คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6 - การแข่งอินเตอร์ไฮ
-6-
ต่อจากตอนที่แล้ว การแข่งรอบอินเตอร์ไฮก็มาถึง ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นที่จะได้แข่งกับทีมเก่งๆ
“สุดยอดจริงๆด้วย รูปใหญ่ยักษ์ด้วยล่ะ”
“ใช่ไหมล่ะ” นิชิโนยะและผองเพื่อนต่างก็พากันดูนิตยาสาร
“โหหหห”
“อะไรครับ มีอะไรเหรอ” ฮินาตะเดินเข้ามาถามด้วยความสงสัย
“ดูนี่สิ” ทานากะได้ยื่นนิตยาสารให้ ฮินาตะที่เห็นอย่างนั้นก็หยิบมาดู
“หนึ่งในสามของนักกีฬาชายม.ปลาย ที่น่าจับตามองของปีนี้ อุชิวากะแห่งชิราโทริซาวะ” ทานากะพูด
“ชิราโทริซาวะที่คาเงยามะเข้าไม่ได้น่ะเหรอ?!”
“หนวกหูน่า!!” ก่อนหน้านี้คาเงยามะเคยบอกไว้ ว่าเขาไม่ได้โควต้าที่ชิราโทริซาวะ แถมยังสอบเข้าไม่ได้ด้วย
“แล้ว.... อุชิวากะเป็นใครเหรอครับ”
“อุชิจิมะ วากะโทชิ เขาเป็นเอซอันดับหนึ่งของจังหวัดมิยางิ” โยพูด
“แล้วก็นะ เขาเป็นหนึ่งในสามของเอซระดับประเทศของปีนี้ด้วย น่ากลัวสุดๆเลยล่ะ” ยูพูด ตอนนี้เขากับโยกำลังทำความสะอาดโรงยิมอยู่
“ถ้าเราไม่ชนะหมอนี่ เราก็จะไม่ได้แข่งกับเนโกมะ” ฮินาตะพูดด้วยความตื่นเต้น
“ไม่ใช่แค่ชิราโทริซาวะหรอกนะ ที่ต้องระวัง” นอกจากชิราโทริซาวะแล้ว ท็อปสี่ของปีนี้ก็น่ากลัว แถมยังมีโรงเรียนอื่นอีก
วากุทานิมินามิ ทีมที่เล่นประสานได้อย่างดี ดาเตะโคเคียว ทีมที่ได้ฉายาว่ากำแพงเหล็ก เป็นทีมที่มีตัวบล็อกสูงที่สุด
“ดาเตะโค แข็งแกร่งพอๆกับทีมท็อปสี่ แต่ก็แพ้ให้กับชิราโทริซาวะในรอบที่สาม เลยไม่ใช่ตัวเก็ง” อายาโกะพูดแบบไม่คิดอะไร เธอยังอยู่เพราะไม่อยากกลับบ้าน แต่แฝดเธอกลับไปแล้วนะ
“นอกจากนี้ก็ยังมีอาโอบะโจไซ มีสุดยอดเซตเตอร์ที่ทำเกมรุกได้อันตรายมากๆอยู่ โออิคาวะ โทรุ” อายาโกะบอกข้อมูลของทีมต่างๆให้ทุกคนฟัง
“รู้เยอะเหมือนกันนะ”
“ก็นิดหน่อยค่ะ” ในฐานะผู้จัดการ อายาโกะทำหน้าที่นี้ได้ดีกว่าโมโมกะอีก แค่ในตอนนี้นะ
“สุดท้ายก็เท่าที่รู้กันดี ทีมแชมป์เก่าชิราโทริซาวะ นำโดยซุปเปอร์เอซ อุชิจิมะ วากะโทชิ”
“ส่วนที่เหลือ เอาไว้บอกทีหลังก็แล้วกัน” ที่อายากะกับโค้ชพูดไปเมื่อกี้ คือทีมคู่แข่งที่สำคัญทั้งหมด
“จะว่าไปเมื่อกี้ ผมเหมือนเห็นคุณโมโมกะอยู่ในนิตยาสารด้วยล่ะ” ฮินาตะพูดออกมาลอยๆ
“ไม่แปลกหรอก เด็กคนนั้นเป็นลิเบอโร่หญิงอันดับหนึ่งของประเทศ ติดทีมชาตเยาวชนตั้งแต่อายุ 14 ปี เรียกว่าเป็นผู้เล่นที่เก่งเอามากๆเลยล่ะ ถึงขั้นทีมทางยุโรปและอเมริกาขอซื้อตัวเลย” อาจารย์ทาเคดะพูด
“ชื่อเก่าก็คือเนโกมาตะ อายากะ ลิเบอโร่.....”
