คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5 - เรื่องหนักใจ
-5-
ต่อจากตอนที่แล้ว กลับเข้าสู่ชีวิตปกติ โมโมกะกลับมาเรียนเหมือนอย่างเคย เพิ่มเติมคือมีแฝดตัวเองอย่างอายาโกะมาเรียนเป็นเพื่อนด้วย ทำให้เธอไม่เหงาเกินไป
“ไม่คิดจะไปจริงๆเหรอ เธอเป็นถึงผู้จัดการเลยนะ”
“ฉันไม่อยากไป มัน.......” อายาโกะเป็นตัวแทนคนในชมรมมาถาม ว่าโมโมกะจะไม่ไปดูการซ้อมแข่งกับเนโกมะจริงๆเหรอ
“รอบนี้เรามีโค้ชแล้วนะ”
“ฉันไม่พร้อมที่จะเจอหน้าเท็ตสึโร่ ไม่พร้อมที่จะเจอปู่ ฉันไม่พร้อม.....” โมโมกะนั้นรู้สึกผิดเป็นอย่างมากกับสิ่งที่ตัวเองทำไว้ในอดีต
“อายากะ......”
“เธอไม่รู้หรอกว่าฉันเจออะไรมาบ้าง ถึงใจฉันอยากไปมากแค่ไหน แต่ร่างกายฉันมันบอกตรงกันข้ามเสมอ” เสียงของโมโมกะเริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆ
“จนตอนนี้ ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นใคร” พี่ชายของเธอพูดถูก ตอนนี้โมโมกะยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร
“ฉันอาจเป็นคนอย่างที่เขาลือกันก็ได้” หญิงสำส่อน หญิงแพศยา หญิงขายตัว เปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้า โมโมกะได้ยินมาหมดแล้ว
“ฉันไม่ไป ฝากบอกคุณไดจิแทนฉันด้วย”
“ขอโทษ” โมโมกะรีบปลีกตัวออกมาทันทีที่พูดจบ แค่เธอหนีออกจากก็รู้สึกผิดพอแล้ว นี่ยังต้องไปเจอหน้าแฟนเก่าที่จบกันได้ไม่ดีอีก เธอตัดสินใจไม่ไปดีซะกว่า
- เย็นในวันเดียวกัน -
“หลังนี้สินะครับ พี่อายากะ”
“อ่า นายกับยูขนของเข้าบ้านได้เลยนะ เดี๋ยวฉันไปซุปเปอร์แปป” โมโมกะตัดสินใจที่จะพาแฝดกับน้องชายย้ายมาอยู่บ้านอีกหลังนึง เป็นบ้านเก่าที่แม่ของพวกเขาซื้อทิ้งไว้
“ทำความสะอาดด้วยก็ดีนะ”
“เข้าใจแล้วครับ เดี๋ยวผมกับโยจัดการให้” ยูพูดเพื่อให้คนเป็นพี่สาวสบายใจ ส่วนอายาโกะนั้นยังอยู่ที่โรงเรียน ทำหน้าที่ผู้จัดการชมรมแทนโมโมกะ
“นมสดสี่กล่องกับขนมปังแถวสี่อันสินะ” โมโมกะรีบวิ่งไปซุปเปอร์เพื่อนซื้อของกินตอนเช้า ช่วงนี้อายาโกะดูเหมือนจะชอบการเข้าชมรมเป็นพิเศษ ต่างจากเธอ ที่กลัวการเข้าชมรม ใช่ไหมนะ
“ทั้งหมด xxxx เยนค่ะ” โมโมกะนั้นซื้อของไม่เยอะ เธอเลยรีบเดินกลับบ้านเก่าทันทีที่ซื้อของเสร็จ
“หือออ อายากะ??”
