คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 7 - ดาเตะโคเคียว
-7-
ต่อจากตอนที่แล้ว พวกอายากะได้ปลีกตัวออกมาจัดป้ายเชียร์ ระหว่างนั้นเอง..... “ไง”
“เสร็จสักที หือออ”
“มาช้ารึเปล่า”
“คุณแม่?!!” จู่ๆอุชิจิมะ ยูกิก็โผล่มา หญิงสาวผู้เป็นแม่ของอายากะและพี่น้อง
“พี่เรนกับพี่ริวก็มาด้วยเหรอ ได้ไงอ่ะ” อายาโกะค่อนข้างแปลกใจที่พี่ชายตัวเองก็มาด้วย ก็พวกเขาขึ้นมหาลัยแล้วนี่นา แถมเรียนคณะแพทย์ด้วย เรียนหนักจะตายไป
“ค......คุณยูกิ!!!”
“หือออ โอ้ววว เคนชินนี่นา ไม่เจอนานเลย สบายดีรึเปล่า^^//โบกมือ” โค้ชคนใหม่ของคาราสึโนะตกใจเอามากๆ เมื่อเห็นคนคุ้นเคยที่ไม่ได้เจอกันนาน “ครับ!! สบายดีครับ!!”
“โค้ชอุไค รู้จักด้วยเหรอครับ” คาเงยามะถามด้วยความสงสัย
“เขาเป็นคนรู้จักของปู่ฉันน่ะ แล้วก็ยัง เป็นแม่ของพวกอายากะด้วย”
“ห๊าาา?!!” ทุกคนในทีมต่างตกใจไปตามๆกัน
“หรือว่า ผู้หญิงคนนั้นก็คือ.....”
“อุชิจิมะ ยูกิ อดีตลิเบอโร่อันดับหนึ่งของโลกคนนั้นเองจ้าา^^” หญิงวัยกลางคนได้แนะนำตัวอย่างเวอร์วังอลังการ “เอ๋!!!!!”
“คุณแม่ พอเถอะค่ะ คนมองกันทั้งสนามแล้ว”
“อ้าวเหรอ โทษที” อายากะและเหล่าพี่น้องได้ถอนหายใจออกมา แม่ของพวกเขายังเป็นคนชอบแนะนำตัวแบบเวอร์วังตลอด
“คุณพ่อเล่าให้ฉันกับริวฟังหมดแล้ว เปลี่ยนไปเยอะจริงๆนะ” เนโกมาตะ เรนกับ เนโกมาตะ ริว ทั้งสองคนเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยโทโฮคุ คณะแพทยศาสตร์
“ผิดด้วยเหรอคะ”
“เปล่า แค่แปลกใจน่ะ” คนเป็นพี่ห่วงน้องเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว แต่ว่าอายากะเปลี่ยนเยอะเกินไปหน่อย ทั้งเรนและริวเลยห่วงเป็นพิเศษ
“พวกนาย ต้องชนะให้ได้นะ!!”
