชมรมอีกเลย ไม่แม้แต่จะเดินผ่านด้วย แต่ว่าตัวเธอก็ไปโตเกียวด้วยนะ แถมสอบผ่านได้คะแนนดีทุกวิชาเลยด้วย
“หือออ ผู้หญิงคนนั้น...... รู้สึกว่าตอนซ้อมแข่งคราวก่อนจะไม่ได้มาด้วยนี่นา” ยามาโมโตะ ทาเคโทระ เอสปีสองของโรงเรียนเนโกมะ
“อ๋อ หมายถึงอายากะจังน่ะเหรอ”
“อายากะจังเหรอ หรือว่า.....” ทาเคโทระค่อยๆหันไปมองกัปตันทีมของตัวเอง แสดงว่าข่าวลือนั่นเรื่องจริงสินะ
“อายากะ~~ ไม่เจอนานเลย”
“อิชิกะเองเหรอ แล้วคนอื่นๆล่ะ”
“รอกันอยู่ข้างในน่ะ” อิชิกะเป็นแฝดคนที่สี่ เธอเปรียบเสมือนเสาหลักของทีม เป็นคนที่มีความสามารถรอบด้าน ตำแหน่งที่เธอถนัดที่สุดก็คือเซตเตอร์ เรียนอยู่ที่เนโกมะ
“ทุกคนเป็นห่วงเธอมากเลยนะ โดยเฉพาะคุณปู่”
“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง” อายากะพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าเล็กน้อย ก็เธอไม่ได้ตั้งใจทำให้คนอื่นเป็นห่วงนี่นา
“พวกฉันรู้เรื่องของคุณแม่แล้ว เธอไม่เป็นไรแน่นะ” แฝดคนโตสุดอย่างเอมิโกะเดินมาถามด้วยความเป็นห่วง
“อือ ฉันไม่เป็นไร”
“คนอื่นๆรออยู่ข้างใน ไปกันเถอะ” อายากะรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ได้เจอแฝดทั้งหกคนรวมตัวเองแล้วแบบนี้ ดูตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้
ครืนนนนน
“อายากะ!!!”
“?!!!” จู่ๆเอมิโกะก็กระโดดเข้ากอดทันทีที่อายากะโผล่มา ทำเอาทุกคนหันไปมองด้วยสายตาเดียวกัน
“นี่!! ทุกคนหันมามองกันหมดแล้วนะ!!”
“ก็ฉันคิดถึงนี่นา” อายากะที่ถูกกอดอยู่ก็ได้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ จะกอดเธอไม่ว่าหรอก แต่นี่มันโรงยิมนะ เกรงใจทุกคนหน่อยสิ-.-
“ทุกคนเป็นห่วงเธอมาก รู้ตัวไหม วันนั้นก็ลงมากินข้าวด้วยกันแปปเดียว” อิชิกะพูดด้วยน้ำเสียงที่สดใสปนดุนิดหน่อย
“ขอโทษ” วันที่ไปขึ้นศาลตอนนั้น เธอร่วมโต๊ะกินข้าวกับทุกคนแค่แปปเดียว จากนั้นก็ขึ้นห้องไปนอนเลย ไม่มีการล่ำลาสักคำ
“เอมิโกะ~~ น้ำฉันหมดแล้วนะ”
“ของใหม่ก็วางอยู่ข้างๆไง รุ่นพี่โบคุโตะ” กัปตันของฟุคุโรดานิ โบคุโตะ โคทาโร่ เอซสุดทึ่มที่ได้คนในทีมเป็นพี่เลี้ยง
“โอ้วว แต้งกิ้วววว”
“เชื่อเขาเลย//ยักไหล่” เอมิโกะหันมาเป็นผู้จัดจากให้ทีมฟุคุโรดานิตั้งแต่อยู่ม.ปลายปีหนึ่ง ที่จริงเธอชอบวอลเล่ย์นะ แต่เธอตัดสินใจไม่เล่นต่อเพราะจะไปเรียนทำอาหาร
“อ่าว แล้วเอมิกะล่ะ ไม่ได้มาด้วยเหรอ”