“คุณอิวะ” ระหว่างทางกลับบ้าน โมโมกะก็บังเอิญเจอเพื่อนบ้านสมัยเด็กเข้า
“กำลังกลับบ้านเหรอ”
“อา...... ค่ะ////” โมโมกะหน้าสุกไปแล้วเรียบร้อย หลังจากเห็นคนตรงหน้าใส่เสื้อกล้าม นี่คงเป็นความรู้สึกที่เรียกว่าเขินใช่ไหมนะ
“ให้ฉันช่วยถือของไหม”
“ม...ไม่เป็นไรค่ะ หนูถือเองได้” โมโมกะรีบปฏิเสธด้วยความเกรงใจ บวกเขินนิดหน่อย
“คุณอิวะออกมาเดินเล่นเหรอคะ”
“อ่า ออกมาวิ่งน่ะ” โมโมกะค่อนข้างแปลกใจกับคำตอบของคนตรงหน้า นั่นคงเป็นสิ่งที่คนทั่วไปทำกันสินะ หลังเลิกเรียนก็ออกไปวิ่งไม่ก็เดินเล่น
“ว่าแต่เธอเถอะ ทำไมมาที่นี่ล่ะ ไม่ได้อยู่แถวนี้ไม่ใช่เหรอ” อิวาอิซึมิถามด้วยความสงสัย
“พอดีย้ายบ้านน่ะค่ะ”
“ย้ายบ้านเหรอ??” จากนั้นโมโมกะก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้อิวาอิซึมิฟัง ทุกครั้งที่ได้คุยกับเขา เธอรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
“งั้นเหรอ ก็ดีแล้วนี่นา เธอจะได้มีเพื่อนคุย”
“........”
“ทำไมเหรอ” ที่อิวาอิซึมิพูดออกมาเมื่อกี้ มันขัดกับความรู้สึกของโมโมกะเอามากๆ เพราะเธอไม่ได้คิดแบบนั้น เธอกลับรู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิม
“หนูแค่รู้สึกผิดน่ะค่ะ”
“กับพี่น้องตัวเอง สองสามปีนี้ฉันพอได้ยินเรื่องเธอมาบ้าง คงหนักน่าดูเลยนะ” บรรยากาศได้เงียบลงชั่วขณะ
“........”
“หนูไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ หนูแค่...... หนูแค่อยากได้คนที่เข้าใจในตัวหนู” น้ำเสียงของโมโมกะเริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆ
“........”
“ฉันช่วยได้นะ”
“อะไรนะคะ??”
“เปล่า ไม่มีอะไร (ฉันอยากเป็นคนคนนั้นของเธอไง ยัยบื้อ)” โมโมกะคงไม่รู้หรอก ว่ามีใครบางคนแอบชอบเธอมาตลอด
ในขณะเดียวกัน
“งั้นเหรอ จากที่เธอเล่า อายากะจังเหมือนเป็นคนละคนเลยนะ”
“อืม เปลี่ยนไปจนน่าตกใจเลยล่ะ” อายาโกะได้โทรศัพท์คุยกับแฟนสุดที่รักอย่างมิยะ โอซามุ
“ซามุ ตอนนี้ฉันคิดอยู่น่ะ ว่ารู้สึกเหมือนอยู่คนละโลกกับอายากะเลยล่ะ” ไม่รู้ทำไมอายาโกะถึงคิดแบบนี้ขึ้นมา หรือแค่รู้สึกไปเองนะ
“ยาโกะ เธอต้องโอบกอดอายากะจังไว้นะ ต่อให้ไม่เข้าใจก็เถอะ”
“เหหห เดี๋ยวนี้ซามุเปลี่ยนไปนะ” แต่ก็ถูกนะ อย่างที่โอซามุพูด อายาโกะต้องโอบกอดอายากะไว้ ต่อให้ไม่เข้าใจก็เถอะ เพราะตอนนี้อายากะต้องการความรักเอามากๆ
“นี่ ซามุ นายว่าอายากะจะกลับมาเป็นคนเดิมไหม” น้ำเสียงของอายาโกะเริ่มแผ่วเบาลงเรื่อยๆ