“ครับ!!” ตอนนี้โค้ชอุไค เคนชินดูจะตื่นเต้นกว่าใครเพื่อนเลย และน่าจะตื่นเต้นกว่านักกีฬาในทีมด้วย
“ซ้อมก่อนแข่งสินะ ท่าทางเคนชินจะตื่นเต้นน่าดู”
“ก็เพราะคุณแม่นั่นแหละ” อายากะเริ่มเหงื่อออกเล็กน้อย ทั้งที่ข้างในศูนย์กีฬาก็ไม่ได้ร้อนเท่าไหร่
“สวัสดีครับ อาจารย์ยูกิ ทำไมมาที่นี่ล่ะครับ”
“ก็นะ อยู่บ้านมันน่าเบื่อนี่นา” อิวาอิซึมิได้เดินเข้ามาทักทายยูกิอย่างนอบน้อม ก็ปกติยูกิไม่ค่อยออกไปไหนเท่าไหร่ เรียกว่าติดบ้านเลยก็ว่าได้
“คุณเรนกับคุณริวเองก็มาด้วย”
“มาดูแลคุณแม่น่ะ แล้วก็ตามมาดูอายากะด้วย ตอนนั้นลำบากนายน่าดูเลยนะ อิวะ” อายากะค่อนข้างแปลกใจกับบทสนทนานิดหน่อย มีเรื่องที่ยังไม่ได้บอกเธออยู่งั้นเหรอ
“ไม่เท่าไหร่หรอกครับ คุณเรน”
“ยังไงก็พยายามเข้านะ” อิวาอิซึมิได้โค้งคำนับก่อนจะปลีกตัวกลับไปหาเพื่อนร่วมทีม
“คนนี้ก็ดีนะครับ คุณแม่”
“ใช่ไหมล่ะ^^” อายากะเอียงหัวด้วยความสงสัย ว่าพวกผู้ใหญ่เขาคุยเรื่องอะไรกัน แต่ว่าอายาโกะกับยูและโยเหมือนจะรู้นะ
“คุยเรื่องอะไรกัน”
“อะไรกัน อายากะไม่รู้เหรอ”
“????//เอียงหัว” อายาโกะได้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก็อายากะเป็นพวกซื่อเรื่องไม่เป็นเรื่อง กับความรักแล้วยิ่งซื่อเข้าไปใหญ่ “เห้อออ ให้ตายสิ//กุมขมับ”
“ไม่แปลกที่คุณอิวะจะท้อ”
“ฉันเห็นด้วยเลย” ยูกับโยพูดพร้อมกับส่ายหน้าไปด้วย นั่นยิ่งทำให้อายากะงงเข้าไปใหญ่ “(สรุปแล้วคุยเรื่องอะไรกัน)//งง”
การแข่งรอบแรกได้เริ่มต้นขึ้น
“หืมมม เจ้าเด็กหัวส้มตำแหน่งมิดเดิ้ลบล็อกเกอร์เหรอ เตี้ยจัง” เรนพูดด้วยความประหลาดใจ ก็ปกติตำแหน่งนี้เข้าวัดกันที่ความสูงนี่นา
“ตัวล่อสินะ อายากะ”
“สมกับเป็นพี่ริว มองขาดจริงๆเลยนะคะ” ริวนั้นมองคนขาดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ เป็นนิสัยที่เขาได้มาจากฮิโรมาสะผู้เป็นพ่อ
“เริ่มแล้วสินะ” ฝั่งตรงข้ามได้เสิร์ฟก่อน ส่วนทีมรับคือคาราสึโนะ
“หืมมม ไม่เลวนี่” พอฝ่ายตรงข้ามเสิร์ฟ อาซาฮิเป็นคนรับก่อนจะส่งให้คาเงยามะที่เป็นเซตเตอร์ จากนั้นตัวเซตก็ส่งบอลให้กับทานากะเป็นสไปเกอร์
“ถ้าได้แต้มแรก ก็จะสร้างกำลังใจให้ทีมได้”
“รุ่นพี่ทานากะ ตบได้แรงจังเลยนะ” ยูกับโยพูดพร้อมกับจดบันทึกลงสมุดไปด้วย
“ลูกต่อไป ทานากะเป็นคนเสิร์ฟ” ลูกลอยไปหาอีกฝั่งอย่างเบาๆ พออีกฝ่ายจะตบกลับมา นิชิโนยะก็พุ่งเข้าไปรับอย่างรวดเร็ว
“เร็วจัง” ถึงนิชิโนยะจะตัวเล็ก แต่ก็วิ่งไปรับลูกได้เร็ว สมกับลิเบอโร่
“ทำแต้มได้เรื่อยๆเลยนะ” ต่อจากทานากะที่ทำแต้มได้เมื่อกี้ก็เป็นเอซของทีม อาซาฮี ถึงหน้าจะดูแก่เกินวัยไปหน่อย แต่เขาอยู่ม.ปลายนะ
“เหหห ดูท่าจะได้เรื่องนี่นา คาราสึโนะ” ยูกิพูดด้วยความสนใจ อีกาที่บินไม่ได้ กลับขึ้นมาแล้วสินะ