“สอบตกวิชาฟิสิกซ์น่ะ ตอนนี้เรียนซ่อมอยู่” แฝดคนที่สองเนโกมาตะ เอมิกะ คนหัวดีอันดับต้นๆของโรงเรียนดันสอบตกวิชาฟิสิกซ์ เลยไม่ได้มาที่นี่ด้วยไม่ได้
“เหหห ยัยนั่นสอยตกก็เป็นด้วยแฮะ”
“ก็เพราะเธอนั่นแหละ อายากะ พอเอมิกะกับอิชิกะรู้ว่าเธอไม่ได้เล่นวอลเล่ย์แล้ว ทั้งคู่ก็พากันไม่เล่นไปด้วย” พออายากะได้ยินแบบนั้นก็นิ่งไปชั่วขณะ เธอลืม คำสัญญาที่ให้ไว้กับสองคนนั้นได้ยังไง
“สัญญา ว่าพวกหนูสามคน จะเป็นนักวอลเล่ย์มืออาชีพให้ได้!!” นั่นคือคำสัญญาที่อายากะ เอมิกะ และอิชิกะพูดไว้กับยูกิผู้เป็นแม่
“ฉันละใจหายเลย ถ้าพี่เรย์กับพี่รุยรู้เข้าคงได้เทศนาฉันยกใหญ่แน่TT ว่าเป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่อง” เนโกมาตะ เอมิโกะ แฝดคนที่หนึ่ง หรือก็คือพี่คนโตสุดในบรรดาแฝดทั้งหกคน มีความเป็นผู้นำ ใจเย็น และที่สำคัญทำอาหารอร่อยสุดๆ
“แล้วอิชิโกะล่ะ ยังไม่เห็นเลย”
“ทำอาหารเย็นอยู่น่ะ ฉันกับอิชิโกะอาสาทำอาหารให้ทุกคนที่นี่กิน ผู้จัดการทีมทุกคนก็ช่วยกันอีกแรง” ก็นะ พวกผู้ชายต่างก็ต้องใช้พลังงานกันทั้งนั้น ข้าวเย็นวันนี้เลยเป็นแกงกะหรี่กับทงคัตสึ “ยังไงเธอกับอายาโกะเอาของไปเก็บก่อน มีงานอื่นต้องทำอีก”
“เหนื่อยน่าดูเลยนะ อายากะ”
“ค่ะ หนูเหนื่อยมากๆเลยค่ะ” ตกดึก อายากะไปชายแก่ที่เป็นปู่ตัวเองถึงห้องนอน
“ปู่รู้เรื่องแม่ของหลานหมดแล้ว”
“.........”
“งั้นเหรอ จู่ๆก็ล้มลงไปเลยงั้นสินะ” อายากะได้เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ชายแก่ฟัง โดยที่พวกชมรมวอลเล่ย์ของเนโกมะแอบฟังอยู่ด้านนอก
“หนูเหนื่อย จริงๆนะคะ.....//เลียงสั่น”
“ปู่รู้ หลานไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะ” อายากะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอปล่อยโฮออกมาทันทีที่ชายแก่ดึงเข้าไปกอดพร้อมกับลูบหัวเธอ “ฮึกกกก//ร้องไห้”
“อดทนได้ดีมากเลยล่ะนะ อายากะ” ชายแก่ทำได้เพียงแค่ปลอบ ถึงแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลานตัวเองบ้าง “หนูเป็นคนเดียวที่โดน ทำไม ทำไมต้องเป็นหนูด้วย ไม่เห็นเข้าใจเลยสักนิด”
“หนูไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ฮึกกกก”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็ผ่านไป” อีกไม่นานเธอก็ต้องขึ้นศาลอีก ถ้าคราวนี้เธอถูกตัดสินให้เป็นฝ่ายแพ้ เธอก็จะไม่เหลืออะไรอีกเลย “........ อายากะ”
“........”
