คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love Dangerous : II {100%}
Baekhyun part
ผมพัอยู่ที่อนโหรูไม่ไลามหาวิทยาลัยที่ผมเพิ่ไปสมัรเรียนเมื่อสออาทิย์ที่ผ่านมา
อ่อ ผมับยอูอยู่นละห้อันนะรับเพื่อวามเป็นส่วนัวถึแม้ว่าอนโนี้มันะมีห้อ2ห้อ็เถอะ ยอบอว่าเพื่อวามเป็นส่วนัวอผม เพราะเาะนอนอีห้อับ เสี่ยว
ลู่หาน
เห้อออ เหนื่อยะมัเลย ยอูลาผมไป้อมทั้มวยไทย าราเ้
ฟันาบและยิปืน ฟัไม่ผิหรอรับ ยิปืน
ถึแม้ผมะูบอบบาน่าถนุถนอมแ่็ใ่ว่าผมะ้อบอบบาามลุนั่นนี่รับ ผมเปลี่ยนเสื้อีฬาให้เป็นุนอนพลา้มมอแผลเป็นารอยระสุนที่ไหล่้ายและรี่โร้านวา
วันที่ผมำไ้ไม่ลืม…
ย้อนลับไปเมื่อ4ปีที่แล้ว
“ยอๆ เราับลู่หานอยาไปเที่ยว้านออ่ะ
พาเราไปหน่อยสินะๆ” ผมพูพลาเย่าแนเล็ๆอบอี้าร์ัวน้อย
เห็นเป็นเ็อย่านี้ยอูและลู่หานผ่านารฝึฝนมาอย่าหนัหน่วมา
ถึแม้ผมะเ้ารับารฝึแบบพวเา้วย็เถอะ แ่อผมมัน็ไม่หนัเท่าอสอนนี้
“นะ นะๆๆ” ลู่หานวาน้อยาใสแป๋วผู้ร่วมบวนาร่วยผมอ้อนยอู
“ไม่ไ้นะแบฮยอน ถ้าเิเป็นอะไรึ้นมาะทำยัไ?”
ยอูุผมับลู่หาน
“ถ้านายไม่ไป เราะไปับลู่หานสอนนะ
แล้วนายไม่ไป็อย่าไปบอพ่อเรานะ” ผมยู่ปาพูอย่าอนๆ นยอูถอนหายใออมา
“เห้ออ อยาไปไหนละ?” ห้ะ?
ยอ๋ายอมไปับพวเราแล้วใ่ไหมอ่ะ เย๊ๆ (^.^)/
“ยอมไปับพวเราแล้วเหรอ?”
“็นะ 3หัวย่อมีว่า2หัวถูมั้ยล่ะ เพื่อมีอะไรเิึ้นะไ้่วยันิหาทาแ้ไ” ยอูพูแล้วยิ้มนปาเป็นรูปหัวใ ยอน่ารัที่สุ
“แบอยาไปสวนสนุ แบไม่เยไปสวนสนุเลยอ่ะ
โอโ้ับอว่ามันอันรายเินไป” ผมพูแล้ว็ิว่าไปเล่นเรื่อเล่นที่สวนสนุมันไม่เห็นะอันรายรไหนเลย
โยที่ผมไม่ไ้ิว่าารที่พ่อพูนั้นไม่ไ้หมายถึเรื่อเล่นในสวนสนุ
แ่เป็นพวมาเฟียลุ่มอื่นที่้อะเล่นานพ่อผ่านทาผม
ฮึ๊บบบบ ฟุ่บบ โลมาสวย แบฮยอนเ็บสิบแ้มาารโลาำแพ
“รีบปีนลมาสิลู่หาน” ผมเร่เพื่อนัวน้อยให้รีบปีนลมา่อนที่บอี้าร์ในบ้านะเินมาเห็นพวเรา
ฟุ่บบบบ
“โอเ เ็บรไหนันมั้ย?” ยอูถามพลาสำรวพวเราสอน
