คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 8
EPISODE 8
เวลา11.27น.
หลัาที่ผมให้อาารย์เ้ามาสอน่อนเวลา วิาเรียนถัไปึเรียนเร็วว่าปิ “เฮ้อ…เมื่อยิบหาย” ไอู้เปอร์มันบ่นพลาหันมามอที่ผม “อีรึ่ั่วโมถึะเที่ย…ทำอะไรันีวะ?” เอร์เวย์ถาม่อนะลุึ้นมานั่บนโ๊ะอผม “ูะอ่านหนัสือ” ผมบอ่อนะหยิบหนัสือึ้นมา “มึอ่านอีแล้วเหรอวะ?” เทย์แลนพู้วยน้ำเสียที่ไม่เ้าใ “พวมึอยาทำอะไร็ไปทำไป” ผมบอ่อนะหยิบระเป๋าึ้นมาสะพายแล้วเินไปนั่ที่มุมห้อ “เฮ้อ…ื่อเินท์ พูำไหนำนั้น” พวมันสามัวมอมาที่ผม่อนะส่ายหน้าเบาๆ ผมไม่ไ้สนใรอบ้าเพราะำลั้มหน้าอ่านหนัสือและิถึราเลหลานรัอยู่ “เินท์” ผมเยหน้ามอเ้าอเสีย่อนะเห็นมิลินยืนอยู่ “มีอะไรอี?” ผมถาม้วยน้ำเสียที่เย็นาและไร้วามรู้สึ มิลินนั่ล้าๆ ผมพลายับเ้ามาใล้ๆ “มีอะไร็พูมา” ผมลุึ้นยืน่อนะถาม “ในเมื่อนาย็รู้นิสัยันแล้ว…ไม่ลัวว่าันะไปบนที่นายอบเหรอ?" มิลินพู้วยน้ำเสียทีู่่่อนะลุึ้นยืน “หึ…บไ้็ลอูสิ” ผมมอหน้ามิลิน้วยสายาที่เยาะเย้ย่อนะเินไปนั่ที่โ๊ะอัวเอ “อ้าว? มึอ่านหนัสืออยู่ไม่ใ่เหรอ?” พวมันถามผม้วยวามสสัย “นายิว่าันไม่ล้าเหรอ?!” เพื่อนผมทั้สามนหันไปมอมิลิน่อนะพยัหน้าอย่าเ้าใ “ูรู้แล้ว…” ผมทำหน้าเบื่อหน่าย่อนะหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเปิูรูปราเล “เินท์!” ทุนในห้อหันมามอที่พวผมและมิลิน “นี่นายเป็นเย์เหรอ? ถึไม่สนใผู้หิเลย?!” นัเรียนในห้อใอย่ามา่อนะมีเสียุบิบัึ้นมา ผมถอนหายใออมาเฮือหนึ่่อนะะโนออไป้วยวามโมโหและรำา “เียบ! ูรำา!” เสียุบิบหายไปอย่ารวเร็ว “มึทำัวแบบนี้ไ ถึไม่มีใรเอา” ผมพู้วยน้ำเสียที่เย็นา่อนะมอมิลิน้วยสายาที่รัเีย “อีอย่านะ พ่อมึยัไม่ืนเินพ่อูเลย!” มิลินอึ้ไป่อนะแสสีหน้าหวาลัวออมา ผมหยิบระเป๋าึ้นมา่อนะเินออาห้อไป
“เหี้ย…รีบามมันไปิ”
“ไปๆ”
