คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1 - ผู้จัดการสาวปีสอง
-1-
ฟูจิโอกะ โมโมกะ หญิงสาววัย 17 ปี เป็นผู้จัดการชมรมวอลเล่ย์บอลของโรงเรียนคาราสึโนะ ถึงเธอจะได้เป็นผู้จัดการก็เถอะ แต่จริงๆก็แทบไม่เข้าชมรมเลยเนี่ยสิ
“ซ้อมกับเซย์โจเหรอ ก็ไม่แย่หนิคะ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น ตอนนี้เธอกำลังเดินกลับบ้านพร้อมกับเพื่อนร่วมชั้นอย่างสึงาวาระ ระหว่างทางทั้งคู่ก็ได้พูดคุยถึงการซ้อมแข่งที่กำลังจะมาถึง
“แต่ว่า เด็กที่ชื่อคาเงยามะนั่นต้องเล่นเซตเตอร์แทนรุ่นพี่ ทำไมเป็นงั้นได้ล่ะคะ” โมโมกะถามด้วยความสงสัย ทั้งที่เป็นแค่การซ้อมแข่งเฉยๆเองนี่นา แต่โรงเรียนท็อปสี่ของจังหวัดดันยื่นเงื่อนไขมาแบบนี้ คิดยังไงก็แปลกเกิน
“คือเรื่องมันมีอยู่ว่า.....”
“คุณสึงาวาระ!” ระหว่างที่ปีสามคุยกันอยู่ จู่ๆเด็กปีหนึ่งก็วิ่งมาด้วยความร้อนรน มาหาสึงาวาระที่เป็นเซตเตอร์ของทีมซะด้วย แสดงว่ามีเรื่องจะคุยงั้นสินะ
“ถึงรอบนี้ผมจะเป็นตัวจริงโดยอัตโนมัติ แต่รอบหน้า ผมจะชิงตำแหน่งมาให้ได้เลยครับ”
“เอ้ะ.....??//เอียงหัว” โมโมกะที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกสนใจขึ้นมา ปีนี้เหมือนจะได้คนเก่งๆมาเข้าชมรมซะแล้วสิ แถมท่าทางยังเอาจริงเอาจังสุดๆ
“รุ่นพี่สึงะ ดูเหมือนจะได้คนเก่งๆมาเข้าทีมซะแล้วสิ”
“เออ..... คุณคือ.......”
“ฟูจิโอกะ โมโมกะ ปี 2 เรียกโมโมกะนะ” หญิงสาวได้แนะนำตัวเองให้รุ่นน้องรู้จัก นานๆจะได้เจอคนใหม่ๆทั้งที ทำความรู้จักไว้บ้างก็คงไม่เสียหายอะไร
“รุ่นพี่สึงะ เด็กคนนี้คุยกับรุ่นพี่อยู่นะคะ//สะกิด”
“อ๋อ! เรื่องนั้นน่ะ ฉันไม่คิดว่าคาเงยามะจะเห็นฉันอยู่ในสายตาด้วยอ่ะนะ ก็เลยตกใจ” ฟังจากบทสนทนาเมื่อกี้แล้ว โมโมกะรู้ทันทีเลยว่าพวกเขากำลังพูดถึงเรื่องตำแหน่งในรอบการซ้อมแข่ง
“ทำไมล่ะครับ??//เอียงหัว”
“ทั้งร่างกาย และทักษะ นายดีกว่าฉันไม่ใช่รึไง” รุ่นพี่อย่างสึงาวาระพูดด้วยความถ่อมตน ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติไม่ได้แปลกอะไร ทุกคนในทีมและโมโมกะต่างก็ชินกันแล้ว
“แต่ด้านประสบการณ์ ไม่ได้มีกันง่ายๆนะครับ และอีกอย่าง.....//เสียงสั่น”
“ยังมีความเชื่อใจของเพื่อนร่วมทีมอยู่ด้วย ใช่ไหมล่ะ//ยิ้ม” คาเงยามะตกใจไม่น้อยเลย ทำไมโมโมกะถึงรู้ว่าเขาจะพูดอะไรต่อ จะว่าไปแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่คาเงยามะได้เจอกับโมโมกะใช่ไหมนะ
“คุณสึงะ~~”
“คุณสึงาวาระ~~~” ฮินาตะกับทานากะ สองตัวแสบของชมรมได้ตะโกนเรียก
“ถ...ถึงอย่างนั้น ผมก็จะ ไม่ยอมแพ้แน่”
“ฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะ” ศักด์ศรีของลูกผู้ชายสินะ โมโมกะที่เป็นผู้หญิงไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นักหรอก แต่ก็เอาเถอะ แข่งขันกันเองแบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกัน
“คุณสึงะ~~ คุณไดจิบอกว่าจะเลี้ยงซาลาเปาค้าบบ” ทานากะพูดด้วยความตื่นเต้น
“อาโอบะโจไซ รู้สึกว่าจะเป็น.......”
