คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 9
EPISODE 9
เวลา17.39น.
บอี้าร์ับรถเ้ามาอหน้าฤหาสน์่อนะเปิประูให้ “นีู่โนบัับมาบ้านเพื่อนเหรอวะ?” ไอู้เปอร์บ่นมาั้แ่ออาห้านถึฤหาสน์ “มึบ่นเหมือนแมู่เลย” ผมหันไปพู่อนะเินนำพวมันเ้าบ้าน “ูายแท้ไอ้สัว์!” ไอู้เปอร์่าผม่อนะรีบเินามเ้ามาในบ้าน ผมเินเ้ามาในบ้าน็ทุนนั่อยู่ที่โฟายเว้นพี่มัฟฟินที่ไปินเนอย์ับแฟน “ลับมาแล้วเหรอ?” แม่หันมาถาม่อนะมอเพื่อนอีสามนที่ยืนอยู่้าหลัผม “อืม” ผมอบ่อนะรีบเินไปหาราเล “ราเล” ผมเินเ้าไปอุ้มราเล้วยวามีใ “อะไรอมัน?” พ่อมอผม่อนะหันลับไป “มานั่ัน่อนสิ” แม่เรียเพื่อนผมทั้สามนให้ไปนั่ “มัฟฟินลับมาี่โมรับ?” ผมอุ้มราเลเินไปนั่ที่โฟา่อนะถาม “สอทุ่ม้ะ ถามทำไม?” แม่อบ่อนะมอหน้าผม “ะทวเิน รอบที่แล้วยัไม่ืนผมเลย" ผมพู่อนะหันมาเล่นับราเล “นึว่ามีเรื่ออะไร?” แม่ส่ายหน้า่อนะยาึ้นมาิบ “แล้วแื้ออะไรมาให้หลาน?" พี่มาร์ินมอหน้าผม่อนะถาม “็เสื้อผ้านิหน่อย” ผมอบลับไป่อนะยัไหล่ “นิหน่อยเหรอวะ?” ไอ้เอร์เวย์มอหน้าผม่อนะถาม “ูว่าไม่” ไอู้เปอร์อบ่อนะยิ้มออมา “พวมึ็บ่นไปไ้” ผมหันไปพู่อนะหันลับมา “ไหนเอามาให้แมู่หน่อย” แม่พู่อนะหันไปบอบอี้าร์ให้เอาเสื้อที่ื้อให้ราเลมาใหู้ “นี่แเหมามาทั้ร้านเลยเหรอ?!” พี่ินมอถุที่บอี้าร์ถือเ้ามา่อนะหันมาถามผม้วยวามใ “ถ้าทำไ้ผมทำไปแล้ว” ผมยิ้มออมา่อนะหันมาเล่นับราเล่อ
เวลาผ่านไปประมา20นาที
หลัาที่ผมเล่นับราเลนเธอหลับไป พี่ลอเรีย็พาราเลึ้นห้อไปนอน ส่วนพี่ิน็นัู่เสื้อผ้าที่ผมื้อมาให้ราเลเป็นเพื่อนแม่ “มึื้อมาเยอะนูไม่หมแล้ว” เทย์แลนพูพลามอไปที่อเสื้อผ้าอราเล “ราเลใส่แล้วสวยะาย” ผมพูออมา้วยวามภูมิใ “แุ่พวนั้นมัน็ูเรียบร้อยเินไปนะ” ไอู้เปอร์พู่อนะหันมามอผม
“หรือมึมีปัหา”
“ไม่มี!”
ผมมอหน้าพวมัน่อนะหยิบโทรศัพท์ึ้นมา “เี๋ยวมานะ” ผมบอ่อนะลุึ้นเินออไปหลับ้าน “ฮัลโหล?” ผมนำโทรศัพท์มาแนบที่หู้วยวามรวเร็ว
“นายน้อยรับ โ๊ะที่สั่ะไปส่พรุ่นี้นะรับ”
“ทำไมเร็วัล่ะ?”