“เนโกมาตะ อายากะ ลิเบอโร่หญิงอันดับหนึ่งของประเทศเมื่อปีก่อน จากทีมหญิงของโรงเรียนอินาริซากิ และเป็นลูกสาวแท้ๆของอุชิจิมะ ยูกิ อดีตลิเบอโร่ทีมชาติญี่ปุ่น” คาเงยามะพูดด้วยสีหน้าที่เปล่งประกาย
“แต่ด้วยสาเหตุบางอย่าง ทำให้หายเงียบจากวงการไปเมื่อไม่นานมานี้” พอดีว่าคาเงยามะนั้นเป็นแฟนตัวยงของอุชิจิมะ ยูกิกับเนโกมาตะ อายากะ
“แต่ว่าสองคนนั้นเล่นตำแหน่งลิเบอโร่ไม่ใช่เหรอ”
“พวกเขาเล่นตำแหน่งเซตเตอร์ด้วยครับ แต่นานๆเล่นที แถมเล่นได้ดีมากด้วย” คาเงยามะพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“ที่แท้คุณโมโมกะก็คืออายากะคนนั้นนี่เอง” พอดีว่าเมื่อก่อนอายากะมักจะทำผมมวยและไม่ไว้หน้าม้า แต่ตอนนี้โมโมกะปล่อยผมแถมไว้หน้าม้าอีก ก็เลยจำหน้าไม่ได้
“อยากขอลายเซนจัง.....//ตื่นเต้น”
“นี่นายเป็นแฟนคลับสินะ” คาเงยามะชื่นชอบสไตล์การเล่นของยูกิผู้เป็นแม่กับอายากะคนเป็นลูกเอามากๆ ที่จริงเรียกได้ว่าชอบแบบเข้าไส้เลยล่ะ
“แต่ว่า อายากะคงไม่กลับมาเล่นวอลเล่ย์แล้วล่ะมั้ง เห็นเจ้าตัวบอกว่าจะรีไทร์แล้วนี่นา”
“ทำไมล่ะครับ”
“ไม่รู้สิ ฉันได้ยินคนเขาลือกันแบบนั้นน่ะ” คนเป็นโค้ชพูดแบบขอไปที ที่จริงก็ไม่มีใครรู้สาเหตุหรอก
“แต่ก่อนจะสนใจเรื่องคนอื่น ตอนนี้ต้องสนใจเรื่องการแข่งก่อนนะ”
“ครับ!!” การแข่งอินเตอร์ไฮใกล้มาถึงแล้ว ต้องสนใจเรื่องนี้ก่อน
ในขณะเดียวกัน
“ทำไมไม่บอกหนู ว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย”
“แอบฟังตอนที่แม่คุยกับอิวะคุงสินะ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเอามากๆ
“คุณแม่ หนูจริงจังนะ”
“....... แม่แค่ไม่กล้า” ผู้เป็นแม่ได้จับมือลูกสาวตัวเองอย่างกล้าๆกลัวๆ
“อย่าโกรธแม่นะ อายากะ”
“.......” จะโกรธก็โกรธไม่ลง หญิงสาวไม่รู้หรอกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่ตัวเองต้องพยายามขนาดไหน
“หนูรู้ว่าคุณแม่พยายามมาตลอด แต่ก็ควรจะบอกหนูด้วย ต่อให้บอกคนสุดท้ายก็ยังดี” ตอนนี้หญิงสาวอยู่ในฐานะอายากะ ยูกิที่เป็นแม่ควรบอกเธอ ไม่ใช่ให้เธอรู้เองแบบนี้
“แม่แค่อยากให้ลูกแม่กลับมาเป็นคนเดิม แม่กลัวว่าถ้าบอกแล้วลูกจะเปลี่ยนไปอีก แม่ไม่อยากได้อย่างนั้น” ไม่ว่าแม่คนไหนก็อยากให้ลูกเป็นตัวของตัวเอง ไม่ใช่เป็นคนอื่น
“.........”