“ทานากะ เสิร์ฟดีๆ” ลูกได้ลอยไปหาอีกฝั่ง สิ่งที่ทุกคนจะได้เห็นต่อจากนี้ เป็นอะไรที่น่าตื่นตาตื่นใจสุดๆ
“นั่นมัน......” เบอร์ห้าของฝั่งตรงข้ามรับลูกไว้ได้ จากนั้นลูกก็ลอยกลับมา นิชิโนยะที่เป็นลิเบอโร่รับลูกได้แล้วส่งไปให้คาเงยามะ
“เขากำลังบิน” ฮินาตะกระโดดขึ้นเพื่อจะตบลูก ราวกับนกที่กำลังบินขึ้นอย่างช้าๆ
“เล่นเร็วแบบธรรมดา” ฮินาตะทำคะแนนได้ แต่ว่านั่นทำให้อายากะค่อนข้างแปลกใจ ก็ก่อนหน้านี้ ฮินาตะกับคาเงยามะยังเล่นเร็วแบบพิสดารอยู่เลย
“เหหห ใช้ได้เลยนี่นา” ยูกิได้พูดชมฮินาตะ ก็แรงกระโดดของฮินาตะนั้นสุดยอดมากเลยนี่นา ทั้งที่ตัวเล็กแท้ๆ แต่โดดได้สูงจริงๆ
“อย่าลืมที่แม่บอกล่ะ อายากะ”
“ค่า” ทำหน้าที่ผู้จัดการให้ดีที่สุด อย่าให้ใครมากำหนดชีวิตได้ เราต้องเป็นคนกำหนดเอง
“จะว่าไป รุ่นพี่เคยบอกไว้ใช่ไหมครับ ว่าชอบผู้หญิงคนนั้นน่ะ” คินไดอิจิจากเซย์โจถามรุ่นพี่อย่างอิวาอิซึมิ
“หมายถึงอายากะน่ะเหรอ”
“ครับ ผมแค่อยากรู้ ว่ารุ่นพี่ชอบตรงไหน” ถามว่าชอบตรงไหน จริงๆก็บอกไม่ได้หรอก แค่ปล่อยใจไปก็เท่านั้นเอง ละมั้งนะ “ของแบบนี้บอกกันไม่ได้หรอกนะ”
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้จัดการของคาราสึโนะ ถ้าพวกเราเอาชนะได้ รุ่นพี่จะไปขอเธอคนนั้นเป็นแฟนไหมครับ” เป็นคำถามที่จี้ใจดำสุดๆ
“ไม่ล่ะ”
“ทำไมล่ะครับ” อิวาอิซึมิพูดพร้อมกับยักไหล่
“ฉันต้องชนะคนคนนึงให้ได้ก่อนน่ะสิ” คนคนนั้นก็คือพี่ชายที่อายากะเคารพนับถือที่สุด อุชิจิมะ วากะโทชิ ถ้าชนะคนนี้ไม่ได้ อิวาอิซึมิก็คงขออายากะเป็นแฟนไม่ได้หรอก
“ชนะสบายๆเลยนะ คาราสึโนะ ต่อไปเจอกับใครเหรอ”
“ดาเตะโคครับ” ยูกิผู้เป็นแม่ของอายากะนั้นอยากเข้าไปให้คำแนะนำคาราสึโนะใจจะขาด
“นี่ เธอกับโอซามุไปถึงไหนแล้ว”
“ก็เป็นแฟนกันน่ะ ทำไมเหรอ” อายาโกะเอียงหัวด้วยความสงสัย ก็จู่ๆอายากะถามอะไรแปลกๆซะได้
“โทรหาเขาให้หน่อยสิ”
“???? ทำไมอ่ะ”
“พอดีฉันมีเรื่องจะคุยกับอัตสึมุน่ะ” พออายากะพูดออกมาแบบนั้น อายาโกะก็ยิ่งงงหนักกว่าเดิม
“=_= ฉันไม่มีเบอร์อัตสึมุ”
“อ....อ๋อๆ เข้าใจแล้ว” อายาโกะรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วต่อสายหาโอซามุทันที
“สวัสดีครับ โอซามุครับ”
“ไง ว่างอยู่รึเปล่า” คนปลายสายค่อนข้างแปลกใจ ก็น้ำเสียงของอายาโกะมันจริงจังกว่า
“ก็ว่างนะ ทำไมเหรอ”
“อัตสึมุอยู่ไหม”
“เออ..... โดนพวกสาวๆล้อมอยู่น่ะ” อายาโกะที่ได้ยินอย่างนั้นก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“มีอะไรรึเปล่า ธุระด่วนเหรอ”
“อายากะอยากคุยด้วย คิดว่าไงล่ะ” คนปลายสายถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ อายากะอยากคุยด้วยงั้นเหรอ ทั้งที่ไม่ได้ติดต่อกันมาหลายเดือนแล้วแท้ๆ “.......”