“เป็นโรงเรียนม.ปลาย ที่รับคิตางาวะไดอิจิเข้าเรียนกว่าครึ่ง ทีมเก่าของนายเข้าเรียนที่นั่นกันเหรอ” โมโมกะหันไปถามรุ่นน้องอย่างคาเงยามะ เจ้าตัวก็พยักหน้าตอบแทนคำพูด
“กัปตันทีมก็คือโออิคาวะปีสาม ของชอบคือขนมปังไส้ครีม เกิดวันที่ 20 กรกฎาคม สูง 184 ซม. หนัก 72 กก. นิสัยส่วนตัวคือเป็นพวกชอบยั่วยุคนอื่น แถมยังฮอตในหมู่สาวๆด้วย” โมโมกะเผลอพูดประวัติของคู่ต่อสู้ออกมาโดยไม่รู้ตัว ที่จริงเรียกว่าติดเป็นนิสัยแล้วล่ะ
“คุณโมโมกะรู้จักด้วยเหรอครับ”
“ก็นิดหน่อยน่ะ” โมโมกะพูดก่อนจะยักไหล่ไปทีนึง ที่จริงเธอรู้จักกับโออิคาวะเป็นการส่วนตัว นานๆจะได้เจอกันที
“ไม่ใช่อะไรหรอก แค่อยากรู้ว่าจะลำบากใจ... รึเปล่า” สึงาวาระพูดติดๆขัดๆ ก็เพราะเป็นห่วงความรู้สึกของเด็กปีหนึ่งอย่างคาเงยามะนั่นแหละนะ
“ถ้ายังอยู่ทีมเดียวกัน อาจจะมีคิดบ้างนะครับ แต่ถ้าสู้กันละก็ ผมจะใช้ความสามารถเข้าปะทะเท่านั้น” เพื่อไม่ให้รุ่นพี่ผิดหวัง คาเงยามะเลยพูดออกมาด้วยความมั่นใจ
“อย่างงั้นเหรอ” พอได้ยินแบบนั้น สึงาวาระก็รู้สึกใจชื้นและโล่งใจขึ้นมาหน่อย
“แต่จะดีเหรอครับคุณสึงะ ยังไงผม.... ก็รับไม่ได้หรอกครับ” ทานากะพูดด้วยความเจ็บใจ ก็ที่จริงตำแหน่งเซตเตอร์ สึงาวาระที่อยู่ปีสามควรได้เล่นนี่นา
“พูดจริงๆก็เจ็บใจอยู่หรอก แต่ว่า......” เรื่องแบบนี้ใครไม่เจ็บใจบ้างล่ะ จู่ตำแหน่งที่สำคัญแบบนี้ก็ลอยไปหาเด็กปีหนึ่งแทนที่จะเป็นปีสาม
“ฉันว่าถ้าทีมเก่าของคาเงยามะ คิดว่าเขาเป็นคนเดิมเหมือนตอนม.ต้นละก็ พวกนั้นคิดผิดแล้วล่ะ” สึงาวาระพูดพร้อมกับเดินไปจับไหล่รุ่นน้องในทีม
“นั่นสินะ” กัปตันทีมอย่างไดจิพูดพร้อมกับเดินถือซาลาเปาออกมาจากร้านสะดวกซื้อ
“นี่ส่วนของเธอ โมโมกะ”
“ขอบคุณค่ะ//รับมา” ไดจิเป็นกัปตันทีมที่ดีเลยนะ แต่ว่าจะว่าไปแล้ว เป็นกัปตันเนี่ย คงจะเหนื่อยน่าดู
“ทำให้พวกนั้นรู้ว่า คาเงยามะไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว” ไดจิที่เป็นกัปตันพูด
“(ไม่ใช่คนเดิมเหรอ??)” โมโมกะที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกสงสัยขึ้นมา พอดีว่าเธอไม่ค่อยจะรู้เรื่องของคนอื่นเท่าไหร่ แถมใจจริงก็ไม่คิดจะถามด้วย เพราะไม่มีความจำเป็นนี่นา
“เนอะ ฮินาตะ”
“อื้อออๆๆๆๆ อ้าบบ(คร้าบบบ)” ฮินาตะพูดพร้อมกับกินซาลาเปาไปด้วย
“กล้าดียังไงเอาไปกินก่อนห๊ะ!!”