“หนูเล่นวอลเล่ย์ก็เพราะคุณ คุณคือทุกอย่างของหนู ตลอดเวลาที่ผ่านมา หนูคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุมาตลอด”
“ไม่ แม่ต่างหากที่เป็นต้นเหตุ” สองแม่ลูกกำลังปรับความเข้าใจกันอยู่
“เรื่องที่ลูกเป็นคู่หมั้นกับอัตสึมุคุงน่ะ แม่ทำไปเพราะอยากปกป้องลูก แต่ไม่นึกว่าเรื่องจะตรงกันข้ามและวุ่นวายแบบนี้ แม่ขอโทษ”
“คุณแม่......” แม่ทุกคนต่างก็อยากปกป้องลูกตัวเองกันทั้งนั้นแหละ
“อายากะ แม่มีเรื่องจะขอร้อง”
“เรื่องอะไรคะ”
“กลับไปเล่นวอลเล่ย์ให้แม่ได้ไหม” สิ่งที่ยูกิอยากเห็นมากที่สุด ก็คือการที่อายากะกลับลงไปเล่นวอลเล่ย์ในสนาม
“หรือไม่ก็ทำหน้าที่ผู้จัดการชมรมให้ดีที่สุด เป็นตัวของตัวเอง อย่าให้คนอื่นมากำหนดชีวิตเรา”
“........” ฟังดูเป็นเรื่องตลก แต่นี่เป็นคำขอร้องสุดท้ายจากยูกิผู้เป็นแม่ “ทำให้แม่ได้ไหม อายากะ”
เวลาผ่านไป คืนก่อนแข่งอินเตอร์ไฮ
“ขอบคุณมากครับ!!”
“กลับบ้าน แล้วพรุ่งนี้ตื่นแต่เช้า” พวกชมรมวอลเล่ย์ของคาราสึโนะพึ่งจะซ้อมกันเสร็จ
“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้น.....”
“เดี๋ยวก่อนนะ” อาจารย์ทาเคดะได้พูดแทรกขึ้นมา “ยังมีอีกเรื่องนึง ชิมิซึน่ะ”
“สำหรับฉันแล้ว ไม่ถนัดเรื่องการเชียร์เท่าไหร่ แล้วก็เรื่องนี้ อายากะจังเขาฝากมากน่ะ” ชิมิซึที่เป็นผู้จัดการชมรมปีสามได้เดินขึ้นไปขึ้นสองกับอาจารย์ทาเคดะ
“อะไรกันล่ะเนี่ย” จากนั้นไม่นาน อาจารย์ทาเคดะกับชิมิซึที่เป็นผู้จัดการก็ได้กางผ้าผืนใหญ่ลงมาจากชั้นสอง
“โหหหหหห”
‘จงโบยบิน’
“อายากะจังเจอตอนทำความสะอาด เลยเอาไปซักแล้วเอามาให้ฉันน่ะ” ชิมิซึพูดด้วยความเขินอายนิดหน่อย
“แล้วฉันเองก็.....”
“.........”
“พ.... พยายามเข้านะ////” คำพูดของชิมิซึ มันช่วยสร้างขวัญและกำลังใจให้กับทุกคนในทีมได้เป็นอย่างดี
วันต่อมา วันแรกของการแข่งอินเตอร์ไฮ ได้เริ่มต้นขึ้น....
