คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2 - การซ้อมแข่งครั้งแรก
-2-
ต่อจากตอนที่แล้ว เวลาผ่านไป ถึงวันซ้อมแข่งกับโรงเรียนอาโอบะโจไซ หรือเรียกสั้นๆว่าเซย์โจ
“โอ้ววว เธอเองเหรอเนี่ย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
“สวัสดีค่ะ โค้ชอิริฮาตะ” โมโมกะได้เดินเข้าไปทักทายโค้ชของโรงเรียนคู่แข่งเป็นมารยาท นานๆจะได้เจอกันที จะไม่เข้าไปทักทายก็อะไรอยู่
“ไม่นึกเลย ว่าคนระดับเธอจะย้ายโรงเรียนกลางคัน แถมยังย้ายไปอยู่ที่คาราสึโนะด้วย” ชายแก่พูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
“ทะเลาะกับแม่เลี้ยงน่ะค่ะ แถมยังเกิดเรื่องแบบนั้นด้วย”
“งั้นเหรอ คงลำบากน่าดูเลยนะ” พวกโค้ชแทบทุกคนต่างก็รู้เรื่องของหญิงสาวดี ชายแก่ตรงหน้าหญิงสาวเลยไม่ได้ถามอะไรต่อ
“แล้วเจ้านั่นล่ะคะ”
“ไปห้องพยาบาล เห็นว่าเข่าได้รับบาดเจ็บน่ะ”
“เหหหหห” หญิงสาวแทบไม่เชื่อหูตัวเอง คนอย่างหมอนั่นได้รับบาดเจ็บด้วยเหรอ เชื่อเขาเลย
“งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ”
“เชิญตามสบายเลย” หญิงสาวได้ปลีกตัวไปหาทีมตัวเอง อีกเดี๋ยวก็จะได้เวลาแข่งแล้วสินะ
“โย่ววว!! ไม่ได้เจอกันนานนะ”
“โอ้ส!! เช่นกัน” หญิงสาวได้โบกมือทักทายเอซของฝั่งตรงข้าม อิวาอิซึมิ ฮาจิเมะ อยู่ชั้นปีสาม
“คุณโมโมกะ รู้จักคุณอิวาอิซึมิด้วยเหรอครับ”
“อะไรกัน เจ้าเพี้ยนนั่นไม่เคยเล่าเรื่องฉันให้นายฟังหรอกเหรอ”
“เจ้าเพี้ยนเหรอครับ??//เอียงหัว” โมโมกะถามด้วยความสงสัย คาเงยามะที่ได้ยินแบบนั้นก็เอียงหัวใส่ แถมยังทำหน้าตามึนงงออกมาว่าไม่รู้เรื่องด้วย “(......ท่าทางจะไม่ได้เล่าสินะ)//เหงื่อตก”
“งั้นไว้จบการแข่ง ฉันจะเล่าให้ฟังนะ”
“ครับ!!”
ปี๊บบบบบบ
การแข่งขันระหว่างคาราสึโนะกับอาโอบะโจไซ ได้เริ่มต้นขึ้นด้วยบรรยากาศที่ไม่ค่อยเป็นใจเท่าไหร่
“ขอความกรุณาด้วยนะครับ!!” การแข่งได้เริ่มต้นขึ้น
“(ฮินาตะ โชโย เป็นมิดเดิ้ลบล็อกเกอร์??)” ตำแหน่งที่มีความสูงเป็นเดิมพัน แต่เอาคนตัวเล็กอย่างฮินาตะมาเล่นตำแหน่งนี้เนี่ยนะ คิดอะไรกันอยู่ล่ะเนี่ย
“จะบ้าเหรอ เมื่อกี้ไม่ใช่บอลของนายนะ!!”