“ฉันน่ะ คิดถึงอายากะคนเก่าจริงๆนะ”
“อาโกะ.......” ก็แฝดพี่นี่นา มีใครไม่เป็นห่วงบ้างล่ะ ทั้งที่เป็นแฝดกันแท้ๆ แต่ทำไมอายาโกะถึงรู้สึกเหมือนอยู่คนละโลกกับอายากะกันนะ
“คุณอายาโกะ กัปตันเรียกครับบบ~~” น้ำเสียงอันสดใสของฮินาตะได้ดังขึ้น “รู้แล้วล่ะ ฮินาตะ”
“ธุระด่วนเข้าแล้วสิ งั้นแค่นี้นะ”
“อื้ม ไว้เจอกัน” อายาโกะได้วางสายคนปลายทางก่อนจะเดินเข้าไปในชมรมเพื่อทำหน้าที่ผู้จัดการ
ตัดกลับมา
“ไม่เห็นต้องมาส่งเลยนี่คะ คุณอิวะ”
“ฉันเต็มใจน่ะ” ด้วยความที่บ้านอยู่ใกล้กัน แถมยังไปทางเดียวกันอีก อิวาอิซึมิเลยอาสามาส่งโมโมกะที่บ้าน
“พวกนายก็ย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ”
“พ่อบอกให้มาดูแลพี่อายากะครับ แล้วก็ฝากให้พวกเรามาดูแม่ด้วย” ยูเป็นคนพูด ส่วนโยนั้นกำลังจัดและตกแต่งของในบ้านอยู่
“ยู พูดอะไรออกมาน่ะ”
“ก็จริงนี่” เมื่อครึ่งปีก่อน แม่ของพวกโมโมกะนั้นประสบอุบัติเหตุทางถนน ทำให้ขาข้างซ้ายเกือบใช้การไม่ได้ ตอนนี้รักษาตัวและทำกายภาพจนเกือบจะหายดีแล้ว
“หมายถึงอาจารย์ยูกิสินะ”
“...... พวกคุณหมอบอกว่า อีกไม่นานก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะ” โมโมกะพูดแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่ ถึงจะดีใจก็เถอะ “งั้นเหรอ พยายามเข้าล่ะ เดี๋ยวก็ผ่านไป”
หลายวันผ่านไป
“ต้องขอโทษด้วยค่ะ หนูพยายามลากมาแล้ว”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องคิดมากหรอก” พอถึงวันซ้อมแข่งของคาราสึโนะกับเนโกมะ โมโมกะที่เป็นผู้จัดการ(?)ก็ไม่มาตามที่พูดจริงๆ อายาโกะที่เป็นแฝดก็พยายามชวนและลากมาแล้ว แต่ก็ไม่เป็นผล
“รายนั้นทะเลาะกับคุโรโอะมาน่ะ แต่เห็นว่าลงเอยกันด้วยดีแล้วล่ะ” เนโกมาตะ ยาสุฟุมิ โค้ชชมรมวอลเล่ย์บอลของโรงเรียนเนโกมะ “งั้นเหรอคะ......”
“ลงเอยกันด้วยดี จริงๆใช่ไหมคะ” อายาโกะถามเพื่อความแน่ใจ ว่าเธอได้ยินไม่ผิด
“อืม” ชายแก่ตอบแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ จริงๆก็ไม่อยากนึกถึงนักหรอก เพราะเขาไม่รู้ว่าเหตุการณ์เต็มๆตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง
.
.
.
“แล้วตอนนั้นเธอคบกับฉันทำไม เธอต้องการอะไรจากฉัน” คุโรโอะ เท็ตสึโร่
“ฉันไม่ได้คบกับนายเพราะหน้าตา ที่ฉันคบกับนายเพราะนายเป็นนาย และตอนนั้น..... ฉันรักนาย มันก็แค่นั้นแหละ” เนโกมาตะ อายากะ
.
.
.
