ตะวันลับฟ้า

ปานตะวัน   แสงสว่างของใครหลาย คนที่อยู่รอบข้าง แต่ไม่สามารถเป็นแสงส่องทางให้ตนเอง

นภาภพ แผ่นดินและผืนฟ้าที่หลายคนใฝ่ฝัน เพียงหนึ่งเดียวในดวงใจเท่านั้นที่เขาต้องการ

เรื่องนี้พระเอกของเราเป็นรั้วของชาติ ยังไงผู้แต่งก็ต้องขออภัยด้วยนะคะอาจมีเนื้อหาบางส่วนของเรื่องที่มันไม่เหมือนชีวิตทหารจริงๆ ซึ่งตอนนี้ก็พยายามหาข้อมูลมาอ่านก่อนทำการแต่งเรื่อง แต่คาดว่าคงมีที่ผิดพลาดไปบ้างยังไงก็ต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

เอ่อ เริ่มรู้สึกตัวว่าแต่งไปแต่งมาเรื่องมันน่าเบื่อเนอะ แต่ไม่ทิ้งเรื่องนะคะ จะแต่งต่อให้จบอีกเรื่องให้ได้

-----------------------------------

จบแล้วค่ะ
เรื่องยาวที่แต่งได้สั้นที่สุดตั้งแต่เคยแต่งมา
และก็รู้สึกว่าเครียดสุดสำหรับตอนแต่ง
ยากจัง
แต่ก็จบ (คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วย)
อ่านแล้วเห็นว่ายังไงก็แนะนำ ติชม ไว้ในคอมเม้นท์ด้านล่างด้วยนะคะ