“อายากะจัง”
“อายากะจางงงง”
“คุณอายากะ~~” พวกปีสองต่างก็เรียกชื่อเดิมของโมโมกะกัน รวมไปถึงพวกปีหนึ่งด้วย
“นี่พวกเธอ เล่าให้พวกเขาฟังหมดแล้วเหรอ=_=”
“ขอโทษด้วยค่ะ/ครับ” อายาโกะ ยู และโย ทั้งสามคนต่างก็ก้มหัวขอโทษด้วยความรู้สึกผิด พอดีมันคันปากไปหน่อยน่ะ
“ให้ตายสิ” หญิงสาวได้ถอนหายใจออกมา ในที่สุดก็ความแตกจนได้ นึกว่าจะเก็บไว้ได้นานกว่านี้ ไม่กี่เดือนเองเหรอเนี่ย
“คุณอายา— คุณโมโมกะครับ”
“เรียกอายากะก็ได้ ไหนๆฉันก็ความแตกแล้ว” หญิงสาวหันไปบอกรุ่นน้องด้วยท่าทางที่สบายๆ
“ค...คือว่าผม....”
“มีอะไรเหรอ”
“ผมอยากจะ ขอ..... ลายเซน-////-” คาเงยามะพูดติดๆขัดๆ ก็เขาเป็นแฟนคลับของอายากะนี่นา
“ได้สิ ไว้แข่งเสร็จฉันจะให้นะ” อายากะพูดพร้อมกับยิ้มออกมา นั่นทำให้ทุกคนในทีมต่างก็พากันอึ้ง โดยเฉพาะพวกปีสาม “ขอบคุณมากครับ!!”
“โมโมกะ.... เปลี่ยนไป” อาซึมาเนะพูด ก็ก่อนหน้านี้โมโมกะเป็นคนไม่ยิ้ม แถมยังทำหน้าเศร้าตลอดเวลาเลยด้วย
“ไม่ใช่ ต้องเป็นอายากะต่างหาก” สึงาวาระพูดด้วยความประหลาดใจ
“รอยยิ้มแบบนั้น เหมือนที่เคยเห็นในทีวีเลย” กัปตันชมรมอย่างไดจินั้นแปลกใจกว่าใครเพื่อนเลย
“รีบไปกันเถอะค่ะ มีแข่งรอบแรกไม่ใช่เหรอ”
“นั่นสินะ//ยิ้ม” อายากะกลับมาแล้ว นั่นคือสิ่งที่ทุกคนคิด วันนี้เธอเกล้าผมมวยสูงมาคล้ายดังโงะสองอัน และเซตหน้าม้ามาอย่างดี
“จะว่าไป คราวหน้าฉันลองทำผมแบบเธอบ้างดีไหมนะ คิดว่าไง” อายาโกะถามแฝดตัวเอง
“ถ้าไม่กลัวหน้าตัวเองบานก็ทำสิ//ยิ้ม”
“ไงนะ!!//โมโห” อายาโกะมักจะหยอกล้อกับแฝดตัวเองอย่างอายาโกะอยู่บ่อยๆ ที่จริงเรียกว่าทำจนเป็นนิสัยแล้วล่ะ “........”
“ฉันดีใจนะ ที่เธอกลับมาแล้ว”
“...... คุณแม่ขอร้องมาน่ะ” อายากะพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เธอจะไม่หนีอีกแล้ว ยิ่งหนีมากเท่าไหร่ ทุกอย่างก็ยิ่งย้อนกลับมาเร็วเท่านั้น
“รู้เรื่องคุณแม่แล้วใช่ไหมครับ พี่อายากะ” ยูถามด้วยความสงสัย “อ่า รู้หมดแล้วล่ะ”
“และปรับความเข้าใจกันหมดแล้วด้วย”
“งั้นเหรอครับ..... โล่งอกไปที” โยได้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ดีแล้วที่ปรับความเข้าใจกันได้ นึกว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ซะอีก
“จริงสิ บล็อกเอที่พวกเราอยู่ มีทีมที่ได้ฉายาว่ากำแพงเหล็กอยู่ด้วยล่ะ รู้สึกว่าชื่อ.....” ยูพูดพร้อมกับนึกชื่อไปด้วย