“จะมากไปแล้ว!!” ทานากะกับคาเงยามะต่างก็พุ่งจะดึงคอเสื้อของฮินาตะด้วยความโมโห
ครืนนนนน
“เจ้าพวกชมรมวอลเล่ย์บอล!! อย่ามาเอะอะหน้าร้านฉันนะ!!”
“ขอโทษครับ” เจ้าของร้านเดินออกมาโวยวายใส่เจ้าสองแสบ
“งั้นหนูกลับก่อนนะ คุณไดจิ”
“ระวังตัวด้วยล่ะ โมโมกะ” หญิงสาวได้ปลีกตัวออกมาอย่างเงียบๆ ส่วนพวกชมรมวอลเล่ย์ก็ยืนคุยกันต่อ
“(ชมรมงั้นเหรอ ไม่ได้ยินคำนี้มานานเหมือนกันแฮะ)” โมโมกะคิดในใจพร้อมกับทานซาลาเปาไปด้วย
“(จะกลับไปเล่นดีไหมนะ)” นี่เป็นคำถามที่ติดอยู่ในใจโมโมกะมาตลอด 6 เดือนเต็ม เพราะตอนนี้เธอกำลังหนีตัวเองอยู่ ใช่ไหมนะ
หมับบบบ
“?!!//สะดุ้ง” โมโมกะได้หัวตัวกลับไปมองด้านหลัง เมื่อกี้เธอเหม่อไปแปปเดียว จู่ๆก็มีคนมาจับไหล่ ทำเอาตกใจหมดเลย
“เหม่ออะไรของเธอ”
“พี่โทชิ......” อุชิจิมะ วากะโทชิ ลูกพี่ลูกน้องฝั่งแม่ของโมโมกะ อยู่ชั้นปี 3 จากโรงเรียนชิราโทริซาวะ เป็นเอซท็อป 3 ของประเทศในปีนี้
“ตกใจหมดเลย//พองแก้ม” แทนที่จะพูดทักทาย แต่กลับเดินมาจับไหล่เนี่ยนะ แบบนี้ก็ตกใจน่ะสิ
“พึ่งเลิกเรียนเหรอ หรือว่าไปเดินเล่นมา”
“อย่างหลังน่ะ” พอเลิกเรียน ปกติแล้วโมโมกะจะรีบกลับบ้านไม่ก็ไปหาญาติตัวเองที่ชิราโทริซาวะ แต่วันนี้เธอเลือกที่จะเดินเล่นอยู่ในโรงเรียนก่อน แล้วค่อยกลับบ้านหลังจากพระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว
“พี่ล่ะ”
“พึ่งซ้อมเสร็จ” ที่จริงโมโมกะไม่ต้องถามก็พอจะเดาออก ก็อีกคนเป็นถึงเอซท็อปสามของประเทศเลยนี่นา แถมยังเป็นกัปตันของชิราโทริซาวะด้วย
“กลับบ้านกันเถอะ”
“ค่าาา” ตอนเด็กๆ ชายหนุ่มสูงเอามากๆ แถมยังอายุมากกว่าหนึ่งปีด้วย โมโมกะเลยเรียกเขาว่าพี่
ครืนนนนน
“กลับมาแล้วครับ/ค่ะ” โมโมกะอาศัยอยู่กับญาติฝั่งแม่ พอดีว่าเมื่อประมาณสองปีก่อนเกิดเหตุหลายๆอย่าง
แม่ของโมโมกะเกือบเสียชีวิตคาที่ ดีที่รอดมาได้ พ่อของเธอก็ขาซ้ายหัก ปัจจุบันยังดามเหล็กอยู่
“จะว่าไปแล้ว คุณลุงอาการเป็นไงบ้าง”
“ดีขึ้นแล้วล่ะ เห็นอายาโกะบอกว่าจะได้ถอดเหล็กเร็วๆนี้แล้ว” โมโมกะพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ชายหนุ่มที่ได้ยินแบบนั้นก็มองญาติตัวเองด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรใช่ไหม”
“...... สบายมากค่ะ//ยิ้ม” โมโมกะพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด
“จริงสิ จะว่าไปนะ อังคารหน้าคาราสึโนะจะได้ซ้อมแข่งกับโรงเรียนอื่นด้วยล่ะ” หญิงสาวพูดด้วยความดีใจ ถึงจริงๆจะออกไปทางตกใจมากกว่าก็เถอะ
“คาราสึโนะ โรงเรียนที่เธออยู่สินะ รู้สึกว่า......”