“งั้นรอแปปนะ”
“อื้ม!! ได้สิ” จากนั้นไม่นาน อายาโกะก็ได้ยินเสียงทะเลาะวิวาทจากปลายสาย “@$!%#$E!”
“สวัสดีคับ มิยะ อัตสึมุคับ”
“(ทำไมน้ำเสียงของเขา มันดูไม่เต็มใจพูดเท่าไหร่เลยแฮะ)//เหงื่อตก” เดาได้ไม่ยากเลย ว่าสองแฝดมิยะต้องทะเลาะกันแหง
“อายากะ” อายาโกะได้ยื่นโทรศัพท์ให้แฝดตัวเอง
“ฮัลโหล นี่ฉันเอง”
“หืมมม อายากะเองเหรอ” น้ำเสียงคนปลายสายค่อนข้างตกใจเล็กน้อย ปกติอายากะไม่เคยติดต่อมาแบบนี้
“อัตสึมุ นายว่างรึเปล่า”
“ว่างสิ ถ้าเพื่อเธอฉันว่างเสมอ”
“ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย แบบส่วนตัว” น้ำเสียงของอายากะจริงจังกว่าครั้งไหนๆ ทำเอาคนปลายสายตกใจไปเลย “เข้าใจแล้ว”
“(กลับมาเป็นอายากะคนเดิมแล้วสินะ)” อายาโกะรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ในที่สุดแฝดเธอก็กลับมาเป็นคนเดิมสักที เป็นเนโกมาตะ อายากะที่คุ้นเคย
เวลาผ่านไป การแข่งรอบบ่ายได้เริ่มต้นขึ้น
“สมแล้วที่ได้ฉายาว่ากำแพงเหล็ก” ทุกคนต่างก็คิดอย่างนั้น เพราะตั้งแต่เกมเริ่ม ไม่ว่าทางคาราสึโนะจะตบไปทางไหน ตัวบล็อกก็ตามประกบได้ตลอด
“แต่ว่านะ คาราสึโนะดูนิ่งกันจังเลยแฮะ” ยูกิพูดออกมาด้วยความสงสัย ซึ่งก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ถ้าเป็นทีมอื่นคงร้อนรนกันหมด
“ยังไม่ได้ใช้ไอนั่นสินะ”
“ใช่ (จะใช้ยังไงนะ)” ตั้งแต่เริ่มเกมมา ฮินาตะกับคาเงยามะยังไม่ได้ใช้บอลเร็วพิสดารนั่นเลย ตอนนี้คงกำลังหาวิธีใช้อยู่ “หือออ”
พรึบบบบบ
“เร็วจัง”
“คาเงยามะ จู่ๆส่งลูกหนีตัวบล็อกดื้อๆเลยนะครับนั่นน่ะ” ทุกคนต่างตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ จู่ๆบอลก็หนีตัวบล็อกไปหาฮินาตะอย่างรวดเร็ว จนอีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ
“ใช้ได้เลยนี่นา//ยิ้ม” การเล่นเร็วแบบพิสดารขนาดนั้น คงหาที่ไหนบนโลกไม่ได้แล้วล่ะมั้ง
“(เห็นแล้วก็อยากกลับไปเล่นจังเลยแฮะ)” อายากะคิดกับตัวเอง ทันทีที่ได้เห็นการเล่นของฮินาตะกับคาเงยามะ
“(แต่ว่า คงไม่มีวันนั้นแล้วล่ะมั้ง)”
.