“ขอโทษคร้าบบบ//เสียงสั่น” ทั้งคนในและนอกสนาม ต่างก็งงตาค้างกันหมด ท่าทางของฮินาตะมันสั่นเอามากๆเลยนี่นา ราวกับพึ่งเคยลงสนามครั้งแรก
“(ตื่นสนามสินะ)” โมโมกะยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ นานๆจะได้เห็นคนแบบนี้แฮะ หรือว่าเธอเคยเจอแต่คนเก่งๆกันนะ
“เป็นเด็กที่แปลกจริงๆ//ยักไหล่” โมโมกะคิดแบบนั้น ก็ฮินาตะทั้งวิ่งเข้าไปแย่งบอลคนอื่นบ้างล่ะ ตบลูกพลาดบ้างล่ะ แม้แต่เสิร์ฟง่ายๆก็ยังพลาด เป็นเด็กที่แปลกจังแฮะ “(พื้นฐานห่วยสินะ)”
“หืออออ”
25 – 13
“เสียเซทแรกไปซะแล้ว......” เซทแรกของการแข่ง ทำให้ฮินาตะตื่นตระหนกตลอดทั้งเกม น่าจะเป็นเพราะพึ่งลงแข่งครั้งแรก
“คุณไดจิ เจ้าเด็กหัวส้มนั่นน่ะ พึ่งลงแข่งครั้งแรกใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งกว่าปกติ
“อ...อ่า ดูแล้วน่าจะใช่นะ” ไดจิพูดด้วยความเกรงใจรุ่นน้องในทีม
“หึ น่าสนใจดีนี่//ยิ้ม”
“หืออออ”
“(มีพวกสัตว์เซลล์เดียวอยู่ในทีม แบบนี้คงได้เรื่องล่ะมั้ง)” โมโมกะยิ้มออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์ นานๆเธอจะเจอคนแบบฮินาตะสักที ท่าทางจะเป็นพวกว่านอนสอนง่ายดีแฮะ
“คาเงยามะ มานี่หน่อยสิ”
“ครับ!!” โมโมกะได้เรียกรุ่นน้องเพื่อขอคุยเป็นการส่วนตัว
“มีอะไรเหรอครับ คุณโมโมกะ”
“นายหลอกใช้ฮินาตะได้รึเปล่า” โมโมกะถามด้วยน้ำเสียงที่เจ้าเล่ห์ ที่จริงเรียกว่าเป็นแผนน่าจะถูกกว่านะ
“หลอกใช่เหรอครับ”
“ใช่ คนอย่างฮินาตะเซ่อซ่าจะตาย แถมหลอกใช้ก็ง่าย คนแบบนี้นานๆจะเจอสักที ใช้เป็นอาวุธได้สบายเลยล่ะ” โมโมกะพูดก่อนจะหันไปมองฮินาตะ เจ้าตัวกำลังคุยกับรุ่นพี่อย่างทานากะอยู่
“ตอนนี้ทีมเรายังไม่มีลิเบอโร่ นายน่าจะใช้ฮินาตะเป็นตัวล่อปั่นหัวฝ่ายตรงข้าม จากนั้นก็ลองบุกดู//ตบหลัง”
“ครับ ผมจะลองดูครับ” คาเงยามะได้วิ่งเข้าสนามไปเพื่อทำการแข่งต่อ
“หือออ” การแข่งได้ดำเนินต่อไป ทุกอย่างก็ยังปกติดีอยู่ เมื่อกี้คาเงยามะส่งลูกสูงไปหน่อยแฮะ
“(เดี๋ยวนะ เมื่อกี้..... ฮินาตะหลับตา??)” โมโมกะพึ่งรู้สึกตัว เมื่อกี้นี่ ฮินาตะกระโดดเพื่อจะตบลูก ทั้งที่หลับตาอยู่เนี่ยนะ
พรึบบบบบ
“โหหหหห”
“สุดยอดดดด” ทุกคนต่างตกใจกันเป็นแถว เมื่อกี้เป็นบอลเร็ว เร็วถึงขั้นที่ฝ่ายเซย์โจยังไม่ทันรู้สึกตัวด้วยซ้ำ
“(ไมนัสเทมโป้)” เมื่อกี้ฮินาตะกระโดดพุ่งขึ้นไปบนฟ้า จากนั้นคาเงยามะที่เป็นเซตเตอร์ ก็ส่งลูกให้ฮินาตะ จากนั้นก็ตบจนกลายเป็นบอลเร็ว แต่ว่า......