“ขอให้เป็นอย่างนั้น”
“หนูไม่ถามต่อแล้วก็ได้ค่ะ.......” ท่าทางจะจบไม่สวยแน่ๆ ไม่งั้นชายแก่คงไม่พูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าแบบนี้
“ยังไงก็ฝากดูอายากะด้วยนะ”
“ค่ะ!!^^” ถ้าอายากะกับแฟนเก่าของตัวเธอจบกันด้วยดี ก็คงไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วล่ะมั้งนะ
ในขณะเดียวกัน
“โดดเรียนแบบนี้ไม่ดีนะ อายากะ”
“ไม่ได้โดดเรียนสักหน่อย หนูมาช่วยคุณแม่ขนของเข้าบ้านต่างหาก” อุชิวากะ ยูกิ แม่แท้ๆของโมโมกะ อดีตนักวอลเล่ย์บอลทีมชาติ ตำแหน่งลิเบอโร่ มัธยมต้นและปลายจบจากชิราโทริซาวะ
“อายาโกะโทรบอกแม่หมดแล้ว ลูกควรจะไปดูการซ้อมแข่งไม่ใช่เหรอ” ยูกิผู้เป็นแม่ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“.......”
“หนูทะเลาะกับเท็ตสึโร่มา แต่ก็จบกันด้วยดีนะ”
“อายากะ ลูกเปลี่ยนไปจนน่าตกใจเลยนะ” คำพูดของคนเป็นแม่ ทำเอาหญิงสาวไปไม่ถูกเลยทีเดียว
“อายากะที่แม่รู้จักไม่ใช่คนหวาดกลัวแบบนี้” เมื่อนานมาแล้ว หญิงสาวเป็นคนที่สดใสร่าเริงเอามากๆ ราวกับพระอาทิตย์ดวงน้อยๆเลยล่ะ
“แม่ไม่ได้สอนให้เรายอมคนนะ อายากะ” นิสัยเดิมของหญิงสาวนั้นเข้มแข็งมาก ไม่ยอมคนง่ายๆ แต่ตอนนี้เหมือนเป็นคนละคนไปเลยล่ะ
“....... หนูแค่ หนูแค่กลัวน่ะค่ะ”
“กลัวเหรอ”
“เหตุการณ์วันนั้น มันยังฝังใจหนูอยู่เลย” วันที่โดนลักพาตัวเอาไปขายในตลาดมืด ใครมันจะไปลืมได้ลง
“อายากะ.........”
“เรารีบขนของเข้าบ้านกันเถอะค่ะ” หญิงสาวรีบเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนที่ความรู้สึกเธอจะเตลิดไปมากกว่านี้
เย็นในวันเดียวกัน
“ยินดีด้วยนะครับ อาจารย์ยูกิ ในที่สุดก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว”
“ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะนะ อิวะคุง” อิวาอิซึมิได้เอาช่อดอกไม้มาเยี่ยมผู้เป็นอาจารย์
“มาอีกแล้วนะคะ คุณอิวะ”
“ก็เป็นห่วงเธอนั่นแหละ ฉันถึงได้มาไง” หญิงสาวเอียงหัวด้วยความสงสัย ก็รู้อยู่ว่าเป็นห่วง แต่ช่วงนี้เขามาทุกวันเลยนะ ไม่บ่อยไปหน่อยเหรอ
“งั้นหนูไปทำข้าวเย็นก่อนนะคะ อีกเดี๋ยวอายาโกะกับสองแฝดก็กลับมาถึงแล้ว”
“ฝากด้วยนะ^^” หญิงสาวได้ถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินเข้าครัวไปทำข้าวเย็น
ครืนนนนนน
“เสียใจสินะ อิวะคุง”