.
.
.
.
1 ปีก่อน
“เลิกเล่นเหรอ โกหกรึเปล่า”
“ฉันพูดจริงนะ ซาคุสะ” อายากะได้คุยกับเพื่อนผ่านโทรศัพท์ ครั้งนี้เธอไม่ได้พูดเล่น
“ทำไมถึงเลิกล่ะ ไม่มีเหตุผล”
“ฉันทำพ่อแม่ตัวเองเข้าโรงพยาบาล นอกจากนี้แฝดพี่ฉันอย่างอายาโกะก็โดนตามฆ่า” อายากะพูดด้วยน้ำเสียงที่ตัดพ้อ
“นายเองก็เคยได้ยินนี่นา หญิงแพศยา เปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้า อะไรทำนองนั่นน่ะ”
“ก็แค่เรื่องโกหก เธอไม่ได้เป็นอย่างงั้นสักหน่อย” ไม่รู้ว่าใครเป็นคนปล่อยข่าวลือนี้ มันทำให้อายากะไม่มีเพื่อนผู้หญิง คนในทีมตอนนี้ก็ไม่เชื่อใจเธอ ไม่สิ เรียกว่าเกลียดเลยก็คงได้
“ฉันน่ะ ทนไม่ไหวแล้วล่ะ//เสี่ยงสั่น”
“เธอร้องไห้??” คนปลายสายพูโออกมาด้วยความสงสัย ก็อายากะที่เขารู้จักน่ะเป็นคนสดใสร่างเริง แทบไม่เคยร้องไห้เลยด้วยซ้ำ
“ฉันเหนื่อย จริงๆนะ ฮึกกก//ร้องไห้”
“อายากะ” จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาราวกับสายน้ำตก อายากะไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าทำไมตัวเองผิด ทุกคนเอาแต่พากันต่อว่าเธอ ไม่เว้นแม้แต่คนในทีมและเพื่อนร่วมห้อง
“งั้นก็ย้ายไปอยู่กับญาติเธอสิ อุชิจิมะ วากะโทชิน่ะ”
“ย้ายเหรอ......”
“ถ้าอยู่ที่นั่นมันเหนื่อย ก็ลองย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านดู บางที เธออาจจะเหมาะกับที่เซนไดมากกว่าที่เฮียวโงะก็ได้ ใครจะรู้” นั่นเป็นคำแนะนำจากคนปลายสาย เรียกว่าคำแนะนำได้ใช่ไหมนะ
“ทำไมนายคิดงั้น”
“ไม่รู้สิ” อายากะหยุดร้องไห้ไปชั่วขณะ
“ฉันชอบตอนที่เธอยิ้มมากกว่า มันก็เท่านั้นแหละ” อายากะคงไม่รู้หรอก ว่าเขาแอบชอบเธอมาตลอด ตั้งแต่อยู่ม.ต้น ก็เธอและเขาเรียนโรงเรียนเดียวกันนี่นา
“แต่ว่าฉัน โดนลักพาตัวไปขายนะ ฮึกกก”
“แล้วไง สุดท้ายฉันก็ยังชอบเธออยู่ดี” คนปลายพูดประโยคนี้มาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แต่อายากะก็คิดกับเขาแค่เพื่อนอยู่ดี “กลับมาเป็นคนเดิมเถอะนะ อายากะ”
**คอมเมนท์มาคุยกันได้นะ**
ความคิดเห็น