“(ฮินาตะหลับตาตบ)//ตกใจ” โมโมกะแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เมื่อกี้ฮินาตะตบลูกทั้งๆที่ตัวเองหลับตาอยู่ เธอไม่เคยเห็นใครเล่นแบบนี้มาก่อน “(แต่ว่า ปวดฉี่แฮะ....)”
“คุณคิโยโกะ เดี๋ยวหนูมานะ”
“จะไปไหนเหรอ”
“เข้าห้องน้ำค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” โมโมกะรีบปลีกตัวออกไปเข้าห้องน้ำเพราะปวดฉี่ ที่จริงเธอก็กลั้นมาได้สักพักแล้วล่ะนะ
ครืนนนนน
“ให้ตายสิ รู้งี้ฉี่มาจากบ้านซะตั้งแต่แรกก็ดีหรอก” หญิงสาวได้บ่นพึมพำกับตัวเองจนถึงห้องน้ำหญิง พอทำธุระเสร็จก็ล้างมือแล้วตามด้วยล้างหน้า
“ตอนนี้ เธอเป็นใครกันแน่”
“(ฉันเป็นใครกันแน่นะ......)” คำถามของอุชิวากะนั้นวนอยู่ในหัวของหญิงสาวตลอดเวลา แถมพอได้เห็นคนในชมรมเล่นวอลเล่ย์ทีไร ภาพที่เธอวิ่งไปเก็บลูกของฝั่งตรงข้ามก็มักจะไหลเข้าหัวมาทุกที
“นี่เราฟุ้งซ่านอะไรเนี่ย ไม่เป็นตัวเองซะเลยนะ” พอทำธุระส่วนตัวเสร็จ หญิงสาวก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
“รีบกลับไปดูการแข่งดีกว่า” โมโมกะพึมพำออกมาเบาๆ ตอนนี้เธอต้องรีบกลับไปดูการแข่ง ในฐานะที่เป็นผู้จัดการชมรม ฟูจิโอกะ โมโมกะ
หมับบบ!!
“เฮือกกก!!!!//หน้าซีด” หญิงสาวสะดุ้งโหยงทันทีที่มีมือปริศนาจับไหล่ทั้งสองข้างของตัวเอง
“ยังเป็นคนที่ไม่ระวังเหมือนเดิมเลยนะ” เสียงของชายหนุ่มที่คุ้นเคย ฟังแล้วมันรู้สึกขัดหูชอบกล
“โออิคาวะ โทรุ......//กำหมัด”
“โหหหห จำฉันได้ด้วยเหรอเนี่ย นึกว่าจะลืมกันแล้วซะอีกนะ อา---” ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดจบ เจ้าตัวก็โดนต่อยเข้าที่แก้มขวาเต็มๆ
ผัวะะะ!!!
“โอ้ยยย เจ็บบบๆๆๆๆ”
“แล้วใครใช้ให้นาย มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงกันห๊ะ!! เจ้าบ้า!!!” หญิงสาวได้ต่อยเข้าที่แก้วซ้ายแล้วโวยวายใส่เพื่อนสมัยเด็ก แทนที่จะทักกันดีๆ ตาคนนี้ชอบแกล้งเธอทุกครั้งที่เจอกัน น่าหงุดหงิดจริงๆ
“ขอโทษคร้าบบ ผมจะไม่ทำแล้วTT” ชายหนุ่มรีบก้มหัวขอโทษทันที
“ให้ตายสิ นายนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ” หญิงสาวบ่นอุบอิบ นานๆจะเจอกันที หัดทักทายให้มันดีกว่านี้หน่อยสิ
“เธอด้วย หมัดยังหนักไม่เปลี่ยนเลย โอ้ยยยๆๆๆ”
“งั้นนายก็หัดทักทายฉันให้มันดีกว่านี่หน่อยเซ่!! เจ้าเพี้ยนโทรุ!!!” โมโมกะได้ดึงหูซ้ายเพื่อนสมัยเด็กของตัวเองแล้วตะโกนใส่ด้วยความโมโห
“นายนี่ไม่ไหวเลยนะ//ปล่อย”