“ม่ายยยย ไปันเถอะ!” ผมและลู่หานประสานเสียันอย่าพร้อมเพรีย
และพวเรา็ออวิ่ไปึ้นรถแท็ี่หน้าปาอยเพื่อะไปสวนสนุ
โยไม่ไ้มอรอบๆัวว่ามีใรบานำลั้อมอและโทรรายานหัวหน้าอัวเอ
“รับนาย พวมันหนีออมา้านอรับ ผมำลัามไปรับ”
“ีมา ามไปอย่าให้ลาสายา
เวลาอย่านี้ไม่ไ้มีบ่อยๆ” ายลึลับวาสายและระเบิเสียหัวเราะในห้อทำานอัวเอ
@สวนสนุ
“555 ม้าหมุนๆ ลู่หานมาเล่น้วยันเร็วว” ลู่หานส่ายหน้าน้อยๆ พลามอ้ายวาเพื่อสัเอันรายรอบๆัวแบฮยอน ถึะหนีออมาเล่น้านอแ่สอนนี่็ไม่ลืมหน้าที่อัวเอ
ลู่หานและยอูพลัันึ้นไปเล่นเรื่อเล่นบนสวนสนุเป็นเพื่อนเ้านายัวน้อย
“ฮ๊า สนุั” ผมเริ่มเหนื่อยและลมานั่พัอยู่แถวๆริมแม่น้ำในสวนสนุ
ึ่อยู่ห่าไลาผู้น
“เย็นแล้วนะ พวเราลับันเหอะ
ป่านนี้พ่อนายามหาให้วัแล้วล่ะ” ลู่หานรู้สึแปลๆ
ึวนเพื่อนสนิททั้สอลับบ้านเพื่อวามปลอภัย
“ใ่ๆ ยิ่ึยิ่อันรายนะแบฮยอน” ยอูพูเสริมึ้นมา โยที่ไม่รู้ว่ามีลุ่มายลึลับำลัเินมาทา้าหลัอพวเา
“แหม
เห็น้วยันทั้สอนแบบนี้แล้วเราะัใอะไรไ้ล่ะ” ผมพูแล้ว็เินไปับมือทั้สอนและเินไปึ้นรถเพื่อที่ะลับบ้าน
และในอนนั้นเอ
“ะรีบไปไหนหรือรับุหนูแบฮยอน?” ลู่หานและยอูรีบเอาัวึ้นมาบัผมในทันที บ้าิบบบ อนออาบ้านมาไม่ไ้หยิบอาวุธประำัวอแ่ละนมาเลย
วยละสิ
“พวแเป็นใร!!!” ยอูะโนใส่พวมันเสียร้าว
“หึๆ รุาเินามผมมาีๆเถอะรับุหนู” พวมันแหวทาให้หัวหน้ามันเินมาหาผม หึ ที่แท้็ไอ้หมาลอบัาุยะ
โทโมอิ
“็นึว่าเป็นใร ที่แท้็ไอ้ี้แพ้าุยะ” พอผมพูบมัน็ยปืนึ้นมา่อหัวพวผมสามนทันที
“อย่าพูมาีว่าน่าา ันรู้ว่าวันนี้พวแไม่มีอาวุธ
ยอมเินไปับพวเราีๆ ีว่านะ” มันพูและโทรศัพท์
ผมิว่ามันน่าะโทรหาพ่อผมแน่นอน
“สวัสีรับ ุบยอนึเบ พอีลูายุอยู่ับผม”
“แอยาไ้อะไร?!!” ผมไ้ยินเสียพ่อะโนออมาาโทรศัพท์
าุยะลูบาัวเอพลาทำท่ารุ่นิ
“อืมม ที่ินบนเาะฮอไโีมั้ยรับ
พอีผมอยาะเปิาสิโนเล็ๆ”
“ไ้ เอันที่ไหน”