“ไปส่งอายากะที่ห้องทีสิ คุโรโอะ” ชายแก่เรียกกัปตันชมรมของเนโกมะ หรือแฟนเก่าของอายากะนั่นแหละ
ครืนนนนนน
“ได้ครับ” แฝดของอายากะพากันหลับหมดแล้ว ให้แฟนเก่าอย่างคุโรโอะไปส่งคงไม่เป็นไรหรอก “(ยังขี้แยเหมือนเดิมเลยนะ ยัยบ้าอายากะ)”
“พยายามเข้านะ อายากะ”
“ค่ะ......” ไม่รู้ว่าพวกผู้ใหญ่คิดอะไร ถึงให้อายากะมาเป็นกรรมการตัดสินการแข่ง
“ถือเป็นการทบทวนกฎไปด้วย สู้ๆนะ” แทนที่จะได้ยืนดูอยู่ข้างสนาม อายากะกลับต้องมาเป็นกรรมการตัดสิน แต่ก็เอาเถอะ เธอปฏิเสธคนไม่เป็นอยู่แล้วนี่นา
“(เนโกมะเป็นฝ่ายเสิร์ฟก่อน เกมนี้สนุกแน่)” การแข่งก็ได้เริ่มต้นขึ้น
“อายากะเท่จังเลยนะ” เอมิกะพูดพร้อมกับเดินมาดูการแข่ง เป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่ได้เป็นกรรมการละมั้งเนี่ย
“ก็เป็นคนที่สายตาดีที่สุด พวกผู้ใหญ่เลยลองให้เป็นกรรมการไง”
“เหหหห” อิชิโกะอธิบายพร้อมกับเดินมายืนข้างๆแฝดอย่างเอมิกะ เธอเป็นแฝดคนที่สาม
“(ใช่จริงๆซะด้วย)” อายากะเห็นการเล่นแบบเต็มตา ฮินาตะหลับตาตบลูก ที่ทำแบบนั้นได้ ก็เพราะมีคาเงยามะส่งลูกให้อย่างแม่นยำ
“(วิธีการเล่นก็เดิมๆ จะไปเอาชนะเนโกมะได้ยังไงกันละเนี่ย คาราสึโนะ)” พอมาเป็นกรรมการ อายากะก็ดูการแข่งออกทันที ว่าฝ่ายไหนจะทำอะไรต่อ
“(แบบนี้สินะคะ คุณปู่)//ยิ้ม”
“^^//ยิ้ม” อายากะหันไปยิ้มให้ปู่ตัวเอง เธอรู้แล้วว่าเขาต้องการให้เธอใจเย็นลง ด้วยการเป็นกรรมการ แบบนี้เป็นวิธีที่ได้ผลดีเอามากๆเลยล่ะ ทำให้เธอใจเย็นขึ้นเยอะเลย
ปิดเทอมฤดูร้อน
“อีกแล้วเหรอคะ”
“ไม่ได้เหรอ”
“....... ก็ได้ค่ะ” นี่จะเป็นการเข้าค่ายยาวครั้งสุดท้ายของคาราสึโนะ แน่นอนว่าอายากะโดนลากไปเป็นกรรมการอีกตามเคย
“อ่าว พวกเธอเองก็เป็นกรรมการกับเขาด้วยเหรอ” อายากะหันไปถามเอมิกะกับอิชิกะ
“ใช่ โดนคุณปู่ลากมาน่ะ”
“ก็เหตุผลเดียวกับเธอนั่นแหละ” ทำให้ใจเย็นลง ช่วยสงบสติ การเป็นกรรมการจะต้องใจเย็นนี่เนอะ แถมสองคนที่ว่ามานั่นเป็นพวกใจร้อน ส่วนอายากะมาเป็นกรรมการเพื่อระงับสติไม่ให้ฟุ้งซ่าน
หลังซ้อมเสร็จ
“เอมิโกะ~~ มาช่วยฉันฝึกตบลูกหน่อยยยย”
“เมื่อวานก็ฝึกไปตั้งเยอะแล้วนะคะ” ตั้งแต่เอมิโกะมาเป็นผู้จัดการชมรมวอลเล่ย์ชายของฟุคุโรดานิ กัปตันทีมอย่างโบคุโตะก็ติดเธอหนึบเลยล่ะ มีปัญหาอะไรก็เรียกเธอตลอด
“แต่ว่า.....//เบะปาก”
“...... ทำตัวเป็นเด็กอยู่ได้ คุณเป็นรุ่นพี่นะ” ถึงปากจะบ่นก็เถอะ แต่เอมิโกะก็ยอมเป็นคู่ซ้อมให้ทุกครั้งนั่นแหละ “ขอบคุณนะ ช่วยได้เยอะเลย”
“ที่ยอมเพราะคุณโบคุโตะตามจีบสินะครับ”