“ใจร้ายยย อายากะจังใจร้ายที่สุด”
“ไม่ ต้อง มา อ้อน เลย” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน เขาได้เอื้อมมือไปลูบหูกับแก้มตัวเอง
“และที่สำคัญ ฉันเปลี่ยนชื่อแล้ว ชื่อโมโมกะต่างหาก ฟูจิโอกะ โมโมกะ จำเอาไว้ด้วยล่ะ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง บอกกี่ครั้งอีกคนก็ไม่เคยฟัง
“คร้าบๆ แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะเนี่ย”
“โดนลากมาในฐานะผู้จัดการน่ะสิ” หญิงสาวพูดประชด ที่จริงเธอทำหน้าที่ผู้จัดการได้ไม่ดีเท่าไหร่ เรียกว่าไม่เข้าชมรมเลยน่าจะง่ายกว่า
“วันนี้มีแข่งซ้อม ไปโรงฝึกพร้อมฉันไหมล่ะ”
“ไม่เอา ขืนไปกับนาย ฉันก็โดนมองน่ะสิ” ก็นะ ชายหนุ่มรูปหล่อเป็นถึงเซตเตอร์ชื่อดังของเซย์โจ โออิคาวะ โทรุ ค่อนข้างเป็นที่ชื่นชอบในหมู่สาวๆ แต่หนึ่งในนั้นไม่ใช่เธอ
“ไม่เอาน่า เราเป็นเพื่อนกันนะ”
“เหรอ งั้นตัดเพื่อนเลยก็แล้วกัน”
“ห๊าาาา!!//ช็อค” หญิงสาวพูดแทงใจดำแล้วเดินกลับไปที่โรงฝึก ที่จริงแล้วโมโมกะมีนิสัยขี้เล่นพอสมควร แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่าง ทำให้เธอกลายเป็นคนไม่ค่อยพูดและเก็บตัว
“แต่ว่า.......//งอแง”
“น่ารำคาญน่า เลิกเดินตามฉันสักที//เหงื่อตก” ถึงจะพูดแบบนั้น ชายหนุ่มก็ไม่สนใจอยู่ดี แถมยังเดินตามพร้อมกับทำหน้างอแงใส่อีก
“เลิกตามฉันสักทีได้ไหม คนมองหมดแล้วเนี่ย=_=” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบโต้อะไร นั่นยิ่งทำให้หญิงสาวหงุดหงิดหนักกว่าเดิม
ครืนนนนน
“อะไรของนายเนี่ย เป็นเด็กรึไง แล้วทำไมต้องจับแขนเสื้อฉันด้วยล่ะเนี่ย//หงุดหงิด” ไม่ว่าโมโมกะจะพูดจาแบบไหน อีกฝ่ายก็ไม่มีท่าทีที่จะออกห่างจากเธอเลยสักนิด ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ที่โรงฝึกแล้วเรียบร้อย
“กรี๊ดดดดด”
“คุณโออิคาวะ~~”
“โอ้ว กลับมาแล้วเหรอ โออิคาวะ” โค้ชอิริฮาตะพูดขึ้นมาทันทีที่เห็นกัปตันทีมกลับมา
“(25-22 คาราสึโนะชนะงั้นเหรอ)” โมโมกะมองผลคะแนนด้วยความแปลกใจนิดหน่อย เธอไม่นึกว่าคาราสึโนะจะเอาชนะเซย์โจได้ แปลกใจนะเนี่ย
“แล้วเข่าเป็นยังไงบ้าง”
“เรียบร้อยคร้าบ ผมเข้าร่วมซ้อมได้แล้ว ที่จริงแค่ขาแพลงนิดหน่อยเอง” โออิคาวะ โทรุ กัปตันของเซย์โจ เล่นในตำแหน่งเซตเตอร์
“ให้ตายสิ แล้วทำเป็นบอกว่าให้คาเงยามะลงสนาม แต่ว่าเซตเตอร์ตัวจริงของเรากลับไม่ได้ลงแข่ง น่าขายหน้าจริงๆ” โค้ชอิริฮาตะบ่นตามประสาคนเป็นโค้ช