ผมเินออมาาห้อ่อนะเินลบันไไป ผมหยิบโทรศัพท์ออมา่อนะโทรหาพ่อ ื๊…ื๊…ื๊… ผมเินไปนั่ที่ม้าหินอ่อน่อนะ้มมอหน้าอโทรศัพท์ “ไม่ว่าเหรอวะ?” ผมวาสาย่อนะวาระเป๋าไว้บนโ๊ะ “ไอ้เินท์!" ผมเยหน้าึ้นมอเพื่อนที่ำลัวิ่มาหา “อะไรอี?” ผมถาม้วยน้ำเสียที่เบื่อหน่าย่อนะเ็บโทรศัพท์ล “เฮ้อ…เหนื่อยิบหาย” พวมันนั่ล่อนะหายใ้วยวามเหนื่อยล้า “ม…มึโรธอะไรนานั้นวะ?” ไอ้เอร์เวย์ถาม่อนะมอหน้าผม “โอ๊ย!…มึ็ถามโ่ๆ” ไอู้เปอร์บหัวไอ้เอร์เวย์พลาพูออมา “ไปิน้าวมั้ย?” ผมมอหน้าพวมัน่อนะถาม “ินเร็วัวะ?” ไอ้เทย์แลนมันถามผม้วยวามสสัย่อนะมอนาฬิาที่้อมือ “ะรีบเรียนรีบลับ” ผมพูบ็ลุึ้นเินรไปที่โรอาหารทันที “อะไรวะ?” พวมันไม่พูอะไร่อนะรีบเินามผมมา
เวลาผ่านไปหลายั่วโมนผมเรียนเสร็ “เหนื่อยิบหายวันนี้” ผมเ็บอพลามอเพื่อนัวเอที่ำลับ่น “หุบปาแล้วเ็บอไอ้สัว์!” ผมส่ายหน้าเบาๆ ่อนะลุึ้นยืน “วันนี้มึไม่้อมริิ?” ไอู้เปอร์ลุึ้นยืน่อนะถามผม้วยสีหน้าที่ัวล “เออ! วันอาทิย์่อยมา้อม” ผมบอ่อนะสะพายระเป๋าแล้วเินนำพวมันออาห้อไป ผมเินออมาาห้อ่อนะหยุะัไปเมื่อมิลินเินมาเาะแนผม “เินท์ ือ…อนเ้าันอโทษนะ” มิลินพูพลาใ้หน้าออเธอถูที่แนอผม “ไปัน…” เพื่อนผมทั้สามนเินามออมา่อนะนิ่ไป “ไป” ผมสะบัแนออ่อนะเินออไป “เฮ้อ…นี่โรเรียนไม่ใ่่อ” ไอ้เทย์แลนพู้วยน้ำเสียที่รัเีย่อนะเินออไป “แรอยู่นะ” ูเปอร์และเอร์เวย์หัวเราะออมา่อนะรีบเินามผมและเทย์แลน
เวลา16.02น.
ผมเินมาถึหน้าโรเรียน่อนะเห็นรถันหนึ่ออยู่ “นายน้อย!” ผมมอบอี้าร์ที่ะโนเรีย่อนะวิ่เ้ามา “นายท่านให้ผมมารับ” ผมพยัหน้า่อนะโยนระเป๋าเป๋ให้บอี้าร์ “เร็วหน่อยิวะ!” ผมมอเพื่อนทั้สามนที่ำลัวิ่มา่อนะเินนำไปที่รถ “มาแล้วๆ” ผมึ้นไปนั่บนรถ่อนะลระล “ถ้าพวมึ้าู่อยนะ!” ผมะโนออไป่อนะปิระ “เฮ้อ…รีบัเลยนะมึ!” พวมึรีบวิ่ึ้นรถ่อนะนั่ล
“ไปห้าใ่มั้ยรับ?”
“อืม”
ผมอบลับ่อนะหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเปิรูปราเลู “เปิอยู่นั้นแหละ มึะเอาหลานัวเอทำเมียรึไ?!” ไอู้เปอร์ถามอย่าหมวามอทน “อือ” ผมพยัหน้าอบลับไป่อนะยิ้มออมาอ่อนๆ “ไอ้เหี้ย! ูพูเล่น” พวมันอึ้ับำอบอผม่อนะเียบไป “มึบ้าเหรอ! นั่นหลานมึเลยนะ!?” ผมหันไปมอหน้าพวมัน่อนะยัไหล่ประมาว่าแล้วไ “เฮอะ! ูยอมมึริๆ” ไอู้เปอร์พูอออย่าเบื่อหน่าย่อนะ้มหน้าเล่นโทรศัพท์ รื…รื…รื… โทรศัพท์อผมสั่นึ้นมา “ฮัลโหลรับ?” ผมรับสาย่อนะนำมาแนบที่หู “แโทรหาพ่อมีอะไร?” ผมเียบ่อนะอบลับไป
“พ่อรับ นี่มันอนเย็นแล้วนะ!”
