++อารมณ์นิพนธ์++

ลำดับตอนที่ #2 : ราตรีระทม

  
   ลมขลุ่ยผิวพริ้วสำเนียงเสียงสั่นไหว

โรยสะบัดก้องพงไพรกังวาลป่า

แทรกราตรีเงียบสงบสร่างนิทรา

ข้าแสนเศร้าโศกายามไร้เธอ

กระเพื่อมลมลงเลาขลุ่ยดั่งสะอื้น

ใจขมขื่นขื่นขมระทมเสมอ

เงยแหงนหน้ามองจันทราพลางพร่ำเพ้อ

เมื่อใดเล่าที่ใจเธอหวนกลับมา

ฝากความรักล่องลอยลิ่วปลิวตามเสียง

หวังแต่เพียงให้ถึงเธอบ้างเถิดหนา

โอ้! ฝนตกเสียแล้วพร่างนภา

สิ้นเสียงขลุ่ย สิ้นเวลา สิ้นราตรี

           ....................
                                                                                                  "คนเร่พเนจร"
                                                                                               ภวินท์ หาเรือนขวัญ