“ขอโทษนะครับ”
“นี่ ปล่อยฉันได้แล้วน่า” โมโมกะพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาเล็กน้อย จากหน้าห้องน้ำจนถึงโรงฝึก ชายหนุ่มก็ยังจับแขนเสื้อเธออยู่เลย
“คุณโออิคาวะ~~ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ”
“อื้ม^^//โบกมือ” โออิคาวะได้โบกมือให้แฟนคลับ ท่าทางที่เฟรนลี่จนน่าหมั่นไส้นี่มันอะไรกัน
“เห้ยๆ ฉันยังอยู่นะ//เหงื่อตก” โมโมกะชักจะรู้สึกแปลกๆเข้าให้แล้วสิ
“คาเงยามะคุง ไอ้หน้าหล่อตรงนั่นเป็นใคร ทำฉันรู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า” ทานากะถามด้วยความหงุดหงิดและความหมั่นไส้ส่วนตัว
“เขาเป็นกัปตันของเซย์โจ”
“ห๊าาา?!!” ทานากะกับฮินาตะต่างตกใจที่ได้ยินไดจิพูดออกมา
“คุณโออิคาวะ เป็นเซตเตอร์ที่เก่งมากเลยครับ พลังในการบุกของเขา ผมว่าเยี่ยมที่สุดเลย” คาเงยามะพูดในฐานะที่เป็นรุ่นน้องตอนม.ต้น
“และก็นิสัยแย่สุดๆเลยด้วย อาจจะแย่กว่าสึกิชิมะก็ได้” โออิคาวะ โทรุ กัปตันของเซย์โจ เป็นรุ่นพี่ตอนม.ต้นของคาเงยามะ
“เห้ยๆ เจ้าบ้าโทรุ ปล่อยฉันได้แล้ว”
“ว่าไง โทบิโอะจัง ไม่เจอกันนานเลยนะ ดีจังที่ได้เจอกันอีก ยังเป็นราชาอยู่รึเปล่า”
“(นี่นายลืมฉันไปแล้วรึไง)//เริ่มโกรธ” โออิคาวะหันไปทักทายรุ่นน้องตอนม.ต้นของตัวเอง โดยที่เขาลืมไปว่ายังจับแขนโมโมกะอยู่
“ผมเรียนการเสิร์ฟและบล็อก โดยดูจากการเล่นของเขาน่ะครับ” คาเงยามะพูดกับทุกคนในทีม
“มาแล้วก็ไปวอร์มอัพตรงนั้นซะก่อน ระวังให้มากกว่าปกติด้วยล่ะ”
“คร้าบบบ อ่าเดะ.....” โออิคาวะพึ่งจะรู้สึกตัว ว่าเผลอไปจับต้นแขนของหญิงสาวเข้าให้
“=X=.....”
“ข....ขอโทษครับ!! ผมไม่ได้ตั้งใจ//เลิ่กลั่ก”
ผัวะะะะ!!!
“แอ่กกก......//สลบ”
“ไอตาบ้าหน้าม่อ.....//โกรธสุดๆ” โมโมกะได้หยิบลูกวอลเล่ย์อัดเข้าที่หน้าของโออิคาวะด้วยความโมโห
“คุณโมโมกะ รู้จักไอเจ้าหน้าหล่อนั่นด้วยเหรอครับ”
“เพื่อนสมัยเด็กน่ะ ตอนประถมบ้านของพวกเราอยู่ติดกัน แต่พอฉันจบป.4 ก็ย้ายไปเรียนที่โตเกียวจนถึงม.3” โมโมกะพูดด้วยความไม่สบอารมณ์
“ฉันเคยได้ยินชื่อเสียงของเขามาเยอะ แต่ไม่เคยเห็นเขาเล่น พวกนายก็อย่าประหมาดล่ะ”
“ครับ!!” โมโมกะพูดเตือนสติรุ่นน้องในชมรม เธอเองก็เคยได้ยินชื่อเสียงการเล่นของโออิคาวะมาบ้าง ยังไงก็ประหมาดไม่ได้จริงๆนั่นแหละ
“(แต่เรื่องนิสัยนี่ต้องแก้เยอะเลย เจ้าบ้าโทรุนั่น)//หงุดหงิด”
**คอมเมนท์มาคุยกันได้นะ**
ความคิดเห็น