“ที่เิมแล้วันนะรับ ผมะรอ” แล้วลูน้ออาุยะพาพวเราออนอเมือไปเรื่อยๆ
นเห็นโัร้าถิ่นอมันแถบานเมือ
พลั่ ุบบบ เี่ยย ผลัทำไมว่ะ ยัเินไ้โว้ยยย -*-
“โว้ๆ ไม่้อผลั็ไ้ม้า ยัมีแรเินีน่า”
ผมลุึ้นปัเนื้อปััวที่เปื้อน พร้อมพยุลู่หานและยอูให้ยืนึ้นมาพร้อมส่ิให้เรียมพร้อมรับมือับพวลูระ๊อพวนี้
“นี่ๆ าุยะมันให้เินแเือนละเท่าไหร่?” ผมวนพวมันที่ยืนุมพวผมในห้อแบๆนี่
“ถามทำไม” มันหันมาพูับผมโยไม่ไ้สนใลู่หานและยอูและในอนนั้นเอภายในห้อเล็ๆนี้ำลัเิวามวุ่นวายเล็ๆ
โยที่พว้านอไม่ไ้รับรู้ถึวามหายนะที่ะเิึ้นับพวมัน่อานี้
“ลาออมาอยู่ะพ่อันมั้ยอ่ะ เินีว่านะ ^_^” ผมวนุยไปเรื่อยเปื่อยนที่ลู่หานเ้าประิัวมันไ้แล้วานั้น็…
ฟุ่บบ พลั่
“อะ อุ่บบ!” ลู่หานแะัานมันล้มานั้น็ปิปาและล็ออมันไว้
“อ่อ” ยอูที่เห็นมันยปืนึ้นมาเรียมะลั่นไใส่ลู่หานรีบพุ่ัวเะแนและแย่ปืนในมือมันพร้อมเอาปืน่อหัวมันอย่ารวเร็ว
“เห้ยย ้าในมีเรื่ออะไรรึป่าวว่ะ?” ที่อยู่้านอะโนเ้ามาถาม
“พูไปว่าไม่มีอะไร ถ้าไม่อยาาย” ผม้มลระิบเสียเย็นให้มันพูามผม
“อะ เอ่อ.. ไม่มีอะไร
ไม่้อเป็นห่ว” ฟู่วววว รอแล้ว แ่..
“เห้ย นายให้มาถะ… เห้ย
พวมันำลัะหนี” หนึ่ในพวมันเปิประูเ้ามา
แล้วะโนบอเพื่อน้านอให้เ้ามาัารพวผมสามน เหอะ ไอ้พวระอรุมไม่มีทาสู้
ปั ปั ปั ยอู เหนี่ยวไปืนใส่พวมันที่เล็ปืนมาทาผม พลั่
ฟิ้ว ุ่บบ ลู่หานที่ถนั่อสู้ในระยะประิ ับพวมันทุ่มลพื้นเป็นว่าเล่น
“แบฮยอน!” ลู่หานแย่ปืนมาไ้แล้วโยนให้ผม
ปัๆๆๆๆ ผมเหนี่ยวไยิลูน้ออาุยะล้มลไปทีละนๆ
แ่พวมันมีมาเินและอาวุธรบมือและพวผมที่ัวเล็และ้อยประสบาร์ว่า
ผมระโหลบไปอยู่หลัลัไม้เ่าๆอันนึ
พร้อมระับปืนในมือแล้วเล็ไปที่พวมันที่อยู่รหน้า
“อย่าที่ว่าน่าุหนูแบฮยอน
ูเหมือนว่าเพื่อนๆแอยู่ในมือพวันแล้วนะ” าุยะพู ผมเบิาว้าลู่หานและยอูโนพวมันับัวไ้แล้ว
ูท่าแล้วอาารสาหัสน่าู
“โอเ ยอมแล้ว” ผมยืนึ้นโยนปืนในมือไปให้ไลัวและเินเ้าไปหามัน้าๆ
ปั ! ปั !