“ได้ฉายาว่าอีกาที่บินไม่ได้” โรงเรียนคาราสึโนะ เป็นหนึ่งในโรงเรียนที่เคยไปถึงระดับประเทศ แต่พักหลังมานี่ฟอร์มตกฮวบ ทำให้ได้ฉายาว่าเป็นอีกาที่บินไม่ขึ้นไงล่ะ “หนูรู้น่า”
“พยายามเข้าล่ะ เธอเป็นผู้จัดการ ยังไงก็ทำตัวให้มันดีๆหน่อย” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับลูบหัวโมโมกะไปด้วย เขาเอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆเลยล่ะ คงเพราะทั้งคู่โตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก
“พี่โทชิเองก็ด้วย พยายามเข้านะ”
“อ่า” โมโมกะค่อนข้างจะนับถือในตัวชายหนุ่มเอามากๆ เพราะเขาเป็นคนแรก ที่ชวนเธอเล่นวอลเล่ย์บอล แถมยังคอยซัพพอร์ตและให้กำลังใจมาตลอด จนเธอได้ติดทีมชาติเยาวชนตั้งแต่อายุ 14 ปี
“ฉันขอถามอีกรอบนึงได้ไหม”
“เรื่องอะไรเหรอ”
“เธอไม่คิดจะกลับไปเล่นวอลเล่ย์บอล จริงๆเหรอ” คำถามของวากะโทชิ ทำเอาโมโมกะช็อคไม่น้อยเลย เพราะนั่นเป็นคำถาม ที่ติดอยู่ในใจเธอมาตลอด
“เธอมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม ทั้งร่างกาย และเทคนิค ฉันเลยถามเพื่อให้เธอแน่ใจ ว่าจะไม่กลับไปเล่นจริงๆใช่ไหม คุณว่าที่ราชินี”
“.........”
“ลังเลสินะ เนโกมาตะ อายากะ” หญิงสาวหูผึ่งขึ้นมาทันที เธอไม่ได้ยินชื่อนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ชื่อที่ทำให้เธอแจ้งเกิดในวงการวอลเล่ย์ระดับประเทศ
“หรือจะให้ฉันเรียกว่าอุชิวากะ โฮโนกะดีล่ะ” ที่จริง หญิงสาวเปลี่ยนชื่อมาแล้วสามรอบ แต่ทุกครั้งที่เปลี่ยนชื่อ เธอก็รู้สึกเหมือนเปลี่ยนตัวตนไปด้วย จนตอนนี้.....
“ตอนนี้ เธอเป็นใครกันแน่”
“ฉันเป็นใคร.......” หญิงสาวพูดทบทวนกับตัวเอง ตอนนี้เธอเป็นใครกันแน่นะ
วันต่อมา โมโมกะก็ไปโรงเรียนด้วยท่าทางที่สับสน ว่าตอนนี้เธอเป็นใครกันแน่ ผู้จัดการชมรม นักวอลเล่ย์ หรือเป็นแค่เด็กผู้หญิงธรรมดาทั่วไป
“โมโมกะ ว่างรึเปล่า” เสียงของกัปตันชมรมตะโกนเรียกผู้จัดการจอมเหม่อ
“(ฉันเป็นใครกันแน่นะ)” โมโมกะคิดกับตัวเองจนไม่สนรอบข้างแล้วว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง
“โมโมกะ” กัปตันก็ยังเรียกอยู่ แม้ว่าหญิงสาวจะยังไม่ได้ยินก็ตาม “.........//เหม่อ”
“โมโมกะจังงงง” เพื่อนร่วมชั้นอย่างสึงาวาระได้ตะโกนช่วยคนเป็นกัปตัน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเลยสักนิด
“(ถ้ากลับไปเล่นแล้ว เราจะมีเพื่อนไหมนะ)” หญิงสาวก็ยังวนเวียนอยู่กับการทบทวนตัวเอง
“ฟูจิโอกะ โมโมกะ!!!”