“อาจารย์ยังเหมือนเดิมเลยนะครับ” ชายหนุ่มไม่ค่อยแปลกใจกับคำพูดของคนเป็นอาจารย์เท่าไหร่
“สายตาเธอมันบอกน่ะ”
“อายากะไม่เคยมองผมเลย บางทีผมก็ท้อ” อิวาอิซึมิไม่ปฏิเสธความรู้สึกตัวเอง ว่าเขานั้นชอบอายากะ ไม่สิ เรียกว่ารักเลยน่าจะถูกกว่า
“แฟนเก่ากัปตันเนโกมะ ญาติของเอซท็อปสามจากชิราโทริซาวะ คู่หมั้นเซตเตอร์อันดับหนึ่งของประเทศ เธอจะท้อก็ไม่แปลก ฉันเข้าใจ”
“เหมือนอาจารย์ซ้ำเติมอยู่เลย......//เหงื่อตก” แต่ก็จริงอย่างที่หญิงวัยกลางคนพูด การจะจีบผู้หญิงคนนึงเป็นเรื่องยาก โดยเฉพาะผู้หญิงที่มีชื่อว่าเนโกมาตะ อายากะ
“จะว่าไปแล้ว อาจารย์เป็นคนจีบคุณฮิโรมาสะก่อนใช่ไหมครับ”
“เปล่า ฮิโระเขาจีบฉันก่อน” เนโกมาตะ ฮิโรมาสะ นิสัยเงียบๆแต่อบอุ่น ภายนอกดูเป็นคนที่นิ่งและไม่ใส่ใจอะไร แต่จริงๆเป็นคนเก็บรายละเอียดเอามากๆเลยล่ะ
“เหหห แปลกจังเลยนะครับ ทั้งที่อาจารย์เข้ากับผู้คนง่ายแท้ๆ ผมนึกว่าอาจารย์จะเป็นคนจีบก่อนซะอีก”
“ตอนนั้นฉันไม่ได้สนใจหรอก จนฮิโรมาสะมาบอกตอนแข่งโอลิมปิกเสร็จนั่นแหละ เขาเดินมาพร้อมกับช่อดอกกุหลาบสีขาวสด แล้วพูดขอจีบฉันต่อหน้าทุกคนในทีม ผ่านมาหลายสิบปีแล้วล่ะ” เหตุการณ์ตอนนั้น เป็นอะไรที่ทุกคนคาดไม่ถึงเลยล่ะ
“ฉันว่าเธอน่าจะทำแบบฮิโรมาสะนะ”
“เดินไปบอกตรงๆเลยน่ะเหรอครับ”
“ใช่ ก็ถ้าไม่ทำแบบนั้น อายากะก็ไม่รู้ตัวหรอก ว่ามีคนแอบรักมาตลอด” ที่จริงพูดแบบนั้นก็ได้นะ ว่าอายากะเป็นคนซื่อเรื่องความรักเอามากๆ โดยเฉพาะเรื่องแฟนไรแบบนี้
“อาจารย์ไม่หวงเหรอครับ”
“หวงสิ แต่ถ้าเป็นเธอ ฉันอนุญาตนะ” ไม่ว่าแม่คนไหนก็หวงลูกกันทั้งนั้นแหละ ไม่สิ เรียกห่วงดีกว่า
“อย่างน้อยฉันก็สบายใจขึ้นมาหน่อย ว่ายังไงเธอต้องดูแลลูกสาวฉันได้แน่ๆ”
“.........”
“อาจารย์ยูกิ ยังไม่ได้บอกอายากะสินะครับ เรื่องที่เป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้ายนั่นน่ะ” ชายหนุ่มถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“อืม ยังไม่ได้บอก” ยูกิผู้เป็นแม่นั้น ป่วยเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย “พวกหมอบอกว่า ฉันอยู่ได้ถึงการแข่งช่วงอินเตอร์ไฮ ไม่ก็ช่วงปิดเทอมหน้าร้อน ไม่เกินนั้น”
“ผมว่ารีบบอกเจ้าตัวน่าจะดีกว่านะครับ อาจารย์ยูกิ ทั้งนี้ก็เพื่อ........”
“ฉันรู้น่า ไม่ต้องย้ำหรอก” เรื่องหนักใจแบบนี้ ไม่ช้าก็เร็วความก็ต้องแตกอยู่ดี
**คอมเมนท์มาคุยกันได้นะ**
ความคิดเห็น