“ดาเตะโคเคียว กำแพงเหล็ก เป็นทีมที่บล็อกเกอร์มีค่าเฉลี่ยสูงที่สุด” อายากะพูดออกมาอย่างใจเย็น “ใช่ๆ ทีมนี้แหละ”
“นอกจากนี้ก็ยังมีเซย์โจ ทีมตัวเก็งแชมป์ นำโดยกัปตันโออิคาวะ โทรุ เซตเตอร์ที่ทำเกมรุกได้อย่างฉลาด”
“ท่าทางพวกเราจะเจองานหนักนะ” อายาโกะบ่นพึมพำออกมา
“ฉันว่ายังเบาอยู่นะ เพราะทีมเก็งแชมป์จริงๆอยู่อีกบล็อคนึง ชิราโทริซาวะ นำโดยพี่โทชิที่เป็นกัปตัน หนึ่งในสามสุยอดเอซระดับประเทศ” อายากะพูดพร้อมกับยักไหล่เบาๆ
“ส่วนทีมของเรา ได้ฉายาว่าแชมป์ที่ร่วงหล่น อีกาที่บินไม่ได้ อะไรทำนองนี้ใช่ไหม”
“อ่า แต่ว่าตอนนี้ คงเรียกแบบนั้นไม่ได้แล้วล่ะมั้ง” ก็ตอนนี้คาราสึโนะมีผู้เล่นปีหนึ่งอัจฉริยะอยู่ คงเรียกแบบนั้นไม่ได้อีกแล้วล่ะ
“จะว่าไปแล้ว คาเงยามะน่ะ.....” ยังไม่ทันที่โยจะพูด ก็มีคนแทรงหน้าไปแล้ว
“ผู้ชายคนนั้นน่ะ เขาว่ากันว่าเป็นเซตเตอร์อัจฉริยะ ราชาแห่งสนามจากคิตางาวะไดอิจิ” ตัวประกอบ 1
“หืมมม=_=.....” คางาเยมะหันไปมองด้วยหน้าตาที่ไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ “อึ๋ย.......”
“คาเงยามะ ไปได้แล้ว”
“ค...ครับๆ!” อายากะได้พูดเตือนสติรุ่นน้องไม่ให้ไปหาเรื่องคนอื่น
“ท.....ทำไม มาอยู่คาราสึโนะได้ล่ะ”
“ไม่รู้สิ แต่ว่าตอนนี้ เขาก็ไม่ดังเท่าตอนอยู่ม.ต้นหรอกนะ” ชื่อเสียงเลื่องลือของคาเงยามะ มักจะไปในทางที่แย่นิดหน่อย
“แล้วเจ้าหมอนั่นล่ะ เก่งด้วยรึเปล่า” พวกเขาหมายถึงเด็กผู้ชายผมส้มอย่างฮินาตะ “ฉันว่า.... ฉันไม่รู้จักนะ”
“เดี๋ยวก่อนสิ ผู้หญิงคนเมื่อกี้......”
“เนโกมาตะ อายากะไม่ใช่เหรอ ลิเบอโร่หญิงที่เก่งที่สุดของประเทศ ไม่ใช่ว่าอยู่อินาริซากิหรอกเหรอ” เสียงนินทาของผู้คนเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“เห็นว่ามีข่าวลือด้วยนี่นา ว่าเป็นผู้หญิงขายตัว นางแพศยา อะไรทำนองนั้นอ่ะ”
“พวกแก!!! อย่าพูดถึงคุณอายากะแบบนั้นนะ!!”
“ขอโทษครับ!!!” คาเงยามะหันไปตะคอดใส่คนที่พูดถึงอายากะในแง่ลบ
“คาเงยามะ อย่าไปหาเรื่องคนอื่นสิ” อายากะไม่ได้อยากมีเรื่องกับใคร เธออยากอยู่อย่างสงบมากกว่า
“แต่ว่าพวกนั้น--”
“คาเงยามะ โทบิโอะ”
“ขอประทานโทษครับ....” น้ำเสียงของอายากะ ทำเอาคาเงยามะจ๋อยไปเลย ก็เธอไม่ได้อยากมีเรื่องกับคนอื่นนี่นา ปล่อยให้เขาพูดไปเถอะ
“ถ้าอย่างนั้น พวกหนูไปเตรียมป้ายก่อนก็แล้วกันนะคะ อาจารย์ทาเคดะ”
“อื้ม ฝากด้วยนะ”
**คอมเมนท์มาคุยกันได้นะ**
ความคิดเห็น