“ค่ะ!!!” หญิงสาวสะดุ้งโหยงพร้อมกับหันไปมองคนที่เรียกเธอ
“ค...คุณไดจิ เองเหรอ.... ตกใจหมดเลย”
“ฉันกับสึงาวาระเรียกเธอตั้งหลายรอบแล้วนะ เป็นอะไรรึเปล่า ช่วงนี้เครียดเหรอ” ไดจิถามด้วยความเป็นห่วง แต่ก็จริงของเขา ช่วงนี้หญิงสาวมีท่าทางเครียดนิดหน่อย ทั้งที่พึ่งเปิดเทอมได้ไม่นานเอง ก็มีเรื่องให้เครียดซะแล้ว
“ก็... นิดหน่อยน่ะ แล้วมีอะไรเหรอคะ”
“มีเรื่องจะขอให้ช่วยหน่อยน่ะ เกี่ยวกับการแข่งนั่นแหละนะ” โมโมกะโดนกัปตันชมรมลากเข้ามาข้างในโรงยิม เธอรู้ตัวดี ว่าตัวเองต้องโดนลากเข้าไปให้คำแนะนำกับคนในชมรมแน่
“ขอแนะนำนะ นี่ฟูจิโอกะ โมโมกะ”
“สวัสดีค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย” หญิงสาวได้โค้งคำนับเป็นการทักทาย ดูเหมือนพวกปีหนึ่งกับปีสองดูจะไม่ค่อยคุ้นหน้าเธอเท่าไหร่
“ผู้หญิงเมื่อตอนนั้นนี่ ที่ยืนคุยกับคุณสึงะ” ทานากะพูดพร้อมกับชี้เจ้าตัวไปด้วย
“ผู้จัดการชมรมอีกคนไง ติดเยาวชนทีมชาติด้วยนะ” ไดจิพูดพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความภูมิใจ
“สุดยอดดด”
“แปลว่าต้องเก่งมากเลยสินะครับบบ” พวกปีหนึ่งปีสองต่างก็มีท่าทางที่ตื่นเต้น
“ใช่แล้วล่ะ เก่งสุดๆเลย ฮิ้_ฮิ้//ยิ้ม”
“พูดเยอะเกินไปแล้วนะคะ คุณไดจิ” โมโมกะได้ห้ามปรามก่อนจะที่กัปตันจะพูดไปมากกว่านี้
“แล้ว..... มีอะไรงั้นเหรอคะ”
“ฉันอยากให้เธอ ไปดูการแข่งด้วยน่ะสิ” ไดจิพูดเชิงขอร้อง ที่จริงเขาและพวกปีสามอยากให้โมโมกะกลับมาเล่นวอลเล่ย์บอลอีก นั่นคือจุดประสงค์หลักเลย
“หนูรู้ทันนะ คุณไดจิ” แค่เห็นแววตากับท่าทางก็รู้แล้ว หญิงสาวเป็นพวกหูตาไว แถมมีเซนส์เรื่องการดูคนสูงด้วย ถึงแม้ว่าเธอจะเข้าหาคนไม่ค่อยเป็นก็เถอะ
“ขอโทษนะครับ คุณฟูจิโอกะ ตอนเล่นให้กับทีมชาติเยาวชน คุณเล่นตำแหน่งอะไรเหรอครับ”
“ลิเบอโร่น่ะ พวกโค้ชบอกว่าฉันวิ่งไปรับลูกไว ก็เลยให้ฉันเล่นตำแหน่งนี้ ที่จริงฉันก็ถนัดตำแหน่งเซตเตอร์ด้วยนะ” พอมีคนถามถึงเรื่องตำแหน่งทีไร ภาพเก่าๆในอดีตก็เล่นเข้ามาในหัวทุกที
“เซตเตอร์เหรอ ตำแหน่งเดียวกับผมและคุณสึงะเลยนี่นา” คาเงยามะพูด
“ใช่ ในด้านเทคนิค โมโมกะเหนือกว่าฉันหลายเท่าเลยล่ะ แต่พอดีว่าเธอประสบอุบัติเหตุมาค่อนข้างหนัก เลยไม่ได้เล่นวอลเล่ย์มาสักระยะนึงได้แล้วล่ะ” สึงาวาระพูดแทนหญิงสาว เพราะเขาไม่อยากให้โมโมกะรู้สึกอึดอัดเวลาพูดเรื่องของตัวเอง
“วันซ้อมแข่งหนูต้องไปด้วยสินะ”
“รบกวนหน่อยนะ แฮะๆ”
“เห้อออ คุณนี่นะ” หญิงสาวพอได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอนึกว่าตัวเองจะได้อยู่อย่างสงบแล้วเชียวนะ
**คอมเมนท์มาคุยกันได้นะ**
ความคิดเห็น