ผมถาม้วยน้ำเสียที่สสัยอย่ามา “ถ้าผมสั่ทำ้าเี๋ยวุท่านะว่าเอารับ” ผมหัวเราะออมาเบาๆ ่อนะเอ่ย “แล้วะมาถึี่โมรับ?” ผมถามพลาหันลับไปมอในบ้าน
“ประมาแปโมรับ”
“โอเ”
ผมวาสาย่อนะยิ้มออมา้วยวามีใ “ราเลหลานรั!” ผมรีบหันหลัเินลับเ้าไปในบ้าน้วยวามรวเร็ว “มีอะไรวะ?” ไอ้เทย์แลนถามผม้วยวามสสัย “ไม่มีอะไร” ผมบออย่าเยา่อนะนั่ลที่โฟา “นี่ยัูันไม่เสร็อีเหรอรับ?” ผมมอแม่และพี่มาร์ินที่ำลัูเสื้อผ้าอราเล “ยัมีหน้ามาพู แลัวร้านเาาทุนรึไ?!” พี่ินหันมาพู่อนะหันลับไป เวลาผ่านไปรึ่ั่วโม หลัาที่แม่และพี่ินูเสื้อผ้าอราเลเสร็็เรียมที่ะทาน้าว “ราเลล่ะรับ?” ผมหันไปถามพี่ลอเรีย้วยวามสสัย “หลับอยู่บนห้อับแม่บ้าน้ะ” พี่ลอเรียอบ่อนะยิ้มให้ “แลัวราเลหายรึไ?” พ่อมอหน้าผม่อนะพู “อะไร?!” ผมมอหน้าพ่อลับ่อนะ้มหน้าทาน้าว “แล้วพวเธอสามนะนอนไหนเหรอ๊ะ?” แม่ถาม่อนะมอหน้าเพื่อนผมทั้สามน “นอนห้อผมไ” ผมเยหน้า่อนะอบ “ั้นไปเรียมที่นอนให้สามที่นะ” แม่หันไปบอแม่บ้านให้ัเรียมที่นอนอเพื่อนผมสามนที่ห้ออผม เวลา18.45น. หลัาที่พวเราทาน้าวเสร็็มานั่อยู่ที่ห้อโถ “ราเลิน้าวหรือยัรับ?” ผมหันไปมอหน้าพี่สะใภ้่อนะถาม “ินแล้ว้ะ อีสัพั้อพาไปอาบน้ำแล้ว” ผมพยัหน้าอย่าเ้าใ่อนะหันไปหาแม่ “ั้นผมึ้นห้อ่อนนะ!” ผมพูบ็รีบลุึ้นเินึ้นบันไไปทันที “มันะรีบไปไหนวะ?!” พี่ินพู่อนะมอแผ่นหลัอผมที่รีบวิ่ึ้นห้อ “เอ่อ…ั้นพวผมามมันไป่อนนะรับ” ไอ้เอร์เวย์หันไปบอแม่่อนะรีบพาันามผมึ้นมาบนห้อ”
ผมึ้นมาบนห้อ่อนะเินไปนั่ที่เีย “เฮ้อ…” ผมทิ้ัวลนอนราบไปับเีย่อนะยิ้มออมา “มึอาารหนัึ้นทุวันแล้ว” ผมหุบยิ้ม่อนะลุึ้นนั่เมื่อพวมันสามัวเินเ้ามาในห้อ “เรื่ออู” ผมลุึ้นยืน่อนะเินไปนั่หน้าอม “เหนื่อยสัว์” ไอู้เปอร์บ่นออมา่อนะทิ้ัวลนอนบนที่นอนอผม “มึบ่นอีแล้ว?” ไอ้เอร์เวย์หันไปมอไอู้เปอร์่อนะพู “มึ่าูอีแล้วเหรอ?!" ผมมอเพื่อนสอนที่ีัน่อนะหันลับมา “โอ๊ย! พวมึทั้สอัวนั่นแหละหยุ!” ไอ้เทย์แลนพูแทร่อนะนั่ลที่โฟาเี่ยวหนึ่ัวในห้ออผม “มึทำอะไรวะ?” ไอ้เทย์แลนหันมามอผม่อนะถาม “ไม่ไ้ทำอะไร?” ผมบอ่อนะวาโทรศัพท์ลบนโ๊ะ “ไปยิปืนป่ะ?” ผมหมุนเ้าอี้ไปหาเพื่อน่อนะถาม “มึบ้าเหรอ?!” ไอู้เปอร์พู่อนะมอหน้าผม้วยวามใ “ูพูริ” ผมพู้วยน้ำเสียที่ริั่อนะลุึ้นยืน
“อนนี้เหรอวะ?"