“อ้าว? อะไรอแ?”
“ไม่มีอะไรแล้วรับ!”
ผมวาสาย่อนะเ็บโทรศัพท์ใส่ระเป๋า “ใเย็น นั่นพ่อมึ” ผมหันไปมอไอ้เทย์แลน่อนะหันลับมา
เวลาผ่านไปประมา30นาที
“ถึแล้วรับ” บอี้าร์บอ่อนะรีบวิ่ลารถมาเปิประูให้ผม “ถึแล้ว!” ผมหันไปบอเพื่อน่อนะเินลารถ “ะื้ออะไรวะ?” ไอ้เอร์เวย์ถามผม่อนะมอเ้าไปในห้า “ื้ออาหารหมาให้มึมั้!” ผมพู่อนะเินเ้าไปในห้า “มึะื้ออะไรให้หลานวะ?” ไอ้เทย์แลนถาม่อนะมอไปรอบๆ “เสื้อผ้าไ” ผมอบ่อนะรีบเินรไปที่ร้านเสื้อผ้าเ็ “สวัสี่ะ สอบถามไ้นะะ” ผมมอพนัานที่เินมา้อนรับ่อนะบอสิ่ที่้อาร “รอสัรู่นะะ” ผมพยัหน้าเบาๆ ่อนะเินูเสื้อผ้าให้ราเล ผ่านไปห้านาที “อที่สั่ไ้แล้ว่ะ” พนัานเินมาบอ่อนะเินนำผมไปที่เาร์เอน์ “ทั้หม4xxxบาท่ะ” ผมยื่นบัรให้่อนะหยิบถุเสื้อผ้าอราเล “นี่่ะ โอาสหน้าเิใหม่นะะ!” ผมและเพื่อนเินออมาาร้าน่อนะหยุเิน “มีอะไรวะ?” ไอู้เปอร์ถาม้วยวามสสัย “ู้อไปื้อเสื้อให้พี่มัฟฟิน่อน” ผมหันไปบอ่อนยื่นถุในมือให้ “ฝา้วย เี๋ยวมา!” ผมพูบ็รีบเินออไปทันที “ีวิมันนี่ยุ่ยาัวะ!”
เวลา16.47น.
ผมเินออมาาห้าหลัาที่ไปื้อเสื้อผ้าให้พี่มัฟฟิน “ผม่วยรับ” บอี้าร์เินเ้ามา่วยผมถืออไปที่รถ “เฮ้อ…เหนื่อยิบหาย” ผมึ้นมานั่บนรถ่อนะหยิบโทรศัพท์ออมาาระเป๋าเพื่อูว่าื้ออให้พี่มัฟฟินหมไปเท่าไหร่ (ะไ้ทวั์ถู) “้าิบหาย ะเย็นอยู่แล้ว” ไอู้เปอร์บ่น่อนะมอผม “ั้นวันนี้พวมึ็นอนบ้านู บ!” พวมันนิ่ไป่อนะเอ่ยึ้นมา “What!!!” บอี้าร์เปิประู่อนะเ้ามาในรถ “ลับฤหาสน์เลยมั้ยรับ?” ผมพยัหน้า่อนะเ็บโทรศัพท์ล “ับเร็วๆ ผมะรีบลับไปหาราเล” บอี้าร์พยัหน้า่อนะับรถออไปาห้า้วยวามรวเร็ว
ความคิดเห็น