ยอูและลู่หานเบิาว้าทันทีที่ผมโนยิเ้าที่ี่โร้านวาและไหล่้าย
พวเาเป็นนไม่ี่นที่รู้วามลับอผม ผมเห็นเลือไม่ไ้ ถ้าผมเห็นเลือผมะาสิ
วบุมัวเอไม่ไ้
อะรีนารีนในร่าายผมหลั่ออมา ทำให้ผมมีวามเร็วและำลัมาว่านปิ
“หึๆๆๆ” เสียหัวเราะในลำอผม
ทำให้พวมันะัไปรู่นึ
ผมระโนไปหาาุยะพร้อมวาาเะปืนในมือมัน
ผมับแนเสื้อ้าน้ายมันยึ้น พร้อมย่อัวและสอแนวาเล็และับมันเหวี่ยลับพื้นและเหยียบอมันั
อั่!
ผมหยิบปืนึ้นมายิพวมันอย่ารวเร็วและเห็นาุยะที่ให้ลูน้อพาหนีไปพร้อมๆับสิผม็่อยๆพร่าเลือนามพวมันไป้วย
สวบๆๆ ผมไ้ยินเสียนเินมาทาผม
“แบฮยอนๆ อย่าเป็นอะไรไปนะลู เ้มแ็ไว้นะ” นั่นือเสียสุท้ายที่ผมไ้ยิน
่อนที่ผมะื่นึ้นมาในโรพยาบาลในอีสอวันถัมา
็อ ๆ ็อ ๆ
“แบฮยอน หลับไปรึยั?” ผมสะุ้
สวมเสื้อแล้วรีบเินไปเปิประูห้อให้ยอู
“มีอะไรหรอ ยอ”
“ลู่หานโทรมาบอว่ายัิปัหาที่ี่ปุ่นอยู่อาทิย์หน้าถึะามมาไ้”
“ั้นเหรอ” ือออ
พ่อวาน้อยอผมมาไม่ทันเรียน้วยันในอาทิย์นี้หรอ แย่ั ผมิถึลู่หานั
ิถึฝีมือารทำอาหารที่เลิศรสอลู่หาน
“อ่อ แล้ว็วันมะรืน้อไปทาน้าวับเพื่อนสนิทอแม่นายน่ะ
ุน้าินเฮ” ใ่สิ เือบลืมไปเลย
“แฮ่ๆ อบุที่เือนนะยอ เราลืมไปเลยล่ะ” ผมยิ้มาหยีส่ไปให้ยอู
“อือ ไม่เป็นไร ั้นันไปนอน่อนนะ เอันพรุ่นี้เ้า”
“อื้ออ บาย”
หลัาุยับยอูเสร็
ผม็ระโนลเียแล้วหยิบไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุ และเ้าแอพสีเียว
ที่เือบทุนบนโล้อเล่นแล้วใ้นิ้วไล่หารายื่อ อ่า ลาล่า ล อ๊ะ เอแล้ว ลู่หาน! ผมเ้าไปใน่อแทแล้ว Call Line ไปทันที
รู๊ รู๊ ..
“ยอบอเโย แบฮยอน”
“ลู่หานนน ทำไมยัมาไม่ไ้ล่ะ” ทันทีที่ลู่หานรับสายผม็เริ่มบ่นที่ลู่หานมา้าทันที
“ฮ่าๆ ยอูบอนายแล้วหรอ พอีมีเรื่อิพันนิหน่อย
หานที่ไว้ใไม่่อยไ้น่ะเลยอยู่ทำเอะีว่า”
“ั้นหรอหรอ ฮือออ รีบๆมานะ
ันเบื่อับ้าวฝีมือยอเ็มแ่แล้ว” ผมุยสัพเพเหระับลู่หานอีนิหน่อยแล้วึอวาสาย
าเรียวเห็นเวลาบนโทรศัพท์ ายยยยๆ ึนานี้แล้วหรอ รีบนอนีว่า
หวัว่าพรุ่นี้ะเป็นวันที่ีนะ.
End Beakhyun part
TBC.
Talk…
ปล่อยมาอีอนแล้วนะะ แฮร่ๆ
ุ้ยยยยยย
มะรืนนี้พี่านะแบะไ้เอันแล้วววววว
ะเป็นยัไบ้านะ ิามัน้วยนะ๊ะ
ความคิดเห็น