“เออ! ทำไม?”
“หลานมึอยู่นะ”
ผมหยุะั่อนะเียบไป “ั้นูไปอาบน้ำ่อนนะ” ผมพู่อนะรีบเินเ้าห้อน้ำไป “เปลี่ยนวามิเร็วิบหาย!”
เวลา19.12น.
ผมเินออมาาห้อน้ำ่อนะเินรไปทีู่้เสื้อผ้า “มึไม่ออำลัายหน่อยเหรอวะ?” ผมหันไปมอไอ้เอร์เวย์พลาหาุนอน “ปิเทอม่อน อนนี้ไม่มีเวลา" ผมหยิบุนอนออมา่อนะอบลับไป “ใระไปเหมือนมึ ออำลัายทุวัน” ไอู้เปอร์พูพลา่อยไปที่หน้าท้ออไอ้เอร์เวย์ “หุ่นมัน้อโว์สาว” มันพูพลาถเสื้อึ้นเพื่อโว์ิแพ
“มึเื่อูิ ไอ้เินท์หนัว่านี่แน่”
“ทำไมวะ?”
ไอู้เปอร์พูพลามอมาที่ผม “หนึ่นาทีแรพวเรานำ หนึ่นาทีหลัมันนำพวเราไปไลแล้ว” ไอู้เปอร์พู่อนะทำหน้าเบื่อหน่ายออมา “ริว่ะ” ผมใส่เสื้อผ้าเสร็็เินมานั่ที่เีย “พวมึ็พูเวอร์ิบหาย” ผมนั่ล่อนะยืเส้นยืสาย “มึอยูนะ ผ่านไปหนึ่เือนิแพมันมาเ็มแน่” ผมส่ายหน้า่อนะลุึ้นเินไปหยิบโทรศัพท์ “เย็นมา!” ผมและเพื่อนอีสอนมอไอ้เทย์แลนที่เปิประูเ้ามาในห้อ “พวมึรีบๆ ไปอาบ” ผมบอไอู้เปอร์และไอ้เอร์เวย์ให้ไปอาบน้ำ “ูอที่นอน่อน!” ผมมอพวมันสามัวแย่ที่นอนัน่อนะพูออมาเบาๆ “ปัาอ่อน…” ผมหมุนเ้าอี้หันไปที่อม่อนะยื่นมือไปเปิอม “ฟัเพลเหรอวะ?” ไอ้เทย์แลนถามพลาลุึ้นเินมาหา “อือ” ผมอบลับไป่อนะเปิเพลฟั
“ถ้ามีเหล้านี่มันเลยนะ”
“ไอ้เหี้ยนี่ิแ่เรื่ออะไร?”
ผม่าไอ้เทย์แลนไปหนึ่ประโย “เอ้า? ูผิอะไร?" มันพู้วยวามวย่อนะเินไปนั่บนที่นอนอัวเอ “พอึ้นScuola Superiore (โรเรียนระับมัธยมศึษาอนปลาย) รู้สึว่าสมอูะทำานหนัมา!" ผมมอไอ้เทย์แลนที่บ่นออมา่อนะอบลับไป
“็ใรให้พวมึเ้าเรียนที่เียวันับูล่ะ?”
“ใระไปรู้ว่ามึเ้าเรียนที่Instituti Tecniciันล่ะ!”
“พวมึไม่ถามู่อนไ”
มันเียบไปเพราะพวมันไม่เยเถียผมนะ “เรียนั้ห้าปี แถมยั้อ่อมหาลัยอี” ไอ้เทย์แลนพูออมา้วยน้ำเสียที่เหนื่อย “ูไม่รู้ว่ามหาลัยะไป่อที่ไหน?” ผมบอ่อนะลเสียเพลลนิหน่อย “็แล้วแ่มึเลย” มันทิ้ัวลนอน่อนะบอ
ความคิดเห็น