“ก็นะ ฉันเป็นพวกแพ้คนขี้ตื้อน่ะค่ะ” อาคาอาชิไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ ก็เอซของทีมอย่างโบคุโตะขี้ตื้อจะตายไป แถมเมื่อต้นปีนี้ก็ประกาศกลางโรงเรียนไป ว่าจะตามจีบเอมิโกะจนกว่าจะได้เป็นแฟน อารมณ์ไหนของเขาก็ไม่รู้
“รุ่นพี่อาคาอาชิไปพักเลยก็ได้ค่ะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการต่อเอง”
“รบกวนด้วยนะครับ” อาคาอาชิเดินออกจาโรงยิมไป ส่วนเรื่องโบคุโตะก็ให้เอมิโกะจัดการต่อ
“อ้าวๆ ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่ได้ล่ะเนี่ย ได้ข่าวว่าอยู่กับอายากะตลอดเลยไม่ใช่เหรอ”
“.......//มองแรง” เอมิโกะหันไปมองคุโรโอะด้วยสายตาที่เหยียดหยาม ก็ตัวต้นเรื่องที่ทำให้อายากะมีข่าวลือเสียๆหายๆนั่น ก็คือคุโรโอะเนี่ยแหละ
“เห็นแก่รุ่นน้องนาย ฉันจะปล่อยไปก่อน” เด็กปีหนึ่งจากเนโกมะ ไฮบะ เลฟ ลูกครึ่งญี่ปุ่น-รัสเซีย
“ชักอยากรู้จริงว่าคุณพ่อชอบนายไปได้ยังไง”
“ฉันก็มีข้อดีของฉันแหละน่า”
“ทำไมฉันเห็นแต่ข้อเสีย นายทำให้อายากะมีข่าวลือบ้าๆนั่น จะรับผิดชอบยังไง” น้ำเสียงของเอมิโกะดุและน่ากลัวจนโบคุโตะแปลกใจ
“.......”
“วันนี้ว่าจะไปขอโทษอยู่”
“อ๋อเหรอ งั้นก็ขอให้คำขอโทษที่ออกมาปากของนายมันจริงใจพอก็แล้วกัน” เอมิโกะไม่ได้ต้องการอะไรมาก ถ้าแค่อยากขอโทษละก็นะ
ตกดึก
“นายมีอะไร”
“ก็แค่อยากขอโทษ” อายากะที่กำลังจะไปอาบน้ำก็โดนแฟนเก่าขวางทาง
“ขอโทษเรื่อง.....”
“ทุกอย่าง” อายากะที่ได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปชั่วขณะ
“.........”
“โดนบังคับมาเหรอ ดูไม่เต็มใจพูดเลยนะ”
“ฉันจริงจังนะ” ฟังจากน้ำเสียงแล้ว ชายหนุ่มจริงจังกว่าครั้งไหนๆ อายากะสัมผัสได้ว่าเขาเอาจริง
“ขอโทษ ที่ทำกับเธอแบบนั้น”
“ถึงจะช้าเกินไป แต่นายก็ยังขอโทษฉัน” น้ำเสียงของอายากะสั่น ฟังแล้วดูกระวนกระวาย เธอรู้ว่าแฟนเก่าเธอไม่ได้มาคนเดียว
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ” เป็นประโยคที่อายากะไม่อยากได้ยินที่สุด มันเหมือนการแก้ตัวแบบขอไปที “........”
“ที่จริง...... ตอนนั้นฉันก็ถามนายได้เหมือนกันนะ”
“ถามว่าอะไร”
“นายขอฉันเป็นแฟนทำไม” คำถามจี้ใจดำได้ออกมาจากปากของอายากะ ทำเอาคุโรโอะไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว
“เพราะคุณพ่อแนะนำเหรอ”
“.........”
“เพราะตอนนั้นฉันรักเธอ ตอนนี้ก็ยังรักเธอ”
“โกหก” อายากะยิ้มทั้งน้ำตา เธอไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะยังรักเธออยู่ มันฟังไม่ขึ้นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“เลิกโกหกสักทีได้ไหม เท็ตสึโร่”
“อายากะ......”
**คอมเมนท์มาคุยกันได้นะ**
ความคิดเห็น